Armiel

Ruszyli, aby wykonać pierwsze zadanie. Zajęcie łóżka.

Niektórzy potraktowali to jako dziecinne przepychanki, ale niektórzy dobrze wiedzieli, jak ważne jest odpowiednie łóżko. Na przykład w więzieniu decydowało ono o tym, kto dominuje w wieloosobowej celi. Może nie byli w więzieniu, ale jednak ustalali w ten sposób hierarchię dziobania. Znaczenie miała też taktyka. Niektórzy, tak jak Mark Buffet, popędzili na złamanie karku, solo, nie patrząc za siebie i zajęli wyrko, jako pierwsi. Pokazali tym jednocześnie skuteczność w działaniu, jak i brak chęci na grę zespołową. Inni potraktowali wyścig do łóżka, jako okazję do przepychanek, do prężenia muskułów i pazurków. Zresztą, dla niektórych każda okazja do przepychanek była pretekstem do bójki. Jeszcze inni, jak Jerome Samboro, chcieli pokazać, że będą rządzić, chcieli zdominować lub zdopingować swoich. Niektórzy wyścig wykorzystali jako okazję do budowania relacji i sojuszy w drużynach. Byli też tacy, którzy pomagali innym nie dlatego, aby drużyna przegrała, lecz dlatego, że ta dyktowała im to przyzwoitość.

Mieszkańcy Domu Marzeń i Koszmarów byli inni. Każdy z nich. I ta inność miałą być strategią do zwycięstwa.

W drużynie czerwonych pierwszy łóżko w męskim pokoju zajął Mark Bufett. Pierwszą dziewczyną w pokoju czerwonych była niezbyt bystra, ale za to piękna chillrdierka - Kelly. Ostatnią osobą, która dotarła do pokoju mężczyzn w drużynie czerwonych był Jerome Samboro, który blokował przez chwilę drzwi do skrzydła niebieskich, lecz w końcu uległ przeciwnikom. Napór zawodowego zapaśnika przeważył szalę, tym bardziej, że nikt z jego drużyny nie pofatygował mu się na pomoc. Sprawę „blokera” załatwił w końcu Triple Kay, Rhys O’Sullivan i Tornado, którzy chwycili Jeromego i wrzucili do basenu. Spośród dziewczyn w drużynie czerwonych swoje miejsce ostatnia zajęła piękność internetowych forów – Alicja Winter.

U niebieskich, ze względu na chwilową przepychankę, jaka wywiązała się z winy czarnoskórego Jerome, zajmowanie miejsc przyjęło zgoła inny obrót.

Pierwszą dziewczyną, która wśliznęła się na łóżko ostro przy tym przepychając swoje koleżanki była Irmina Wacken. Ostatnią, Bethany Payne, która jednak pomogła koledze z drużyny. Pierwszym facetem w pokoju okazał się być Tony Brandon, który nie angażując się w przepychanki skupił się na celu. Ostatnim, po tym jak stracili czas na wrzucenie Jeromego do wody, okazał się być – ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu – Tornado.

Kiedy mokry Jermoe wygramolił się z basenu i dotarł do pokoju Czerwonych jako ostatni ze wszystkich uczestników, z głośników w DOMU popłynął modulowany głos MISTRZA GRY.

- Drużyna CZERWONA! Przegrywacie! Powiedziałbym, że jest mi przykro ale musiałbym skłamać! Ha, ha, ha! Uczestnicy drużyny NIEBIESKIEJ zajęli swoje miejsca pierwsi! Dobra robota! W nagrodę NIEBIESCY otrzymają małą pomoc przy czekającym was jutro rano pierwszym zadaniu! Jerome, łajzo, na pocieszenie muszę ci powiedzieć, że skoczyły ci słupki poparcia ze strony publiczności. Ona lubi takie ekscytujące momenty! Nadal jednak nie masz najdłuższego słupka ze wszystkich, bo największą fujarę popularności ma pewna kobietka. Która?! Oczywiście nie powiem! A teraz macie pół godziny na rozpakowanie się, szybki prysznic i wyłączymy wszystkie światła. Sugeruję wam, byście poszli spać, bo za trzy godziny pobudka i pierwsze wyzwanie z nominacją jednego z was. Ktoś nawet nie musi się rozpakowywać, ha, ha, ha – tak szybko poleci z programu! Bawcie się dobrze!

Mistrz Gry umilkł, a oni mieli czas by zrobić to, o czym mówił.

Każdy z pokojów był sześcioosobowy, więc z łóżkami nie było problemów. Wyra były wygodne, poście czysta i pachnąca, taka hotelowa. Każdy z uczestników miał lampkę nocną nad łóżkiem, własną szafkę i zamykaną na kluczyk szafę z bieliźniarką. Przy każdym z pokoju były dwie łazienki – obie z kabiną prysznicową i toaletą. Poza tym – wiedzieli o tym – na korytarzu, w części wspólnej były jeszcze dwie dodatkowe łazienki i jedna duża, monitorowana łaźnia z dwoma jacuzzi. Tyle toalet i tak wymagało ustalenia jakiegoś grafiku z ich korzystania przy takiej ilości ludzi.

Większość posłuchała gadaniny Mistrza Gry obawiając się jutrzejszego wyzwania. Wiedzieli już, że zakończy się ono nominacją i ktoś zostanie wywalony z zabawy przez innych graczy, nim ta zacznie się na dobre. Trzeba było odpocząć. Poza tym byli już zmęczeni ciągłym melanżem i podróżą.
Pół godziny później zgasło światło i DOM pogrążył się w ciemnościach. Wiedzieli, że kamery i tak pokazują ich śpiących w łóżkach lub robiących to, co chcieli robić w tym krótkim okresie pomiędzy snem a pobudką.

DZIEŃ PIERWSZY - PIJACKIE IGRZYSKA ŚMIERCI

Tę ostatnią zafundowała im piosenka ze znanego filmu.

A potem głos MISTRZA GRY

- Dzisiaj śniadania nie będzie! Tak zdecydowali widzowie dając Wam pierwsze zadanie, które nazwaliśmy IGRZYSKAMI ŚMIERCI. Pijackimi igrzyskami śmierci. Zapraszam do jadalni. Główny korytarz i drzwi na końcu. Smacznego!

To był obłęd. W pięknej, dużej sali jadalnej, czekało na nich morze wiskhey – dziesiątki butelek ustawionych na stole i jeden duży kieliszek (na oko jakaś „setka” – przepraszam za nasze miary, ale nie chce mi się przeliczać) stojąca na miejscu, gdzie normalnie stały talerze. Patrzyli na to z lekkim niepokojem i obrzydzeniem.

- Oto zasady wyzwania. Każdy z Was zajmuje swoje miejsce i nalewa sobie do kielonka. Do pełna! A potem, na moją komendę, wypija jej zawartość – na opróżnienie szklanki widzowie dali wam 30 sekund! Nie można wylać, nie można napełnić mniej niż zaznaczono na szklaneczce, nie można dopijać po czasie wyznaczonym przez uczestników! Każdy, kto skończy szklaneczkę zdobywa dla swojej drużyny 1 punkt! Każdy, kto padnie nieprzytomny odejmuje swojej drużynie 2 punkty! Każdy złapany na oszustwie powoduje, że drużyna traci aż 5 punktów. Każdy, kto puści pawia przy stole – traci wszystkie zebrane przez niego dla drużyny punkty! Wygra ta drużyna, która zdobędzie więcej punktów! Przegrana drużyna będzie musiała wytypować jedną osobę ze swojego składu, która pożegna się z nami już dzisiaj. W każdej chwili uczestnik może przerwać zabawę i odejść od stołu. Wystarczy, że obróci swój kielonek do góry dnem, w tym momencie nie liczy się, że wyleje! A teraz uwaga! Z drużyny niebieskiej, jako że ma przewagę liczebną, w wyzwaniu nie bierze udziału Tornado! Po pierwsze, dlatego, że wczoraj, jako ostatni posadził dupę na swoim łóżku! Po drugie, dlatego ze potrafi wypić jak chyba nikt inny, czym chwalił się w swoim zgłoszeniu! Tornado zostaje wyznaczony do tego, aby posprzątać po uczestnikach, jeśli nabrudzą! I doprowadzić ubzdryngolonych do łóżek, jeśli zajdzie taka konieczność. Nadal jednak, jeśli NIEBIESCY przegrają to wyzwanie, Tornado może zostać nominowany, więc nie jest bezpieczny. Ponadto, za to, że wczoraj drużyna NIEBIESKA wygrała łóżkowy wyścig otrzymuje na starcie bonus w postaci 5 punktów. Wypili jedną buteleczkę a to Jerome umoczył ale nie zamoczył! Ha, ha, ha.

Anonimowy Mistrz GRy nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w swoją wypowiedź jakiegoś suchara o podtekście seksualnym.

- Wszystko zostało powiedziane! Pozostaje wam zająć swoje miejsca – Czerwoni po prawej stronie stołu, Niebiescy po przeciwnej i napełnić kieliszki. Tornado, ty dbasz o to, aby był porządek!

Powlekli się na swoje miejsca. Głodni, niektórzy jeszcze zmęczeni wczorajszym piciem w samolocie wiedząc, że na starcie mają przez to nieco mniejsze możliwości od tych, którzy odpoczywali. Żadnego jedzenia. Żadnej zagryzki. Żadnej popitki. Tylko oni i nawet nie najlepszej jakości wóda. W sam raz na pijackie wyzwanie.
Publiczność musiała być mocno przegięta. Pić wódę na czczo prosiło się o zwrot gorzałki w tempie pożyczki ekspresowej i z siłą Niagary. A nie trzeba dodawać ile spustoszenia mógł przy stole zrobić taki rzygacz. Reakcja łańcuchowa, jak nic. Trzeba było się pilnować.

Zajęli swoje miejsca – niektórzy jeszcze nieprzytomni, myśląc że śnią. Inni udając, ze się dobrze bawią. A jeszcze inni z uśmiechem na twarzach – dla tych „whiskey z rana, jak śmietana”.

Butelki zostały odkręcone. Kieliszki napełnione. Bursztynowy płyn pachniał torfem i odrzuconymi hamulcami moralnymi. Kusił i przerażał.

- Panie, panowie PIJACKIE IGRZYSKA ŚMIERCI czas zacząć. Broń w dłoń i na mój rozkaz, kiedy powiem, OGNIA, pijemy. Pamiętajcie, że macie tylko 30 sekund na skończenie porcyjki!

- OGNIA.

Pierwsze kieliszki wódki popłynęły w gardła, wprost do żołądków.

(MG: Zerknijcie do komentarza - do tego POSTA ([Horror 18+] DOM MARZEŃ I KOSZMARÓW - KOMENTARZE)).

 

Rozyczka

 

waydack

Jerome starał się skupić na zadaniu. Pijackie Igrzyska Śmierci mogły wydawać się karą, dla niego jednak okazały się wybawieniem. Chciał się dzisiaj porządnie schlać. I z rozpaczy i ze szczęścia. Z rozpaczy, bo ostatni dobiegł do łóżka a jego drużyna przegrała. Z rozpaczy bo w jego ulubionym dresie w trakcie szamotaniny puściły szwy i nadawał się do wyrzucenia. Z rozpaczy nad swoim pechem. Dlaczego w drużynie niebieskich znalazł się pieprzony Triple Kay?
Gorycz porażki osładzały małe zwycięstwa. Notowania Jerome’a poszybowały w górę. A przecież o to właśnie chodziło! W Los Angeles nie popisał się na konferencji a podczas imprez trzymał się raczej na uboczu. W ciągu jednej nocy odrobił straty wizerunkowe. Największym jednak zwycięstwem i powodem do upicia się na wesoło była dla Jerome’a porażka Tornado. Szczerząc swoje białe zęby Jerome patrzył jak ten usługuje pozostałym. Pierdolony białas robi za czarnucha, cha,cha,cha,cha!
Dziękował Bogu, że oszczędzał się w trakcie lotu. Może nie był wypoczęty, w nocy długo nie mógł zasnąć, ale i tak miał przewagę nas skacowanymi melanżownikami. Martwił się tylko jednym. Niebiescy lepiej wyglądali na papierze. Co prawda Tornado został zdjęty, ale mieli w drużynie jakiegoś rockmana a z nimi to wiadomo, nie ma żartów. W ekipie Jerome’a nie było chyba takich mocnych zawodników. Na Hasselhofa i tego starego dziada, (tfu, jebać policję!) nie ma co liczyć, ten pedałek z grzywką Supermana też nie wyglądał na wielkiego hulakę. A dupeczki…no szkoda słów.
Jerome zaczął pić. Nie miał nic do stracenia. Jeśli czerwoni przegrają pożegna się z programem, nie darują mu tego co zrobił. A że jego notowania rosły, tym bardziej czuł się zagrożony. Na pohybel wam biali rasiści! Cheers!
W trakcie chlania, gdy miał już lekko w czubie zatkał jedna dziurkę w nosie a drugą smarknął prosto na stół i popatrzył wymownie na Tornado.
- Pościeraj to mój wierny sługo – zarechotał złośliwie.

 

Buka

Kelly nie porąbała drogi, i jako pierwsza wpadła do sypialni dziewczyn z teamu Read. Przez chwilkę, drobną chwilkę, podziwiała wnętrze, kilka razy nawet przestępując z nogi na nogę, i do tego klakała w dłonie, po czym rzuciła się na łóżko... ale nie tam byle jakie łóżko, zajęła sobie jedno z tych przy drzwiach łazienki.

Usiadła na nim, po czym metodą nogi o nogę ściągnęła swoje adidaski, by w końcu całkiem wpakować się na wyrko. Na nim zaś, na kolanach, lekko podskakując, oczekiwała pozostałych dziewczyn, a za każdym razem, gdy jedna z nich się zjawiała, towarzyszyło temu jej "Wooo-hooo", klaskanie aprobaty, oraz wyciągnięty w stronę wbiegającej do pokoju kciuk uniesiony w górę.


- Geeeez... - Cherleederka zwiesiła głowę na wieści o tym, iż jej drużyna jednak przegrała, po czym tak jak klęczała na łóżku na kolanach, opadła teatralnie w przód, lądując twarzą w poduszce. Przez chwilkę coś tam marudziła pod nosem, po czym w końcu się podniosła, rozglądając po dziewczynach z którymi przyszło jej nocować.

- Hiiiiiiii, jestem Kelly! - Stanęła przy pierwszej z nich, wyciągając dłoń w powitalnym geście. A gdy ten został odwzajemniony, energicznie, i naprawdę, naprawdę jakoś tak... sztucznie, a zarazem cukierkowo, potrząsnęła ową dłonią dokładnie 3 razy - Miło poznać! - Zaszczebiotała z uśmieszkiem od uszka do uszka.

Czasu na spanie było naprawdę cholernie mało, a wcześniej wydarzyło się tak wiele... rozpakowała te klika drobiazgów jakie miała, po czym:

- Idę się umyć! - Obwieściła wszem i wobec, po czym pomaszerowała do łazienki, nie zamykając jednak za sobą drzwi na klucz. Tam najpierw zrobiła siusiu, nucąc na kibelku najnowszy przebój Rihanny i bujając się odrobinkę do wyimaginowanej muzyki, a następnie skorzystała z prysznica. Głowy nie myła, ot szybki prysznic trwający może 10 minut, żadnych tam po nim balsamów i tych spraw, niestety nie było na czasu. Jedynie jeszcze szybko ząbki umyć.

W końcu zjawiła się ponownie we wspólnym pokoju, mając na sobie shorty i podkoszulkę do spania. W ustach zaś jakiś plastik? Jej kolejny, szeroki uśmiech zwrócił na to uwagę pozostałych dziewczyn...

- Sżyam fęfami - Powiedziała, po czym zdała sobie sprawę, że jej nie rozumieją. Pacnęła się więc w czółko, i wyciągnęła z ust nakładki.


- Zgrzytam zębami - Powtórzyła, wzruszając przy okazji ramionami - Jestem wykończona... czas spać?



Trzy godziny to były stanowczo za mało, nawet dla takiego porannego skowronka jak panienka McClendon. Obudziło ją jakieś głośne rzępolenie, i otworzyła oczy, leżąc rozwaloną na całym łóżku na plecach, z nogami i rękami dosyć szeroko rozpostartymi... a kołdra zwisała już do połowy na podłogę, jej koszulka z kolei była nieco wyżej podwinięta niż powinna.

Z trudem zwlekła się z wyrka, przemyła buzię, umyła ząbki, po czym wciąż zaspana skierowała swe kroki do kuchni, by zjeść śniadanie... chwila, głos gadał, że śniadania nie będzie.

IGRZYSKA ŚMIERCI. Pijackie igrzyska śmierci. W jadalni.

Powlokła więc tam swoje 4 literki, po drodze raz po raz przecierając oczka. Plasku, plasku, plasku, bosymi stopami po schodach, po podłodze... oprzytomniała nieco dopiero, gdy zauważyła co też znajdowało się w owej jadalni. A niejeden czy niejedna, mógł i zauważyć spoglądając na nią, iż Kelly pod koszulką nie miała staniczka, a i chyba było jej odrobinkę zimno.


- Dzień dobry! - Powitała wszystkich ze sporym uśmieszkiem na usteczkach.

- Ja pierniczę - Mruknęła po chwili cicho pod nosem, przy okazji po raz kolejny ziewając i przeciągając się. Spojrzała jeszcze raz na postawiony tam alkohol zamiast śniadania, po czym przeszły ją dreszcze.

No dobra, skoro trzeba...

Kelly za każdym razem, gdy chlapnęła kielona, najpierw obcierała dłonią usta, następnie pojawiało się jej typowe "Wooo-hooo" z uniesionym w górę, pustym kieliszkiem do wglądu kogokolwiek, po czym ją "trzepało", a na końcu lekko trzaskała dłonią w blat stołu, przy okazji komentując każdy strzał "Ughhh". Postanowiła podejść do tego pierwszego zadania bezpiecznie, na miarę własnych możliwości, i to jeszcze przy pustym żołądku...

Skończyło się chyba ledwie na 3 kieliszkach, po czym wstała od stołu, mając zdecydowanie dosyć.
- Soooorki - Powiedziała do "Czerwonych".




.

 

__________________
"Nawet nie można umrzeć w spokoju..." - by Lechu xD

GreK

Ale jazda! Jasiek na śniadanie. Wyszczerzyła zęby. Niezła zabawa. Zeszła do wspólnej sali na bosaka. W samej tylko koszuli kończącej się w pół uda, rozpiętej na tyle szeroko, że było widać niewielki biust, którego nie więził żaden stanik. Siedziało tam już dwóch czerwonych. W tym czarnuch. Czerwony czarnuch. Ja pierdolę. Uśmiechnęła się na tą myśl. Wiedziała już, że ma między nogami coś więcej niż przeciętny białas. Uśmiechnęła się do niego uroczo...
...i zasiadła na przeciwko. Postawiła pustą szklaneczkę przed sobą i zalała całą aż alkohol polał się po stole. Unurzyła palec w mokrej plamie i włożyła do ust ssąc wulgarnie i nie spuszczając wzroku z Jeroma. Czekała na sygnał do startu. To miała być ostra jazda.

 

__________________
LUBIĘ PBF
(miałem to wygwiazdkowane ale ktoś uznał to za deklarację polityczną)

Adr

 

Kerm

 

Lord Melkor

 

liliel

Bethany wyglądała na załamaną gdy zeszła półprzytomna do jadalni i głos płynący zewsząd jak sam Bóg Wszechmogący (dla ścisłości ta jego wersja, która kazał Hiobowi porąbać żywcem jego syna albo zsyłała plagi na Egipcjan tylko dlatego, że mieli asertywnego króla) oznajmił przed jakim wyzwaniem właśnie staną.
Bethany Payne ziewnęła przeciągle, klapnęła przy stole ściągając poły egzotycznego szlafroka w żurawie i zaczęła przecierać szkła okularów rękawem tak natrętnie i nerwowo jakby oczekiwała, że gdy powtórnie je założy, obraz przed oczami się rozwieje jak koszmarna fatamorgana i butelki whiskey wyparują zastąpione słodkimi rogalikami i kawą.
- Oj, rety rety - żaliła się White'owi jakby oczekiwała z jego strony jakiejś pomocy.
A w istocie panna Payne wyglądała jakby takowej desperacko potrzebowała. Metr pięćdziesiąt (uwzględniając niedbały kok na czubku głowy), gabaryty mieszczącego się w damskiej torebce ratlerka i wyraz twarzy osoby, która upija się gdy zbyt obficie wypłucze usta płynem do dezynfekcji.
- Pamiętasz kiedy na imprezie integracyjnej zaczął plątać mi się język a później usnęłam na stole? - mruknęła niepocieszona obracając w palcach pierwszy wypełniony po brzegi kieliszek. - Wypiłam dwa martini.
- Słucham? - White sprawiał wrażenie przywołanego z bardzo daleka. Po nalaniu kieliszka solidnie ponad wyznaczoną kreskę, w całości oddał się rozmarzonej kontemplacji zapachu trunku. - A tak... w zasadzie nie uważam, żebyś powinna pić więcej niż ten kieliszek, jeśli mamy to wygrać.
Bethany ujęła w dwa palce kieliszek i uniosła do ust z taką ostrożnością jakby wypełniał go trotyl. Wlała w siebie i zaraz zaczęła chuchać w szlafrok, krzywić się jak dziecko, w które wepchnięto słabo wysmażoną wątróbkę, sarkać i wietrzyć wywalony na brodę język.
- To jakiś koszmar. - Powachlowała się białą rączką.
White wzniósł kieliszek w odpowiedzi na jakiś toast z przeciwnej strony stołu, po czym wypił trzema małymi łykami, powoli i z namaszczeniem, w pełni celebrując dane na to trzydzieści sekund.
- Dobrze się trzymasz. - Odparł szelmowskim uśmiechem nalewając sobie kolejną literatkę. - Mogło być gorzej, wiesz, ta whisky mogła być na przykład ciepła.
Bethany drżącą ręką sięgnęła po drugi kieliszek. Jego rąbek już niemal dotykał jej ust kiedy nagle ciemnoskóry facet o wyglądzie dilera smarknął gilem na stół i nakazał drugiemu z czerwonych ( białemu!) pościerać własne wydzieliny.
- Zaleciało niemieckim porno i apartheidem - skomentowała drobna okularnica nie odrywając wzroku od kieliszka jakby go chciała zahipnotyzować jak jadowitą kobrę by nie uczynił jej krzywdy. - Za dżentelmenów! - rzuciła toast i wypiła jednym haustem. Zaraz potem powtórzyła kabaret z chuchaniem, dmuchaniem i wietrzeniem jamy ustnej.
White powtórzył swój rytuał sączenia, a następnie bez słowa, zapewne odruchowo, napełnił kieliszek swój, Bethany i wszystkich do których sięgał i którzy mu na to pozwolili, nie wykluczając najbliżej siedzących czerwonych. Pewną ręką, równiutko milimetr powyżej regulaminowej kreski.
Kurt Hottrain rzucił toast za zmarłych kolegów. Patrick złapał spojrzenie muzyka, a następnie policjanta. Uśmiechnął się smutno i wypił całą zawartość jednym haustem. Alkohol zdawał się wsiąkać w niego jak kropla wody w suchą gąbkę.
Trzeci kieliszek wędrował do ust Bethany już jak za karę. Patrzyła przez te gruba szkła okularów na busztynowoprzezroczysty płyn i coś rosło jej w gardle.
- Spójrz na tego gliniarza. Doi jak koń wodę. Szacun, no... ale polegniemy z kretesem jeśli nie zaryzykujemy ponad normę. Co niniejszym czynię, dla dobra grupy - wlała w gardło alkohol i przez moment zamroziło jej rysy twarzy. Możnaby pomyśleć, że Panna Payne umarła albo dostała jakiegoś ataku ale ona w końcu przełamała ten impas i parsknęła niepochamowanym pijackim śmiechem. - Nie czuję nóg... Ale jaja... zaraz się poszygam.... - zatrzymała rozdygotany wzrok na White'cie. - Wooow, aleś ty... - chyba brakło jej słów, za to podsunęła byłemu mistrzowi lodowisk pusty kieliszek. - Szuję... sze... dam szadę...
- Dałaś. - White uśmiechnął się i podał dziewczynie rękę zachęcając do wstania. Pewny, zrozumiały gest, jak w tańcu. - Glinę zostaw mnie.
- Doceniam trofskę... ale muszę dać z siebie więszej... Polej ten cholerny kielisssszek, Patricku... - O dziwo nie przestawała się uśmiechać jakby alkohol odblokował jakiś tryb neurotycznej wesołości. Przy okazji szeroki uśmiech i wachlarz wypielęgnowanych białych zębów sprawił, że okuary wydały się nagle wystudiowanym aktorskim rekwizytem jak w przypadku Clarka Kenta. Właściwie gdyby nie te denka od słoików byłby z panny Payne nienajgorszy towar.
- Ostatni toast, co? Za... - jej pełen iskierek wzrok zatrzymał się na Triple Key'u - Wreastling! Uwielbiam wrestling! Gdybym była troszke wienksza... byłabym latynoskom zapaśniczkom. - Ale zaraz dodała ze skruchą. - Albo łyżwiarkom. To tesz fajny zawót.
- Byłabyś świetną latynoską zapaśniczką. A teraz spać.
Głos blondynki zaczął się łamać, zapał osłabł i (niestety) pomniejszył jej promienny zaraźliwy uśmiech.
- Nihkt nie lubi miękich buł. Wyjtę na mięką bułę...
- Ja cię lubię. - Stawianie czoła pijackiej logice było dla Patricka codziennością, choć zwykle stał po przeciwnej stronie barykady. - Walczyłaś dzielnie. I wstaniesz o własnych siłach. Miękkie buły będą spać pod stołem.
- Ja tesz cie lubię - odpowiedziała Bethany po chwili siermiężnej analizy podczas której jej twarz wyglądała jak pierwsza maszyna licząca. - Myszlę jednak, że powinnam... jeszcze jednego... bo skończę z najgorszym wynikiem w ogóle. Wyfalą mnię... - Chyba walczyła ze sobą by się nie rozpłakać.
White, westchnął i napełnił kieliszek Bethany.
- Cheerliderka będzie miała dokładnie ten sam wynik, odradzam, ale to twoja decyzja.
- Za folę falki... - uśmiech rozbłysnął ponownie na twarzy okularnicy, uniosła czwarty kieliszek jakby brała się za bary z całym światem.
Siup, niech się dzieje wola nieba.
Każdy punkcik się liczy.

 

Gryf

Trochę później, około siódmego kieliszka White rozejrzał się po pozostałych przy stole i życiu zawodnikach.

- To co panienki, rozgrzaliśmy się, chyba czas się napić naprawdę. - Patrick brzmiał przytomnie, dykcję miał nienaganną, ale kwestia została wygłoszona odrobinkę głośniej, niż powinna. Znów był pijany i czuł się wspaniale. Gitarowy jam Kurta Hottraina, krew pulsująca w skroniach, cudownie schłodzona przyzwoita gorzała. Był w domu. A co tam do cholery, to ostatni sport w którym White jest obecnie dobry. Wygra lub polegnie.

 

__________________
Show must go on!