Elin wyprostowała się dumnie czując spojrzenia wszystkich i twarz wygładziła.
- Jarl pragnął odpowiedzi jak uchronić nas wszystkich przed czcicielami Syna Maryi - zaczęła spokojnym tonem. - To on jest ptakiem, o którym usłyszeliście z mych ust. Chrześcijany sprowadzą na nasze ziemię niezgodę, nieurodzaj i zarazę. Bogom naszym musimy zawierzyć! Stare zwyczaje wskrzesić. Więcej ofiar składać. Słyszeliście sami. Ołtarze znów krwią mają spłynąć! Trzeba więcej świątyń pobudować i zadbać o stare. - Uważnie jedynym okiem spojrzała po zgromadzonych. - W kraju Severów jest wielka świątynia, do której co dziewięć wiosen przybywają wszyscy i oddają po dziewięcioro męskich przedstawicieli z dziewięciu rodzajów chodzących po ziemi. Bogom takie ofiary miłe. Pomyślcie o tym. To nie wszystko jednak. Trzeba nam zgody, należy skończyć z wewnętrznymi waściami i pazernym spoglądaniem na sąsiada. Razem musimy w tym wszystkim być. Razem z naszymi Bogami. A wtedy szanse mamy. - Skinęła głową dając znać iż skończyła i stanęła ponownie przy boku Agvindura.
Jedynie rzutem oka skald zareagował na słowa Gudrunn omiatając wielką sylwetkę Grima i przygarbioną Chlotchild. Skupiał się na przemowie Elin marszcząc lekko brwi. Wskazanie powodów wszelkiego zła nawiedzającego Danię w wierze w Pazernego jaka zakradała się na te ziemie, wskazanie potrzeby hołubienia starym bogom, zakopanie sporów aby ramię w ramię stanąć przeciw zagrożeniu z południa, ofiary dla Asów i Vanów - wszystko to było miodem na uszy Freyvinda. A jednak coś nie pasowało mu w tym. Milczał.
Pogrobiec natomiast z żywym, jeśli niezdrowym zainteresowaniem baczył volvę. Słuchał jej interpretacji uważnie, jak gdyby koniec końców, mimo iż bez poruszenia przyjął wystąpienie wieszczenia, przysłuchiwał się interpretacji Widzenia uważnie… oceniając je. Myśląc.
Być może porównując z własnymi przemyśleniami, jak ktoś, komu dane było w przeszłości wiele takich osobiście usłyszeć. Nie uczynił nic, co mogło by przerwać okaleczonej umarłej w choćby jednym słowie.
Słowa volvy z jednej strony tłum uspokoiły, z drugiej jednak wywołały poruszenie. Każdy z obecnych gotów był do spełnienia słów proroctwa, każdy dokładać się chciał czy to pracą czy ofiarą czy też siłą zbrojną do wzmacniania wiary w bogów. Padły słowa o vikingu, by chrześcijanom żelazem do rozumu przemówić.
Ødger również milczał, jakby słowa Elin głębiej kontemplując i od czasu do czasu Volunda muskając spojrzeniem.

Agvindur w końcu dłoń uniósł by tumult i wrzawę uciszyć:
- Wolę bogowie przekazali. Nam czynić podle niej. Rozkazy rano wydam - zwrócił się do hirdmanów - tym co ich jeszcze nie usłyszeli. Póki co, bawcie się i pijcie ku chwale Odyna! - usiadł na ławie, blisko ludzi swych i jedną z niewolnych na kolano wziął. Z halli popłynęły toasty, któryś z mężczyzn zaintonował:

Skål for ham af hvem vi fik
Denne mageløse drik!
Her i glædens øjeblik,
Værtens skål vi tømme vil med skik!

Zaśpiewowi wkrótce towarzyszyły krzyki, piski i radosne rżenie gości i służby, przerywane poszczekiwaniem i skomleniem psów czekających na ochłapy…

Freyvind, Agvindur

- Długo może potrwać wyśledzenie i złapanie tego, kto w Aros zamęt uczynił - Skald odpowiedział jarlowi ostrożnie. - Zejść się nad tym może więcej niźli nam się zdaje. - Spojrzał na Agvindura uważniej. - Poczekasz aż wrócę by z pomiotem ukrzyżowanego i doradcami Eryka cisnącymi mu truciznę w uszy w Hedeby się rozprawić?
- Freyvindzie… jeśli w Aros podziało się źle, chcę byś władzę tam objął. Hedeby się nie zajmuj teraz i niech Cię ono nie trapi. Zajmij się Aros. Dam Ci kilku ludzi byś sam jeden z Volundem nie szedł. Po drodze skrzyknij swoich - Agvindur tłumaczył tonem jakowy często przybierał nauczając młodego Lenartssona.
- Ja? W Aros? Władzę? - Freyvind był zaskoczony. - Ja… - urwał nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Z jednej strony ciagnęło go do Hedeby, z drugiej własna domena w miejsce Einara. Jakże to kusiło.
- Mam nadzieję, że Einar żyw - odrzekł jarlowi Ribe. - Wiesz jak człowieka omotać by nijak mu szło podążyć inną drogą niźli twe plany - mruknął.
- Ja też. Ale pod rozwagę brać mi trzeba, że bogowie odwrócili od niego swe oblicza. Aros zbyt cenne, zbyt ważne, by je utracić. Chwałą okryje się ten, kto je ku chwale powiedzie, a jego imię po wieki będzie pamiętane - jarl mówił niemalże oschle, bez zadęcia, a jego wzrok na wylot świdrował młodszego wampira. - Nie znam nikogo innego, komu bym powierzyć chciał to zadanie bardziej, Freyvindzie.
- Będzie wedle Twej woli - zgodził się skald umiejętnie sterowany przez jarla Ribe. Odwołania do sławy i władzy… Agvindur rozgrywał Freyvinda jak dziecko. - Będę chciał pomówić z tym co zamknięty w jednej z chat jest, a który wieści z północy przywiózł.
Agvindur skinął głową.
- Choćby zaraz. - Raz jeszcze ramię Lenartssona ścisnął. - Sługi Cię poprowadzą. - Wydawał się nieco spokojniejszy, jakby mu zgoda Freyvinda ulgę jakowąś przyniosła.
- Przed świtem pójdę, pożywić bym się chciał i gościny podczas biesiady jeszcze przedniej zaznać, skoro znów długa droga przede mną.
- Niech będzie i tak - zgodził się Agvindur. - Baw się, nad ranem będzie na Cię czekał Eggnir by poprowadzić do przybocznego Einara.
Skald kiwnął tylko głową kierując się zaraz w kąt sali, gdzie siedziały służebne gotowe służyć gościom jarla napełnianiem rogów piwem miodem...
Frey jednak nie celował aktualnie w takie napoje.
Idąc ku nim szedł na polowanie.

Elin, Ljubow

Wieszczka ciągle rozmyślała nad widzianym mężczyzną pod powieką. Kim był? Czy to sam Odyn skoro zabrał jej oko? I czemuż to spoglądał na nią tak, jakby więcej pragnął zabrać? Czyżby miała być jedną z kolejnych ofiar dla niego? Wzdrygnęła się lekko i przytomniej spojrzała na służkę, gdyż odezwała się w znanej jej mowie.
- Chybam Odyna widziała… - odrzekła w końcu.
- Odyna? Czemu tak myślisz? - spytała Ljubow.
- Bo oko mi zabrał… Któż inny mógłby to być?
- Strzybog - mruknęła cicho Ljubow upewniając się, że rana po oku dobrze opatrzona.
- A któż to?
- Bóg wiatrów. Nasz, rodzimy. Różnie go zwą. Ale w zależności od tego skądże wieje, bywa czasem i jednooki. Bo ciemność ze sobą niesie i zawieruchy.
- Cóżby na naszej ziemi robił? I czemużby chciał czegoś ode mnie? Bo ten któregom widziałam chciał więcej zabrać. Widać, to było w oczach jego…
- Czemu by Odyn chciał więcej zabierać? Skoroś jego córa, nie winien Cię chronić? - Ljubow mówiła z zaśpiewem, nadającym jej słowom wrażenia lekkości i jakby wesołości, choć sama kobieta wesoła nie była. Spoglądała z niepokojem na Elin.
- Może Walkyrią mam zostać… - Wieszczka jeno ust kącikami się uśmiechnęła. - Ale dobrze prawisz, to Odyn być nie może… Musi być to ostrzeżenie przed tym mężem.
- Cóż uczynić zamierzasz? - Ljubow zaczęła zbierać swe przybory. - Odpocznij zanim cokolwiek postanowisz.
- Będę ostrożna. Dziękuję. - Uśmiechnęła się do służki.

Elin, Agvindur

Po opatrzeniu Elin rozejrzała się za jarlem i gdy była chwila, że nie rozmawiał z którymś z gości podeszła do niego.
- Co teraz planujecie? - zapytała cicho.
- Teraz? - Spojrzał na Wiedzącą. - Chcę ludzi wybrać by posłać ich z Freyvindem i Volundem. Ciężki wybór, bo wszyscy godni i wszyscy chętni. Do zemsty chętni przede wszystkim…
- Może zatem na los się zdać, jeśli wszyscy godni i chętni? Imiona na drewienkach wypisać i losować? - zaproponowała.
- Nie tym razem. Tym razem muszę planowo wybrać. - Spojrzał na Elin z uśmiechem. - Los już dzisiejszej nocy dość kusiliśmy.
Skinęłą głową lekko.
- Wybierzcie zatem spokojniejszych by przeważyli gorącą głowę brata Twego - odrzekła przypominając sobie co ujrzała w myślach Freya. - Ciężko mu będzie się od Hedeby z daleka trzymać.
Agvindur skrzywił się:
- Będzie musiał się być może trzymać z dala dłużej. Wszystko zależne od wyników wyprawy. Jeśli Einar nadal żyw - urwał - może się okazać, że do Hedeby szybko ruszy. Jeśli nie - wyjaśniał z rogu popijając leniwie - wolą moją jest by w Aros na dłużej pozostał.
Dłoń wyciągnęła by dotknąć jarla ramienia, gdy urwał na chwilę łącząc się z bólem jego.
- Możemy ofiarę jutro za dobre wieści złożyć… - powiedziała nieśmiało.
- Możemy… - powiedział nieco zamyślony po czym nagle rozchmurzył się i z uśmiechem spojrzał na volvę - ...nie martw się aż tak. Jeśli powodzenie sądzone, to i tak je uzyskamy. Jeśli nie, szkoda niepokoju. Uczta trwa a u Ciebie mars na twarzy. Czemuż się nie bawisz?
Uśmiechnęła się lekko.
- Wizja silna była, otrząsnąć z niej muszę się jeszcze, by w pełni z uczty korzystać. - Skinęła głową lekko. - Nie będę od gości odciągać. - Posłała mu kolejny delikatny uśmiech i ruszyła ku swemu siedzisku.
Za niedługą chwilę podeszła do niej jedna ze służących by podać nieco krwi utoczonej do niewielkiego rogowego kubeczka.
- Jarl kazał podać byś do sił szybko wracała. - rzekła podając naczynie.
- Dziękuję. - Odparła dziewczynie i szukając wzrokiem Agvindura kubeczek do ust uniosła. Gdy chwyciła spojrzenie jego skinęła głową i toast spełniła.

Volund, Agvindur

Volund połykał słowa jarla równie chciwie oczyma co uszami, dając mu niepodzielną uwagę, jak zawsze mówiąc z nim w pełni wybudzony, z dala od swego śnienia przez jawę.
- Twa wola jest mi jasna. Sam bym chciał zadośćuczynić, gdyby mię ktoś coś takiego uczynił. - odparł ze zrozumieniem Pogrobiec.
- Jednaż jedynie rzecz, jarlu… - powiedział pewnie, jak gdyby wiedząc, że jarl nie chce słyszeć żadnych niejasnych rzeczy powstrzymał wszelkie wahanie w głosie - Walczę dla tego, dla kogo wybiorę i zaszczyt mi czynisz, pozwalając, bym działał w twym imieniu. Lecz słyszałeś, że nie należałem do hird Ogniego. - powiedział, jak gdyby zdanie to dawało jasno znać również o woli Volunda odnośnie natury jego służby jarlowi.
- Nie liczę Cię jako mego przybocznego. Wszystkich innych winnych, jeśli takowi się znajdą, dostaniesz jako trybut dla swej roli i jako opłatę za swą pomoc. - Agvindur spojrzał wprost w oczy Volunda. W spojrzeniu wyczytać się dała stanowczość i brutalność jego bestii. - Boś taką brał od inszych.
Na to Pogrobiec skinął jedynie głową i uniósł głowę w geście cichej afirmacji i zadowolenia.
- Nie miej zatem wątpliwości… odnajdę winnego, lub samego potomka twego.
Agvindur ramię wyciągnął do uścisku i umowy przypięczetowania. Volund jednak wzrok obniżył, rozglądając się wokół po stołach i ławach. Wydawać się mogło bez szacunku zostawił jarla na chwil kilka gdy przechodził się wzdłuż stołu aż był odnalazł nóż do mięsiwa prawie jak sztylet ostry i długi i z nożem był do jarla powrócił. Wyciągnął rękę przed siebie, rękaw jednym ruchem podwinąwszy, szybkim i bardzo wprawnym ruchem naciął przegub, aż krew jego pobroczyła i na podłogę kapać poczęła.
- Krew moja w hali twej wylana, że zabójcę potomka twego albo jego samego odnajdę.
- I do mnie sprowadzisz - Agvindur dodał by uściślić warunek przyrzeczenia.
Nastała bardzo krótka chwila ciszy.
Oczy Pogrobca były jak gdyby mgłą zaszły, gdy delikatnie głowa chyliła mu się na bok, gdy patrzył w nicość pogrążony w myślach, jak ktoś kto honor wysoko ceni i siebie i trudy świata zna… i bardzo niechętnie pierwszym wobec drugiego szafuje.
Zwłaszcza spodziewając się trudności. Wczas ten był jak znów we śnie, daleko, jak w pogłoskach o nim samym i jego żądzy śmierci, czy lekceważeniu życia kogokolwiek, kto za wroga jarlów poprzednich mógł uchodzić.
Wreszcie wzrok jego, wciąż jak gdyby nie całkiem tutaj, ku oczom Agvindura powiódł.
- I do ciebie, Agvindurze, jarlu Ribe, żywcem i w najlepszym zdrowiu, jakim dane będzie, jestli tylko możliwym wcale do ciebie sprowadzić będzie: sprowadzę - zakończył bardzo precyzyjnie, choć ewidentnie nie o słowach obietnicy, a o śmierci myślał.

Freyvind, Gudrunn

- Nie Chlotchild, nie będzie potrzebna - skald odpowiedział Frankijce proponującej lirę. Dziewczyna wydęła usteczka ale wciąż korzystając z faktu, że jej nie odesłał przylgnęła do jego boku. Przyglądała się Gudrunn zza ramienia swego pana, który napięcie ciała jej wyczuć mógł. Jawnym było, że nie darzyła przychylnością nieumarłej i jeno z szacunku dla Freyvinda się hamowała.
Zerknął na niebieskooką jakby się zastanawiając.
- O tak, zaśpiewam Ci pieśń, abyś wspomniała mnie - uśmiechnął się - i na szczęście.
Przez dłuższą chwilę zastanawiał się nad wyborem pieśni.
- Ofiaruję ci pieśń, a ty Fallegaug dasz mi coś w zamian na pomyślność i ku pamięci? - Przekrzywił głowę.
Gangrelka wpatrzona w twarz skalda spojrzeniem chwilę go studiowała by spytać gardłowo:
- Czego Ci brak, Freyu?
- Niczego… - mruknęła Chlotchild w ramię swego pana.
- Zaiste - potwierdził skald nie odrywając spojrzenia od Gudrunn. - Nie wyglądam nadmiernie niczego. Sama zdecyduj jakim darem zechcesz mnie obdarować. - Uśmiechnął się mrużąc oczy.
Chlo paluszkami skubiąc rękaw koszuli Lenartssona, terytorium swe znaczyła. Spojrzenia wbitego w wampirzyce, nie odwracała.
Gudrunn mruknęła:
- Pamietaj com Ci mówiła - rzuciła z uśmiechem w dalszym ciągu ignorując zachowanie Frankijki. Może naumyślnie już teraz? - A co do daru… zobaczę jak Ci pieśń pójdzie i podumam, czyś godzien nagrody. - Uśmiech złośliwości nabrał nieco.
Słowa te Chlo oburzyły tak, że niemalże się zapowietrzyła i krok do przodu postąpiła:
- Pan mój nie ma sobie równych w pieśni składaniu i fachu swym jako skalda - warknęła warkocz długi na plecy dumnie odrzucając i ciskając gromy z oczu w Gudrunn.
- Pamiętam. - Skinął głową szczypiąc “Franke” w tyłek by się uciszyła, ale przelotnym muśnięciem po plecach dając znak, że nie krzyw jest na jej wybuch. - Chyba będę musiał zacząć to o czym mówiłaś w czyn wprowadzać. - Wciąż nie odrywał spojrzenia. - Słuchaj tedy pieśni i dumaj, zali podarek za nią mi dasz czy nie.

Atli sendi ár til Gunnars
kunnan segg at riða, Knéfröðr var sá heitinn;
at görðum kom hann Gjúka ok at Gunnars Höllu,
bekkjum aringreypum ok at bjóri svásum.

Drukku þar dróttmegir, en dyljendr þögðu,
vin i valhöllu, vreiði sásk þeir Húna;
kallaði þá Knéfröðr kaldri röddu,
seggr inn suðræni sat hann á bekk háum (...)

Skald wygłaszał głośnym melodyjnym głosem “Pieśń o Atlim”, którego jednak główną bohaterką była Gudrunn, córka króla Gjukiego i żona legendarnego Sigurda zabójcy smoka Fafnira. W pieśni brała straszną zemstę na Atlim, swym drugim mężu i mordercy jej rodziny.

(...) Eldi gaf hon þá alla, er inni váru
ok frá morði þeira Gunnars komnir váru ór Myrkheimi;
forn timbr fellu, fjarghús ruku,
bær Buðlunga, brunnu ok skjaldmeyjar
inni aldrstamar, hnigu i eld heitan.

Fullrætt er um þetta, ferr engi svá siðan
brúðr i brynju bræðra at hefna;
hon hefir þriggja þjóðkonunga
banorð borit, björt, áðr sylti.

Zakończył zawieszając głos po tym jak w pieśni Gudrun zostawiła trupa Atliego wraz z ciałami wszystkich z jego hirdu w płonącej halli… Po tym gdy nakłoniła go podstępem do jedzenia mięsa swych synów jakich własnoręcznie zabiła i ‘przygotowała’ na wieczerzę.
Przez chwilę cisza panowała w halli. Przebrzmiałe słowa skalda jakby wisiały w powietrzu by powoli rozwiać się. Freyvind jednakoż czuł, wiedział wręcz, że w ludzką pamięć zapadły jako i jego głos, mocny, dźwięczny, uwagi się domagający bez pardonu.
Takoż i w oczach Gangrelki widać było powściągliwy podziw, gdy z krzywym uśmiechem głową lekko skłoniła w podzięce. Wokół gromkie okrzyki:
- Sława!
- Sława, Freyvindowi! Sława skaldowi!
Radosne przepijanie do siebie wzajem, odgłosy walenia w stół, gdy proste słowa “skålsang” popłynęły natychmiast po okrzykach. Chlo dumna stała nieopodal wpatrując się chciwym wzrokiem we Freyvinda lecz już zaraz płomiennowłosy wampir porwał ją na ręce i na stół ustawił pokrzykując coś w mowie franków. Dziewczyna poczerwieniała z zadowolenia, odpowiadając mu coś nieco ciszej.
Uśmiechnięta Gudrunn zaś podeszła do Lenartssona, stanęła blisko, skinęła na niego by się pochylił, co też skald wnet uczynił.
Gudrunn zaś z szyi zdjęła wisior uczyniony z flakonika by namotać go wokół szyi Freya. Przysunęła się bliżej, ocierając nieco jak dzikie zwierze o skalda, by ślad zapachu swego na nim ostawić. Wprost do ucha gardłowym, niskim szeptem powiedziała:
- Używaj z rozwagą… - policzek skalda szorstką dłonią musnęła. - Bywaj, złotousty.
Śledził ją wzrokiem póki nie zniknęła za wrotami.

Odrywając wzrok od wejścia skald zauważył niewinne i zaciekawione spojrzenie "Słoneczka". Dziewczę miało coś w sobie szczególnego, aż chciało się roztrącać ludzi na drodze by podejść odchylić jej głowę wbić kły w szyje i sprawdzić czy krew równie niewinna i słodka w smaku.
Opanował się i uśmiechnął jedynie skłaniając lekko głowę z daleka.
Wprawdzie zaspokoił wcześniej głód, ale zdecydował się przed rozmową z Sigrun pożywić się aby napojem życia wypełnić się.
Aby nie korciło...

Wojowie jacy za skaldem wypadli z płonącego domostwa tworzący podstawę “dziczego kła”, padli zabici lub ranni, w chwilę po tym gdy cała trójka wstrzymała się oślepiona pochodniami i płonącymi stosami drewna pilnowanymi uprzednio przez hirdmanów. Ktoś wykorzystał wstrzymanie się wojów i uderzył w chwili gdy krzyki ku chwale Odyna zamierały im w ustach i dwaj zbrojni rozglądali się poszukując niewidocznego przeciwnika. Chyba nawet nie wiedzieli co ich trafiło. Freyvind został sam naprzeciw trzech par ślepi jarzących się w ciemności za pochodniami i ogniskami. Nieruchomych i jedynie patrzących.

Nie szarżował bez pomyślunku na jedynych “widocznych” wrogów tylko rzucił się w bok, przyciskając plecy do ściany i flankując z jednej strony wejście do langhusu z którego wysypywał się już drugi rzut hirdmanów. Trzej zbrojni zobaczywszy leżących dwóch towarzyszy broni podeszło do sprawy czujniej i wnet postawiło tarcze w ścianę, frontem ku ślepiom jarzącym się w ciemnościach.
- Wychodzić z domostwa - krzyknął skald mocnym głosem do środka, gdzie kłębiło się wciąż trochę ludzi jacy mieli nadzieję wydostać się tędy, a nie wyjściem odwalonym przez jarla lub tworzonym przez Volunda z pomocą Bjarkiego. Dwóch kolejnych zbrojnych właśnie wyskakiwało by poszerzyć mur tarcz, pierwsze dwie niewiasty rzuciły się za nimi odchodząc w bok aby przebiec za ścianą tarcz, a przed skaldem w mrok nocy rozjarzonej ogniem, ale nie grożącej już spłonięciem, jak w domostwie Agvindura.

Przeciwnicy błyskając oczyma wciąż stali nieruchomo, w ciszy.
- Chodźcie tu okurwieńcy! - skald krzyknął w kierunku wrogów rozumując iż lepiej wciągnąć ich w walkę na przygotowaną obronę, niż wraz ze zbrojnymi szarżować przez pochodnie i ogniska. Szczególnie, że zbrojni jacy wyszli razem z nim z płonącej pułapki nie zachlastali się sami.
- Tchórze! Kottrinn in blauði. Wy skończone ergi, wy argaskattr! - wyzywał i szydził.
Tamci wciąż nie reagowali, ale pozostanie na miejscu okazało się trafnym pomysłem. Jeden z huscarli zawył z bólu i padł łamiąc mur tarcz, a Freyvind zobaczył wielką owłosioną łapę zakończoną zakrwawionymi szponami raczej odruchowo zerkając ku krzykowi bólu i agonii. Zareagował instynktownie skoczył i szerokim zamachem od góry opuszczając miecz na włochate ramię szykujące się by kolejnym ciosem znów zadać śmierć. Cios nie był zbyt czysty, ale zwykłą rękę odciąłby jak trzcinę… to jednak nie była zwykła łapa. Miecz zagłębił się w kości nie przechodząc przez nią, choć wywołując wprost straszny ryk bólu i wściekłości. Wilkołak chyba przez złość zareagował objawieniem się całym ogromem przerażającej sylwetki, zamiast ciężko ranioną i chwilowo bezwładną kończynę na powrót schować tam gdzie się czaił, do świata duchów.

Rycząca i wykrzywiona wściekłością paszcza odwróciła się w stronę skalda. Pomiot Fenrira wbił w aftergangera nienawistne i pełne furii spojrzenie. Spodziewany atak jednak nie nastąpił, za to pod Freyvindem nagle otworzyła się bezdenna przepaść szeroka na półtora męża, a długa więcej niż na dwóch. Jakaś dziewka wybiegająca z langhusa wpadła w nią z rozpędu zanim zdążyła zobaczyć potężne cielsko materializujące się obok niej. Skald sięgnął do mocy krwi aby jego ruchy stały się szybkie jakby jego sylwetka rozmazywała się w powietrzu. Zareagował od razu szybkim skokiem bliżej wilkołaka i w przelocie potężnie ciął go na odlew przez bark, włochatą pierś i brzuch. Balansując na krawędzi przepaści rzucił się z tarczą w przód i z cofniętej po ciosie ręki wyprowadził od razu potężne pchnięcie. Długie miecze wikingów zakończone tępym szpicem nie były stworzone do sztychów, lecz potworna siła aftergangera wywołana mocą krwi zaowocowała wejściem jak w masło ponad trzech stóp twardego żelaza pod żebra potwornego zmiennokształtnego. Ostrze weszło w ciało nim pomiot Lokiego z powrotem skrył się w niedostępnym dla einherjar świecie duchów, lub tez zanim druga, uniesiona łapa nie spadła na skalda urywając mu głowę lub po prostu brutalnie strącając go w przepaść. Ryk przeszedł w skowyt, i urywany charkot . Wielkie cielsko zakołysało się i padło na ziemię wstrząsane drgawkami. Był martwy.

Sama jednak obecność wilkołaka, który w swej potwornej postaci pojawił się przed wejściem na nie więcej niż kilka uderzeń serca, wywołała paniczny strach i chaos wśród śmiertelników. Zbrojni rzucili broń i tarcze uciekając lub kuląc się jak dzieci na ziemi, bądź też pod ścianami płonącego domostwa. Jakaś kobieta leżąc na plecach ni to przeraźliwie krzyczała ni to piszczała milknąc tylko w tych krótkich chwilach gdy nabierała powietrza w płuca aby wydać z siebie kolejny wrzask. Inna przeciwnie, szła spokojnym krokiem wzdłuż przepaści, tylko w oczach miała tak bezdenną pustkę, świadczącą o tym że całkiem straciła kontakt ze światem.
Frey wyciągając miecz z drgającego cielska “odetchnął” z ulgą choć niepokój wywoływało wciąż baczne obserwowanie przez kilka par oczu napastników stojących z przodu. Dziękował Freyi za łaskę i szczęście, może to fakt iż zmiennokształtny wpadł w gniew, a może nie był zbyt doświadczony w walce z aftergangerami dzięki mocy krwi potrafiącymi poruszać się błyskawicznie jakby oszukując czas? W przeciwnym razie mogło by skończyć się zdecydowanie inaczej. A z pewnością starcie nie było by tak szybkie.

Za sobą skald miał przepaść głęboką i długą na ponad trzydzieści stóp i szeroką dziesięć. Z tejże wyrwy co jak rana głęboka była, słychać dał się damski krzyk i prośbę o pomoc.
Skald ujął miecz w rękę na której zawieszoną miał tarczę i jedną ręką cielsko potwornego martwego wroga za kark uniósł nad przepaścią. Zerkając w jej czeluść zobaczył błond włosy, jasne giezło i wykrzywioną strachem twarzyczkę niewinnością jaśniejąca niczym słońce.
- ODYYYYN!!! - krzyknął najgłośniej jak potrafił ciałem zmiennokształtnego potrząsając i powstrzymując łaknienie krwi wilkołaczej. Wrogowie jednak ni kroku ni dźwięku nie wydali.
Wokół wciąż czysty chaos panował, ludzie w popłochu uciekali, część ze strachu jak dzieci skulona siedziała, kilka kobiet zemdlonych padło i do tej pory do przytomności nie wróciło. Skald głosem potężnym próbował ludzi przytomniejszych zwołać po pomoc Słoneczku, jednak strach wywołany pojawieniem się znikąd wilkołaka silniejszy był niż nakaz w głosie wampira słyszalny.
Frevind gromkim głosem krzyknął do tych naprzeciw:
- Odstąpcie, a dam go wam pogrzebać! Albo skończy w czeluści i chodźcie, niech się dokona!
Odpowiedziała mu znów cisza.

Tymczasem odgłosy walki z tyłu halli narastały.
Powietrze przeszyło również głośne kobiece wykrzyknienie możliwe, że bojowe, ciężko wyczuć bo nie norsemenów. To dobiega z drugiego boku halli, tam gdzie Bjarki walił w ścianę.
- Grim! Chlo! Do drzwi! - ryknął wampir widząc, że Pogrobiec wyciągał ulubienicę Agvindura. Wpił się w szyję martwego wilkołaka pijąc jego krew. Po czym odrzucił go na ścianę langhusa.
- Holmgang áskorun! - krzyknął ku czającym się w ciemności ślepiom. Gdy ponownie odpowiedzi nie dostał na jawne sprzeniewierzenie zwłokom, poczuł, że Odyn mu umysł rozjaśnia. Nieruchome spojrzenia, bez głosu, bez ruchu. Żaden wilkołak z jakim przyszło mu walczyć do tej pory tak się nie zachowywał. Żaden ten nie był w stanie oprzeć się pokusie ataku na wampira...to nieruchome obserwowanie nagle nabrało nowego wymiaru. Przypomniała się Freyowi taktyka Frankijskiego wodza co trupy przebierał i ustawiał jako żywych wojów by siły swe markować…

Pędząc ku jarlowi i walce bliżej tyłów langhusu Frey widok zobaczył co krew jego pobudził. Dwie wielkie bestie co bez ran się zdawały, stały na przeciw Agvindura i Ødgera. Eggnir od swego pana oddalony nieco z łuku szył lecz strzały nie powstrzymywały olbrzymich bestii. Liczne srebrne blizny na ich ciałach wskazywały, że nie pierwsza ich walka to była. Ludzie Rudowłosego widać, że ranieni lub polegli niewielkie wsparcie dać mogli aftergangerom.
Większy z potworów z razu znajomym się zdał Freyowi. Czy to przez posturę, czy to przez kolor futra pokrywającego jego wielkie, umięśnione cielsko. Frey ujrzał jak właśnie kły zacisnął na przedramieniu Agvindura. Na ten widok Eggnir po miecz sięgnął i rzucił się desperacko bronić jarla, a hirdmani Ødgera choć poranieni ciężko, ruszali ku desperackiej obronie swego pana, który niczym fryga tańczył taniec na śmierć i życie z drugim wilkołakiem. Skald wyczuł za sobą ruch i myśli przebiegły przez ułamek chwili, że mógł to być Volund biegnący za nim w sukurs. Z drugiej strony mógł to być drugi z suczych synów, jako że atak na klin jakim wypadli z langhusu zdawało się przeprowadzać dwóch zmiennokształtnych. Ale tedy czemu drugi nie włączył się do krótkiego boju nad przepaścią?

Freyvind nigdy nie darzył Agvindura przesadną miłością. Była między nimi więcej niż chłodna przyjaźń, był szacunek skalda do jarla… ale nie na tyle by rzucać się mu na ratunek mając za plecami potencjalnie kolejną z bestii. Skald nie zwolnił, dalej biegł przez kilka kroków ku walce toczącej się przed nim, jednak w pewnej chwili wstrzymał się, wywinął obrót do tyłu zamiatając powietrze szerokim zamachem miecza, gotów zaatakować lub bronić się przed tym kto był za jego plecami.
Zobaczył kobietę, szarooką, wysoką i smukłą. W krwi umazaną, której krople z ust właśnie zlizywała. Głowę lekko przekrzywiła na bok i miecz ogromny do ataku uniosła. Bez słowa i w ciszy. Gdyby była to aftergangerka zaproszona na thing, Agvindur choćby o niej by wspomniał. Gdyby była pomiotem Lokiego, nie w ludzkiej formie podchodziła by do starcia. Kimkolwiek była, atakowała w ludzkiej postaci na siedzibę dość starego i potężnego einherjar jak jarl Ribe. Freyvindovi daleko było do strachu, lecz to wstrząsnęło nim bardziej niż widok wielkiego pół-wilczego bydlęcia wynurzającego się z nicości. Zamachnął się mieczem zastawiając tarczą, ale była szybsza. Powietrze zafurczało pod niesamowicie precyzyjnie wymierzonym ciosem uderzanym od góry, mającym na celu końcem ostrza rozrąbać głowę aftergangera od wierzchołka głowy po szczękę. Tarcza przygotowana na ewentualny cios z boku nie miała szans uchronić Freyvinda, który w bok rzucił się w ostatniej chwili przyjmując cios na osłonięte kolczugą ramie. Gdyby był odrobinę mniej szybki niewielką różnicę by mu to dało, gdyż oberwałby w bark jaki szarooka mimo zbroi moze odwaliłaby od ciała tym piekielnie mocnym ciosem, na szczęście dostał w zewnętrzną część ramienia, a ostrze ześlizgnęło się po ogniwach kolczugi nie wyrządzając skaldowi więcej krzywdy niż solidne obicie ręki.
Kobieta uśmiechnęła się i jakiś błysk ognia pojawił się w jej oku.

Miecz Freyvinda już leciał ku niej szerokim poziomym zamachem na wysokości piersi kobiety. Szybkim ruchem cofnęła dłoń by się zastawić ile się da od swej lewej i udało jej się to, choć niewystarczająco. Miecz aftergangera wstrzymał się na ostrzu szarookiej, ale jego potworna siła pozwoliła w tym uderzeniu przepchnąć parujące ostrze i zagłębić się na cal w boku przeciwniczki.
Nie wybiło jej to nawet z rytmu, a gdy skald sięgnął po moc krwi aby zasypać ją nieosiągalnym dla nawet najlepszych śmiertelnych wojów gradem ciosów i uniósł broń do kolejnego, wybiegła mu swym mieczem naprzeciw. Ostrza uderzyły o siebie gdy sparowała cios, a jej rana widoczna pod rozciętym kubrakiem zaczęła się zabliźniać.

Kobieta wlepiła szare spojrzenie w oczy skalda i ten zamiast gotować się do kolejnego ciosu zamarł przez chwilę z uniesionym mieczem. Jej wzrok jaśniał i ciskał gromy, wywoływał przerażający strach paraliżujący i odbierający wolę działania. Skald poczuł jakby patrzył w ślepia samego Fenrira gotującego się by połknąć go jak zapisane jest samemu Odynowi gdy nadejdzie Ragnarok. W umyśle skalda były tylko dwie myśli: uciekać, lub desperacko bronić się cofając się w strachu.
Zacisnął dłoń na rękojeści jakby chciał wycisnąć sok z żelaza i nie odrywał spojrzenia od szarych oczu. Zagryzł zęby, a ostre kły pokaleczyły mu dziąsła, sięgnął do najgłębszych pokładów swej odwagi i silnej woli.
- Odin! - krzyknął po raz kolejny tej nocy, wbrew przerażeniu czyniąc krok do przodu i wyprowadzając cios.
Chyba się tego nie spodziewała, lub też afterganger wzmocniony krwią był dla niej za szybki by mogła zareagować na kolejne ciosy, których wszak miało nie być gdyby skald zareagował tak jak to przewidywała i miała nadzieję.
Ucieczką.
Pierwsze uderzenie było wykonane nad wyraz nieczysto i jedynie przecięło kubrak na brzuchu szarookiej, za to kolejny rozciął jej głęboko ramię od barku po łokieć.
Cofnęła się odruchowo, lecz choć zdziwiona, to nie znać było po niej bólu ni zniechęcenia. Uniosła ręce, lecz nie w geście poddania, bo nim je opuściła znikąd pojawiły się dwa ogary i z miejsca rzuciły się na skalda.

Freyvind wciąż czuł strach, ale przezwyciężając go poczuł jak rośnie w nim złość. Zamiast skupić się na czarnych bestiach z zamachu uderzył mieczem na szarooką uśmiechającą się z pewnością siebie. Rzuciła się w tył, ale zbyt wolno, miecz przeorał ją na skos od ramienia po biodro, jednak choć poważnie ją ranił to zbyt płytko by zabić. Kobieta nie zdecydowała się kontynuować starcia, cofnęła się jeszcze o krok i… po prostu wyszła.
Z tego świata w inny, dowodząc ostatecznie, że była jak podobna rodzajem do tego, który z nicości pojawił się przed głównym wejściem do langhusu.

Tymczasem oba ogary rzuciły się na skalda z zajadłością godną Thora uderzającego na Jotunów. Freyvind uniknął zębisk pierwszego i zastawił się tarczą, czując jak wielkie cielsko uderza w nią całą mocą, a zębiska grzechoczą po żelaznym umbie. Odwinął się i ciął po grzbiecie tego psa, który był bliżej, żłobiąc na nim długą bruzdę jaką pozostawiło ostrze.
Drugi zanurkował pod tarczą i wpił zębiska w udo, poniżej kolczugi targając ciałem aftergangera i wyszarpując kawał mięsa jaki już w jego zębach zaczął rozpadać się w proch. Skald zacisnął szczęki wydając z siebie cichy skowyt bólu i cofnął przygotowując do kolejnego cięcia atakujących go maszkar, jednak jedna z zakrwawioną paszczą, a druga skomląc choć szczerząc zębiska: wycofywały się i zaraz zniknęły tak jak przed chwilą ich pani.

Freyvind rozejrzał się widząc Agvindura i Odgera stojących i szukających przeciwników jacy również zniknęli. Eggnir leżał ciężko ranny, a wszyscy towarzyszący aftergangerom hirdmani jacy jeszcze żyli byli poranieni i wspierając się na broni lub tarczach formowali koło wokół swych zdezorientowanych panów. Zza budynku wybiegał właśnie Biarki z mieczem w dłoni i Chlotchild rozglądająca się czujnie, a wraz z nimi kobieta z napiętym łukiem szukająca celu by szyć weń strzałami.
Wydawało się, że chwilowo zagrożenie minęło.

Freyvind z niepokojem rzucił spojrzeniem ku załomowi budynku gdzie zostawił Elin, Volunda i Sigrun, oraz resztę domowników jarla jacy wyszli z płonącego langhusa głównymi wrotami. Po czym wrócił wzrokiem do Agvindura i Ødgera. Uderzył mieczem w tarcze i uniósł ostrze w górę na znak zwycięstwa, po czym potoczył się do głównego wejścia, skąd przybył.
Jego ghule doskoczyły do niego nim doszedł za załom budynku. Widzieli krew, bladość większą niźli zazwyczaj nawet jako afterganger, półprzytomny wzrok gdy patrzył na rozbryzgi krwi przy porozrzucanych ciałach.
- Panie, napij się! - Franka przyskoczyła do skalda łapiąc go za rękę.
Ten odtrącił ją z wysiłkiem się kontrolując. Zapach krwi i ochocza propozycja. Zęby kaleczyły dziąsła zagryzionych szczęk.
- Odstąp, bo nie wydolę - wychrypiał. - Do... cna osuszę.
Grim na tyle długo był sługą dwóch einherjar, że przez dziesięciolecia widział niejedno. On akurat zrozumiał odciągając dziewczynę gdy afterganger spojrzał na placyk gdzie zostawił Elin, Volunda i jasnowłosą śmiertelniczkę - ulubienicę jarla.

Ich brak zaniepokoił go, lecz brak ciał dwójki einherjar i trup wilkołaka (aktualnie wyglądający jak wielce rozrośnięty męża) utwierdziły go w tym, że nie doszło tu do kolejnej walki. Tamci chyba nie zostawiliby truchła swojego pobratymca.
Jeden z huscarli Agvindura, ten jaki oberwał cios w tworzonym naprędce murze tarcz drugiego rzutu uciekinierów z langhusa, żył jeszcze leżąc w pobliżu wciąż ziejącej głęboką czeluścią przepaści.
Choć nie wyglądało na to aby ten stan miał się utrzymać długo.
Potworna rana była nie do opatrzenia, a wybrańcy Odyna nie mieli czasu i dostatecznej ilości płynu życia w sobie by leczyć wszystkich ciężej rannych w starciu z pomiotem Lokiego.
Freyvind uklęknął przy zbrojnym jaki toczył nieprzytomnym wzrokiem i choć nie mógł się poruszyć to grabił ziemię rozcapierzoną dłonią starając się sięgnąć do miecza jaki wypuścił gdy dostał cios w plecy. Afterganger podłożył mu broń na piersi i zacisnął dłoń umierającego na rękojeści. Z ust około trzydziestoletniego woja dało się słyszeć mocne westchnienie ulgi. Jego oczy powoli zasnuwały się mgłą. Uśmiechnął się. Mocniej uchwycił miecz.
- Valhalla... - wyszeptał.
- Tak, do zobaczenia w Valhalli - odpowiedział mu wampir i wbił kły w jego szyję. Niecierpliwie.
Gdy poczuł krew umierającego prawie jęknął z rozkoszy i ulgi. życiodajny płyn wypełniał go, zapełniał pustkę jaka ssała jeszcze przed chwilą sprawiając wręcz fizyczny ból.
Głód był straszny, picie na takim głodzie było wręcz nieopisywalną rozkoszą.
I niemożliwe do powstrzymania.
Choćby chciał, nie mógł teraz przerwać.
Umierający w pierwszej chwili "pocałunku aftergangera" również zatracił się w rozkoszy charakterystycznej dla 'wypijanych' śmiertelnych. Lecz gdy nie mogący się opanować Freyvind pozbawiał go resztek życiodajnej siły, wyprężył się. Odchylił głowę i umarł.
Skald uniósł głowę i oblizał zakrwawione wargi.
Wstał znad ciała wciąż niepełny, wciąż czujący głód, ale już nie taki jak wcześniej.
Grim patrzył na to w spokoju, Chlotchild spięta, czujna i wyczekująca.
Freyvind spojrzał na szarzejące niebo.
Nie mieli dużo czasu.
Poszedł szukać Agvindura.

- Skrzynię przyszykujcie, ale wraz z resztą einherjar dziś będę spoczywał. Lepiej nam dziś razem co by ten pomiot w dzień czego próbował - Freyvind odezwał się do Chlotchild i Grima idąc za Agvindurem. - I przykazuję byście w dzień odpoczęli i nie ryzykowali za mocno. Wybornie się spisaliście, dumny z was jestem. Obręczy bym nie skąpił gdybym miał by je rozdać. - Podążając za jarlem wolnym utykającym krokiem przesunął po policzku Franki i klepnął Bjarkiego w zdrowe ramię.
Ghul skinął głową, krocząc zmęczony obok pana swego.
- Panie, a nie głodnyś - dopytywała Franka, zmartwionym wzrokiem mierząc kulejącego Freya. - Jak nie my, to kogoś znajdziem.
- Nie czas teraz na to. Świt lada moment, a my się jeszcze naradzić z jarlem musimy. Dobrze, że wy bez przeszkód z halli się wydostaliście, po zmroku się pożywić przyjdzie. Co to była za niewiasta z łukiem tak odważnie z wami ku walce biegnąca?
- Na imię Karina ma. - Grima głos stał się pozbawiony emocji. - Gdzieś z południa pochodzi. Tylem zdołał się dowiedzieć po walce. Dzielnie pola stawała.
- A ja? - Chlotchild dopominała się o pochwały.
- Ty też…. - Bjarki westchnął.
- Walczyliście? - zdziwił się skald marszcząc brwi w zdziwieniu. - Byli przy wyrąbanym wejściu?
- Z bokuśmy walkę toczyli… - pisnęła Franka - Bjarki stawał naprzeciw wielkiej bestii co ludzi ubijała. Panie, szkoda żeś tego nie widział. Nasz brzydak jako ten niedźwiedź rozeźlony stanął i jak nie ryknie… A z tyłu ta łuczniczka strzałami siała…
- Zamilknij dziewczyno! - huknął na nią Grim. Zmęczon był okrutnie, widać to było po nim. Twarz mocniej niż normalnie w grymasie sciągnięta, a blizna na pustym oczodole tikiem się poruszała.

Skald spojrzał na oboje.
Dwa ghule, choćby i ze wsparciem tajemniczej łuczniczki, stające naprzeciw bestii z pomiotu Lokiego…
Choć wciąż głodny i ranion mieczem, naciął przegub wystawiając rękę.
- Pijcie. I opowiadajcie o boju nim do chaty nie dojdziemy.
Bjarki przyssał się do rany, lecz Franka tylko główką pokręciła.
- Nie trzeba mi, całam. A walka okrutna była. Bestia pazurami i paszczą kłapała, rany ciągle swe leczyła jako magią. A Bjarki z jedną ręką jedną władną na przeciw stanał. - Franka szła tyłem przed Freyem i opowieść snuła gestykulując. Oczy miała pijane niemal ekstazą. - Toć i u jego boku dwie niewiasty z mieczami się ustawiły i tarczami. Ale bestia je razem potężnych łap powaliła jako młode drzewka!
Grim sapnął:
- Dziewczyno, skup się i nie pleć swadby.
- Toż to najszczersza prawda! Truchła ichnie leżą obok halli! - obruszyła się Chlo i kontynuowała: - A na to nasz brzydak jak się nie zamachnie, jak nie świśnie w nogę co jak konar drzewa gruba. Miecz głęboko wlazł! - Frankijka aż dech straciła z wrażenia. - Bestia ryknęła, a na to Karina - imię wymówiła z naciskiem na ostatnią sylabę - szyła strzałą i drugi raz i trzeci. A na to wszystko Bjarki kopniakiem w cięcie wymierzył i uwagę bestii na siebie ściągnął. No tom wraziła mu sztylet pod żebro.. I jużem myślała, że po mnie jako paszcze swą na mnie zwrócił ale wtenczas on odszedł w nicość. Tako było, jak na honor swój i Twój panie!
Grim tylko głową kręcił nic nie mówiąc.
- Powiedz Bjarki czemuś zły i markotny. Czyny wasze godne by w pieśniach je sławić, a ty głową kręcisz i smutkiem zioniesz. - Frey idąc spojrzał na wielkoluda. - Zali o to idzie, żeś wszystkich nie uchronił?
Ghul westchnął ciężko.
- Atak dziwny to był. Dobrze przemyślany. Coś pokazać chcieli. Ale bestia mimo, że godny przeciwnik nie walczyła do cna… - zaciął usta.
- Do osiągnięcia jakowegoś celu, choć nie ona ten cel osiągnąć miała?
Pokiwał głową stąpając ciężko, ramię urażone nieco sztywno niosąc. Westchnął ciężko.
- Dużo ludzi padło dziś. A wilki zwykle bez ofiary nie odstępują. Gonią aż zagonią…
- Jednegom ubił, druga suka raniona uciekła. Dwa kolejne z jarlem i rudowłosym stawały gdy ich hirdmani w ostatnim wysiłku w sukurs im poszli. Wyście stawali dzielnie raniąc kurwiego syna. Widno to przez to.
Bjarki pokiwał głową choć nie do końca przekonany. Franka za to niemalże pląsała, wywołała lekki uśmiech Rudowłosego, któren z nagła ją do siebie przyciągnął w pasie mocno ujmując.
Skald nie mówił nic więcej, dochodzili już do ziemianki ku której kierował ich jarl.

Elin klapę otwierała kryjącą dziurę w ziemi wyłożoną skórami i futrami, gdy do chatki wkroczyli jarl wraz ze swym bratem i przyjacielem. Wieszczka zamarła mierząc uważnie Agvindura spojrzeniem swego błękitnego oka. Pogrobiec na to, z boku stojący i bezwiednie, bezwstydnie obserwujący do Widzenia przygotowania, powitał przybywających tylko spojrzeniem, a przygodny topór, świadek śmierci swego dzierżyciela sprzed chwili spoczywał oparty o ścianę… nieopodal.
Jarl podszedł do volvy, przyglądając się jej, wzrokiem mierząc uważnym. Oblicze się mu po chwili wypogodziło.
- Nic Ci?
Pokręciła powoli głową.
- Mi nie ale… - Skłoniła głowę przykładając rękę do swej piersi. - O wybaczenie upraszam, że Sigrun nie zdołałam upilnować. - Zacisnęła dłoń w pięść wbijając paznokcie w skórę. W głosie Elin ból mieszał się z wściekłością. - Sucze syny ją porwały… - Uniosła wzrok, w którym płonął zimny gniew. - Znajdę ich, zapłacą, przysięgam na Wszechojca.
Agvindur pięści zacisnął i przez chwile szczęki jego ruszały się bez udziału woli. Brwi zmarszczone pomiędzy sobą grube żyły nabrzmiałe skryły. Oczy ciskały gromy w stojącą na przeciwko wieszczkę.
- Jak.To.Porwały? - wycedził, zaciskając dłoń na głowni miecza. Krok postąpił do przodu wzburzony.
Ødger ruszył się za nim jakby przyjaciela chciał łapać.
Volva nie cofnęła się.
- Nie usłuchała mnie i wróciła do halli podglądać. Szliśmy razem do schronienia. Znikąd jeden z pomiotów wychynął i nim zdążyliśmy zareagować ze Słoneczkiem zniknął… Szukałam… Rozpłynęli się jak we mgle. - Pod koniec wypowiedzi Elin głos jej się nagle załamał i głowę spuściła słowa więcej nie mogąc powiedzieć. Freyvind wtenczas przekuśtykał odgradzając ją od jarla którym zaczynał targać gniew.
- Moi Gudrunn znajdą - odezwał się Rudowłosy dłoń na ramieniu Agvindura kładąc. - Ona pomóc może zdoła.
Jarl dłoń strząsnął z dzikim warknięciem, które sprawiło, że znowu do rodu Bestii bardziej podobny.
- Sigrun… - urwał jakby zdradzić więcej nie chciał. - ...znaleźć się musi!!! - ryknął. Ødger głową na to tylko skinął.
- Nie ubili jej jak innych. - Przemówił Freyvind spokojnym tonem przesuwając się trochę bardziej by volvę osłaniać. - Żywcem porwali. A uczynił to jeden co krążył wokół w jakimś celu, zamiast wspomóc tych pięcioro co wyrżnąć nas tam chciało. Jakiś cel w tym miał, nawet gdym jego pobratymca ubijał wciąż czaił się. Sigrun żyje i im potrzebna. - Mówił wciąż spokojnym modulowanym głosem by starać się uśpić budzącą się bestię i dać Agvindurowi nadzieję. - Może psie syny wiadomość wyślą wiedząc jak ją miłujesz czegoś żądając za zwrot jej.
- Zemsty szczeniak szukał… - Zawyła volva głowy nie podnosząc. - Pełen jej i gniewu był… Zapłacą… - Elin drżała cała. - Zapłacą za mieszanie niewinnych w swe walki… Niech tylko słońce zajdzie…
- Zemsty? Na Sigrun? - Agvindur słuchał słów skalda i volvy wzrok przenosząc to z jednego, to z drugiego. - Jaki cel mieć mogli w napaści takowej? Planowanej. Wokół wilków licznych nie ma. A tu pięciu napadło?! I dziewkę jedną z halli zabrało? Na gości mych atak przypuściło?!
- Słoneczko niewinna… gdzie tu jej wina?! Czemu ją, czemu ją… - Wieszczka kręciła głową nie słuchając chyba co inni mówią.
- Rzuć runy. Zobacz co przyczyną! - rozkazał niecierpliwie jarl.
Elin bezwolnie sięgnęła do pasa po woreczek i ku swemu zdziwieniu odkryła, że runy rzeczywiście tam są. Widać Bogowie przychylni tym razem byli. Odeszła chwiejnym krokiem w kąt izby, żeby choć trochę spokoju mieć. Sztylet błysnął w ręce wieszczki i przeciął jej przedramię. Krew spłynęła na rzucane na ziemię kości.
- Czemu… Czemu Słoneczko zabrana… Czemu halla spłonęła… - Szeptała volva klękając przy runach. - I gdzie ona jest…
- Sigrun! - Elin zawyła rękę wyciągając i powietrze próbując łapać, gdy nic nie uchwyciła ponownie kośćmi rzuciła.

- A Tyś gdzie był? - Agvindur złość swą na Freyvinda przekierował.
- Z ludźmi twemi wyłamałem odrzwia by dostać się pod ciosy jednej z bestii. Trzech wojów padło, reszta uciekła. Gdym zarżnął pomiot Váliego, spokój się uczynił i nikt więcej nas nie napastował. Sław imię Volunda, bo gdym z wilkołakiem walczył, któren magią Lokiego przepaść w ziemi otworzył… Sigrun jaka była w nią wpadła i korzenia się jeno trzymała przez Pogrobca zratowana została. Po walce nic tam czynić więcej nie stało niźli się chronić ucieczką lub w sukurs iść walczącym. Volund na straży volvy i Sigrun stanął, ja na pomoc Ci ruszyłem - skald mówił spokojnie patrząc Agvindurowi w oczy, za oczyma jarla widząc jedynie wzrok Pogrobowca jak gdyby nieodgadniony, ale z jakimś uznaniem lub podziwem milczącego berserkera… jak gdyby na tak śmiałą szczerość dosłownie w obliczu budzącej się bestii. - Tam starłem się z jedną z nich, co w ludzkiej postaci w bój szła nie jak to zwykłe te sucze syny czynić, w bestii postaci. Dawnom z takim wojem nie walczył, a jej wzrok sam przerażenie wzbudzał. Gdym ją ciężej ranił uciekła w nicość dwa ogary z pustki na mnie szczując. Pozostałe bestie widno jej śladem odeszły - opowiadał, lecz jego myśli zaczęły błądzić gdzieś podczas przemowy. Znamię z jaśniejszego futra w kształcie grotu strzały. Widział je gdzieś… to już wiedział gdy tylko je zobaczył u bestii walczącej z jarlem.
Teraz przypomniał sobie gdzie.

- Nieeeeeeeeeee! - nagły wrzask Elin był tak przepojony bólem jakby była żywą istotą, której właśnie serce wyrwano. - Sigruun… - zawyła i chwyciła sztylet ponownie w dłoń, by zacząć znaki tajemne ryć na ziemi. - Przeklinam… Przeklinam morderców Sigrun… Na ziemię i wodę, powietrze i ogień… Przeklinam ich kości i mięso, przeklinam ich dzieci i dzieci ich dzieci, tak do dziewiątego pokolenia. Niech nie znajdą pokoju ni na lądzie ni na morzu. Niech Hel ich nie przyjmie do swego królestwa. Niech wszystko co dotkną w popiół się zmieni… - Głos volvy urwał się raptownie a jej ciałem wstrząsnął szloch. - Przeklinam… - Wyszeptała i poczęła się kołysać.
Freyvind spostrzegł, że Agvindur zamarł w pół gestu. Twarz potwornych rysów nabrała gdy bestia jego na wierzch poczęła się przedostawać. Widać po nim było, że walkę toczy sam z sobą. Lenartsson widział go w takim stanie kilka razy jedynie mimo, że i on i jego wychowanek i ich stwórca temperament mieli ognisty. Frey wiedział, że bestia za mgnienie oka wyjdzie na wierzch. A oni byli zamknięci w niewielkiej ziemiance, za wybór mając jedynie wschód słońca.
Bezzwłocznie i bez zawahania Pogrobiec dotychczas jak posąg trwający i tylko spojrzeniem raczący zerwał się ku wielkiemu jarlowi, ręce naprędce w czasie od miejsca jego do jarla szeroko rozkładając by raptownie spróbować go w swym uścisku zamknąć. Skald wtenczas sięgnął ku mocy krwi zwiększając swe siły tak, że drakkarom gołymi rękoma maszty mógłby łamać. Rzucił się za Volundem by łapać i trzymać Bestię jaka wybudziła się i przejmowała kontrolę nad jarlem.
Wieszczka głowę uniosła jakby tknięta myślą nagłą i pochwycić spojrzenie jarla spróbowała.
- Agvindurze… - Głos pełen bólu i tęsknoty z jej piersi się wydobył.

Jarl jednak nie słyszał jej, i w tej samej chwili, gdy myśli jego oddały się pierwotnym instynktom Bestii i oczy patrzące na volvę i brata krwi przed nim patrzyły jedynie jak na ofiary, skald i berserker byli jak jeden mąż rzucili się ku większemu wampirowi, w pierwszej chwili by jąć w zapasach władcę Ribe. Ręce ich próbowały pochwycić wpierw jego tors by nie uciekł, nie wywinął się, a dalej ręce, które i bez broni mogły ich skrzywdzić. Przez mgnienie oka zamiast trzech mężczyzn widać było kotłowaninę i słychać wrzask - nie, ryk - czegoś, co tkwiło głęboko w nich wszystkich, było dawniejsze niż kraj Dunów i posiadało własną świadomość; z którą nigdy nie zetknął się umysł ludzki.
Ødger w tym czasie rzucił się ku volvie aby osłonić ją na wszelki wypadek.
Jarl wierzgnął potężnie, pochwycony, próbował był odwrócić się ku Volundowi, który od strony pleców jego chwycił w niedźwiedzi uścisk jakim był niósł wcześniej volvę swojego nowego pana, jak gdyby w brutalnej tego parodii. Żwawszy i chyży Frey, który też musiał stawić czoła jarlowi twarzą w twarz jedną ręką jął szybko uchwycił gardło Agvindura z siłą, która zabiłaby niejednego śmiertelnego, a ledwie wystarczała do utrzymania na dystans głowy i kłów jarla walczącego niczym rosomak. Zdzierżyć musiał uderzenie jarlowej pięści po omacku próbującej bić by jak dzika bestia się wyswobodzić; z zaczepionym doń Volundem i trzymającym go skaldem jął cofać się byle uderzyć w jakiś mebel lub stół, byle zwalczyć też tego pierwszego i tylko wspólne wysiłki pozwoliły powstrzymać Bestię. Na chwilę...
Minęło mrugnięcie oczu, a był to dopiero początek szału, który mógł zabić ich wszystkich.
-AGVINDUR!!! - Freyvind krzyknął głośno prawie wprost do ucha przepełnionego furią jarla. - Zemsta! Uspokój się. Oszczędzaj siły na pomstę! - starał się przebić przez zasłonę szału by dotrzeć do odepchniętej przez bestię jaźni jarla i przekonać ją by walczyła. By stłamsiła potwora jaki przejął we władanie jego ciało.
- BJARKI! - ryknął Volund do ghula Freyvinda, którego imię był zasłyszał od skalda w trakcie pożaru. - ZARYGLUJCIE DRZWI!
Z zewnątrz tumult dał się słyszeć i gruchot, gdy drzwi do chaty zawalone czymś zostały i głos ghula dał się słyszeć przepełniony niepokojem. Czy o pana jego, czy o konsekwencje objawienia się bestii.
- Gotów!
Rudowłosy obserwował wysiłki dwójki walczącej z niekontrolowanym gniewem i smutkiem Agvindura i Elin. Tę ostatnią niemalże jak wór potraktował, rzucając ją do wyłożonej skórami jamy. Spojrzał w jej nieprzytomne oczy i nakazał:
- Nie ruszaj się stąd, nie odzywaj się teraz. Odpocznij - pogłaskał volvę po policzku, krwawe łzy ścierając i … nakrył grubą warstwą futer chowając ją przed widokiem zebranych.
Chciała wyciągnąć rękę ku Ødgerowi ale futra, którymi ją przykrył jej to uniemożliwiły. Skuliła sie więc obejmując ramionami kolana i pozwoliła łzom dalej płynąć ale nie wydała przy tym z siebie dźwięku. Miała ochotę więcej się nie obudzić.

Wielka, długowłosa bestia jaką stał się Agvindur wzrok straszny skupiła na Freyvindzie, gdy ten przemówił do niej. Oczy przepełnione żądzą krwi, żądzą niszczenia, żądza pogromu, wypełnione były również krwistymi łzami toczącymi się po policzku. Ryk potwora przepełniony był żalem nie do utulenia, nie do zapomnienia. Krótkotrwała iskierka inteligencji zgasła jednak i pogrążyła się w ciemności zasnuwającej spojrzenie jarla.
Skald uczepił się tego błysku.
- Dorwiemy tą dziwkę, wyrżniemy ich - krzyczał do Agvindura starając się odnaleźć znowu tą ulotną nić świadomości jarla. - TYLKO USPOKÓJ SIĘ NA DZIEWIĘĆ ŚWIATÓW!
Na chwilę wszystko jak gdyby zamarło.
Jarl stał jak nieruchomy posąg i tylko żyły pulsowały na jego szyi, oczy półprzymknięte i kły obnażone, lecz gdzieś w nieruchomości tej widać było, że w nim samym toczy się batalia mniej bezpośrednia, lecz jeszcze bardziej brutalna niż próba powstrzymania go przez dwóch aftergangerów. Volund również znieruchomiał, jak gdyby bojąc się, że najmniejszy poczyniony gest zakłóci skupienie Agvindura, przez którego całe ciało przeszedł tylko momentalny wstrząs, drżenie, jak gdyby zrzucił coś z siebie… choć na chwilę. Ani jeden ani drugi wampir oczywiście nie byli go jeszcze wypuścili, pomimo, iż wielkim wysiłkiem woli powstrzymał się od przemocy.
- Sigrun… - imię jeno wychrypiał przez zapiekłe nagle wargi. - Sigrun - powtórzył raz jeszcze szeptem już jakby do siebie, jakby próbując zrozumieć na przekór wszystkiemu.
Potężne ciało zwiotczało nagle w uścisku trzymającej go dwójki i choć wzrok jego straszny nadal był, poblasku rozumu nabierał.
Volund widząc to, zza jarla patrząc ku jego obliczu, łagodnie uścisk zwolnił, powoli ręce spod ramion wysunął cofając się miękkimi krokami aż odsunął się całkiem. Ręce znów wzdłuż boków wyprostował i po chwili wzrok jego własny znów stał się niewyraźny i odległy, jak nieraz wcześniej.

- Bjarki, Chlo - krzyknął skald przez drzwi do których się zbliżył, gdy również puścił Agvindura.
- Jest… - posłyszał głos Frankijki, nader gorliwy i niecierpliwy. I z nienacka urwany, gdy przechodził w niewyraźne mamrotanie.
- Panie? Krwi? - zagrzmiał basowy głos Grima.
- Świta już. Ale będziemy potrzebować o zmierzchu. - Odwrócił się na chwilę ku wnętrzu. Samo słowo “krwi” wypowiedziane przez ghula sprawiło, że zadygotał z głodu. - Dużo.
- Tak, panie.
- Panie! - znowu pisk Chlo i tąpnięcie w drzwi drewniane i głos oddalający się. - No puszczaj, brzydaku!
- Spokoj tam! - warknął afterganger przez drzwi. - Krwi przygotujcie, tu już nic się nie dzieje złego. - odszedł do wnętrza zerkając to na Agvindura to na Volunda. Z zewnątrz dobiegło przepełnione rozczarowaniem mamrotanie Chlo, szybko zanikające.
- Jak blisko do świtu? - podniósł się głos Pogrobca.
- Już niebo różowieje na horyzoncie. - wyjaśnił Bjarki. Na odpowiedź tę Volund tylko obniżył głowę, zerkając raz spod brwi na innych obecnych i pogrążył się ewidentnie we własnych myślach.
Agvindur zaś spojrzał na Rudowłosego co stał w głębi chatyny. Ruszył ku niemu, lecz jego ruchom brak było zwykłej pewności i buty.
- Nie teraz - rzekł przyjaciel. - Jutro.
Agvindur naparł ciałem jakby przejść mimo Ødgera chciał. Ten jednak z drogi nie ustąpił jak winien, drogę zastępując.
- Nie teraz, rzekłem. - Wpatrzył się w twarz jarla, co warknął jeno i ponowne pół kroku zrobił by do volvy się przedostać. Pogrobiec na to zerknął w ich stronę, i znów powiódł oczyma ku Freyvindowi, by spojrzenie wymienić, jak gdyby bez słów się naradzić. Skald kiwnął głową i przeszedł stając obok Rudowłosego afergangera. Ewidentnie się jednak nie zrozumieli, jako że Pogrobiec podszedł stając ramię w ramię z jarlem.
- Nie teraz - powtórzył Frey za Odgerem.
Agvindur potoczył spojrzeniem między nim. Zaciśnięte szczęki i pięści świadczyły o kolejnej tej nocy walce. Tym razem wygranej.
- Spać! - warknął despotycznie, jakby i sobie chciał wydać rozkaz. Stojący obok Pogrobiec tylko baczył go ostrożnie wzrokiem.
Futra skuliły się jeszcze bardziej na dźwięk głosu jarla, a Freyvind zerknął czujnie na ten ruch i kły zaczęły wysuwać się lekko. Wzrok miał trochę nieprzytomny.

Krew…
Krew volvy.
Krew jarla

...

Zamknął oczy gdy zatelepotało nim z głodu. Zacisnął pięści by po krótkiej chwili otworzyć oczy.
- Tak… spać - wycedził ciężko z zaciśniętymi szczękami.
Powlókł się do przeciwległego kąta niż skupisko futer. Ødger zajął miejsce przy volvie, jarl ułożył się w kącie w pobliżu wejścia, Volund również zajął miejsce spoczynku tak by móc rozprostować się w miarę “wygodnie”. Wkrótce pełen spokój zapanował gdy piątka aftergangerów pogrążyła się w letargu.