Hellian

Znowu pracowała z metalem. Naprawy były drobne, ale skuwała, hartowała, wytapiała, nasycała i wyżarzała. Ćwiczyła przed prawdziwą robotą.
Przedstawił się jako Telchar.
Imię zdecydowanie khazadzkie, czego nie omieszkała mu powiedzieć i czym go rozbawiła. Nie powiedział dlaczego.
- Możesz mi mówić również Mahtan, Ruda.
Pół dnia wspólnej pracy starczyło żeby nabrała pewności, że kowal miał jakichś elfich przodków. Nie widać było tego po sylwetce, umięśnionej i silnej, ale w lekko skośnych oczach, srebrnych, lśniących niczym mithril, w leciutko wydłużonych uszach. Był dobry w swoim fachu. Szybki ale dokładny. Podziwiała ostrze nad którym pracował. Robiony na zamówienie dwuręczny miecz z płomienistą głownią. Miał rozległą wiedzę. Słuchała się go.

Odpoczywała. Dźwięk uderzających o siebie narzędzi, zapach rozgrzanego żelaza, powietrze gęste od wysokiej temperatury, to było jej naturalne środowisko. Jedno z kilku jej naturalnych środowisk. I dobrze współpracowało jej się z tym mężczyzna.

Kupiła od niego gotowy kęs znakomitej utwardzonej rudy. Telchar pracował na rudzie krasnoludzkiej, tej z pasma Szarej Wyrwy przy Kaar Adun. Chwalił ją. Była niezwykle giętka i dobrze kowalna. Twardość nadawał jej sam, ale znowu nie chciał dziewczynie zdradzić jak.

Wieczorem padła na siennik, bez mycia się i kolacji. Spała przy otwartym oknie, bez okrycia i tak cała mokra od panującego w pomieszczeniu żaru. Ale czuła się dobrze, wreszcie umiejscowiona tam gdzie powinna, wreszcie robiąc coś dla siebie.
Donośny okrzyk obudził ją o świcie.
– Do roboty Ruda!
Cisnęła w Telchara tym, co miała pod ręką, z precyzją, która przydałaby się w przyszłości na wrogów. Szczęśliwie uchylił się przed przebijakiem. Narzędzie z hukiem walnęło w ścianę odłupując solidny kawałek cegły. W mgnieniu oka poderwała się na nogi. Śmiał się z jej przeprosin. Dziś był gładko ogolony, bez koszuli, w skórzanych spodniach i długich solidnych butach. Jego oba ramiona okalały tatuaże.
- Kim byłeś wcześniej? – podszedł za blisko, pytanie wyrwało jej się samo. Stworzyło trochę przestrzeni w nagle za ciasnej kuźni.
- Młodszym sobą.
Prychnęła. Patrzył na nią, gdy wciągała na siebie ciuchy. Wiedziała, że wie, ze wolałaby żeby się odwrócił, odsunął chociaż trochę. Nie zrobił tego.
- Nie bolą cię ręce?
- Jeszcze nie – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Zresztą prawdziwa praca dopiero przede mną. Idę się umyć.

I faktycznie zrejterowała do łaźni. Zafundowała sobie kąpiel w wielkiej wspólnej bali. Potem dostała do picia słodzony miodem napar i w towarzystwie innych kobiet grzała się w unoszących się nad rozgrzanymi kamieniami oparach. Jeszcze za przykładem obytych mieszczanek kupiła wiązkę pokrzyw i wychłostała nią całe ciało, i wraz z innymi wskoczyła do bali z lodowatą wodą. Prychała, skakała, śmiała się. Pobudzona i nieprzyzwoicie radosna.

Gdy wróciła Telchar już pracował. Z końcówką napraw uporali się w dwie godziny.
Dzięki jego znajomościom uzyskała znakomitą cenę. Śmiał się z podziękowań. W ogóle cały czas patrzył na nią jakby rozbawiony.
Denerwowało ją, że już zdecydował. I że ona też tego chce.

Do wspólnej chatki wpadła tylko na moment. Skłamała, że zarobili na zbrojach 10 platynówek. Życzyła Sili powodzenia.

Ale za wykuwanie glewii wzięła się sama. Telchor kończył flamberg.
Teoretycznie była to prosta robota. Ot wielki nóż, taki wielkości głowni miecza, gładkie ostrze z jednym niewielkim kolcem na grzbiecie. Kuła w skupieniu, to miała być pierwsza mistrzowska broń jaką wykuje. Właściwie w ogóle pierwsza broń jaką wykuje całkiem sama. I czuła, że jej wprawa nie dosięga wiedzy. Teraz już bolały ją ręce. Zagłębienia między palcami na lewej dłoni, trzymającej kleszcze od kilku godzin prawie bez przerwy, obtarła do krwi. Pragnęła uzyskać ostrze doskonale wyważone, elastyczne, ale nie kruche. Skuwała na gorąco i zawijała wokół rdzenia kolejne warstwy stali. Po kilku godzinach pracy była już pewna, że się nie udało. Klinga będzie przyzwoita. I co najwyżej tyle. Rozpłakała się dopiero, kiedy Telchar wyszedł z kuźni. Płacząc przebrała w skórznię, przypasała miecz, zamknęła warsztat i poszła zobaczyć morze.

Łzy były głupie, przecież wiedziała, że nie może udać się od razu, nie ma cudów, kilka uderzeń za dużo, parę sekund za krótko w roztworze kwasu solnego, odrobinę za wysoki żar w palenisku - starczył jeden element by zepsuć całość. Ale wykuje ten cholerny tasak choćby nie wiem co. Nic jej w tym nie przeszkodzi.
W porcie cisnęła niedokończoną glewię do wody.
Najadła się kupionych na straganie ciepłych placków, aż rozbolał ją brzuch. A kiedy wracała do kuźni znowu miała to wrażenie, że ktoś ją obserwuje.

Zapadał już zmrok. Telchar czekał na nią na ławeczce pod kuźnią. Rozluźniony, swobodny, ubrany na czarno, z mieczem przy pasie. Nie wyglądał jak kowal.
- Idziemy potańczyć – oznajmił spokojnie.
- Baw się dobrze – odpowiedziała.
Wyciągnął do niej rękę, ale się odsunęła. W końcu nie był rozbawiony. Oddychał głośno, inaczej niż przy pracy. Patrzył jej w oczy i prawie słyszała pytanie, dlaczego.
- Bo nie.
Mogła to zrobić. Chciała. Ale coś w niej domyślało się, że przyda jej się to napięcie. Przyda do ostrza, które wykuje przyjacielowi i do runy na nim.
Przez chwilę myślała, że Telchar wykorzysta przewagę fizyczną. Ale opanował się, wstał i zrobił jej miejsce, tak, że mogła wejść do warsztatu, nie ocierając się o niego.
Metal i runy potrzebują namiętności.
- Poczekam, aż skończysz glewię, Elizabetho – może też to wiedział.

 

__________________
"Kobieta wierzy, że dwa i dwa zmieni się w pięć, jeśli będzie długo płakać i zrobi awanturę." Dzienniki wiktoriańskie

Sekal

Rozmowa w małej, prostej chacie Ellendila trwała długo. Bardzo długo, gdyż większość czasu pochłonęła opowieść, którą Silia opowiadała. Ich opowieść, a przynajmniej w pełni opowieść półelfki i Lilli. Dźwięczny głos rozpraszał ciszę, aż sowy zahukały na drzewach nieopodal. Zrobiło się ciemno i elf zapalił kopcące się świece. Czarodziejka wyczarowała kulę światła, rozpraszając mrok do końca. Cienie umknęły i nie pozostało nic groźnego i nic złego w tych chwilach i w tym miejscu. Długie poszukiwania dobiegły tu końca, ale to nie był przecież koniec tej opowieści. Bo nie był, prawda?

Silia pod koniec zwróciła się do swoich towarzyszy, z lękiem, ale i pasją wypisaną w pięknych oczach.
-Chciałabym tu zostać. A potem ruszyć z ojcem, pieszo. Bo... nie chcę znów się oddalać, nie tak od razu, nie po tych kilku chwilach. Odeślę was do miasta, dobrze? Wiem, że to bardzo samolubne!
Zrobiło się jej może trochę głupio, może trochę wstyd, ale popatrzyła na Ellendila i odzyskała rezon.
-Po prostu muszę. Nikogo nie zatrzymam, jeśli zechce podążyć swoją drogą. I nie musicie podążać za świeczkami! Ja... ja do was dołączę. Jak tylko spotkamy Kallora, on zawsze wie, gdzie jesteśmy. Obiecuję.
Niespodziewanie poderwała się z miejsca i wyściskała wszystkich, a łzy znowu zalśniły w kącikach oczu.
-I przekażcie Jensowi i Bethy... przekażcie, że kocham ich oboje i chciałabym, by poczekali. Proszę.
Spuściła głowę, słowa były wypowiedziane.

Potem znaleźli się znów w ciemnym, mrocznym Tsurlagol, w małym mieszkanku, którego nieprzyjemny zapach jeszcze się utrzymywał.

Jens wracał tam z poczuciem nowej misji, tej na którą sam przystał. Czy wiedział kim byli? Był pewien, że w końcu się dowie, a i na jego piersi kiedyś pojawi się znak harfy. A on sam zaśpiewa pieśń zwycięstwa. Silii nie było, gdy pojawiła się reszta. Ale przekazali mu jej słowa.

Elizabetha kuła swoją glewię, w pocie czoła, krwi i zmęczeniu. Krasnoludzka odporność i ułamek khazadzkiej siły wystarczały, by mogła to robić prawie bez przerwy. Wiedziała, że się jej uda. Jej wiedza rosła, a praktyka czyniła cuda. Stworzy sama coś, czego może jeszcze nikt z jej rasy nigdy nie stworzył?

Tu kończy się ta opowieść. Czy będzie następna? Czy podejmą tę próbę, czy uwierzą, że to co robią, jest ważne? Oby, bowiem świat niedługo miał okryć się mrokiem, a każde zwycięstwo było niezwykle istotne.

Dziękuję wszystkim za grę w tej sesji. Proszę nic już nie pisać w tym wątku i zapraszam do komentarzy.

Moderatorów proszę o pozostawienie tu sesji jeszcze przez ok. 2 tygodnie.