Ken i Lindsay byli w patowej sytuacji. I to tak w chuj.
Dziewczyna rozglądała się bezradnie po okolicy szukając jakiegokolwiek ratunku. Kiedy nie dostrzegła żadnych superbohaterów ani innych fajerwerków pisnęła cicho wbijając boleśnie tipsy w skórę dłoni. Czy to właśnie to było tym momentem kiedy przed oczami stawało całe życie? Jeśli tak to ona nic nie widziała będąc albo ślepą albo po prostu była to bujda. Nie odnotowała ani Lulu ani też padającego na ziemie nauczyciela. Nie miała na to czasu. Chwyciła tylko swojego Misiaczka za rękę i ścisnęła ją mocno patrząc na futbolistę.

W głowie Lindsay pojawiła się myśl, że jak mają już zginąć to zginą jak Romeo i Julia. Wprawdzie blondynka nie wiedziała jak tamci zginęli, ale wszędzie się o nich mówiło i ponoć była to bardzo romantyczna śmierć o której napisali książkę. Może o nich też napiszą? Potrząsnęła szybko głową dalej patrząc na Kennego. Nie mogli się poddać, a jak już to zginą jako bohaterzy! Zginą we śnie! ... Znaczy, no.. W walce!

Dziewczyna przesunęła wzrokiem po grupce nagusów, aby po chwili na jej i tak przerażonej twarzy wykwitł grymas niemal zwierzęcego strachu kiedy spojrzała ponad obnażonymi ramionami oprawców. Coś było za nimi. W lesie. I to było przerażające!

Kenny wprawdzie nie widział co to mogło być, ale panika jego blond Misi bardzo mu się udzieliła i wystraszony począł rozglądać się na boki. Bysior nie był najbardziej rozgarniętym człowiekiem i nawet się nie zorientował, że to co właśnie robiła Lindsay było przedstawieniem, ostatnim zrywem przed prawdopodobnie nieuniknioną śmiercią. Chwycił maczetę z pleców nieszczęsnego nauczyciela i kiedy napastnicy wydawali się rozkojarzeni chwilowym przedstawieniem (a nawet jeśli nie to i tak) Lindsay ten ruszył niczym taran przed siebie siekąc ostrzem na oślep.

A tuż za nim biegła blondynka ściskając w jednej z rąk swoją patelnię i nią także wymachując jak oszalała.

Nie patrzyli za siebie. Nie brali pod uwagę zostawionych za plecami. Może Bóg im wybaczy.

Byli wojownikami o swoje lepsze jutro. O lepszą i światłą Amerykę! Jeśli mają zginąć to zrobią to chcąc zabrać do grobu ze sobą jak najwięcej tych brudnych Meksykanów. Za wolność! Za równość! Za GONDOR!

Dean wypatrywał żółtych kropek. Okazjonalnie rzucał spojrzenie Claire i Jerry'emu, chcąc sprawdzić, jak trzymają się. Nie zwracał uwagi na Kimberly, gdyż sądził, że bystra dziewczyna w porę dostrzeże niebezpieczeństwo. Van der Veen nie spodziewał się, że to ona złapie się w sidła założone przez dzikusów. Poczuł gulę rosnącą w przełyku. Jakby przerażenie, niedowierzanie i rozpacz splotły się w zimny, mokry kłębek i stanęły w poprzek.

Dopiero po chwili zauważył, że wstrzymał oddech. Zmusił się do zaczerpnięcia powietrza. Cierpienie dziewczyny wydawało się wręcz namacalne. Promieniowało z niej i niczym fala nacierało na Deana. Chłopak nie nazwałby się empatą stulecia, lecz mimo to okropnie było mu żal Hart. Nie wszystkie ich rozmowy w ostatnim czasie określiłby jako pozytywne... lecz teraz nie miało to najmniejszego znaczenia. W obliczu zagrożenia nie mieli nic prócz siebie. Holender odczuwał silne poczucie lojalności względem grupy i nie mógł jej zdradzić. Nawet nie przyszło mu to do głowy. Każde życie było bezcenne.

Doskoczył do Hart i zasłonił jej usta.
- Nie krzycz, usłyszą nas - szepnął. Drugą ręką podniósł patyk i przysunął go do twarzy Kim. - Zagryź go z całej siły - poradził.
Ból bez wątpienia rozdzierał Hart, jednak dziewczyna nie mogła krzyczeć z jego powodu. Dean czuł się bezdusznie, zakazując jej wrzasków. Niestety nikomu nie pomogłyby, a prędzej posłałyby wszystkich na dno.

Następnie van der Veen schylił się, aby pomóc Claire w rozwarciu pułapki. Chwycił z całej siły. Miał nadzieję, że uda im się przezwyciężyć chłodny uchwyt stali na kończynie Kimberly.
- Będziesz musiał ją ponieść - szepnął do Jerry'ego. Następnie obrócił się za siebie i spojrzał między krzaki. Dzikusy mogły pojawić się lada moment. Wzrok van der Veena przesunął się na zaostrzony, kuchenny tasak. Jego oręż w starciu z nieprzyjacielem.
- Będę zamykać pochód - rzekł gorączkowo.

Miał nadzieję, że nie zginie z powodu toporka rzuconego plecy. Przed oczami Deana pojawiła się również nieco abstrakcyjna wizja bycia złapanym przez lasso, albo przygniecionym do podłoża przez zapaśniczy skok. Ktoś jednak musiał ubezpieczać tyły. Claire odważnie zaproponowała, że będzie pełnić funkcję przewodnika pośród pułapek. Jerry musiał zająć się Kim. Van der Veenowi pozostałą tylko jedna opcja.

Najpierw jednak musieli poradzić sobie ze stalową pułapką. Miał nadzieję, że nie przesądzi ona o losie Kim... a także całej ich czwórki.

Wyczekali odpowiedni moment, gdy reszta dzikusów wdarła się do domku nieopodal i przyczajeni wybiegli na zewnątrz. W bieganiu obaj panowie byli wyśmienici, zatem szybko pokonali dystans do masztu i znaleźli się przy dochodzącej do siebie nauczycielce.
- Marty? Danny? Co się... co się tutaj dzieje? - Głos Kate drżał, a spojrzenie wciąż było mętne. Z tyłu jej głowy dostrzegli posklejane krwią włosy.
Sportowcy błyskawicznie poradzili sobie z wąską liną krępującą nauczycielkę i pomagając jej iść, szybko ruszyli za pomieszczenia gospodarcze. Kate Marshall, mimo iż wciąż w niezbyt dobrej formie, pomagała im jak mogła, próbując poruszać się o własnych siłach.

Za cztery drewniane, wysokie budy dotarli w chwili, gdy między halą do unihokeja a jadalnią przemknęło dwóch morderców, ciągnących za sobą dwa ciała. To byli Jack i Annika, co oznaczało, że tamci ich dopadli. Nie czekając na dalszy rozwój wypadków, ruszyli w stronę szkolnych autobusów i po chwili znaleźli się za ich osłoną. Danny i Marty poczynili szybkie oględziny maszyn i odkryli nieprzyjemną prawdę - tylne opony obu autobusów miały powbijane na bieżnikach jakieś metalowe kołki, bądź gwoździe. Po cztery na każdej z tylnych opon, choć te nie wyglądały, jakby straciły zbyt dużo powietrza. Ukryci i chwilowo bezpieczni, mieli czas na podjęcie kolejnych decyzji.

Działali szybko i sprawnie. Na polecenie Deana, Kim przestała krzyczeć, choć dyszała tak ciężko, jakby za chwilę miała dostać zapaści. Zagryzła patyk, a pozostała trójka zajęła się pułapką. Musieli włożyć nieco siły, by rozewrzeć metalowe szczęki, jednak w końcu się udało i uwolnili nogę Kimberly. Rana wyglądała paskudnie. Nie dość, że z kilku dziur powyżej kostki płynęła krew, to kość nogi również wyglądała im na uszkodzoną. Nie przyglądali się jednak dokładniej, bo nie było czasu. Jerry czekał już z przygotowanym pseudo opatrunkiem z własnej koszulki, który szybko nałożyli na krwawiącą ranę, a chwilę później Gbadamosi wziął bladą Hart na ręce, a ta oplotła ręce wokół jego szyi. I tylko zaciśnięte zęby dziewczyny zdradzały, że bezgłośnie walczy z bólem, nie zdradzając przy okazji ich położenia.

Ruszyli dalej, choć z ranną Kim nie byli w stanie wykrzesać z siebie nic ponad szybki marsz. Słyszeli za sobą dziwne odgłosy, jednak ilekroć Dean obejrzał się za siebie, niczego nie potrafił dojrzeć. Claire zaalarmowała ich w porę o kolejnej czekającej w listowiu pułapce i omijając ją, znaleźli się w końcu na plaży. Otwartą przestrzeń przywitali z ulgą, jednak optymizm szybko zniknął, gdy okazało się, że przy brzegu nie ma kajaków! Żadnego! Dopiero krótki rzut oka na jezioro dał im do zrozumienia, że zostały zwodowane i teraz bujały się delikatnie w różnych częściach Beaver Hut Lake, z dala od brzegu.

Sytuacja była ciężka. Co prawda Jerry, Dean i Claire byli sprawni i mogli spróbować popłynąć na drugą stronę jeziora, jednak dla Kim ta opcja nie wchodziła w grę. Opatrunek na kostce zdążył już cały nasiąknąć krwią i wyraźnie odznaczał się na tle bladej nogi dziewczyny. Jakby tego było mało, spomiędzy drzew wyszło dwóch nagich dzikusów, którzy podążali za nimi przez las. Zawyli wesoło i pewni swego ruszyli nieśpiesznie w stronę czwórki nastolatków. Dla Jerry'ego, który od początku był kłębkiem nerwów, tego było już za wiele. Położył Kimberly na rozgrzanym piasku, po czym po prostu... uciekł. Rzucił się biegiem wzdłuż linii brzegowej i po chwili zniknął między drzewami. Jeden z dzikusów ruszył za nim, podczas gdy drugi wciąż maszerował w stronę Claire, Kim i Deana, oblizując lubieżnie wargi i wydając z siebie obrzydliwe dźwięki.

Gdy dobiegli do jeziora i okazało się, że kajaki zostały zwodowane, Kim nie da rady płynąć, a z lasu wyszła dwójka myśliwych, która za nimi podążała, coś w nim pękło. Po prostu nie wytrzymał. Zostawił dziewczynę, którą za wszelką cenę chciał chronić i zerwał się do biegu. Strach, przerażenie i niemoc, które spłynęły na Jerry'ego wygrały ze zdrowym rozsądkiem. Teraz chciał tylko uciekać, być jak najdalej od zagrożenia, które sprawiało, że był jednym wielkim kłębkiem nerwów.

Biegnąc co sił przy linii brzegowej, minął miejsce na ognisko i zniknął między drzewami. Kątem oka dostrzegł, że jeden z napastników ruszył jego śladem, co sprawiło, że spłynęła na niego kolejna fala przerażenia wgryzającego się w trzewia. Musiał myśleć. Czy lepiej będzie mu w lesie, czy może jednak wybrać jezioro i spróbować przepłynąć na drugi brzeg?

Z walącym sercem poczęła zakradać się w kierunku porzuconej przez dzikusa siekiery, cały czas mając go na oku. Ostrożnie wybierała miejsca, w których kładła stopy, zważając, by nie wpaść w jedną z zastawionych pułapek. W pewnym momencie wzrok Sam i Vesny spotkał się, a Parker przyłożonym do ust palcem wskazującym dała znać Chorwatce, by ta była cicho. Dzikus, targany pożądaniem, zdążył już podejść do Pavicić i próbował się do niej dobrać, jednak dziewczyna kopała i broniła się, jak mogła. Narobiła przy tym trochę hałasu, co pomogło dotrzeć Sam do siekiery szybciej, niż zakładała.

Podniosła narzędzie i chwyciła je w obie dłonie, czując dziwne podniecenie mieszające się ze strachem. W dwóch krokach znalazła się za odwróconym tyłem mężczyzną, który właśnie chwycił Vesnę za obie nogi. Nie było na co czekać. Zamachnęła się i uderzyła siekierą z całą siłą, jaką mogła z siebie wykrzesać. Ostrze weszło czysto tuż powyżej ucha - obie dziewczyny usłyszały paskudny dźwięk pękającej czaszki, a z rany buchnęła ciemna krew. Mężczyzna zwalił się na ziemię, niczym stare drzewo i podrygiwał jeszcze chwilę w przedśmiertnych spazmach, a potem znieruchomiał.

Sam poczuła, jak nagle schodzi z niej całe napięcie, a sekundę później opróżniła żołądek w okoliczne paprocie.

Paskudny dzikus zarechotał, napawając się widokiem przerażonej Vesny. Musiał czuć się teraz jak drapieżnik, który dopadł swoją ofiarę i bawiąc się z nią, dawał jej złudną nadzieję na przeżycie. Musiało go to również podniecać, gdyż patrząc, jak dziewczyna odczołguje się w paprocie, chwycił za nabrzmiałego członka i zaczął się masturbować, wydając przy tym groteskowe dźwięki.

I w tym momencie, za jego plecami mignął Chorwatce jakiś kształt. To była Samantha! Musiała zakradać się właśnie w miejsce, gdzie tamten odrzucił siekierę. Chciała jej pomóc! Przyłożonym do ust palcem dała Vesnie znać, by ta była cicho, a w dziewczynę jakby wstąpiły nowe siły. Dzikus był już przy niej, zatem zaczęła krzyczeć, kopać, by narobić jak największego hałasu. Mężczyzna był silny i w moment chwycił ją za obie nogi, podciągając w górę, jakby chciał nadziać na swoją brudną męskość.

Wtem Vesna ujrzała obok jego głowy jakiś ruch, a potem ciałem dzikusa szarpnęło, gdy ostrze siekiery weszło w głowę, nieco powyżej ucha. Buchnęła ciemna krew, a napastnik uwolnił uścisk na nogach dziewczyny i padł w paprocie. Drgał jeszcze przez moment, a potem zastygł w bezruchu. Chorwatka ujrzała przed sobą bladą Samanthę, która odwróciła się nagle energicznie i zwymiotowała w krzaki.

Udało jej się. Były bezpieczne. Przynajmniej w tej chwili.

Wzięli odwrót, bo i cóż innego mogli w tej sytuacji zrobić? Napastników było za dużo, by próbować walczyć, choć wymachujący maczetą Ken był naprawdę ciekawym widokiem. Zostawili Lulu i Gaudencio, po czym ruszyli biegiem w stronę domków nieopodal. Los chciał, że wtem na ścieżkę wyskoczył jeden z dzikusów, który wcześniej musiał pobiec za Bay'em i Vesną. Zamachnął się siekierą i choć nie trafił, to sprawił, że Ken wpadł na Lindsay i oboje stracili równowagę, padając na piaszczystą dróżkę.

I to był ich koniec. Znikąd nie przyszła pomoc. Widzieli tylko, jak dopadają do nich dzikusy, a potem opuszczają na nich ostrza i uderzają łańcuchami. Z ran tryskała krew. Poczuli niewyobrażalny ból, zanim umysły obojga nastolatków spowiła wieczna ciemność. Tak naprawdę nie wiadomo było, które umarło pierwsze, ale zginęli tak, jak żyli - razem, połączeni dziwnym uściskiem, jakby Ken do końca chciał chronić swoją Misię...

Zostanie panią życia i śmierci było bardzo pociągające. Podniecające. Dawało kontrolę nad rzeczywistością i ten dreszczyk podniecenia nieporównywalny z niczym innym. Podświadomie chyba na to właśnie Kaya czekała. Chciała tego. Decydować o życiu ludzi, których nie cierpiała, to było bezcenne uczucie. Najlepsze. Tyle razy musiała stawiać czoła zaczepkom, tyle razy musiała borykać się z poronionymi żarcikami jakichś idiotów, którym wydawało się, że zaklejenie zamka do szkolnej szafki gumą do żucia jest takie super... Teraz mogła się odegrać nie ruszając nawet z miejsca. Szkolny gwiazdor i jego lala. W końcu dostaną za swoje!

Z uśmiechem patrzyła, jak tamci uciekają, ale za chwilę wypadł na nich dzikus z lasu, wytrącając z równowagi. Reszta napastników nie czekała. Dopadli do nich i na Larkinsa oraz jego tlenioną blondynę spadł grad ciosów. Noże, łańcuchy, maczety. Nie mieli szans. Kaya widziała, jak padają pokrwawieni na ziemię, jak tamci upewniają się, że dwójka nie przeżyje, zatapiając w ich ciałach po raz kolejny ostrza. Wszędzie była krew, dużo krwi. A van Ophem siedziała w krzakach, oglądając to przedstawienie. Mogła coś zrobić, mogła im pomóc, ale tego nie chciała.

Gdy tamci z nimi skończyli, wielki facet w czerwonej koszuli wymamrotał coś do pozostałych i wskazał im palcem miejsce, z którego wcześniej doszedł krzyk Jerry'ego. Dwóch dzikusów rzuciło ciała Gaudencio, Lulu, Kena i Lindsay na siebie, po chwili dołączyły do nich zwłoki Anniki i Jacka przytargane z lasu przez kolejnych morderców. Czerwona Koszula warknął i wszyscy ruszyli za nim ścieżką w stronę jeziora. Kaya musiała się bardziej pochylić w krzakach, gdyż tamci czujnie rozglądali się po okolicy, a gdy wyszli na otwarty teren, w ich szeregach pojawiło się jakieś poruszenie połączone z irytacją. Dziewczyna nie wiedziała, o co dokładnie chodzi, ale fakt, że dzikusy zaczęły nagle pędem biec w stronę rzeki mógł podpowiadać, że nie wszystko szło zgodnie z ich planem.

Kaya została po chwili sama wśród szumiących kojąco drzew. I tylko leżące nieopodal trupy przypominały, jaki koszmar się tutaj rozgrywał. Rozejrzała się. Wyglądało na to, że jest w miarę bezpiecznie, musiała więc wykonać kolejny ruch.

Po dobiegnięciu do masztu i uwolnieniu Kate miał ochotę ją przytulić, jednak ostatecznie się powstrzymał. Nie mieli czasu na takie rzeczy, a inna sprawa, że Marty odebrałby to po swojemu i zaczął wymyślać przeróżne historie. Wolał mu teraz tego zaoszczędzić. Gdy nauczycielka zapytała, co się dzieje, szybko streścił sytuację, prowadząc ją w stronę baraków gospodarczych.
- Nie wiem, czy pani pamięta... - Zaczął. Czuł się dziwnie zwracając się do niej per "pani". - Zaatakowały nas jakieś dzikusy, które za wszelką cenę chcą nas wzystkich pozabijać. Nie wiemy, co się dzieje z pozostałymi, bo się niedawno rozdzieliliśmy. Ja z Marty'm pomyśleliśmy, żeby dostać się do autobusów, reszta miała swoje plany. Ci skurwiele chcieli panią zabić, ale udało nam się panią uratować.

Wpadli za zasłonę budynków gospodarczych i akurat wtedy Danny dostrzegł dwóch morderców ciągnących za sobą ciała. Przeszedł go nieprzyjemny dreszcz i coś ścisnęło w dołku, gdy zobaczył, że to Jack i Annika. Chłopaka jakoś bardzo nie żałował, bo i nigdy im po drodze nie było, ale Annika wydawała się być fajną dziewczyną, pomimo tego, co się między nią a Calistrim wydarzyło przedwczoraj w nocy. Żałował, że skończyła w taki sposób. Po chuj biegła do tego lasu? W grupie miałaby większe szanse na przeżycie. Teraz jednak nie miało to już żadnego znaczenia.
- Jack i Annika nie żyją. - Nie wiadomo było, czy powiedział to do siebie, czy do Kate i Marty'ego, bo oni chyba również widzieli tych dwóch dzikusów. - Ruszmy się, zanim przyjdzie nasza kolej.

Po tych słowach, najpierw obrzucając spojrzeniem najbliższą okolicę, by upewnić się, że nikt ich nie zauważy, pobiegli do autobusów. Kryjąc się za nimi, pomogli Kate usiąść, a potem zabrali się za sprawdzenie opon. Jak Danny się spodziewał, dzikusy zajęli się nimi, ale w totalnie frajerski sposób. Może na zabijaniu to oni się znali, ale na pewno nie na przebijaniu opon. Calistri aż prychnął do siebie, oglądając powbijane gwoździe o ułamanych łebkach, czy co to tam było. Wbijając je tak głęboko, ci debile sprawili, że powietrze uciekało bardzo powoli, co pozwalało jeszcze pojeździć tym sprzętem. Danny w mig sobie przypomniał, że czasami wracał do domu z jeszcze poważniej załatwioną oponą, więc jazda na takich nie powinna być bardzo problematyczna. Sprawdził kciukami wszystkie opony, upewniając się, że nie pojadą na "flakach" i skinął Marty'emu głową.
- Damy radę, ci idioci nie uszkodzili opon tak, jak planowali. To nasza szansa - powiedział. - Ty bierzesz jeden, ja drugi autobus i zasuwamy w głąb obozu, żeby pomóc reszcie. Może uda nam się na kogoś trafić, a przy okazji porozjeżdżać tych zjebów. Marshall jedzie ze mną. Powodzenia, Mart, nie dajmy się zabić.

Zbili żółwika, po czym Danny pomógł wstać nauczycielce, otworzył drzwi i razem z nią wszedł do środka. Posadził ją w fotelu za kokpitem kierowcy, chwycił jej twarz w obie dłonie i pocałował delikatnie, by dodać otuchy.
- Wszystko będzie dobrze, wyrwiemy się stąd. - Zapewnił, choć jakoś sam do końca w to nie wierzył. W sumie kto by wierzył, znajdując się w samym środku pieprzonego koszmaru. - Połóż się na obu siedzeniach i schowaj głowę w ramiona. To tak na wypadek, gdyby tamte pojeby zaczęły rzucać siekierami - powiedział i szybko odwrócił się, siadając za kółkiem autobusu.

Nigdy wcześniej nie jeździł czymś takim, ale zawsze musi być ten pierwszy raz, czyż nie? Poza tym nie sądził, żeby miał większy problem. Może na ulicach, gdzie panuje ruch i musiałby trzymać się sztywno swojego pasa sprawiłoby mu to kłopot, ale przecież byli na otwartej przestrzeni i właściwie musiał tylko uważać, żeby nie wpaść w któryś z drewnianych domków. Uważał się za dobrego kierowcę, ale i tak wiedział, że chwilę mu zajmie, nim się przyzwyczai do innego modelu jazdy - potem pójdzie już z górki. Musi. Nie ma innej opcji.

Spojrzał w stronę Marty'ego, który siedział za kierownicą w autobusie obok i dając znak palcami, na trzy odpalili silniki. Danny wrzucił wsteczny, żeby wykręcić po łuku, a potem ruszył w stronę centrum ośrodka i nad wodę, rozglądając się za ziomkami z klasy i dzikusami. Miał zamiar rozjechać każdego, który napatoczy mu się przed maskę, a biorąc pod uwagę, ile hałasu robiły silniki tych maszyn, długo nie zajmie, nim ich na siebie ściągnie. Co chwilę przyduszał też klakson, dając kolegom i koleżankom znać, że udało im się dotrzeć do autobusów i w którą stronę mają się kierować.

Skupiony, zacisnął mocniej dłonie na kierownicy. To była ich ostatnia szansa, żeby jakkolwiek postawić się tym zjebom i przy okazji wyjść z tego cało. Teraz, albo nigdy. Let's rock. And roll...

W pewnym momencie kończyła się wyrozumiałość, a zaczynała irytacja. Następnie uczucie zagęszczało się w złość, która popłynęła żyłami Deana niczym rozgrzana, piekąca nafta. Co mogło dziwić... była skierowana ku koledze z grupy.

Jerry okazał się czarną owcą w ich drużynie. Wcześniej swoim krzykiem sprowadził na nich kłopoty. Potem - eskortowany w szyku pomiędzy Deanem a Claire - dotarł tuż nad jezioro... tylko po to, żeby spanikować i uciec! Cóż za czarna niewdzięczność. No cóż, wszystko wskazywało na to, że teraz Kim - o ile przeżyje - poda mu czarną polewkę i tak zakończy się historia ich miłości. Van der Veen wolałby usłyszeć czarno na białym, zanim wyruszyli, że na Jerrym nie można polegać. Niestety Gbadamosi, niczym prawdziwy czarny charakter tej opowieści, postanowił zataić tak istotny fakt. Dean westchnął. Czy to właśnie tu umrą? Nikt nie dowie się w jaki sposób zakończyli żywot. W samolotach czarna skrzynka rejestrowała ostatnie chwile życia pasażerów. Tutaj jednak nie mogli na to liczyć. Ale to i tak nie liczyło się w tej czarnej godzinie, kiedy rozpędzony dzikus zmierzał prosto na nich. Jego brudny, rozmachany kutas latał na wszystkie strony, jak gdyby odprawiając jakiś rytuał czarnej magii. Jednak Dean wątpił, by morderca potrzebował czarów, aby ich zabić. Broń w jego rękach wystarczała aż zanadto.

Van der Veen nieco osłabł po długim biegu. Przykucnął, przypadkiem przyjmując pozę osłaniającą przed dzikusem metaliczny błysk tasaka. Każdy mięsień chłopaka był napięty ze stresu. Spojrzał na Claire. Ciarki przeszły po jego ciele, gdy ujrzał, jak bardzo bezbronnie wygląda. Wtedy jednak ich oczy spotkały się... i Dean zrozumiał, że dziewczyna tylko udaje. Zapewne chciała oszukać dzikusa, licząc na to, że ten opuści gardę! Holender zrozumiał, że to może być ich jedyna szansa. Podniósł wzrok i wydał z gardła tak beznadziejny i godzien litości krzyk, jak tylko potrafił. Wyszło całkiem dobrze, choć nie mógł konkurować z naturalnym falsetem Jerry'ego.

To było ryzykowne, jednak nie mogli podjąć żadnego kolejnego kroku, mając na karku to obrzydlistwo. Dean zamierzał w ostatniej chwili zerwać się zwinnie do przodu i posłać tasak wprost w krocze dzikusa. W normalnych okolicznościach nawet nie chciałby o tym słyszeć, a tym bardziej uczynić, jednakże... to była wojna. A instynkt przetrwania, włączony w odpowiednim momencie, mógł dodać skrzydeł bardziej niż tankowiec Redbulla.

Dean zastygł w pozornym przerażeniu i słabości, jednak tak naprawdę każdy mięsień był gotowy do ataku. Cieszył się, że jest silny, choć jego sylwetka zdawała się drobna. Dzikus mógł go nie docenić. Tak jak na zawodach pływackich nie doceniali go ci wszyscy sportowcy... choć koniec końców to on z nimi wygrywał.