Największa sala wewnątrz góry Maddox była wiekowym lochem z podręcznikowym zapachem stęchlizny, grzybem na ścianach oraz skapującą zewsząd wodą. Poza rozmiarami odróżniała się od innych pomieszczeń masywnymi kolumnami, które czas pochylił na różne strony. Wkraczając pod wysokie sklepienie, można było zatem odnieść wrażenie, że oto za chwilę cały kompleks runie człowiekowi na głowę. Osobliwego efektu dopełniało rezonujące na wszystkie strony echo, które tylko utrudniało orientację w mrocznej przestrzeni.
Komnata z minuty na minutę wypełniała się bladolicymi postaciami. Tutejsi mieli ruchy powolne i miarowe jak roboty. Stan części z nich nie pozwalał już na kontakt z rzeczywistością – ci wcześniej zostali odprowadzeni do pilnowanych przez strażników cel. Na wpół lub kompletnie oszalali nieszczęśnicy przypominali o sobie sporadycznymi pokrzykiwaniami i urywanym szlochem. Na pozostałych nie robiło to jednak większego wrażenia.
Rezydenci twierdzy zdążyli nieco przywyknąć do nowoprzybyłych, tym bardziej że dłuższa rozmowa z Thompsonem dodała im legitymacji. Nie spotykali się już z tak jawnym ostracyzmem, a nawet nawiązali kilka krótkich rozmów. Dzięki temu mieli również okazję zasięgnąć języka w bieżących sprawach.
Jak udało się dowiedzieć Huwowi, ekipa robiąca za przynętę podczas wyprawy do Aberdar szczęśliwie wróciła do bazy. Ludzie Pieńka ścigali ich jakiś czas, lecz zupełnie nagle zaprzestali morderczej gonitwy. Wyglądało zatem na to, że całe siły nieprzyjaciela zostały gdzieś oddelegowane. Nikt nie widział ich w najbliższej okolicy, toteż miejsce zbiórki pozostawało tajemnicą. Jednocześnie kilku zwiadowców miało już ruszyć w teren, aby odszukać potencjalne ślady.
Robin zlokalizowała kobietę, która zaczepiła ją wcześniej, zaraz przed audiencją. Brunetka nadal nie chciała podać swojego imienia, twierdząc że w tym miejscu „lepiej się nie przywiązywać”. Jak się zaraz okazało, ona również kojarzyła Sparks – zresztą stara była rozpoznawalna w tym środowisku, bowiem nie tylko Robin i Huw korzystali z jej ziół. Kiedy kogoś przytaczały koszmary o tunelu bądź ktoś cierpiał z braku snu, wtedy takim osobom podawano pobudzające specyfiki. Stara miała dostarczać poprzez kurierów również inne rośliny. Służyły one podczas rytuałów w pomieszczeniu z kadzidłami, ale tego tematu kobieta nie chciała rozwijać.
Owen postanowił spędzić czas w samotności. Znów był tym samym, pochmurnym gliną, którego maskę zdążył na pewien czasu zrzucić. Teraz siedział na uboczu, spoglądając w pustkę i przekładając w dłoni niewielki medalik ze srebrnym łańcuszkiem. Mężczyzna pozwolił mu się otworzyć, widocznie nie dbając już dłużej o dyskrecję. Odpowiednio wysilając wzrok, dało się natomiast dostrzec, że wewnątrz wisiorka znajdowała się fotografia przedstawiająca dwie małe dziewczynki. Ich pucołowate buzie uśmiechały się szeroko, a oczy świeciły wesołym blaskiem. Gryffith przekładał przedmiot w dłoni i trudno było zignorować fakt, jak wyraźnie drżały mu ręce.
Nagle w komnacie zapadała cisza. Zdawało się, że nawet zamknięci w celach zaprzestali swoich pojękiwań i trwali w oczekiwaniu. Powodem tego stanu rzeczy było przybycie Archera Thompsona, który wszedł właśnie w asyście swoich przybocznych. Straż w zdecydowany sposób odsunęła na bok kilku ludzi, po czym wojskowy stanął na podeście, a właściwie przytarganym skądś głazie. Wiele spojrzeń nagle się zeszkliło, jedni wyciągali w napięciu głowy, inni nerwowo przestępowali z nogi na nogę. Tymczasem major podniósł ręce do góry i głęboko chrząknął.
– Moi drodzy, wiem jak wiele znieśliście! – mężczyzna odcedzał każde słowo na modłę rasowego kaznodziei. – Koniec oczekiwania jest bliski, jednak będę z wami szczery. Nie udało nam się zrealizować wszystkiego na czas. Musimy podjąć ostateczne kroki, ale wymusza to na nas sam wróg. W każdym razie potrzebuję wszystkich, którzy są w stanie działać: zarówno w terenie, jak w sali ceremonialnej. Puściliśmy przodem czujki, które mają zbadać, którędy mogli się udać ludzie z klanu. Jak wiecie mamy kilka typów co do potencjalnej lokalizacji bramy. Jeśli ślady zaprowadzą nas na Brenin, oznaczać to będzie, że nasze podejrzenia były słuszne – major zrobił pauzę, ale wszyscy nadal milczeli jak urzeczeni. – Ruszymy za zwiadem grupkami, choć będziemy w ciągłym kontakcie. Pamiętajcie, żeby unikać rzeczy, które przypominają kukły. Mogą namieszać wam w głowach. Nieprzyjaciel używa także ich mniejszych wersji, które działają jak podręczna broń. Upewnijcie się, że każdy ma przy sobie choć jeden z amuletów. Do pewnego stopnia zabezpieczą was przed ingerencją w umysły – w tym momencie major wyciągnął nad tłum drewnianą figurkę, którą Siwy od razu rozpoznał. – Jeśli sytuacja będzie tego wymagała, nie wahajcie się użyć siły. Czas półśrodków się skończył, a my walczymy o swoje życie. Gdyby ktoś miał jeszcze jakieś propozycje lub obiekcje, to teraz jest ostatnia okazja, aby je przedstawić – Archer wreszcie spuścił ręce wzdłuż tułowia i zszedł z wywyższenia.
Jak tylko przemowa dobiegła końca, rozpoczęły się gorączkowe dyskusje. Ci sami ludzie, którzy jeszcze kwadrans temu wyglądali na pogrążonych w głębokim letargu, teraz żywo rozprawiali o tym, co ich czeka. Wielu osobom wnet udzieliła się panika: złorzeczenia, zduszony płacz oraz podniesione głosy mieszały się w kotle dziesiątek rozmów, tworząc narastający chaos. Nad sytuacją próbowali zapanować strażnicy, odciągając na bok co bardziej impulsywne osoby, zaś reszta była zachęcana, aby powoli zbierać swoje rzeczy.
Owen odnalazł Huwa w tłumie i lekko przysunął go do siebie.
– Teraz wiemy już trochę więcej. Musimy pomyśleć o ponownym przesłuchaniu Pieńka – zaczął prosto z mostu. – W jego stanie ciężko będzie go tu przenieść, więc pewnie czeka nas powrót w okolice miasta. Zastanawiam się tylko czy w ogóle pozwolą działać komuś na własną rękę – mruknął, pocierając szczeciniasty zarost. – Chyba że sam chcesz od razu ruszać z tymi tutaj, to powiedz mi teraz i nie traćmy czasu.
W tym czasie Eliasz, wykorzystując to, że tłum trochę się przerzedził, zmierzył do Carmichell. Kiedy nie był w centrum uwagi, wychodził z niego zastraszony, a wręcz zaszczuty człowiek. Powoli podszedł do kobiety, zaś głos łamał mu się jak uczniakowi na pierwszej randce.
– Ładny pies – powiedział, pytając gestem czy może pogłaskać Foxy. – Wiesz, nie odbierz tego źle, ale zanim przystąpimy do rytuału, muszę się trochę o tobie dowiedzieć. Chodzi o rzeczy, które możesz spotkać będąc w transie. I jak się przed nimi bronić. Rzecz jasna opowiem ci o rytuale, ale jeśli masz inne pytania, to mogę cię trochę oświecić. Później może nie być na to czasu.

- Tak – uśmiechnęła się Robin.
Suczka nie znosiła głaskania, szczególnie po łbie. Lubiła za to leżeć blisko swojej pani, czy szerzej – stada. Lubiła też mocne czochranie i energiczne poklepywanie, najchętniej po grzbiecie. Lub delikatne ugniatanie okolic uszu i oczu. Wyłącznie przez swoja panią. Tym razem jednak Robi uznała, ze pies musi się poświęcić dla dobra sprawy. Eliasz zdecydowanie potrzebował wsparcia, szczególnie, jeśli miał przekazać Robin coś pomocnego. A Foxy znakomicie się do tego nadawała.
- Jest śliczna i bardzo przyjacielska – zapewniła mężczyznę. - . Foxy, przywitaj się!
Pies posłusznie podszedł i zaczął trącać nosem nogi i dłoń mężczyzny.
- Proszę ją mocno poklepać po grzbiecie. Uwielbia to.

Eliasz dość niezdarnie przyłożył dłoń do pleców psa. Wyraźnie było widać, że nie przywykł do obcowania ze zwierzętami, mimo to kontakt z tollerem nieco go uspokoił.
Robin zachęciła Foxy to wykonania kilku sztuczek, podawała łapę, przybijała z Eliaszem piątkę a na koniec , kiedy już usiedli, złożyła głowę na kolanie mężczyzny. Zerknęła badawczo na swoją panią, ta zaś kolejną komendą, tym raz gestem, kazała psu położyć się obok nóg mężczyzny i tam zostać.
Foxy zakręciła się w kółko i zwaliła tyłkiem na stopy Eliasza. Położyła mordę na łapach, skierowała nos w stronę nóg pani i znieruchomiała. Dopiero teraz więc, gdy Addington był w choć trochę lepszym stanie, kobieta postanowiła przejść do rzeczy.

- Trochę to przemówienie wyglądało jak zagrzewanie żołnierzy do bitwy przez generała – zagaiła. – A trochę jak wypowiedź guru sekty. Jak by nie było – im więcej będę wiedziała o tym śnieniu, tym lepiej.
- Tak… - zaczął z ociąganiem Eliasz. - Major jest specyficznym człowiekiem, chociaż to chyba taka charyzma wyciągnięta z wojska. Podbijanie morale i takie tam. Ale jak sama mówisz, przejdźmy do snów - młody mężczyzna nachylił się i tym razem już wprawniej rozczochrał sierść Foxy. - To, co żyje wewnątrz Brenin jest prawdopodobnie twórcą samego korytarza. Nie wiemy czego dokładnie od nas chce, ale na pewno żeruje na złych emocjach.
- Technicznie rzecz biorąc – wtrąciła Robin - Nie ma złych emocji, One po prostu są. Ale rozumiem, ze chodzi Ci o nieprzyjemne do przeżywania emocje typu groza, przerażenie?
- Dokładnie tak. Teraz druga rzecz - kontynuował Eliasz, - czyli strażnicy. Na pewno miałaś w swoich snach do czynienia z postaciami w długich szatach - Robin skinęła głową. - Zawsze jedna z nich towarzyszy nam podczas koszmaru. Domyślam się, że są to osoby, które dotarły na koniec korytarza i teraz tam… pracują? - rozmówca Robin potarł w zamyśleniu podbródek. - Wiem jak to brzmi, ale to chyba najlepsze określenie. W jakiś sposób oni nas kontrolują. Gdy są w pobliżu, nie możemy opuścić korytarza, ani uciec w którąś z odnóg, o ile w ogóle się pojawią. Nasz rytuał, tak w dużym skrócie, polega na kontrolowanym wejściu do tunelu, ale bez obecności strażnika. Rzecz w tym, że pozbycie się towarzystwa to dopiero początek. Korytarz łączy się z różnymi wspomnieniami z przeszłości. Mogą być na tyle sugestywne, że weźmiesz je za dziejące się na żywo. Dlatego mówiłem, że muszę coś o tobie wiedzieć. Nie chodzi o opowiadanie mi swojej historii, ale żebyś potrafiła określić na ile jesteś rozliczona z przeszłością. O ile to w ogóle możliwe - tu sam dość zagadkowo uciął zdanie.

- Tak, myślę że tak – uśmiechnęła się Robin. – Miałam pewne traumatyczne zdarzenie, ale przerobiłam je. Farmakologia, hipnoza i świadome śnienie. Potem zamknięta wspólnota, medytacja, aikido, odcięcie od elektroniki, praca w gospodarstwie i jazda konna. Wyćwiczyłam uważność, zmysł obserwacji, spokojne towarzyszenie. Myślę, ze jestem gotowa.
- Ale kiedy już tam wejdę , uporam się z moimi wspomnieniami, to co wtedy? Ktoś dotarł do twórcy korytarza? Wiadomo, czego się spodziewać?
- Niestety, tu nie mam dla ciebie dobrych wieści - odpowiedział Addington. - Sam twórca znajduje się prawdopodobnie na końcu korytarza, a każdy kto tam dociera kompletnie się zatraca. Dlatego facet ze snów, o którym wspominał major, jest dla nas tak ważny. Jeśli go znajdziemy, być może odpowie na twoje pytania.

Robin pokiwała głową.
- Jak go poznam? Ktoś dotarł do niego?
- Na pewno kiedy go zobaczysz, będziesz wiedziała, że to on. Dłuższe, jasne włosy, pomnikowa twarz. No i szaty podobne do tych, które noszą strażnicy. Krótko mówiąc, wygląda jak ktoś z innej epoki. Major kilka razy z nim rozmawiał, ja widziałem go raptem raz.

- Zaraz zaraz - Robin podniosła rękę w stopującym geście. - Chyba nie nadążam - drugą dłonią potarła skroń. - Za dużo tego wszystkiego.. Bo skoro Major do niego dotarł, parę razy, to powinien znać wszystkie odpowiedzi?

- Roderick, bo sądzimy, że tak się nazywa, jest oszczędny w podawaniu informacji - odpowiedział Eliasz po dłuższej chwili. - Twierdzi, że po drugiej stronie łatwo kogoś podsłuchać. Poza tym pamiętaj, że to nie jest osoba jak ty czy ja. On tkwi w śnie od setek lat, często rzuca jakimiś zagadkami albo mówi trudne do zrozumienia rzeczy
- Czyli działamy na ślepo. - podsumowała Robin. - Ale, jak rozumiem, nie ma innych opcji - to było stwierdzenie, nie pytanie.
- I tak i nie. „Wyrusza” nas pewna grupa, w tym ja, natomiast pozostali będą pilnować przebiegu ceremonii. Dobra informacja jest taka, że możemy odnaleźć się we śnie, a większość ma jakieś doświadczenie w tego typu podróżach.

Robin zauważyła poruszenie wśród zebranych. Rzeczywiście, większa część obecnych wkrótce ruszyła do komnaty, w której, jak sama zapamiętała, miał miejsce osobliwy obrządek. Addington tłumaczył jej dalej po drodze:
- Kiedy zażyjesz specyfik, trafisz do korytarza. Różnica jest taka, że tym razem będziesz mogła się po nim swobodnie poruszać. Do pewnego stopnia. Musisz jednak wiedzieć, że to miejsce łączy się z wieloma innymi. Będą reprezentować różne wspomnienia i myśli, zarówno twoje, jak obce. Zazwyczaj bardzo nieprzyjemne. Dobra informacja jest taka, że ty również możesz wpływać na sen i to jest właśnie magia tych roślin od Sparks. Jeśli dostatecznie skupisz się na jakiejś osobie lub zjawisku, jesteś w stanie je przywołać
- Zaraz, zaraz .– znów zastopowała mężczyznę Robin. - Co to znaczy “przywołać”? Mogę ściągnąć tam moją przyjaciółkę z dzieciństwa, albo burzę śnieżną? Czy jeśli wyobrażę sobie urwisko, to będę mogła kogoś tam wepchnąć?
- Nieźle posrane, prawda? Oczywiście są pewne „ale”. Ludzie wykazują różną sprawczość w tych kontrolowanych snach. Jedni potrafią przywołać mały przedmiot, a inni pokój lub cały budynek. Odtworzenie prawdziwej osoby wydaje się być najtrudniejsze. Mi osobiście się wydaje, że tu chodzi o siłę woli. Im mocniej jesteś związana z danym wspomnieniem, im bardziej je oswoiłaś, tym większa szansa, że je przekopiujesz. No właśnie, to musi coś, co już kiedyś widziałaś, bo nie jesteś w stanie stworzyć rzeczy, której nie pamiętasz z jawy.

Wkroczyli do właściwej sali. Zapach kadzideł nadal był mocno odczuwalny, zresztą część osób zaczęła rozpalać je na nowo. Woń wyraźnie była nieprzyjemna dla Foxa, która próbowała się teraz wycofywać. Tymczasem inni ludzie przygotowywali farbki do twarzy oraz zwiewne szaty: to oni mieli czuwać przy śniących, snując swoją mantrę. Czy miała ona jakiś efekt poza wizualnym - tego Carmichell nie powiedziano.

- Na początek sądzę, że powinnaś próbować ściągnąć mnie - podjął znów Eliasz.
- Rozumiem, że Ty też będziesz śnił?

Addington skinął głową.
- Bez fałszywej skromności uchodzę tu za eksperta. Byłem już jedną nogą na końcu korytarza, a jednak jakoś się odratowałem. Ale wróćmy do sedna. Polecam ci skupić myśli na wszystkim, co o mnie zapamiętałaś. Jeśli ja zrobię to samo, jest spora szansa, że się spotkamy. Kiedy będziesz gotowa, porozmawiaj z którymś pomocnikiem - tu wskazał na osoby, które malowały sobie właśnie twarze. - Pamiętaj tylko, że zaśniesz szybko i mocno. Prawdopodobnie kiedy się obudzimy… będzie już po wszystkim.
- Cokolwiek to oznacza, prawda? - Robin uśmiechnęła się smutno.
Eliasz również wysilił się na uśmiech, lecz była to raczej marna próba. Ruszył do jednego z miejsc, w których stały kadzidła. Znów skurczył się w sobie, wracając do roli znękanej ofiary.

Robin też poszła do sali, gdzie znajdowali się śniący.
Przyjrzała się im dokładnie – ok, jeśli nawet przyjmiemy, że poruszają się swobodnie w korytarzu, jeśli nawet ominęli strażników i dotarli do twórcy – to co wtedy? Prawdopodobnie nikt tego nie wiedział, ale musieli mieć jakieś pomysły, skoro próbowali… Wierzyła, ze mają jakieś pomysły. Inaczej to wszystko nie miałby sensu.. A może rzeczywiście nie miało? Nie chciała tak myśleć.

Eliasz wydawał się znów odpływać, więc Robin odnalazła kobietę, która zaczepiła ją wcześniej. Szybko i bez problemu zlokalizowała czarnowłosą. Ta wydawała się wręcz całkiem zadowolona, że Carmichell ją zaczepiła. Sprawiała wrażenie wyobcowanej w tym środowisku i nawet lekko pojaśniała, widząc behawiorystkę.
- Hej – powiedziała Robin. – zaraz tam wejdę.. Znaczy do korytarza. Powiedz mi, jak ktoś już dotrze do stwórcy, to co wtedy? Jak mamy go pokonać? Ktoś w ogóle się nad tym zastanawiał?
- Zdaje się, że mamy właśnie uniknąć spotkania z autorem tego miejsca - odpowiedziała kobieta po krótkim wahaniu. - Nikt w każdym razie dobrze na tym nie wyszedł. Widzisz… - tu znów zrobiła pauzę. - Niektórzy tutaj twierdzą, że choć w snach wyczuwają obecność czegoś wielkiego, to od jakiegoś czasu zdaje się słabnąć. Tak jakby… traciło siły? Może dlatego ludzie Pieńka chcą zrobić wyrwę do jawy, bo inaczej to zwyczajnie zdechnie. To trochę by upraszczało rzeczy, nie?

Robin wyglądała na jeszcze bardziej zdezorientowaną.
- Czyli że wbijając we śnie do korytarza odwracamy uwagę strażników i tego całego.. stwórcy, od tej grupy, co wbija realnie? Wybacz, jakoś ostatnio słabiej kojarzę.
- Jest taka możliwość - odpowiedziała kobieta. - Ale major cały czas mówił, że najważniejsze to najpierw znaleźć tego Pana Zagadkę, co nam się zgubił. On ma odpowiedzi, więc powinien wiedzieć, że mamy przesrane i w końcu komuś się objawić. Inaczej to już sama nie wiem - brunetka znacząco rozłożyła ręce.

- Znaleźć i zrozumieć , co mówi… Bo jak pamiętam, to znajdowany już był.
Robin przeciągnęła się, jakby właśnie kończyła sesyjkę strechingu.
- Dobra, dość small talków. Do roboty. Mam coś pić?

- Po prostu porozmawiaj z którąś osób przy paleniskach - rozmówczyni wskazała na postaci w powłóczystych szatach i symbolami na twarzach. - Paliłaś trawkę na studiach? - Robin zrobiła taka minę, jakby poczuła się głęboko urażona samym podejrzeniem, ale kobieta nie zwróciła na to uwagi - To mniej więcej podobna filozofia, choć kopa daje mocniejszego - wykrzywiła lekko wargi.
- Jasne – mruknęła Robin. – Miło było cię poznać – dodała.

Choć w sumie nic nie było jasne. Raczej strzępki informacji – unikać strażników, ściągnąć Eliasza, spotkać Rodericka… Poszła do sali z paleniskami, osoby w powłóczystych szatach wyglądały jak statyści w jakimś tanim filmie o sektach, tajemniczych obrzędach i generalnie szaleństwie. Bo to wszystko było szaleństwem.
Przykucnęła obok psa, który prychał tym mocniej im bliżej podchodziły do kadzideł. Wytrzasnęła resztkę chrupek z nerki do składanej miski, wycisnęła na nie pastę mięsną z tubki i patrzyła jak pies je. Do wyczyszczonej miski wlała wodę.
- I co, moja śliczna? Nie podoba ci się tutaj ? – przejechała dłonią po sierści zwierzaka w pieszczotliwym geście. – Mi też nie. Ale chyba nie mamy wyboru. Will – pies uniósł ucho, w odpowiedzi na znajome imię. – Tak, Will się tobą zaopiekuje. – Robin nie miała komendy, aby przekazać Foxy to, co chciała. – Znajdzie cię. – zapewniła więc psa a może po prostu siebie? . Złożyła i schowała do nerki pusta miskę. – Znajdzie. Chodźmy.

Robin przytrzymała dłonią włosy i zaciągnęła się gryzącym dymem.

Zanim ścięło ją z nóg zdążyła jeszcze pomyśleć, ze ona urządziła by to inaczej: najpierw by kładła delikwenta na pryczy, potem kazała mu się zaciągać. Mniej osób kończyło by z twarzą w żarzących się węglach.

A potem świadomość rozprysła się jak kropla uderzająca w skałę, a kobieta poczuła, że spada. Zanim zdążyła się przestraszyć – zrozumiała, że to nie opadania a raczej lewitowanie. A mgnienie oka później stała już w znajomym korytarzu.

Rozejrzała się dookoła. Pierwszy raz była tutaj , w jakiś sposób świadomie. A co najważniejsze – z własnej woli. Poniekąd.

Zrobiła dwa kroki, zbliżając się do drzwi.. wrót? Wiodły do czegoś ciepłego, pozwalały uciec od mrocznego chłodu korytarza. Tylko czy to, co wyglądało na wyjście, rzeczywiście nim było? A może to pułapka?

Zatrzymała się na skraju wrót i rzuciła spojrzenie do środka.
Jednocześnie przypomniała sobie słowa Eliasza: - Na początek sądzę, że powinnaś próbować ściągnąć mnie.

Przywołała wspomnienie napiętej i zmęczonej twarzy mężczyzny. Jego przykurczoną sylwetkę. A potem przypomniała sobie, że może więcej. Chyba. Potraktowała wspomnienie jak zdjęcie w fotoszopie – wygładziła zmarszczki, dodała kolor, usunęła cienie spod oczu. Wyprostowała plecy, wygładziła pomięte ubranie. Dodała błysk w oczach i lekki, wspierający uśmiech.

Wyglądał teraz na pewnego siebie, pełnego siły i spokoju

Świat rozpadał się na kawałki i stawał plątaniną nienazwanych kształtów. W trakcie swojego pobytu w górach Huw kilkakrotnie rozmyślał o naturze szaleństwa. Nic jednak nie mogło go przygotować na podobne doświadczenia.
– Szekaj. Nie zostfiaj mje – usłyszał własne słowa, choć zdawały się dochodzić gdzieś z dystansu.
Niespodziewanie stracił z oczu Pieńka, a na jego drodze wyrosła szara ściana z kilkoma grubymi wyżłobieniami. Lwyd położył na niej dłonie, lecz okazała się nie do sforsowania. Potrzebował dłuższej chwili, aby zdać sobie sprawę, że w istocie dotyka powierzchni parkingu, a on sam klęczy na ziemi. Z trudem dźwignął obolałe członki i ruszył dalej.
Edd najwyraźniej nie zamierzał mu pomagać. Huw widział go jako rozmytą sylwetkę gdzieś przed sobą. Teraz role dwóch mężczyzn się odwróciły i to Lwyd przypominał pokiereszowaną ofiarę. Człapał więc przed siebie, mając nadzieję, że uda mu się go dogonić swój cel.
Wreszcie Pieniek przystanął na chwilę i odwrócił głowę. Jego twarz była pulsująca plamą, a zamiast oczu spozierały na Lwyda dwa czarne otwory.
– Jesteś dobrym zawodnikiem – powiedziała wykrzywiona maska. – Wciąż szanuję twoją determinację, ale w jednym musiałem cię okłamać: przed korytarzem nie uciekniesz. Zrobiłeś swoje i teraz się rozstaniemy – głos Pieńka rezonował wewnątrz głowy Huwa. – Dobrze ci radzę, nie stawiaj się. Wtedy koniec nadejdzie w miarę szybko.
Upadł na kolana. Było już jasne, że obcował z mocami, na walkę z którymi nie miał już sił. Chciał położyć się na ziemi i po prostu zasnąć, ale bardziej świadoma część jego umysłu walczyła z tą myślą.
Opuściwszy w dół bezwolną głowę, usłyszał jeszcze jak Pieniek odchodzi od niego i uderza pięścią w drzwi szkoły.
– Isla? Jesteś tam? – zawołał mężczyzna.
Huw z trudem podniósł wzrok. Droga rozwidlała się przed nim, tworząc abstrakcyjnie długie serpentyny. Na końcu jednej z nich Edward Anderson rozmawiał z upiornie bladą kobietą w progu placówki. Tamta wskazała w stronę Lwyda, najwyraźniej pytając o jego obecność. Huw niewyraźnie zrozumiał, że rzeczona Isla pilnowała czegoś we wnętrzu budynku.
Dwójka zniknęła wkrótce w środku szkoły, a Lwyd wreszcie upadł na ziemię. Mógł już tylko patrzeć na Sionn spod przymrużonych powiek. Leżąc na boku, widział obrócone o dziewięćdziesiąt stopni miasto, które pulsowało niczym żywy organizm.
Odpływał jak po dragach, ale wciąż rozumiał, że musi się skupić. Za wszelką cenę. Jeszcze raz zadał sobie pytanie, gdzie właściwie przed chwilą szedł. Świtało mu, że do jakiejś szkoły. Nawet teraz słyszał przecież odległy gwar, który potrafiła wyprodukować tylko banda rozwrzeszczanych dzieciaków.
Wykonał kolejny tytaniczny wysiłek, podniósł głowę i skupił wzrok. Ten szary gmach z brzydkim frontem, smród farby olejnej oraz zabite okna… przecież znał to miejsce. Doskonale pamiętał każdy zasrany zakamarek ponurej budowli.

Ktoś się zbliżał. Z jakiegoś powodu wiedział, że słyszy marsz kilkunastu par zdartych tenisówek. Nim zdążył się spostrzec, drobne postaci były tuż obok niego. Szeptały między sobą, wyraźnie czuł też na sobie ich spojrzenia.
Koledzy i koleżanki z dawnych lat otoczyli go półkolem. Mgliście rozpoznawał ich dziecięce, choć równocześnie strapione twarze. Próbował jeszcze złowić wzrokiem Paula, ale z coraz większym trudem potrafił skoncentrować uwagę na jednym punkcie.
Hałastra nagle ucichła, kiedy coś nadciągnęło z jej tyłów i zaczęło taranować zwarty szyk. Spomiędzy dziatwy, niczym ciężka kolubryna, wysunęła się opasła sylwetka. Okazał się nią właściciel trzech tłustych podbródków, który aż podrygiwał w groteskowej scenie triumfu.
– Dobrze popatrzcie małe gnojki. Oto jak skończycie, kiedy nie będziecie słuchać dorosłych – mówił tubalnym głosem karykaturalny spaślak. - Już od samego początku wiedziałem, że z naszego Huwa nic nie będzie. Zamarzyła mu się kariera policjanta, ale był dobry tylko w piciu.
Tucznik stanął nad Lwydem, rzucając na niego jeszcze głębszy cień. Nawet z poziomu ziemi detektyw czuł smród przebijający się przez wełniany sweter wychowawcy.
– Stary chłop, który mieszka w jakiejś klitce, a za kobietę ma puszczalską zdzirę. Jego życiowe dokonania to kulka w nodze i kilka kiepskich fotek. Czy kogoś jeszcze dziwi, że zwariował i skończył na dnie?
Mężczyzna zbliżył twarz do detektywa. Jego świńskie oczy świdrowały go w niemal fizyczny sposób.
– I co? Może zaprzeczysz? Dalej, powiedz coś gnoju.

---

Kobieta zachowała na tyle przytomności, aby nie badać od razu drzwi. Dobrze pamiętała, co powiedział jej Eliasz. Nie powinna zostawać tu sama.
Instrukcje młodego mężczyzny były co prawda dość abstrakcyjne, ale jednak czytelne. Miała wyobrazić sobie jego obraz w jak najmniejszych szczegółach i próbować go tutaj ściągnąć. Czy jednak wystarczyło tylko się skupić, lub miał być to rodzaj modlitwy? A może coś jak zaklęcie z książek fantasy? Robin musiała polegać tylko na swojej intuicji.
Postanowiła sprowadzić do siebie Addingtona w nieco odświeżonej wersji. Chciała, aby ten zahukany człowiek nabrał jakiegoś kolorytu i stanowczej aparycji. Nie było to łatwe, jako że dotychczas poznała go od cokolwiek melancholijnej strony.
Spoglądała na przestrzeń korytarza, imaginując sobie jak pomiędzy ścianami pojawia się sylwetka Eliasza. Jednocześnie zdziwiło ją na ile jest w stanie odnaleźć się w przestrzeni. Po raz pierwszy potrafiła jako tako określić odległości wewnątrz tunelu. Rytuał rzeczywiście pozwalał więc o wiele świadomiej poruszać się we śnie. Nadal co prawda czuła swoistą derealizację, aczkolwiek była o wiele bardziej przytomna, niż podczas poprzednich wizyt w tym miejscu.
W pewnym momencie ujrzała przed sobą zwiewną mgiełkę. Opar zaczął transformować w ludzką sylwetkę, lecz za chwilę pierzchnął. Podjęła kolejny wysiłek.
Smugi dymu znów uniosły się znad ziemi i zatańczyły tuż przed nią. Szara materia wirowała coraz intensywniej, powoli tkając na powrót większy kształt. Kiedy ten był wpół kompletny, przypominał raczej wychudzoną zjawę, niż człowieka. Miraż wciąż rozpadał się na ułamki sekund, aby znów wrócić do pozycji wyjściowej.

Twarz mężczyzny ulegała straszliwym deformacjom, zaś jego kończyny wydłużały się, jakby zostały zrobione z gumy. We śnie Robin nie powinna czuć zmęczenia, a jednak miała wrażenie, że cały proces wyciąga z niej energię.
Wreszcie Eliasz stanął przed nią prawie jak żywy. Nie był dokładnie taki, jak go sobie „wyśniła”. Wciąż lekko się garbił, a w jego oczach gościł niepokój. Z drugiej strony cera Addingtona była zdrowsza niż na żywo, a on sam prezentował się trochę postawniej.
W pierwszej chwili wyglądał jednak przede wszystkim na zaskoczonego.
– Udało się – stwierdził po prostu i spojrzał wokół. – Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że tak szybko ci się uda.