Val wypruła w stronę swojej ciężarówki jak postrzelona. Dwa truposze po jej lewej były bardzo blisko, ale zdążyła czmychnąć zanim któryś z nich się obrócił. Niestety, zwróciła tym samym na siebie ich uwagę. Oba, mężczyzna z brzuszkiem we flanelowej koszuli i kobieta w kwiecistej sukience, zwrócili kroki w jej stronę. Wyglądali jak para rednecków z jakiejś wsi w Kansas i w gruncie rzeczy ich aparycja nie odbiegała dalece od prawdy. Zanim Valerie dobyła bejsbola, były już przy drzwiach...

W tym samym czasie, trzeci z zombiaków, po drugiej stronie trucka, wypełzł z rowu i podążył w stronę pozostałej dwójki ocalałych.

Malvolia nie była przesadnie zdjęta grozą rozgrywających się wydarzeń. Wiedziała po co tu przybyła i czego może się spodziewać. Była dobrze poinformowana. Umiała łączyć fakty. Ale wiedziała też, że coś poszło nie tak. Że czas nie gra na jej korzyść.
Zirytowało ją zachowanie Val, ponieważ miała zupełnie inny pomysł jak rozwiązać bieżącą sytuację. A teraz pewnie będzie musiała patrzeć na naiwne bohaterstwo Jacka. Bo przecież odważny samiec nie zostawi kobiety w opałach...

Sama nie należała do osób, które lubią walkę czy przesadnie troszczą się o bliźnich, szczególnie w starciu z zarażonymi kanibalistycznymi zwłokami. Powiedziała więc do funkcjonariusza:
— Twój samochód jest sprawny. Może po prostu się stąd zabierzemy, zamiast zgrywać bohaterów z filmów akcji klasy B? Co umarło, niech takim pozostanie. Nie ma sensu marnować naboi i czasu na uciszanie zwłok. A ja koniecznie muszę się dostać do Raccoon City, jak najprędzej. Co jeśli moja córka Monica siedzi w samym środku tego pierdolnika? Na pewno w takim wypadku nie będę uczestniczyć w tej niepotrzebnej zabawie w rambo. Muszę ją uratować!... Tamta narkomanka jakoś sobie poradzi, na pewno jest bezpieczna w swoim Kenworth'cie. Z pewnością też wkrótce zjawi się jakiś patrol...
— Kurwa, człowieku, muszę moją małą czym prędzej stamtąd zabrać! — dodała po chwili z dramatyzmem, chwytając ramię mężczyzny i patrząc mu głęboko w oczy swymi szklistymi źrenicami.

Jack stał jak wryty stając sobie to wszystko ułożyć w głowie. Miał takie cholernie nieprzyjemne uczucie, że nie istnieje tu i teraz, tylko, że jest niejako widzem obserwującym swoje życie. Życie, które zaraz może się skończyć.
Jedna z kobiet rzuciła się do ucieczki i widział to wszystko jak na zwolnionym filmie. Kiedy nagle chwycił go brunetka i zaczęła potrząsać. To go trochę sprowadziło na ziemię. Trochę.
-Czekaj mam rozkazy… - zaczął.
-I tak. Biegnij do radiowozu, kluczyki powinny być w stacyjce będę cię osłaniał. – powiedział biorąc na celownik atakujące ich zombi.
-Podjedziemy po blondynkę gdyby jej tir nie odpalił.
W końcu zastępca szeryfa podniósł broń by strzelić do samego szeryfa celując w jego głowę. Ale cóż… spudłował. Zawziął się by spróbować jeszcze raz i tym razem jednym celnym strzałem rozwalił szeryfowi głowę. I.. Fakt. Było mu trochę przykro, ale był pewny, że Daniel nie chciałby latać po mieście jako żywy trup.
Wziął na celownik kolejnego truposza który wyłonił się ze stacji. Tym razem strzelał w nogi. Oddał trzy strzały i jeden z nich rozwalił kolano zombiaka powodując, że ten runął na ziemię. Niemrawo starając się czołgać w ich stronę.
W końcu Jack ruszył w stronę szeryfa by zabrać mu broń i naboje planując potem wsiąść do wozu i rozjechać wszystko co nie żyje a stanie mu na drodze.

Adesso większej zachęty nie potrzebowała. Ruszyła do samochodu, w mig go odpaliła i... zawróciła. Tak naprawdę mogłaby zostawić parę i bezpiecznie się ulotnić. Ale świadoma była, że wydarzenie na stacji mogło być jedynie niewinną uwerturą do prawdopodobnie znacznie bardziej tragicznej sytuacji w mieście. A wtedy na pewno bardzo przydatny okazałby się uzbrojony w pistolet i obeznany z bronią policjant. Skręciła więc ostro i docisnąwszy pedał gazu nacelowała autem na truposza nadchodzącego od strony rowu melioracyjnego. Niestety nie udało jej się go ściąć z nóg, ponieważ w ostatniej chwili drgnął konwulsyjnie i uchylił się przed naciągającą maską samochodu. Na szczęście kolejne dwa zombie próbujące dostać się do Valerie dostały pełnym impetem rozpędzonego pojazdu i poleciały kilka metrów do przodu, co mocno je oszołomiło. Połamane nogi sprawiły, że zmuszone były się czołgać.
— Wsiadaj i zabieramy się stąd — krzyknęła do kryjącej się kobiety korzystając z kupionego czasu.

Nawet najlepsze plany mogą się nie udać. Gdyby tylko zamknęła za sobą drzwi. Masywna, wysoko osadzona kabina ciężarówki stałaby się doskonałą fortecą. Wychyliwszy się przez okno mogłaby bez trudu porozwalać bejsbolem czerepy zdechlaków. Pozostawienie otwartych drzwi okazało się błędem który mógł ją wiele kosztować.

By ratować się przed niewygodną pozycją w kabinie, gdzie nie było szansy na solidny zamach, dziewczyna wsunęła się do części sypialnej. Jej wzrok padł na wypchany neseser podróżny, w którym znajdowała się niewielka elegancka torebka przewieszana przez ramię. W niej zaś kryła się paczka, co do której zawartości miała pewne podejrzenia. Tym razem nie były to raczej prochy. Woziła wcześniej większe przesyłki, ta była zbyt mała by realnie opłacało się komuś płacić 15000 zielonych za transport małej ilości "lodu". Druga rzecz, że przecież nie wozi się drewna do lasu - a Raccoon City było jedną ze stolic przemysłu farmaceutycznego w Stanach. Tu pewnie byle cieć miał narzędzia i wiedzę jak ugotować dobrą metamfetaminę. Wyszarpnęła torebkę i przewiesiła ją przez ramię. Z nesesera wyjęła jeszcze tubkę medykamentów, oraz kanapkę z tuńczykiem i ananasem przygotowaną jeszcze w domu, w Oregonie.

Zrobiła kilka głębokich oddechów i zdecydowała, że zaatakuje trupy z zaskoczenia, jak jakiś cholerny Rambo.

Mięśnie spięły się aż do drżenia, pot wystąpił na czoło, a suchość w ustach zaczęła boleśnie doskwierać, mimo to kij w jej dłoniach pozostawał w bezruchu. Była pewna że to co robi musi się udać.

Raz... w tle słychać strzały i ryk silnika
Dwa... Val wypada do kokpitu, gotowa do zadania ciosu, po rzuceniu się na fotel kierowcy z jednoczesnym wymachem kija
Trzy... Głuchy łomot przy ciężarówce i dwójka śmierdzieli znika

— Wsiadaj i zabieramy się stąd
Muzyka dla jej uszu. Jak widać ktoś ogarnął sytuację i wie co robić dalej. Dwa razy nie trzeba jej było powtarzać. Zeskoczyła na ziemię i szarpnęła za klamkę tylnych drzwi. Wskoczyła na kanapę i zatrzasnęła je w pośpiechu.

- Dziękuję za pomoc, paskudna sytuacja. Czy wiesz co tu się dzieje? To sąd ostateczny, czy jakaś muzułmańska sztuczka?

Malvolia odetchnęła z ulgą gdy Val wsiadła szybko do jej wozu trzymając kij bejsbolowy i... kanapkę?

— Fottere — zaklęła siarczyście czarnowłosa półwłoszka odpowiadając kobiecie — Żebym ja tylko wiedziała! Normalnie powiedziałabym, że to jakaś "ukryta kamera" gdyby nie rozwalony łeb truposza w Twoim Kenworth'cie. Gdyby nie całe to szaleństwo. Merde!

Szybko nacisnęła pedał gazu i zawróciła, z pewnym trudem wyjeżdżając z rowu. Następnie nakierowała się na ostatniego zombiaka. Zamierzała go rozjechać i zabrać gliniarza ze sobą. Teraz mogli zabrać się z tego cholernego miejsca, bo co jeśli strzały przyciągną kolejnych powłóczących nogami czubów? Nie zamierzała sprawdzać. Jeśli będzie trzeba, to postara się siłą wsadzić policjanta do radiowozu. To nie był czas bohaterstwa. To był czas na przetrwanie.

Jack podbiegł do powalonego przed chwilą ciała policjanta, jednocześnie zbliżając się niebezpiecznie do kałuży tryskającej z dystrybutora benzyny. Z kabury wyciągnął pistolet marki Heckler & Koch z pełnym magazynkiem i zabierał się właśnie do przeszukania kieszeni, kiedy maska samochodu Malvolii samoczynnie się podniosła od małego wybuchu we wnętrzu silnika.



Jack zerwał się i ruszył biegiem do swojego auta, którym właśnie podjechała Malvolia. Val otworzyła mu od środka tylne drzwi, wskoczył do środka jednym susem, a czarnowłosa ruszyła z piskiem opon.

Nie minęło nawet 10 sekund kiedy stacja eksplodowała. Autem zarzuciło, ale Malvolii udało się wymanewrować, tak żeby nie wypaść z toru jazdy. Za nimi, w powietrzu uniosła się kula ognia, która na chwilę rozświetliła całą pustynię. Później Valerie mogła już tylko obserwować we wstecznym lusterku jak jej Kenworth płonie i z każdym metrem staje się coraz mniejszą kropką czerwieni w ciemnościach zapadającej nocy...

-Musiałem przykro mi Daniel. – powiedział Jack zabierając broń. Chciał powiedzieć coś więcej, ale wtedy usłyszał wybuch i adrenalina uderzyła wprost do jego serca pompując krew.
„Zdążę.. zdążę...” powtarzały w myślach uciekając na pełnym spidzie jak najdalej od stacji i susem smukłego delfina wślizgnął się do swojego wozu.
I… Cóż… Nie taki był plan, ale chociaż wszyscy żyli no. No oprócz tych którzy zginęli.
-Wszyscy cali? – zapytał kobiet.
-Jestem Jack Stackhouse, nie pamiętam czy się przedstawiłem. Przepraszam. – powiedział nurkując w przód wozu by sięgnąć policyjnego radia.
-Tu Stackhouse. Odbiór. Szeryf Daniel nie żyje. Jestem w drodze do kwatery głównej. Są ze mną cywile. Dwie kobiety. Był wypadek. Stacja płonie.

-Valerie Richards. Naprawdę mi miło, zwłaszcza w tych okolicznościach. Zbrojne ramię to najlepsze co mogło mnie teraz spotkać - Spojrzała przeciągle na Stackhouse'a. - Dziękuję za pomoc z tym zwierzem w kabinie. To wiele dla mnie znaczy, strzelił pan szeryfie, bez zbędnych dywagacji, bez wnikania. Prawdziwy z pana człowiek czynu - zrobiła małą pauzę zbierając myśli - A w dodatku pewnie jest pan oficerze zaznajomiony z sytuacją. Nie wierzę w magię, a nie sądzę też by terroryści mieli tak zaawansowane techniki bojowe by doprowadzić do animowania zwłok. Czy ma pan jakieś informacje dla nas?

Lokalny gliniarz na pewno coś wie. Może nie tyle co fryzjer, albo taksówkarz, ale coś musi wiedzieć. Zwłaszcza że do fryzjera w tych warunkach nie ma co się wybierać.

Na pytanie Jacka półfrancuzka skinęła głową. A po wstępnych formalnościach sama postanowiła się przedstawić.
— Ja jestem Malvolia Nicoletta Adesso — wyrecytowała prowadząc wóz i nie odrywając oczu od drogi — Muszę przyznać, że Panna Richards zadała arcyciekawe pytanie. Też jestem bardzo ciekawa tego co tu się w ogóle dzieje. Rozumiem ciszę medialną, ale policja z pewnością musi coś wiedzieć...