Znowu bez własnej inicjatywy, znowu przerzucał na nią odpowiedzialność. Jana naprawdę nie wiedziała jaki cudem przeżył do chwili obecnej i to jeszcze bez nogi w samotności na pustyni. Tacy ludzie jak Ferad powinni żyć w cywilizacji, gdzie ktoś będzie za nich myślał, ktoś będzie ich wspierał.

- Jak tam wolisz - odpowiedziała dalej zwiększając prędkość, kierowała się w stronę wąwozu. - A co myślisz o zasadzce? wygląda na to że ukształtowanie terenu nam sprzyja. Chyba, że już zdecydowałeś - to mówiąc zawiesiła na chwilę głos w niedopowiedzeniu.

W zasadzie, to Ferad nie był pewny co do ostatniego jej zdania. Przez chwilę zastanawiał się, co miała na myśli i czy znowu zbiera jej się na dąsy. Irytował go już jej charakterek, ale uznał, że lepiej zignorować ostatnie zdanie, skoro i tak nie wiedział, o co chodziło. Skupił się zamiast tego na poprzedniej części wypowiedzi, gdzie go chyba po raz pierwszy spytała o opinie. Był na nią wściekły, pomimo jej niezwykłej szczerości, już choćby za sam fakt wdania się w tą batalie. Następnym razem, jak będzie chciała pomagać sierotom z karawan, to wyskoczy z samochodu. Już woli iść na piechotę, niż legnąć trupem z ręki jakiegoś pustynnego rzezimieszka.

- Sądzę, że w ogóle nas tu nie powinno być. - Po krótkiej chwili dokończył. - Nie wiem, jak oceniasz skuteczność takiej zasadzki, ale mam nadzieje, że znasz się na tym lepiej niż na zawieraniu znajomości. Spędziłem 2 lata na pustyni, kreśląc tylko mapy i zwiedzając czasami ich odpowiedniki, więc wybacz bardzo, ale nie powiem ci, jaki teren się nadaje do zabicia tych skurwieli.

Gdy skończył swój wywód, znów obejrzał się za siebie i zobaczył jadący wśród kurzu samochód, który ewidentnie zwiastował im śmierć. Nie wiedział, ilu ludzi zmieści się w takim, ale na pewno więcej, niż dwójka. Wolał nie ryzykować oberwania jednym z tych ich oszczepów. Spróbował policzyć, ilu ludzi mieści się w pojeździe ich prześladowcy, ale niezbyt cokolwiek widział przez tumany kurzu. Dał sobie spokój i obrócił się z powrotem do maski, gdzie widać już było ich szanse na przeżycie. Coś mu mówiło, że jechanie z tą kobietą, to będzie zły pomysł. Przez chwilę wzięła go litość, że biedaczysko nie ma mapy, ale odkąd zasypało mu pojazd, wzięła ster podróży w swoje ręce. Właśnie zobaczył, jakie są tego skutki. Nawet jeżeli nie zginą, to może oberwać ich pojazd, a on nie zamierzał się spóźniać. Nie po to wybierał się na płaskowyż, by okazało się, że akurat te sny się sprawdziły i akurat się spóźnił, bo jakaś nieznajoma wariatka postanowiła naprawiać ten zjebany świat.

W końcu Ferad wyrwał się z tych myśli i postanowił, że później jej wygarnie za takie decyzje. Skupił wzrok na obiekcie przed nimi i załadował w końcu dwururkę. (jeżeli właściciel pojazdu zapomniał nabojów do tej bardzo celnej broni, to proszę zignorować fragment zdania, traktujący o niej)

Nigdy więcej nie będzie zadawać mu pytań, bo to i tak mija się z celem, a kosztuje ją tylko masę zdrowia. Swoją drogą dziwny człowiek, sam mówi że od dwóch lat kreśli mapy tej pustyni a nie wie czy ten wąwóz nie kończy się czasem ślepo, albo czy nie ma innych równie nie przyjemnych niespodzianek. Logicznym było, że nie chciała z łowcy zostać ofiarą.

Spojrzała do tyłu. Tuman kurzu rozwiewający się w powietrzu dobitnie świadczył, że pomimo iż dystans między Walkirią a pościgiem się zwiększył, oni nadal nie odpuszczali. Zaczęła się zastanawiać czy naprawdę nie chcą jej zapędzić do wąwozu, czy czasem nie czeka tam na nią zasadzka. Wydawało jej się to bardzo mało realne, z drugiej jednak strony przecież nawet takie pustynne śmiecie muszą mieć gdzieś swoją bazę wypadową, swe legowiska... a ten wąwóz wyglądał na warty uwagi.

Jechała w ciszy, gdy odległość się zwiększyła na tyle, że była pewna, że zdążą się przesiąść, odezwała się.

- uważaj, wyskakuj, zmieniamy się, trzymaj się w zasięgu strzału - a następnie zatrzymała auto, bez gaszenia silnika i zaczęła się gramolić na sąsiedni fotel bez wychodzenia na zewnątrz. Miała nadzieję że Ferad zrozumie, że to oznacza że ma się ruszać: raz dwa...

Malakai przywalił wejście kilkoma większymi odłamkami gruzu by nie dopuścić do wielkiej szarży kurdupli. Szybko znaleźli, że są w potrzasku, a mechaniczny ptak mówił jakieś dziwne, chemiczno-brzmiące, słowa.
- Te, sowo. O czym ty mówisz? - zapytał przyjmując formę glabro - Co to jest ten trinitoheksan? Jakie ma właściwości?

Potem zobaczył, że mapa najwidoczniej została zniszczona.
- Tsk… znajdziemy kogoś kto ją odczyta jak tylko się stąd wydostaniemy. Moim Cassimirem… tym wozem co stoi na zewnątrz, możemy pojechać na koniec świata na jednym baku.

Wtedy też dostrzegł zbliżającego się mutanta. Już wtedy zamilkł. Wdrapał się nad przejście i czekał na niego, by uderzyć z góry. Gdy tylko wystawił swój parszywy łeb ściął mu go nowym mieczem.

- Mam pomysł. Ty, ja. Dwa hispo biegnące i wykorzystujące przewagę zwinności nad tymi pokrakami, a w razie potrzeby przebijające się przez nich czystą masą. Będą rany, ale nic czego nie zaleczymy. Potem, z góry, możemy jakiś plan ułożyć.

Gdy udało mu się załadować dwururkę, siedział przez te chwilę w milczeniu i patrzył na wąwóz przed nimi, zastanawiając się, czy jest tam coś, co miałoby ochotę ich zarżnąć. Gdy Jana nagle zatrzymała samochód i zaczęła go poganiać, by zmienił miejsce, ten wyrwał się z tych rozmyślań i poderwał z fotela. Rzucił dwururkę na siedzenie Jany i szybko przeszedł na miejsce kierowcy, gdzie rozsiadł się i depnął w gaz. Ich przeciwnicy już z pewnością skorzystali z tej chwili postoju, a on nie zamierzał spotkać się z nimi, szczególnie jeżeli mieli w planach zasadzkę.

Obejrzał się na chwilę za siebie i zobaczył, że napastnicy rzeczywiście się przybliżyli. Nie był już taki pewien, czy uda im się dotrzeć do wąwozu na czas. Jechał z maksymalną prędkością, przy której nie oderwie im niczego od samochodu w momencie, gdyby wjechali w jakiś mały dołek. Po krótkiej chwili takiej jazdy obrócił się na chwile do Jany, ale doszedł do wniosku, że lepiej patrzeć na nieistniejącą drogę przed nimi i obrócił szybko głowę w stronę szyby.
- Ile potrzebujesz odległości, by trafić z tego? - Kiwnął głową na dwururkę, po czym jeszcze raz obrócił na chwilę głowę do tyłu.
Wąwóz rósł w jego oczach i wydawało mu się, że powinni zdążyć do niego, zanim te krwiożercze gnojki ich dogonią. Serce biło mu w tej chwili bardzo szybko i co jakiś czas z nerwów oglądał się za siebie, ale za chwile obracał głowę z powrotem na wąwóz. Był już w stresujących sytuacjach, ale niewiele razy w życiu jechał tak szybko oraz z takim towarzystwem na ogonie. Co chwilę wyobrażał sobie w głowię, jak Walkirie trafiają te ich oszczepy, bądź nagle wyrasta przed nimi dół, który oznacza koniec jazdy i kompletne zniszczenie samochodu. Te myśli przychodziły nad wyraz często w tej chwili, ale starał się je ciągle odpędzać. Jeżeli Jana umie z tego strzelać, to może pożyje jeszcze trochę.

- spierdalaj - wysyczała przez zaciśnięte zęby i zaczęła przepychać się na siedzenie kierowcy. Nie była przy tym zbyt delikatna. W tej chwili właściwie miała ochotę aby go zajebać. Nikt nigdy aż takim stopniu nie nadużył jej zaufania. Mogli umrzeć przez tego skurwysyna. Baran, zero pomyślunku, kutas co się z choinki urwał. Przecież mówił, że ma samochód, przecież mówił że będzie szedł po benzynę. To wszystko nie mieściło jej się w głowie.

Nigdy więcej nie dopuści go za kierownicę. Gdy udało jej się przebić na właściwe miejsce podjęła próbę zapalenia silnika. Jeśli uszkodził Wakirię urwę mu łeb przy samej dupie pomyślała - o ile to wszystko byłoby prostsze gdyby mu wtedy ukradła tą mapę, ale nie musiały ją wziąć skrupuły Kutwa mać.

Przelotne spojrzała na powoli zbierające się spadochroniarza z piorunem, zastanawiając się czy jest zasięgu broni krótkiej. W sumie warto eliminować wrogów za swymi plecami. Nie wiedzieć czego wraz z tą myślą
ujrzała przed oczami twarz Ferada.

Przez pierwsze półtora sekundy Ferad siedział po prostu i zastanawiał się, co miało miejsce przed chwilą, ale potem Jana coś do niego syknęła i zaczęła wypychać z siedzenia, więc po prostu z niego zszedł i chwycił swoją włócznie. Przez chwilę miał ochotę dźgnąć ją tą bronią, ale opanował się i po prostu przesiadł na drugie siedzenie. Ta kobieta naprawdę chyba nie potrafiła panować nad emocjami. Wciągnęła ich w to bagno i już poważnie się zastanawiał, czy nie lepiej będzie iść na piechotę, niż z tą wariatką. Odkąd z nią był, ciągle się denerwował i ciągle ta chyba na siłę starała się wyprowadzić go z równowagi tylko po to, by mieć z kim się kłócić. Na szczęście jakoś zawsze udawało mu się uspokoić i tym razem również spróbował opanować emocje. Nie da się znowu jej sprowokować.

Obejrzał się za siebie i zobaczył samochód przeciwników. Przez chwilę rozważał przemianę, ale wolał zachować tego asa jak najdłużej. Jeżeli teraz nie trafi ich szlag, to może będzie lepsza okazja by rozpłatać im gardła pazurami. Po części dla tego powodu starał się uspokajać po odzywkach Jany, by czasem nie przemienić się mimowolnie. W każdym razie, powstrzymał się od przemiany i jedynie mocniej zacisnął ręce na włóczni. Spojrzał na siedzącą obok niego Jane i jej próbę zapalenia silnika. Miał nadzieje, że potrafi w miarę szybko celować, bo nie był pewien, czy ten samochód jeszcze gdziekolwiek pojedzie.

W przypadku, gdyby pojazd nie odpalił, miał 3 możliwości. Pierwsza to siedzieć grzecznie i liczyć, że ta kobieta umie dobrze strzelać. Druga oznacza przemianę i kretyńską szarżę na wroga. Trzecia oznaczała śmierć, która podobno nie jest taka zła. Wszystko zależało od Jany i jej znajomość Walkirii oraz strzelania. W tym momencie przebiegło mu przez myśl, że po tym co tu przeżył, chyba będzie musiał zmodyfikować lekko swój samochód oraz potrenować ucieczki przed krwiożerczymi szumowinami. O ile w ogóle przeżyją i będzie mu dane jeszcze odbyć jakieś podróże.