NARADA 1: Część 1

Natura najwyraźniej była sprzężona z nastrojem Vincenta, bo pokazywała tym deszczem jego uczucia. Przygnębienie, rezygnację i całkowity brak entuzjazmu.
Tarot tego nie ułatwiał. Dyndająca na linie w rytm podmuchów wiatrów zmumifikowana główka dziecka przebita trzema długimi szpilami. Forma której nie zmieniał od kilku godzin.

Zderzenie nastąpiło nagle i było zaskoczeniem dla Vincenta, który spoglądał na brata w nieszczęściu...


… z odrobiną zmieszania i lekkiej irytacji. Niespecjalnie zainteresowany skarbem owego mężczyzny. Miał wszak bowiem na głowie o wiele ważniejsze sprawy. Westchnął ciężko, czekając aż ów człowiek pozbiera swoje rzeczy i pójdzie w swoją stronę.
Tarot zaś obrócił pozbawioną oczy twarz w kierunku owego mężczyzny, puste oczodoły obserwowały go, a usta próbowały coś powiedzieć. Niemniej były całkowicie zaszyte. Poza tym… Vinc wiedział, że Tarot nie mówi. Nigdy.
Jego tamatebako, Katami no hako, jego skrzyneczka ze skarbem w środku. Zdobyta niecałą godzinę temu od cwanego japońskiego handlarza starzyzną. Oczywiście nie żaden oryginał, ale bardzo dobra podróbka...
...była nim ten...ten...niecnota, nie wpadł na niego jak baran na ceglaną ścianę.
Domino najchętniej opieprzyłby faceta od góry do dołu, ale zwrócił uwagę, że on też ucierpiał w tym zderzeniu urody z godnym szacunku wiekiem.
- Hej, kolego. Żyjesz? Nic sobie nie złamałeś? - Dominik pozbierał się z bruku podając tamtemu rękę.
- Żyję, nic sobie nie złamałem. Do widzenia.- rzekł uprzejmie, acz bez entuzjazmu Amerykanin ściskając pospiesznie dłoń drugiego mężczyzny. Po czym ruszył do magazynu, mając dość pogody, jak i tego miasta.
To było jak włożenie palca do kontaktu. Lekki, umiarkowanie przyjemny, wstrząs.
Przebudzony.
Gabriel wahał się może sekundę.
- Zaczekaj. Nie znamy się, ale miałbym do ciebie pytanie. Jak tam w Fundacji?
- Nie jestem stąd.- stwierdził krótko Vincent ruszając ku celowi i poświęcając drugiemu magowi/adeptowi/uczniowi większej uwagi.
- Jasne -mruknął Domino - No nic, Powodzenia w życiu...zaraz moment. Ty też przyszedłeś tu na wezwanie Odysa?
Vincent zatrzymał się i spojrzał na drugiego maga. Wzruszył ramionami i rzekł ruszając.- Tak. Ale pogadamy w drodze. Po co mamy stać w deszczu, skoro obaj idziemy do magazynu.
- Dobrze - ucieszył się Domino - Tak przy okazji, jestem Gabriel.
- Vincent LaCroix… miło mi.- odparł krótko Hermetyk nie wdając się w szczegóły. Przyspieszył kroku, bo bez parasola zaczął moknąć. - Więc… ile nasz dzielny i nieustraszony przywódca ci powiedział?
- W sumie nic. Usłyszałem tylko garść frazesów o wielkiej misji dla nowej fundacji, o szansie na odpuszczenie win, o tym że mogę być przydatny jeśli tylko popiszę pięcioletnią lojalkę - Domino machnął dłonią - Ale teraz przysięgam, wydobędę z niego więcej.
- To samo usłyszałem… - westchnął Vincent i wzruszył ramionami. - Z jakiego powodu cię wybrano, jak nabroiłeś?
- Długo by mówić, jestem bardzo niegrzecznym magiem. Ty pewnie też. Ale oto i nasz cel.
- Nie. Ja popełniłem straszniejszą zbrodnię. Miałem pecha.- stwierdził z enigmatycznym uśmieszkiem Vincent.
- Od kiedy pech to zbrodnia? - uśmiechnął się Gabriel - Równie dobrze mógłbyś powiedzieć, że zapuszkowali cię za niewinność. Jak dziewięćdziesiąt procent zbrodniarzy. Ech, bycie niewinnym ssie.
- Pech jest zawsze zbrodnią wśród magów. Bo co robimy zawsze wiąże się z ryzykiem.- odparł enigmatycznie Vinc.

***

Po posprzątaniu miejsca narady Ulisses postanowił wyjść przed budynek. Stał pod drzwiami wsłuchując się w miarowy stukot kropel o zadaszenie w postaci zardzewiałej, krzywo pomalowanej blachy. Ręce trzymał w kieszeniach, spoglądał gdzieś w dal i chyba myślał. Trudno było dwójce hermetyków stwierdzić czy czekał na nich, czy też wyszedł się przewietrzyć.
Może nie było między tym różnicy.
Vincent podszedł do niego i spojrzał na budynek magazynu, a potem na Odysa.
- Uroczo. - rzekł sarkastycznie, po czym wszedł do środka gdzie… było równie obskurnie, ale przynajmniej sucho. W miarę…
- Byleby nie było to uroczysko - Odys rzucił pod nosem wpatrzony w dal. Poinstruował Vinca gdzie spotka Morrisa.
- Przeżyję bez spotykania tego… typka.- mruknął krótko Vincent przez ramię.

***

Nie. To nie mogła być prawda.
Jules zamrugała próbując wyostrzyć wzrok. Liczyła, że ułamek sekundy potrzebny na to, sprawi, że widok przed nią ulegnie zmianie.
Jej ciało było jedną, wielką wibracją, w jaką wbijały je napięte do ostateczności mięśnie.
Strach i zaskoczenie przemieniły się w gniew już po trzecim mrugnięciu.
Gorąca krew jej przodków pchnęła skołowaną i naćpaną kobietę do działania.
Ile razy musi go zabić, by poczuć się bezpieczna?
-Ty… - krzyk uwiązł brunetce w gardle, gdy prawa dłoń nabrawszy własnego rozumu macała w poszukiwaniu broni. Zacisnęła się na czymś chłodnym… Jules nawet nie zauważyła, że to butelka. Szepty… szepty wokół narastały gorączkowo. Czuła ich radość, podniecenie. Ruszyła do biegu, nie mogąc znieść zadowolonego z siebie uśmieszku na twarzy Chrisa - Ty nie żyjesz! Nie żyjesz, ty gnoju!
Chciała wydrapać oczy temu, który przysporzył jej cierpienia.
Atak Jules był gwałtowny i całkowicie zaskoczył Alexa, który jedynie zdążył się lekko odsunąć... nie zmieniło to jednak faktu, iż butelka trzymana przez kobietę uderzyła go w bok głowy. Chociaż cios nie był okrutnie silny, to samo uderzenie spowodowało, że ekstatyk spadł z krzesła, a potężny ból głowy wirował mroczkami.
Zanim zrobiła to butelka, burza myśli przeleciała przez głowę Alexandra. Czyżby zbrzuchacił tą dziewuchę? Nie był w tym mieście dostatecznie długo. Jakaś członkini jego kultu? Nie kojarzył jej. Jedna z jego…? Wtedy mniej więcej poczuł ból głowy spowodowany atakiem butelki. Ekstatyk spadł łapiąc się za głowę, czując drobną wilgoć i wyciągnął do kobiety rękę w obronnym geście.
- Spokojnie! Spokojnie, proszę!
Strąciła go z kamiennego tronu!
Jules ledwo łapała powietrze zaszokowana, że znowu spadł.
W ułamku sekundy stało się jednak krystalicznie jasnym to, że przecież poprzednim razem upadek skończył się jego powrotem.
Nie da mu szansy teraz.
Jules skoczyła na leżącego, sięgając ku jego szyi. Nie pozwoli mu nawiedzać siebie. Zetrze ten pewien siebie uśmiech.
-Zamknijcie się! - z jej ust dobiegł niemal warkot gdy siedząc okrakiem pochylała się nad mentorem - To wszystko przez Ciebie skurwielu… - wycharczała mu w twarz.
Wiedział, że nie miał co się kłócić z oszalała kobietą. Na razie starał się upewnić, że nie zrobi mu więcej krzywdy.
- Przepraszam!
Pub zamilkł, wyraźnie zainteresowany tym zajściem... jednak nikt z bywalców wyraźnie nie zamierzał reagować. Nawet obsługa wydawała się ostrożna, acz poniekąd rozbawiona.
- Przepraszasz? Teraz? Za co konkretnie? Co?! - Jules żałowała, że nie jest jak Roberta. Ten jeden raz chciałaby móc po prostu odrzucić swe człowieczeństwo. Na chwilę. Szarpnęła Christophera z widocznym wysiłkiem - Za to, że mnie zdradziłeś? Czy za to, że chciałeś zabić? Za co?! - krzyczała mu prosto w twarz.
- Za to. - z całych sił odepchnął kobietę od siebie i z całą prędkością tchórza wybiegł z pubu. Na zewnątrz, szybko oddalił się i jeszcze raz sprawdził swoją głowę, starając się oszacować zniszczenie.
- Stój! - wysapała Jules łapiąc głębokie hausty powietrza i zbierając spomiędzy krzeseł na czworakach.
Nie widziała tłumu, jedynie cienie. Głosy wokół niej przekrzykiwały się za to głośno i wyraźnie. Część zachęcała do pościgu. Część kpiła a część podrzucała pomysły na załatwienie mentora.
Jules wypadła z pubu rozgarniając cienie ramionami. Ustępowały chętnie.
Ruszyła za Chrisem na pełnym biegu, choć serce kołatało w piersi. Tyle dobrego, że pompowana adrenalina szumiała już w uszach i tłumiła wszystko inne.
Dopaść, powalić, unicestwić. Zniszczyć jak on zniszczył ją.
Gnała ile starczało jej sił w kruchym i nafaszerowanym dragami ciele.
Skręcił tutaj?
Słyszała go niedaleko przed sobą?
Biegła póki nie poczuła kłucia w okolicach serca a białe mroczki nie zaczęły wirować przed oczyma.
Zamrugała by się ich pozbyć. Łapała powietrze spierzchniętymi ustami.
Gdy znowu wyostrzyła wzrok, mentor zniknął. Zamiast niego gdzieś w oddali znikał jakiś facet zupełnie do Chrisa niepodobny.
Jules przejęło lodowate zimno.
Przywidział się jej?
Tak realnie? Przecież czuła go, rozbiła… mu…
Jules objęła się ramionami i skuliła w pół rozglądając wokół nerwowo.
Jeśli to zwidy, to komu zrobiła krzywdę?!
Kogo goniła? Adrenalina opadła a high odszedł w niepamięć. Brunetka zaczęła trząść się i szczękać zębami przerażona. Ruszyła na nowo. Kierowała się na miejsce wyznaczonego spotkania.
Odys. Musi powiedzieć Odysowi. Że oni mieli rację. Była niebezpieczna…

***

Alexowi chyba udało się zgubić wariatkę, jeżeli go goniła. Zdjął na razie szalik i przyłożył go do rany na głowie. Miał nadzieję, że nie przyklei się do skóry, Ciągły ból, stres i adrenalina sprawiały, że ekstatykowi zrobiło się trochę słabo. Oparł się o ścianę jednego z budynków, aby złapać powietrze. Musi się dostać do tego cholernego magazynu, to jego jedyna szansa na jakąś pomoc medyczną. Trochę się zataczając Ekstatyk dotarł pod właściwy adres i wbiegł do środka.

***

Vincent poszukał sobie jakiegoś wygodnego pudła by na nim usiąść i zabrał się do tasowania kart, dla zabicia czasu.
W tym momencie do pomieszczenia wbiegł Alex, chociaż lepszym określeniem by było, że odbił się od Odysa, z gracją słonia lądując na zadku i zasłaniając się obronnie.
- Nie po twarzy!
- Spokojnie - chórzysta spojrzał na wcześniej rozpędzony obiekt który zjawił się w obszarze jego percepcji, identyfikując kształty siedzącego człowieka ze znanym sobie przebudzonym. Uśmiechnął się lekko wyciągając rękę ku ziemi aby pomóc mu wstać.
- Szalona kochanka czy jej mąż?
Trochę wstrząśnięty ekstatyk wstał przy pomocy Odysa, ewidentnie wstrząśnięty.
- Jakaś baba złapała mnie w barze i zdzieliła butelką. - odłożył szalik, który robił mu za prowizoryczny bandaż - Wygląda jak?
- Co się tu wyprawia? - Morris wyszedł z miejsca biurowego rozglądając się po zebranych - A temu na ziemi co? - zapytał Odysa.
- Też chciałbym wiedzieć - chórzysta powiedział spokojnie - dobrze, że jesteś. Poczekasz na ewentualnych przybyszy. Chodź - spojrzał na ekstatyka - trzeba cię opatrzyć.
Drzwi do magazynu otworzyły się z rozmachem jakby do środka miała wkroczyć armia a nie chuda, rozczochrana i nieco rozhisteryzowana Jules.
- Odys?! Morris?! - wrzasnęła jakby nie mogła się usłyszeć. Była ewidentnie przerażona. Zapadnięte w sobie spojrzenie wskazywało na to, że nie była w pełni ‘tutaj’.
Alex wydał z siebie przerażony krzyk i schował się za Odysem.
- To ona!
Wkraczającym, najpierw mężczyżnie a potem kobiecie… Vinc przyglądał się bacznie, aż beznamiętnie.
Jego awatar zawirował zmieniając się w czarną plamę… pojawić się obok kobiety jako
zamaskowana czarna postać idąca po linie i żonglująca siedmioma ostrymi sztyletami.
LaCroix skupił swój wzrok na dziewczynie odruchowo przetasowując karty. Mag któremu dziewuszka rozkwasiła czoło, był mniej interesujący.
Chórzysta podszedł do kobiety powoli, nieśpiesznie. Położył jej rękę na ramieniu, prosty gest, niemal pierwotny, a tak wielu o nim zapomniało. To dotyk życie wyrywał z objęcia snów, mar, delirium czy po prostu strachu. Przybliża to co odległe do sfery profanum. Nie trzeba było magy, zwykli ludzie też posługiwali się tą mocą.
- Miło, że dotarłaś na zebranie - uśmiechnął się spokojnie - to członkini naszej fundacji - przedstawił ją reszcie - chodźmy do środka, w przejściu strasznie wieje.
Na dotyk Odysa, Julka wzdrygnęła się i spojrzała nieprzytomnie w górę. Zamrugała i westchnęła po to by uchwycić maga za ubranie na piersi i przylgnąć do niego kurczowo:
- Odysie… Oni mieli rację! Mieli rację! - mówiła gorączkowo lecz poddała się, dając wprowadzić dalej.
Chórzysta wziął mówczynię pod rękę - nie chciał aby w tym stanie sama jeszcze na coś wpadła, miał dość pielęgniarskiej roboty już z jednym magiem. W trakcie krótkiego spaceru w stronę sali narad rzucił tylko cicho.
- Wszyscy jesteśmy niebezpieczni, to bardzo przydatna cecha.
- Ale… On był niewinny… - zamruczała Jules z niejakim zaskoczeniem. - Przydatna?
- Każdy z ludzi którzy zmienili świat był niebezpieczny - chórzysta wyjaśnił krótko wchodząc do sali i podsuwając kobiecie krzesło - powinnaś raczej martwić się nie o to, że jesteś niebezpieczna, lecz to z jaką mądrością kierujesz to niebezpieczeństwo.
Zostawił ją samą i zniknął za rogiem idąc w stronę apteczki.
- Kto jest niebezpieczny, ten jest niebezpieczny…. - mruknął Vincent chowając karty do kieszeni i wyciągając papierosy. On sam się za groźnego nie uważał. Nie używał wszak przemocy… bez potrzeby. I nie zabijał… za często.
Zapach fajek wyrwał brunetkę z zamyślenia w jakie popadła po słowach Odysa.
- Daj fajka. - raczej stwierdziła niż poprosiła patrząc jakby przez Vinca.
Amerykanin spojrzał na dziewczynę w milczeniu, na tańczące wokół jej głowy sztylety… jakby aureolę. Wyciągnął jednego papierosa, zapalił od tego który tkwił w jego ustach. I podał go jej bez słowa. Jules przyjęła fajkę również w milczeniu ale zaciągnęła się mocno spierzchniętymi ustami.
Odys wrócił z kilkoma przedmiotami wyciągniętymi ze starej apteczki. Poza tym posiadał kubek wody i zwilżony opatrunek. Bez słowa przysiadł się do kultysty ekstazy siadając bokiem do stołu.
- Nie ruszaj się - polecił, po chwili odezwał się do reszty - miło powitać całe grono. Wybaczcie brak oficjalnego przywitania, zaczynamy od chrztu krwi. Jak możecie, przedstawcie się sobie.
Zaczął przemywać brzegi rany, a następnie przeszedł do wstępnej dezynfekcji i zakładania opatrunku w sposób, w jaki nie powstyciłaby się etatowa pielęgniarka czy lekarz. To pierwsze skojarzenie było silniejsze i… zabawniejsze.
- To już chyba wszyscy, siostro? - Morris odezwał się do Odysa.
- Owszem - chórzysta uśmiechnął się krzywo.
- Więc ona też jest częścią naszej dysfunkcyjnej rodziny? - zwrócił się Alex wskazując na Jules - Uroczo, a tamten? - tu wskazał na Vincenta.
- Tak, siostra i Jules są częścią. Tak samo jak LaCroissant. - dodał niedbale Morris.
- I Moryc.- odgryzł się bez entuzjazmu Vinc.
Walker wstała raptownie zaciskając palce na papierosie w ustach. Podeszła z wyciągniętą ręką do rannego wbijając w niego wzrok.
Alex podskoczył wydając z siebie bolesny syk.
- Już się poznaliśmy. Przyznam nikt mnie jeszcze nie przywitał butelką w ten sposób.
- Nie. Nie opowiadaj. - stwierdziła z poważną miną po czym nagle uśmiechnęła się szeroko ukazując zęby. Przypominało to raczej wilczy grymas niż kobiecy uśmiech. - Wybacz. Ja… Pomyliło mi się…
Czekała na reakcję Alexa.
Ekstatyk trochę niespokojnie podał kobiecie rękę w niepewnym uścisku.
- Cokolwiek bierzesz, powinnaś odstawić. Nie zgadza się z tobą.
Jules nie odpowiedziała ale uścisk był mocny i rzeczowy, może nawet stanowił wyzwanie? Kompletnie odwrotny do wrażenia jakie sprawiała.

NARADA 1: Część 2

- Dość ciekawe.. przypominanie.- stwierdził cierpko Vincent i skupił spojrzenie na Odysie.- Poznamy więc coś więcej na temat owej Fundacji, którą mamy założyć, czy może nadal będziemy prowadzeni na ślepo?
- Na początek, zapoznajcie się ze sobą - chórzysta odpowiedział zimno - to też część fundacji. W tym czasie skończę z pacjentem i pójdziemy do biur.
- Vincent La Croix. Eks - bani Fortunae… tytuły sobie daruję, bo nie wiem czy jakieś zostaną mi zachowane do procesu. A i tak zawsze uważałem je za marnowanie papieru na wizytówkach.- Vinc uznał, że powinien zacząć od siebie. - Człowiek od Public Relations… zazwyczaj.
- Jules Walker, kobieta od snów i dusz. - Brunetka podchwyciła styl wypowiedzi Vinca. Odsunęła się nieco od Amerykanina, a jej krwiste trampki zapiszczały przeraźliwie na podłodze.
- Alex Dubois… wieszcz, Guru Kultu Zamkniętych Oczu, mówca przyszłości, przewodnik szczęścia. - powiedział dość dumnie francuz, chociaż nie uśmiechał się zbytnio,
- Gabriel bani Criamon - Domino wstał by ukłonić się uprzejmie, acz z godnością - Handlarz antykami z Warszawy. Wiecie, Warszawa, białe niedźwiedzie.
Walker zachichotała pod nosem, patrząc z ukosa na Gabriela.
Morris natomiast milczał.
Jules zanuciła pod nosem łypiąc na Morrisa z krzywym uśmieszkiem:

“The time to hesitate it through
No time to wallow in the mire
Try now we can only lose
And our love become a funeral pyre

Come on baby light my fire
Come on baby light my fire
Try to set the night on fire”

Przyglądając się temu wszystkiemu Vinc ćmił markowego papierosa i zastanawiał się kiedy zaczną wstawać i przemawiać o swoich problemach z używkami. Bo obecnie ich kółko wzajemnej adoracji tak właśnie wyglądało. Jak spotkanie klubu AA wprost z amerykańskich filmów. Miał nadzieję, że mimo obecności “guru” w ich szeregach nie będzie zmuszony do uczestnictwa w jakichś głupawych ćwiczenia grupowych mających wzmocnić więź w drużynie. W końcu byli Tradycją i raczej nie powinni praktykować korporacyjno-sekciarskich metod Technokracji.
Hermetyk, do którego śpiewała Jules spojrzał na nią z wyraźnym brakiem zainteresowania.
- Wybacz Jules, nie jesteś w moim typie. - mruknął.
- Ty w moim też nie. - odparła brunetka z szerokim uśmiechem gibając się na piętach i krzywiąc się na prozaiczność rozmowy. Musiała pamiętać o tym, że inni żyją w innych wymiarach. Jak stała, tak przykucnęła nadal nucąc pod nosem.
- Skoro mamy przeprowadzić wieczorek zapoznawczy to, jak przystało na wyrzutków społeczeństwa, podzielmy się naszymi grzeszkami - Domino wciąż stał - Ja zacznę. Zamiast czytać kolorowanki i książki dla dzieci zdobyłem parę tekstów Nephandi. Żeby było ciekawiej wrobiono mnie też w morderstwo poprzedniego właściciela jednego z tych nośników informacji. Żeby wszystko było jasne, nie uważam siebie za niewiniątko, ale nigdy nikogo nie zabiłem, nie okradłem, nawet nie przejechałem autobusem bez biletu. Przy okazji podziękuję też Odysowi za okazję do współpracy z interesującymi ludźmi. W naszym stadzie mogę zajmować się śledztwem, podróżą do Umbry, a w ostateczności robić za kontakt z mediami. Tyle - Gabriel ponownie usiadł na skrzynce w magazynie.

Odys skończył pracę nad głową Alexa, w tak zwanym międzyczasie przysłuchując się wypowiedziom. Prawdę mówiąc nie musiałby wcale opatrywać głowy kultysty, rany nie były poważne, a po prostu jak zwykle w takich wypadkach wyglądają gorzej i zalewają krwią twarz. Jednak miało to dwie poważne zalety - uspokojenie kultysty oraz zapewnienie spokoju ducha kobiecie. Wiedział, iż poczuje się lepiej gdy ktoś zajmie się jej “ofiarą”.
- Zaszczep się na tężec - polecił magowi chłodno.
Po chwili rozejrzał się po wszystkich.
- Mnie mieliście już niewątpliwą przyjemność poznać. Morrisa trochę gorzej - spojrzał na hermetyka przelotnie - to Morris Conway bani Flambeau, na obecną chwilę stanowi w hierarchii dowodzenia drugą osobę po mnie. Warto zatem aby wykazał więcej ogłady.
Chórzysta wstał.
- Chodźmy do biura, jest tam trochę cieplej, woda i normalne stoły. Tam dokończymy.
Chórzysta poprowadził grupę między skrzyniami w stronę korytarzy. Gdy weszli do środka, zajął miejsce u szczytu stołu powstałego z mniejszych, zsuniętych ze sobą.
Zaczął gdy wszyscy zajęli miejsca.
- Jeśli nie chcecie mówić z jakiś przyczyn się tutaj znaleźliście, nie ma takiej potrzeby. To nie jest terapia grupowa, a w ostatecznym rozrachunku nie uważam aby była takowa potrzebna komukolwiek w stopniu większym niż typowym dla fundacji wojennych.
Zrobił małą przerwę. Pozwolił im przeanalizować ostatnie słowa.
- Tak, fundacji wojennych. Jeśli ktoś liczył na jasno zdefiniowane cele, podcele, wymagania, obszary działania oraz teczki pełne informacji, to muszę zabić te nadzieje. Nie jest to najważniejszy punkt dla Tradycji, do ważnego przebudzeni sami garnęli się. Jesteśmy w sytuacji gdy jeśli chcemy mieć krzesło, to musimy na nie zarobić, kupić i samemu złożyć. Analogia z krzesłem tyczy każdego aspektu, zdobycia informacji, wywiadu w mieście, wpływów i dróg do celu głównego: wyspy Man. Tutaj należy zbudować przyczółek Tradycji.
Złożył ręce na stole, zaplatając palce. Wyprostował się na krześle.
- W okolicy aż roi się od Technokracji. Wiem o możliwym występowaniu nieumarłych w mieście oraz zmiennokształtnych na granicach, jednak, co oczywiste w takim środowisku nie wychylają się jeszcze bardziej niż zwykle. Ze względu na te warunki, ogłaszam ciszę radiową. Żadnych poufnych informacji drogami elektronicznymi w surowej postaci. Dopóki nie nabierzecie pewności, iż ktoś konkretnie was inwigiluje, można zwoływać mniej ważne spotkania, magyczne metody szyfrowania lub kody językowe, języki czy inne symbole są dozwolone. W przypadku podejrzeń, przechodzimy na komunikację dyskretną, począwszy od skrytek pocztowych, a skończywszy na w pełni magycznych metod komunikacji. Zanim przejdę dalej, czy ma ktoś pytania i uwagi do tego punktu?
- Co jest takiego szczególnego w tej akurat wysepce? - zapytał beznamiętnym tonem Vincent. - Co wiemy o miejscowej Technokracji? Czy w ogóle coś wiemy, poza tym że jest? Czy może to wysublimowany sposób na wybicie nas rzucając naszą grupkę gołą i wesołą wprost na bagnety wroga? Swoją drogą nie jestem może generałem, wojsk nigdy nie prowadziłem… ale rozsądnym podejściem do tego problemu, będzie sobie założenie wpierw bazy na pobliskim terenie nie należącym do Technokracji i stamtąd ostrożne zapoznawanie się z terenem działań, infiltrowanie i subtelne podbijanie terenu. Kroczek po kroczku.
- Rada jest w tym względzie dość enigmatyczna - Odys powiedział szczerze - nie będę was okłamywał, jeśli zrobimy dokładnie to czego pragnie Rada, wszyscy przegramy. Mówiąc wszyscy, mam na myśli i nas, i Radę, i Dziewięć Tradycji. To jest temat na później. Działanie od zewnątrz i subtelność zazwyczaj źle się kończy. Może miałeś na myśli walkę podjazdową, ale ona ma sens tylko gdy przeciwnik jest zajęty innym aspektem. W innym wypadku działania dyskretne są efektywne wyłącznie od wewnątrz. Oczywiście, nie całkiem od wewnątrz, temu też przyczółek zakładamy tutaj, a nie na wyspie.
Vinc zaciągnął się papierosem uśmiechając krzywo. - Misja samobójcza. No cóż… nie żebym był zaskoczony.
- Nieszablonowe działania, tak? - Julia wyprostowała się z westchnieniem jak po długim śnie.
- I tak najlepsze za co zwariowana siostra tu jest. - odezwał się Morris.
- Nie określiłbym tego misją samobójczą - Odys powiedział chłodno - Gabriel dobrze zaczął od tego w czym czuje się mocny. Proszę, nie krępujcie się podzielić swymi specjalnościami oraz tym na jaką rolę się zapatrujecie.
Jules zapatrywała się głównie w swoje paznokcie. Cała ta gadka o tym w czym czują się mocni, specjalności… wyjść i tak wszystko wyjdzie w praniu.
Przekrzywiła głowę.
Otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć i… zamknęła je na powrót.
- Śnienie, duchy, myśli, emocje - zamamrotała ostatecznie rozmarzonym tonem - opętanie, albo tworzenie przydatnych zabawek. Jaka moja rola? - spojrzała bystrzej na Alexa.
Alex się chwilę zamyślił.
- Nie posiadam zbytnich zastosowań bitewnych. - zaczął ekstatyk - Do tej pory… oszukiwałem świat śniących i przebudzonych, że niby wielki prorok ze mnie, ale to po prostu fart i gra aktorska. Mógłbym znaleźć nam poparcie w lokalnej populacji… albo uwieść technokratkę, aby wyciągnąć informacje.
- Najlepiej będzie - odezwał się w końcu Morris - jeżeli zajmę się sprawami bojowymi i przygotowywaniem Fundacji do walki. Widzę, że tu raczej na wiele liczyć nie mogę... od razu.
- Tak - Odys potwierdził - docelowo chciałbym aby każdy chociaż minimalnie obchodził się z bronią palną i taką posiadał. Dla mniej zorientowanych, wyjaśnię, iż zaklinanie amunicji jest jedną z lepszych rzeczy jakie możecie zrobić przygotowując obronę osobistą.
- Tylko może bez bycia trigger happy. Prędzej postrzelicie siebie niż zabijecie Hit-Marka. - dodał Morris trochę bardziej jak nauczyciel niż było to spodziewane.
Chórzysta darował sobie komentarz o autoironii “trigger happy” i tylko spojrzał wyczekująco na Vinca.
- Mogę zaklinać broń i amunicję, bo trochę biegły jestem w … Pierwszej. Moim królestwem jest jednak umysł i przypadek. Acz i na sferze ducha trochę się znam. Poza tym…- Vincent puścił kółko dymu. - My w Fortunae zajmowaliśmy kontaktami z Śmiertelnymi i związanymi z tym sprawami. Mam swoje kontakty, ale na jakieś tam wysepce raczej są nieprzydatne. Poza tym jestem w miarę biegły w kwestii, architektury… szeroko rozumianej sztuki i okultyzmu. Biegle władam łaciną i arabskim, więc jeśli trafią się nam jakieś księgi, będę w stanie je przetłumaczyć.
Ulisses uśmiechnął się pod nosem przysłuchując się przemowie hermetyka. Trudno było wyczuć czy to w sympatii, zadowoleniu czy może jakimś dziwnym rozbawieniu. Westchnął ciężko.
- Taaaak - rozejrzał się po zgromadzonych - tutaj znajdziecie mnie pod paszportem Jackob Fouquet. Nie przywiązujcie się do tego miana, lecz w razie kontaktu ze śpiącymi, pod tym łatwiej mnie szukać.
Położył na stole kartkę.
- Aby nie robić zbędnego zamieszania, tutaj macie numer telefonu do mnie, wpiszcie też swoje. Przy okazji wymieńcie się numerami. Obostrzenia komunikacyjne w dalszym ciągu obowiązują. Mam pewien zamysł co do każdego z was, na początek. Są tematy które chcecie poruszyć nim przedstawię wam naszego gościa?
- Zasoby jakimi dysponujemy? Pojazdy? Gotówka? Budynki na miejscu? Broń? Bo póki co mam rewolwer przemycony jako niedziałający zabytek z wojny secesyjnej.- zapytał Vinc cierpko. Więc trudno było stwierdzić, czy mówił prawdę w kwestii tej broni.
A Tarot unosił się nad Vincentem będąc jego lustrzanym odbiciem, pomijając takie detale jak rewolwer w każdej dłoni, pas z nabojami wzorem dawnych rewolwerowców. I siedem monet krążącym wokół niego jak stado wściekłych os.
- Moje prywatne zasoby- Odys wyjaśnił krótko - uważasz, że potrzebujemy fundacyjnej floty aut? Załóż fałszywą firmę, fundację, organizację charytatywną i je nam skombinuj. Będą problemy z bronią? Kto nie wyposaży się we własnym zakresie, pomożemy. Jak wspominałem - podkreślił ostro - analogia z krzesłem. Zarób, kup, skręć.

- Czyli ta twoja dyplomatyczna przemowa oznacza ni mniej ni więcej, że… gówno dostaliśmy na tę misję? Ten jeden…- hermetyk Fortunae wskazał dłonią pomieszczenie.- … magazyn ? Odysie… Zebrałeś tutaj ekipę magów pokrzywdzonych przez Tradycje. Nie musisz cukrzyć… możesz powiedzieć wprost.
- Gdybym chciał, mogę na tygodnie zablokować tutejsze porty - spojrzał na Vincenta łagodnie - bez magy. Jestem ja, jesteśmy my. Ktoś jeszcze ma zamiar beczeć jak mało wsparcia tradycji dostaliśmy? To powiem mu, że Tradycje to też on. Tradycje nie mają niczego ponad to czego nie zdobędą magowie w nich zrzeszeni. Mam nadzieję, że rozumiecie.
Kobieta nie rozumiała ani celu ani powodu z jakiego się tu znalazła. Coś mieli robić jak Ikea? Zasłuchała się w głosy szepczące wokół niej.
Odys wstał i ruszył do pokoju obok. Zniknął w nim na kilka chwil, wracając z Joycem u boku, prowadząc go pod rękę, bardziej po przyjacielsku niż kontrolując ruchy. Podsunął technokracie krzesło po swej prawicy. Pozwolił mu usiąść, sam zrobił to po nim.
- Spokojnie Joyce.
Zwrócił się do technokraty myśląc “chociaż wolałbym abyś miał więcej ludzkich emocji”. Po chwili odwrócił się do zebranych.
- Rada jako uosobienie mądrości Tradycji, postanowiła sprezentować nam jeńca. To jest Joyce, technokrata, cyborg, członek Iteracji X. Ale też istota ludzka za której życie jesteśmy odpowiedzialni. Rada wszystkich nas wrobiła w ten ponury żart. Twierdzą, że Joyce może być przydatny, ja twierdzę, iż już wszystko co przydatne z niego wyciśnięto. Więc jesteśmy w sytuacji gdy na obecną chwilę wypuścić go nie możemy, chociaż byłoby to najmniejsze zło w idealnym świecie. Bez możliwości jest jednak dużym złem dla wszystkich, kwestia implikacji. Co zatem jest możliwe? Niestety, przetrzymywanie. Nie będziemy prowadzić przesłuchań, torturować, badać, nic z tych rzeczy.
Zrobił krótką przerwę, którą wykorzystała brunetka na wyjście. Zupełnie nie po angielsku.
- Zasady są proste, pilnujemy Joyce'a w dyżurach dwanaście godzin. W tym czasie możecie zająć się bardziej statyczną pracą czy badaniami. Jeśli Joyce zacznie czynić magye lub w jakikolwiek inny sposób doprowadzi do dekonspiracji fundacji, macie prawo przeciwdziałać temu najskuteczniej jak potraficie. Jeśli czujecie się na siłach, używacie kontramagy. Jeśli w danej sytuacji jest to zbyt ryzykowne, w grę wchodzi fizyczne ogłuszenie lub dekoncentracja. Joyce też wie o tych zasadach.
Odys położył dłonie wysunięte do przodu na stole, zaplatając dziwnie palce.
- Jednocześnie, jeśli ktokolwiek fizycznie skrzywdzi Joyce'a, włączą się wam stare vendetty czy chęć fizycznej dominacji, delikwentowi złamię rękę w pięćdziesięciu dwóch miejscach. Nie będzie to kara lecz cena. Jesteśmy w warunkach wojny, zatem cenę za tego typu aktu stanowi wasze cierpienie, rehabilitacja oraz możliwe niedotrzymanie warunków naszej umowy. Ale więcej konsekwencji nie wyciągnę. Joyce… może mieć ohydne poglądy, na pewno dla wielu z was, lecz za poglądy nie karzemy. Powiem więcej, nie jesteśmy tutaj aby go sądzić. Wykorzystajcie tą okazję aby się wzajemnie poznać. Jak myśli unia, jak myślimy my. Pamiętajcie, każdy nasz ruch jest jak kropla, generująca kręgi na wodzie. Za chwilę wybierzecie kolejność dyżurów.
Odys spojrzał na wychodząca mówczynię.
- Joyce, możesz powiedzieć coś o sobie - dodał wstając - Morris, poprowadź dalej zebranie.
Powoli, nie śpiesząc się zbytnio wyszedł za Jules na korytarz.
Joyce spojrzał niechętnie na magów, ale nie odezwał się do nich ani słowem.
- Przyjemna konserwa, co? - zakpił lekko Morris.
Vinc wpatrywał się z odrazą, przerażeniem i niedowierzaniem na technokratę. Na szalę przeznaczenia pochylającą się w dół, na szczurze truchło pękające tuż za nim. Olbrzymie szczurze truchło z którego wyłaniała się sylwetka w czarnej szacie z kosą w metalicznych łapkach, spod kaptura wynurzyła się szczurza czaszka ze stali, a oczodoły świeciły punktowym czerwonym światłem… jak u terminatora. Tarot ulegał wypaczeniu… wymykał się własnym regułom szepcząc coś do ucha Joyce’a.
Papieros upadł na podłogę. Vinc sięgnął nerwowo po kolejnego mówiąc urywanymi kwestiami.
- Jaja sobie robicie… też mi mądrość Tradycji… też mi wojenna wyprawa… z piątą kolumną za plecami.
Dopiero kiedy zapalił odzyskał nieco spokoju… ale nadal przyglądał się nieufnie temu osobnikowi.
- Dobrze, że nie spodziewałem się po Fortunae odwagi... jak i ciężko się spodziewać po całym tym zawszonym Porządku. - sarknął Morris - Boisz się go tak bardzo?
- Jego nie… tego co widzę poprzez niego.- odrzekł enigmatycznie Vincent zupełnie ignorując obelgi Morissa. Spłynęły po nim jak woda po kaczce.
- Jaka jest jego… kooperacja w tym wszystkim? - zapytał Alex - To "uciekinier", wobec którego mamy wątpliwości,czy jeniec?
- Jeniec. - odparł Morris - Magowie z góry już go przemaglowali... Zabawiali się tak kilka miesięcy. - spojrzał na Joyce'a, który chyba delikatnie pobladł na wspomnienie.
- Więc? Po kiego on nam? Bez urazy. - rzucił do technokraty - Ale jeżeli toster ciągle wierzy w to co mówi Wielki Brat, to czy… nie wiem… nie stanowi realnego zagrożenia dla naszej "misji"?
- Zostawmy to - zaproponował Gabriel - Trochę wiary w Odysa. Proszę, tu są moje wizytówki, imię, nazwisko i numer telefonu. Zwróćcie uwagę, że w kontaktach ze Śpiącymi używam aliasu Dominik Starzyński. A jeśli chodzi o naszego podopiecznego, to zgłaszam się do pierwszej tury dwunastogodzinnego czuwania. Ustalcie, proszę, kto mnie zmieni. Joyce, będziesz spokojny, prawda?
Joyce wciąż milczał, najwyraźniej zbyt zmęczony i niechętny do podejmowania dialogu.
- Temu będziemy go pilnować. A co do kwestii jego użyteczności... Zapytajcie Rady. - Morris wzruszył ramionami.
- Mogę ja…- odparł Vinc biorąc jedną z wizytówek Gabriela i wykładając niczym karty porcję swoich.
- Więc ty trzeci. - Morris odezwał się do Alexa zgarniając dwie wizytówki hermetyków i samemu na karteczkach zapisując swój numer, naprawdę starannym krojem pisma.

Jules szła zdecydowanie.
Cała jej wychudła postać aż drżała, gdy brunetka szła byle dalej od miejsca profanacji. Przytrzymywała się dla pewności dłonią o ścianę. Nie czuła się zbyt dobrze, gdy szok za szokiem brutalnie wybijał ją z przyjemnej fazy odlotu i wyciszenia. Czy słyszała nadchodzącego za nią maga czy nie, ciężko było stwierdzić.
Odys poszedł do Jules spokojnym, miarowym krokiem. Nie dotykał jej, po prostu stanął z boku, upewniając się, iż pojawił się w jej polu widzenia.
- Aż tak bulwersujące?
- To pytanie retoryczne, co? - głos walker był zachrypnięty i zgrzytliwy - Nie.
Stwierdziła twardo na niezadane pytanie.
- Nie będę koło - aż straciła głos i zatchnęła się - tego pomiotu…
Ostatecznie niemal wypluła słowa.
- I tak byś się nim nie zajmowała - Odys stwierdził silnie - najpierw trzeba ci pomóc doprowadzić się do względnej kontroli.
- Kontroli? - głos dziewczyny stał się nieprzychylny. Jakby rozmówca ją rozczarował.
- Nie tylko nie panujesz nad sobą - Odys nie wzruszył się - ale też nie umiesz tańczyć w ogniu. Wiesz co mam na myśli. Są ludzie którzy poruszają się w malignie z gracją baletnicy. Nie są normalni w potocznym znaczeniu. To nie jest złe. Lecz tobie tej gracji brakuje. Szarpiesz się, potykasz o własne nogi, parzysz we własnym żarze, tonąc ledwo łykasz powietrze.
Na chwilę zatrzymał wywód.
- Dobrze o tym wiesz, Jules. Droga to nie tylko podboje ale również wymiana doświadczeń.
Mina Jules świadczyła o tym, że mężczyzna stracił jej uwagę kompletnie.
- Nie jestem Morrisem. Nie tańczę z ogniem. Tańczę ze światem, snem stworzenia. Chcesz kontroli nad tym? - kobieta zaśmiała się krótko i szczekliwie. - Idź wyćwicz swoją abominację. Ale nie baw się w Chrisa.
Odys uśmiechnął się kątem ust.
- To ja tańczyłem z płomieniami. Ale masz rację, do Morrisa też pasuje, będzie trzeba go podpytać - spoglądał gdzieś w dal - tańczysz ze światem, tak. Albo potykasz się o niego - pokręcił głową - widziałaś kiedyś Triadę? Kogoś z nich na własne oczy, lub potężną Inkarnę?
Był zaciekawiony, ale i w jego głosie brzmiała jakaś niewypowiedziana obietnica.
Nim przebrzmiały jego słowa Jules z dzikością pchnęła go na ścianę i wspiąwszy na palce przysunęła swoją twarz do twarzy maga:
- Nie muszę widzieć - wycedziła - czuję każdego z nich, wiem, że ich świadomość przeplata się w każdym aspekcie, śnię z Nią i czuję jej ból.
Kobieta oddychała szybko wzburzona jeszcze bardziej niż kilka chwil temu:
- To co ty nazywasz potykaniem, ja nazywam złą marą. Częścią Jej planu. Wiem czego Ona chce. Czego ty chcesz, co?

Chórzysta wpatrywał się w Jules ze spokojem wysłuchując jej wybuchu. Wydawał się teraz trochę zbyt sztywny, zbyt akademicki. Rysy ściągnięte, usta spokojne, oddech miarowy. Tylko żelazne spojrzenie zdradzało zmęczenie jakiego nie zaznają teoretycy, jakie rodzi się w bólu tułaczki i smaku świata.
- Opowiesz mi o Marze - nie poprosił, bardziej stwierdził odległy fakt - chciałem ci tylko przypomnieć, że wedle bardzo wielu magów i innych istot, my, ludzie, jesteśmy dziećmi Tkacza. Te abominacje jak je określiłaś, to jego sługi. Tak, wszystko bierze w łeb i ten świat chyli się ku końcowi. Lecz pomyśl o tym, iż ojciec ludzkości trochę zbłądził i tam zaprowadził tych którzy byli mu wierni. Lecz to ten sam Tkacz który przyniósł narzędzia i ogień. Mam nadzieję, że nie wierzysz w bajki Tradycji i Unii o magach, obrońcach ludzi. Nas zawsze było za mało, a do tego nie wszyscy w to celowali.

Jules puściła mężczyznę z wyrazem odrazy na twarzy. Odsunęła się gwałtownie.

- Nie odpowiedziałeś na pytanie. - oczy dziewczyny były zmrużone i dzikie.
- Też chciałbym wiedzieć - Odys zaśmiał się lekko - całe życie gonię odległy brzeg. Zostałem przeklęty imieniem Pana.
- Przestań pieprzyć, Odys - Jules do reszty straciła cierpliwość. - Po coś mnie tu ściągnąłeś. Po to, żeby opowiadać głodne kawałki o ogniu, drugim brzegu?
Brunetka macała gwałtownie za papierosami lub skrętem.
- Ponieważ o uwolnienie ciebie poprosił mnie przyjaciel - Odys skrzywił się lekko - a przy okazji uważam, iż ciągle nie jesteś wolna. Chociaż on pewnie uznałby, iż robota już skończona. Twa obecność tutaj to implikacja tego. Co ci przeszkadza w Joyce?

- Wątpię byśmy mieli wspólnych przyjaciół - Jules w końcu namacała jointa i dopaliła go drżącymi dłońmi. Jej podniesiony głos uciszał chwilowo pozostałe. - Co mi przeszkadza? On. Wszystko to czym jest i reprezentuje. Chcesz jego? To albo mnie odeślesz do eteryków albo załatwisz inną miejscówkę.
Kobieta wzruszyła ramionami i zaciągnęła mocno ukazując zęby.
- Jacek mnie o to prosił, poznałaś go. Nie mówiłem, że to twój znajomy - wyjaśnił. - Oczekujesz jasnego celu? Chronienia przed niewygodami? Nie, znoszenie Joyce to jedna z niewygód jaka nas czeka, i sądzę, że jest ona najmniejsza. Związaliśmy się w świetle losu, nie szanowałbym go gdybym od tak, po prostu cię odprawił.
Odys patrzył w ścianę.
- Trzeba będzie zrobić z tym co cię otacza - przeniósł wzrok na kobietę - nie tylko ty śnisz. Przyswój to sobie w trakcie tej misji - mrugnął lekko żartobliwie - a te potworki będzie trzeba jakoś stłumić. Mógłbym to zrobić teraz, ale trzeba bardziej eleganckiego rozwiązania.

- Odpowiedź nadal brzmi nie. - Julia wyglądała na całkowicie zdeterminowaną. - Nie będę go znosić ani tolerować. Przyrzekłam lojalność tobie. Ale nie obiecywałam zdrady. Rób co uznasz za właściwe z tym plugastwem. Mnie w to nie mieszaj.
- Czyli zabijesz ub zaatakujesz go jak tylko go znowu spotkasz?
- Lepiej, żeby się to nie stało, prawda?
- Nienawidzę fanatyzmu - rzucił jakby przy okazji.
Jules zaciągnęła się kolejny raz i na wdechu odparła:
- Dobrze wiedzieć. Ale sam stwierdziłeś, że nikt z nas nie jest tu po to by chronić go przed niewygodami. - brunetka wyglądała na zaciętą. Wszelkie gesty serdeczności zniknęły.
- Nikt z nas nie jest tu też aby znęcać się nad człowiekiem który został nam oddany. To jeniec, traktujmy się w sposób cywilizowany. Zresztą - Odys uśmiechnął się rozbawiony - jestem ciekaw kto w sali pierwszy spęka jak zobaczy jak ciężki los wisi nad Joycem. Jest ważny.
- Ok - Walker odwróciła się ku wyjściu - Jak będziesz mnie potrzebował, przyślij gołębia.
Chórzysta spojrzał na nią smutno. Nie odezwał się ani słowem.

Odys wracając poczuł niezidentyfikowane, lecz dobrze znane uczucie gdy ktoś patrzy nam na plecy. Szczególnie ciekawe gdy jest się samemu na korytarzu. Chórzysta przystanął. Zmrużył oczy, zastanowił się. Postanowił nie korzystać z magy, nie na tym etapie. Trzeba trzymać swoje karty zakryte tak długo, jak się da.
Spiesznym krokiem ruszył do wyjścia, zwalniając dopiero tuż przed drzwiami. Na dwie sekundy przystanął, pozwolił oddechowi się w pełni wyrównać, i wyszedł na zewnątrz tak jakby ciągle rozglądał się za mówczynią marzeń.
Jules nie zobaczył w pobliżu, musiała szybko odejść już zbyt daleko. Zobaczył za to coś innego.
Dosłownie na wprost magazynu, po drugiej stronie ulicy, na której w pocie czoła pracowali ludzie przemieszczający skrzynie z towarami wózkami transportowymi, stał młody mężczyzna obserwujący magazyn, ubrany w uniform szefa zmiany. Gdy w zasięgu jego wzroku pojawił się Odys, przeniósł on spojrzenie na niego, a na jego ustach wykwitł ledwo zauważalny uśmieszek.
Chórzysta rozglądał się wokół jakby szukał Jules (zresztą, czegoś szukał, kto by poznał), aż wreszcie natrafił na kogoś kompetentnego. Wyszedł trochę na deszcz, i podszedł do jegomościa - nie na wprost, raczej jakby zauważył, iż jest kimś kogo może zapytać o zgubę.
- Przepraszam - powiedział spokojnie i dziwnie chłodno.
Mężczyzna spojrzał Odysowi w oczy i powiedział:
- Dwie minuty.
Ulisses uśmiechnął się jak człowiek który właśnie dostał to co chciał. Huk trochę przeszkadzał, nie można było się w pełni skupić. Mówiło się trudno.
- Jeśli chcecie porozmawiać, za godzinę będziecie wiedzieli gdzie iść. Jak nie, to idźcie w drugą stronę - powiedział spokojnie, ważąc słowa gdyż to słowa były kroplami na wodzie zaburzającymi kręgi.
- Minuta dwadzieścia. - po tych słowach, mężczyzna zaczął iść w stronę grupy robotników, najwyraźniej ignorując Odysa.
Los pękł. Cień wysiłku przebiegł po twarzy Odysa jakby na moment dźwigał nie tylko własny los, nie los fundacji, lecz co najmniej siłę losu który dźwigało plemię Judy. A potem nie było już nic, wysiłek zniknął razem z wysiłkiem.
Chórzysta oddalił się spokojnym krokiem w stronę magazynu. Na korytarzu zacznie biec.

***

Odys wbiegł do pokoju - chociaż zasadniczo nie było widać po nim zmęczenia. Gdyby nie naturalne ruchy i mimika, przypominały trochę cyborga po maratonie. Suchego, praktycznie nie zdyszanego i z małą ilością wystających żył po wysiłku, dostrzegalnych dla spostrzegawczych, lub adeptów życia. Częściej dla spostrzegawczych adeptów życia.
- Ewakuacja - obwieścił donośnie i twardo - dzielimy się parami. Morris, bierzesz Joyce. Vincent i Alex razem, ja biorę Dominika. Rozdzielamy się, spotkanie przed zachodem, zajazd Sefton przy Mosley Hill Drive. Do tego czasu cisza między grupami.
Rozejrzał się po ich reakcjach, lecz nie przerywał.
- Nie przesadzać z magyą, nie prowokować. To nie musi być atak. Każdy wbija sobie do głowy, nie prowokować. Z magazynu jest kilka wyjść. Morris, bierzesz ten którym wchodziliśmy. Ja wskażę reszcie korytarze z części biurowej.
- Ruchy - powiedział ruszając w głąb korytarza nawet nie patrząc czy inni się pozbierali. Wiedział, iż gdy ludzie muszą gonić przewodnika zwykle szybciej się pakują.
- Merde…- podsumował to francusku Vincent wstając i ruszając za ich nieustraszonym przywódcą. Można się było spodziewać, że wszystko się rypnie. W końcu cały ten dzień dla LaCroixa był jednym nasilającym się potokiem gnojówki.
- Allons y! - zawtórował mu Alex i ruszył za hermetykiem. Zastanawiało go jak ich znaleźli jeżeli to technokracja. Może ich jeniec ma na sobie jakiś urządzenie do namierzania?

Dziwne przypadki były zjawiskami dość powszechnymi w małym, własnym świecie Odysa. Będąc w gruncie rzeczy stworzeniem zakrzywiającym rzeczywistość, nikt nie mógł się dziwić, że przyciąga się dziwa na swoją orbitę. Mistyk milczał chwilę do telefonu.
- Zatem przychodzisz z własnej, niczym nie przymuszonej woli.
- Nie jestem przymuszony. - pewny podźwięk rozbawienia rozbrzmiał w głosie.
- Za to rozbawiony niewątpliwie - Odys nie zwalniał marszu, lepiej mu się myślało spacerując - brak imienia, telefon z brakiem numeru, a ja zawsze myślałem, że to mistycy idą w efekciarstwo - uśmiechnął się pod nosem.
- A czy uwierzyłbyś, gdybym ci imię i numer dał?
- Z apostołów to wolę raczej Tomasza. Nie zaszkodzi jeden spróbować. Co to za draka?
- Draka? To wy tu przyjechaliście niezapraszani... - odparł flegmatycznie.
- Wypraszam sobie, zostałem zaproszony - Odys powiedział swobodnie lecz z pewnym oburzeniem.
- Przez kogo?
- A uwierzyłbyś?
- Może przez Joyce'a Lynna?
- Pudło - chórzysta uśmiechnął się pod nosem - czym zawdzięczam twe zainteresowanie?
- Jesteś tu i innych magów sprowadziłeś. Dziwne, ale wcześniej unikano Liverpoolu.
- Faktycznie, bardzo nurtujący temat - Odys mimo rozmowy przez telefon wzruszył ramionami - widać wiesz więcej niż ja.
- Okazałem choć trochę dobrej woli... i pozwoliłem wam na ewakuację. Dam jeszcze radę - ewakuujcie się z miasta. - mruknął - Chyba, że twoja fama nie pozwoli ci na rozsądek, Odysie Żelazny.
- Pycha kroczy przed upadkiem - chórzysta powiedział spokojnie, z flegmą - szczerze dziękuję za radę, mam nadzieję, iż i ona, i postępowanie wasze było z dobrego serca - w głosie chórzysty nie brzmiała kpina - w takim wypadku macie tam na górze plusika - mruknął lekko - nie omieszkam przemyśleć.
- Mam nadzieję, że nie będzie potrzeby kolejnej rozmowy.
- Prawdę mówiąc, korci mnie - chórzysta spoważniał - chciałbym was jakoś nazywać. Tylko proszę - powiedział dziwnie łagodnie - bez przyjaciel i innego efekciarstwa.
- Brian Bailey. - głos znowu stał się rozbawiony, choć w milszej nucie - Moim przyjacielem nie jesteś, przykro mi.
- Nie bądźmy tacy kategoryczni - Odys uśmiechnął się szczerze - jeśli nic więcej do mnie nie macie, to do usłyszenia… przyjacielu.
Po tych słowach połączenie zostało przerwane. Odys włożył telefon do kieszeni. Chwilę milczał, spoglądając na Domonika, potem na taksówki, na niebo, potem na ziemię.
- Jakbyście nazwali tego z kim rozmawiałem, Domimiku?
Chórzysta zapytał zmierzając w stronę taksówki.
- Wrogiem? - zaryzykował Dominik, który tylko częściowo słyszał co tamten mógł mówić.
- Pomyśl dalej - chórzysta powiedział spokojnie wsiadając do taksówki.
- ...zdrajcą?
- Ciepło - Żelazny uśmiechnął się szeroko.
Podczas jazdy taksówką gestem poprosił Domnika o chwilę spokoju. Położył na kolanach telefon. Chwilę się mu przyglądał, czy raczej słuchał. Muzyka sfer nie była prawdziwym dźwiękiem, nawet radio wygrywające nazbyt skoczne melodie nie przeszkadzało… aż tak bardzo. Wszak komfort osobisty też się liczy.
Cisza. Zbyt cicho, nazbyt spokojnie. Brak pogłosu muzyki sfer, ani przy urządzeniu, ani przy nich. Odys zamyślił się chwilę. Czyżby środki zwyczajne?
To znaczyło, iż rozmówca był sprytniejszy niż typowy technomanta. Chórzysta plany pełnego wyśledzenia musiał odłożyć w dalszą przyszłość. Łatwiej było podążać za usłyszanym dźwiękiem, a jeszcze łatwiej gdy ktoś już bariery odległości naruszył.
- Masz bardzo twórczą wyobraźnię, Domniku. Gratuluję.
Odys włożył telefon do kieszeni. Po jego minie widać było, iż intensywnie myśli. Mało kto, nie dotykający prawdziwej mądrości, takiej, którą można tylko zdobyć przez kręte, kabalistyczne ścieżki między konarami drzewa życia, zdaje sobie sprawy jak wielkim, intelektualnym wysiłkiem jest ta podróż.

שטן

Przeciwnik, oskarżyciel, wróg. Liczby przypisane literom fruwały w ekranie umysłu chórzysty. Skojarzenia. Pisma, archetyp wroga. Liczby, liczba bestii będąca liczbą człowieka.
Pan kłamstwa.
Kłamstwo.
Nie wróg.

אִישׁ־קְרִיּוֹת

Apokryficzne mądrości niosły nie mniej prawdy niż oficjalny kanon. Świat traktował ewangelię Judasza za ciekawostkę. Nieco bardziej uczeni wspominali, iż tego typu ewangelii powstało bardzo dużo. Odys wertował w pamięci stronice tego gnostycznego pisma. Werset piąty, zapamiętać cyfry liter. Werset drugi, użyć tych cyfr i odszukać odpowiednie słowa.
Zmień.
Powtórz.
Szukaj.
Judasz.
Nazwy portowych ulic układały się w zawężający półkrąg. Kolejne podmiany, mistyczne kalambury. Centrum w magazynie. Chórzysta uśmiechnął się. Jeśli nie był to ślad wyłącznie pośrednika, to była to dobra wiadomość. Czuł, iż ludzie z miasta mają inne podejście od tych z wyspy.
- Macie dryg do nazw - Ulisses powiedział raz jeszcze do polaka - rozgościłeś się już w mieście?
- Tylko pobieżnie poznałem kawałki centrum. - przyznał Dominik.
- Mam zarobaczony telefon. Przydałoby się załatwić go tak aby dał radę dzwonić ale się nie rejestrował w stacjach - powiedział z zadumą.
- Nie masz kontaktu z żadnym Wirtualnym?
- Na taką robotę nie trzeba adepta - Odys wyminął - nie tutaj, nie blisko, niestety. Mógłbym sam to zrobić, ale wolałbym nie.
- Byłbyś w stanie? - zainteresował się Dominik.
- Jeśli poświęciłbym na to wystarczająco dużo czasu i zasobów. Wolę jednak zostać przy ewentualnym porwaniu auta czy serwisie turbin - mrugnął do Dominika.
- Więc co robimy?
- Jedziemy taksówką, jak zapewne widzisz - powiedział dziwnie poważnie.
- Cwane... - mruknął - Jeżelibyś nie znalazł nikogo, kto by pomógł z tym telefonem... - zaczął niechętnie - ...to ja mogę pomóc.
- O tym też myślałem - Odys powiedział spokojnie - zakładałem, iż jeśli nie są to twoje własne zdolności, to na pewno kogoś znasz.W każdym razie, przyda się - dodał łagodniej - będzie trzeba coś zjeść, z planów na najbliższą przyszłość. Będę musiał też odwiedzić pocztę. Ty masz jakieś potrzeby?
- Raczej nie... Zgłosiłem się na ochotnika do pilnowania dziś technokraty. Będzie problemem?
- Wątpię. Najpierw z Joyce będę musiał porozmawiać, jeśli pozwolisz. I - zastanowił się - raczej nie częstuj go alkoholem. Wiem jak wy Polacy lubicie nawiązywać kontakty, ale jest zbyt rozchwiany emocjonalnie na to.
- Bardzo został złamany?
- Nie złamał się - Odys powiedział spokojnie - co nie znaczy, że go poważnie nie zarysowano. Wygląda na to , że naruszyłem mu systemy kontroli emocji.
- Czyli może zacząć niekontrolowanie płakać bez powodu? - mruknął Dominik - On pewnie nie pamięta czym są emocje.
- Może - Odys spojrzał za okno, jakby w oczekiwaniu na dojazd na miejsce. - Spokój nie zawsze jest zły.
- Myślisz, że przez niego technokracja nas znalazła? - skrzywił się - Może Morris ma problemy przez niego teraz.
- Wtedy byliby dużo lepsi niż my. Zdarza się.

***

Taksówkarz nawet nie spojrzał się na nich dziwnie gdy Ulisses płacił mu za przejazd. Co jak co, ale taksówkarze, obok paserów i prostytutek, byli najmniej podatni na dziwnie się “kosmicznym” klientom. Dalsze kroki dwójka magów pokierowała na pocztę, gdzie Odys zdeponował w skrytce wyłączony telefon, upoważniając do odbioru, poza sobą, Morrisa i Dominika. I tak nie miał tam ważnych danych. Z racji krótkiego używania nie był on z nim bardziej przywiązany niż z płytą chodnikową którą przeszedł w drodze na pocztę, zatem użycia magycznego nie bał się. Prawdą było, iż chórzysta telefony zmieniał nie wolniej niż paszporty. Potem kupił kolejny, prepaidowy telefon w lombardzie.
Resztę czasu spędzili z Dominikiem na niezbyt wykwintnym obiedzie w postaci kupionego za rogiem kebaba którego konsumpcję umilili sobie karmieniem gołębi oraz dyskusją o przekłamaniach hagiograficznych. Chórzystkę widać bardzo bawiły legendy o niektórych postaciach historycznych, a Polak okazał się dobrym kompanem do rozmowy.
Odys za bardzo nie przejmował się losem pozostałej ekipy. Przywykł działać samemu, a gdy już miał kogoś u boku, to były to albo osoby które miał w opiece, lub magowie co najmniej równi mu w obyciu, jeśli nie lepsi. Pozostały czas spędzili w bibliotece.

***

- To była magya.
Dominik bardziej stwierdził niż zapytał siedząc na stanowisku pasażera w wypożyczonym wozie. Odys prowadził auto spokojniem, nie śpiesząc się na miejsce zebrania.
- A to jest samochód. Lubię grę w stwierdzenie oczywistości…
- Nie o to mi chodziło - Polak pokręcił głową - to nie był umysł. Facet mylił się gdy spisywał umowę, zapisał złe nazwisko, gadał też tak trochę dziwnie. Był przy tym zbyt naturalny.
- Umysłem też się tak da - Odys odpowiedział z lekkim uśmiechem - na co zatem stawiasz?
- Entropia.
- Jeśli faktycznie wydedykowałeś to tylko po jego zachowaniu, bez magy, to będą z ciebie ludzie - zaśmiał się lekko.

Ktoś się nimi bawił? Może…
Vincent nie był pewny.
Tarot krążył wokół niego z toporem w dłoniach i ze skórzaną maską psa z uszami jak u nietoperza. Wygląda jakby urwał się z któregoś Mad Maxa. Był wściekły i szukał kogoś do zarąbania. Był też obok Vincenta ów osławiony guru, ale skoro dał się obić drobnej dziewczynie, to LaCroix nie mógł zaliczyć go do użytecznych zasobów.
Uczucie déja vu jakiegoś doświadczył mógł być efektem zabawy Czasem, mogło być całkowitym przypadkiem, lub zakręcaniem uliczek… lub zabawy umysłami obu magów.
Pozostało więc wyeliminować po kolei każdą możliwości.
Alex naprawdę nie miał ochoty na dzisiejszy dzień. Został obity, obrażony i teraz goniła go technokracja. Fakt, że Zanęta widniała mu na granicy wzroku, wyzywając go, aby zajął się tosterami w zamian za… nagrodę, nie pomagał.
Vincent więc chwycił za fraki towarzyszącego mu kultystę i pociągnął w kierunku ściany pobliskiego budynku, by choć trochę osłonić się przed deszczem.
- Zbadaj czy ktoś w okolicy nie miesza nam w głowach.- warknął do Alexa, samemu sięgając po karty, potasował je pospiesznie po czym wyciągnął trzy z nich, by dzięki nim dokładnie określić swoje położenie w przestrzeni.
- Jasne, jasne… - rzucił od niechcenia kultysta. Oparł się o ścianę i zaczął powoli wyłączać poszczególne bodźce, ignorować dźwięk, światło, zapachy, obecność Vincenta. Tylko on, tylko jego świadomość. Spojrzał swym wewnętrznym ja na świat wokół siebie.
Vincentowi zakręciło się w głowie, gdy jego zmysły zaatakowało zrozumienie przestrzeni, w której przebywali... a raczej jej niezrozumienie. Miał wrażenie, jakby niewidzialne drogi zostały skręcone ze sobą w sposób, którego schemat wymykał się zrozumieniu.
Alexa natomiast uderzyło to niepokojące uczucie... pustki. Nie odczuwał żadnych zaburzeń własnych myśli, co mogło się wydawać dobrym znakiem, gdyby kultysta nie wiedział, iż te zaburzenia być powinny. I wychodzić z zaburzeń fal percepcji poprzez ruch własnych zmysłów, które nadawałyby prąd.
Teraz jednak wody percepcji były całkowicie fal pozbawione.
Alex gwizdnął.
- Merde.. Nic. Absolutna, pustka. Nie widzę nawet swoich fal na oceanie myśli.
- Jesteśmy atakowani. Ktoś manipuluje przestrzenią wieziąc nas tu.- odparł krótko Vinc składając karty i rozmyślając nad opcjami. - Proponuję przeskoczyć do Umbry. Mam nadzieję, że cokolwiek zniekształciło przestrzeń tu… nie dotknęło jej odbicia za Rękawicą.
Alex kiwnął głową.
- Tylko co jeżeli, tam też czekają?
- To przynajmniej spotkamy się tam z nimi twarzą w twarz, zamiast robić za szczurki w ich labiryncie. - podsumował tą kwestię Amerykanin.
- Jasne… - Alex zaczął zwalniać oddech, uspokajając myśli, wyciągnął niewielki łapacz snów i zaczął obracać go w dłoniach, niczym różaniec. Ponownie spojrzał na wszystko z zewnątrz, tym razem jednak spojrzał na Umbrę. Sięgnął do niej ręką i spróbował przenieść swoją świadomość, swoje zmysły i swoje ciało na drugą stronę Rękawicy.
A Vinc przetasował karty ponownie wyciągając trzy z nich… klucz, bramę i klucznika.
Dziewiątka Poszukiwań jako wyznacznik sfery Ducha, odwrócona Czwórka Dynamizmu oznaczająca Umbrę jako odbicie rzeczywistości, oraz Mag… oznaczający jego samego jako klucznika i jego wolę otwierającą przejście.
Machnął ręką z kartami, by zwizualizować owo przejście, mające się otworzyć przed nim. A następnie je przekroczyć podążając na drugą stronę.
I wtedy wszystko się posypało.
Vincenta uderzyło to przeczucie, że pomysł użycia magyi teraz, w taki sposób, jest wręcz fatalny... i stało się to w samą porę, bo właśnie w momencie, gdy miał zacząć rozsuwać Gobelin, na ulicy obok przejechał samochód osobowy z dzieckiem wgapionym w szybę. Oni przecież czynili magyę na widoku!
Vincent może i ostrzegłby Alexa, ale zorientował się, że kultysty już nie ma... w tym miejscu.
Mężczyzna miał po dziurki w nosie tego miejsca, jak i tej sytuacji, jak i tej organizacji misji.
Otrzepał nieco garnitur, rozejrzał się za uliczką bardziej dyskretną i udał się tam by powtórzyć całą operację. Ostatecznie i tak najlepiej było liczyć na własne siły.

Alex natomiast przeszedł przez Rękawicę, jak przez gęsty kisiel. Tak... To był ten piąty stan skupienia, z którego ciężko było się otrzepać, a guru miał wrażenie, jakby się do niego ta bariera przykleiła.
Pierwsze co mógł określić to fakt, że znalazł się w opuszczonych slumsach... Nie, to było to samo miejsce, tylko że budynki zostały zniszczone przez jakąś siłę, która nie oszczędziła nawet chodnika miażdżąc go pod swoim ciężarem.
A w powietrzu unosił się zapach brudu, zaś kurz ziemi zaatakował oczy kultysty.
Co niepokojące, Vincenta nie było w pobliżu.
Francuz postanowił chwilę poczekać. W końcu nie wszyscy byli Alexem i może Vincent potrzebował chwili, aby przedostać się do Umbry. Na razie rozejrzał się po okolicy, wyszukując agentów technokracji, czy jakiś tubylców.
Vinc pojawił się niedaleko Alexa po chwili, poprawił krawat i spytał tasując karty.
- Jak sobie radzisz z ofensywą magyą?
- Nie posiadam takiej. - odpowiedział krótko Francuz - Chyba, że będę naprawdę kreatywny z magyą czasu.
- Jak wspomniałem podczas rozmowy w magazynie, mam rewolwer.- potwierdził Vincent wyjmując kolekcjonerski egzemplarz spod marynarki, sprawdził zawartość magazynka. - Zakładam że strzelać też nie potrafisz?
- Materialna broń na pomiot umbry? - zapytał Alex - Potrafią nie zrobić sobie krzywdy, bronią palną. Nie spodziewaj się, że nie trafię ciebie jeżeli będziesz w zgromadzeniu z nimi.
- Czego oni was uczą w tej Europie.- westchnął LaCroix podając broń mężczyźnie, a następnie wyciągając karty.
- Jak nie strzelać masowo do dzieci w szkole. - odparł Deboir. Sam sprawdził naboje i wyważył broń w dłoni.
- No tak… w Europie w modzie są ciężarówki, noże i zawsze popularni samobójcy w kamizelkach z trotylem.- odparł cierpko Vinc dodając.- Zaklnę broń, by raziła typków Umbrze. To jednak z podstawowych sztuczek Pierwszej. Potem spróbuję zorientować się w przestrzeni, by znaleźć wyjście z pułapki… zakładam że ktokolwiek mieszał w przestrzeni w świecie materialnym nie mógł tak łatwo namieszać tutaj. I pójdziemy stąd. Taki jest mój plan… jeśli masz lepszy, masz uwagi jak i sugestie, to jestem otwarty na propozycje.
- My nie głosowaliśmy na pomarańczę w peruce. - Rozejrzał się po okolicy - Nie mam lepszego pomysłu, to zróbmy twój.
- Głosowanie? Naprawdę w to wierzysz? Że przy tym wojnie między Tradycją a Technokracją, wampirzymi koteriami pociągającymi za sznurki swoich ludzkich marionetek, ludzi na szczytach władzy wybiera się w głosowaniu? Chyba nie zaszedłeś wysoko w swojej Fundacji, co?- Vincent przetasował karty, wyciągnął dwie… spojrzał na nie.
Władcę głębin morskich otoczonych wodnymi potworami oznaczających króla pierwotnej esencji i taką pierwotną moc, oraz indiańskiego szamana odwracającego wzrok od nabitej na pal głowie wilkołaka… co oznaczało Sferę Ducha.
I dotknął kartami zaklinając rewolwer, by stał się bardziej zabójczy.
- Potem od ciebie go wezmę. - dodał tasując karty.
- Doszedłem dostatecznie wysoko, aby nie wierzyć, że któraś z tych organizacji wybrałaby chodzącą reklamę opalenizny w sprayu. - Ekstatyk spojrzał na karty Vincenta wzruszył ramionami - Jasne, preferuje słowa nad broń i tak.
- To miło. Może zagadasz potwory Umbry na śmierć.- odparł ironicznie Vinc znów tasując karty, by tym razem pozwolić losowi zadziałać i pozwolić mu określić swoje położenie i znaleźć drogę wyjścia z tej pułapki.- Ja też wolę negocjacje, ale muszę też przyznać, że przemoc czasami bywa jedyną skuteczną drogą.
- Na ogół moi oponenci dochodzą do tego wniosku przede mną, - westchnął Alex- Więc, w którą stronę?
- W tą stronę… za mną. - Vinc przejął rewolwer i machnął nim idąc przodem, jak to na urodzonego arystokratę i przywódcę przystało.