Qwerty poczuł dreszcz, który przeszedł całe jego ciało. Wokół panował mrok nocy, a jednak w jego umyśle zrobiło się nagle jasno. Jak gdyby przeszyła go błyskawica. Wcześniej czuł się nieco zmęczony i znużony misją, jaką sobie sam wymyślił. W tej chwili miał wrażenie, że elektryczna energia wypełniała każdą kończynę. Nadnercza Kainity nie powinny działać, były martwe... tak jak reszta jego ciała... ale zdawały się i tak wypluwać nieskończone ilości adrenaliny. Czuł się przytłoczony nadmiarem emocji, których w ogóle się nie spodziewał.

Rozejrzał się dookoła. Usłyszał głos dwóch Wiedźm, ale na pewno niedaleko była również trzecia. To wszystko, co wiedział Uiop. Gubił się we wszystkich pozostałych aspektach. Gdzie był? Kiedy? We wspomnieniu? A może wizji przyszłości? W jaki sposób przebywał? Ciałem? Duchem? Umysłem? Jeżeli świat był bezkresnym morzem, to Malkavian czuł się na nim rozbitkiem. Wokół nie mógł znaleźć tratwy, która pomogłaby mu utrzymać się na powierzchni. Czegokolwiek, co by go zakotwiczyło w momencie. Wypełniał go strach.

- Toż to prawda być nie może, widzę waszej trójki zorzę... Łuna z was straszliwa bije, gorsze jesteście niż żmije. Ja już gniewem się unoszę, czym prędzej zniknijcie proszę - szepnął Qwerty, mocno ściskając pięści. - Czy nie dość mnie już dręczycie? Od dekad bardzo męczycie... Straszne z was jest utrapienie, wszelkiej nadziei zniszczenie. Nie chcę widzieć was w mej wizji, doszło do dziwnej kolizji... Niech się skończy, o to błagam, tak długo się z wami zmagam. Proszę was, teraz zniknijcie, a najlepiej w glebie zgnijcie...

Hok'ee zaczął warczeć jak tylko weszli do teatru. Nie był to warkot symbolizujący zagrożenie, raczej... niepokój. Navaho momentalnie poczuł to samo. Był przekonany, że uczucie bycia obserwowanym dopadło go sekundę szybciej niż resztę Heroldów. To tylko źle świadczyło o obserwatorze: gdyby to on szpiegował innych, Ci nigdy by się o tym nie dowiedzieli. Historia sprzed kilkudziesięciu lat może to potwierdzić.

Kluczem do sukcesu w takiej sytuacji był... brak jakiejkolwiek reakcji. Podglądacz miał już dobre parę sekund, żeby przypatrzeć się i zapamiętać każdego z nich. Istniało ryzyko, że tylko na podstawie wyglądu, gestykulacji, sposobie poruszania się, mógłby stwierdzić kim są, ale dla całkowitej pewności potrzeba mu było jeszcze ich usłyszeć. Wystarczyła mała, prymitywna prowokacja...

Że durna Hiena dała się na to nabrać i w ułamku sekundy wygadała całą swoją tożsamość nawet już nie zaskoczyło indianina. Pogodził się już z myślą, że jeśli każdy z nich był strzałą w kołczanie Mitry, to Spoon był tą najbardziej stępioną. Zdziwiła go jednak bezmyślność Yusufa, który również zabrał głos, zdradzając się momentalnie, nawet jeśli nie odpowiadał bezpośrednio głosowi z sali. A osoba Tony (której ducha opiekuńczego Navaho wciąż nie mógł się doszukać)... Ciężko stwierdzić czemu miało służyć jego pytanie. Naprawdę oczekiwał odpowiedzi?

Utamukeeus pochylił się nad wciąż niespokojnym psem, poklepał go uspokajająco po głowie i szepnął do jego ucha w swoim natywnym języku komendę:
- Szukaj.

Pies puścił się korytarzem za myszą. Szczekał. Wszelka iluzja ciszy zniknęła. Nikt z wampirów nie pofatygował się do pomieszczenia, którego drzwi stały otworem, i które znajdowało się na przeciwnej stronie korytarza niż otwarte pomieszczenie.

Na korytarzu nie działo się nic poza tym. Za to z dołu ktoś coś krzyknął komentując głośne szczekanie.

Yusuf wszedł do pomieszczenia. Na środku stał manekin. Na jego ramionach była ćwiekowana koszulka zdobiona piórami. Zbyt ekstrawagancka na ulicę, nawet w tych dziwnych czasach. Ewidentnie jakiś kostium sceniczny. Do tego manekin miał długą czerwoną suknię. Yusuf nigdy nie był koneserem mody damskiej, ale wydawało mu się to nie pasować do siebie.

Manekin miał spaloną połowę twarzy. O ile twarzą można określić płaską powierzchnię bez oczu i ust tak typową dla manekinów. I to w zasadzie tyle. W pomieszczeniu było jeszcze kilka manekinów, ale żaden inny nie był ubrany. Yusuf stał chwilę w ciszy. Po chwili znów przemówił głos.

- Czyli wiecie kim jestem. Wiecie pewnie też, że nie ma niczego za darmo.

W pomieszczeniu trudno było zlokalizować źródło głosu. W dodatku na korytarzu pies szczekał i drapał miejsce, w którym mysz zniknęła w ścianie.

- Na początek uciszcie psa.

Cath przyjrzała się dobrze ubraniu. Może nie pasowało do siebie. Było w końcu akcesorium scenicznym, a nie suknią balową. Ale miało w sobie coś pociągajacego. Jakość wykonania. Sprytnie ukryte szwy. Sam krój. Catherina widziała w nim geniusz twórcy. Nie miała wątpliwości, dlaczego kostiumograf z podrzędnego teatru miałby szyć ubrania dla Arwyn, najstarzej Brujah w Londynie. Daria była mistrzynią swego fachu, a oko Catheriny z łatwością rozpoznawało dzieło mistrza. Chciała ją. Chciała ją dla siebie. Logika podpowiadała, że nie miałaby co zrobić z krawcową nosferatu… ale logika poszła w kąt. Dzieła Darii były piękne, a Cath nie mogła pozbyć się myśli, że przed zaśnięciem to właśnie modne stroje były osią jej życia. Tudzież nieżycia.

Spoon słuchał uważnie. Wszak chodziło o Brusillę. Jego martwe serce niemal zabiło, gdy uświadomił sobie jak blisko zdobycia informacji jest.

- A potem powiem Wam czego chcę.

***

Qwerty czuł, że się unosi. Jego ciało było niematerialne.
- Czuję go
Powiedziała jedna z wiedźm pociągając nosem, niczym węszący pies. Druga mieszała coś w kociołku powtarzając pod nosem:
- Dalej! żwawo! w prawo! w lewo! W lewo! w prawo! hasa! Hej! Buchaj, ogniu! kotle, wrzej!
Trzecia zaś rzekła:
- Palec mię świerzbi, to dowodzi, że jakiś potwór tu nadchodzi

I wskazała wprost na Qwertego. Choć teraz Wampir był pewny, że żadna go nie widzi. Wszystkie spojrzały wprost na niego.
- Synu, twa droga z Mitrą związana. A on ma cię za ofiarnego barana. Krew twa dlań nic nie znaczy. A twa miłość doń ogląd świata wypaczy. Przyszłość twa krwawymi literami spisana. Wolność krwawymi okowami sprzedana.
Po twarzy wiedźmy pociekła krwawa łza.

I wtedy głośny hałas i przekleństwo pakistańskiego taksówkarza.
- Jak jeździsz baranie!
Krzyczał na swojego kolegę po fachu. Jak się okazało było tak późno, że skrzyżowania oświetlały już w większości mrugające pomarańczowym światłem sygnalizacje. A to oznaczało stare dobre: “kto pierwszy, ten lepszy”. Efektem były właśnie takie sytuacje, gdy mimo braku ruchu o kolizję było bardzo łatwo.