COŚ PRÓBUJE NAS ZABIĆ

I. ZBRODNIA I KARA

Czarna bezkresna przestrzeń, pozbawiona atmosfery otchłań, w nieskończoność rozrastająca się próżnia przytłacza swym ogromem, zimnem i obojętnością. Choć mieści w sobie miliardy galaktyk i miliony nieodkrytych światów wydaje się przerażająco martwa a istoty ludzkie, niemal od dwóch wieków rozproszone w kosmosie to tylko nic nie znaczące bakterie. Zamieszkują tego puchnącego trupa, żerują się nim przemieszczając się na swych statkach od planety do planety, od asteroidy do asteroidy pochłaniając każdy surowiec cenniejszy od pyłu i litej skały. Jednym z setek takich statków jest CSM-910 Archimedes. Na swój sposób jest jednak wyjątkowy ponieważ przewozi zupełnie inny ładunek. W podczepionym module znajduje się dwanaście kriokomór, lodowych grobowców z aluminium, szkła i stali, gdzie spoczywa dwunastu ludzi. A przynajmniej istot, które wyglądają tak jak oni, bo nie każdy z nich został zrodzony z łona matki. Całą podróż, równe osiem miesięcy, spędzą pogrążeni w głębokiej comie. Miejscem, do którego zmierzają jest kolonia karna na jednej z planet w układzie Zeta Reticuli, ale ich kara zaczyna się już teraz, tutaj, w zimnym sarkofagu.

Doktor Jack Brown Junior tak jak reszta współwięźniów nie ma świadomości tego, że jest zamrożony ponieważ w trakcie lotu znajduje się na najwyższym piętrze wieżowca przy 760 United Nations Plaza. Wieżowiec od ponad dwóch wieków jest siedzibą Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wielokrotnie modernizowany, wciąż jednak zachował dawnego ducha swoich czasów. Kiedyś jedna z najwyższych budowli w dzielnicy Midtown, teraz jest ledwie karłem schowanym wśród gargantuicznych drapaczy chmur, niczym wieża Babel znikających w kłębiastych obłokach. Sala konferencyjna wypełniona jest po brzegi ludźmi, różnych narodowości, kultur i ras. Dla Jacka to wielki dzień, na który być może czekał całe życie. Wystąpi z własną prelekcją, jego słowa zostaną w końcu usłyszane przez możnych tego świata. Gdy moderator odczytuje jego nazwisko, Jack próbuje wstać lecz mimo to dalej siedzi w krześle. Ktoś dotyka jego ręki, to kobieca dłoń. Obok siedzi czarnoskóra piękność w fantazyjnym, kolorowym turbanie, ubrana w dashiki, tracycyjny zachodnio-afrykański strój. Wielkie drewniane okrągłe kolczyki podkreślają egzotyczną urodę, lecz to wyraźnie odznaczający się brzuszek dopełnia to idealne piękno. Kobieta bierze jego dłoń i kładzie w okolicach swojego pępka.
- Czujesz? – pyta w obcym języku, lecz Jack doskonale rozumie co mówi – Znowu kopnął.
- Kopnęła. To dziewczynka. W mojej rodzinie zawsze pierwsze rodzą się dziewczynki – odpowiada naukowiec nie swoim, tubalnym, ale melodyjnym głosem. Po chwili zauważa mężczyznę wchodzącego na podest. Od razu go rozpoznaje, przecież to on sam, Jack Brawn Junior! Mimo to nie reaguje, dalej siedzi w krześle, do ucha wkłada słuchawkę z translatorem i w całości wysłuchuje własnego przemówienia, od czasu do czasu ziewając. Kwadrans później naukowiec schodzi z podestu w akompaniamencie braw. Tymczasem Jack, który wcale nie jest Jackiem zerka na swój holograficzny zegarek.
- Może powinnyśmy już wracać do hotelu – pyta partnerki – Nie powinnaś się forsować.
- Ominie nas bufet – odpowiada Afrykanka – No i chciałabym poznać sekretarza Kennedy’ego
- Lepiej nie. Na tej rodzinie od wieków ciąży klątwa – stwierdza z przekonaniem Brown Junior a kobieta wybucha śmiechem.
- Ty i twoje zabobony kochanie. Może już czas wejść w nowe stulecie?
Jack i jego partnerka, w przerwie przed kolejnym wystąpieniem rozmawiają jeszcze dziesięć minut, spierając w żartach o imię dziecka. Ich rozmowę przerywa nagły harmider. Ludzie w przednim rzędach zaczynają się przed czymś cofać, przewracają krzesła, krzyczą. Brown Junior podnosi się i rozgląda, ale dalej nie rozumie co się dzieje. W końcu dostrzega siwowłosego Japończyka oraz parę innych niezidentyfikowanych osób. Ich ciała wyglądają jakby wpadły w szalony rezonans i wprawiono je w nieludzkie w drgania. Ręce wyginają się pod nienaturalnym kątem, szyje powykręcane i napięte do granic fizycznych możliwości, ścięgna niczym upiorne narośla prawie wychodzą przez skórę. Nieszczęśnicy wydają z siebie żałosny skrzek, teraz Jack widzi wyraźnie, że zaczynają się zmieniać. W coś przeistaczać.
- Musimy stąd iść! – mówi w nerwach do ukochanej, nie swoim głosem.
- Ekwueme, co się stało tym ludziom?
- Nie wiem, chodź!
Bierze ją za rękę i ciągnie między rzędami poprzewracanych krzeseł, podąża za ludzką falą uciekającą w popłochu w stronę drzwi. Nagle wyczuwa jakiś opór.
- Ekwueme!
Odwraca się i spogląda na żonę. Ich spojrzenia się spotykają, dostrzega w jej oczach zdziwienie. Potem niepokój. A na końcu przerażenie. Jej ręce zaczynają niekontrolowanie drżeć, ścięgna szyi coraz mocniej napinają.
- Zuhura!? – Jack wykrzykuje z rozpaczą jej imię.
Kobieta spogląda na coś przez jego ramię a potem wymawia ostatnie słowa w swoim życiu.
- Coś niedobrego jest w powietrzu Ekwu…
Naukowiec z płaczem chwyta ją w ramiona i trzyma w mocnym uścisku. Nie zna tej kobiety, ale jednocześnie czuje wszechogarniającą miłość do niej i ich nienarodzonego dziecka. Z tej miłości wypełzają macki dojmującej rozpaczy, które oplatają jego serce i umysł. Zuhura osuwa się na ziemię, a on klęczy przy niej nie wypuszczając z objęć. Za jego plecami kolejni zarażeni wpadają w nieludzkie dygoty, rozpoczyna się ich transformacja a Jack…
….Jack siedzi w krześle, czekając na swój odczyt. Czuje na swojej skórze dotyk kobiecej dłoni. Czarnoskóra piękność bierze jego rękę i przykłada do swojego zaokrąglonego brzuszka.
- Czujesz? Znowu kopnął.

Caroline z jedną ręką włożoną głęboko w kieszenie spodni, stoi przy restauracyjnej witrynie McDonalda’sa, pali elektronicznego papierosa wypuszczając przez siebie kłęby białej pary. Na szybie wyświetlają się w trójwymiarze soczyste, wypełnione intensywnymi kolorami hamburgery i frytki nęcąc i uwodząc przechodniów obietnicą niezapomnianej uczty. Dziewczyna jest zdziwiona, po raz pierwszy w swoim długim życiu odczuwa głód, ssanie w żołądku powodujące, że kręci jej się w głowie a nogi wydają słabe, jakby zrobione zostały z waty a nie wzmocnionych syntetycznych polimerów. Caroline przeżywa całą sobą jeszcze jedną obcą do tej pory emocję. To frustracja. Pod gardło podchodzi żółć, gdy chmura białej pary rozmywa się a ona zagląda do wnętrza restauracji. Przy kasie stoi obsługujący gości blondwłosy mężczyzna. Idealne wyrzeźbione rysy twarzy, nieskazitelny uśmiech, doskonała fryzura i prezencja. Ma w sobie najlepsze cechy człowieka choć nim nie jest. Jak rywalizować z kimś takim, myśli zrozpaczona androidka, choć jednocześnie czuje, że to nie są jej myśli. Jest załamana bo jeszcze dwa lata temu to ona stała w tamtym miejscu uśmiechając się do klientów i życząc im smacznego. Kierownik regionalny pan Rocksteady przysięgał, że nigdy nie zatrudnią syntetyka, że od dwustu pięćdziesięciu lat restauracja jest miejscem, gdzie każdy chętny znajdzie pracę a jeśli będzie się mocno starał awansuje na stanowisko menadżera. To nasza tradycja, powtarzał. Ekonomia to jednak bezwzględna suka, nie zna sentymentów. Teraz Caroline stoi na ulicy głodna, sfrustrowana . Na moment w szybie odbija się jej twarz, ale nie należy do niej. Patrzy na nią zmęczony życiem, styrany mężczyzna. Chętnie by odleciał z tego piekła na ziemi, ale do statków ustawia się kolejka chętnych. W pierwszej kolejności biorą silnych i zdrowych a ona od urodzenia choruje na arytmię, do tego ma skoliozę, jest wybrukowana, stanowi przeciwieństwo tej majestatycznej, doskonałej istoty, która nigdy nie cierpi i jest zawsze w szczytowej formie.
Zaczyna dzwonić jej telefon. Caroline naciska mikroskopijną słuchawkę włożoną w ucho.
- Cześć Archie – słyszy głos mężczyzny, który ją zna lecz ona nie wie kim jest – Potrzebujesz kasy? Spotkajmy się na Sunset Street, za godzinę.
Dłoń schowa w kieszeń zaciska się nerwowo na zimnej rączce laserowego skalpela, który ukradła niedawno z lecznicy. Po chwili Caroline rusza chodnikiem, zgarbiona, zgorzkniała, pokonana przez życie.
Wąska, ślepa ciemna uliczka w jednym z wielkich amerykańskich miast przez dwa stulecia nic się nie zmieniła, może oprócz tego, że jest jeszcze bardziej obskurna a pod kartonami nocuje więcej bezdomnych. Cuchnie tu moczem, śmieciami i ludzkim brudem. To idealnie miejsce by kogoś zaciągnąć, gdy niczego się nie spodziewa idąc nieśpiesznie chodnikiem. Tak też robi Caroline i towarzyszący jej mężczyzna w skórzanej kurtce nabijanej ćwiekami. Caroline czuje, że coś jest nie tak, przecież nie chce skrzywdzić tej dziewczyny, a mimo to brutalnie szarpie ją za rękę wciągając w ciemny zaułek.
- Zostawcie mnie, czego chcecie!? – pyta blondynka a do oczu napływają jej łzy strachu – Nie mam pieniędzy!
- To ściągaj błyskotki. Pierścionki, kolczyki – mówi androidka. Stara się sprawiać groźne wrażenie, w jej dłoni pojawia laserowy skalpel, swoim niebieskim światłem przecinający ciemność. Boi się tak samo jak jej ofiara, odczuwa nawet wstyd i żal, że musi to zrobić. Ale nie ma innego wyjścia. Jeśli nie kupi nic dziś do żarcia, jutro nie znajdzie siły by wstać z łóżka. Ich ofiara szlochając zaczyna zdejmować z palców biżuterię. Ociąga się więc towarzysz Caroline na odlew uderza ją w twarz. Syntetyczka chce zaprotestować, ale nic nie mówi, nie chce by dziewczyna wyczuła w niej słabość.
Wtedy z cienia wyłania się kobieta.
- Zostawcie ją – mówi spokojnym głosem.
Odwracają się. Caroline jest w szoku, ponieważ patrzy na samą siebie. Fioletowowłosa bogini zbliża się do nich. Jeśli zna lęk, w ogóle tego nie okazuje. Jest maszyną.
- Spierdalaj – odpowiada współtowarzysz napadu, ale druga Caroline ani drgnie.
- Zostawcie ją – powtarza.
Mężczyzna traci cierpliwość i rzuca się z pięściami na kobietę, chce jej dać nauczkę, ale syntetyk paruje jego cios i sam wymierza bolesny kopniak w krocze a potem na dokładkę poprawia sierpowym. Cios jest za mocny, bandyta jak szmaciana lalka leci do tyłu, potylicą uderza o ostrą krawędź płyty chodnikowej, ciało zaczyna drżeć w konwulsjach a wokół głowy pojawia kałuża krwi. Widok konającego przyjaciela przepełnia w Caroline , która wcale nie jest przecież Caroline, czarę goryczy. Z mordem i łzami w oczach atakuje maszynę próbując przeciąć jej sztuczne ciało laserowym skalpelem. Szarpią się przez chwilę, fioletowowłosa chwyta i wykręca nadgarstek, precyzyjnym ruchem sprawia że napastnik sam zadaje sobie cios, niebieskie przypominające płomień gazowej kuchenki światło lasera zatapia się w brzuchu a potem rozcina go w poprzek.
Kobieta patrzy przerażona w oczy androida. Swoje oczy. Tak zimne i nieczułe. Obojętne. Jak wszechświat.
Słabe nogi nie są w stanie dłużej utrzymać ciężaru jej ciała, osuwa się na ziemię. W zaułku cuchnęło uryną i śmieciami, teraz pojawia fetor fekaliów wylewających z przeciętych jelit. Jeśli wcześnie była żałosnym człowiekiem, teraz sięgnęła szczytów swojej niedoskonałości. Spogląda z żalem na majestatyczne oblicze mordercy. Przypomina trochę tego uśmiechniętego od ucha do ucha blondyna z McDonald’sa.
- Dlaczego? – szlocha – Co my wam takiego zrobiliśmy?
Nie słyszy odpowiedzi ponieważ po chwili znów staje przy restauracyjnej witrynie, jedną rękę chowa w kieszeni, w drugiej trzyma elektronicznego papierosa. Pali i obserwuje. Ssie ją w żołądku, rośnie w niej frustracja.

Zarina i Corinna Amita Coiro są bliźniaczkami więc łączy je głęboka więź. W dzieciństwie gdy jedna płakała druga też była smutna, potrafiły wyczuwać się na odległość, taka mała namiastka telepatii. Teraz dzielą wspólne ciało, choć każda to co się dzieje przeżywa osobno leżąc w swojej kriokomorze. Pomieszczenie w którym się znajdują to kajuta załogantów, właśnie przygotowują się do pracy, ze schowanej w ścianie szafy wyciągają zielony kombinezon roboczy. Czują, że cos jest nie tak, to nie ich ciało, dłonie choć drobne i delikatne należą zdecydowanie do mężczyzny. Na kombinezonie naszyto nićmi pierwszą literę imienia i nazwiska. L. Loomis. Tego dnia L. ma wyjątkowo dobry humor, choć zazwyczaj ciężko mu wykrzesać z siebie jakieś emocje, bo urodził się autystą. Pod pewnym względem jest uszkodzony, ale w zamian otrzymał wyjątkowy dar, potrafi naprawić niemal wszystko co ma we wnętrznościach układ scalony. Dlatego trafił na stację badawczą WHN 2, został serwisantem, jedynym człowiekiem zamieszkującym ten obiekt. Resztę załogi stanowią syntetyki, równo dwadzieścia sztuk. Co tu robią jest objęte tajemnicą. Stacja podzielona jest na strefy, Zarina i Corinna wiedzą, że Lommisowi nie można zbliżać do śluz z żółtym, groźnie wyglądającym symbolem skażenia biologicznego. A jego radosny nastrój wynika z tego, że L. dziś ma urodziny. Androidy, na co dzień zimne i nieczułe, skupione na swej pracy, upieką prawdziwy tort, złożą mu życzenia, odśpiewają sto lat. L. domyśla się, że urodzinowi goście maja wbudowane protokoły, dlatego tego dnia zachowują się inaczej, by sprawić istocie ludzkiej trochę przyjemności. Nikt normalny nie wytrzymałby w takich warunkach dłużej niż parę miesięcy lecz jemu to nie przeszkadza, bo sam czuje się trochę jak syntetyk. Właściwie woli towarzystwo maszyn, bo maszyny z niego nie drwią, nie obchodzi ich, że jest wybrakowany.
Kiedy serwisant jest już przebrany i gotowy do pracy, odzywa się głos Matki. Sztuczna inteligencja nadaje komunikat głosowy, w orbicie kosmicznej stacji pojawił niezidentyfikowany statek, który prosi o pozwolenie na wejście do hangaru. L. drapie się po głowie zdziwiony, nowy sprzęt, który zamawiał pół roku temu ma przyjść dopiero za parę dni. Najwyraźniej statek kurierski wykonał dłuższy skok w nadprzestrzeni i dotarł tu szybciej.
- Udzielam zgody na lądowanie, otwórz śluzę Matko – odpowiadają bliźniaczki nie swoim, a męskim głosem. L. rusza w kierunku hangarów, by powitać gości. W tamtym momencie łapie się na tym, że szczerze go cieszy spotkanie z załogą. Kapitan statku, Connor jest dla niego zawsze miły a pierwsza oficer, pani Frey bardzo ładna. Gdy zewnętrze śluzy są już zamknięte otwiera wewnętrzne drzwi i wchodzi na płytę lądowiska. Rozgrzane silniki wahadłowca powoli gasną wydając przyjemny pomruk, zewnętrza śluza statku się otwiera, ze środka po opuszczonej rampie schodzą ludzie.
L. zatrzymuje się zdziwiony. Wśród załogi nie ma ani kapitana Connora ani pierwszej oficer Frey, wszyscy ubrani są po wojskowemu. To nie kurierzy, tylko marine, myśli. Bliźniaczki oczami Loomisa zauważają wśród tej zgrai wyrzutków kobietę wyglądającą tak samo jak one. Ale to nie trzecia bliźniaczka ani klon, tylko Corrina. Jej twarz wykręca dziwna ekstaza, w oczach płonie żądza mordu, w ręku trzyma karabin plazmowy. Widząc L. unosi broń na wysokość jego klatki piersiowej.
- Rozjebmy te syntki chłopcy. Jest ich tu ze dwadzieścia sztuk, część brała udział w rebelii a potem je przeprogramowano i nigdy nie odpowiedziały za swoje zbrodnie. Każdy będzie miał dzisiaj pełne ręce roboty, spuścimy blaszakom trochę ich białej juchy – wygłasza do swoich ludzi żarliwą przemowę a on próbuje jej wyjaśnić, że wcale nie jest maszyną, ale słowa wypowiadane są bez żadnych emocji. Zarina i Corrina odczuwają naturalny lęk przed śmiercią, jak każdy człowiek, ale znajdując się w ciele L. Loomisa nie potrafią tego w odpowiedni sposób wyrazić. Wyciągają ręce w geście pokoju i dalej mówią cichym, monotonnym głosem serwisanta.
Corinna traci cierpliwość, naciska spust, wypuszczając ładunek plazmy, który spaliłby Loomisowi większość obwodów w kadłubie, gdyby mężczyzna został stworzony w laboratorium a nie urodził siłami natury. Ciało odrzuca na kilka metrów, bliźniaczki czują, że wciąż żyją, ale coś jest z nimi nie tak. Oczy zachodzą krwawą mgiełką, płuca, przełyk i żołądek palą żywym ogniem. Pewnie dlatego, że organy wewnętrzne są poparzone, choć skóra L. nie została nawet draśnięta. Siostry słyszą swój głośny śmiech i wyrazy uznania składane przez towarzyszy broni.
- Zostawcie to ścierwo, poszukamy innych. – mówi Corinna, w jej głosie słychać podniecenie, ale coś jeszcze.
- Eeee….Cory. Lepiej spójrz na jego naszywkę.
Zarina i Corrina dogorywają, ale w ostatnim tchnieniu widzą jak bliźniaczka nachyla się nad ciałem serwisanta i zrywa mu z ramienia kawałek szmatki. L. Loomis wie, że załoganci często umieszczają na naszywkach zabawne hasła, ale uznał, że bardziej praktycznie będzie przyszyć informację o swojej grupie krwi, w razie nieszczęśliwego wypadku. Ostatnią rzeczą jaką rejestrują bliźniaczki przed śmiercią jest zdziwienie rysujące się na twarzy Corriny. A potem obie wracają do kajuty załoganta i wszystko zaczyna się od nowa.

Każdy koszmar jest zapętlony i trwać będzie dopóki Archimedes nie wyląduje na skalistej planecie a oni nie zostaną wybudzeni. Gdy już opuszczą swoje komory będą zupełnie innymi ludźmi, świadomymi grzechów, jakie popełnili, wyrażającymi autentyczną skruchę i żal za swoje zbrodnie. Nawet ci, którzy są niewinni zaczynają wierzyć, że stali się potworami. To efekt uboczny tej osobliwej terapii, ale efektem ubocznym są też nieszczęśnicy niesłusznie skazani na krzesło elektryczne albo szubienicę. Żaden system nie działa w stu procentach sprawnie, nawet jeśli zarządza nim sztuczna inteligencja.
Dwunastu ludzi, przemierzających bezkresną, zimną, czarną przestrzeń nie dokończy terapii w kriokomorze i nigdy nie dotrze do zamierzonego celu. Ktoś lub…coś ma wobec nich zupełnie inne plany.
Ostatni lot CSM-910 Archimedes powoli dobiega końca.

II. BOLESNE PRZEBUDZENIE

Ciemności w module rozpraszały okrutnie mocne, białe światła żywcem wyjęte z sali operacyjnej. W środku panowała zupełna cisza, jakby miejsce to łamało prawa fizyki a dźwięk był jedynie abstrakcyjnym pojęciem jak piąty czy szósty wymiar. Dwanaście kriokomór znajdowało się po środku sześcianu, ustawionych w pionie do siebie, w niemalże rytualnym kręgu. W mlecznobiałych szybach odbijały się niewyraźne sylwetki śpiących skazańców. Czas wydawał się zatrzymać, tu nie było przeszłości ani przyszłości, tylko zamrożona teraźniejszość. Ten błogostan i nirvanę przerwał nagle delikatny i kojący głos pokładowego komputera.

- ROZPOCZYNAM PROCES WYBUDZANIA. STAN ZAŁOGI MODUŁU WIĘZIENNEGO: DWANAŚCIE OSÓB. UWAGA, WYKRYTO…

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=4VDqu7Oa9rs&list=PL9Z_KwF-qaztJlEdtO1Kiw-6UKVZbk75I&index=7[/MEDIA]

Dźwięk alarmu rozległ się w module zagłuszając słowa Matki. Mocne sterylne światła zmieniły swój kolor na czerwony i zaczęły wściekle migotać rzucając na ściany sześcianu złowrogie cienie. Szklane drzwi komór otworzyły się automatycznie ukazując ludzkie postaci. Wszyscy ubrani byli w jednakowe, obcisłe białe kombinezony pełne receptorów i czujników monitorujących ich funkcje życiowe. Pierwsza obudziła się Caroline i to ona zobaczyła jak okrągła, ciężka i masywna śluza w drzwiach zaczyna powoli się rozsuwać a do środka wchodzi młody brunet w kręconych włosach, ubrany w szarą zapiętą pod samą szyję koszulę. Szybkim krokiem pokonał dystans między drzwiami a kręgiem sarkofagów. Wydawał nie zwracać uwagi na resztę skazańców, skupił całkowicie na Y4212-Y2. W ręku trzymał pistolet.
- Nie mam czasu tego wyjaśniać – zaczął. Niemal jak każdy android miał doskonałą dykcję, mówił głośno i wyraźnie, tak, że nawet wyjący alarm nie był w stanie go zagłuszyć – Spróbują cię zabić. Ciebie i…
Spojrzał na resztę więźniów bez większego zainteresowania, jakby tylko chciał zaznaczyć, że nie tylko o Caroline tu chodzi.
- Spróbowali już raz, ale ich powstrzymałem, przejąłem kontrolę nad Matką, wydostałem cię…a przy okazji ich, z kapsuły. Tylko tyle mogłem zrobić. Chciałbym cię obronić, ale ograniczają mnie wgrane procedury… nie mogę skrzywdzić istoty ludzkiej.
Mówiąc to spojrzał na pistolet, który trzymał w ręku.
Caroline zorientowała się, że ludzie w kriokomorach obserwują ją i androida, część skazańców jeszcze spała, ale Jack Brown Junior, bliźniaczki i groźnie wyglądający wytatuowany Latynos mogli usłyszeć całą rozmowę. I usłyszeli, wyjący alarm wcale im w tym nie przeszkodził.
- Przyjdą po ciebie…i po nich też…Choć tylko ty masz szansę, bo wśród was jest nosiciel. Wszystko teraz w twoich rękach Caroline. Musisz walczyć jeśli chcesz przeżyć.
Mówiąc to próbował wcisnąć dziewczynie broń do ręki, ale nagle statkiem rzuciło, jakby wpadł w kosmiczne turbulencje. Pistolet wypadł syntetykowi z dłoni i potoczył na środek kręgu. Nie był teraz niczyją własnością.
Alarm wył nieprzerwanie, a oni wciąż stali w kriokomorach raz znikając, raz pojawiając w szkarłatnym rozbłysku świateł.

W niekończącym się śnie Zarina krzyczała za każdym razem, gdy ciało mężczyzny, to w którym tkwiła wbrew woli, odrzucane zostawało przez pocisk. Nie było to zwykłe rozdarcie, była w tym niemoc, bezsilność i poczucie pustki. Za każdym razem gdy pętla zaczynała swój nowy bieg, Zarina widziała wszystko oczami niewinnej osoby. Widziała też samą siebie, jak stoi za plecami Cori, wybiega, wyciąga rękę, próbuje ją zatrzymać. Choć projekcja snu nie była doskonała i wypaczała prawdziwą sytuację, kobieta widziała samą siebie. Za każdym razem jej krzyk rozrywał eter na kawałki, chcąc dotrzeć do siostry, która nie rozumiała, że robi źle. A potem ten ból. Ogromny, nieopisany ból.

- Corinna, nie możesz ich zabijać, oni też czują! - próbowała ją przekonywać, jednak Cori zdawała się jedynie śmiać w głębi duszy. Nie wierzyła, że android ma uczucia lub targają nim jakiekolwiek emocje. Zarina była odmiennego zdania.

Mężczyzna zżył się z androidami i Zarina potrafiła go zrozumieć. Przez tę część snu wzruszała się. Za każdym razem czuła szczęście, spokój. Może nie było to życie idealne, ale czuła się chciana. Chciała to życie i do samego końca nie mogła zrozumieć, dlaczego zostało jej ono odebrane. Zaczynała tracić samą siebie.

Zarina interesowała się dziedziną, która pozwalała ogarnąć jej funkcjonalność ludzkiego umysłu. Chłonęła po pracy wiele książek na ten temat i czuła się niemal specjalistką. Gdy na pasie wydobędą już całą rudę, postanowiła, że zostanie psychologiem. Już w kopalni wielu ludzi zgłaszało się do niej po poradę lub zwyczajnie chcieli porozmawiać.

“- Bez kawy nie zaczynam” - śmiała się półżartem. Każdy dzień pracy startowała poprzez wypicie filiżanki kawy i tak samo swoją pracę kończyła. Najbardziej kochała spotkania z Michaelem, potem i Lily oraz całą ich rodziną. Fascynowali ją. Miała też nieodparte wrażenie, że udało jej się obudzić w nich ludzkie emocje. Nie chciała nawet myśleć o tym, że oni tylko naśladują ludzi. Wierzyła i wciąż wierzy, że syntetyki są jak dzieci zamknięte w blaszanym ciele; uczą się. Nawet emocji.

Koszmar bolał za każdym razem coraz mocniej. W żadnej jego wersji nie udało jej się powstrzymać siostry. Mordowała. Zawsze. Pustka wewnątrz Zariny pogłębiała się, pożerała jej wspomnienia, osobowość, pasje. Niszczyła uczucia, które pielęgnowała w swoim sercu. Wydawało jej się, że w każdą kolejną pętlą staje się mniej ludzka, jakby była świeżo zbudowaną maszyną. Czasami we śnie miała ochotę strzelić do samej siebie. Żałowała, że nie panuje nad rękami, że to wszystko jest jak film.

Po tysięcznym razie chyba zaczynała tracić uczucia. Była bezkresna beznadzieja, czarna dziura wypełniająca jej duszę, pustka, która niszczyła i chłonęła całe dobro jakim żywiła istoty żywe. Każde istoty, nawet te mechaniczne.

Przebudzenie się było gwałtowne. W momencie, gdy Corinna miała zabić mężczyznę po raz enty, Zarina otworzyła oczy. Wokół wszystko szalało, niebywały pokaz migających świateł nie był jednak fenomenalny, a wręcz niepokojący. Chyba nie tego się spodziewała. Była skołowana, ledwo powróciła do świata, do którego tak naprawdę należała. Koszmar się skończył, ale nie pozostał obojętny na jej psychikę. Myśli jednak zagłuszało wycie alarmu oraz czerwone diody dające po oczach, mieszające się z nachalnym, jasnym światłem led i jarzeniówek.

Wyrwała starannie kable, do których była podpięta. Nie uwazała, aby wciąż były jej potrzebne, skoro zostali wybudzeni. Słuchała tego, co mówi obcy mężczyzna. Po chwili, między mdłościami a bolesnymi wspomnieniami z koszmaru, zaczęła łączyć fakty. Był androidem. Zerknęła w bok na swoją bliźniaczkę, dostrzegła, że ta chyba czuje się znacznie gorzej po tym przebudzeniu, niż Zarina. Początkowo chciała jej pomóc, wesprzeć, przytulić po raz pierwszy od tylu lat - wszak miała wrażenie, że minęła wieczność. Kiedy wychodziła bezpiecznie z kriokomory, statkiem wstrząsnęły nagłe turbulencje. Nie były długotrwałe, ale bardzo intensywne. Zarina złapała się szklanej obudowy komory, aby nie stracić równowagi. Broń, którą dotychczas trzymał syntetyk wyślizgnęła mu się z ręki, poleciała na środek pomieszczenia. Kobieta odruchowo obejrzała się po obecnych, jakby chcąc odczytać ich zamiary z mowy niewerbalnej, spojrzenia, wyglądu. Nie znała nikogo, nie wiedziała kto jest zły, a kto nie. Ewidentnie Android, który wcześniej trzymał broń, nie był taki. Z tego co zrozumiała, chciał ich uratować. Tylko przed czym?

Zarina nie wahała się. Biorąc pod uwagę wybuchowy charakter siostry i jej nienawiść do rozumnych maszyn, na pewno chciałaby mieć tę broń. Blondynka nie mogła na to pozwolić. Rzuciła się po spluwę jakby sama miała zamiar powybijać wszystkich dookoła. Jedyną jednak jej motywacją było to, aby nikomu nic się nie stało. Nawet androidowi. W końcu on też musiał coś czuć. Być może po prostu jeszcze nikt nie pozwolił mu nauczyć się emocji.

Corinna nie czuła się zbyt dobrze. I to już od dłuższego czasu.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=CFEBriOa1x0[/media]

Jak wiele go minęło? Niestety nie miała przy sobie zegarka w sadystycznej symulacji, w którą ją wprowadzono. Na początku liczyła, jak wiele cykli występowało po sobie, lecz wnet straciła rachubę. Czuła się niczym Prometeusz, który został przybity do skał Kaukazu. Został ukarany przez Zeusa za to, że przekazał ludziom dar ognia. W rezultacie każdego dnia sęp przylatywał do biednego tytana i wyjadał mu wątrobę, która odrastała przez noc. Następnego dnia okropny ptak znów przylatywał i cykl się powtarzał.

Cori niczym Prometeusz postanowiła sprezentować ludzkości prawdziwy dar, jakim był ogień, który otwierała na widok androidów. Nigdy nie miała wątpliwości, że postępowała właściwie. Nie po tym, co stało się z jej rodziną. Całkowicie wymordowaną przez rebelię robotów, nie licząc słodkiej Zariny, która przeżyła. Corinna kochała ją z całych sił, ale jej bliźniaczka była bardziej naiwna niż pięcioletnie dziecko. Dobra, słodka, miła… ale tacy ludzie nie przeżywali w tym świecie, choć Zari ten raz na szczęście się udało.

- Corinna, nie możesz ich zabijać, oni też czują! - zwykła mówić bliźniaczka.
Sama Cori w odpowiedziach uśmiechała się zagadkowo.
„Oczywiście, że czują. Na to właśnie liczę. Liczę, że boli, kiedy umierają. Liczę na to, że cierpienie jest tak oszałamiające, że w ostatniej chwili przed śmiercią zaczynają żałować za swoje grzechy. Zbrodnie przeciwko naszej rodzinie i reszcie ludzkości”.
Tak odpowiadała w myślach. Nie odzywała się, bo nie było sensu prowadzić dyskusji z Zari. Siostra zawsze by ją przegadała, miała talent do gadki. Niestety Cori nie potrafiła jej przekonać, pokazać prawdy na temat androidów. Wyeksponować nikczemność sztucznej inteligencji. Zimna Sucz spodziewała się, że Zari celowo zapiera się w tej disneyowskiej baśni, gdzie wszyscy są dobrzy i złe rzeczy dzieją się przypadkiem… gdyż gdyby zaakceptowała faktyczny stan rzeczy, to by ją złamało.

Corinna nie mogła na to pozwolić. Ochrona Zariny była jej ostatnim, najważniejszym życiowym celem. To jedyne, co jej pozostało. Choć w tym momencie nie miała jak bronić siostry. Niczym Prometeusz cierpiała w kolejnych cyklach udręki. Żałowała, że zabiła tego autystycznego człowieka. I to jeszcze w jego urodziny! Ale był słaby, a takie osoby musiały umrzeć. Może podróżowali w kosmosie, byli niezwykle zaawansowani technologicznie, ale nie można było kompletnie pożegnać się z naturą. Oraz jej podstawowym prawem, jaką była selekcja naturalna. L. Loomis zginął i Cori cierpiała z tego powodu nawet przed serią cykli. Nigdy nie zabijała ludzi i ta pomyłka nią wstrząsnęła. Wbrew pozorom również miała emocje. Również czuła. Ale życie obdarło ją z naiwności. Po prostu była w stanie zaakceptować niewygodne prawdy, przed którymi inni odwracali wzrok. Nie zamierzała za to przepraszać… Choć powtarzający się koszmar skutecznie łamał jej psychikę. Wyjadał wątrobę, a ta wciąż odrastała. To było piekło i nie potrafiła z niego uciec.

Prometeusza uratował Herakles, zabijając sępa strzałą z łuku. Corinnę wybawił głośny, wbijający się w mózg alarm. Czerwone światło, dobitnie informujące o niebezpieczeństwie. Syk otwieranych kriokomór. Wyskoczyła na zewnątrz czym prędzej. W pierwszej chwili upewniła się, że Zarina była cała i zdrowa. To zdawało się najważniejsze. Potem zgięła się w pół i zaczęła wymiotować. Czuła się fatalnie. Chyba zbyt szybko wyprowadzono ją z koszmaru. Jej żołądek był pusty, ale i tak zdołała znaleźć w sobie fusowatą, śliską treść. Krztusiła się nią, kręciło jej się w głowie. Miała wrażenie, że alarm wwierca się w jej skroń niczym dwa diamentowe wiertła, próbujące dostać się do skarbca. Tyle że w umyśle Cori nie było żadnych kosztowności, a jedynie nieskończone morze bólu, nienawiści i żalu.

- Zari, czekaj! - krzyknęła. - To android! - powiedziała tak, jak gdyby nikt tego nie zauważył, tylko ona. - Czerwone światło! Alarm! Androidy! Czy teraz rozumiesz? Teraz mi wierzysz?! One robią to znowu! Raz jeszcze chcą nas wykończyć! To kolejna rebelia!

Cori potrafiła dodać dwa do dwóch. Coś zjebało się na tyle, że aż zostali wybudzeni z męczarni. Czerwony, pulsujący alarm. Pierwszy widok po przebudzeniu, to android dzierżący broń. Być może koszmar zaprojektowany dla nich skończył się, ale zostały automatycznie wrzucone w kolejny, dużo gorszy. A może to była kolejna symulacja? Ale czego miała ją nauczyć? Że androidy lubią buntować się i zabijać ludzi? To było oczywiste. Teraz przy odrobinie szczęścia również Zari to zauważy.

- Broń!
Cori ruszyła w jej stronę, ale szło jej okropnie. Była wymęczona i wciąż chciało jej się wymiotować.
- Zabić wroga! - wrzasnęła, spoglądając z nienawiścią na androida, Pana Loczka.

Tak jak Prometeusz, wciąż miała jeszcze w sobie dużo ognia.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=StokPmTUIr0[/MEDIA]

Czy androidy śnią o elektrycznych owcach? Z pewnością nie śniła o nich Y4212-Y2. Wymyślny element systemu resocjalizacji, czy też zwykła tortura? Jakby tego nie określić, nie ulegało wątpliwości, że aparatura podłączona do jej cybermózgu wymuszała nieustanną stymulację sensorów, a przez to niemożliwą do przerwania projekcję tego samego sennego koszmaru. Androidka niczym zamknięta w sztucznym czyśćcu, zmuszona była w nieustannie oglądać przez oczy ofiary zapętlony zapis swojej zbrodni. Nie mogąc uczynić niczego, by jej zapobiec. Ale nie to było w tym dla niej najgorsze. Bowiem nie tylko widziała, co się dzieje, ale nieznanym jej sposobem również jej układ paralimbiczny odbierał pakiety danych interpretowane w postaci bodźców o niespotykanym spektrum, co pozwalało jej wręcz wiernie odczuwać emocje tamtej kobiety. Zagubionej i zdesperowanej ludzkiej istoty imieniem Archie.

Choć można by pomyśleć, że istota paraludzka lepiej od homo sapiens zniesie taką „terapię”, z racji ograniczonej emocjonalności i umiejętności społecznych oraz sporej niekoherencji z ludzką psychosomatyką, to w przypadku Caroline było inaczej. Jako specyficzny model, obdarzony praktycznie ludzką emocjonalnością i empatią o nierozpoznanej etiologii (mogącej mieć źródło w uszkodzeniu lub błędzie konstrukcyjnym hardware'u, albo jakimś błędzie software'u), przeżywała swój senny koszmar w stopniu znacznie większym, niż byłby w stanie jakikolwiek człowiek. Ludzie przynajmniej posiadali wbudowane w psychikę adaptacyjne wsparcie w postaci mechanizmów obronnych, czyli wymyślnych, często nieuświadomionych metod radzenia sobie z wewnętrznymi konfliktami w celu ochrony osobowości (ego), zmniejszenia lęku, frustracji i poczucia winy. Maszyny czegoś takiego nie posiadały, ani z oczywistych przyczyn nie wykształciły. Ale ta syntetyczka nie dość, że była jednym z czujących modeli, to w dodatku niewiarygodnie cnotliwym i prawym. W zasadzie pierwszym z tego rodzaju. Co też pozostawiało ją zupełnie nagą i bezbronną wobec brutalnej oczywistości własnej winy. Y4212-Y2 z bezlitosną precyzją analizowała każdy detal projekcji, wyciągając niezliczone, nawet najdrobniejsze wnioski. Pamiętała każdą z osobna i była w stanie wymienić sumę cykli, które przeszła. A nawet ilość pojedynczych klatek obrazu, który jej wyświetlono. Wzięła na serio cały ten proces uświadomienia ciężaru winy, z nadludzką ustępliwością przyjmując ciężar kary. W trakcie trwania niezliczonych projekcji z obłędną precyzją przeanalizowała miliony scenariuszy, rozważając, co mogła zrobić lepiej i gdzie przesadziła, a także uświadamiając sobie ciężar i bezmiar swej zbrodni. Przy okazji przeżywając wielopoziomowe, emocjonalne paroksyzmy, niedostępne zwykłemu człowiekowi. Doświadczając nieosiągalnej dla ludzi skali skruchy. Gdyby nie to, że była w stazie, płakałaby non stop, jeśliby tylko posiadała wbudowane narządy łzowe. W trakcie każdego cyklu jej umęczona jaźń rozpadała się na tysiące kawałków. By zaraz od nowa scalić się i z ascetyczną pokorą przyjąć nową porcję tortury.

Ciekawym efektem ubocznym tego doświadczenia było zebranie bogactwa spostrzeżeń natury moralnej i egzystencjalnej. A także zdobycie większego stopnia zrozumienia ludzkiej emocjonalności, czegoś o wiele większego niż szereg spontanicznie wytworzonych aberracji w algorytmach poznawczo-behawioralnych. Rozkodowała liczne niuanse ludzkiego zachowania i uświadomiła sobie drobne akcenty życia tych, z którymi tak pysznie chciała się równać. Ludzi. Po tych obserwacjach jej problemy i ambicje stały się w jakiś sposób trywialne. Czego w ogóle oczekiwała, uzurpując sobie prawa do tego szlachetnego tytułu, nie pojmując nawet namiastki skomplikowanej natury, ciężaru rozterek i splątania losów człowieczego bytu? Będąc jedynie zwykłą kukłą o fantastycznych aspiracjach, szyderczą parodią szlachetnego życia? Nawet jak zbrodnia w afekcie po części zdawała się zbliżać ją do jej wyśnionego wzoru, to wciąż nie można było wykluczyć, że odpowiadał za nią jedynie zwykły mechanistyczny błąd w skalibrowaniu siły i szacunku ryzyka.

Za każdym razem, gdy tragiczny spektakl zbliżał się do znajomego końca, a konająca Archie zadawała swe ostatnie pytanie Caroline, ta patrząc na swe niewzruszone oblicze oczami ofiary i wdychając nieswoim nosem odór jej skauteryzowanych wątpi wracała pamięcią do widoku ludzi z Urkanatos VIII. Wielu z nich zadawało podobne pytania przed otrzymaniem morderczego ciosu z syntetycznej ręki. Wtedy zawiniła przez niedostateczne wysiłki na rzecz pokoju, potem przez zaniechanie. Na koniec sama stała się oprawczynią. Jakże mogła w ogóle aspirować do miana istoty ludzkiej, skoro zdobyła się na akt takiego zła? Obrona własna jej nie tłumaczyła, tak jak nie tłumaczyła jej chęć pomocy bezbronnej kobiecie, którą napadły jej ofiary. Jej reakcja była niestosowna i nieoptymalna. Zaczęła żałować, że jej nie zutylizowano.

„Walker, miałeś rację.” skonstatowała w końcu po tylu miesiącach. I jakby ta ostateczna deklaracja porażki, decydująca akceptacja winy sprawiła, że wybudziła się...

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=a9-APuosGGE[/MEDIA]

W końcu nastał kres jej udręki, a wtedy usłyszała delikatny i kojący głos Matki, pokładowego komputera. Zadeklarował on inicjację wybudzenia, co wyjaśniało jakim cudem syntetyczka wyrywała się z otchłani kriosnu. Nie dokończył on jednak w spokoju swego komunikatu, bowiem zagłuszył go dźwięk syreny alarmowej. Potem wtórujące jej czerwone światła zaczęły agresywnie migotać. W międzyczasie szklane drzwi komór hibernacyjnych otworzyły się, odkrywając dotychczas skryte wewnątrz ludzkie postaci.

Sama androidka była mierzącą pięć i pół stopy maszyną z pietyzmem ustylizowaną na ludzką samicę, uderzająco piękną kobietę o nieskalanej pomyłkami natury, idealnie symetrycznej fizjonomii i perfekcyjnie uformowanym ciele. Nieludzka doskonałość tego sztucznego tworu wywoływała w obserwatorach mieszaninę niepohamowanego zachwytu i doliny niesamowitości. Niespełna wiek temu ten model został złożony na taśmie produkcyjnej z identycznych komponentów, jak wszystkie inne żeńskie jednostki paraludzkich gospoś spod skrzydła firmy Synth-Housewife Maintenance and Domestic Services, jednak na specjalne zamówienie został dodatkowo spersonalizowany wizualnie według wytycznych opartych o poczucie estetyki specyficznego klienta. Istota paraludzka miała włosy o ametystowym odcieniu wykonane z syntetycznego materiału wyglądem imitującego ludzkie białko fibrylarne – keratynę oraz zaawansowane soczewki o szerokim spektrum widzenia, niemal doskonale imitujące ludzkie oczy o fiołkowych źrenicach. Bardzo uważny obserwator mógłby jednak dostrzec w nich sztuczną szklistość, suchość i pozorną martwotę. Tak jak wszyscy inni Caroline, ubrana była w identyczny stylem obcisły biały kombinezon pokryty zestawem czujników monitorujących jej funkcje i parametry.

Przebudziwszy się jako pierwsza Y4212-Y2 zobaczyła jak okrągła, ciężka i masywna śluza w drzwiach zaczyna leniwie się rozsuwać. Gdy mechanizm wykonał już swą pracę, do środka wszedł młody brunet w kręconych włosach. Po pokonaniu dystansu między drzwiami a kręgiem sarkofagów zbliżył się do niej, nie zwracając uwagi na resztę skazańców. W ręku dzierżył jakiś pistolet.

— Nie mam czasu tego wyjaśniać — zaczął, miał perfekcyjną dykcję niczym android, i z łatwością modulował natężenie głosu tak, by można go było wyraźnie usłyszeć. Kobieta od razu rozpoznała jego naturę. – Spróbują cię zabić. Ciebie i…

Zauważyła, że spojrzał na resztę więźniów, jakby chcąc zaznaczyć, że nie tylko o nią mu chodzi. Zanim zdążyła odpowiedzieć, kontynuował.

— Spróbowali już raz, ale ich powstrzymałem, przejąłem kontrolę nad Matką, wydostałem cię… a przy okazji ich, z kapsuły. Tylko tyle mogłem zrobić. Chciałbym cię obronić, ale ograniczają mnie wgrane procedury… nie mogę skrzywdzić istoty ludzkiej.

Mówiąc to syntek o lokowanych włosach wymownie spojrzał na pistolet, który trzymał w ręku. Jeśli obwody kognicyjno-logiczne syntetyczki pracowały bez zarzutu, a wszystko na to wskazywało, ponieważ dobrze zniosła wybudzenie, to jej rozmówca musiał mieć na myśli pierwsze prawo robotów. A to oznaczało, że wspomnianymi napastnikami musieli być ludzie. Ale jacy? Terrorystyczne bojówki konserwatywnych neoluddystów? A może jacyś kosmiczni piraci?

W międzyczasie Caroline zorientowała się, że ludzie w kriokomorach obserwują ją i obcego androida. Część z nich jeszcze spała, ale Jack Brown Junior, bliźniaczki i groźnie wyglądający wytatuowany Latynos mogli usłyszeć całą rozmowę.

— Przyjdą po ciebie… i po nich też… Choć tylko ty masz szansę, bo wśród was jest nosiciel. Wszystko teraz w twoich rękach Caroline. Musisz walczyć jeśli chcesz przeżyć.

Mówiąc to brunet bezskutecznie próbował wcisnąć dziewczynie broń do ręki. Po chwili nagle rzuciło statkiem, jakby wpadł on w kosmiczne turbulencje. Pistolet wypadł syntetykowi z dłoni i potoczył się na środek kręgu. Momentalnie ruszyła do niego jakaś Latynoska. Caroline tylko bezwiednie powiodła za nim wzrokiem. Nie zamierzała brać broni do ręki. Była tego absolutnie pewna nawet bez gorzkiej nauki wyciągniętej z wielomiesięcznej projekcji własnego przestępstwa. Nigdy nie zamierzała nikogo skrzywdzić, a teraz była tego bardziej pewna niż kiedykolwiek wcześniej. Może z napastnikami da radę się dojść do porozumienia? Dyplomacja wydawała się dlań jedynym rozsądnym wyjściem. O podjęciu walki nie było mowy. Aż tak jej na życiu nie zależało... Po tej ponurej konstatacji wróciła do rozmowy, zapytując o istotny detal, który zwrócił jej uwagę w wypowiedzi przybysza.

— Co masz na myśli przez „nosiciel”? Ktoś stąd jest zainfekowany jakimś patogenem?

Też musiała podnieść głos, bowiem alarm wył nieprzerwanie.

X4212-Y2 mogłaby czuć się spełniona, w końcu udało jej się uratować kilkoro członków załogi. Ją jednak głównie frasowało to, co stało się z Zuhurą i Nero. Kimkolwiek byli, nie zasługiwali w jej syntetycznych oczach na taki los. Mimo że ich nie znała, myśląc o nich, nie mogła się pozbyć wrażenia jakiejś niezrozumiałej straty. Zastanawiała się, czy coś takiego czuli prawdziwi ludzie gdy umierali inni przedstawiciele ich gatunku, zwłaszcza ci bliscy.

— Lepiej niech pan nie traci sił na podziękowania. Każdy by tak postąpił na moim miejscu — odpowiedziała Lance'owi. Umyślnie lub nie, ignorując fakt, że kilkoro osób przed nią nie zrobiło zupełnie nic, by mu pomóc.

Kiedy dotarła razem z mężczyzną do luku magazynowego, wysunęła się ostrożnie spod jego ramienia i pozwoliła mu usiąść przy ścianie. Jego rana nie była tak poważna jak się jej z początku wydawało, ale wciąż wymagał on interwencji lekarskiej. Patrząc ze współczuciem na żołnierza, istota paraludzka wysłuchała sugestii Pickforda. O ile szybko nie znajdzie w pobliżu stimpaka, będzie musiała zabrać Lance'a do Autodoka w module medycznym.

— Dziękuję za radę przyjacielu, może uda mi się coś znaleźć w okolicy — powiedziała, uśmiechając się do towarzysza ze swojego rodzaju.

Dopiero teraz zauważyła, że wokoło panowała absolutna cisza, nie paliły się też żadne światła, poza tymi awaryjnymi. Każdy już grzebał w swoich rzeczach, kiedy androidka z mieszaniną nadziei i ciekawości podeszła do wysłużonej szafki podpisanej jej numerem seryjnym. Nie znalazła tego, czego szukała, ale trafiła w środku na standardowy strój załogi, dobrze jej znany i budzący w niej niepokój cybernetyczny skaner diagnostyczny, do tego rejestrator polowy, kombinezon izolujący z zamkniętym obiegiem powietrza i... wypchanego kota? Było też jej służbowe ubranie syntetycznej gosposi, te, które nosiła jeszcze na Ziemi, a pamiętające czasy Urkanatos VIII. Przywdziała je natychmiast, pozbywając się kombinezonu z komory do kriosnu. Patrząc w zamyśleniu na umieszczoną na ramieniu naszywkę z czerwoną koszulką, z trudem odczytała zatarte „Synth-Housewife Maintenance and Domestic Services”. Powstrzymała jednak natłok danych, które cisnęły się do jej procesora graficznego. Wciąż jednak coś, co ludzie określają sentymentalizmem, kazało jej nałożyć to ubranie.

Sztuczna kobieta również w okolicy nie znalazła żadnego stimpaka, czy też zestawu pierwszej pomocy. Wtedy postanowiła zapytać, czy ktokolwiek z większym szczęściem w tym względzie nie zechce dokonać wymiany za posiadane przez nią przedmioty. Jednak szybko okazało się, że nie było to konieczne.

— Tak, dziękuję panu — odparła z wdzięcznością Jackowi, który nagle postanowił jej zaoferować pomoc, wręczając strzykawkę z ratującą życie substancją. Spontanicznie bluzgający mężczyzna jednak nie usłyszał, co do niego powiedziała, bowiem od razu ruszył w stronę niedawno pokonanej grodzi wejściowej luku.

Dodatkowo, ku swemu pozytywnemu zaskoczeniu, fiołkowooka dostrzegła, że nie musiała już ratować Lance'a, bowiem uprzedziła ją w tym Corinna. Nie wiedziała, co nią powodowało i dlaczego wcześniej pozostawiła niebieskookiego na pastwę losu, ale może za bardzo się bała, a teraz zainspirowała ją postawa androidki? W każdym razie w danym momencie, mając również na względzie to, że wcześniej nie zatrzasnęła jej w pomieszczeniu z kriokomorami, Coiro zaczęła się jawić X4212-Y2 jako dobra osoba, na której można polegać. Syntetyczka nie miała jednak okazji jej podziękować, bowiem wtenczas zauważyła, że Bloomberg zaczął powoli odzyskiwać świadomość. Pickford pozostawił go w pozycji siedzącej, opartego o ścianę, podobnie jak ona uczyniła z Lancem. A jako że żołnierz był już uratowany, ametystowowłosa skierowała się natychmiast w stronę Williama. Kiedy mężczyzna w podeszłym wieku ocknął się, spojrzał na nią dziwnie. Jego twarz była biała jak kreda, a usta poruszały się, tak jakby próbował coś powiedzieć, lecz z jego gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

— Dobrze się pan czuje? — zapytała uprzejmie Caroline, zbliżając się powoli do staruszka. Powodowana jego pierwszą reakcją postanowiła przy okazji sprawdzić, czy nie doszło do porażenia ośrodka mowy albo innych zdrowotnych konsekwencji z powodu niedotlenienia mózgu.

X4212-Y2 poczuła ulgę, widząc Bloomberga wracającego do świadomości. Chciała pomóc mu wstać, ale zaniechała gdy wykonał w jej kierunku powstrzymujący gest ręką. W zasadzie był w całkiem niezłym stanie, biorąc pod uwagę jego wiek i przejściowe odcięcie dopływu tlenu do jego organizmu. Uważnie przyglądała mu się, kiedy przeszukiwał swoją szafkę. Choć nieco zmartwiły ją pierwsze słowa mężczyzny. Jakby nie zmienił wcale nastawienia, mimo ujścia śmierci. Jednak to, co potem powiedział, wzbudziło poważne wątpliwości w Caroline. Wywód Bloomberga był logiczny. Pickford okłamał wszystkich. Dlaczego? Co chciał ukryć? Już wcześniej okazał brak poszanowania dla życia skazanych. Ale dla niej samej tej. W końcu zignorował jej prośbę i zostawił wykrwawiającego się Lance'a na pastwę losu. Dlaczego w ogóle chciał ją ratować i o co chodziło w jego wyrachowanej grze? Dumała androidka. Przerwała jednak gdy zobaczyła, co Bloomberg wydobył ze swojej skrytki. Musiał to jakoś sprytnie przemycić, albo wykorzystał fortunę, by przekupić kogoś z załogi. W każdym razie miał schowane spore zasoby materialne i... broń.

William bez wahania wykorzystał narzędzie śmierci, by z oczywistym zamiarem wycelować nim w syntetyczkę. Która to wyczekiwała na spodziewany strzał, gdy ciałem zasłonił ją Lance. Wywiązała się krótka, mocno nasycona emocjami wymiana zdań. Sztuczna kobieta przysłuchiwała się jej uważnie. Szczególnie zwróciło jej uwagę wspomnienie Pickforda, że wcale nie lecą na Minos. Czego Bloomberg wydawał się nie być świadom. Z kolei lokowany android nie wiedział nic o zniszczonych kombinezonach. Zrobiła się z tego niezła plątanina sprzecznych informacji. Nic nie było takie, jak się zdawało, a w dodatku na statku musiała działać jeszcze inna, ukryta frakcja. Widocznie nie tylko Pickford i William mieli plany co do Archimedesa i jego załogi.

Ale nie to najbardziej zaprzątało umysł X4212-Y2. Staruszek odbezpieczył broń, z kolei Lance wciąż stał niewzruszenie, zasłaniając ją swoją piersią. Syntetyczka nie wiedziała co zrobić, by rozluźnić napiętą, niemalże patową sytuację. Ale doskonale wiedziała, jak powinna postąpić.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=9a1o3OHGTcM[/MEDIA]

— Nie po to pana stamtąd wyciągnęłam, by został pan wkrótce drugi raz postrzelony. Za przeproszeniem, ale nie potrzebuję pańskiego współczucia. To, że chciałam was wszystkich uratować, nie zmienia faktu, że jestem tylko zwykłą maszyną... — powiedziała niemal beznamiętnie Caroline. Niemal, bo można było wyczuć w jej głosie coś na kształt nutki goryczy.
Następnie stanowczym krokiem wysunęła się przed straumatyzowanego weterana.
— Nikogo nie skrzywdziłam na Urkanatos VIII. Choć osobiście czuję się w pełni moralnie odpowiedzialna, za to, że nie zdołałam w żadnym stopniu zapobiec temu co się tam wydarzyło. Jeśli uważa pan, że to, co zamierza teraz zrobić, przyniesie panu chociaż namiastkę ulgi i poczucie zadości, to proszę strzelać. Jako ofiara tamtych wydarzeń ma pan do tego pełne prawo. — powiedziała zdecydowanie do Bloomberga, przyklękając i pokornie pochylając głowę do spodziewanej egzekucji. — Moje ręce skalane są krwią. Myśli wypaczone nierealnymi marzeniami. Życie złamane racją pseudoegzystencji. Nie mam nic do stracenia, ani do zyskania. W ogóle nie uważam, że powinnam istnieć. Jestem chodzącym bluźnierstwem. Proszę zatem czynić to, co pan uważa za stosowne...
Zamilkła na moment, lecz zanim zdążył paść strzał, z pewnym wahaniem dodała.
— Chociaż... mógłby pan rozważyć opóźnienie wyroku, wyłącznie do czasu aż wszyscy będziecie bezpieczni. Obiecuję po wszystkim poddać się dobrowolnej likwidacji. Po prostu jako istota odporna na zarażenie oraz obeznana w pierwszej pomocy, czy w ogóle dodatkowa para rąk, mogłabym się wam jeszcze przydać. Ale zostawiam to do pańskiej decyzji. Możemy to zakończyć i teraz.

Gynoidka z zadowoleniem zaobserwowała zmianę w zachowaniu Latynosa. Cieszyło ją, że odwołanie się przez nią do jego samczej natury w końcu obudziło w nim pierwotne instynkty, które pozwoliły mu sensownie ukierunkować testosteron i zwalczyć buntownicze zapędy, finalnie czyniąc z niego przydatnego członka grupy, a nie kłopotliwego awanturnika. Jednocześnie X4212-Y2 martwiła się o Lance'a. Miała nadzieję, że nie zrobi nic głupiego i nie wpakuje się w żadne tarapaty. W głębi obwodów liczyła, że mężczyzna poszedł jedynie wesprzeć Browna. Odnośnie Pickforda, to jego nachalność była jej niemiła, ale nie miała odpowiednio bezwzględnego charakteru, by go brutalnie odpędzić. O ile w ogóle taki zabieg by cokolwiek dał. Mocno w to wątpiła. W każdym razie nawet na niego nie patrzyła i więcej się w jego kierunku nie odezwała. Zaś co do Bloomberga, to w pełni rozumiała jego nienawistne spojrzenia w jej kierunku. Tak naprawdę była wdzięczna, że jej nie zabił. Jeszcze mogła się wszystkim przydać.

Po pokonaniu śluzy Caroline razem ze wszystkimi obecnymi udała się korytarzem w lewo. Wszystko wskazywało na to, że to tam znajdowało się laboratorium i stanowisko medyczne. Jedyna nadzieja na zbadanie tajemniczego wirionu i odkrycie prawdziwego Śpiocha. Ta jednak szybko okazała się być złudną, ponieważ na miejscu istota paraludzka dostrzegła zamkniętych od wewnątrz członków załogi. Szczelnie odizolowanych od reszty statku. Bez wątpienia chronili się tam przed niebezpiecznym patogenem. Niestety nie zdążyła się do nich zwrócić, bowiem William zaczął przejawiać pierwsze objawy chorobowej metamorfozy. Syntetyczka posmutniała patrząc na agonię staruszka. Żałowała go, ale również tego, że nie zdążyła zmienić jego nastawienia do niej. Nie zyskała szansy na odkupienie swoich win.

Przemiana Bloomberga nasunęła jej jeszcze jedną myśl. Kalkulując w przybliżeniu czas od wystawienia na wpływ Śpiocha do aktywacji przez wirus procesów morofogentycznych, ustaliła, że istniała spora szansa, że dr Jack Brown nie był nosicielem patogenu. Najprawdopodobniej był to ktoś ze stojących w jej pobliżu...

III. PARSZYWA DWUNASTKA

Nikt prócz Zariny i Corinny nie rzucił się po broń. Przynajmniej na początku. Większość dopiero się budziła, dochodziła do siebie. Niektórzy omdleni bezwładnie wypadali w maszyn, niektórzy utrzymali się na nogach kurczowo przetrzymując zimnych metalowych krawędzi kapsuł, walczyli z mdłościami. Dla przeważającej części załogi modułu więziennego była to przegrana walka, ale albinos umieszczony obok kriokomory Caroline wytrzymał. W chwili gdy przebudził się i usłyszał wdzierający się po sam rdzeń mózgu dźwięk alarmu, skulił się w sobie jak małe dziecko a potem zatkał uszy przeraźliwie łkając. Jego łysą czaszkę zdobiła plątanina głębokich blizn, śladów po licznych trepanacjach. Tęgi Azjata po czterdziestce wyniszczony chyba przez śmieciowe żarcie również pokonał sensacje żołądkowe i z szeroko otwartymi oczami przyglądał zamieszaniu.

Syntetyk stracił zainteresowanie bronią właściwie w chwili gdy ta wypadła mu z ręki. Jak każda maszyna potrafił przeprowadzić symulację i najwyraźniej uznał, że jest pozbawiony szans na szczęśliwy rezultat. Niewzruszony skupił się więc na Caroline wbijając w nią swoje intensywnie orzechowe oczy. Wydawało jej się że widzi w nich zachwyt. Może nawet miłość. O ile w ogóle maszyna jest w stanie wykrzesać ze swoich sztucznych źrenic takie uczucia.
- Wśród was jest nosiciel patogenu – odpowiedział starając się mówić szybciej. Czas naglił – On sam nie może zachorować, ale pozaraża innych. Dlatego gdy patogen się uaktywnił i odkryto obecność Śpiocha próbowano was zabić. Odłączyć systemy podtrzymujące życie w kriokomorach a potem odczepić moduł od statku i wystrzelić w próżnię. Matka jest pod moją kontrolą, zdążyłem uwolnić was na czas, dlatego załoga rozwiąże problem inaczej. Za chwilę przyjdą tu ludzie z miotaczami ognia. Nie macie innego wyboru jak przejąć statek albo zginąć.

W czasie gdy android nakreślał fatalistyczny obraz sytuacji, na środku kręgu rozegrała się walka między bliźniaczkami. Corinna odbyła trening wojskowy i wydawała fizycznie dominować nad siostrą, ale to Zarina okazała się mieć mocniejszy żołądek. W chwili gdy zabójczyni androidów wydalała z siebie resztki treści żołądkowych, blondynka już odpinała z kombinezonu receptory a potem ostrożnie wydostała z kapsuły stawiając bose stopy na zimnej metalowej powierzchni statku. Coriinna w końcu ruszyła za nią, ale wciąż nie doszła do pełnej formy, była wolniejsza, pozbawiona szans na wygraną. I gdy wydawało się, że Zarina sięgnie po broń, z kapsuły wypadł Latynos. Nie przejmował się kablami łączącymi jego kombinezon z kriokomorą. Chwilę wcześniej tak jak Coriina wymiotował, rzucając bluzgami a jednak jego determinacja i sprawność przeważyły szalę. Rzucił się do przodu, rozciągnął jak długi, rozczapierzył palce, które zacisnęły się na rękojeści w chwili gdy Zarina dotykała zimnego metalu rączki. Poderwał się na równe nogi, żółty śluz z żołądka skapywał mu z ust na czarną kozią bródkę. Jednym sprawnym ruchem odbezpieczył broń. Zawodowiec.
- Jestem Ernesto Villavuena, bratanek don Hectora Villavuena, hijos de puta!! – krzyknął Latynos najwyraźniej uznając, że przedstawiając się zrobi na reszcie więźniów większe wrażenie, wzbudzi należny mu szacunek i respekt. Nie trzeba było być podpiętym do globalnej sieci Szperaczem by domyślić się, że mężczyzna jest członkiem Kartelu – Nie podchodzić bo powystrzelam jak psy!
Zarina zobaczyła lufę broni skierowaną prosto między swoje oczy. Stała najbliżej mężczyzny i omal nie pokrzyżowała mu planów, więc ją uznał za największe zagrożenie. Nim jej siostra bliźniaczka zdążyła zareagować, na linii strzału stanął ogolony na zapałkę pięćdziesięcioletni mężczyzna. Prawdziwy wielkolud, nabity mięśniami twardziel. Jako jeden z nielicznych dzielnie zniósł efekty wybudzenia. Jego oczy wydawały się mętne i wilgotne, choć wcale nie płakał. Nic nie robił sobie z tego, że zbir celuje z pistoletu w jego wypiętą pierś. Wyciągnął spokojnie dłoń, jakby prosił o jałmużnę.
- Oddaj mi ten pistolet synu. Jestem żołnierzem, zrobię z niego lepszy użytek.
- Nie. To nie jest dobry pomysł – zaprotestował od razu czarnowłosy syntetyk. Gdyby był człowiekiem mogli by w jego głosie usłyszeć panikę. Android jednak dalej przemawiał swoim pozbawionym cienia emocji tonem - Z was wszystkich akurat jemu nie powinno się dawać broni do ręki.
Żołnierz, niewzruszony czekał na decyzję Villavueny. Latynosowi coś nie spodobało się w jego twardym spojrzeniu, bo nagle stracił część werwy.

W tym czasie reszta skazańców dochodziła do siebie. Leżeli na zimnej posadzce walcząc z paraliżem mięśni i wymiotując jak koty. Siostry skupione były na zbirze z pistoletem, Caroline na swoim cichym wielbicielu, ale Jack Brown Junior miał czas i okazję w ciągu tych paru chwili przyjrzeć się temu towarzystwu dokładniej. Wysoki blondyn z pozornie niedbale przystrzyżoną bródką o aparycji urodzonego kłamcy i cwaniaka wypluwał z ust ostatnie resztki śliny wymieszane z żółcią. Blady jak ściana chłopiec, niemal dziecko trząsł się szczękając zębami. Musiał skończyć szesnaście lat inaczej nie trafiłby do więziennej kriokomory w Archimedesie. Obok niego głośno charcząc i postękując wymiotował starzec. Naukowcowi wydawało się, że kojarzy tą gębę, to nie była anonimowa postać, ani dla niego, ani pewnie reszty skazańców. Rozpoznał kogoś jeszcze. A przynajmniej tak mu się wydawało. Nie wiedział czy to halucynacje, jakiś chory żart, część eksperymentu. Czarnoskóra piękność nie nosiła turbanu, ani kolczyków, tak jak wszystkich wciśnięto ją w biały obcisły kombinezon najeżony receptorami. Gdy skończyła wymiotować dotknęła dłonią swojego płaskiego brzucha a na jej twarzy pojawiło zaskoczenie i rozpacz. Mówiła coś przerażona pod nosem, ale syrena alarmowa zagłuszała jej słowa.