Buka

Gdy wspólne zebranie z lokatorami kamienicy dobiegło wreszcie do końca, Sara niecierpliwie wyczekiwała na korytarzu na pojawienie się dozorcy. Miała bowiem z nim do załatwienia pewną sprawę, która ze względu na zaistniałą sytuację wokół, nie miała czasu na odwlekanie(a przynajmniej z punktu widzenia samotnie wychowującej matki).
Po ostatnich wypowiedziach wszyscy się zaczęli rozchodzić. Wyglądało na to, że Sarze udało się pozyskać co najmniej trzech dorosłych mężczyzn, z których jednego… przystojniaka który ostatnio mieszkał z Lilly i jej kuzynką, którego Sara słabo znała. Gdy się rozchodzili, przekazała kluczyki swojego auta pierwszemu lepszemu, zainteresowanemu wyprawą po zapasy, sama wszak miała nieco inne plany i postawione sobie priorytety…

Do kobiety zbliżył się Wade i spokojnym tonem spytał.
- Więc o co chodzi? W czym problem?
Uśmiechnął się przyjaźnie maskując nerwowość spowodowaną zaginięciem JC.
- W sumie nie problem, a prośba… - Uśmiechnęła się do niego, nerwowo zawijając włosy za ucho - Mam klucze od mieszkania Cartera, a nie widziałam go od dłuższej chwili… może coś mu się stało? Byłby pan tak miły, wziął broń i sprawdzimy razem? Zajmie to ledwie ze 3 minutki… - znów się miło uśmiechnęła.
-Już sprawdziliśmy mieszkanie Terrence’a.- westchnął smutno Wade.- Ja, Brian i Peter Wiereznikow. Terrence… chyba od dwóch lub trzech dni go nie ma.
- Och! - Zdziwiła się Sara, i nie było to bynajmniej udawane - Naprawdę? W takim bądź razie… to chyba wszystko - Wzruszyła ramionami - Dziękuję panu. A jakby… nie wiem, jakbym mogła jakoś pomóc, może… może panu obiad ugotować, to nie widzę problemu - Lekko się uśmiechnęła.
-Czemu nie.- uśmiechnął się Wade i podrapał za uchem.- A poza tym… nie wiem. Mieszkanie Terrence’a jest bezpieczne, ale to też burd… ehm… bałagan tam jest. Wiem że miał chyba jakąś żonę z którą się rozwiódł? Niemniej uważam, że warto by tam zrobić porządek i może znaleźć coś użytecznego.
- To zrobię hamburgery, z… frytkami, może być? - Mrugnęła do niego - I dłużej już nie zatrzymuję, idą zobaczyć co u córki, może ogarnąć nieco mieszkanie, coś przygotować na wszelki wypadek… - Podrapała się niby nerwowo po lewym ramieniu prawą dłonią, wielce nieświadomie w okolicach piersi…
-Dobry pomysł.- stwierdził z uśmiechem Wade pocierając podbródek.- A ja się rozejrzę po mieszkaniach na parterze. Ile okien trzeba będzie zabić i w ogóle… byłem w wojsku w stopniu sierżanta.
- Czuję się przy panu… bardziej bezpieczna, niż przy całej reszcie - Wypaliła.
- Cieszy mnie to, choć… nie czuję się herosem. Nie te lata.- zaśmiał się Wade cicho. Potarł podbródek.- Dzięki za poprawienie nastroju.
- Nie ma za co - Wzruszyła ramionami - To zobaczymy się za godzinę na obiedzie? - Dodała na odchodne.
- Owszem… u ciebie Saro?- zapytał Wade.
- Nie ma sprawy… to do zobaczenia! - Kiwnęła mężczyźnie dłonią.




Harper zabrała się za przeszukiwanie mieszkania Terrence’a… a że znała je dosyć dobrze, i spędziła w nim niejedną godzinę, szybko odnalazła czego szukała. Problem jednak polegał na tym, że mężczyzna miał naprawdę niewiele pożywienia, ledwie kilka półproduktów do mikrofali… a wody to wprost żadnej.

Córeczka stała na czatach, a Sara pakowała rzeczy do niewielkiego koszyka… no cóż, należało sobie jakoś radzić, czyż nie? Kobieta znalazła za coś jeszcze. Coś, czego się w sumie nie spodziewała. Pistolet.

O czym Harper nie wiedziała, nie było to zwyczajowe 9mm, lecz broń na amunicję sportową 22 LR.




Dzwonek do drzwi. Po ich otwarciu Sara stanęła oko w oko z właścicielem kamienicy.


Starszy człowiek trzymał się prosto mimo wieku, wydawał się wręcz wycięty z dębowego drewna. Jeden z tych twardzieli, których upływ czasu nie pochyla, a konserwuje.
- Nie przyszedłem za wcześnie?- rzekł z uśmiechem.
- Właściwie to akurat w samą porę - Odpowiedziała uśmiechem, po czym zaprosiła Wade’a do środka. W mieszkaniu pachniało przypiekanym mięsem, grał i cicho telewizor, na którym leciały jakieś bajki z dvd, oglądane przez Katie.

Sara miała na sobie letnią, zwiewną sukienkę, w chwili obecnej nieco przysłoniętą kuchennym fartuszkiem.

Wade uśmiechnął się lekko i zamknął za sobą drzwi dodając.- Mogę w czymś pomóc? Nie raz, nie dwa smażyłem burgery.
- No jak to tak wypada, żeby gościa do roboty zaganiać… - Odpowiedziała z drwiącym uśmieszkiem, po czym zwróciła się do córki: - Przywitaj się proszę.
- Dzień dobry panu - Odpowiedziała przelotnie Katie.

- Proszę się rozgościć, usiąść, za chwilę będzie gotowe - Sara zaprosiła mężczyznę gestem ręki, po czym ruszyła na powrót do kuchni, a Wade… mógł wlepić wzrok w jej kręcący się tyłek przy każdym kroku, przy okazji zauważając, iż kobieta chodzi po mieszkaniu boso…
Był jednak dżentelmenem starej daty i nie gapił się za długo na krągłości kobiety. Usiadł przy stole cierpliwie czekając na podanie jedzenia.
- Masz kuchenkę na centralne, czy butle gazowe?- zapytał głośno.
- Eemmm… - Zaskoczył ją tym pytaniem, co wyraziła dodatkowo głupiutkim uśmiechem - Kuchnenka… no na gaz jest… centralny - W końcu odpowiedziała, nakładając już jedzenie na talerze.


- Boję się że rząd wkrótce odetnie gaz w mieście, żeby uniknąć pożarów.- rzekł w odpowiedzi Wade biorąc się za jedzenie i od czasu do czasu zerkając na gospodynię.
- Z prądem może być podobnie? I pewnie z wodą? Może lepiej napełnić wszystkie możliwe wiaderka? - Zmartwiła się Sara.
- Może… choć prąd i woda nie narobiły by takich szkód jak gaz.- zastanowił się Wade zgadzając się z jej rozumowaniem.
- Zastanawiałam się, co robić dalej… może z dachu poobserwować okolicę, wymalować na nim farbą jakieś banalne “SOS”, wyruszyć od tak i starać się przebić… sama nie wiem… pan był w wojsku, i pewnie jako jedyny w tym domu może zapewnić nam bezpieczeństwo? - Zmieniła szybko temat, żeby nie martwić córeczki.
- Byłem w wojsku w czasach, gdy jedyna nauka jaką musieliśmy pojąć, to w którą stronę kierować lufę karabinu. Byłem szeregowcem.- zaśmiał się cicho Wade i westchnął smutno.- Nie czuję się na siłach, by udawać autorytet w tych sprawach. Możemy namalować SOS… Na pewno to nie zaszkodzi. Ale obserwować z dachu, chyba próżny trud. Atak nastąpił w nocy… teraz jest spokojnie.
- To… można tak po prostu wyjść w ciągu dnia, spacerkiem po ulicach? Jakoś nie chce mi się w to wierzyć… - Zdziwiła się - I wcale pan nie musi udawać… - Prawie do niego mrugnęła.
- Nie wiem, nie wiem… tylko zgaduję. -wyjaśniał Wade.- Wczoraj dopiero przeżyłem atak, tych… cosiów. A dziś ten cały komunikat. Jak patrzę przez okna, jest spokojnie. I cicho. Za spokojnie i za cicho.-
Po czym mężczyzna zmarszczył brwi pytając.- Udawać… co?
- Proszę nie udawać, że nie jest pan tu autorytetem… - Zaczęła Harper, gdy przerwała Katie, kończąc swoje dzióbanie i oznajmiając chęć ponownego oglądania czegoś na DVD.
- To idź kochanie, idź, umiesz sobie włączyć… tylko pamiętaj, cichutko jak myszki, bo na ulicach brzydcy panowie…

Sara również skończyła jeść, po czym spojrzała na Wade’a. Ten również właśnie skończył, odczekała więc decydującą chwilkę, po czym… położyła swoją dłoń na dłoni mężczyzny, znajdującej się na stole.
- Zrobię wszystko, by ochronić córkę. Wszystko - Spojrzała na niego niezwykle poważnie.
- Cóż… to oczywiste, że nie pozwolimy pani dziecku zginąć.- dłoń mężczyzny wylądowała na dłoni Sary, jakby Wade Kowalsky chciał dodać jej otuchy. - Chyba nie myśli pani, że ktoś tu w naszym bloku chce poświęcić resztę lokatorów, aby samemu przeżyć?
- Proszę… nie mów tak nawet… te słowa… nie chcę nawet o czymś takim myśleć.. - W oczach szepczącej Sary pojawiły się łzy. Otarła je paluszkami, odchrząknęła wymownie, wzięła głęboki oddech.
- To… co robimy? - Uśmiechnęła się rozbrajająco.
- A co by pani poprawiło humor?- zapytał Wade uśmiechając się niepewnie.- Myślę, że… dość już złych wieści dzisiaj usłyszeliśmy.
- Chciałam coś pokazać… - Uśmiechnęła się tajemniczo, wstała od stołu, po czym skierowała swoje kroki do sypialni. Zdziwionego Wade’a przywołała paluszkiem.
Mężczyzna ruszył za nią nieco zaskoczony i zdziwiony jej zachowaniem. Rozejrzał się po sypialni tuż po wejściu i dodał.- Ładnie urządzona, gratuluję dobrego gustu.-

Uśmiechnęła się przelotnie, kopiąc jakieś majteczki(których nie miała na sobie??) walające się po podłodze pod łóżko.
- Przymknij drzwi - Kiwnęła głową, mając na myśli wzgląd na dziecko, a Wade chyba coraz mniej z tego rozumiał.

Sara przyklękła na jednym kolanie na własnym łóżku, wkładając dłoń po poduszkę. Wypięła się przy tym w kierunku mężczyzny co się zowie, i zrobiło się jakby natychmiastowo goręcej?
-Dobrze pani… Harper.- Wade pewny, że jego gospodyni nie zauważyła tego, jak erotyczną pozę przyjęła zamknął drzwi nie odrywając spojrzenia od prezentowanych krągłości jej ciała. Może i był stary, ale to nie uczyniło go impotentem. Nie rozumiał jednak zachowania kobiety, jednak widoki jakie miał przed sobą, sprawiały że nie próbował zrozumieć.
- Potrzebuję z tym pomocy - Powiedziała w końcu, odwracając się do niego ze… zdobycznym pistoletem w dłoni - Jak to działa, jak się z tego strzela? - Usiadła na łóżku, zakładając nogę na nogę.
- Achaa…- odparł w końcu Wade przyglądając się bardziej gołym nogom kobiety, niż samej broni. Wreszcie jednak dostrzegł pistolet w dłoni kobiety. Ostrożnie wziął broń i przyglądając się jej… całkowicie skupiony wyjął magazynek i upewniwszy się że komorze nie ma na boju odbezpieczył broń.
-Pewnie widziała pani filmy, prawda?- uśmiechnął się ciepło.- Wycelować w kierunku celu i naciskać spust, aż do czasu aż wróg padnie.
Pokazała to naciskając języczek pozbawionej magazynku broni.
- Zależnie od kalibru broń bardziej lub mniej kopie.- dodał.
- Aha, aha… - Słuchała go uważnie, pochylając się mocno w jego stronę, przez co miał doskonały widok na jej dekolt i zanotował fakt, iż Sara nie miała na sobie biustonosza.
- A jak to się odbezpiecza, zabezpiecza i robi gotowe do strzału? - Spytała.
Takie widoki sprawiały, że krew w ciele Wade’a krążyła żywiej, ale też że myśli jego odpływały całkiem, a język się plątał.- Co… a to… pani Harper. Może lepiej, jeśli… broń wymaga przeszkolenia. A nie jednorazowego… łatwo o wypadek… rozumie pani?

Oczy mężczyzny za często uciekały do tego dekoltu.

- Pan również rozumie, że boję się o córkę? - Położyła znowu dłoń na jego dłoni, spoglądając prosto w oczy - Oddam za nią życie jeśli trzeba, ale nie mam zamiaru tak łatwo go oddawać - Zacisnęła palce - W nikim nie widzę takiej szansy na przeżycie, niż w panu…
-Rozumiem… ale broń palna w nieprawnych rękach jest zagrożeniem dla osoby jej używającej.- stwierdził Wade spokojnym głosem i drugą dłonią pogłaskał Sarę po włosach mówiąc.- Proszę nie martwić. W tej kamienicy pani i pani córka jesteście bezpieczne.
- Obiecujesz? Przysięgasz, że nas ochronisz? - Spytała nagle, ze szklącymi się oczami, a zanim Wade cokolwiek powiedział, Sara dosłownie prześliznęła się po nim, siadając na zaskoczonym mężczyźnie okrakiem. Objęła go za kark, wpatrując się prosto w jego oczy.
-Pani.. Harper… co pani…- spytał zaskoczony Wade, ale nie mógł nie zareagować, a ocierając się podbrzuszem Sara mogła stwierdzić, że w tym starym piecu diabeł nadal pali. Viagra nie byłaby potrzebna. Broń wypadła z rąk mężczyzny, a jego twarde i spracowane dłonie opadły na uda Sary i zaczęły po nich wodzić.- co.. pani ...wyrabia? Oczywiście, że mogę obiecać… Nie pozwoliłbym przecież zginąć kobiecie na mych oczach. Czy dziecku.
- Więc… będzie nas pan pilnował? Nie pozwoli, by stała się krzywda? Jak już mówiłam...zrobię co trzeba - Mimowolnie się zaczerwieniła, przyciągając jego głowę do swego dekoltu.
-Ależ… nic nie trzeba…- jęknął prosto w piersi mężczyzna, dłońmi jednak sięgając pod sukienkę i pieszczotliwie gładząc pośladki siedzącej na nim kobiety.-... robić nic nie trzeba.
Jego oddech nieco przyspieszył, co Sara czuła na swoim biuście.

Nie odpowiedziała nic. Jednym, wprawnym ruchem obu dłoni, ściągnęła przez głowę swoją sukienkę, odrzucając ją gdzieś w kąt, po czym przechyliła głowę w bok, wypatrując reakcji mężczyzny. Drżała na całym ciele, co było w sumie i dla niej samej dosyć dziwnym zjawiskiem…
Wade przez chwilę wpatrywał się w jej nagie ciało nie mogąc uwierzyć w to co się stało. Jednak potem uległ swym męskim instynktom. Jego usta przywarły do jej piersi całując je i wielbiąc namiętnie. Dłonie zaś ugniatały jej pośladki dociskając jej podbrzusze do sterczącej w jego spodniach górki...



Presja nieznanego zagrożenia potrafiła obudzić w każdym skrajne reakcje. W przypadku Sary, to był ów akt zapomnienia z Wadem. Namiętny i szalony i nie zważający na znaczną różnicę wieku. Wade wymknął się od Sary zakłopotany tą chwilą słabości jaka im się przydarzyła. A Sara musiała się przejść i przemyśleć sprawę. I tak wyszła przed budynek, gdzie Lilly Hopkins siedziała z butelką na niedużej ławeczce. I popijała z gwinta.


Sara ubrana w zwiewną bluzkę i jeansy, z pistoletem w tylnej kieszeni, uśmiechnęła się przelotnie na widok sąsiadki.
- Hej - Zagadnęła ją banalnie - Co słychać?
- Hej…- westchnęła smętnie Lilly zerkając na Sarę.- Kuzynka mi zaginęła, może nie żyje. Mój chłopak… pojechał jej szukać, może nie wrócić. A ja sama mogę nie dożyć następnego poranka. Lepiej być nieee możee - Zionęła pijackiem oddechem na powitanie Sary.

Harper dosiadła się do niej na ławeczce, nic sobie nie robiąc z oparów jakimi przywitała ją Lilly. Uśmiechnęła się ponownie, łapiąc za butelkę sąsiadki i samej pociągając sporego łyka.
- Będzie dobrze, nie bądź taka ponura. Cokolwiek za bajzel się dzieje, w dzień jest chyba bezpiecznie, inaczej byśmy tu sobie tak nie siedziały? - Oddała jej flaszkę.
- W razie czego zdążę uciec… dotrzeć do drzwi i schować się za nimi.- rzekła dumnie Lilly i uśmiechnęła się kwaśno.- W dzień rzeczywiście jest bezpiecznie, ale co się działo w nocy? Tara może już nie żyć.

Sara głośno westchnęła.
- Ponoć z Ciebie chodząca optymistka i wesoła dziewczyna, a tu mnie zasypujesz takimi myślami… - Szturchnęła ją wesoło - Tara sobie poradzi, wygląda na taką, co to wie co i jak, będzie dobrze.
-To prawda… - zaśmiała się cicho Lilly i wzruszyła ramionami.- Tara by mnie pacnęła w głowę za takie ponure myśli.
Wypiła nieco wina z butelki dodając.- Nie wiem… Dobija mnie to, że muszę tu siedzieć i czekać. Pewnie lepiej bym się czuła, gdybym mogła pojechać z chłopakami, ale Gregory się uparł, żebym została.
- Widzisz, martwi się o Ciebie, woli, żebyś była bezpieczna… o mnie nie ma k… ja muszę się martwić o córkę, zostawiłam ją samą w mieszkaniu, nie powinnam tu siedzieć za długo, zresztą tak jak i Ty.
-Zawsze się zastanawiałam czemu… jesteś sama... wszak ostra z ciebie laska.- stwierdziła poufnym tonem Lilly nachylając się ku Sarze.

Harper uśmiechnęła się pod nosem, po czym ponownie sięgnęła po butelkę. Jeszcze się nie napiła.
- Wiesz Lilly, jakby to powiedzieć… sama nie wiem, czego szukam. Biorę życie jakim jest, zakończyłam rozdział z moim mężem, i wierz mi, nie było i nie jest łatwo. Czasem… czasem po prostu już nie mogę, ale muszę, po prostu muszę, ze względu na Katie. Muszę być twarda, ostra… - Niemal zachichotała.
-Nie rozumiem was… ciebie i Tary.- wzruszyła ramionami Lilly.- Nie rozumiem tego całego… zapominania się w obowiązkach. Ja bym nie mogła tyle wytrzymać bez faceta. Nie wiem jak wy sobie radzicie bez randek.

Sara napiła się, po czym nieco skrzywiła od alkoholu.
- Wiesz… wcale nie jest powiedziane, że nie radzimy sobie bez… przyjemności - Uśmiechnęła się iście niczym lisica - Każdy ma swoje sekrety, małe i duże, i są sposoby, by całkiem nie zgłupieć… - Wyciągnęła paczkę papierosów, z czystej grzeczności skierowała ją w jej stronę.
-Nie... wystarczą mi te nałogi, które mam.- rzekła Lilly potrząsając butelką i wzruszyła ramionami.- Niby to prawda. Każdy ma jakieś sposoby… niby tak. A jakie ty masz, albo nie… nie wiem czy chcę wiedzieć.
- Byłaś w collegu? - Sara spojrzała na nią wymownie - Chyba wiesz o czym mówię? - Starała się zachować powagę, choć w kącikach jej ust czaił się uśmieszek. Puściła dymka…
- Byłam… ale robiłam tam wiele rzeczy, więc musiałabyś być bardziej precyzyjna.- odparła Lilly wysuwając języczek. Po czym się zaśmiała głośno i znów upiła trunku.
-Więc zamierzasz całe życie być samotną matką, trochę to głupie. Trzeba będzie cię też próbować wyciągnąć na imprezki… tak jak Tarę.- zamyśliła się Lilly zapominając o obecnie panującej sytuacji.
- Jestem za, dawno się nie bawiłam… - Rzuciła peta na chodnik, po czym przydusiła go sandałem. Bez słowa wzięła znowu flaszkę od Lilly, po czym napiła się, aż zabulgotało.
- A Ty, Lilly, nie zgrywaj takiego niewiniątka, i nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię - Spojrzała jej prosto w oczy.
- Nie wiem. Nie mam pojęcia. I tej wersji będę się trzymała.- odparła z miną niewiniątka Lilly bezczelnie spoglądając w oczy Sary. I uśmiechnęła się szeroko.

Sara bez słowa uniosła powoli dłoń, uchwyciła podbródek Lilly, nie odrywając spojrzenia z jej oczu. Uśmiechnęła się czule, zbliżając swoją twarz do jej twarzy…
-Heeej… tego akurat nie da się zrobić samemu… oszukujesz.- zaśmiała się Lilly pijacko.
- Ponoć taka jestem? - Szepnęła, bardziej stwierdzając, niż zadając pytanie, po czym złożyła na jej ustach delikatny pocałunek, ledwie kąsając usta Lilly.
Odpowiedź Lilly była namiętna i gorąca… ale po tym pocałunku blondynka odsunęła delikatnie acz stanowczo Sarę.- Ale ja mam chłopaka i póki co… jakoś nie potrzebuję eksperymentować. Poza tym na trzeźwo bym nie mogła Saro.
- Do… do niczego nie zmuszam, przynajmniej przestałaś się martwić - Uśmiechnęła się Harper, i klepnęła ją w kolano - No i nie mam zamiaru Cię wykorzystywać, podpitą czy nie, nie myśl o mnie źle… - Wstała z ławeczki, zbierając się do odejścia.
- Nie myślę o tobie źle. Całkiem dobrze całujesz.- odparła Lilly oblizując językiem wargi.

- Jakbyś chciała… przyjdź wieczorem. Katie się ucieszy na inne towarzystwo niż jej matka… jakby Gorge nie wrócił… znaczy się, nie, żeby tak było, może musiał się gdzieś zatrzymać… - Zaczął jej się plątać język - W każdym bądź razie, jakbyś chciała… - Nagle zrobiła krok ku niej, pochwyciła za nadgarstek i zwlokła z ławeczki - Nie siedź tu sama, to niebezpieczne.
- Przed chwilą mówiłaś, że bezpiecznie.- zamarudzila Lilly, ale posłusznie dała się ciągnąć Sarze w kierunku budynku.
Gdy były już w środku, i zamknęły za sobą drzwi, Sara krótko rozglądnęła się po klatce schodowej, po czym… przyparła Lilly do drzwi, napierając na nią swoim ciałem.
- Nie chcę żebyś tam wychodziła sama. Zapomnij co mówiłam wcześniej, lepiej dmuchać na zimne. Jest niebezpiecznie, nie rób głupot, może się wydarzyć wiele nieszczęść… - Obie dłonie oparła o drzwi, wokół jej głowy, zaciskając przestrzeń między ich ciałami. Spoglądała jej prosto w oczy.
- Słuchaj Lilly, nie wiemy co się dzieje. Szaleją na ulicach, jakieś mutanty… ludziom odwala, atakują się na wzajem, rozszarpują na strzępy. Nie chcę, żeby stała Ci się krzywda.
- Acha… Ale ja nie planuję robić głupot. Gregory zabronił mi wychodzić… nie pozwolił pojechać.- westchnęła cicho ocierając się mimowolnie ciałem o piersi Sary. Oddech Lilly czuć było mocno… alkoholem.
- Skoro zabronił, to co tam robiłaś? - Syknęła Harper, przybliżając tak mocno twarz, że niemal stykały się noskami - Zgłupiałaś, czy jak? Tam. Jest. Niebezpiecznie - Wyartykuowała prosto w jej buźkę, a dłonie pochwyciły potylicę Lilly - Proszę Cię, nie wychodź więcej na dwór.
- Nie przesadzaj. Nie możemy się zamknąć w tym budynku niczym w jakimś bunkrze.- westchnęła Lilly i pogłaskała Sarę po włosach.- Teraz ty za bardzo panikujesz.

Sara w milczeniu pochwyciła jej obie ręce za nadgarstki, po czym skierowała je w górę, ponad głowę dziewczyny. Przyparła ją do drzwi, jakoś radząc sobie z pochwyceniem po chwili obu nadgarstków jedną dłonią. Swoją wolną rękę skierowała ku… brzuszkowi Lilly, po chwili rozpinając guzik jeansów.

Wsadziła w nie, i w majteczki swe palce, tylko na chwilkę, ledwie muskając jej podbrzusze… po czym skierowała własną dłoń ku swej tylnej kieszeni spodni. Wyciągnęła pistolet i przyłożyła lufę do brzucha Lilly.
- To jest pistolet - Oznajmiła zimnym tonem zszokowanej dziewczynie, wpatrując się w jej oczy - Strzela małymi kulkami, odbierającymi życie - Złapała mocniej jej nadgarstki - Kuleczki owe wpadają w ciało, a człowiek umiera. Upada na ziemię, wylewa się z niego krew, a on umiera… - Prześliznęła broń po jej ciele w kierunku piersi, jednocześnie przyciskając się mocno do sąsiadki, uniemożliwiając jej spojrzenie w dół, na broń którą jej groziła. Pistolet, trzymany płasko między ich piersiami, był skierowany w kierunku twarzy obu kobiet.
- Możesz mnie w tej chwili znienawidzić, możesz się mnie bać… ja jednak nie chcę, nie pozwolę, by coś Ci się stało. Nie rób tego błędu, nie bądź głupia, i nie daj się zabić niczym pierwsza lepsza idiotka - Szeptała jej prosto w twarz, muskając jej usta swoimi.
- To dla Twojego dobra…nie wychodź tam więcej - Poprowadziła pistolet po jej ciele do jej gardła, jeszcze mocniej zaciskając swoją dłoń na jej nadgarstkach - Wiesz gdzie mnie szukać…

Złożyła na jej ustach namiętny pocałunek, języczkiem oblizując jej wargi. Równie szybko, co pojawienie się broni, nastąpiło jej schowanie, Sara puściła zaś Lilly, po czym od niej odtąpiła. Odeszła od zszokowanej dziewczyny, udając się do swojego mieszkania, a ta z dużą dozą prawdopodobieństwa widziała rękojeść pistoletu wystającego z tylnej kieszeni jeansów Sary.

 

__________________
"Nawet nie można umrzeć w spokoju..." - by Lechu xD

Pipboy79

Karl Hoobs - zapracowany optymista



Chwilę cała załoga zamarła w niemym oczekiwaniu wpatrując się w cichą, policyjną pancerkę. W niej jednak nie można dostrzec było zadnego ruchu ani nie dobiegał dźwięk więc szybko mimo grozy i powagi sytuacji spojrzenia pasażerów i kierowcy rozbiegły się po opustoszałej i cichej ulicy ale jednak policyjny pojazd był tak blisko, stał w tak nietypowym miejscu - na środku ulicy właściwie, i był tak blisko, że niejako automatycznie przyciągał wzrok i uwagę.

Ze szpitala udało im się zabrać wszystkich a nawet udało im się zabrać lekarkę która nawyraźniej zszokowały wydarzenia w jej miejscu pracy. Choć Karl jak sobie przypomniał wygląd szpitala i... Noo... Coś co tam było, cokolwiek to było... To jakoś wcale jej się nie dziwił. Na pewno nie uczyli o czymś takim w szkołach ani za jego czasów ani jego dzieci nie miały czegoś takiego obecnie a przecież uważał, że ma dorby kontakt z nimi i wcześniej i teraz gdy nie mieszkali już razem. Czy coś takiego było na praktykach medycznych to chyba też wątpił. Przynajmniej nie kojarzył niczego co powinno mieć taki przebieg choroby czy co. Może jakiś wirus uciekł z wojskowych czy korporacyjnych labratoriów? Ale jeśli nawet to jakoś obecnie było to czcze gadanie czy rozmyślanie a na razie trzeba było wymyślić jak trzymać się od tego daleka. No i pozostać dobrym człowiekiem tak jak starał się nauczyć swoje dzieci.

Hobs popatrzył na swoich sąsiadów. Olga była zajęta i potrzebna kierowaniem busikiem więc nie było sensu jej ruszać. Pam nadal chyba była w szoku, podobnie jak ciężko ranny Phil. Reszta również wyglądała, że najchętniej znaleźliby się już w domu ale jakoś nikt nie chciał się ruszać ze zdawałoby się bezpiecznego miejsca w samochodzie. Tak naprawdę to drobnym prywatny przedsiębiorca lokalu gastronomicznego również najchętniejby się nie ruszał z miejsca ale jednak postanowił się przemóc. Jakoś bezczynne tkwienie w unieruchomionym pojeździe na srodku opustoszałej ulicy wydało mu się niekoniecznie najkorzystniejszym rozwiązaniem.

- Hej, spokojnie Phil, wyjdziesz z tego! Paul, podaj mi apteczkę! - Hobbs był przedsiębiorcą a nie sanitariuszem ale widział, że trzeba jakoś choć trochę spróbować załatać sąsiada bo może być nieciekawie z tak poważną raną. - Pam? Możesz na to zerknąć? - spytał lekarkę majac nadzieję, że znajomy temat jakoś ją przebudzi z tej katatoni w jaką wpadła odkąd znalazła się w wozie. Niestety szok póki co nie ustępował, może później coś do niej dotrze. Na razie chyba należało się cieszyć, że nie wymaga dodatkowej opieki i uwagi. Gdy więc nie doczekał się żadnej rozsadnej reakcji od kobiety w medycznym kitlu postanowił dać jej spokój.

Karl spojrzał zdziwiony na Olgę widząc, że czerwony minibusik zwalnia. Zdołał akurat jakoś przy pomocy bandaży z samochodowej apeczki obwiązać ranę Phil’a i zorientował się, że zwalniają. Zanim zdążył spytać o przyczynę tego manewru Olga wyjaśniła sama. Brak paliwa. W duchu tylko jęknął ale nie chciał dołować reszty.

Zauważył samochód policyjny. Wyglądał na cały i sprawny. Choć widocznej policyjnej załogi nie spostrzegł gdy go mijali. Uznał, że to może być szansa. Jeśli w środku byli policjanci mieli pewnie lepsze przeszkolenie medyczne nich ktokolwiek z nich, bo Pam wyglądała obecnie dość niewyraźnie. No, a jeśli był pusty mogli uzupełnić zapasy apteczki a może nawet przesiąść się do radiowozu. Choć sumienie troche gryzło właściciela restauracji bowiem to już chyba by podpadało pod kradzież mienia i to rządowego.

- Olgo, zatrzymaj się tutaj. Dalej i tak nim nie pojedziemy. - zwrócił się do sąsiadki za kierownicą. Gdy stanęli porozglądał się chwilę po ulicy, spojrzał na zostawiony z tyłu nieruchomy i cichy radiowóz i na resztę pasażerów minibusa. Phil i Pam raczej z powodów urazów psychicznych i fizycznych byli wyłączeni z akcji. Olgę wolał zostawić za kierownicą.

- Słuchajcie, spróbujmy zobaczyć jak wygląda tamten radiowóz. Może uzyskamy pomoc lub coś przydatnego. Bert, zostałbyś tu z Olgą i miał baczenie na okolicę? Jak coś podejrzanego to krzyczcie albo po prostu zatrąbcie. - zwrócił się do załogi szoferki. Potem spojrzał na pozostałych sąsiadów zgromadzonych na pace.

- Paul, weź latarkę i choć ze mną. Może ktoś tam się ukrywa w środku… - rzucił patrząc niepewnie na samochód policyjny. Z przodu chyba raczej był pusty ale co było na pace tego bez otwarcia drzwi nie szło sprawdzić. - Ja spróbuję odtankować trochę paliwa jeśli to będzie możliwe. No i… Rozejrzymy się tam… - rzekł biorąc do ręki kanisterek i wężyk który jakby czekał na takie okazję. - Brian, zostań tutaj ale bądź w pogotowiu. Może trzeba będzie coś nieść albo co. I zostawiam tych miłych państwa pod twoją opieką. - rzekł na ile mógł wesoło wskazując na dwójkę pasażerów na pace w niezbyt dobrym stanie.

Brian i Paul się zgodzili, podobnie jak Bert. I Olga też. Z całej czwórki Brian najmniej był zadowolony z sytuacji, ale też nie bardzo miał pole do argumentacji w tej sytuacji.

Gdy razem z Paul’em wyszli z pojazdu przez boczne drzwi Karl ruszył powoli z kanistrem w jednej stronie w kierunku miniętego pojazdu policji. Podszedł ostrożnie na kilka kroków by zajrzeć z tej zdawałoby się bezpiecznej odległości do kabiny samochodu. Jak mijali wydawało mu się, że jest pusta ale wolał sprawdzić. Czuł jak się cały spocił z nerwów i serce bije mu w na pewno niezdrowym rytmie. A miał się nie denerwować wedle zaleceń lekarza…

- Halo? Jest tu kto? Skończyła nam się benzyna w samochodzie i chcielibyśmy zgłosić napaść w szpitalu. - zawołał w stronę radiowozu. Uznał, że jakby ktoś tam był to by go usłyszał. Może sytuacja była niecodzienna ale nie chciał się zrównać od razu z poziomem jakiegoś włamywacza.

- Co się drzesz… - zasyczał cicho Paul drżąc. - Nie mamy żadnej broni, tylko latarkę… nie powinniśmy się rzucać w oczy. -
Na razie nikt nie odpowiedział na krzyki Karla, ale… obaj mogliby przysiąc, że ze strony pojazdu usłyszeli jakieś dźwięki. Coś zaszurało w pace policyjnego wozu.

- A chcesz być aresztowany za obrabianie policyjnego wozu? Nie wiadomo gdzie są ci policjanci… - odpowiedział Karl sąsiadowi. Wówczas doszły go te dziwne odgłosy z paki wozu. W świetle ostatnich wydarzeń wyglądało to naprawdę niepokojąco. Hobbs oblizał nerwowo wargi i przełknął ślinę. Nagle pomysł oględzin wozu wcale nie wydawał się już taki “superaśny” jakby to powiedziała jego córka. No ale niestety czerwony busik sąsiadów jakoś nie miał usprawnienia by jeździć na powietrze więc…

- Słuchaj Paul, ja odciągnę ile się da tej benzyny. Ty sprawdź szoferkę. Normalnie tego bym nie proponował ale rozejrzyj się za bronią. Na filmach chyba czasem gliniarze wożą ze sobą strzelbę to może się ostała jakaś… - rzekł cicho starając się nie poddać narastającemu uczucia zagrożenia.

- Zgoda… - Paul ruszył w kierunku szoferki nerwowo świecąc, a Karl zabrał się za podkradanie benzyny. Ręce mu drżały. On, praworządny obywatel bezczelnie łamał prawo w dodatku w dość stresujących okolicznościach. Będąc przy baku słyszał, nie tylko szuranie dochodzące z paki, ale ciamkanie. Jakby ktoś jadł głośno jagnięcinę na ostro… dziwne skojarzenie, ale właśnie takie przyszło do głowy Hobbsowi tej feralnej nocy.

- I jak? Masz coś? - szepnął zdenerwowanym głosem Hobbs do swojego sąsiada buszującego w szoferce. Sytuacja wcale mu się nie podobała. Nie dość, że on, zwolennik prawa i porządku właśnie odciągał benzynę z radiowozu to jeszcze namawiał i pomagał w jego szabrowaniu. Czuł się jak jakiś przestępca rozglądając się naookoło w obawie przed powracającymi policjantami. A normalnie jakoś ich widok dodawał mu otuchy i kojarzył się pozytywnie. No i te odgłosy ze środka budy. Pamiętając co ich dopiero spotkało w szpitalu aż bał się głośniej odetchnąć bo skojarzenia miał bardzo nieprzyemne. Rozsądek podpowiadał mu, że jak ktoś jest w środku to raczej nie wcina jagnięciny czy czegoś podobnego. Bo skąd jagnięcina na pace radiowozu? Nerwowo wiec rozglądał się to na ciemną karoserię radiowozu jakby to mogło mu pomóc przeniknąć wzrokiem co jest w środku, to na w połowie zanurzonego w szoferce Paula, to na stojący niedaleko czerwony busik do którego chętnie by wrócił to na ulicę jakby się spodziewał dojrzeć powracających gliniarzy. Albo kogoś innego. Obecnie właściwie nie miał ochoty być przyłapany na tym co robi przez kogokolwiek.

- Paul, pospiesz się. Myślę, że na tej pace ktoś jest. Widzisz przez okienko kto jest wśrodku? - spytał Karl sąsiada. Wydawało mu się, że w tego typu pojazdach są spore szanse na jakies okienko między szoferką a budą choćby po to by mieć wgląd na tylne lusterko albo co się dzieje z aresztantami. Wówczas można by się zorientować kto jest w środku. Choć strach urastał w nim do tego stopnia, że wcale niekoniecznie chciał to poznać. Jedynie poczucie obowiązku które mówiło mu, że może w środku jest mimo tych odgłosów ktoś kto potrzebuje pomocy kazało mu choć rozważać taką możliwość.

- Drzwi są zatrzaśnięte, próbuję je otworzyć przez rozbitą szybę. Swoją drogą… to chyba pancerna szyba.- rzekł cicho Paul. - Co by było na tyle silne by zbić pancerną szybę ? - Nad tym Karl się nie zastanawiał, bo z tyłu paki słuchać było pojedynczy pomruk… przypominający drapieżnika i… nagle zrobiło się cicho. To go jeszcze bardziej zaniepokoiło. Nagle okazało się, że nieprzezroczysta ściana pojazdu potrafi całkiem nieźle szarpać nerwy kryjąc w sobie prawie bezszelestną tajemnicę.

- Zbić pancerną szybę? Obawiam się, że nic co mamy przy sobie albo nawet w samochodzie… To chyba jakiś pancerniejszy model… Popilnuj wężyka może mnie sie uda… - szepnął drobny przedsiębiorca i zwolnił miejsce sąsiadowi. Rozejrzał się po najbliższym chodniku i ulicy. Szukał czegoś z czego możnaby zaimprowizować wytrych i spróbować otworzyć jak kluczykiem albo wsadzić jakiś kawąłek drutu do środka przez rozbitą szybę i spróbować otworzyć drzwi od srodka bo nie sądził by miał dużo dłuższą czy szczuplejszą rękę od Paul’a.

Zbicie pancernej szyby czy poradzenie sobie z zamkiem szło jednak opornie. Może w normalnej sytuacji Karl poradziłby sobie i z jednym i z drugim ale miał co raz większą pewność co znajduje się na pace. Pewnie ci przemienieni ludzie tacy sami jak ci których spotkali w szpitalu. To mu znacznie podnosiło poziom adrenaliny i przeszkadzało się skupić na tym by coś wymyśleć czy zrobić. Dlatego co raz bardziej był skłonny zabrać podstawioną kankę i oddalić się od tego podejrzanego wozu.

Sytuacji wcale nie poprawiał punkt widzenia Hobsa. Calkiem ładnie widział i bak samochodu, i wężyk, i paliwo które nim sciekało i kankę w której poziom paliwa stopniowo się podnosił choc irytująco wolno. Widział też sylwetkę Paula który usiłował otworzyć od środka drzwi co przez tak małą dziurę w szybie i to chyba pancernej, wcale nie było takie łatwe. Paul też zasłaniał do reszty widok szoferki Karlowi więc ten nie był pewny co tam właściwie jest ciekawego. Choć z jeśliby udało sie otworzyć drzwi i jeszcze uruchomić pojazd myślał nawet o tym czy by się nie przesiąść do niego. Jednak wzmagające i podejrzane odgłosy z paki zdecydowanie temu nie sprzyjały powodując obfite pocenie się gastronoma oraz nerwowe nasłuchiwanie tych podejrzanych odgosów. Zerkał też co chwilę dookoła ulicy bo jakże obecnie chćetnie nawet zapłaciłby mandat w zamian za pojawienie się dwóch umundurowanych i uzbrojonych policjantów którzy wiedzieliby co robić i pomogli im w tej dziwnej i nieprzyjemnej sytuacji.

W końcu presja niewiedzy i nerwów zwycężyły i Karl w końcu wstał od baku. Wężyk póki co sam pobierał paliwo posłuszny prawom fizykie które tak lubił i szanował majsterkowicz i niekoiecznie patrzenie na niego jakoś przyśpieszało tą operację odciągania paliwa. Dlatego wstał i podszedł do manewrującego przy klamce pojazdu sąsiada i zaciekawiony zajrzał do środka. Chciał zerknąć jak to wygląda z bliska i czy w ogóle jest sens gmerać przy jego otwarciu. Zwłaszcza, że odgłosy z paki zrobiły się naprawdę niepokojące i kojarzące się dopiero co opuszczonym szpitalem. A mimo to pojazd skrywał w sobie całkiem przydatne w ich sytuacji rzeczy.



SPAS 7

Karlowi od razu rzuciła się w oczy strzelba. Nie był ekspertem od broni ale ten typ akurat rozpoznawał. SPAS-12. Akurat z synem rozmawiał o niej bo opowiadał mu o grze w jaką grał i jej przewagach nad zwykłymi strzelbami. Kojarzyła mu się więc pozytywnie. A tak przez szybę wyglądała całkiem zdatnie do użytku. A i naboje gdzieś w środku powinna mieć a jak nie to chyba chociaż te w sobie. W sytuacji jaką obecnie mieli w mieście wolał raczej choć mieć mozliwość mienia strzelby czy innej broni niż nie mienia albo chociaż pozbawienia możliwości jej mienia jakimś niebezpiecznym czy zdesperowanym typom którzy mogli komuś zrobić krzywdę. Na przykład jemu, jego dzieciom czy sąsiadom.

Drugą ciekawą rzeczą była stacyjka z wsadzonymi kluczykami. No nic tylko odpalać i jechać! Samochód był poobijany i porzucany ale generalnie sprawiał wrażenie, że jest całkiem sprawny. Z kluczykami uruchomienie pojazdu zdawało się w zasięgu ręki.

Trzecim elementem który zwrócił uwagę i nadzieję Karla było radio. Radio nie potrzebowało nadajników jak internet i telefony więc działało samo z siebie. Można było więc "zadzwonić" pomimo ogólnej ciszy w eterze. Karl miał nadzieję porozmawiać z jakimś posterunkiem czy inną bazą albo chociaż patrolem który udałoby mu się złapać. Mogli się skontaktować, powiedzieć o wypadkach w szpitalu o tym porzuconym radiowozie, o tym wszystkim co się ostatnio tu dookoła nich działo a przecież nawet pomimo tej awaryjnej sytuacji w mieście to nie powinno mimo wszystko. Może policja była bardziej zorientowana w sytuacji i wiedziała co robić. Ale nagle wszelkie plany i dywagacje Karla wzięły w łeb.

Coś wyszło zza wozu. Coś co mogło uchodzić za wysokiego, bladego i bardzo muskularnego człowiek w porwanym i podziurawionym mundurze swat. Oczy jego osadzone głęboko w czaszce, przypominały spojrzenie rekina. Czarne źrenice zasłaniały wszystko. Ale to nawet nie było straszne, ani nawet ostre jak długie szpile zęby wypełniające jego usta. Najgorsze było to co tkwiło w jego paszczy. Stwór leniwymi ruchami szczęki pożerał ludzką dłoń, a każdy jego ruch paszczy, wprawiał wystające z jego ust palce w chaotyczne ruchy.
Paul wysunął dłoń ze dziury w szybie szoferki odpuszczając sobie jej otwarcie by zdobyć broń i wziął nogi zapas.

- O matko... - jęknął zaskoczony i przestraszony Hobs gdy zobaczył stwora ktory wylazł zza rogu. Stwora bowiem człowiekiem już trudno było go nazwać. Nie czekał dalej na nic tylko ruszył pędem w stronę czerwonego pojazdu zaraz za Paulem.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

abishai

DETROIT LATO 2010 noc 2

Bestia była zaskoczona równie co dwójka uciekających mężczyzn. I nie wiedziała z początku jak zareagować. W tym była ich szansa, dopaść do samochodu i uciekać jak najszybciej stąd.
Jedyna szansa na przeżycie…
Ale niestety, potwór ruszył za nimi powoli się rozpędzając niczym pocisk. Opadł na cztery łapy i zaczął gnać w kierunku uciekinierów i vana. Ale trzeba przyznać, że Rosjanka radziła potrafiła zachować działać w sytuacjach stresowych.
Włączyła światła przeciwmgielne… obu mężczyzn zalała fala blasku. I także potwora. Ten się zatrzymał oślepiony ich blaskiem. Zakrył dłońmi oczy.
To pozwoliło Paulowi i Karlowi wskoczyć do vana i ruszyć z piskiem opon.
Niestety potwór nie odpuścił. Ruszył za nimi z nadludzką niemal szybkością i nieludzką wytrzymałością. Ścigał ich jak wilk zwierzynę. Olga wduszała gaz do dechy, ale niewiele mogła wycisnąć z samochodu, w którym nie było już paliwa.
- Mam pomysł… szalony… ale nie mamy wyboru.- mruknęła w panice wciskając desperacko gaz do dechy.- Wiem gdzie możemy nabrać nieco pędu.
Rzeczywiście nie mieli. Potwór nie ustępował. Niemniej zbliżali się do miejsca którego to pochyłe brzegi chciała Olga wykorzystać do nadania pędu w desperackiej nadziei ucieczki od bestii.
Nieudana próba… bowiem potwór zdołał skoczyć na van zjeżdżający na dno, po pochyłym brzegu. Nagłe uderzenie takiej masy wybiło pojazd z równowagi i ten przechyliwszy się na bok zaczął staczać w dół. Karl… oberwawszy w głowę… stracił przytomność.

DETROIT LATO 2010 dzień 3

Nastał nowy dzień po nocy przebudzenia horrorów. Nastał nowy dzień, który przetrzebił populację. Nastał nowy dzień nad Detroit naznaczonym bliznami nocnych zdarzeń.
To była bolesna pobudka dla Karla Hobbsa. Poobijane żebra bolały, podobnie jak głowa. Z nosa lała się krew. Ale żył. I było to cudowne uczucie. Rozejrzawszy się dookoła Hobbs stwierdził, że ich van obecnie leżał na dachu. Dookoła niego leżeli jego sąsiedzi. Brain Woods oraz Bert Bernstein… nie przetrwali. Ich ciała były zimne i martwe. Jeden skręcił kark, drugi się wykrwawił w wyniku otwartego złamania nogi i być może ataku serca.
Olga poobijana jak reszta miała opatrywaną z pomocą Paula prawą stopę. Lewa ręka Paula Hoovera była prowizorycznie usztywniona. Lekarka leżała nieprzytomna... ale oddychała. Podobnie jak Phil Hopes, którego rany się zagoiły, a dłoń… ta którą mu odgryziono… ona odrastała.
Zaś ich prześladowca… miał połamaną prawą nogę i kulejąc niemrawo oddalał się od ich pojazdu. Gdzieś znikła jego zwinność, miał wyraźne problemy z koordynację ruchów i poruszaniem się. Był teraz żałosnym cieniem nocnej zmory która ich ścigała… No tak… Nocnej! W tej chwili słońce zalewało swym światłem obszar na którym rozbili swój samochód! Te stwory nie cierpiały słonecznego blasku. Z jakiegoś powodu nie mogły poprawnie funkcjonować na słońcu.
Niemniej to odkrycie nie zmieniało faktu, że Karl i reszta ocalałych rozbitków utknęła z dala od domu.

Podobnie jak Tara Lantana, Aiko Shinami oraz J.C. Snakes, które musiały się pogodzić z utratą środka transportu. Z drugiej strony… mogło to się skończyć znacznie gorzej. Przed otwarte okno na trzecim piętrze trzy dziewczyny weszły do czyjegoś mieszkania. Było zdewastowane. Meble poprzewracane i rozwalone. Ślady po kulach i plamy krwi pozwoliły stwierdzić że rozegrała się tu dramatyczna walka… zakończona śmiercią obrońców.
Aiko znalazła jednak całkiem porządny kij do baseballa, a J.C. glocka 17 z połową magazynka. No i trochę jedzenia. Potrawy kuchni meksykańskiej... na jego widok dziewczyny przypomniały sobie jak bardzo były głodne. I nawet koszmarne otoczenie w postaci zdewastowanej kuchni nie odebrało im apetytu. Gdy opadła adrenalina, głód i zmęczenie zawładnęły dziewczynami. Wszak to był ciężki poranek.
Budynek mieszkalny w którym się znalazły… był bardzo cichy. Przemierzanie jego korytarzy było upiornym doświadczeniem, ale powód tej sytuacji…

… egzekucja była przerażającym doświadczeniem. Koło dwudziestu osób, w większości członków latynoskich rodzin, zebrało się wokół czterech zakrwawionych młodych mężczyzn. Klęczeli oni z opuszczonymi głowami. Niektóre kobiety płaczące i na skraju histerii były powstrzymywane przez mężczyzn przed dotarciem do swych... synów, mężów, braci, kochanków?
Egzekucja w środku Stanów Zjednoczonych, egzekucja jak z pogranicza Meksyku i USA.
To wrażenie potęgował fakt, że wszyscy oni byli Latynosami i mówili po… hiszpańsku, a może portugalsku? Jeden czort, żadna z nich nie rozumiała tego języka. A i sam kat wyglądał na dużego i twardego latynoskiego skurczybyka.


Tym bardziej że zamierzał im odrąbać głowy maczetą. Część mężczyzn pilnująca tu porządku miała jakieś pistolety, ale większość miała jedynie, noże i pałki.
Problemem było dla trójki dziewcząt to, że owa egzekucja była robiona przed wejściem do budynku, toteż… nie było dużych szans by przemknąć się niezauważenie.

Ani Tara, ani Karl… nie zdawali sobie też sprawy że są szukani. Wyprawa ratunkowa składała się ostatecznie z trójki osób. Alistair Dowson, Charlie Belanger oraz… chłopak Lilly, Gregory Lardetsky. Nie znali go. Wydawał się być typem urzędnika w dobrze skrojonym garniturku. Jechali wozem Sary Harper, która jednak nie była zainteresowana podróżą wraz z nimi. I może miała rację. Na razie puste ulice wyglądały jak po przejściu zamieszek i ta jednak pukawka w dłoni Charliego jakoś nie dawała otuchy.
Ich pierwszym celem był popularny w okolicy.


Walmart. Raj dla majsterkowiczów i nie tylko. Obiekt dobrze znany, szczególnie Dowsonowi.
W Walmart można było kupić wszystko, co było lepszym wyborem, niż ganianie od sklepu do sklepu.
Supermarket był oczywiście zamknięty, tyle że szyby w drzwiach zostały rozbite, a dwa zaparkowane pickupy świadczyły, że ktoś inny wpadł na podobny pomysł co Charlie Belanger.
- To co robimy?- spytał Gregory kierującego ich pojazdem Alistaira.
Było ich wszak mało… jedni jak Wade zostali w kamienicy, inni jak Karl zaginęli, jeszcze inni samotnie wybrali się na wycieczkę, jak George Harris.

Ten bowiem ufny w swą broń i intelekt i siłę swoich nóg na rowerze wyruszył do swego miejsca pracy. Biblioteki miejskiej.
Dotarcie do tam przez pustawe miasto okazało się łatwe. Ruch praktycznie zamilkł na ulicach tak wczesnego ranka. Więc bibliotekarz bez problemu dotarł do budynku. Jednak podążając poprzez ulice i widząc co się dzieje, a potem wchodząc do biblioteki George Harris czuł się trochę nieswojo. Miasto wyglądało jak po zamieszkach, ale było przy tym dość ciche. Niewątpliwie nie wszyscy mieszkańcy zginęli. To przecież nie mogło się zdarzyć. Pewnie nadal przebywali w domach tak wczesnego ranka otrząsając się z szoku wczorajszej nocy. A on wszak ruszył do biblioteki, sam i nie mówiąc nikomu.
Wszedł do środka budynku, który był nie tylko zdewastowany w środku, ale dość starym budynkiem, w którym zawsze panował półmrok. Nie przeszkadzało to zwykle Harrisowi, bo i czemu miałoby przeszkadzać. Ale gdy wszedł głębiej do biblioteki. Nagle, ktoś zatrzasnął za nim ciężkie drzwi wejściowe do budynku, a Harris zrozumiał, że beztrosko popełnił błąd. Być może ostatni błąd w swym życiu.
~O. Cóż, to chyba by było na tyle. Nie dość, że nie znoszę tego miejsca, to jeszcze tutaj umrę. Kurde, wspaniale. ~ pomyślał George. Wyciągnął broń, aby powoli i ostrożnie odwrócić się, w celu zobaczenia, jaki delikwent śmiał zamknąć za nim drzwi.
Dwu lub czteronożne stworzenia. Humanoidy przypominające trochę wychudłe pawiany w znoszonych ciuchach. Albo niezwykle chudych ludzi poruszających zadziwiająco zwinnie na czworaka. Ich nadludzko wydłużone przednie kończyny, miały dłonie zakończone pazurami, a na ich ustach z których wystawały długie kły była zaschnięta krew. I podchodziły do niego odcinając mu drogę ucieczki. Jak wilki w sforze. Tylko dwa osobniki to za mało na sforę.
George słyszał, że takie stworzenia próbują otoczyć ofiarę. Odbezpieczył broń i rozglądnął się, by zobaczyć, czy nie ma ich więcej. Widział…swoją śmierć. Z regału tuż nad nim zeskoczyła wprost na niego kolejna bestia. Pazury wbiły się w klatkę piersiową, kły rozerwały bark w niecelnym ataku na tętnicę szyjną. Bestia powaliła Harrisa na ziemię, krew bibliotekarza zalała jego ubranie, a ból jego zmysły. Kolejne ruszyły z zakamarków biblioteki, jak i od drzwi by dopaść samotną ofiarę, która nieopatrznie weszła do ich legowiska… i ufna w siłę broni palnej pozwoliła sobie na chwilę zwłoki.
No i to by było na tyle. - pomyślał George. Próbując ostatnimi siłami coś zrobić, przstawił lufę do swojej skroni i bez chwili wahania pociągnął za spust. Nie chciał wiedzieć, co się z nim stanie, gdy te bestie go dopadną. Taka była cena lekkomyślności.

Tymczasem w kamienicy praca wrzała. Wade z pomocą Sary Harper, Petera Wiereznikow, oraz Lilly Hopkins i Mindy Hoover sprzątał mieszkania na parterze i przenosił co cenniejsze przedmioty i meble do pustych mieszkań na piętrach wyżej. Uznano bowiem pomysł Belangera za sensowny i zabrano się za jego realizację. Najcięższą robotę brali na siebie mężczyźni, podczas gdy kobietom, przypadły lżejsze prace porządkowe i lżejsze przedmioty do przenoszenia. Z czasem opadł niepokój, bowiem cała ta praca wykonywana była bez zakłóceń. Nikt podejrzany nie zbliżał się do ich kamienicy i właściwie łatwo było zapomnieć o powodach tych przymusowych przeprowadzek.
Do czasu…
Głośny ryk silnika zaalarmował ich wszystkich. Samochód zbliżał się do kamienicy. Dobrze im znany samochód…


Ford Thunderbird z 1966… którego dumnym posiadaczem był Bruener. Samochód, którego karoseria miała obecnie dziury po kulach.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Pipboy79

Karl Hoobs - zapracowany optymista




Karl obolały wygrzebał się z przewróconego pojazdu. Spojrzał raz i drugi i trzeci na otaczającą go okolicę, ludzi i uciekającego stwora. Pokręcił głową jakby nie mógł uwierzyć w to co widzi przed sobą.
Pytanie: “Jak to się stało?” pojawiało mu się w głowie właściwie samo. Choć właściwie doskonale widział jak to się stało, bowiem był przecież bezpośrednim uczestnikiem sekwencji wydarzeń, które zaprowadziły ich przewróconą czerwoną furgonetkę na dno tego kanału burzowego.

Przypomniał sobie jak… To coś… Nie miał pojęcia co to właściwie było. Nie znał czegoś takiego. A przecież miał dzieci w szkole więc był na bierząco o tym co mają w szkołach. No i nie przypominał sobie by coś miały o takich… Stworach? Stworzeniach? Monstrach? A zdecydowanie nie pamiętał niczego takiego ze swojej edukacji, a coś takiego na pewno by zapamiętał. Przecież podpadało to chyba pod jakieś małpoludy czy coś takiego ale takie podobno wymarły. Więc co to do cholery było?!

Pokręcił znowu głową. Chciałby by to był jakiś dobrowolny temat gdzie na jakimś home party z przyjaciółmi czy innym grillu. Można by się pośmiać, pokłócić, poudowadniać sobie swoje teorie ale jakby co po prostu dać sobie spokój i wrócić do swojego drinka czy ponczu albo zmienić temat i tyle. No, ale niestety to wokół działo się naprawdę. Skoro tak…

Czuł, że to było coś takiego jak spotkali w szpitalu. Widać te coś nie ograniczało się tylko do szpitala. A musiało być w tym radiowozie czy pod nim albo co. A przecież ten radiowóz stał na drodze zanim przyjechali ze szpitala. Więc… To coś tam już było. Czyli co? Były te stwory i na ulicach? Ta myśl była niepokojąca. Jeśli takie coś łaziło po ulicach samopas… To było bardzo źle. Przecież policja czy wojsko powinno się tym zająć. Nie wiedzieli o tym co tu się dzieje czy jak? I wciąż nie wiedział co to właściwie było. Było podobne do człowieka bo dwie ręce, dwie nogi, łaziło jak człowiek… Wyglądało jakby kiedyś to było człowiekiem. Tylko jeśli tak to nie znał nic, co by zmieniało ludzi w takie coś. I skąd się tu wzięli tacy odmieńcy? Jakieś eksperymenty czy ci terroryści znów coś wypuścili jak tego wąglika w tym japońskim metrze czy co…

Starał sobie przypomnieć wydarzenia z ostatniej nocy. Ucieczka ze szpitala, potem próba dojazdu do domu, wymuszony postój przy tej porzuconej policyjnej pancerce, nagłe pojawienie się tego czegoś… I potem wszystko jak przyśpieszyło! Już myślał, że po nim bo przecież nie był dobrym biegaczem a i miał już swoje lata. Ale Olga ich właściwie uratowała włączając światła w krytycznym momencie. Stwór zwolnił czy zachwiał się. W sumie Karl nie miał czasu ani ochoty się oglądać za siebie. I bał się, że jak się odwróci to zaraz za sobą zobaczy szpony i kły tego czegoś. Więc biegł jak szalony nie odwracając się nie zwalniając ani na chwilę. Na szczęście było całkiem blisko nawet jak na niego. Ledwo wpadł do środka przez boczne drzwi od razu w panice zatrzasnął je by to coś nie wlazło do środka. Było tak wielkie i sprawne, że tak naprawdę wcale nie był pewny czy to coś pomoże zwłaszcza, że prawie cała góra busika była jedną wielką szklarnią, ale Olga dała czadu dosłownie i desperacko próbowała uciec. Gdy zobaczył i poczuł jak stwór doczepia się do maszyny myślał, że już po nich. Ale zaraz potem mieli ten wypadek, nagle świat targanym po wnętrzu pojazdu przedsiębiorcy nabrał szalonej, karuzelowej perspektywy a potem się wyłączył całkowicie.

No i obudził się teraz. Żył. Ale wszystko go bolało. Teraz jak sobie uświadomił, że właściwie złamał wszelkie przepisy drogowego BHP mając wypadek z niezapiętymi pasami to w duchu prawie parsknął. Właściwie to mógłby chyba obecnie robić za przykład jak nie należy pasażerować się pojazdami. Ale żył. A jak powitały go szare, ciche i całkowite nieruchome ciała sąsiadów nie wszyscy mieli tyle szczęścia. Czuł wyrzuty sumienia i żal. Pojechali odwiedzić pobitego sąsiada, a nie zrobić komuś krzywdę czy co. A teraz… Od razu pomyślał o żonie Berta i reszcie pozostawionych w domu przyjaciół, sąsiadów i znajomych. Rozum podpowiadał mu, że właściwie i tak nie mogli nic zrobić, ale jakoś sumienia nie było tak łatwo uspokoić. Westchnął ciężko i ruszył w stronę żywych.

Zatrzymał się chwilę obserwując nieprzytomnego Phil’a. Widział na własne oczy jego obecny stan ręki. Tak samo jak widział co się z nią działo w szpitalu i jak. I mimo, że widział nie mógł uwierzyć w to co widzi. To było… Nienaturalne. Ludziom nie odrastały ręki, głowy, nogi czy co tam. Z kawałkiem skóry był problem a co dopiero z całą kończyną. A tu sobie Phil grzecznie i cicho leżał, a ręka mu odrastała. Potrząsnął głową ponownie. Nie wiedział jeszcze co z tym zrobić ani nawet co o tym myśleć. To się kwalifikowało na jakiś cud natury, czy wybryk medyczny, a nie na poturbowaną głowę drobnego gastronoma. Jednak skojarzenia z tym co widział w szpitalu nasuwały się same i były bardzo niepokojące W końcu Phila ugryzł jeden z tamtych stworów więc…

Nie chciał na razie o tym mysleć i popodejmować decyzji. Ruszył dalej ale na wszelki wypadek podszedł do tej Pam, która była też nieprzytomna ale żywa i odsunął ją od nieruchomego sąsiada z odrastającą ręką. Przesunął ją w stronę Olgi i Paula. Pokiwał głową w ramach powitania lekko przygryzając wargi. - Cześć. Jak się czujecie? - spytał po chwili. Paul miał usztywnioną rękę, a Olga z tą nagą stopą też nie wyglądała na taką co przeszła ostatnie wydarzenia bez szwanku. Chyba nikomu się nie udała ta sztuka. Choć on sam chyba nie miał nic złamanego i był przytomny. No chyba, że był w szoku i jeszcze tego nie czuł bo też słyszał o takich przypadkach.
-Как дерьма.- wysyczała obolała Olga, której nikt nie zrozumiał, ale sama intonacja słów wystarczyła zrozumieć, że chyba przeklinała z bólu.
- Nie wygląda na złamanie, ale kostka jest opuchnięta. Nie znam się na tyle, by ocenić.- westchnął Paul i spojrzał na pozostałych żyjących, a potem na oddalającego się od nich stwora dodając.- Mamy benzynę, nie mamy wozu.-

No to została ich trójka przytomnych. Dwoje nieprzytomnych we właściwie nie wiadomym dla Hobbsa stanie i dwóch nieżywych w samochodzie. Nie wyglądało to dobrze.
- Olgo, wczoraj to co zrobiłaś było niesamowite. Bez ciebie i twojego opanowania te coś mogło załatwić nas wszystkich. Masz u mnie darmowe steki do końca życia. Czy co tam lubisz. - uśmiechnął się do niej promiennie lekko dotykając jej ramienia. Gdy przyklęknął byli mniej więcej na tym samym poziomie gdy ona siedziała na ziemi.
- Ale teraz trochę się rozejrzę. Trzeba się zorientować na czym stoimy. - rzekł patrząc na nich oboje po czym uśmiechnął się jeszcze raz na pożegnanie i wrócił w stronę przewróconego pojazdu. Trochę się zawahał gdy musiał grzebać pośrodku martwych sąsiadów ale uznał, że nie mają wyjścia. Dość szybko znalazł z takim trudem zdobytą wczoraj kankę ze ściągniętym z radiowozu paliwem. Jednak uszkodzony wozik nie oferował wiele więcej. Po chwili jednak grzebania i dumania ze znalezionych gratów wpadła mu w oko łyżka do opon. Po chwili majstrowania miał już metalowy pręt owinięty nasączonym paliwem szmatami. Teraz wystarczyło ją podpalić i mieli zgrabną i mocną pochodnię.

Zadowolony z tego drobnego znaleziska wrócił do rannych sąsiadów stawiając przy nich zdobytą kankę benzyny i zrobioną właśnie pochodnię.
- Zostawię to wam. Ja zerknę na górę i rozejrzę się. Zaraz wrócę i powiem jak to wygląda dobra? A wy… Miejcie oko na siebie, na nią i na okolicę. - zatoczył ręką krąg po dość ograniczonej perspektywie jaką mieli z dna kanału. Przy “niej” wskazał na nieprzytomną Pam. Jeśli takie rzeczy widziała wczoraj w szpitalu to właściwie nie było już takie dziwne, że puściły jej nerwy. - Iii… No cóż… Miejcie oko na Phila boo… Dzieje się z nim coś dziwnego. I jeśli się obudzi too… No cóż… Różnie może być. - zawahał się ale uznał, że musi to powiedzieć. Pewnie sami widzieli tak samo jak on co się dzieje z ich pogryzionym w szpitalu sąsiadem, ale wolał powiedzieć to na głos. Właśnie mówiąc o nim wręczył im owiniętą szmatami łyżkę.

Potem puścił im jeszcze oczko na pożegnanie, uśmiechnął się i ruszył ku górze by wyjść na brzeg kanału. Skos nie był duży ale po tym wypadku i tak nie szło mu się tak lekko jakby sobie życzył. Miał zamiar podejść pod krawędź ale ostrożnie. Miał nadzieję, że tuż za krawędzią nie na tknie się na coś złego albo chociaż zdąży usłyszeć jakieś ostrzeżenie. Miał nadzieję, że z góry wypatrzy przede wszystkim jakiś pojazd dzięki któremu będą mogli się zapakować i wrócić do domu. Bo przy takiej ilości ofiar marsz wydawał się rozwiązaniem bardzo mało optymalnym.
Z początku było ciężko, przy każdym ruchu ciało protestowało bólem… Potem się do tego bólu przyzwyczaił i go ignorował. W końcu to były głównie drobne otarcia. Skradanie się zajmowało wiele czasu, ale nie z powodu trudności jaką stanowiła skarpa. Karl był ostrożny.
Zobaczył przed sobą ulicę… opustoszałą ulicę i kilka tanich i nieco zapuszczonych budynków mieszkalnych. Kilka samochodów…. i kilka plam krwi na asfalcie. I ani żywego ducha.

Zamarł na skraju sztucznego stoku kanału. Spodziewał się kłopotów czy… No właściwie nie wiedział czego. Ale pewnie nic dobrego. A tu zastał wymarłą, cichą okolicę. Obecnie spokojną ale te wszystkie czerwonawe lub ciemne rozchlapane plamy jakoś nieprzyjemnie mu się kojarzyły. Te całe rozbryzgi, strugi i zaschnięte ścieki mu się nie podobały i sugerowały gwałtowne wydarzenia. Może z ostatniej nocy? W ogóle ta ulica wyglądała na zdemolowaną jak po jakichś zamieszkach czy czymś takim. No albo… Tu też były te stwory… Takie jak w szpitalu i te przy radiowozie. A on był właściwie sam. Wolałby siedzieć teraz u siebie w domu albo… Już po 10! Cholera, już dawno powinien być w pracy, kto bez niego otworzy lokal?! Co prawda były zapasowe klucze no, ale jednak przecież to tylko zapasowe klucze dla bezpieczeństwa no ale zawsze on otwierał co rano. Ehhh… Taki z niego kierownik i właściciel. Ledwo jakieś zamieszki na mieście a już nawalił. Ten cholerny żółtek na pewno ma otwarte… Przynajmniej bez prądu ta oszukańcza plazma mu nie chodzi…

Ta myśl jakoś dziwnie podniosła go na duchu. Spojrzał ponownie na drugą stronę ulicy koncentrując uwagę na samochodach. Potrzebowali sporawego auta by zabrać wszystkich. I takie które by sprawiało dość sprawne wrażenie. No ale… To w sumie… Byłaby kradzież… Sumienie zakręciło mu się pod czaszką niespokojnie. Przecież nigdy w życiu nigdy nikomu, niczego nie ukradł. A już na pewno nie czegoś tak dużego i poważnego jak samochód. Przecież nie był złodziejem tylko biznesmenem! A tu teraz rozważał na poważnie takie przestępstwo! Zawstydził się. Jedna noc, trochę chaosu w mieście i już upadł tak nisko. O tempora, o mores… A jednak gryząc się strasznie podniósł dopiero co spuszczoną pod wpływem poczucia winy głowę i wzdychając ciężko ponownie zaczął lustrować samochody. No przecież na barana nie da rady zanieść tylu osób. A zostać tu do nocy nie mogli. A do bardziej znajomych terenów nie było tak blisko. A nawet trójka przytomnych nie wyglądała na sprawnych chodziarzy, zwłaszcza Olga z tą rozwaloną nogą. No i nieprzytomna Pam i Phil… Przecież nie można było ich tu zostawić tutaj gdzie działy się takie straszne rzeczy.
Sentymenty musiały poczekać, bowiem Karl wypatrzył kilkanaście metrów dalej samochód.



Czarna bryka może nie była w najlepszym stanie i wydawała się być ciasna, ale miała jeden poważny atut. Otwarte drzwi i być może kluczyki w stacyjce, niemniej… żeby do niej dość Karl musiał podnieść się ze skarpy i wyjść na otwartą przestrzeń.

~ Tylko pójdę ją obejrzeć. Oglądanie nie jest nielegalne. ~ właściciel lokalu gastronomicznego uspokoił własne sumienie próbując odwlec w czasie nieprzyjemną decyzję. Westchnął w duchu i ruszył spacerkiem ku zaparkowanemu pojazdowi. Nie miał pojęcia jak się zachowują złodzieje samochodów ale jakoś miał nadzieję, że właśnie na takiego nie wygląda. Szedł powoli choć bynajmniej nie spokojnie. Te wszystkie ślady jakiejś walki czy zamieszek przyprawiały go o nerwowy rozstrój i takież rozglądanie się. Właściwie wolałby natknąć się na właściciela i jakoś ponegocjować podwózkę nić tak brać bez pytania.

Mając jednak świeżo w pamięci swoją nocną przygodę z radiowozem szedł tak by mieć przed sobą otwarte drzwi kabiny. Nie chciał się natknąć znowu na coś nieprzyjemnego czającego się w środku. Zezował też czy przypadkiem paka jest pusta bo z niej też przecież mogło coś wyskoczyć. No to czego nie dojrzał starał się usłyszeć. Szedł z duszą na ramieniu bo nie dość, że z tej bryki którą sobie upatrzył mógł wyjść jakiś brzydki numer to jeszcze z tych sąsiednich albo okolicznych ulic albo budynków. Normalnie pewnie by tak nie ryzykował ale musiał jakoś zdobyć sprawny pojazd by wrócić z przyjaciółmi i sąsiadami do domu.
Dotarcie do samochodu...pozwoliło stwierdzić, że negocjacje z właścicielem raczej nie będą wchodzić w rachubę. Z kierownicy bowiem zwisała niczym upiorny brelok ręka odgryziona w przedramieniu. Palce zacisnęły się przedśmiertnie na niej, a resztę dokonało stężenie pośmiertne. Z odgryzionej kończy krew już leniwie skapywała na siedzenie.
Pomijając jednak te ponure akcenty, jeden widok napawał nadzieją. Kluczyki… tkwiły w stacyjce.

~ O matko! ~ w ciągu nocy był świadkiem tak strasznych rzeczy jak nigdy wcześniej w całym swoim życiu. Gdyby nie to najście w jego kawiarni z tym gachem tej sępicielki, to już dawno nie przypominał sobie podobnego ekscesu. No czasem jakieś małolaty się wzięły w kawiarni albo przed za łby, raz jakiś złodziejaszek wpadł i się schował jak uciekał przed policjantami a ci wpadli, obezwładnili go, skuli i zaprowadzili do radiowozu i w sumie takie tam. A tu podszedł i aż stanął z wrażenia.

Przełknął nerwowo ślinę, ale niewiele pomogło więc znów przełknął i znów niewiele pomogło. No samochód w sumie nie robił jakiegoś specjalnego wrażenia poza uwagą, że nie byłby taki zły do wożenia towarów do baru. Karl takie rzeczy dostrzegał i notował wręcz mimo woli. Od razu wiec docenił pakowną pakę. Na pewno pomieściłaby ich wszystkich. Tak, paka wyglądała całkiem przyzwoicie. No ale szoferka…

Krew. Wszędzie krew. W różnych stężeniach, formacjach i proporcjach. Tam zaciek, tu plama, tam jakiś rozbryzg… No i wszędzie. Na siedzeniu, dźwigni zmiany biegów, kierownicy, szybie, siedzeniu pasażera, suficie… No wszędzie…

Ale najgorsza była ta ręka. W jakiś hipnotyczny sposób przyciągała uwagę zdenerwowanego mężczyzny. Wciąż zaciśnięta na kierownicy. Dłoń, palce, kciuk, knykcie, nadgarstek i jeszcze kawałek ramienia. Wszystko się zgadzało, niczego nie brakowało, właśnie taka powinna być prawidłowo zbudowana kończyna górna. Tylko potem… Potem nic nie było. No nic. Ani reszty ramienia, ani łokcia, ani torsu ani w ogóle reszty właściciela. Trochę wystających kości, ściekające czerwonawe strugi, jakieś zwisając płaty skóry i tyle.

~ I ja mam tam wsiąść? ~ jakoś w ogóle nie mieściło mu się w głowie. Czuł się dziwnie. Coś pomiędzy skrajnym obrzydzeniem, strachem, a desperacją zdobycia samochodu. Właściwie to widział już przecież i krew, i wystające kości, skóry i takie tam. To samo w sobie nie było niczym nowym. No ale… U siebie w sklepie. Od zwierząt, na jedzeniu jak zamawiał całe tusze czy ćwierć tusze bo wychodziło taniej niż poporcjowane. Trzeba było więc je poporcjować już na miejscu czym nierzadko sam się zajmował. No ale… Tusza to nie człowiek.

Nie uśmiechało mu się zbliżać nawet do takiego samochodu a co dopiero wsiadać czy jechać nim. Już się rozglądał czy by nie spróbować szczęścia z jakimś innym gdy jakiś odblask uderzył go po oczach. Kluczyki. Była szansa, że wystarczy przekręcić i pojadą dalej. Ze wrócą do domu. Oblizał nerwowo wargi. Było o co walczyć. Musiał chociaż spróbować.

Wziął głęboki wdech i w końcu ruszył się z miejsca. Przezwyciężając niechęć zajrzał do środka szoferki. Mimo wszystko nie mógł się przemóc by ot, tak wsiąść do takiego auta. Rozglądał się za jakaś szmatą czy nawet koszulą czy czymś takim. I może nawet za jakimkolwiek płynem. Musiał to jakoś choć z grubsza doczyścić by w ogóle przy tym zasiąść. Jakby się udało. No cóż… Jakoś trzeba będzie się zabrać za tę rękę. Przecież nie będzie jechał z czymś takim. No i nie miał pojęcia jak jego sąsiedzi by zareagowali na taki widok. Musiał to uprzątnąć by jakoś ich przekonać, by w ogóle wsiedli do takiego auta. Zerknął też na stacyjkę by zorientować się jak z paliwem. Te co prawda mieli trochę z unieruchomionego radiowozu, no ale jednak wolał by wskazówka była na tej pełniejszej połowie.

Po chwili grzebania w trzewiach auta znalazł jakąś porzuconą bluzę i chyba płyn do mycia szyb. Co prawda nie zamierzał myć tylko szyb ale i tak było to całkiem cenne znalezisko. Żałował, że nie znalazł żadnych rękawiczek bo nawet jak już miał tą improwizowaną szmatę i detergent chwilę siedział z wyciągniętą dłonią nim się odważył dotknąć nawet przez szmatę zakrwawionych powierzchni. Ale jak się przemógł to już poszło. Zaczął jak od sprzątania w domu czy własnego samochodu czyli od szyb póki bluza była jeszcze w miarę czysta. Potem przeszedł do siedzeń, kierwonicy i deski rozdzielczej i już co przesiąknięta krwią i płynnym czyścidłem bluza dała radę to z podłogi. Potem wyrzucił ją z obrzydzeniem precz i poczuł od razu niebywałą ulgę.

I jeszcze ta ręka. To chyba było najgorsze. Czuł coś pośredniego między strachem prawie irracjonalnym, że coś może mu ta ręka zrobić cyz podzielić los jej własciciela, po obrzydzenie wobec tak ordynarnego kawałka ludzkiego mięsa aż po współczucie wobec biedaka którego to spotkało i wyrzuty sumienia, że dzięki jego zgubie oni mieli szansę się uratować.

Ręki nie dał rady odgiąć zesztywniałych mięśni i stawów. A nie miał ochoty jechać z czymś takim. Po chwili wahania nie widząc innej możliwości wydobył multitool. Nawet dotknął ostrzem ciała tu czy tam ale jakoś nie mógł się przemóc by tak brutalnie werżnąć się stalą w ciało i zrobić co trzeba. Mimo, że wiedział, że to głupie uczucie to jakoś się czuł jakby pomagał bardziej zabić tę rękę czy coś w ten deseń. Ostatecznie wybrał rozwiązanie pośrednie. Zmienił ostrze na minipiłkę i po chwili szybkiego dydolenia plastiku koło kierownicy już nie było takie pełne a rękę cisnął precz tak samo jak bluzę.

Gdy wreszcie usiadł na miejscu kierowcy w miarę czystym samochodzie choć z nieco nietypowo wyglądającą kierownicą poczuł prawdziwą ulgę jak po wykonaniu ciężkiego zadania. Pozwolił sobie na chwilę przerwy ale jak tak siedział w bezruchu znów zaczęło mu się w serce sączyć napięcie i niepewność. Musiał sprawdzić w jakim stanie jest maszyna.

Na szczęscie okazało się, że wnętrze jest w podobnym stanie jak wizerunek zewnętrzny czyli niezłym. Przynajmniej dwie najważniejsze kontrolki z akumulatorem i stanem baku świeciły się tak jak miał nadzieję. Wreszcie uruchomił samochód i gdy usłyszał pomruk silnika było to dla niego w tej chwili jak najpiękniejszy śpiew i muzyka.

Podjechał powoli do krawędzi kanału bo nie chiał ryzykować zjazdu w dół mając w pamięci jak to się skończyło dla busika chłopaków. Gdy się zatrzymał nad krawędziął i pomachał przez okno w dół widząc swoich sąsiadó w takim stanie w jakim ich zostawił na twarz sam mu wypełzł radosny i szczery uśmiech a rąka prawie sama im pomachała. Zrewanżowali mu sie tym samym widząc, że wraca ze sprawnym samochodem.

Dalej już nie poszło tak lekko i przyjemnie. Ciała Berta i Brian'a zdecydowali się spalić. Pochować ich nie było jak a ot, tak zostawiać nie mieli ochoty. Wcześniej Karl zabrał ich portfele i telefony oraz rzeczy które wyglądały na osobiste czy wartościowe by przekazać je ich rodzinom.

Oldze przy pomocy Karl'a udało się przekuśtykać po dość łagodnym stoku na górę. Posadził ją na miejscu pasażera które wydało mu się najwygodniejsze. Potem razem z Paul'em na trzy ręce w sumie, zdołali przetransportować Phil'a na pakę. Gdy wrócili by to samo zrobić z Pam ta o dziwo odzyskala świadomość i choć cośtam nawet reagowała na pytania mężczyzn to jednak ciężko to było nazwać sensowną rozmową. Jednak Hobbs miał nadzieję, że może to oznaka poprawy i w końcu wyjdzie z tego szoku. Może jak ją zabiorą do domu i tam w spokoju zdoła dojść do siebie. Przecież mieszkali tam sami mili i porządni ludzie prawda? Przynajmniej tak właściel baru do niej nawijał by jakoś ją uspokoić.

Więcej miejsc nie było w szoferce to zdecydowali, że Pam i Paul siądą na pace a Karl jako chyba obecnie najsprawniejszy w tej gromadce poprowadzi samochód ale bez szaleństw bo w końcu paka to nie kabina. Żegnani więc dymem z improwizowanego pogrzebu ich zabitych sąsiadów ruszyli w stronę domu. Karl co prawda rozważał czy nie podjechać pod swój lokal bo było bliżej ale ostatecznie zdecydował się na powrót do domu. Tam chcieli dotrzeć wszyscy ocalali i umęczeni sąsiedzi poza tym miał trochę planów co do swojego lokalu a w wykonaniu przydałoby mu się parę sprawnych rąk których w tej gromadce ciężko było uświadczyć. Poza tym potrzebowali otuchy i wytchnienia jakie daje dom i rodzinne kąty i znajome twarze po tych okropnościach jakie ich spotkały tej straszliwej nocy.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Armiel

Jechali przez miasto wyglądające, jak po pospiesznej ewakuacji.

Pozostawione wprost na ulicy samochody, porozrzucane śmieci, wybite szyby w oknach – głównie na parterze, walające się tu i tam rozbite sprzęty. I krew. Zauważali ją w najmniej spodziewanych miejscach. Na wybitych szybach samochodów, na zderzakach, na chodnikach, szybach sklepowych w wejściach do bram czy wprost na ścianach. Brązowe, sczerniałe rozbryzgi, mozaiki kropel, większe plamy. I nigdzie żadnych ciał,co przerażało Alistaira najbardziej.

Emeryt jechał powoli, lawirując tam gdzie było potrzeba, pomiędzy porzuconymi samochodami. Nie jechał swoim samochodem, więc tym bardziej poruszał się z zawrotną prędkością kilkunastu kilometrów na godzinę. Raz chyba rozpędził się do prawie czterdziestki. Na szczęście do celu nie było daleko i nikt nie narzekał.

- Wygląda na to, że nie tylko my wpadliśmy na pomysł zawitania do sklepu, dziwne tylko, że nikt nie pilnuje samochodów - rzucił Charlie. - Może poczekajmy chwilę i sprawdźmy czy ktoś z tego sklepu wyjdzie, bo w końcu pięć minut nas nie zbawi, a nie warto ryzykować - dodał opuszczając okno i wsłuchując się w odgłosy które w obecnie cichym mieście może udałoby się usłyszeć szczególnie jeśli w środku ktoś jest i planuje pożyczyć sobie jakieś cięższe rzeczy.

Niestety byli za daleko, by mogli cokolwiek usłyszeć.

- To dość rozsądny pomysł. - Zgodził się Alistair. - Możemy też zawołać do środka.
- A jeśli nas usłyszą? I nie będą przyjaźnie nastawieni?- Zamyślił się Gregory zerkając na samochody.- Może lepiej podjechać z drugiej strony, zakładając że któryś z nas potrafi otwierać zamknięte drzwi. Jeśli zabierzemy towar z zaplecza, to nie wejdziemy sobie nawzajem w drogę.

- Nie potrafię się włamywać. – Alistair był nastawiony sceptycznie do pomysłu, ale tego nie okazywał. - Ale potrafię użyć łomu lub lewarka. Może się uda. Co myślisz Charlie?

- Też nie potrafię otworzyć zamka chyba, że po przez wyważenie go łomem, ale tak to każdy potrafi, który ma trochę więcej siły. Jestem za tym, żeby chwilę poczekać i zobaczyć czy nikt nie wyjdzie ze sklepu. Pięć nawet i dziesięć minut nic nie zmieni a zawsze przecież możemy uciec, bo siedzimy w samochodzie. - odparł Charlie. - Jeśli się nic nie wydarzy zawsze można przejechać przed sklepem i będziemy widzieć co się dzieje w środku, może przyjechali tu w nocy i zostali napadnięci przez te potwory. Po wydarzeniach z ostatniej nocy lepiej dmuchać na zimne.

- Dobry pomysł, Charlie. – Aistair pokiwał głową. - Myślę, że Gregory też podziela ten plan. Wiecie, tak pomyślałem, że jeśli te potwory, jak je nazywacie, boją się światła, to ciemne zaplecze jest idealnym miejscem by schronić się tam w dzień. Powinniśmy trzymać się z daleka od ciemnych miejsc, kiedy będziemy zaopatrywać się w zapasy. I spisać wszystko. Jak skończy się zamieszanie trzeba będzie oddać pieniądze właścicielowi sklepu. Zapłacić za towar inaczej będzie to kradzież. nawet sytuacja w jakiej się znaleźliśmy nie zwalnia nas od przestrzegania prawa. Zgodzą się panowie ze mną?

Charliemu nawet do głowy nie przyszło, aby płacić za “pożyczone” rzeczy w tej sytuacji i tak pewnie ubezpieczyciel pokryje wszelkie szkody jeśli ta zaraza nie pójdzie w świat no ale to ani miejsce ani czas aby się sprzeczać więc pokiwał tylko głową twierdząco i dodał

- Nie ma sprawy o ile tylko przeżyjemy całe to szaleństwo… - powiedział jednak. - Właśnie najbardziej się boje tego, że te potwory czają się w mroku wielkiej hali…

- Myślę, że ktoś młodszy rozejrzy się, a ja poczekam włączonym silnikiem, gotów do ucieczki, gdyby coś. – Zaproponował Alistair i żeby nie wyjść na tchórza szybko dodał. - Nie nadaję się do szybkich biegów, jakby przyszło, co, do czego. Wiek i praca w wodzie zrobiły swoje. No i trochę za dobrze ostatnio jadałem. Ostatnia przyjemność starego człowieka. Eh.

Jego spojrzenie spoczęło na szafkach stojących przed sklepem. Były w nich batoniki i puszki z napojami oraz różne przekąski.

- W ostateczności możemy splądrować te maszyny. Może nie jest najzdrowsze, ale kaloryczne. I nie ryzykujemy wejścia do sklepu, kiedy są tam jacyś ludzie.

- Na zapleczu… też pewnie są włączniki światła…- zauważył Gregory zamyślając się.- To jest wielki supermarket, a nie sklepik osiedlowy… wątpię, by prawnicy Walmartu uwierzyli w spisane przez nas listy zakupów, ale mam przy sobie trochę gotówki, więc możemy zostawić ją w kasie. Niemniej, jeśli ktoś tam robi duże zakupy w sklepie to pewnie to mu zajmie trochę więcej niż..

Przerwał, bo dwóch typków ze sklepowymi koszykami wyjechało ze sklepu. Jak się okazało w jednym pikapie chował się mężczyzna, ze sztucerem myśliwskim, który wyszedł im na spotkanie i rozpoczęli pospieszny rozładunek towarów.

- No to wiemy już, że w środku ktoś jest i pewnie potworów brak skoro zdołali zrobić sobie “zakupy” we dwoje. Poczekamy aż odjadą i wtedy sami pójdziemy na zakupy.

- Poczekamy aż odjadą. Na pewno nie wywiozą całego sklepu. - Zgodził się Alistair.

Obserwowani mężczyźni rozładowali towary i z pustymi wózkami wrócili do sklepu. A strażnik ze strzelbą schował się szoferce pickupa. Wyglądało na to, że … będzie trzeba poczekać dłużej niż kilka minut.

- No cóż wydaje mi się, że będzie trzeba poczekać trochę dłużej niż z pięć minut - mówiąc to Charlie ułożył się wygodniej na samochodowym fotelu.

Alistair mruknął coś niewyraźnie pod nosem. Chyba nie w smak mu było czekanie. Ale nic więcej nie robił.

Po kilku minutach, wyszła kolejna dwójka mężczyzn z wózkiem. Tak samo muskularni, jak poprzedni… tak samo w roboczych ubraniach. Tak samo czujni. I też pilnujący pickupów strażnik pomagał im rozładować wózek. Tym razem do drugiego samochodu. Następnie wrócili do supermarketu, a strażnik do samochodu. Wydawało się to być dobrze zorganizowaną akcją. I dość długo trwającą.

- Czy tylko mi się wydaje, że tracimy tu czas? W końcu… mamy jeszcze przyjaciół do odszukania.- sarknął Gregory, mniej cierpliwy niż pozostała dwójka.

- Możliwe. Trzeba poszukać innego sklepu. Ci ludzie nie wygadają na takich, którzy chętnie pomogą nam załadować towar. Mam jechać?

- Można w sumie załatwić resztę spraw, a wrócić tu chociażby po południu, przecież cały dzień nie będą ładować towaru na dwa samochody. Myślę żeby po drodze popatrzeć na sklepy z bronią, bo ta się zawsze przyda a jako, że jest rano to może nikt nas nie ubiegł.

- Gregory, a ty, co sądzisz? Zwiewamy?

- Lepiej się rozejrzeć niż tu stać w nadziei, że w końcu sobie pojadą.- Stwierdził po namyśle Gregory.

Alistair ostrożnie odpalił silnik i ruszył. Chciał opuścić podjazd pod sklepem i pojechać w inne miejsce.

- Może ten mniejszy sklepik na rogu? Powinien nam wystarczyć. I wiecie, co? Myślę, że znalezienie większego samochodu nie jest takim złym pomysłem. Do tego, czy do mojego wejdzie ograniczona ilość zakupów.

-Taki mały sklepik rzeczywiście powinien przyciągać mniej uwagi.- Zgodził się z nim Gregory.

- A i znalezienie jakiegoś busa, który jest sprawny albo, chociaż jakieś kombi było by całkiem dobre bo deski i inne narzędzia trochę zajmują najlepszy byłby jakiś bus. A sklep jak będzie jakiś po drodze to nie ma sprawy.

- Ale skoro nie umiemy się włamać do głupiego supermarketu… to jak planujecie się włamać do busa?- stwierdził sceptycznie Gregory

- W drodze z posterunku policji widziałem sporo samochodów, na które w nocy napadły potwory, podejrzewam, że tak jak w radiowozie, który “pożyczyłem” z parkingu policyjnego w takim będą pewnie kluczyki.- zaproponował Charlie.

- Może znajdziemy tam broń, apteczki, amunicję. Warto się przy jakimś zatrzymać. -zgodził się z nim Alistair.

- Czyli tam właśnie jedziemy… na posterunek?- Zapytał Gregory po chwili namysłu. Po czym upewnił się.- Posterunek napadnięty przez stwory?

- Nie nie, nigdy w życiu… chodziło mi bardziej o to aby zwracać uwagę na porzucone samochody na poboczu bo część z nich może mieć kluczyki po ataku potworów na kierowcę w nocy… Nie chcę się nawet zbliżać do posterunku…

- Więc sklep?- zastanowił się Gregory pocierając podbródek.

- Tak, jakiś mały z dużymi oknami, aby jasno w środku było, a samochody się obejrzy po drodze jak będzie coś ciekawego.

Powoli oddalali się od supermarketu przemierzając kolejne ciche uliczki. Mijali samochody, większość wydawała się zamknięta… ale w końcu trafili otwarte. Zwykłe samochody osobowe… z plamami krwi na siedzeniach i desce rozdzielczej.

Rozglądał się za samochodami policji, karetkami, większymi autami, w którym ktoś mógł przewozić potrzebne im zasoby: wodę, żywność, broń, środki opatrunkowe i medyczne. Tylko takie auta go interesowały. Ale los nie był dla nich łaskawy i poza osobówkami, nie trafiali na nic godnego uwagi.

W końcu dojechali do sklepu z artykułami żelaznymi… Mały i na uboczu. Idealny. I otwarty… dosłownie, bo ktoś wyważył drzwi… a ślady krwi świadczyły o tym, że to były potwory. Tyle jeszcze były tam? Sklep był częściowo zdemolowany. Ślady krwi widoczne były nawet z samochodu, ale poza tym… nikogo nie było widać. Ani ludzi, ani bestii.

- Nic lepszego chyba nie znajdziemy, a można się tu za narzędziami rozejrzeć, jakaś wkrętarka i tym podobne. Może też jakaś siekiera do obrony, bo jak się naboje kończą to raczej na gołe pięści nie chciałbym walczyć jeśli będzie trzeba. - Charlie przyglądał się sklepowi, wysiąść z pozornie bezpiecznego samochodu nie było tak łatwo jak się wydawało przy zgłaszaniu na ochotnika. Spojrzał raz jeszcze na witrynę sklepu, wydawało się spokojnie.

- To co idziemy ? Trzeba jakoś się upewnić, że środek pusty i nic na nas nie wyskoczy.

- Jeszcze jakieś mocne latarki. - Dodał Alistair. - Przydadzą się w nocy i są lepszym zapasem niż świeczki. Lepiej by było gdybym został w samochodzie. Zatrąbię, jeżeli będzie działo się coś złego. Wiecie, wy jesteście młodzi, ja już nie bardzo. A może będzie trzeba szybko uciekać? Co wy na to? Czy wolicie, bym wam pomógł wynosić fanty?

- Ktoś w samochodzie musi zostać, nie chciałbym sytuacji, że jak wyjdziemy ze sklepu to zostaniemy bez samochodu. To cóż w takim razie trzeba się zabrać za robotę, bo dzień się nie wydłuży, a w nocy to wolę być zamknięty bezpiecznie w swoim mieszkaniu.
- Wychodzimy po łupy.- Rzekł Gregory otwierając drzwi vana.- Drzwi zostawimy otwarte, żebyśmy mogli szybko zwiać. Trzymaj pan rękę na gazie, panie Dowson… tak? Dobrze mówię?

- Dokładnie tak. – Uśmiechnął się Alistair. - Możecie na mnie polegać i uważajcie tam na siebie.

- No dobra Gregory, czas zerknąć czy będzie coś, co się przyda - Chralie wysiadł z samochodu i podszedł do drzwi od sklepu aby zajrzeć dokładniej do środka to w sprawdzeniu czy ktoś tam jest. Pamiętając, że potwory takie głupie nie są zerknął też do góry czy są jakieś przewody wentylacyjne, w których mógłby się kryć potwór.

 

Zombianna

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

Zombianna

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

Buka

Pisk opon, ryk silnika. W obecnej chwili takie dźwięki niepokoiły. Choć samo miasto przerażało ciszą, to dźwięki ją przerywające wywoływały niepokój.
- Czekajcie tu.- rzucił szybko Wade i gestem kazał się cofnąć trójce kobiet pod ścianę. Peter przez chwilę trzymał się wraz z nimi, gdy Wade wyglądał ostrożnie przez okno, po czym podpełzł i spytał się.
- Co to?-
-Wóz Bruenera… szlag… podziurawili go.- mruknął Wade.
-Myślisz, że zabili go i… - Peter nie chciał dokończyć myśli.
-Nie… skąd by mieli wiedzieć, że tu mieszka? Zresztą kto miałby to zrobić?- powątpiewał Wade.
- Ale ktoś do niego strzelał.- wtrąciła stojąca pod ścianą Mindy. -Powinniśmy sprawdzić czy nic mu nie jest.

- To kto idzie? - Spytała Sara, drapiąc się nerwowo po ramieniu.
- Peter i ja…- zadecydował Wade, ale Peter stwierdził.- Nie możemy się obaj narażać. Lepiej by było, by tylko jeden z nas.
- Nie możemy puścić Wade’a samego.- zaprotestowała Lilly, a Mindy się z nią zgodziła skinieniem głowy. Lecz Rosjanin dodał.- Nie możemy też niepotrzebnie ryzykować. Ilu już nie powróciło z takich wycie…- przerwał wypowiedź i rzekł cicho.- Wybacz Mindy, ale ostrożność… musimy zachować się ostrożnie.-

- Ech… - Westchnęła Sara, spoglądając najpierw wymownie na Petera, a potem ledwie chwilkę w kierunku Lilly.
- To co, ja mam iść z Wadem?? Takie z was… a zresztą, to mogę iść. To nie żadna wycieczka, jedynie wyjście przed blok.
-Nie będę cię narażał.- odparł rycersko Peter.- Ja pójdę.
- Miałeś swoją szansę Pete.- rzekł Wade i wstał mówiąc do Sary.- Chodź… zanim zacznie się kolejna tura… negocjacji.


Zostawili więc resztę towarzystwa, udając się ku wyjściu z kamienicy. Po drodze zaś…
- Teraz byłby dobry moment na oddanie mi magazynka do pistoletu? - Zagadnęła Wade’a kobieta, mrużąc oczy.
- Nie sądzę… mogłabyś zrobić sobie krzywdę bronią.- stwierdził w odpowiedzi Wade trzymając strzelbę w dłoni i podchodząc do drzwi.- Przeciwnik i tak nie wie, że nie masz amunicji, a ja nie będę się bał, że postrzelisz siebie lub mnie.
Po czym krzyknął do osoby siedzącej w wodzie.- Bruener, to ty?!
- A kto ma do cholery, być?! Wróżka chrzestna?! Postrzelili mnie!- odezwał się z samochodu głos. Znajomy głos pisarza.

- To mnie do cholery poducz - Syknęła do dozorcy Sara - Pokaż jak ładować, rozładowywać, zabezpieczać i takie tam. Poprosiłam o pomoc, zaufałam, a Ty mnie wyrolowałeś na całej linii. W końcu nie będę machała tym pistoletem z prawej na lewą cały czas… mały crash-kurs, ale nie… - Naburmuszyła się.
- Już idziemy! - Dodała nieco głośniej do Brunera.
- Nie ma na to czasu w tej chwili, są pilniejsze rzeczy niż nauka strzelania. Jak choćby przygotowanie się na noc.- przypomniał jej cicho Wade.- Amunicji nie mamy za dużo, więc… lepiej żebyśmy nie musieli strzelać w ogóle.

Po czym ruszył w kierunku samochodu krzycząc.- Co się stało Wolfgang?
- Ci faszyści mnie postrzelili! To jakieś szaleństwo. Miasto jest całkowicie odcięte. Wojsko strzela do obywateli.- odpowiedział Wolfgang głośno.
- Gdyby wojsko do ciebie strzelało to byś tu nie dojechał.- Wade podszedł do samochodu i ocenił.- Nie jestem fachowcem, ale to chyba rykoszety. Padły strzały ostrzegawcze? Blisko wozu… pewnie musiałeś ich wkurzyć.-
- A ciebie nie wkurza, że nas tu zamknęli? Cholera nikt nie może opuścić Detroit. Nikt. Pod karą śmierci. Traktują nas jak trędowatych.- odparł wściekle Wolfgang.

- Trafili Cię? Możesz wysiąść? - Odezwała się Sara.
- Postrzelili mnie w nogę. Zatamowałem krwawienie, ale boli jak cholera.- stwierdził niechętnie pisarz. Wade otworzył drzwi i ocenił obwiązaną ranę.- Całkiem nieźle. Skąd tak umiesz.
-Byłem skautem i opiekunem skautów podczas studiów.- odparł Wolfgang, gdy Wade pomagał mu wysiąść. Pisarz oparł się na nim dodając.- Chyba żeśmy utknęli tu na dłużej, choć może od strony rzeki by się dało wydostać z miasta.

- To co, wracamy do środka? - Spytała kobieta - Masz coś w wozie co chcesz zabrać… gdzie go postawić? - Dodała.
-Najlepiej odstawić do garażu.- Wolfgang uśmiechnął się czule do samochodu.- W końcu Daisy zasłużyła na odpoczynek. -
-Sara… zajmij się tym, ja go zaprowadzę do jego mieszkania.- rzekł Wade krótko pomagając kuśtykającemu mężczyźnie iść.

Dozorca poszedł więc z Wolfgangiem, a Harper odstawiła auto tego drugiego do garażu…



Na Petera Sara natknęła się wchodząc do kamienicy. Ćmił papierosa na korytarzu.
Zerkając na kobietę uśmiechnął się i przyjacielsko zaproponował papierosa wyciągając w jej kierunku paczkę.
- Mindy i Wade zajmują się rannym. Lilly poszła do siebie. Zajmuje się jakimś Kwadratem. Mamy chwilę przerwy.- wyjaśnił.

Sara więc również zapaliła, po czym spojrzała wyczekująco na mężczyznę…

- A więc? Słyszałem, że utknęliśmy w tym grajdołku.- zaczął Peter zaciągając się dymem.- Co o tym myślisz?
- Lepiej tu chwilowo siedzieć, niż co kombinować. Albo zginiesz na ulicach od tych mutantów, albo zastrzeli wojsko? Wolfganga ostrzelali jak chciał się wydostać… może sprawa wyjaśni się sama? - Wzruszyła nerwowo ramionami.
- Tylko ile zamierzasz tu siedzieć i co przez ten czas robić? Zabunkrujemy się w mieszkaniu i będziemy… czekać na cud? Trochę… monotonny rozwój sytuacji.- zamyślił się Rosjanin.
- To jaki Ty masz pomysł, no słucham, proszę? - odpowiedziała Sara.
- Nie możemy tutaj siedzieć wiecznie…- zamyślił się Wiereznikow.- Trzeba będzie się rozejrzeć za wygodniejszym i bezpieczniejszym lokum w okolicy. I mniej zatłoczonym. Prędzej czy później… pojawi się racjonowanie żywności. Wtedy lepiej będzie mieszkać w mniej licznej grupce.-
- No ale z drugiej strony, w kupie bezpieczniej? - Kobieta rozejrzała się po okolicy, jakby sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje - Póki co nie jest źle… a masz już może coś na oku? - Dodała.
- No co ty… niby jak mam mieć.- uśmiechnął się ironicznie Peter.- Przecież wczoraj nawet nie sądziłem, że coś może mnie napaść w nocy. W zasadzie miałem wczoraj inne plany na ten dzień. A ty? Co byś robiła dziś?-
- Jak co dzień, w pracy, ta sama rutyna? - Kiwnęła głową, po czym przetarła buzię dłonią, byleby nie ziewnąć. Ta rozmowa ją lekko nudziła…
- To co teraz zamierzasz, po tym jak… przeniesiemy te wszystkie meble? Mam w domu butelkę wina z Gruzji. Zamierzam… wykorzystać ją, póki jeszcze mogę sobie na to pozwolić.- stwierdził Peter i wzruszając ramionami dodał.- Milej by było w towarzystwie.-
- Będziesz miał w ramionach Olgę, będzie miły wieczór? - Rzuciła peta na podłogę i przydeptała go butem. W tej chwili już nie trzeba było zawracać sobie głowy takimi drobnostkami w budynku…
- Jeśli Olga wróci, to raczej… hmmm… to nie jest wino dla Olgi.- uśmiechnął się kwaśno Peter. Wzruszył ramionami dodając.- Jeśli wróci…-
- Już ją spisałeś na straty?? - W ciągu sekundy ciśnienie podskoczyło Sarze chyba o 100 - Własną kobietę?? Nie dość, że Ty zostałeś na dupie, a jej nie ma, to jeszcze tak o niej gadasz?! - Harper po prostu go… opieprzyła. Być może były to zalążki jej hiszpańskiej krwi, albo raczej jedyne, racjonalne rozwiązanie odnośnie takiej postawy mężczyzny?
- Nie… Nie spisałem na straty. Myślę racjonalnie.- odparł Peter spokojnie przyglądając się wybuchowi Sary.- Olga i pozostali powinni wrócić wczoraj. Ja to wiem i ty to wiesz. Wyjechali wozem Hopesa i mieli wrócić przed 23:00. Jest…- Peter spojrzał na zegarek.-... 15:00 następnego dnia. Trzeba być realistą w takiej sytuacji.-
- I dlatego tak strasznie to przeżywasz, i się zamartwiasz, i w ogóle “buuuhuuuhuu”? - Wytknęła mężczyźnie palec przed nos - Zimny sukinkot z Ciebie i tyle, już ją na straty spisałeś! Taka prawda, jak nie jedna, to druga co?
- Co więc powinienem według ciebie zrobić. Łazić po kamienicy i rozpaczać? Upić się do nieprzytomności w ramach żałoby? To… akurat chciałbym zrobić, ale przecież nie mamy takiej możliwości…- westchnął smętnie Peter.- Nie mogę się spić do nieprzytomności. I wolałbym nie pić sam.-
- Nie masz innego wyboru - Syknęła Sara - Idź, pij, i czekaj na swoją kobietę - Podkreśliła słowo “swoją” - To w tej chwili najlepszy pomysł, i najrozsądniejszy. A nie zapraszanie mnie na cholernego drinka. Są pewne granice przyzwoitości, jakkolwiek to banalnie brzmi - Powiedziała, po czym odwróciła się od niego energicznie na pięcie.


Wkurzona jak jasna cholera, Sara szwendała się po kamienicy. Najpierw odszukała swoją córkę, sprawdzając co u niej. A że wszystko było w porządku, Katie zaś nie miała ochoty wracać do domu… Harper postanowiła jej dać jeszcze z godzinę, może dwie luzu.

Sara udała się więc na poszukiwania Lilly… więc udała się w kierunku mieszkania Tary, bowiem Lilly mieszkała z kuzynką i obecnie swoim chłopakiem Gregorym. Sara stanęła przed drzwiami do jej mieszkania i zapukała energicznie.
- Kto tam?- Harper usłyszała głos Lilly, dość silnie przytłumiony. Musiała być w głębi mieszkania.
- Sara - Odpowiedziała spokojnie… już w myślach widząc reakcję młodej dziewczyny, dodała więc szybko - Chciałam tylko o coś zapytać, może być nawet przez drzwi…

Przez chwilę od strony Lilly panowała cisza. Po chwili Sara usłyszała kroki, a potem drzwi lekko się otworzyły i twarz Hopkins pojawiła się w szczelinie. Blondynka zapytała z uśmiechem cicho.- O co chciałaś zapytać? -
- Nie masz może jeszcze jakiejś flaszki wina? Musiałabym się napić… - Sara wzruszyła rozbrajająco ramionami - Mogę odkupić czy coś.
- Nie jestem pewna czy powinnaś. Mam wrażenie, że…- zamruczała pod nosem Lilly, po czym westchnęła.- Jesteś pewna, że na pewno chcesz?-
- Tak, jestem pewna… Peter mnie wkurzył. To jak?
- Robisz się… chyba agresywna po alkoholu… więc tym bardziej nie powinnaś.- westchnęła Lilly i przez chwilę milczała, by w końcu rzec.- Gregory będzie pewnie wściekły, ale dam ci jakąś butelkę z jego kolekcji. Markowe wino, więc będzie ci smakowało. Gregory pozuje na konesera.-

Sara uśmiechnęła się sucho.
- Nie robię się agresywna po alkoholu, o to się nie bój. I… przepraszam za wcześniej… - Dodała wyjątkowo cicho.
- Nie boję… Niemniej to było dziwne. - rzekła wesołym tonem Lilly i dodała zamykając drzwi. - Poczekaj chwilę.-

Harper czekała więc przed zamkniętymi drzwiami, z nudów zastanawiając się nad tym i owym…

Drzwi się otworzyły i pojawiły się Lilly z butelką drogiego trunku, chyba.
- Powinno ci smakować. Ja sama się na nich nie znam, ale to wygląda na dobre.- stwierdziła Hopkins.
- Ok, dzięki. Co za to chcesz? - Wzięła od niej butelkę.
- Hmm… nie wiem. Szczerze powiedziawszy, nie myślałam o tym.- Lilly wzruszyła ramionami patrząc na butelkę. - Powiedzmy, że masz u mnie dług. Coś się wymyśli.-
- Dobra, to już nie przeszkadzam… - Sara miała zamiar zostawić już Lilly w spokoju.
- Uważaj na siebie i nie przesadzaj z piciem.- uśmiechnęła się ciepło Lilly i zamknęła drzwi.

 

__________________
"Nawet nie można umrzeć w spokoju..." - by Lechu xD

Molkar

Po szybkim spojrzeniu na zdemolowany sklep ciężko było powiedzieć jaki dramat się tu rozegrał, ale na pewno ktoś walczył o swoje życie. Po za bałaganem i śladami krwi sklep miał praktycznie pełne wyposażenie co rodziło nadzieje, że zbiorą tu większość potrzebnego sprzętu. Kiedy Charlie przyglądał się dokładnie sklepowi czy aby nigdzie nie czai się jakieś zagrożenie Gregory rzucił okiem na stan sklepu po czym wszedł do środka. Chwilę potem Charlie ruszył również w poszukiwaniu potrzebnego sprzętu.

Idąc powoli przez sklep nie spostrzegli żadnego zagrożenia, po chwili rozglądania się po sklepie Charlie rzucił do Gregorego

- Przydadzą się długie porządne gwoździe, takie same wkręty, jakaś elektryczna wkrętarka, z dwa może trzy młotki, też z dwie, trzy siekiery, porządny przecinak do drutu jak i trochę łańcucha i kilka porządnych kłódek. Warto też się rozejrzeć za agregatem może uda się jakiś odszukać a wtedy tylko jeszcze paliwo i mamy prąd w razie problemów

- To ja biorę gwoździe, wkręty, wkrętarkę, młotki i siekiery. A ty poszukaj łańcuchów i kłódek… a z agregatem, się zobaczy. - skinął głową Gregory i po tych słowach ruszył w kierunku półki z narzędziami.

Charlie zajął się szukaniem swojej części potrzebnych rzeczy, odszukanie ich nie było zbyt ciężkie, w drodze do odpowiedniej części sklepu stwierdził, że warto zerknąć pod ladę gdzie zwykle trzymano broń w razie napadu, niestety wysunięta szuflada była pusta choć pewnie wcześniej zawierała jakaś broń.

W międzyczasie Gregory zaniósł część rzeczy do samochodu, wrzucając je do tyłu spytał Alistaira :

- Pamiętasz może co jeszcze chciała Sara, byśmy zabrali z tej wycieczki ? Charlie zaraz przyniesienie łańcuchy i kłódki i kilka innych rzeczy.

- Kurczę. Nie pamiętam. Chyba taką wkrętarko - wykretarkę czy coś takiego. Ale ręki sobie nie dam uciąć. wiesz. Jeszcze na mnie prochy nieco działały.

- Dobra… rozejrzę się więc za narzędziami. Chociaż szczerze mówiąc nie znam się na tym… przydałby się tu budowlaniec. - odparł Gregory wzruszając ramionami i wrócił do sklepu.

Po sprawnym zebraniu wszystkiego co trzeba grupa wróciła do samochodu, trzeba było obrać kolejny kierunek. Siedząc w samochodzie jednoznacznie uzgodniono, że skoro mają agregat przyda się kanister albo dwa jak nie trzy paliwa a po drodze minęli stację samoobsługową więc się po drodze zabierze i ewentualnie dotankuje samochód.
Gregory jednoznacznie był za tym aby się pospieszyć i poszukać jeszcze zaginionych, lecz padły jeszcze propozycje aby zahaczyć o jakiś sklep z bronią bo ta się przyda, niestety z trzech miniętych przy dwóch kręciło się trochę uzbrojonych ludzi a trzeci był za roletami antywłamaniowymi.
Pojawił się pomysł wyrwania ich dzięki podczepieniu łańcucha do samochodu jednak po szybkim przemyśleniu zabezpieczenia wyglądały na solidne i mogliby narazić się na uszkodzenie samochodu.
Ostatnią propozycją w której Gregory został przegłosowany przez pozostałą dwójkę był powrót do Walmart gdzie muszą zebrać deski bo bez nich umocnienie ich budynku będzie nie do końca możliwe. Będąc na miejscu okazało się, że market ma i dział z bronią, wprawdzie dość mocno już przetrzebiony przez innych potrzebujących ale udało się znaleźć kilka rewolwerów o mniejszym kalibrze, parę dwururek i strzelb myśliwskich jak i trochę amunicji do nich.
Kiedy skończyli ładować deski i broń do samochodu było już ok godziny 16:00 pozostało teraz trochę poszukać zaginionych po czym wrócić do domu aby mieć czas przed nocą na umocnienie wejść i rozładunek samochodu.

 

abishai

DETROIT LATO 2010 dzień 3

Jedna noc zmieniła miasto w ośrodek chaosu. Jedna noc… ale była tylko kulminacją wydarzeń wcześniejszych. Zginęły setki ludzi, zjedzone, rozerwane, zabite… przemienione.
Po nagłym załamaniu się zdziesiątkowanych posterunków policyjnych Detroit zostało pozostawione same sobie. Państwo by opanować chaos zamknęło je murem karabinów i poddało kwarantannie szukając rozwiązania. Tyle że dla uwięzionych w środku ludzi liczyła się każda minuta. Miasto zmieniło swe oblicze przez tą jedną noc.


Stało się ośrodkiem chaosu i anarchii za dnia, a noc… ta zapowiadała się jeszcze gorzej. Nic dziwnego, że każdy kto przeżył ją wczoraj szykował się do niej bez oglądania się na innych. Trauma tej nocy zmieniła ludzi w egoistów.


Chodź nie do końca… Więzy rodzinne pozostawały ważne. Wspólnoty sąsiedzkie samoistnie grupowały się wokół charyzmatycznych jednostek. A osoby o dość silnej woli i mocnym instynkcie przetrwania były gotowe zrobić wiele by przeżyć, osiągnąć swe cele. Byli gotowi pokonać każdą przeszkodę za pomocą każdego dostępnego środka.
Olga Wiereznikow była taką osobą, Karl Hobbs i Paul Hoover też. Przemierzali zdobycznym wozem kolejne ulice, zdeterminowani by dotrzeć do celu. Omijali barykady i zgrupowanie ludzi i czających się w cieniu budynków istot… ludzkich jedynie z wyglądu. Uparci by dotrzeć do domu, do rodzin i przyjaciół. Udało im się.
Co prawda w baku nie było już wiele paliwa, ale udało im się. Przybyli pierwsi. Mindy rzuciła się z histerycznym płaczem na swego cudem uratowanego męża. Paul z trudem ją zdołał uspokoić.
Peter też był wylewny z okazywaniem swych uczuć Oldze, ale Rosjanka jakoś nie wykazywała odpowiedniego entuzjazmu przy tym spotkaniu. Z drugiej strony, o małżeństwie Wiereznikowów, można powiedzieć było wiele, ale nie to że było zgodne.
Wade i Peter wnieśli nieprzytomnego Phila Hopesa do jego mieszkania. Pam która była przez cały czas czujna i z niechęcią przyglądała się murzynowi, mruknęła tylko.
- Zabijcie to, póki jest czas.- i zamknęła się w sobie, a potem zamknęła w pokoju u Karla. Wade bowiem zadecydował, że dopóki kobieta nie otrząśnie się z tej traumy powinna przebywać z kimś znajomym. A tak się składało, że Hobbs ją wtedy wyrwał z szpitalnego pokoju.
Zresztą Karl przez następne pół godziny, był opatrywany przez Rose, która wszak nie była pielęgniarką, a znakomicie się znała na ranach i składaniu kości w warunkach polowych. Nie chciała wiele mówić skąd tak dobrze się na tym znała. Mruknęła tylko, że Ludmiła ją nauczyła.
Kim była Ludmiła? Trudno powiedzieć, bo Bert i Rose tak jakoś nie lubili nigdy mówić o swej przeszłości. A musiała być ona ciężka, skoro Rose przyjęła śmierć ukochanego męża ze stoickim spokojem, choć… widać było, że ten fakt sprawił jej ból. Zupełnie jakby przywykła do śmierci zbierającej żniwo dookoła niej.

Kolejną powracającą grupką, była trójka dziewcząt pod wodzą Tary Lantany. Trójka dziewcząt wręcz skazanych na śmierć, przez sytuację w jakiej się znalazły. A jednak… przeżyły. I to zapewne równie ciężkie chwile. A Tara… przekonała się jak dobrą przywódczynią być potrafi, jeśli okoliczności ją do tego przymuszają. I do czego może się posunąć. I… zacieśniła więzy z kumpelami. Przetrwały przedsionek piekła. Cała trójka wiedziała jak może być ciężko… i jak prawie było. Tarę najgoręcej i najmocniej witała jej zapłakana kuzynka rzucając się jej na szyję i becząc jak dziecko. Gregory zaś… akurat jego nie było. Pojechał z Alistairem i Charliem na poszukiwanie ich trójki i po zasoby potrzebne do obronienia się w nocy.

Wrócili po 16:30, wraz ze sprzętem budowlanym, wraz z bronią… Charlie Belanger i Alistair Dowson mogli się czuć zadowoleni, ale czy powinni?
Osiem pistoletów i rewolwerów mało popularnych i o niedużych średnicach lufy. Niestety… Desert Eagle i podobne bronie zostały pewnie rozszabrowane w pierwszej kolejności. Do tego sześć wiatrówek plujących śrutem tak drobnym, że mogły być tylko skuteczne przeciw ludziom. O wiele większą nadzieję na obronę dawały cztery dwururki o dużym kalibrze, ale… to były przecież tylko dubeltówki. Strzelby ładowane odtylcowo o dość długich lufach, które Wade zaproponował skrócić do rozsądnej długości, by były wygodniejsze w użyciu w korytarzach kamienicy. Najważniejszą jednak zdobyczą były dwa sztucery myśliwskie, niestety do nich amunicji było najmniej.

Sara Harper choć cieszyła się z powrotu sąsiadów, to nie był to olbrzymi entuzjazm. Choć byli to jej przyjaciele i koledzy, to… jej myśli zasnuwało zmartwienie. Czy zdoła ochronić swą córeczkę przed potworami? Czy poradzi sobie?
Uśmiechała się patrząc na uśmiechniętą córeczkę bawiącą się swymi zabawkami. Na swego aniołka. Obmyślała plan by ją uchronić, tyle czy powinna przy tym ochronić siebie?
Czy też lepiej w ostateczności użyć swego ciała jako przynęty dla bestii, by odciągnąć uwagę od miejsca ukrycia córeczki?
Ostateczna ofiara. Tylko… jeśli jej dokona, to kto winien zaopiekować się Katie? Komu powierzyć życie swej własnej córki, jeśli jej się skończy?
Pukanie do drzwi wyrwało Sarę z tych ponurych rozmyślań jak i popijania wina od Lilly.
Po drugiej stroni był Wade. Podał jej magazynek do jej broni ze słowami. -Załaduj dopiero wieczorem… ani godziny wcześniej.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.