Christianus

28 czerwca 1944r.
Niewielki oddział SSmanów biegł szybko przez szeroką ulicę. Wokół były tylko guzy. Nie patrząc za siebie, odrzuciwszy wszystkie zasady rozsądnego odwrotu, wiali z podkulonymi ogonami. Było ich ośmiu. Stukot podkutych oficerek, tak straszny podczas tych pięciu długich lat okupacji, dziś wzbudzał śmiech. Wzbudził i tym razem. Rechot grupki młodzieńców przetoczył się echem po gruzach starej kamienicy. A więc ścigali ich. Najstarszy rangą dał znak i cała drużyna ukryła się w pobliskim budynku. Weszli przez wyłom w ścianie. Wybił go jakiś spory pocisk. Po chwili wszystko było wiadomo. Wbity w ścianę, ze smętnie wygiętą lufą, stał przed nimi wrak PzKpfw IV. Dzieło polskich piat-owców. Najmłodszy SSman zaszlochał cicho. Byli zgubieni. Ścisnął mocniej MP-40 i wyjrzał uważnie przez niewielkie okno, wokół którego leżały dłamki szkła.
- Hande hoch! - zagrzmiał ktoś, z wyraźnie polskim akcentem.
- Achtung! - ryknął młody oficer, po czym wypalil serię.
Z głębi zagrzmiało parę słów na "k" i "ch" a potem w górę wystrzeliły fontanny gruzu. Młodzik i stojący obok żołnierz w czarnym uniformie leżeli martwi.
- Z drugiej strony. - ryknął dowódca po niemiecku, po czym rzucił się do tylnych drzwi. Oddział wybiegł na wąską alejkę, otoczoną domami podziurawionymi różnej wielkości kulami. Wszyscy naraz puścili się pędem w stronę rozwidlenia na końcu. Wraz z grzmotem zagrzmiał strzał z karbinu Kar98k. Ostatni w "peletonie" upadł bez tchu. Inny SSman w odruchu heroizmu jął bić po oknach z Lugera, w nadziei że osłoni ucieczkę pozostałych. Pocisk ugodził go prosto między oczy. Jednak niemcy już biegli dalej. Skręciwszy w prawo pognali przed siebie. Tu ulica rozszerzała się i dalej prowadziła na jakiś most. Z nieba zaczął padać deszcz. Dowódca machnął ręką i cała kompania wpadła do domu. Ten był, o dziwo, w doskonałym stanie. Cały oddział rzucił się na schody prowadzące na górę. Znaleźli się w niewielkim pomieszczeniu otoczonym oknami. Nowo wybudowana strażnica. Nikt jednak nie zastanowił się nad ewidentym brakiem w postaci strażnika. Każdy zajął swoje okno i obserwował skąd nadchodzą. Jednak na ulicy było cicho. Zbyt cicho. Tylko wielkie jak grochy krople, spadały z głośnym hukiem na drewniany dach. Nagle ktos zasyczał niby 10-metrowy wąż:
- Hande hoch, niemieckie świnie...
Zza jednego z mniej uważnych oficerów wychynął ubrany w długi płaszcz wartownik. Celował zakładnikowi w tył głowy z Mausera. Zapadła jeszcze głębsza, niż przed chwilą, cisza. Wszyscy czekali na reakcję dowódcy.
- Opuścić broń. - szepnął z trudem.
Oddział rzuci oręż na deski.
- Chłopaki! Mam ich! -ryknął zadowolony z siebie strażnik.
Z dołu zagrzmiało potężne "HURAAA!!!" i momentalnie stróżówka zapełniła się AK-owcami. Śmiali się i żartowali, zbierając broń i wyprowadzając jeńców. Nawet deszcz wydawał się wtedy, jakiś cieplejszy. Jakiś weselszy. Choć z tej strażnicy dobrze widać było czołgi po drugiej strony Wisły.
- Co dalej? - zapytał nikogo konkretnego ów młodzieniec w płaszczu wyglądając przez okno. - Co dalej?

Tak to się wszystko zaczęło. Warszawa powstała. AK walczy ze szkopami. Jednak w tej sesji, armii czerwonej nie dane jest ujrzeć klęski warszawiaków. Nieznane siły zadecydowały o nie przysłaniu posiłków do stolicy. Warszawa jest wolna. 28 sierpnia, ostatni oddział niemiecki został wyparty z przedmieść miasta w ogniu. Jednak koniec starych zagrożeń to początek nowych. Czerwone legiony nie dostały jeszcze rozkazu do natarcia, dzięki czemu AK ma czas na fortyfikację. Ale status quo nie bedzie trwał bez końca. Świadoma tego delegatura rządu na kraj, postanowiła działać. Zrzuca na teren Warszawy wyborowych żołnierzy podziemnej armii Polski, aby wspomogli powstańców w tej nierównej walce. Cichociemni o których mowa, to właśnie wy!
A jest o co walczyć, bowiem dzień przed wylotem (tj. 29 sierpnia) otrzymaliście meldunek o powstaniu w Lublinie. PKWN przestał istnieć. Stalin osobiście zadecydował o zdławieniu oporu. Decyzja z góry jeszcze nie zapadła, lecz wiadomo na pewno, że wsparcie alianckie dla Lublińskich powstańców, jest gwarantowane. Co więcej AK rośnie w siłę na niespotykaną wcześniej skalę. Tysiące młodzieńców ze wszystkich polskich miast zaciąga się do Armii Krajowej. Zaczyna się decydująca faza gry o Polskę. Wszystko zależy od was.
No a teraz trochę o sesji:
Chcąc aby sesja była dynamiczna biorę trzech graczy (nie więcej, nie mniej). 1 post\4-5 dni, no i rekruta zakonczę w chwili otrzymania zadowalających kart. A teraz to, co tygryrki (nie to nie jest litetrówka ) lubią najbardziej czyli KP (*pola są wymagane ):
*Imię:
*Nazwisko:
*Pseudonim operacyjny:
*Specjalizacja:
*Historia:
Krótkie streszczenie kariery:
Światopogląd
*Cechy (wady, zalety, nałogi, przyzwyczajenia):
Ekwipunek (jeśli np. nie znasz się na broni z czasów IIWŚ to ten akapit zostaw mnie):
Jedyne co trzeba chyba tłumaczyć to specjalizacja. Ano, tak, więc spieszę z wyjaśnieniami. Klasy macie takie jak w Commandos 2 (no, troszkę zmodyfikowane ). Kto nie zna niech pozna:
Snajper - Geniusz w dziedzinie strzelania i w ogóle eliminacji. Strzela i walczy wręcz, niczym prawdziwy artysta. Skrada się całkiem nieźle. Biega i pływa przyzwoicie. Niestety, nie obsługuje broni ciężkiej.
Kierowca\Technik - Koleś jest nieamowity! Wszystko co jeździ, pływa, lata, on potrafi tym sterować. Co więcej! Potrafi to naprawić! No, i strzela na średnim poziomie. Walka wręcz juz wychodzi mu gorzej, choć nadrabia to bieganiem i pływaniem. Obsługuje CKM.
Saper - Specjalista od wszystkiego co robi BUUUM. Strzela na przyzwoitym poziomie i całkiem nieźle radzi sobie, gdy trzeba komuś przy...trzeć nosa . Dodatkowo potrafi obsługiwac FLAK-i oraz PIAT-y. Pływanie i bieganie...no coż nie mozna mieć wszystkiego prawda?
Komandos - Żołnierz w całej okazałości. Dobrze strzela, pływa, biega i walczy wręcz. Niestety nic ponadto. Jego zdolności skradania się, są równe zeru. Równie kiepsko idzie mu we wszystkich innych dziedzinach walki dywersyjnej. Obsługuje CKM.
Szpieg - Mistrz kamuflażu. Nie dosłownego. Przebierze się w mundur oficera niemieckiego, albo rosyjskiego pancernika i wniknie w szeregi wroga. Strzelanie na średnim poziomie, pływanie i biegi nie są jego mocną stroną, podobnie jak walka wręcz. Jednak nie trzeba chyba wielkiego talentu do wepchnięcia komuś od tyłu noża w cztery litery. Zwłaszcza jeśli jest przekonany, że za nim stoi przyjaciel.
Złodziej - mały złodziejaszek, słabo strzela. Jednak jeśli chodzi o akcje "po cichu", niezastąpiony. Szybko biega, dobrze pływa i całkiem nieźle spisuje się podczas walki wręcz. Oczywiście debeściak w skradaniu, okradaniu, wspinaczce i wszelkich innych extremalnych zajęciach.
Ewentualne modyfikacje co do klas, możecie zamieścić w akapicie klasy. No to miłego pisania!
3mcie się!

 

__________________
Uczyć się, modlić do swego Boga i pracować. Zawsze czerpać pełnymi garściami z życia, czując się jednocześnie bezwarunkowo szczęśliwym. Pracować nad sobą i kochać za nic. Oto co znaczy być dobrym człowiekiem.