***

[MEDIA]http://atom-ecology.russgeorge.net/wp-content/uploads/2014/12/AlexanderParkhomov_picture1.jpg[/MEDIA]

***

***

***

Idąc do tunelu, Astrid rozglądała się za jakimiś środkami o większym rażeniu, które archeolodzy mogli mieć z sobą na wypadek, gdyby trzeba przebijać się przez ściany.
Łopat i kilofów nie brakowało.
- Mamy coś żeby... żeby wysadzić ten tunel?- zapytała nieśmiało - Wiesz... na wypadek jakby to, co w środku nas przerosło.
- Nie, może to i Rosja, ale trotylu nie sprzedają na lotnisku. - odpowiedział Viking.
- A myślałam,że jesteś gotowy na każdą ewentualność. - zachichotała zadziornie,szybko jednak spoważniała,skupiając się na wyzwaniu.

Korytarz był wąski, jego szerokość rzadko przekracza metr. Był jednak wysoki na dobre trzy. Po skalistym podłożu biegało wiele szczurów. Po kilku metrach, kainici ujrzeli wielkiego penisa - gargantuicznego! oraz płaskorzeźbę
która ciągnęła się między rozwidleniem korytarza. Tematyka rzeźby byłaby wyzwaniem dla większości historyków sztuki lecz nawet tak mało artystyczna dusza jak Viking, nie miała problemu ze zrozumieniem przesłania dawnych artystów. Zrozumiałby to każdy kainita. Rzeźby przedstawiały bowiem rytuał spokrewnienia. Kamienne obrazy były wręcz hipnotyczne.
~ Nudzi mi się… - odezwała się Aghata i dopiero wtedy Astrid zreflektowała się. Musiała stać i patrzeć się w ścianę już jakiś czas, stojący obok Viking wciąż to robił, nie zważając zupełnie na szczury przebiegające między jego nogami.
- “Mamo,ostrzegałaś mnie, gdy tu szłam, wiesz co mi może grozić?” - korzystając z okazji Astrid zadała pytanie w swojej głowie,przyglądając się teraz bardziej Gangrelowi niż płaskorzeźbom.
~ Wszystko! dziecko, jeszcze nie wiesz co to magia krwi i w ogóle o co ci chodzi? matce jedzenia żałujesz? w właśnie… głodna jestem…
- “Nie jesteś!” - Malkavianka aż fuknęła ze złości, po chwili jednak wróciła do wewnętrznego dialogu - “Powiedziałaś przy tych dzieciakach, że też byś tak zrobiła. Myślisz, że to... Karl za tym stoi?”
~ Podrywasz mojego tatę? moja mała niegrzeczna wspaniała dziewczynka. Ja nie myślę, zabiłaś mnie, pamiętasz? - Aghata umilkła. Viking wciąż wpatrywał się w rzeźbę.
- Oj tam, oj tam - skomentowała na głos Astrid, kładąc dłoń na pośladku Gangrela. Jeśli nie został zaczarowany, tego na pewno nie przeoczy. A jednak, ani drgnął. Astrid zdała sobie nagle sprawę, że widziała kiedyś podobnie zachowującego się torreadora, biedak zupełnie oniemiał na widok jakiejś laski w klubie i stałby tak do rana, gdyby panienka się nie zmyła.
Malkavianka zaczęła rozpinać sprzączkę od paska Kainity. Potem nie spiesząc się rozpięła rozporek... i ściągnęła spodnie Gangrela do połowy kolan. Dopiero po tym wspięła się na palce i dała mu prztyczka w policzek.
- Haaallloooo,budzimy się. - szepnęła mu do ucha. I to wciąż jeszcze nie pomogło, oczy mężczyzny ciągle utkwione były na płaskorzeźbie.
Nie było innej rady. Astrid po prostu podcięła nogą stojącego mężczyznę, aby upadł, co przy skrępowanych materiałem spodni kostkach nie powinno stanowić wyzwania.
Viking upadł na twarz tracąc sztukę z widoku. Zadziałało! obudził się i odwrócił natychmiast w stronę wampirzycy. Mina Gangrela z opuszczonymi spodniami - bezcenna, za wszystko inne zapłacisz kartą mastercard!
- Co jest kurwa! - wrzasnął dość wysokim jak na siebie głosem.
- Cicho, idioto, tu mogą być Sabatnicy - zganiła go, lecz nie mogła powstrzymać się od chichotu. - Zagapiłeś się, aż sie bałam, że cię zaczarowało czy coś. Musiałam sprawdzić. - prychnęła śmiechem.
Na wszelki wypadek trzymała się poza zasięgiem jego wielkich łap Gangrela.
- Cholerna wariatka - Viking mamrotał pod nosem podnosząc się i podciągając spodnie.
- Zdecydowanie powinieneś zacząć nosić majtki. - odparła, po czym jak gdyby nigdy nic ruszyła dalej.
Po kilkunastu metrach przeciskania się wąskim tunelem, kainici dotarli do wykutej w litej skale niecki, z której kiedyś chyba musiało wypływać źródełko. Wody dawno już nie było, obok leżało kilkadziesiąt szczurzych szkielecików. Tunel zakręcał na południe.
Astrid przyjrzała się szkieletom zwierząt. Od jak dawna mogły tu leżeć? Co je spotkało?
Na jej niewypowiedziane pytanie odpowiedział Viking rozgrzebują kości lufą swojej broni.
- Ta woda wyschła stulecia temu.
Wampirzyca kiwnęła tylko głową, po czym ruszyła dalej, na południe.
Po kilkunastu metrach, na zachodniej ścianie ukazało się przejście do bocznego pomieszczenia. Przez chwilę Malkavianka nasłuchiwała czy czegoś nie usłyszy stamtąd. Jeśli nic jej nie zaniepokoi, planowała iść dalej.
Z bocznego pomieszczenia nie dochodziły ani żadne niepokojące dźwięki, ani żadne dźwięki w ogóle. Astrid i Viking ruszyli więc dalej, pozostawiając przejście za sobą. Po paru metrach, wampirzyca zauważyła, że na ziemi w tym odcinku tunelu jest przed nimi kamienna posadzka.
Popatrzyła na Gangrela, nie wiedząc w sumie co chce mu przekazać, po prostu chciała upewnić się, że jest obok, tak samo jak pistolet, który miała w kieszeni, a na którym teraz spoczywała jej dłoń.
- No podejrzane - zgodził się. - Skoczysz?
- Kto nie skacze, ten z policji. - podpowiedziała. Choć nigdy nie była w miejscu, gdzie można by się spodziewać pułapek, uznała pomysł Gangrela za całkiem sensowny. Zrobiła kilkanaście kroków w tył, by wziąć rozbieg, po czym korzystając z mocy akceleracji podbiegła i odbiła się jak najdalej, by przeskoczyć nad dziwną posadzką.
Już w powietrzu, Astrid usłyszała klnięcie znajdującego się za nią Vikinga, kiedy stopy Astrid dotknęły ziemi, słyszała stukot upadającego ciała a następnie świst powietrza i odgłos… dźgania. Jęki Gangrela nastąpiły zaraz po tym. Kiedy wampirzyca odwróciła się, zobaczyła jak Viing lezy rozciągnięty na kafelkach a w z jego pleców wystaje z tuzin kamiennych grotów. Co gorsze, zaraz za Gangrelem stał wyłaniający się z mroku wampir, nagi, blady mężczyzna, przypominający anatomią więźnia obozu koncentracyjnego. Kainita szykował się właśnie do skoku na poranionego Vikinga. Korzystając ze swojej nadludzkiej szybkości, Astrid wyjęła pistolet i strzeliła kilka razy do nieznajomego Kainity, celując w jego głowę.
Dobrze, że broń była półautomatyczna inaczej po ogłuszającym huku który spotęgowała akustyka tuneli chyba tysiąckrotnie, kobieta pewnie upuściła by broń by zatkać sobie uszy. Tak jednak się nie stało, Astrid wpakowała dwie kule w czaszkę nieumarłego, a trzecią w czerń korytarza pozostawioną w miejscu gdzie wcześniej była jego głowa. Malkavianka już nic nie słyszała, ale wampira powaliła. Doskoczyła znów do Gangrela, by sprawdzić w jakim jest stanie. Nie odrywała jednocześnie wzroku od korytarza, w którym zniknął napastnik.
- Żyjesz? - zapytała, choć nie słyszała własnego głosu. Viking jednak się czołgał i poruszał ustami prawdopodobnie jęcząc lub kląć lub wykonując obie rzeczy na raz. Mężczyzna starał się zdjąć ze swoich pleców bełty. Malkavianka postanowiła mu w tym pomóc - szybko i - stety niestety - brutalnie, cały czas patrząc w głąb korytarza.
Mogłaby powiedzieć, że wszystko było jak scena z niemego filmu, bo choć od dłuższego czasu widziała już kolory, to światła z leżących na ziemi latarek jej Vikinga wiele nie było. Dopiero kiedy wyrywała ostatni bełt z Gangrela, ten na jego lędźwiach, słuch wrócił.
- Ożeszjapierdole! - niemal warczał Viking. Wampir leczył się najszybciej jak mógł, kiedy skończył, złapał szczura i wyssał go jednym haustem, po czym rzucił z obrzydzeniem za siebie. W tym czasie, Astrid nie wypatrzyła żadnego nowego zagrożenia.
Na razie.
Zaraz na zachód znajdowało się kolejne boczne przejście odbijające z korytarza.
- Dasz radę iść dalej? - zapytała towarzysza w ten specyficzny sposób, w jaki robią to osoby niedosłyszące, żeby nie krzyczeć - jasno i powoli artykułując głoski.
Viking pokiwał głową. Delikatnie pogładziła jego gojące się plecy, po czym bez słowa ruszyła dalej z zamiarem sprawdzenia bocznej nawy.
Astrid poświeciła latarką do środka. Wyciosana w skale komora miała jakieś sześć na sześć metrów, było tam nieco kammiennej sztuki jednak tym co najbardziej przykuwało uwagę był stojący na środku pomieszczenia kamienny stół, a na nim on.
Wampir był pogrążony w letargu, możliwe że od wieków. Nic nie wskazywało by miało się to zmienić, przynajmniej oceniając z odległości blisko pięciu metrów.
Astrid zmarszczyła piegowaty nosek.
- Ci idioci pewnie obudzili tamtego przystojniaka, który cię napadł. Pytanie czy tylko jego. Proponuję w ramach prewencji, aby najbliższa osoba dwuręka ucięła mu łeb. - spojrzała wymownie na Gangrela - Profilaktyka to podstawa. Lepiej zapobiegać niż leczyć. - rzuciła sloganem.
Sama planowała zostać na korytarzu i obserwować czy ktoś ich nie zachodzi z boku.
- Czasami to mówisz całkiem do rzeczy - pochwalił Gangrel. Mężczyzna przerzucił karabin przez ramię wziął w dłoń wiszący wcześniej za pasem toporek i ruszył w stronę torporkiewicza. Astrid cały czas obserwowałą scenę w jednej ręce trzymając pistolet, a pod pachą z kikucikiem… wróć, z samotnym serdecznym, trzymała latarkę. Jej światło padało na lico torporkiewicza. Zachlapany własną krwią Viking, skracał dystans do wampira, z pięciu metrów zrobiło się trzy. Kiedy zrobiło się dwa, Astrid mogłaby przysiąc, że nozdrza śpiocha się poruszyły. Wszelkie wątpliwości zostały wnet rozwiane, gdy chwilę potem kainita otworzył oczy. Toporek Vikinga opadł w miejsce szyi - puste miejsce, Po czym wybudzony wampir rzucił się na Gangrela. Obaj kainici poturlali się poza pole światła latarki.
- Szlag!
Astrid próbowała nakierować snop światła na walczących. Martwiło ją, że Viking jest ranny, wierzyła jednak że taki kawał skurczybyka łatwo nie ulegnie i jeśli będzie potrzebował wsparcia - da jej znać.
- Strzelaj kurwa! - wrzeszczał Viking, nieumarli chyba fruwali od ściany do ściany.
~ https://www.youtube.com/watch?v=7wRNX94fU94 - nuciła Aghata.
- Jasne, kurwa, w ciebie! - warknęła Astrid chowając broń i rzucając się z nadludzką szybkością na obcego wampira, chcąc oderwać go od Gangrela i najlepiej przygwoździć plecami do podłogi.
Włączenie się Astrid, do szamotaniny krwiopijców w kocim stylu, było prawdziwym wejściem smo… kocicy. Scena przywodziła na myśl marzec i jakiś wiejski płot ze stodołą w tle. Jednak to kocica rozdawała tutaj karty, czy raczej szramy. Wybudzony kainita był bardzo silny i dość szybki, jednak nie tak szybki jak Astrid. Malkavianka wpadła w niego jak pocisk a kiedy ten skupił na niej uwagę i starał się złapać ją w swoje łapska, kobieta wykonywała uniki tak szybko, że w dłoniach kainity zostawało tylko powietrze. Wtedy też Astrid namierzyła trupi wzrok ożywieńca i z zaciętą miną wlała poprzez oczy szaleństwo do jego głowy. Wysuszona twarz wampira wygięła się w przerażeniu, przypominając teraz maskę z filmu Krzyk.
- Mam ci wysłać zaproszenie? - warknęła Malkavianka na towarzysza - Głowa! - starała się przytrzymać ożywieńca jak najdłużej.
Viking się nie odzywał, dopiero po tym jak Astrid przestała na niego wrzeszczeć, do jej uszu dotarł dźwięk przeładowywania broni. Seria z kałacha rozpruła wampira wchodząc od nerek a wychodząc z potylicy. Trup padł na podłogę.
Kainitka spojrzała na towarzysza, by ocenić jego stan.
Viking był blady, na pewno głodny, ale trzeźwy.
Jeszcze.
Westchnęła.
- Widzę dwa wyjścia - powiedziała, szukając latarki - Albo wracamy, albo... napijesz się mojej krwi. - popatrzyła na niego, by wiedział, że mówi na serio.
~ Moja coreczka!
Viking popatrzył na Astrid z nieruchomą twarzą, moment ciszy przerwał pisk szczura, który dostał się w łapsko kainity. Gangrel nie spuszczając kobiety z oczu przyłożył zwierzątko do ust i wyssał.
- Twoja troska została doceniona. - odpowiedział sucho podnosząc się z ziemi.
- Jesteś za słaby. Nie stracę jeszcze ciebie, dupku. - podeszła do niego, tak by niemal stykali się ciałami i odgarnęła włosy z lewego ramienia, nadstawiając szyję. - jeden raz ci nic nie zrobi. A może uratować tyłki nam obojgu.
Viking chciał chyba jeszcze coś powiedzieć kiedy otwierał usta, ale jego ochlapane, wciąż ociekające szczurzą krwią zęby po prostu opadły na szyję wampirzycy. Astrid ugięły się kolana gdy poczuła długie kły Gangrela penetrujące gwałtownie jej ciało. Mężczyzna objął ją w pasie przyciskając do siebie. Jęknęła, czując jak rozkoszna ociężałość opanowuje jej ciało, objęła szyję Vikinga, wczepiając się palcami w jego włosy. Dla wampirzycy, która nigdy nie miała okazji za człowieczego życia poczuć przyjemności płynącej z obcowania z drugim ciałem, seks był zawsze bardziej ciekawostką, rodzajem gry niż prawdziwą przyjemnością. Dopiero teraz poczuła jak rozkosznym jest uczucie bycia penetrowaną, zniewoloną. I choć czuła, że nie może się w tym zatracić, nie może się poddać, to nie umiała odmówić Vikingowi kolejnego łyku... i kolejnego, kolejnego.
~ Córeczko… - Astrid słyszała głos w głowie, o raczej pozytywnym nastawieniu. ~ Nie chcę wam przeszkadzać, ale robię się…
“Naprawdę mamo... teraz?” - warknęła w myślach głosem oburzonej nastolatki. Mimo wszystko jednak cofnęła ręce i zaparła się zdrową dłonią na szerokiej piersi Gangrela.
- Dość... - poprosiła.
Wampir, jak to facet któremu nie pozwala się kończyć, jakoś strasznie zadowolony z “dość” nie był. Ale wykonał prośbę. Trzymał ją w swoim uścisku dłuższą chwilę zalizując dokładnie jej szyję.
Poddała się temu,unikając jednak patrzenia mu w oczu.
- Jak... się czujesz? - zapytała głupio zawstydzona.
Ciągle ją trzymał.
- Pytasz czy nie udzieliło mi się szaleństwo? - uniósł brew. - tego nie wiem, ale szczury wścieklizny nie miały.
Uśmiechnęła się pod nosem.
- Chodźmy... zanim zabiorę to, co ci dałam w napadzie głodu. Muszę coś zjeść. Może być zasuszony typ.
~ No.
Viking pokiwał głową i płynnie zdjął dłonie z bioder kobiety… sprawdzając jeszcze tylko czy jej pośladki nie straciły przypadkiem jędrności.
To sprawiło, że Malkavianka sama odskoczyła, prychając. Zamiast jednak wdawać się w kolejny pojedynek na słówka (albo i coś więcej), odnalazła latarkę i ruszyła dalej.
Kolejne boczne pomieszczenie, które odkryła para kainitów, musiało być kiedyś czymś w rodzaju… garderoby? Na ile można było dostrzec w świetle latarek, były tu pozostałości drewnianych półek, jakieś strzępy szmat (nie strawione przez wszędobylskie szczury) Była też wypolerowana metalowa płyta, służąca za lustro. Kiedy Asrid poświeciła na nie, ujrzała siebie… pochłoniętą płomieniami. Wrzasnęła, tego było za wiele na jej umysł, w panice upuściła latarkę i zaczęła się cofać, zatrzymał ją dopiero uścisk ramion Vikinga.
- Uspokój się! też to widziałem, po prostu się nie patrz. - powiedział do jej ucha przyciskając ją mocno do siebie. Kobieta potrzebowała kilku dłuższych chwil by się uspokoić. napięcie jednak pozostało.
- Mam dość, nie dam rady, co to za chujstwo, co to za miejsce, nie chcę tu być, nie chcę tego głosu, nie jestem wojownikiem, jestem głupią blondie z dyskoteki, czemu to zawsze ja, czemu ojciec mi to zrobił, czemu zgodziłam się... - mamrotała jednym ciągiem wtulając się w Gangrela.
Viking nie żałował jej tulenia, nawet jej nie obmacywał, westchnął za to, zupełnie jakby oddychał.
- Rozumiesz mała - zawyrokował - zostań ze mną, przecież było nam dobrze - pogładził ją po włosach - potrafię się zająć taką wariatką jak ty. Znajdę ci miejsce w lesie, gdzie twoje napady zaszkodzą co najwyżej kilku jeleniom. Mam też smycz wystarczająco solidną by utemperoać twoje zapędy wtedy gdy nie możesz się opanować. Będzie ci dobrze, nie będziesz musiała myśleć, będziesz szczęśliwa, po prostu przyjmij mnie jako swojego Pana, a ja będę dobrym panem dla mojej kobiety. - Viking chyba miał tkliwy, uczuciowy moment, przynajmniej w swoim mniemaniu. - nasze szczeniaki ładnie sobie razem biegają. Mielibyśmy… - zamilkł na dłużej.
- rodzinę.
Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. “No teraz żeś dowalił” miała ochotę powiedzieć, ale czuła, że to wyznanie sporo go kosztowało i po czymś takim pewnie by się do niej przez pół wieku nie odezwał. Choć czy nie o to jej chodziło? Żeby go zrazić? Czasem sama nie wiedziała. Lubiła szorstkość Vikinga i to, że był “jakiś”, a jednak gdy zbliżał się za bardzo, czuła, że ją zadusza, że nie widzi prawdziwej Astrid. Naprawdę chciałby mieć ją uległą na smyczy, uzależnioną od siebie? Szczerze w to wątpiła. W końcu gdyby tak było, już dawno znalazłby swoją idealną samicę. Nawet wśród wampirzyc było sporo takich, które poleciałyby na silnego, władczego Gangrela. A on zamiast tego tęsknił za “wariatką”, która raz po raz zostawiała go na lodzie. I mówią, że to kobiety nie wiedzą czego chcą.
- Pomyśl... - powiedziała, zadzierając głowę, by spojrzeć mu w oczy - chcesz, żebym była przy tobie, bo tak wybrałam, czy dlatego że jesteś mi potrzebny? Szczęście to poczucie wolności. Wolność to wybór. Poza tym to nie ustanie, jestem coraz gorsza, coraz... brudniejsza. Czasem tracę perspektywę i... wtedy nie mam sojuszników. Wtedy chcę tylko pić. Nieważne z kogo. Naprawdę... ciężko mi wtedy zobaczyć bliskich. Coraz ciężej.
Twarz Astrid wyglądała na naprawdę udręczoną. Powiedziała Vikingowi o tym, co w niej tkwiło, czego się bała, a kryła wciąż za uśmiechem ładnej buzi. Powiedziała to, o czym sama bała się myśleć, a co czuła w sobie.
Viking położył swoją wielką, szorstką dłoń na policzku wampirzycy, pogładził jej skórę, po czym mruknął, a może warknął i powiedział:
- No to podnoś pupę, cholerna lunatyczko, trzeba znaleźć tą pieprzoną księgę jeśli ona w ogóle istnieje.

Pociągnęła nosem,marszcząc go lekko, ale po chwili uśmiechnęła się promiennie. Ruszyła dalej.

[MEDIA]http://dic.academic.ru/pictures/enc_pictures/1615.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]http://s5.ifotos.pl/img/imagesjpg_aenxpxn.jpg[/MEDIA]

[media]https://67.media.tumblr.com/7c67071ba89dd5d404867d290fae0e70/tumblr_o63uilmLwA1rqylpfo4_500.png[/media]

[MEDIA]http://cdn.moviestillsdb.com/sm/6ac838daabaacaa0fe298a9010252207/paris-je-taime.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]https://3.bp.blogspot.com/-KD4y933wLYg/WHS8BysAjfI/AAAAAAAAgzM/th7RAH8NeSs0cXloFWrbqTg6rvq0_CZkwCLcB/s1600/ksiega01.jpg[/MEDIA]

Łada robiła co mogła w zmaganiach z zabłoconą leśną drogą. Para kanitów doskonale zdawała sobie sprawę gdzie się znajduje. Niedaleko był już domek, w którym jeszcze niedawno mieszkała para starych wilkołaków. Wkrótce trzeba było zatrzymać się by przeczekać dzień. Ostatni dzień w Rosji…
- Chcesz nocować w tym domu? Wiesz... oni mogli mieć kumpli. - Astrid spojrzała na Vikinga z dołu.
Była tak znudzona podróżą, że od pewnego czasu siedziała na odwrót, czyli głowę trzymała na siedzeniu, a nogi na oparciu, brudząc podeszwami butów podbicie dachu.
Viking przeniósł spojrzenie na Maklaviankę.
- Zawsze jest jeszcze dziupla ale wiesz… - spojrzał wymownie na trzy samotne palce wyrastające z dłoni wampirzycy - teraz będzie jeszcze ciaśniej - uśmiechnął się szelmowsko.
Prychnęła i odruchowo schowała wciąż kaleką rękę głębiej w rękaw płaszcza.
- Zawsze mogę ci je gdzieś włożyć... w ramach optymalizacji miejsca, oczywiście. - wyszczerzyła się, na wszelki wypadek jednak siadając na zadku, jakby Gangrel postanowił nagle gwałtownie zahamować.
- Możesz spróbować… - uśmiechnął się tajemniczo Viking - jak podsuniesz mi jakiś nowy pomysł, z chęcią zrewanżuje się własnym pazurem...
- Sprawdźmy czy w chacie nie ma jakiejś piwnicy, w której da się zamelinować. - powiedziała po chwili, otwierając okno i mimo kiepskiej pogody, wystawiając głowę na zewnątrz.
- Może będziemy mieć fart - przyznał Gangrel.
- Nie możesz jechać szybciej? Ja chcę już do domu... do mojego łóżeczka... - marudziła.
- Biegłbym szybciej z tobą na plecach - wyznał - ale i tak nie dotarlibyśmy na czas mała.

Okolica chatki była spokojna, Viking wypytał parę nietoperzy o mieszkańców - nikogo nie było. Wewnątrz izby faktycznie była klapa w podłodze. Nie była to piwnica z prawdziwego zdarzenia, a jedynie schowek w którym wisiało trochę suszonego mięsa.

- Najpierw rozwalająca się wieża, a teraz spiżarnia ze zdechłymi zwierzętami... wiesz jak zaimponować dziewczynie. - Astrid nie byłaby sobą, gdyby nie skomentowała miejscówki. Z samochodu wzięła ze sobą broń i oczywiście księgę, którą trzymała cały czas pod pazuchą.
Zauważyła to już wczoraj i wciąż nie była pewna tego odczucia: Kiedy skórzana faktura księgi przylegała do jej odkrytego ciała, miała wrażenie, że wolumin nie tyle styka się z nią, co dotyka jej, wręcz maca. Przypuszczała jednak, że to efekt zbyt długiego przebywania z Vikingiem. Ciągle czuła się macana.

- Jesteś w stanie jakoś zabezpieczyć tę klapę żeby nikt nam tu nie wlazł? - zapytała.
Mężczyzna dał jej znak by była cicho, chwilę później, wampirzyca usłyszała jak jakieś ogromne zwierzę wchodzi do pomieszczenia - niedźwiedź.
- Nie jest tak łatwo sprawdzić, co znajduje się pod śpiącym misiem. - zauważył.
W odpowiedzi Astrid uniosła tylko oba kciuki do góry. Podobało jej się to rozwiązanie. Zaczęła się rozglądać za jakimś w miarę przyjemnym kątem do spania. Przez chwilę pożałowała, że nie wzięła z góry jakiegoś koca czy pierzyny, ale jak pomyślała o legowisku śmierdzącym wilkołakami... stwierdziła, że woli już zimną, twardą ziemię.
Nie było tak strasznie zimno, gdyż zaraz po położeniu się, Astrid poczułana sobie wciąż ciepłe łapska Vikinga.
Twardo jednak było.
Astrid śniła, że Gangrel kocha się na leśnej polanie w trójkącie z nią samą, oraz Aghatą. Sen był całkiem przyjemny, a szczególnie jego zakończenie, kiedy to dwie wampirzyce pożarły swojego kochanka. Moment, w którym ciało Vikinga rozsypało się, był chwilą kiedy Astrid się obudziła.
Viking jeszcze spał a chrapanie nad głową świadczyło iż misio także.
~ Ale miałaś piękny sen córeczko - odezwała się Aghata. ~ teraz jest doskonały moment, żeby coś zjeść…
Malkavianka zerwała się. Znała ten słodki, proszący głosik Aghaty w głowie i wiedziała, że zaraz zmieni się w krzyk. Bezceremonialnie szarpnęła ramieniem Gangrela. Była gotowa go nawet bić, byleby tylko się obudził.
Kiedy w końcu otworzył oczy, powiedziała:
- Zaraz mi odbije, musisz mnie wypuścić. Teraz. Już. Szybko! - potrząsała jego ramieniem w akcie desperacji.
Nieruchome ciało Gangrela podskakiwało szarpane przez Maklaviankę. Kiedy wampir wreszcie podniósł jedną powiekę niewyraźnie wybełkotał.
- Jest środek dnia…
- Niemożliwe! Ja muszę... wziąłeś łańcuchy? Powiedz mi, że je wziąłeś! - zerwała się na równie nogi i zaczeła krążyć po pomieszczeniu, trącając raz po raz kawały wiszącego mięsa. Gdyby miały w sobie choć odrobinę krwi…
- Taaam… - Gangrel był niemiłosiernie ociężały, wskazał na róg pomieszczenia.
~ stanowczo za dużo krwi w nim chlupie… ruszyć się nie może… - Łakomie zauważyła. Aghata.
Astrid w mgnieniu oka rzuciła się, by znaleźć łańcuchy i spróbować się w nie samodzielnie zakuć.
Co przy narastającym głodzie nawet się udało! jednak pomieszczenie było zwyczajnie zbyt małe, by Gangrel nie mógł znaleźć się w zasięgu jej kłów gdy Aghata wrzasnęła:
~ Jesteśmy głodne!
Zachowując resztki świadomości i poczucia własnego jestestwa Astrid spróbowała oszukać matkę tak, jak udało jej się to za pierwszym razem, gdy zaprosiła Gangrela do swego Leża. Skoczyła na niego niczym kuna leśna i wpiła się ustami w jego usta, wyciskając na nich żarliwy, wygłodniały pocałunek.
- Ummmm… - wymruczał zaspany Viking
~ Ummmm… - wtórowała mu wygłodniała Aghata, kiedy Malkavianka pożywiała się na Gangrelu metodą usta usta. Wampir próbował się poruszyć, ale zdołał jedynie położyć swoje łapsko na plecach wampirzycy. Im więcej Astrid piła Vikingowego nektaru, im bardziej błogo jej było, im bardziej Aghata stawała się najedzona, a Gangrel zimny, tym bardziej śpiące Maklavianki się stawały.
~ Spać, trzeba spać… - mamrotała Aghata z pełnymi cieczy ustami. Chwilę później Astrid osunęła się w sen.


Obudziła się w kajdanach, na podłodze, między suszonym mięsem, sama.
Klapa prowadząca na górę była otwarta, słychać było powarkiwania i odgłosy pożywiania się dzikiego zwierza, bądź potwora.
Usiadła i przez chwilę zastanawiała się, co się stało. Gdyby nie kajdany na jej rękach, pewnie wpisałaby wydarzenia z dnia jako senne widziadła, jednak... oblizała usta. Poczuła smak krwi - choć zaschniętej to jednak niesamowicie pysznej... to była krew Vikinga. Kiedy wspomnienia zaczęły wracać, a ona już wiedziała, że są prawdziwe, poczuła niepokój. Te odgłosy na górze... to musiał być Gangrel. Pewnie wkurzony Gangrel. Przełknęła resztki krwi, zastanawiając się nad jakimś wytłumaczeniem dla siebie.
Po kilku minutach mlaski i powarkiwania ucichły, w stronę otworu, przez który Astrid obserwowała parter chatki, zbliżał się ktoś, o czym świadczyło miarowe dudnienie kroków. W otworze pojawiła się sylwetka Vikinga, wampir był cały umazany ciemną, niemal czarną krwią, zwierzęcą bez dwóch zdań. Jucha spływała z niego na podłogę. Mężczyzna założył dłonie na obnażonej piersi i spojrzał karcąco na skutą w dole Astrid.
- Będziesz grzeczną dziewczynką? - wywarczał nieznoszącym sprzeciwu głosem.
- A jaka jest właściwa odpowiedź? - uśmiechnęła się niewinnie, wyciągając przed siebie skute dłonie.
Wampir skoczył w dół i w jednej chwili stanął przed wampirzycą. Viking przyjrzał się wnikliwie twarzy Astrid po czym poklepał ją po policzku i rozkuł. Zanim kobieta zdążyła cokolwiek powiedzieć mężczyzna wcisnął jej w dłonie pełny, skórzany bukłak.
- Na razie tylko kuchnia “wegańska” - powiedział z lekkim uśmieszkiem.
Przyjęła bukłak, ale nie ruszyła jego zawartości. Czuła się najedzona... Gangrelem.
- Zbieramy się? - zapytała, skoro najwyraźniej miała szczęście i udało jej się uniknąć wyrzutów za dzienne ekscesy.
- Jasne mała. - przytaknął Viking nie odwracając się.


Tym razem dobrze przed świtem, łada dotarła do miasta, a co za tym idzie, lotniska. Trochę smutno było wracać bez Anny, na szczęście jednak wszystkie wizy i dokumenty były w schowku auta.
- Do domu, do domu, do domu! - marudziła Astrid. Po drodze uzupełniła jeszcze podarowany przez Vikinga bukłak o jakiegoś zataczającego się jegomościa, który wracał do swojej wsi. Podwieźli biedaka, więc w sumie był to dobry uczynek.
Niecałą godzinę po tym byli już w powietrzu. Lot do Oslo odbywał się bez zakłóceń, kiedy samolot wylądował na płycie lotniska, do wschodu słońca pozostało jeszcze czterdzieści minut.
Właściwie dopiero kiedy przystępowali do lądowania do Astrid dotarło, że oto udało im się wrócić do domu. Odnieśli sukces - zdobyli księgę. Oczywiście, miało to swoje koszta, ale czy ostatnimi czasy Malkavianka przejmowała się szczególnie ludzkim życiem? Wiedziała, że nie powinna się w to zagłębiać i tak już mocno zboczyła na stronę “ciemnej mocy” Teraz jednak, gdy odnalazła księgę, miała pozbyć się napadów głodu i wrócić do tego, co było dawniej...
Wraz z Vikingiem wyszli przed budynek lotniska i rozejrzeli się po jakże im znanej okolicy. Ponieważ Gangrel się nie odzywał, Astrid poczuła na sobie brzemię powiedzenia... czegoś.
- Dziękuję że się mną opiekowałeś - powiedziała, podnosząc głowę, by spojrzeć mu w oczy - Doceniam to, co dla mnie zrobiłeś i... tak jak się umówiliśmy, jestem ci winna przysługę.
- Ano jesteś. - powiedział tylko odwracając się na pięcie. Jednak Malkavianka widziała jeszcze jak uśmiechnął się, zanim jego twarz zniknęła z widoku.

W kieszeni Astrid poruszył się telefon. Po włączeniu bombardowały go wiadomości od operatora, była też od Wojtka: “Jestem w domu”
Wiadomość ją zdziwiła nie mniej niż reakcja Gangrela. Spodziewała się, że wampir będzie ją teraz napadał i wpraszał się do jej Leża. On tymczasem... odszedł. Chwilę stała, patrząc w ślad za nim, z komórką w ręce.
Wreszcie schowała aparat i wsiadła do taksówki, podając adres swojego Leża. Wspominając podróż, przytuliła do siebie “macającą” księgę.


Niebo zaczynało szarzeć kiedy Astrid wchodziła do budynku, biegnąc do swojej sypialni wampirzyca zauważyła jakąś broń, kurtkę i buty, ewidentnie syn był w domu, zapewne już we własnym pokoju. Astrid przystanęła na moment. Coś ją zapiekło w środku. Nie była już tą, która przemieniła Wojtka, nie była tą, która z lekkością mówiła o koegzystencji z ludźmi i szacunku wobec nich... Stała się mroczną wersją siebie. jak mroczną - okaże się, jeśli nie uda się uśpić Aghaty w jej głowie.
Malkavianka przygryzła wargę, po czym ruszyła na paluszkach do własnej sypialni. Nie miała siły na konfrontację.
“Jutro” - obiecywała sobie.


Astrid widziała zjawy: Ojca, ludzkich rodziców, starego Księcia, Ventrów z Oslo, Jednookiego, Anny, sabatników, łowców, wampirów z grobowca oraz wielu, wielu więcej. Słowem, chyba wszystkich tych, którzy skrzyżowali drogę z Maklavianką i umarli. Było ich całkiem sporo. Zjawy niczym zombie pełzły w stronę Astrid, łapały ją za ubranie, zdzierały z niej materiał, wyglądało to trochę jak scena z taniego horroru.
Jak większość jej życia.
Wtedy się obudziła.
Wczesny norweski wieczór przywitał ją jakimś klasycznym polskim rockiem, niosącym się po mieszkaniu. No tak, Wojtek zawsze wstawał pierwszy, “z sowami”.
Czuła się rozbita. Na tysiące maleńkich kawałeczków. Nagle straciła kształt, wyrazistość. Była tylko mrocznym, cienistym blobem pełznącym przez ścieżki życia, oblepiający się jego brudem.
Gdzie było to światło, które zawsze w sobie miała? Gdzie był blask, który roztoczyła przed Wojtkiem, gdy go przemieniła, by oswoił się z nowym nie-życiem?
Malkavianka zwlekła się z łóżka i niespiesznie poczłapała do swojej łazienki. Odkręciwszy strumień lodowato zimnej wody, stanęła pod nim z czołem opartym o zimne kafelki. Zamknęła oczy. Wróciła. Przetrwała. Dlaczego więc nie umiała się tym cieszyć?
- Mamooo! - rozległ się krzyk Wojtka - kolacja na stole!

Skrzywiła się odruchowo. Czy on musiał mówić do niej “mamo”? Pytanie z kogo ostatnio pił. Z tego, co pamiętała, nie ruszał jednak dzieci.

Zakręciła kurek i odgarnęła włosy do tyłu. Wycierając się pospiesznie ręcznikiem, spojrzała w lustro. Twarz anioła. Była jak Dorian Gray - paskudna w środku, lecz na zewnątrz nietknięta. Uśmiechnęła się promiennie do swojego odbicia, po czym ruszyła w stronę salonu. Po drodze tylko złapała satynowy szlafrok, którym się owinęła na wypadek jakby Wojtek zaprosił swoją nową dziewczynę.

- Już idę. - odparła wesoło.
Wojtek był jednak w kuchni sam.
Synek ubrany był w jakieś wymięte codzienne ubranie, na którym przypięte były cztery kabury i niezliczona ilość noży i magazynków, co najmniej jakby starał się o rolę w jakimś remake'u klasycznego filmu akcji z lat osiemdziesiątych. Wojtek był pochłonięty mieszaniem w garnku czegoś, co nie mogło być niczym innym jak krwią. Na stole leżały zaś już dwa talerzyki.
Kiedy Astrid weszła do pomieszczenia, młody wampir odwrócił się w jej kierunku.
- Cześć! - podbiegł do niej i objął w pasie wolną ręką (to jest tą nie uzbrojoną w okrwawioną łyżkę)
Przytuliła się do niego, wtulając nos w jego szyję na chwilę, po czym odsunęła się, by go obejrzeć matczynym wzrokiem.
- Wróciłeś całkiem? Czy tylko wpadłeś w odwiedziny? - zapytała od razu, by wiedzieć ile czasu mają razem.
Wampir otarl się swoją czupryną o włosy Matki.
- Nie no, całkiem. Na cztery noce, potem jadę dla Księcia do Szwecji… coś posprzątać. - uśmiechnął się.
- A ta dziewczyna od Gangreli? - nie potrafiła się oprzeć, by nie spytać. Usiadła grzecznie przy stole, poprawiając tylko szlafrok, gdy za bardzo się odchylił podczas zakładania nogi na nogę.
- Bronka? znaczy Brunhilda? miała ważny telefon od taty w ważnej sprawie rodzinnej i do niego pojechała, no jasne, że cztery noce lecimy razem.
Astrid starała się wyglądać normalnie. Taa, już sobie wyobrażała co to za ważna sprawa. Bez słowa patrzyła jak jej potomek wraca do pichcenia.
Wampir usiadł obok Matki, tak blisko, że ich ramiona w zasadzie się stykały.
- Zaczniemy od deseru okej? - Wojtek chwycił swojego loda i zaczął lizać. W tym momencie Astrid uświadomiła sobie, że na patyku jest sopel krwi.
- No nie wiem, czy jako odpowiedzialny rodzic powinnam pozwolić na deser przed głównym daniem. - zaśmiała się, chętnie próbując specjału. - A w ogóle... co o niej myślisz? Tej Gangrelce.
- Fajna - powiedział Wojtek wstając i podchodząc do garnka - tylko ma mnie za wariata. Okej, danie główne gotowe! - wampir postawił przed Astrid talerz z krwawą zupą.
Astrid uśmiechnęła się - ciężko powiedzieć czy z powodu tego, co powiedział Wojtek, czy z wyglądu potrawy.
- niemal w stu procentach krew! - pochwalił się dumny z siebie Wojtek. po czym przezornie postawił na stole dwie puste filiżanki. - no ale jak jakaś przyprawa “wejdzie w zęby”... - wyjaśnił.
~ Nie ma to jak bawić się jedzeniem, czekaj… czy tam pływa oko? - wtrąciła rozbawiona Aghata.
Malkavianka posłusznie zjadła zupę chwaląc Wojtka za smaczną potrawę, choć po prawdzie wolałaby wypić tę krew prosto z czyjejś tętnicy szyjnej. Ale... nie można mieć wszystkiego.
Po skończonym posiłku Astrid wstała i uśmiechnęła się.
- Przepraszam cię, ale muszę nad czymś dziś popracować. Myślę jednak, że Egon i Ludwiczek chętnie też cię zobaczą. A jutro możemy się gdzieś wybrać...
Wojtek wyglądał na trochę zawiedzionego, a może zazdrosnego, w końcu się uśmiechnął.
- A ile masz czasu jutro? może skoczymy na małą wycieczkę?
- Chętnie - powiedziała, podchodząc do framugi drzwi - To jesteśmy umówieni. Ten twój rzęch dalej na chodzie?
Wampir obruszył się momentalnie.
- Takich solidnych samochodów już się nie produkuje. Będzie na chodzie dłużej niż te nowoczesne plastiki.
Astrid zachichotała tylko w odpowiedzi, po czym pomachała Wojtkowi i ruszyła w stronę swojej sypialni.
- Acha, powiedz proszę Egonowi żeby zwabił kilka kurczaków do holu. - rzuciła nim weszła do pokoju.
Wojtek pokiwał głową sponad talerza po czym zerwał się i pobiegł w stronę kuchenki. Coś kipiało i śmierdziało.
~ no i po kaszance… - podsumowała Aghata.
Przez chwilę Astrid zastanawiałą się czy nie ukrócić kulinarnych zapędów potomka, celem ocalenia leża, stwierdziła jednak, że i on powinien mieć jakąś zabawę.
Kiedy zamknęła za sobą drzwi, wyjęła księgę czarownicy na łóżko. Szybkim ruchem rozorała kłem nadgarstek i zaczęła poić magiczny pergamin strona po stronie. Skupiła się, przywołując w myślach Annę.
Księga nabrała żywych barw a Astrid poczuła za plecami obecność zjawy
- Czego znów chcesz pijawko? - wysyczała Anna.
- Wcześniej byłaś milsza. Zaświaty ci nie służą. - odparła na to Kainitka, po czym przeszła do konkretu - Chcę wiedzieć co jest w tej księdze i zaleźć rytuał do pozbycia się mojego wiecznie głodnego pasażera z głowy. Mów co udaje ci się odczytać, a ja będę przewracać kartki.
Zjawa przesiąkła przez ciało wampirzycy i pojawiła się z przodu, naprzeciw Maklavianki.
- Jesteś szalona, ale o tym już chyba wiesz. - Anna przykucnęła i przyłożyła głowę do rozwartej księgi, sponad kart spojrzała go góry na wampirzycę.
- Ty dalej przy tej księdze? - zjawa rozejrzała się dookoła - miejsce wygląda inaczej, ale już wieków się w nią wpatrujesz? musisz znaleźć nauczyciela z prawdziwego zdarzenia. Oczywiście żaden szanujący się Tremere ci nie pomoże. Ci nie szanujący się pewnie też nie. Ale może przynajmniej utną ci łeb? mogłabyś spróbować…
~ Nigdy nie podejrzewałam ją o tyle temperamentu, powinnaś sama ją zabić dawno temu… - skomentowała Aghata.
- Mogłabyś też spróbować odkurzyć tą czaszkę i pouczyć się sama. Stary Książe zostawił po sobie biliotekę, nawet mi ciężko się było tam połapać. Oczywiście lektura może być dla ciebie nudna, nie ma tam dużo obrazków - Anna wykrzywiła perfidnie usta. - Zajęło mi całe lata zgłębienie tajników magii krwi.
~ To że słowiańska swołocz umie czytać jest anomalią samą w sobie… - prychnęła Aghata.
Astrid słuchała ducha Anny ze spokojem. Bardziej niż na jej zachowanie zwracała uwagę na mimochodem przekazywane informacje. Postanowiła też nieco podpuścić Duchevską.
- No tak, mogłam się domyślić, że dla ciebie to za trudne. Tu trzeba spokrewnionego.
- spokrewnionego, spokrewnionego… - Duszewska uniosła dłonie na poziom głowy i potrząsała nimi przedrzeźniając szyderczo Maklaviankę.
- Nie każdego napadł w ciemnej uliczce jakiś zapity wampir… - prychnęła wyjątkowo poirytowana. - Tak! za trudne! jeseś zadowolona?! - wrzasnęła zjawa kłapiąc widmową szczęką. - I nie ma tu ża… - zawahała się, po czym jej ekspresja zmieniła się na znacznie spokojniejszą.
- Było przed moją śmiercią w Oslo małe zamieszanie, nie wiem ile czasu minęło, ale był tam wtedy ktoś, kto “umiał” magię.
- Mhm... - Astrid zaleczyła ranę i spojrzała na księgę z namysłem. Zjawę obecnie przeniosła do swojej strefy ignorancji - tej samej, w której trzymała czasem Aghatę.
Wreszcie podjęła decyzję. Podniosła telefon i wystukała na ekranie wiadomość: “Znajdziesz dziś dla mnie czas?” Następnie przesłała ją do Huberta. W końcu Nosferatu dawno nie miał z nią żadnych problemów... czas był najwyższy, aby to naprawić.
Odpowiedź przyszła jakieś dziesięć minut później:
“Za godzinę. Pozdrawiam H”
Wampirzyca postanowiła więc bez pośpiechu ubrać się, a potem zjeść śniadanie - tym razem prosto z “butelki”.

[MEDIA]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/d7/27/e7/d727e719db76d79094eb237075037382.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]https://c1.staticflickr.com/9/8516/8354564173_a82919f171_z.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/42/9b/75/429b75cab355ba15a65fc49c743cb83e.jpg[/MEDIA]

Astrid wróciła do siebie. W samochodzie Aghata zgłodniała, więc jeden termosik był lżejszy zanim wampirzyca weszła do Leża. Wojtka jeszcze nie było.
Wampirzyca rozcięła nadgarstek nożem kuchennym i nalała krwi do niewielkiego kieliszka oraz niedużej buteleczki, którą schowała do lodówki. Następnie zaleczyła ranę i sobie również nalała kieliszek... z szyi jakiejś lali, którą Egon zostawił jej pod drzwiami. Następnie Malkavianka, niosąc oba kieliszki w dłoniach zeszła do klubu i usiadła przy jednym stoliku, który stał zawsze pusty - zarezerwowany dla niej i jej gości. Pomachała Egonowi, by się do niej przysiadł i podsunęła mu naczynie z własną krwią.
- Co słychać, mój drogi, przedsiębiorczy przyjacielu? - zapytała, wodząc wzrokiem po zgromadzonej gawiedzi.
Egon jak to on, wiecznie na telefonie i z kotem na głowie, niemal biegł na złamanie karku kiedy tylko wampirzyca na niego wskazała.
Mężczyzna nabożnie uniósł ofiarowane naczynie, wzniósł jakieś “mroczne” szepty zbliżył usta… ale kot w ciemię bity też nie był i miauczał zajadle puty Egon nie dał mu kieliszka do wylizania.
- Królowo Nocy, interes idzie świetnie, nadejdzie dzień kiedy oslo będzie twoje… - zreflektował się - a zaraz po nim nadejdzie noc, kiedy Oslo będzie twoje.
Nie mogła się nie uśmiechnąć.
- A wtedy nastanie twój czas, by cieszyć się życiem wiecznym - powiedziała z podobnym patetyzmem. - Chcę żeby nasze oczy były w całej dzielnicy i poza nią. Rozumiesz?
Ghula zapowietrzyło.
- O… o… oczywiście bogini, oczywiście, będzie jeszcze więcej oczu a te co już są przestaną mrugać, w ogóle się nie będą zamykać.
~ Przynajmniej jeden się zachować umie, no ale, gdyby oczy nie miały powiek, to dopiero byłaby gwarancja nie mrugania, może mu pokażesz? - zaproponowała Aghata.
Wampirzyca przewróciła oczami.
- Świetnie. W takim razie mam dla ciebie jeszcze jedno zadanie. W lodówce zostawiłam swoją krew. Znajdziesz mi kolejnego sługę, który zarazem będzie moim dziennym ochroniarzem. Ma być więc silny i dobrze jakby znał kilka języków. Możesz zatrudnić go jako ochroniarza i płać mu dobrze. A w międzyczasie podawaj mu krew - starczy kilka kropli każdego dnia w jakimś napoju lub jedzeniu.
Egon aż przygryzł wargę.
- Królowo, demonie, boże, wszystko będzie załatwione! - kilka języków, no to nie jest problem, niemal wszyscy znają angielski, niemiecki często też, duński łatwy jest, wszystkim się zajmę! - zapewniał usłużnie i z duży podekscytowaniem tak, że aż kot fukał i przechodził z jednego ramienia na drugie.
~ Widziałaś?! Widziałaś?!! - Aghata wrzeszczała jakby ją coś kopnęło ~ koteł użył na mnie demencji!! pierdolony myszojebie napuszczę na ciebie jakiegoś dobermana zobaczysz! córeczko, ochroniarz ochroniarzem ale potrzebujemy psa! o tak! - upierała się.
- Może od razu wilka? Takiego, co to nie użre ręki, która go karmi. - Malkavianka spojrzała odruchowo na dłoń, która dopiero niedawno odzyskała dawny kształt. Pstryknęła na cycatą kelnerkę i wskazała swój na wpół pełny kieliszek - Dolej tu czegoś mocniejszego, dziewczyno. - poleciła.

Astrid obudziła się… z kacem! najpierw faktycznie, mieszała krew z żubrówką, ale potem Aghata wyciągnęła ją na parkiet. Egon przytomnie przeniósł ten “parkiet” w bardziej kameralne miejsce na piętrze. Astrid i Aghata piły z różnych gówniarzy naraz i to w zasadzie uratowało tym ostatnim życie. Jednak każdy z nich był naćpany czymś innym. Astrid zostawiła Aghatę samą po dwóch godzinach…

Wampirzyca ledwo otworzyła oczy, a kiedy już je otworzyła zrozumiała, że jest obserwowana.
Zwierzak leżał w jej nogach i przyglądał się ciekawie.
- Piesek? Mamo, kupiłaś mi pieska? - zapytała wciąż niezbyt przytomna.
Aghata się nie odzywała, za to zwierz warknął i pokazał kły gdy tylko Astrid się poruszyła. Nie atakował bynajmniej, wyraźnie na coś czekał. Wydawał się zbyt inteligentny na zwykłe zwierze.
Wampirzyca zamrugała powiekami i... gdy dotarło do niej, co się dzieje, cofnęła się odruchowo pod ścianę.
- Cze... cześć piesku... - powiedziała słabo, starając się uśmiechnąć. Była jednak już na tyle przytomna, by zbadać aurę stworzenia.
Zwierz nie tylko był ghulem, ale do tego świecił głęboką czerwienią. logika podpowiadała, że oczekiwał karmienia.Malkavianka załamała się. No tak, pewnie jak ona odpłynęła Aghata podsunęła swoje marzenie by posiadać pieska Egonowi. Nawet nie mogła napić się alkoholu we własnym domu.
Astrid przegryzła nadgarstek i podsunęła zwierzęciu.
- Nawet nie wiem jak masz na imię. - poskarżyła się mu.
Zwierz podsunął pysk i zaczął łapczywie chłypać. Był ogromną kupą mięśni i czarnego futra. Merdał ogonem kiedy skończył i zaczął wietrzyć język. Zwierz zastrzygał uszami a po chwili Astrid zdała sobie sprawę, że ktoś musi stać pod drzwiami jej sypialni.
Zaleczyła ranę i pogłaskała włochaty łeb. Ciekawe jakie języki miał niby znać jej nowy ochroniarz...
- Czego tam? - rzekła głośno, patrząc na drzwi.
Do sypialni wsunęła się niepewnie głowa Egona, bez kota, za to wyraźnie takowym porysowany.
- Wybacz bogini, chciałem tylko się upewnić że… wszystko w porządku. Egon mówił a zwierzak obserwował go, nie szczekał, nie warczał, ale ten rodzaj wzroku, nie był bynajmniej sympatyczny.
- Przypomnisz mi jak ten przystojniak się tu znalazł? - zapytała ze spokojem, głaszcząc wielkiego psa - I jak się ma kot?
- Dobrze dziękuję. No… kiedy zdecydowałaś Królowo, że wilk jest niezbędny, oczywiście niezwłocznie przystąpiliśmy do działania. Mroczna Brunhilda łapała go niemal do rana. Podałem mu trochę twojej świętej krwi żeby… się uspokoił.
~ Jakby nie mógł być zwykły pies…- Mamrotała Aghata.
- Brunhilda? - znajome imię zaalarmowało Astrid bardziej niż informacja, że w łóżku ma wilka - Koleżanka Wojtka? A co ona tu robiła?
- No Mroczny Woycieh po nią zadzwonił bo jak przyszedł, to też się martwił, skąd znajdziemy tak nagle wilka.
Malkavianka patrzyła jeszcze chwilę na Egona, jakby zaraz miał się zaśmiać i przyznać, że żartował. On jednak pozostawał śmiertelnie poważny. Do licha, czy wszyscy musieli jej tu tak dokładnie słuchać?! Popatrzyła na wilka.
- To samiec czy samica? I nie wiesz czy ma już jakieś imię?
- No… nie znam się na wilkach, ale na pewno samiec. Jeszcze parę godzin temu biegał po lesie, nie ma imienia. Królowa nazwie jak chce.
Spojrzała na zwierzę z namysłem.
- Zatem mój nowy strażniku, nadaję ci imię... hmmm... nie, za Azora to byś się pewnie obraził. Może Adolf? Nie, raczej nie... zatem Karl. Tak, Karl to ładne imię. - powiedziała z zadowoleniem, po czym zwróciła się do Egona - A ty dalej szukaj mi tego ochroniarza poligloty i dodaj do wymogów dobrą rękę do zwierząt. Dopóki nie znajdziesz właściwego człowiek osobiście będziesz karmił Karla i wyprowadzał. - zarządziła - A teraz daj mi się ubrać i szykuj śniadanie. Dziś chcę jakiegoś miłego chłopca, ale żeby to nie była znów jakaś metro-chudzina, tylko ma mieć konkretne ciałko. I ładny tyłek!
- Tak… oczywiście! - zapewnił Egon i choć wiadomym było, że ghul jest raczej typem kociarza to nie zamierzał reagować na życzenie Astrid inaczej niż radością. Egon szybko usunął się w korytarz i zamknął drzwi. Astrid została razem z Karlem, który patrzył na nią ciekawie.
Ale nic nie mówił.
Wilk dreptał za wampirzycą krok w krok a gdy ta zdecydowała się na prysznic, położył się w progu łazienki. Sama nie wiedziała, w którym momencie zaczęła do niego paplać. Mówiła mu o swoich zwyczajach i osobach, które pojawiają się w Leżu, opowiedziała mu nawet o Umbrze i śpiączce…
A Karl słuchał! i nie przerywał!
Wreszcie gdy była gotowa, skierowała się do kuchni, licząc na to, że tam spotka Wojtka. Odruchowo klepnęła w udo, dając znać Karlowi, by podążył za nią.
Tam gdzie kuchnia tam i jedzenie, Astrid napatoczyła się po drodze na proteiny, jakie przygotował dla niej Egon.
Dalej, w jadalni zastała prawdziwy tłum: Wojtek i Ludwiczek prowadzili jakąś niewybredną pogawętkę przy szklaneczce. Mężczyźni nie byli jednak sami.
- Cześć mamo! - chóralnie krzyknęli mężczyźni, po czym Wojtek wykonał gest głowy w stronę kobiety.
- To Brunhilda, córka Vikinga.
- Bardzo mi miło Panią poznać. - powiedziała kainitka, nieco speszona nagłym wtargnięciem do swojej własnej przecież jadalni Astrid.
- No hejka. - Astrid starała się zachowywać naturalnie, lecz już czuła zbliżającą się salwę komentarzy Aghaty.
- Możecie nakarmić Karla? - wskazała wilka, po czym sama wyszła. Podeszła do mężczyzny, którego Egon przygotował jej na śniadanie. Obejrzała go spokojnie, ciekawa jak zareaguje.
~ Gdzie?! jeszcze zwierzątko nam strują! - oburzyła się Aghata.
Facet wyczuł na sobie obce spojrzenie i odwrócił się.
- Cześ… - nie bardzo chyba wiedział co ma powiedzieć, ani jak się zachować. - Sry, jestem tu nowy, to ty jesteś Astrid tak? miałem się z tobą… - szukał słowa - spotkać?
Przysiadła na oparciu kanapy, nie odrywając od niego wzroku.
- Wiesz po co? - zapytała, uśmiechając się niewinnie.
Ten tutaj wydawał się raczej trzeźwy.
- No… nie za bardzo, wszędzie taka tajemnica, pełny mrok, chcesz podpisać ze mną kontrakt? gram tu już jakiś czas. - uśmiechnął się.
- Rozumiem, a paradowanie bez koszulki to część twojego image’u scenicznego? - zaśmiała się, zadowolona, że ten przynajmniej umiał się odezwać. Po chwili zawdzięczała jej w głowie pewna myśl - Znasz jakieś języki?
Fakt, facet mówił z obcym akcentem bardziej po duńsku niż norwesku.
- No, śpiewam teraz po angielsku, choć byłem też i w niemieckiej kapeli przez jakiś czas. W ogóle to jestem z Węgier. - Zarzucił włos.
Malkavianka podniosła się i przespacerowała przez salon.
- Karl! - krzyknęła - Karl, chodź się przywitać!
Już z korytarza słychać było jak pazury uderzają po parkiecie. wielka czarna plama futra wparowała do pomieszczenia wyhamowując przy nogach kainitki i obnażając kły do jej rozmówcy. Facet miał wyraz twarzy jakby miał ochotę wskoczyć na żyrandol.
- ojapiedole! ale hardkor. - śpiewak zrobił wielkie oczy patrząc to na Astrid to na wilka.
- Co o nim myślisz? - zapytała.
-Wygląda jak wi… to jest prawdziwy wilk?
- Pytałam Karla, nie ciebie. - dopowiedziała z uśmiechem z Astrid.
~ Wygląda i pachnie jak zdrowy ludzki samiec. - męski głos odpowiedział w głowie Astrid. Nawet nie była zdziwiona. Ot, kolejny rezydent jej biednej łepetyny.
- Potrzebujemy kogoś, kto wraz z tobą będzie pilnował mnie za dnia. I będzie cię karmił. Myślisz, że ten się nadaje? - zapytała Karla, przyglądając się aurze mężczyzny. W tej chwili zupełnie ignorowała fakt, że on też mógłby mieć coś do powiedzenia w tej sprawie. Ważniejsze było zdanie wilka.
Stojący przy nodze wampirzycy wilk oczywiście nie poruszał pyskiem i nic nie wskazywało na to, że “mówi”. Jednak kiedy zwierzak spoglądał na Astrid, męski głos w jej głowie kontynuował:
~ Naprawdę pytasz mnie co myślę? Myślę, że ten tutaj na pewno węszy i skrada się gorzej ode mnie, w dodatku pali, pije i kręci się wokół samic. Jest chyba młody. - podsumował głos. Aura mężczyzny była fioletowo, żółto, złota.
- Myślę, że poza pindą w kuchni niewiele osób może się równać z twoją węchem i umiejętnością tropienia. - powiedziała cicho do Karla, jakby konspirowali wspólnie - Dobra, damy mu szansę. Zajmę się tym tutaj, a ty idź trochę pouprzykrzaj życie rudej. Niech się nie czuje za dobrze w gościnie... - uśmiechnęła się ślicznie, po czym skinęła na mężczyznę, prowadząc go do swojej sypialni.
Trudno stwierdzić, czy wilk zrozumiał czy nie, ale opuścił pomieszczenie i faktycznie poczłapał w stronę kuchni
- Jak masz na imię? - rzuciła mimochodem.
- Atila
Kiedy znaleźli się w pomieszczeniu, Astrid usiadła w swoim ulubionym fotelu i spojrzała oceniająco na mężczyznę.
- Pewnie szczegóły będziesz musiał ugadać z Egonem, ale jestem w stanie dać ci stały kontrakt na występy u nas do końca roku oraz polecenia w zaprzyjaźnionych z nami klubach. Mógłbyś też korzystać z naszej sceny i sprzętu do prób. No i do tego dorzuciłabym pozytywne recenzje w lokalnej prasie, darmowy pijar. Pytanie brzmi, co ty jesteś gotów zrobić za to dla mnie? - podparła podbródek dłonią i spojrzała wyzywająco na przystojniaka.

[MEDIA]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/38/4d/14/384d1424d28f4a5bdef1ea3a65836e55.jpg[/MEDIA]

***

Albania, Saranda, Hotel Republika, 20:01

Astrid obudziła się na ogromnym łożu w hotelowym apartamencie, mieszczącym się chyba na najwyższym piętrze. Obok niej Karl merdał uradowany ogonem. Wampirzyca miała na sobie to samo ubranie w jakim opuszczała Oslo, jednak na brzegu materaca ktoś wypakował już jej sławetne bikini w czachy.
Na przeciwko okna, na stoliku, słodko pachniało…
no właśnie: niby wyglądało jak punch ale czułe wampirze zmysły natychmiast rozpoznały, że w istocie naczynie wypełnia vitae.
Niesiona odruchem wampirzyca wyskoczyła z łóżka i dopadła michy z krwią. Nie bawiła się nawet w “szklaneczkowanie”. Po prostu uniosła naczynie do ust i zachłannie wypiła zawartość, nie bacząc nawet na pływające weń “duperele”.
Karl zawył kilka razy gdy jego pani się pożywiała. Dopiero kiedy Astrid opróżniła naczynie, zauważyła dziurę w swoim ubraniu oraz ciele, na wysokości piersi. Rana nie była głęboka, była wylotowa. Mogła tylko zgadywać który z jej “chłopców” wziął na siebie zakołkowanie jej. Mimo wszystko stawiała na Vikinga. On znał jej głód, podczas gdy Wojtek pewnie był nieźle zdziwiony. I może zawiedziony? Astrid westchnęła, gdy opróżniła naczynie, po czym rozorała swój nadgarstek i nadstawiła Karlowi, by też coś miał z tej wycieczki.
Wilk ochoczo podreptał do wampirzycy i zaczął łakomie chlipać vitae. Drzwi na balkon były otwarte, było ciepło, z dworu dochodziły odgłosy muzyki i śpiewów. Malkavianka zaleczyła po chwili ranę i nie chcąc wychodzić w upapranych ciuchach, przebrała się w bikini. Upięła też włosy, choć zazwyczaj robiła to rzadko. Dopiero wtedy opuściła pokój, pozwalając się prowadzić Karlowi.
Wilk nie musiał prowadzić jej daleko, bo do pokoju po przeciwnej stronie hotelowego korytarza. Wewnątrz siedział Viking który aż się poderwał, gdy Astrid weszła do środka.
- Czyli jednak w tej dekadzie opuścimy nadmorską okolicę? - uniósł brew.
Malkavianka w odpowiedzi przeciągnęła się kocio.
- Wybacz, że kazałam wam czekać. - powiedziała ponętnie, po czym rozejrzała się za pozostałą dwójką.
Viking wyszczerzył się.
- Są na dole. - odpowiedział na niewypowiedziane pytanie wampirzycy.
- No to mógłbyś jeszcze nieco bardziej się zachwycić. - Naburmuszyła się wampirzyca, mierząc Gangrela wzrokiem.
Wampir wymownie wskazał gestem głowy Karla, który usadowił się w przestrzeni pomiędzy panią a drugim kainitą, mierząc wzrokiem tego ostatniego.
- Jasne, powiedz tylko wilkowi, żeby sprawdził czy go nie ma na korytarzu.
- A to nie. Nie ma takiej opcji. Chodź, kochanie. - powiedziała do... Karla.
Viking przewrócił oczami ale poczłapał za Maklavianką i jej zwierzakiem.
Na parterze był klub.
Astrid szybko wypatrzyła Wojtka.
Syn pomachał do niej i zaczął przeciskać się w jej kierunku.
- No wreszcie! - wampir przekrzykiwał się z wszechobecnym hałasem.
- Wybacz skarbie. Gdzie twoja... - spojrzała na Vikinga przelotnie - koleżanka?
Nim Wojtek odpowiedział, rozejrzała się i zwróciła do wilka.
- Jeśli będziesz wolał wrócić do pokoju, to nie ma sprawy. Jestem pod dobrą opieką.
Karl przysiadł, podał łapę i zawył, po czym podreptał w korytarz między rozstępującymi się przed nim gośćmi klubu.
Wojtek w międzyczasie uściskał matkę.
- Bronka? jest tutaj czekaj… - wampir rozejrzał się, chwilę poszukując wzrokiem kainitki. - o tam! - wskazał bezceremonialnie palcem ciemny kąt sali, w którym ubrana w bikini Gangrelka pochylała się nad szyją osiłka, na którego kolanach siedziała.
- No proszę, odnalazła się dziewczyna. - powiedziała z uśmiechem Astrid, po czym zwróciła się do Vikinga - A ty co, staruszku? Masz ochotę poimprezować, czy idziemy gdzieś się pomroczyć?
Viking nawet pofatygował się głośno westchnąć.
- Jeszcze pytasz, siedziałem ostatnie parę godzin w oczekiwaniu, że może dzisiaj się obudzisz.
- Właśnie dlatego pytam, a nie narzucam swoje widzimisie, marudo. - spojrzała na niego, zadzierając głowę - Pytam na co masz ochotę, bo chcę ci podziękować. I w ogóle komu zawdzięczam zniszczoną sukienkę?
Mężczyźni spojrzeli w stronę Brunhildy, która właśnie zgrabnie ześlizgiwała się z kolan nieprzytomnego mężczyzny i dyskretnie zakrywała dłonią usta.
- Dobrze ją wychowałem. - przez starego Gangrela przemawiała duma.
- No! - dodał Wojtek bardziej wkurwionym tonem - miałem na muszce nie tego dzikusa którego powinienem.
- To że miałeś na muszce, nie oznacza jeszcze, że mógłbyś cokolwiek z tym zrobić. - odgryzł się Viking.
- Mógłbym strzelić i twoje futro trzeba by zdrapywać z samolotu.
- A samolot z ziemi…
Astrid słuchała wymiany, przekrzywiając głowę i przyglądając się rudej. Faktycznie w ostatnim czasie zatrważająco zaczęli przypominać rodzinę... i to taką prawdziwą, z którą wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach. Uśmiechnęła się do swoich myśli, po czym weszła w słowo.
- Czyli rozumiem, że nie muszę być wdzięczna i nie ma sensu być dla ciebie miłą? Wolisz bawić się w pyskówki z moim potomkiem? - napadła na Vikinga, udając “foszka”.
- Ej… - Gangrel odwrócił się w stronę wampirzycy - nie bądź taka…
- Jasne! - wtrącił się Wojtek - w ogóle nie musisz być miła dla tego zgreda! - wypiął do przodu pierś przed Vikingiem, na co ten drugi odpowiedział podobnym gestem.
- No to chodź. - burknęła Malkavianka na Gangrela i nic sobie nie robiąc z samczych prezentacji, skierowała się ku wyjściu z hotelu.
Impreza rozciągała się również poza budynkiem, cała plaża, oraz molo pełne było ludzi, przeważnie pijanych. Wampirzyca nie musiała długo czekać, by dwóch kainitów znów znalazło się obok niej.
- Przepraszam - powiedział Wojtek - nie chcieliśmy ci psuć nastroju, chodźmy na plażę! po to tu przyjechaliśmy co nie?!
Malkavianka nie potrafiła się długo gniewać. A na pewno nie na swojego potomka.
- Jasne. Pozwól mi tylko nieco się wkręcić. Ale ty idź... baw się. - pogładziła go po policzku. Nie chciała mówić, że bała się reakcji Aghaty, gdy wejdzie pomiędzy tyle nabuzowanych endorfinami, ciepłych ludzkich ciał.
Wampir przytulił się jeszcze raz do matki po czym niechętnie, ale oddalił się. Kiedy została sama z Gangrelem (nie licząc kilkuset ludzi na plaży) ten ostatni powiedział:
- Przyjechaliśmy na plażę… zupełnie przy okazji szmuglując dwadzieścia ton kokainy. Wasz świrski biznes widzę kręci się pełną parą. - uśmiechnął się.
- Na to wygląda. - Astrid rozglądała się wokoło, przyglądając ludziom i jakby nigdy nic, zupełnie naturalnie złapała Vikinga za dłoń - Cieszę się, że przyjechaliście z nami. Choć nie wiem czy teraz twoja córa nie zacznie na mnie polować.
Wampir przyciągnął ją powolnym ruchem do siebie i położył dłonie na “czachach”
- To grzeczna, posłuszna dziewczyna - powiedział ocierając się nosem o nos Maklavianki.
- Nie będzie miała problemu z trójkątem? - zapytała, zachowując pokerową twarz.
- Jeśli ja mówię, że nie będzie miała problemu, to tego problemu nie dostanie. - wyjaśnił.
- Pełne posłuszeństwo... Nuda. Nic dziwnego, że musisz odreagować z wariatką. - uśmiechnęła się szeroko, zarzucając mu ramiona na szyję.
Mężczyzna zamruczał
- Może masz rację. - o dziwo wyznał całkiem szczerze. - ale co się stało, to się już nie odstanie, wiesz chociaż teraz już nie każę jej z siebie pić, mogą minąć dekady, zanim spojrzy na mnie inaczej.
Palcami przeczesała jego włosy i przyjrzała mu się. To było trochę dziwne, zważywszy jak długo go unikała po dość spektakularnym rozstaniu.
- Więc... ponawiam pytanie. Ostatni raz. - przestrzegła go.
- trójkąt a może czworokąt? - uśmiechnął się wampir - moja młoda by się ucieszyła.
- Phi! Chodziło mi o pytanie co chcesz robić... no chyba, że to twoja odpowiedź. - odskoczyła i wyzywająco położyła dłonie na biodrach.
- Może? - uśmiechnął się mężczyzna - wiesz, ten wakacyjny nastrój zaczyna się udzielać, a może po prostu spędzam za dużo czasu z wariatami… - Viking przerwał gdyż nagle, od strony hotelu dobiegły ich wrzaski.
- Poznajesz? - zapytała odruchowo Astrid, wiedząc, że Gangrel ma czulsze niż ona zmysły.
Ale Viking już był w ruchu, szybkim krokiem podążał w kierunku hałasów.
Nie mając widowni, by wyeksponować swoje niezadowolenie, Malkavianka podążyłą za nim... a właściwie lekko go wyprzedzała. Jaka wszak była szansa, że źródło krzyku nie było związane z którymś z wampirów albo zghulonym wilkiem?
Astrid musiała lawirować między tłumem ludzi uciekających w przeciwległym do niej kierunku. Czułę zmysły podpowiedziały jej, że przelewana jest krew.
I faktycznie, kiedy tylko udało się jej wbiec na hotelowy korytarz, rozległy się strzały z broni maszynowej.
To sprawiło, że tylko przyspieszyła.
“Karl? Karl? Wszystko w porządku?” - przywoływała myślami wilka.
~ Kazałaś mu iść na górę. - przypomniała Aghata. Tymczasem zaraz za rogiem korytarza ktoś walczył, Astrid mogła to wnioskować po licznych strzałach oraz uderzeniach o ściany. Wampirzyca przylgnęła do framugi przejścia.
- Gdzie są dzieciaki? - zapytała Vikinga, po czym wychyliła się szybko, by złapać tylko wizualizację aur walczących.
Viking, który sam stał przyklejony do ściany wskazał ruchem oczu korytarz. Korytarz w którym Astrid złapała wizualizację aur czterech wampirów. Wampirzyca zmarszczyła nosek. Postanowiła jeszcze chwilę zaczekać na rozwój wydarzeń.
Po kilkudziesięciu sekundach strzały ucichły, zastąpiły je mokre dźwięki cięć i jeszcze dziksze wrzaski, towarzyszące rozstawaniu się z własnymi kończynami.
Astrid zrobiła głupią minę, jakby to było jakieś niesmaczne przedstawienie teatralne i ponownie zajrzała za framugę, tym razem na dłużej, chcąc rozeznać się w sytuacji.
To że w korytarzu nie pozostał nikt żywy, Astrid wiedziała już po pierwszym wejrzeniu, teraz jednak, nie pozostał tam nikt na nogach czy w ogóle poruszający się. NIe było też jednak żadnych wampirów, tylko kilkanaście rozstrzelanych lub pociętych gości klubu.
Malkavianka rozejrzała się spokojnie, po czym ruszyła w głąb korytarza.
- Będzie trzeba zmienić hotel - szepnęła do Gangrela - W ogóle wiesz o co mogło pójść? I komu?
- A co? nie jest już wystarczająco “zmieniony” - wyszeptał Viking - pewnie te wasze narkotykowe interesy właśnie wybuchły w twarz… - Z głównej tanecznej sali klubu, tej samej, gdzie Astrid spotkała wcześniej Wojtka i Brunhildę, nie dochodziły już żadne odgłosy walki czy mordu, aczkolwiek ktoś tam musiał być. Nawet kilka osób.
- Maruda - fuknęła wampirzyca i trzymając się ściany, schowana w jej cieniu dzięki nadludzkim zdolnościom, ruszyła do przodu.
Wtedy ich zobaczyła. Czterech wąsatych mężczyzn w garniturach, wampirów stało wokół poćwiartowanej Brunhildy i Wojtka i polewało ich właśnie benzyną.
Astrid ściągnęła usta, niezadowolona wyraźnie obrotem wydarzeń. Spojrzała porozumiewawczo na Gangrela, zachęcając go do działania... za moment. Po czym sama rozpłynęła się w powietrzu. Miała zamiar zmaterializować się za plecami jednego z oprychów, gdy zaalarmuje ich natarcie Gangrela. Plan był prosty - strzelić mu z karabinu w plecy, a potem w ten sam sposób potraktować pozostałych. Wiadomo jednak, jak to bywa z planami…
Viking tymczasem cofnął się w korytarz, podniósł z podłogi ciało jakiejś laski z rozpołowioną potylicą i cisnął nim w grupę mężczyzn. Trzech uskoczyło ale ten który trzymał kanister z benzyną upadł pod ciężarem zwłok, puszczając jednocześnie pojemnik. Viking schował się za rogiem kiedy mężczyźni otworzyli ogień.
Zdecydowanie nie byli z tych par, które czytają sobie w myślach. Astrid przefrunęła w postaci mgiełki za plecy trzech typów i choć karabiny mieli w użyciu, chwyciła maczetę jednego z nich i korzystając z akceleracji, błyskawicznie cięła jego szyję.
Głowa wampira pofrunęła w powietrze. tylko jeden z pozostałej trójki jednak w ogóle zorientował się, że pojawiła się nowa przeciwniczka. Mężczyzna strzelił w stronę Astrid ale chybił. W międzyczasie Viking rzucił kolejnymi zwłokami.Unikając ciosu wampirzyca przykucnęła i wykonując całkiem popisowy półobrót, cięła najbliższych stojących kainitów po łydkach. Nie czekając jednak na rezultaty, po chwili znów zmieniła się w mgiełkę.
Mężczyźni uchylali się właśnie lekko przed opadającym ciałem, kiedy ostrze Maklavianki zagłębiło się w ich własnych skórach. To był też moment kiedy do przodu skoczył Viking
Gangrel w swojej bojowej formie przywodził na myśl jakiegoś Diabła lub wręcz lupina, choć Astrid miała już okazję go takim oglądać w czasie ich wcześniejszej wycieczki.
Kainitka tymczasem powtórzyła swój manewr. Zmaterializowała się za tym wampirem, który nie korzystał właśnie z broni i zaatakowała go nią z prędkością błyskawicy.
Obcy był szybki… ale nie aż tak. Jego ramię opadło na podłogę. W tym samym czasie, Gangrel rzucił się na jednego z wąsaczy, ignorując strzały drugiego. Zresztą, jedyny nie atakowany teraz wampir, widząc iż sytuacja nie toczy się już na jego korzyść, rzucił się do ucieczki. Astrid posłała za nim serię z maszynówki, którą ktoś z poprzednich osierocił.
Kainita przyjął serię na plecy, zatoczył się, ale nie zwolnił i zniknął Maklaviance z pola widzenia. W tym samym czasie Viking, miał nieco kłopotu w walce wręcz ze swoim przeciwnikiem, który okazał się dość biegły w potencji, nieumarli wymierzali sobie potężne ciosy. Astrid przez moment zawahała się, po czym spróbowała użyć wezwania na Karlu.
“Z hotelu ucieka krwawiący wampir. Nie pozwól mu.” - pomyślała, choć nigdy wcześniej nie korzystała z tej mocy na zwierzęciu i nie wiedziała jak zadziała. Nie zaprzątając sobie jednak dłużej tym swojej ślicznej główki, postanowiła pomóc Gangrelowi. Potencja wszak nie czyniła nikogo bardziej odpornym na ostrzał z broni maszynowej.
W samą porę zresztą, gdyż kainita był jakimś twardzielem i Viking mógłby chyba walczyć z nim długo, jeśli w ogóle skończyłoby się to wygraną. Jednak walka mężczyzn mogła być wyrównana tylko do momentu kiedy jeden z nich nie jest faszerowany ołowiem. Po ostrzale Maklavianki, wąsacz zaczął szybko tracić krew i wpadł w szał.
Astrid była wariatką, ale nie miała skłonności samobójczych. Szybko zmieniła się w mgiełkę, zostawiając typka Vikingowi. Sama zaś przeleciała nad ciała potomków, by sprawdzić ich stan.
Korpusik Wojtka i korpusik Brunhildy były wolne od krwi czyli całkowicie nieruchome, zimne i martwe. Kainici leżeli na kupie ze swoimi odrąbanymi kończynami. Gdyby tylko ktoś napoił ich teraz vitae, pewnie zaraz odzyskali by przytomność, ale takie obrażenia będą goić się latami. Dwójka zapewne spędzi przynajmniej rok na wózku…
W międzyczasie, Vikingowi udało się zakołkować przeciwnika nogą od złamanego stolika.
Wampirzyca zmaterializowała się nad ciałami. Jej twarz była martwa, gdy oceniała sta uszkodzeń ciał. Ojciec nieraz tak robił przy niej. Zero emocji. Tylko fakty. A jednak... Astrid nie była jak Ivan.
- Musimy się stąd zwijać. Jeśli tamten typ zdąży zawiadomić swoich, może być po nas - powiedziała cicho - Oni... mocno oberwali - powiedziała, siadając przy korpusiku Wojtka i kładąc sobie jego głowę na kolanach. Delikatnie pogłaskała jego czoło - To twoja decyzja, co zrobisz z własnym potomkiem. Nie będę się mieszać. Ja... podjęłam decyzję. - to rzekłszy przegryzła nadgarstek i podała krew swojemu childe.

[MEDIA]https://www.colourbox.com/preview/4041218-sveti-stefan-resort-island-in-montenegro-at-night.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/4f/c2/a2/4fc2a26a4ea55b37d377798a79e34df7.jpg[/MEDIA]

[MEDIA]http://rlv.zcache.com/albania_i_love_my_albanian_wife_t_shirt-rb1ce7788563d4df080468996eeef0b93_k21h1_324.jpg[/MEDIA]

Kolejnej nocy, jeszcze od obsługi pensjonatu, wampirzyca mimochodem dowiedziała się, że największą szychą w okolicy, jest Dragan Velković.
Biznesmen, Bogacz, Gangster, Filantrop.

Korzystając z taktowności Aghaty, uprzejmości Duszewskiej, zdolności oratorskich Karla oraz asertywności Vikinga, jak i z wdzięków własnych, w przeciągu kolejnych kilku miesięcy Astrid udało się owinąć Velkovića wokoło własnego palca. Małego palca i to wcale nie szóstego, czego zapewne życzyłaby sobie jej samozwańcza matka.

Pogoda była wspaniała (co nie było wyzwaniem jeśli ostatnią dekadę spędziło sie w Oslo…) jedzenia i wygód nie brakowało, a i dzieci rosły powoli… tudzież powoli odrastały.
Świadoma tych faktów, Astrid zadecydowała o wydłużeniu wakacji o kilka lat,w przeciągu których, Czarnogóra może nie stała się bardziej bezpieczna…
ale za to stała się ciekawsza.