Idylla

Trafalgar - Dowód zdrady

Niebawem w królestwie Sirinionu wybuchnie wojna. Przeciwnicy władcy zacierają ręce, by wykorzystać słabość monarchy. W pałacu jednak życie nadal toczy się swoim tempem.
- W dniu, w którym zasiądę na tronie, jako nominalny władca, przysięgam, wydam surowy zakaz posiadania więcej niż jednej żony. Przeforsuję go przez całą armię senatorów i izb parlamentarnych. Wytoczę przeciwko nim armię, jeżeli będzie trzeba.
- Panicz jest jeszcze młody - oznajmił spokojnie kanclerz. Zastanawiał się jednocześnie, jakie to ma odniesienie, do obecnej sytuacji księcia. Nie miał na to wiele czasu. Ledwie dotrzymywał kroku rozdrażnionemu następcy tronu. - Świat nie składa się wyłącznie z cotygodniowych wizyt u szanownej matki pańskiej zacnej małżonki.
- Teściowe są po prostu straszne! - jęknął Ed.
- Muszę przyznać, że relacje łączące mnie z matką mojej Jadwigi są nader udane.
Edgar Istvan zatrzymał się nagle. Rozpędzony kanclerz Marceli ledwie uniknął zderzenia. Surowy wyraz twarzy księcia połączony z drgającą żyłą na czole nie wróżył rychłego zażegnania małżeńskiej kłótni. I pomyśleć, że poszło o teściową. Na całe szczęście podobne sytuacje stały się w pałacu codziennością. Nikt nie zwracał uwagi na kaprysy i docinki młodej pary. Od chwili zawarcia związku małżeńskiego księcia i młodziutkiej Oliwii żaden dzień nie miał prawa być nudny.
- Mogłaby być nawet królową wszystkich kobiet. Najpiękniejszą wśród najpiękniejszych. Ale nigdy, przenigdy, za żadne skarby z naszego skarbca, nie zmieniłoby to faktu, że paskudnie gotuje. - Na samo wspomnienie talerza wypełnionego spalonym jagnięciem z jednej strony, a rozgotowanymi kawałkami... czegoś, czego bliżej nie potrafił określić, żałował, że sprowadził ją tutaj. Edgar wznowił swój masz ku wieży kościelnej.
- Król stanowczo zabronił pańskiej żonie, a także jej rodzinie pracy w pałacu. Dlatego domyślam się, że to nie ona ugotowała to... danie - kanclerz już teraz biegł za księciem, który bez żadnych problemów dostał się w upragnione miejsce.
Była nim stara część miasta. Wieża stanowiła jedyny dowód, że kiedyś stał w tym miejscu kościół. Opuszczona i zrujnowana zmieniła się w schronisko dla gołębi, czasami dla nietoperzy. Kiedy tylko dotarli na sam jej szczyt Edgar, przepuszczając wcześniej Marceliego, trzasnął drewnianymi drzwiami z całej siły. Gołębie, dotąd gruchające radośnie pod dachem, ze strachem wzbiły się w powietrze i wyleciały przez małe okienko.
- Nie próbuj mi wmawiać, że to nie jej zasługa. Ta stara wiedźma od początku chciała mnie zabić. Pamiętam tę ucztę na święto państwowe. Zaprosiła mnie niby to z dobroci serca. Wiesz, jak to się skończyło? Wylądowałem w sąsiednim mieście! Oliwia oskarżyła mnie o zdradę. A ta baba jedna powiedziała, że od zawsze wiedziała, co ze mnie za ziółko. No powiedz, czy to nie mówi samo za siebie? - żalił się kanclerzowi. Nie zwrócił uwagi, że doświadczony urzędnik dawno przestał go słuchać, zajmując się najpierw testowaniem zniszczonych drzwi, potem zgarnięciem kurzu z ławeczki ustawionej po przeciwnej stronie wejścia, by wreszcie usadowić się na niej spokojnie, rozmyślając o kolejnej wizycie u króla.
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz, bo mam ważenie, że mówię sam do siebie?! - wrzasnął Edgar, jednocześnie tupiąc nogą.
- Ależ nie, to znaczy tak. Oczywiście, że nie... Słuchałem, bardzo uważnie. Chciałem jedynie zachować milczenie, by nie uronić żadnego zdania, co więcej żadnego słów... - tłumaczył się mężczyzna, z niewiadomych powodów pokazując kolejno na drzwi, okno i ławeczkę.
- Gapiąc się na Teo?! Czyś ty kompletnie oszalał przez te dwa miesiące za granicą? - zasugerował dość jednoznacznie książę.
- Widzę, że wizyta po raz kolejny zaowocowała udanym wybuchem wojny domowej.
- Zamknij się, bo spędzisz następne dwa dni w koszarach pisząc sprawozdania na temat zużycia kartofli przez żołnierzy.
- Muszę przyznać, Edgarze, że było to pouczające zajęcie. Dowiedziałem się w ten sposób ciekawych rzeczy. Powinieneś kiedyś zaczerpnąć typowych, wojskowych informacji. Zwłaszcza tych odnoszących się do frustracji i wstrzemięźliwości...
- Jeszcze jedno słowo, a przysięgam, jak Marceli mi świadkiem, wypadniesz przez to okno. Nie martw się, upozoruję samobójstwo.
- Och, to zbytnia łaskawość z twojej strony i niebywały zaszczyt, by sam książę Sirinionu opłakiwał moją mogiłę.
- Jaką mogiłę? Spocząłbyś w podziemiach tego kościoła. A pamiętasz chyba, co mówią o miejscu spoczynku? - książę uśmiechnął się wesoło, kiedy Teo zrzedła mina.
- Mnie nigdy nie spotka los zakonny. Nawet kiedy moje dzieci będą już miały własne dzieci. Nigdy! Przenigdy!
- Przestań kręcić. Przecież wtedy byłbyś już martwy. Co by ci zależało?
- Bardzo wiele miałbym do stracenia.
- Co na przykład?
- Mam na utrzymaniu pięć kochanek. I jedną żonę. Wyobrażasz sobie, co by się stało, gdyby się dowiedziały, co ja robiłem na dworze przez te wszystkie lata?
- Zachowywałeś wstrzemięźliwość i nawracałeś na właściwą drogę, rozpustnika, który przypadkiem okazał się księciem...
- Żebyś tylko był rozpustnikiem...
- Przepraszam, że przerywam waszej wysokości, ale brat Augusty przyszedł - wskazał dłonią na stojącego i żegnającego się trzeci raz zakonnika.
- Co? A tak, właśnie. Teo może opowiesz braciszkowi o swoich grzechach?
- Ależ z najmilszą chęciom, ale najpierw ustąpię miejsca tobie. Wszak jak ja mogę się mierzyć z następcą tronu.
- Jak to? Ja nie mam prawa porównywać się z tobą...
- Przepraszam, nim zajdzie słońce muszę powrócić do klasztoru. Nasze reguły surowo zabraniają nocnych wędrówek po mieście.
- Tak, wiem. A ty dokąd?
- Nie mam zamiaru wysłuchiwać twoich psioczeń na teściową! A tak w ogóle, gdzie ostatnio jadasz? Wyglądasz tak mizernie, że niedługo znikniesz.
- Precz mi stąd! - warknął i nim drzwi zdążyły się zamknąć, Teo był w połowie drogi na dół. Marceli nie wiele się namyślając, podążył za nim bez słowa. Zakonnik i Edgar zostali sami.
- Panie, zamierzasz wyznać wszystkie swoje grzechy i występki przeciw Bogu?
Kiedy Augusty zdjął kaptur, okazało się, że nie jest łysym staruszkiem. Był młodym, urodziwym mężczyzną, dla którego nie jedna kobieta porzuciłaby męża.
- Myślałem, że przyjdzie prawdziwy brat Augusty. Kim jesteś? Nigdy wcześniej cię nie widziałem.
- Książe nie zwracasz uwagi na sługi Boże w twym własnym kościele?
- O czym ty mówisz, braciszku?
- Czyżby twe myśli błądziły koło księżniczki Oliwi, a może i jeszcze dalej?
- Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie. Coś za jeden, bo zakonnikiem nie jesteś! Gadaj natychmiast!
Ed rzucił się na mężczyznę. Wywiązała się zaciekła szarpanina pośród kłębów kurzu. Piasek, nagromadzony na podłodze przez wiatr, dostawał się do ust i oczu, uniemożliwiając dostrzeżenie czegokolwiek. Edgar wypuścił z rąk przeciwnika, gdy próbował zapanować nad oddechem. Zakonnik wykorzystał okazję. Przygniótł księcia do ziemi i unieruchomił wykręcając mu rękę. Sam ledwie widział, ale nie puszczał swojej ofiary. Edgar za wszelką cenę chciał się uwolnić. Zamiast słabnąć uścisk zyskiwał na sile.
- Przestań się wreszcie szarpać - ochrypły głos i suchy kaszel złagodziły ton rozkazu. Napastnik przycisnął Edgara kolanem do ziemi. Wolał się upewnić, że chwila jego nie uwagi nie będzie go kosztowała życia.
- Nie zwracaj się tak do przyszłego króla! Jak śmiesz mnie atakować! Zapłacisz za to! - wygrażał się i krztusił jednocześnie.
- I tak się nie uwolnisz. Przynajmniej do czasu, aż cię nie puszczę - wyszeptał mu prosto do ucha.
- Widziałem twoją twarz. Odnajdę cię i zabiję. Słowo! - ostatni raz szarpnął się z całej siły. Zaraz potem usłyszał odgłos chrupnięcia i krzyknął. Wrzask został natychmiast stłumiony przez rękę zakonnika.
- I coś najlepszego zrobił?! - pisnął spanikowany napastnik. Odpowiedź jednak nie padła. - Jesteś głupi! Bardzo głupi. Zaczekaj, zaraz zajmę się twoją ręką. Najpierw jednak musisz wysłuchać pewnej rozmowy. Nie szarp się, bo rana się powiększy. I tak pewnie będę musiał ci nastawić to ramię. - Pokręcił głową i na krótką chwilę zawisł nad swoją ofiarą. Wiele wskazywało na złamanie. Ale równie dobrze mógł sobie zwichnąć bark albo jeszcze gorzej.
- Obiecaj, że nie będziesz się szarpać i wrzeszczeć - warknął do Edgara, poczym odsłonił mu usta.
- I jeszcze masz czelność wysuwać żądania? - krótko zawył z bólu, gdy usiłował rzucić groźne spojrzenie przeciwnikowi.
- W ogóle mnie nie słuchasz...
- Ja mam słuchać ciebie?! Jeszcze czego?! Może od razu mam cię obdarować złotem?! Albo lepiej. Oddam ci mój tron! - zakpił, sycząc przy tym z bólu.
- To całkiem niezła myśl, zwłaszcza, że za chwilę prawdopodobnie twoja urocza żona będzie wdową jaśnie panie - zamierzony sarkazm nie podziałał na rozjuszonego księcia.
- Skoro zamierzasz ze mną skończyć, to zrób to, a nie udawaj, że mam jeszcze coś do powiedzenia. Ale pamiętaj mój ojciec z pewnością...
- Nie zamierzam cię zabić, głupku! - zaczynała go irytować ta rozmowa, bo której właściwie nie zamierzał dopuścić. Nie miał jednak innego wyjścia. Żałował teraz podjęcia się tej misji. Nic gorszego nie mogło mu się przytrafić.
- Więc czego wreszcie chcesz?!
- Uważaj, teraz może trochę zaboleć.
- Co...?
Zakonnik ponownie stłumił wrzask księcia, tym razem dostatecznie szybko. Stojące na dole postacie nie zareagowały. Nadal stali przy wyjściu. Nie podnieśli nawet wzroku.
- Teraz uważnie posłuchaj. Ta wiedza z pewnością ci się przyda.
Dwoje zakapturzonych postaci chodziła raz w jedną, raz w drugą stronę. Zupełnie jakby pełnili wartę pod wieżą.
- Ile może się spowiadać? - głos bez wątpienia należał do mężczyzny. Na tyle donośny, że obaj, bez zbytniego wytężania słuchu, doskonale go słyszeli.
- Wiesz, taki książę to pewnie ma sporo grzechów na sumieniu. - Edgar założyłby się, gdyby tylko mógł, że właścicielką tego piskliwego dźwięku, zwanego głosem, była kobieta.
- Rozkapryszony dzieciak. Gdyby tylko jeden dzień spędził na wojnie, do której król tak usilnie dąży, od razu by mu takie głupie zabawy wyleciały z głowy.
- Nie bądź dla niego taki surowy. Tak był wychowany. To wszystko wina matki.
- Tak, Bela dobrze się spisał zabijając ją. Wszyscy nadal myślą, że to był zwykły wypadek. W dodatku posądzają o to króla. Świetna robota.
- My pewnie też okryjemy się sławą.
- Zabójstwo księcia to nic takiego. Zwłaszcza, że ma się przysłużyć narodowi, jako ofiara na rzecz rewolucji.
- Cicho. Chyba coś słyszałem.
Rozbiegli się i ukryli z drugiej strony wierzy. Za pozostałością jednego z murów kościoła.
- Mówiłem, że zainteresuje cię ta rozmowa.
Zabrał rękę i oswobodził księcia, który bezwładnie opadł na kamienną podłogę. Spojrzał bezradnie na zakonnika. Poruszył ustami, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie wydał z siebie głosu. Chyba odruchowo zachowywał milczenie, by ta dwójka na dole nie zorientowała się, że coś wie.
- Pewnie nie tego się spodziewałeś. Teraz uwierzyłeś, że nie zamierzam cię zabić?
Dopiero to zdanie otrzeźwiło Edgara. Wściekłość i żal wypełniły dotąd matowe oczy.
- Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś z nimi w zmowie - wycedził przez zęby.
- Bo już bym cię zabił. - Ręce opadały. Dosłownie. Nie miał już siły do niego mówić. Zwyczajnie nie znał dostatecznie dużo języków, aby mu to odpowiednio przełożyć.
- Może chcesz ode mnie wyciągnąć ważne informacji. Może pomogą wam one w zabiciu mnie i ojca - zaproponował Edgar.
- Myśl sobie, co chcesz, ale teraz twoim zmartwieniem powinno być wydostanie się stąd. Oni nie odpuszczą tak łatwo. Poza tym w końcu się zorientują, że zakonnik już powinien wracać do klasztoru. Wejdą tutaj i zabiją cię.
- A ciebie to niby nie? I chcesz mi powiedzieć, że nie jesteście w zmowie?
- Jestem zakonnikiem. Wymknę się stąd. W dodatku frontowym wyjściem. I wiesz, co ci powiem? Oni mnie przepuszczą, bo co im może zrobić zakonnik.
- Więc uknułeś to wszystko! Draniu. Tylko mnie podpuszczałeś. Zabiję cię!
- Uważaj, trochę zaboli.
- Hmmm...? Co zaboli?
- To.
Uderzył księcia pięścią w twarz. Edgar opadł nieprzytomny na ziemię.
- Teraz będę się mógł zająć wszystkim w spokoju. Jesteś strasznie denerwującym zakładnikiem.
Zdjął habit i rzucił gdzieś w kąt, wzniecając tym kilka kłębów kurzu.
- Wszędzie ten przeklęty kurz! – warknął, przepędzając do ręką sprzed oczu. – Gdzie się podziała ta lina, jeszcze godzinę temu tu była... A znalazła się.
Natychmiast związał ręce księcia, podobnie uczynił z nogami, by nie zdołał mu uciec. Robił to delikatnie, by nie poszarpać rany. Czekało go jeszcze opatrzenie i nastawienie złamania, co bynajmniej nie należało do najłatwiejszych zadań. Zwłaszcza dla poszkodowanego. Rozejrzał się po owalnym pomieszczeniu i upewniając się, że książę nie znajdzie nic, czym mógłby przeciąć sznur. Ostrożnie podszedł do okna i rozejrzał się po okolicy. Nikogo nie było w promieniu kilku kilometrów. Wychylił się trochę bardziej, by zlokalizować napastników. Stali zgarbieni między krzakami. Widocznie oczekiwali obcego. Zakonnik postanowił wykorzystać okazję. Odchrząknął i z udaną, przesadzoną pewnością siebie zawołał:
- Dziękuję, braciszku Augusty, moje sumienie jest teraz o wiele spokojniejsze. Wracaj braciszku do swojego klasztoru. – zaczekał chwilę, zupełnie jakby ktoś mu odpowiadał, po czym mówił dalej: - brat nie może teraz wrócić do klasztoru? A rzeczywiście, ściemnił się. W takim razie, ja z bratem zostanę.
Znów nastąpiła krótka przerwa.
- Nie zostawię, brata tutaj samego, jeszcze jakiś zabójca brata złapie. Ależ nie, nalegam. Brat chce się modlić. Dobrze, chyba nie mam wyjścia. Muszę brata zostawić samego.
Szybko zbiegł po schodach. Nie dawał im szansy na przygotowanie się. Z impetem wpadł na drzwi prowadzące do wnętrza wieży i natychmiast zaatakował prawą stronę, gdzie wcześniej znajdował się mężczyzna. Jedno celne uderzenie i zabójca leżał nieprzytomny. Pora na kobietę. Spojrzał się w krzaki, ale miejsce, gdzie wcześniej się ukrywała było puste. Rozejrzał się, ale nigdzie nie zauważył ruchu, ani szeleszczenia liści. Najwyraźniej wbiegła na wieże. Popędził krętymi schodami na górę, by w ostatniej chwili pochwycić rękę kobiety. Odciągnął ją od nieprzytomnego księcia. W wyniku zaciekłej szarpaniny, której napastniczka bynajmniej nie zamierzała przegrać, zakonnik był zmuszony pozbawić ją przytomności, bądź osłabić na tyle, żeby nie zdołała już atakować. Ona jednak rzuciła się na niego od tył. Zaskoczony mężczyzna stracił równowagę i upadł na plecy, przygniatając ją do ziemi. Napastniczka osiągnęła swój cel. Owinęła ramię wokół jego szyi. Starał się rozluźnić uścisk, ale okazało się to trudniejsze niż przypuszczał.
- Czemu bronisz tego dzieciaka? A może zamierzasz go zabić, tylko wynajął cię ktoś inny niż nas. I tak zginiesz, co ci szkodzi odpowiedzieć? Mów w końcu – zwiększyła nacisk, niemal miażdżąc mu gardło. – Nie chcesz ze mną rozmawiać? Trudno.
Zamierzała ostatecznie skręcić mu kark. Zakonnik w ostatniej chwili wymierzył celu cios w żebra. Kobieta wciągnęła powietrze zdziwiona. Natychmiast złapała bolący bok. Spojrzała z nienawiścią na stojącego nad nią mężczyznę.
- Nie mam czasu na pogawędki, ale obiecuję, że jak spotkamy się w innych okolicznościach, chętnie poprowadzę z tobą niekonieczne słowną konwersację. A teraz musisz mi wybaczyć.
I pozbawił ją przytomności, jak planował wcześniej.
- Same z tobą kłopoty – poskarżył się nieprzytomnemu Edgarowi. Przerzucił go przez ramię, zupełnie jakby nic nie ważył. – Pora ruszać w drogę. Cały klasztor nasz wyczekuje. W końcu będziesz naszym królem. A ja zapewne skończę w lochach. Co za marne życie.
Przy wyjściu dojrzał jakiś cień. Odruchowo przyjął pozycję obronną, nadal trzymając następcę tronu.
- Spokojnie, to tylko ja – rzucił z uśmiechem Teo. – Widzę, że nie poszedł z tobą po dobroci.
- Uparty dzieciak.
- Ale za to będzie lepszym królem, niż jego ojciec.
- Przekonamy się wkrótce, bo jak na razie nie widzę dla nas wielkiej nadziei.
- Wszystko w swoim czasie, Gianni. Na wszystko przyjdzie pora.
- Gdybym cię dobrze nie znał, pewnie w to uwierzył. Idę, bo wkrótce będą go szukali, a Marceli pewnie nie omieszka poinformować ich o ostatnim miejscu pobytu księcia.
- Pamiętaj, żeby nikt nie poznał, kim jest. Niektórzy zakonnic opowiadają się za rewolucją.

Witajcie!

Chciałabym powitać was w mojej pierwszej autorskiej sesji. Będzie to storytelling (inne rodzaj póki co są dla mnie, jako potencjalnego Mistrza Gry trochę zbyt skomplikowane i mogę je śmiało podpiąć pod kategorię "Czarna magia"). Może trochę nie typowy wstęp, ale sądzę, że na jego podstawie przekonacie się, bądź zniechęcicie do mojej sesji. Grunt, żebyście wyrobili sobie jakieś zdanie W podobny sposób będę prowadziła sesje. W każdym razie taki jest roboczy plan, zweryfikują go zapewne pomysły graczy. Wszak ile osób tyle nowych pomysłów. Nie sugerujcie się pochodzeniem imion i nazwisk bohaterów, gdyż żadne ze znanych nam krajów i miast nie będzie tutaj występowało, ani w historycznym, ani współczesnym okresie. Cała sesja z grubsza będzie oparta na monarchii angielskiej, ale będzie posiadała również inne, odrębne cechy, zupełnie jej nie przypominające. Znajdzie się również sporo odniesień do polskiej historii i stanów, społeczeństwa żyjącego na przełomie poszczególnych wieków. Najbardziej zbliżonym okresem, w jakim rozgrywać się będzie akcja jest wiek XIX i podobne zdobycze techniczne, a także zbliżone wiedza o naturze przyrody i człowieka. Ustrojem jak zapewne się domyśliliście jest monarchia, choć działacze pewnych ugrupowań dążą do wprowadzenia rządów republikańskich na drodze rewolucji. Najbardziej w sesji będzie się liczył spryt i zdolność manipulacji graczy. Nie zabraknie też wątków fantastycznych i trochę odbiegających o rzeczywistości, ale tylko pozornie mogą one uchodzić za czasu. Ale tego wszystkie dowiecie się, jak sesja wystartuje. Generalnie motywem przewodnim będzie doprowadzenie do rewolucji, bądź jej zapobiegnięciu. Do tego będzie potrzebny spryt, zdolności taktyczne, koneksje i wiele innych cech przydatnych spiskowcom. Czy przeciwnikom króla uda się zrzucić go z tronu, czy może zostaną oni pokonani przez zwolenników władcy, zdecydujecie wy sami (no, z moją małą pomocą :P). No cóż, kończąc ten wstęp zapraszam do przeczytania dalszych części rekrutacji. Miłej zabawy!

Podstawowe informacje:

Rekrutacja trwa: 24.04. 2009 - 15. 05. 2009 roku.
Karty wysyłać na adres mailowy: niebieska.myszka@wp.pl
Pytania zadawajcie w tym temacie, na PW albo przez gg: 7877427
Liczba graczy: 3 - 4 graczy.
Warunki przyjęcia do sesji: ciekawa, poprawnie wypełniona i oddana w terminie karta postaci.
Czas odpisywania na posty: 1 post tygodniowo.
Długość post: zależna od sytuacji, w jakiej znajdzie się wasza postać. Mogą to być jeden akapit albo całe wypracowanie, jak pomysły dopiszą, to możecie nawet referaty pisać Byle byście się tylko w czasie zmieścili.
To chyba najważniejsze informacje, no prócz wzoru karty, którą zaraz podam.

Wzór karty postaci:

Imię (i nazwisko): tylko bez łamaczy języków proszę :P
Avatar: czyli obrazek waszej postaci o rozsądnych wymiarach.
Ugrupowanie:
W całym państwie stanieje wiele grup reprezentujących interesy poszczególnych stanów, podobnie jak nasze partie polityczne. Tak samo, jak w ich przypadku, wśród tych grup znajdują się bardziej lub mniej wpływowe. Wasze postaci będą miały do wyboru cztery spośród nich. Zależnie od wyznawanych poglądu zapisujecie postać do danego ugrupowania. Każda postać musi należeć do jednej z tych organizacji. Wyjątek (jedyny zresztą) stanowi Wędrowiec, ze względu na tryb życia nie jest w stanie nigdzie się osiedlić, to też nie jest brany pod uwagę przez przywódców poszczególnych ugrupowań.
Opis postaci: postarajcie się w miarę szczegółowo opisać swoją postać. Np. co lubi, czego nie, dlaczego popiera króla, jaki ma stosunek do monarchii, z czego to wynika, jakiego ma podejście do zabijania, podstępów, czego oczekuje od życia, jaki ma cel, czego się obawia, w czym czuje się mocna, jakie są jej słabe strony, czy ma jakiś wrogów, czy może wielu dobrych przyjaciół, ile ma lat, itd.

Historia: wyjaśniać chyba nie muszę. Miejsce, gdzie opisujecie i uzasadniacie zachowanie swojej postaci, jej wybory, wtajemniczacie mnie w jej zawiłą, a może prostą, może banalną, smutną, wesołą, niebywałą historię.

Profesja:
Tutaj na chwilkę muszę się zatrzymać. Od razu wyjaśniam, że profesja nie ma większego wpływu na przynależność do ugrupowania, w każdym razie w większości przypadków nie ma. Wyjątek stanowi Wędrowiec, ale o tym za chwilę.
Mogą pojawić się wątki magiczne. Nie mam tutaj jednak na myśli żadnych lewitujących przedmiotów, strzelania kulami ognia, ani wskrzeszania umarłych. To raczej typ subtelnej magii ziółek, złudzenia, naśladownictwa, oddziaływania na emocje. To np.. ludzie, którzy swoim wyglądem, zachowaniem i trybem życia upodabniają się do wampirów, zombie, demonów, czarnoksiężników. Jeżeli ktoś będzie zainteresowany poprowadzeniem takiej postaci niech skontaktuje się ze mną na gg, albo przez PW.

To chyba wszystko co chciałam napisać. Jeżeli o czymś zapomniałam albo coś jest nie jasne, wyjdzie w praniu. A tym czasem, jeżeli już tu dotarłeś miły (przyszły) graczu, dziękuję za poświęcony czasu!