Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Horror i Świat Mroku > Archiwum sesji RPG z działu Horror i Świat Mroku
Zarejestruj się Użytkownicy


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 18-01-2009, 16:08   #1
 
MigdaelETher's Avatar
 
Reputacja: 1 MigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwuMigdaelETher jest godny podziwu
WARSZTATY Wampir : Maskarada - Rosser-Reeves

PROLOG






" Był to czas wojen i trup słał pagóry
Razem z ukochaną uciekliśmy w góry
Tam żyliśmy szczęśliwie przez wiele miesięcy
Lecz los się odwrócił nie chciał znać nas więcej
Popadła w chorobę moja ukochana
W dzień słaba w noc nie śpi majaczy do rana
Coraz to bielsza i bielsza się staje
Ja pragnę by żyła krew własną oddaję...
Pije łapczywie rumieńców nabiera
Oczyma innemi już na mnie spoziera
Tak wampirem zostałem krwi co noc pożądam
Razem z ukochaną do wiosek zaglądam
I chociażby ryglem zawierali wrota
Nie ujdzie wampirowi w noc żywa istota
I nie dzień ale noc wampirowi sprzyja
Dziewczę młode pierś młoda krew i młoda szyja
Dobrze nam się działo krew co noc pijalim
Miłosnemu szaleństwu w noc się oddawalim
Lecz łowca wampirów przez lud sprowadzony
Kołek w pierś jej wraził gdym ja spał strudzony
Tak sam pozostałem - ciało jej spaliły
Piekielne płomienie wiatr rozrzucił pyły
Na wieki średnie zarzućmy zasłony
Lat pięćset samotnie przeżyłem bez żony
Dzisiaj dookoła pędzą samochody
Chociaż jestem stary wciąż czuję się młody
Na czerwonej giełdzie krwią ludzką handluję
Najlepszy to biznes świetnie prosperuje
Na stacjach krwiodastwa na dawców spoglądam
Krwi młodej i świeżej ciągle krwi pożądam
Wtedy ją ujrzałem cała w bieli stała
W białym gabinecie dawców przyjmowała
Tak w jednej chwili wszystko zrozumiałem
I by do niej się zbliżyć krew własną oddałem
Krew twoja inna - ktoś ty powiedz szczerze
A mnie już otchłań w swe ramiona bierze
Jestem wampirem wyznałem jej cicho
Lecz kocham - dla ciebie nie będę krwiopijcą
Lecz ona strwożona moim wyczerpaniem
Krew własną w ofierze miłosnej mi daje
Więc piję łapczywie z jej szyi krew słodką
Księżyca blask błogi zagląda przez okno
Tak znów ją spotkałem już okno otwiera
Oczyma innemi już na mnie spoziera
Bo kto krew własną wampirowi daje
Inny odtąd będzie - wampirem się staje
I nie dzień ale noc wampirowi sprzyja
dziewczę młode pierś młoda krew i młoda szyja "
- Pudelsi " Wampir "
 
__________________
Zagrypiona...dogorywająca:(

Ostatnio edytowane przez MigdaelETher : 29-04-2009 o 11:12.
MigdaelETher jest offline  
Stary 25-01-2009, 17:41   #2
 
DrHyde's Avatar
 
Reputacja: 1 DrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłośćDrHyde ma wspaniałą przyszłość
Vittorio Leoncavello - Toreador


Blask słońca powoli gubił się pośród potężnych wieżowców Nowego Yorku. Ustępował światłom nocy- światłom nowego życia jakie rozpoczynało się po zmroku. Młody Vittorio siedział w oknie apartamentu i patrzył w głąb miejskiego molochu. Już nie starał się zrozumieć. Wiedział, że tam musiało być. Opuścili Florencję jak miał kilka miesięcy. Nawet nie widział rodzimego miasta i ojczyny. Z resztą po tylu latach to nie miało większego znaczenia. Przecież nigdy tam nie wróci. Drzwi do pokoju otworzyły się cicho.

- Jeszcze nie śpisz…?

Głos matki nie był pewny. Pewnie znowu piła. Odkąd ojciec zaczął jeździć na konferencje do Europy, takie obrazy stały się normalne w domu. On nie wracał i wysyłał pieniądze. Ona je wydawała i nie zadawała pytań. Związek targany rządzą pieniądza.
Kobiety w zwiewnej, błękitnej sukni podeszła do stolika przy zabytkowej witrynie. Jej nagie ciało, które wyraźnie prześwitywało z pod materiału, było niemalże idealne. Vittorio przywykł do tego widoku. Brak skrępowania okazywała nie tylko jemu, ale także gościom. Zwłaszcza facetom. Matka podniosła kilka kartek papieru i zgniotła je w dłoni. Na jej twarzy pojawił się grymas niekontrolowanej złości.

- Znowu piszesz te bzdury!? Dlatego nie sypiasz?! Unikasz znajomych! Co się z Tobą dzieje… - Kobieta usiadła przy stoliku. Uspokoiła się trochę. – Za tydzień wyjeżdżasz do Europy. Do Anglii. Ojciec postanowił, że będziesz się tam kształcił i tam ukończysz Uniwersytet… Powiesz coś?

W pomieszczeniu zapadła grobowa cisza. Przerywana jedynie odgłosami klaksonów i krzyków nocy w miejskim zgiełku. Nie powiedzieli już nic. Kobieta opuściła pomieszczenie.

* * *

Lotnisko Johna Lennona w Liverpoolu wyglądało tak jak często opisywał je ojciec. Szkoda, że podczas tylu lat nawet się nie pokazał. Często dzwonił w nocy i pytał matki ile potrzebuje pieniędzy i co słychać. Czasami kazał obudzić syna. Vittorio wiedział, że i teraz nie pokwapi się osobiście.

Jak się okazało, nie zawiódł jego oczekiwań. Pod wejście na lotnisko podjechała limuzyna. Szofer uprzejmie zakomunikował, że ojciec nie ma czasu, ale rezydencja jest do dyspozycji i wszelkie sprawy związane z Uniwersytetem zostały załatwione. Sztywny angol, na którego do dziś będzie skazany, wrzucił walizki do bagażnika. Nie zdążył otworzyć drzwi, ponieważ Vittorio sam się obsłużył.

Gdy limuzyna ruszyła, okienko zasłaniające szofera obniżyło się. Znudzony chłopak spojrzał na starego angola.

- Ojciec kazał przeprosić, że sam się nie zjawił. Z pewnością miał ku temu powody. – Szofer starał się pocieszyć chłopaka.

- Zawsze je miał… - Odpowiedział Vittorio.- Czy rezydencja jest duża? Ojciec w niej mieszka?

- Nie. Pan Leoncavallo nie mieszka w Liverpoolu. Mieszka w Barcelonie. Wykupił te tereny podczas jednej z wizyt w mieście. Rezydencja popadała w ruinę. To stara budowla z osiemnastego wieku. Jednak ma swoją duszę architektoniczną i piękno, które urzeka. Może i Pana urzeknie… Na siedzeniu leży koperta, którą miałem przekazać. Przypuszczam, że to list od ojca.


Szofer urwał temat i zasunął szybę nim Vittorio zdążył cokolwiek powiedzieć. Chłopak wziął kopertę i wyciągnął ze środka kawałek zapisanej kartki. Zaczął czytać.


Witaj synu

Żałuję, że nie mogłem odebrać Cię osobiście, ale sam wiesz jak jestem zabiegany i ile mam pracy. Cieszę się, że zdecydowałeś się na przyjazd. Na pewno nie będziesz żałował. Rezydencja jest twoja. Możesz z nią zrobić co chcesz. W sejfie jest trochę oszczędności i dokumenty upoważniające Cię do korzystania z mojego konta w banku. Na koncie jest odpowiednia suma na opłatę studiów i drobne wydatki przez ten czas.
Pozdrawiam
Ojciec


* * *


Julia McGinty nie tryskała urodą gwiazdy rodem z Hollywood. Nie przeszkadzało mu to w zasadzie w niczym. Jej ciało w pełni go zadowalało. Przestał zwracać na nią uwagę. Za dużo mówiła. Stanowczo. Wprawiało go to w stan frustracji. Jakby nie wiedziały po co przychodzą.
Zrobił łyk czerwonego wina. Iskry strzelały w ogniu kominka. Sala myśliwska, w której często organizował posiedzenia, była idealnym miejscem nie tylko na wyciszenie się. Liczne grube skóry rozłożone na podłodze, często zastępowały łoże. Dawały takie ciepło, że w zasadzie można było leżeć nago do rana. Vittorio zmusił się do odpowiedzi na pytanie, które wpadło w jego ucho.

- Skąd bierzesz inspiracje do swoich książek? Z tej rezydencji? Jest straszna. Taka mroczna. Te mury pewnie kryją straszne historia z przed lat. To świetny pomysł z organizacją tej imprezy dzisiaj na pożegnanie.


Faktycznie pomysł był świetny, ale Vittorio właśnie przypomniał sobie, że ma gości w drugiej części budynku. Wypił wino do końca.

- O czym będzie następna książka...? – Dziewczyna nie dawała za wygraną.

- Jak się zaraz nie zamkniesz to o Tobie. Najpierw Cię zgwałcę a potem zamorduje. Będę to robił powoli, tak żebyś czuła długo i dotkliwie ból.
– złapał za sztylet do otwierania kopert. Przejechał po nim językiem. – Potem Spale zwłoki w kominku…

Na twarzy dziewczyny pojawił się strach. Nie wiedziała co powiedzieć. Vittorio szybkim ruchem sztyletu zerwał z góry na dół guziki białej bluzeczki, odsłaniając ciało. Zaczął delikatnie wodzić koniuszkiem ostrza po jej piersiach.

- Ciiii… Goście poczekają…

* * *


Vittorio wiedział, że po śmierci tej pustej laleczki najlepszym wyjściem było zniknięcie ze sceny na jakiś czas. Jego sukcesy literackie i jej śmierć miały ze sobą za dużo wspólnego. Pieprzone zbiegi okoliczności. Bogaty autor erotycznych horrorów z zabarwieniem kryminalnym i śmierć dziewczyny, która dzień wcześniej się z nim przespała. Na szczęście sprawa ucichła. Dzięki sprzedaży rezydencji i oszczędnościom tatusia nie musiał się martwic o środki na życie i w końcu wrócił do rodzinnych stron. Wyszedł na balkon apartamentu. Lubił to miejsce. Miał piękny widok na Florencję.


Podniósł do ust kielich z winem i napił się obficie. Czas na sławę i kolejne "ofiary". Już niebawem znowu wróci do życia w pięknym stylu. Nowa książka już jest w drodze do księgarni. Zabytkowe meble i inne graty oraz ubrania, które niedawno kupił już powinny być w nowej rezydencji. Kwestia przeprowadzki i uczczenia tej chwili z odpowiednią osobą.

Blask słońca powoli gubił się w tafli rzeki… Budziło się nowe życie…
 

Ostatnio edytowane przez DrHyde : 25-01-2009 o 17:43. Powód: Nic istotnego
DrHyde jest offline  
Stary 25-01-2009, 21:35   #3
 
Nergala's Avatar
 
Reputacja: 1 Nergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skałNergala jest jak klejnot wśród skał
Czasy Przedwampirze
-Olśniewająca...
-Zgadzam się, Robercie. Ma nieskazitelny urok. Dlatego u mnie pracuje... – rzekła elegancka kobieta w czerni przystawiając papierosa do ust. – Od zawsze uwodziła wyglądem...


***

-Szykujcie salę porodową! Mamy pacjentkę! – dało się słyszeć krzyk doktora Newman’a zanim jeszcze wkroczył na korytarz. – Pani J...Jagielski... Jeśli dobrze czytam – spojrzał w dokumenty ciężarnej.

9 godzin później
-Dziewczynka. Śliczna dziewczynka. Jak będzie miała na imię?
-Vi... Viktoria... – wydyszała zmęczona porodem pani Jagielska. – Panie doktorze... Mam prośbę.... Niech pan sprawdzi, czy w poczekalni... Jest mój narzeczony, Charls Parry... – doktor uśmiechnął się na zgodę. Szepnął coś pielęgniarce i po chwili ta wyszła z sali.
-Pan Parry? – zapytała całkiem przystojnego mężczyznę, niecierpliwie patrzącego na zegarek. – Pan Charls Parry?
-Tak, to ja.
-Gratuluję. Ma pan piękną córeczkę. Żona i dziecko są w bardzo dobrym stanie, za kilka minut będzie je pan mógł odwiedzić...

Wyprzedzając następne etapy życia Viktorii zaznaczę jedynie, że słowo ”piękna” bardzo często będzie jej towarzyszyło...


***

-Viki! Viki chodź do tatusia na chwilkę. Widzisz, wracając z pracy spotkałem małego elfa....
-Elfa?
-Tak, elfa. Elf ten jest pomocnikiem św. Mikołaja i zapytał się mnie, czy byłaś w tym roku grzeczna. – dziewczynka klasnęła w dłonie a na jej buzi pojawił się wielki uśmiech.
-I cio mu tatuś odpowiedział?
-No... Przecież nie mogłem skłamać. Pomagałaś mamusi, nie psociłaś, słuchałaś się nas... Powiedziałem, że byłaś bardzo grzeczna. Na to elf zrobił oburzoną minę i powiedział „w takim razie dlaczego nie napisała listu do św. Mikołaja?” – Charls wypowiedział te słowa podniesionym, piskliwym głosem. Vikrotia śmiała się tak głośno, że do pokoju zajrzała pani Parry. – Więc... Dlaczego nie napisałaś listu do Mikołaja?
-Bo jeśtem zia malutka i nie umiem pisiać.
-To też elfowy powiedziałem. Zamyślił się na chwilę i stwierdził, że w takim razie mam ciebie zapytać, co byś chciała od Mikołaja dostać, a jutro w pracy mnie odwiedzi i poprosi o twoją odpowiedź. Więc, co byś chciała pod choinką znaleźć? – dziewczynka zamyśliła się na chwilę.
-Pamiętaś ten ploglam w telewiśji? Ten taki musićny? Była tam taka pani i glała na takim małym inśtlumeńce. – pan Parry zamyślił się na chwilę.
-Chodzi ci o tę kobietę grającą na skrzypcach? – zapytała mama dziewczynki.
-Nio! Sksypce! Kce sksypce! – zawołała radośnie Viktoria. Rodzice spojrzeli na siebie zaskoczeni.

Znowu wyprzedzę historię, ale życzenie czteroletniej dziewczynki stanie się przepustką do lepszego życia...


***

-Dzięki państwu, jak na razie zebraliśmy sześćdziesiąt pięć tysięcy osiemset dwadzieścia trzy dolary. – na sali podniosły się oklaski. – Bardzo, bardzo dziękujemy za wsparcie, ale to jeszcze nie koniec aukcji. Liczy się każdy dolar. No a teraz kolejna z uzdolnionych mieszkanek naszego miasta. Piękna i olśniewająca Viktoria Parry! - zakrzyknął burmistrz. Znowu sala wypełniła się oklaskami i na scenę wyszła Viki. Spojrzała po widowni ukłoniła się i zaczęła grać.
-Jaka gracja...
-Olśniewająca...
-Ma talent, trzeba przyznać.
-Śliczna dziewczyna.
-Taka młoda, a jaka uzdolniona.
-Viktoria Parry... Idealna...
Muszę się wtrącić. Autorka tych słów jest znaczącą osobą w historii Viktorii. Nicol Swenson. Była miss Ameryki i właścicielka agencji modelek...
Kobieta napisała na chusteczce wiadomość, dołączyła do niej swoją wizytówkę i złapała jakiegoś chłopca. Poprosiła go, aby przekazał liścik skrzypaczce po jej występie. Viktoria skończyła grać, ukłoniła się i zeszłą ze sceny. Za „kulisami” czekał na nią posłaniec. Wręczył jej liścik, wzruszył ramionami na znak, że nic więcej nie wie i odszedł.

Witaj.
Z przyjemnością obejrzałam Twój występ, bardzo mi się spodobałaś. Nie jako muzyk ale jako modelka. Masz predyspozycje do tego zawodu... Zastanów się nad promowaniem swojej osoby swoim wdziękiem i zadzwoń.



Nicol Swenson

Viktoria spojrzała na wizytówkę a później w tłum szukając autorki liściku. Na próżno...

Tak więc na gali charytatywnej Viktoria Parry została zauważona. Po konsultacji z rodzicami zgodziła się na propozycję byłej miss i bardzo dobrze. Otworzyły się dla niej drzwi do innego życia. Do lepszego życia. Wkroczyła do świata mody. Występowała na pokazach, pozowała do kalendarzy i reklam. Zwiedzała stolice nowo poznanego świata, ale najbardziej pokochała Włochy. Tam też została zauważona i tam też pozostała. Na zawsze...
 
__________________
Sore wa... Himitsu desu ^_~

Ostatnio edytowane przez Nergala : 26-01-2009 o 10:44.
Nergala jest offline  
Stary 26-01-2009, 00:55   #4
Banned
 
Reputacja: 1 Revan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znanyRevan wkrótce będzie znany
- A ty gdzie znowu idziesz? – zapytała. Tommy nienawidził tego wścibskiego tonu starej, lekko szurniętej babuni. Musiał jednak odpowiedzieć. Chociaż…
- Do kolegi. – rzucił, zabierając skórzaną kurtkę z szafy.
- O drugiej w nocy? – babcia nie poddawała się. To było dla Tommiego nieziemsko frustrujące. Czego ona od niego chce? Ma 17 lat, może robić co mu się żywnie podoba!
- Tak, babciu, o drugiej w nocy, a teraz oddaj mi proszę moje klucze.
- Nie będziesz się wymykać w środku nocy w domu, co by powiedziała twoja mama na to?
- Nic by nie powiedziała. Jej szczątki leżą na cmentarzu, po wypadku nie można było nawet jej odlepić od siedzenia – odegrał się. Nienawidził tego tematu, nie cierpiał, kiedy babka mu to wypominała. Bezpardonowo podszedł do kuchni, i wyjął z najwyższej pułki koszyczek, a z niego klucze. Chciał się urwać, już nawet odciął się od słów tej starej szkapy, starał się nawet nie domyślać, co do niego gada. Stara wariatka, pieprzy trzy po trzy, kto by słuchał jej gadania. Nawet dziadek ją olewał. Zresztą on był warzywem. Szczęściarz.

Wyszedł, trzaskając drzwiami. Światło ulicznych latarni przecinało gęsty mrok, nikogo nie było na ulicy oprócz niego. To była dość spokojna okolica. Wszędzie, cholera, daleko. Nienawidził tego miejsca, w ogóle wszystkiego nienawidził. Należał do młodego pokolenia anarchistów, a jego poglądy można było uprościć do słów „Fuck the system”. Jak tu cholernie spokojnie. Przeszedł kilka przecznic dalej, zapalił papierosa. Chodząc tak, podziwiał zadbane płoty i ogródki średnio zamożnych Brytyjczyków. Rząd równo zaparkowanych samochodów po tej stronie ulicy denerwował go. Przeszedł na drugą stronę, prosto przed jakimś samochodem. Facet wyjrzał z samochodu, coś tam przeklinał. Tommy pokazał mu ładnie wyprostowany środkowy palec, i poszedł dalej. Co go obchodził tamten koleś? Co z tego, że mógł wpaść pod samochód, zwisa mu to. Spojrzał na białą ścianę muru, okalającego jakąś posesję. Czy oni nigdy nie dadzą za wygraną? Samochód przejechał dalej, nie było nikogo żywego. Stał dokładnie pod latarnią, zupełnie, jakby na kogoś czekał. I się doczekał. Z mroku uliczki wyłoniła się grupka ludzi. Wszyscy podobni do niego, z kolorowymi fryzurami, w skórach, obdartych spodniach, z ponaszywanymi gdzieniegdzie napisami, agrafkami, w glanach, albo trampkach. Było na co popatrzeć. Wszyscy nieletni, wszyscy z papierosami w ustach.
- No to co, do roboty? – rzekł na zachętę Mark, jeden z kumpli Tommiego.
- Czemu nie – odparł, wyciągając zza pasa sprej. Reszta rozstawiła się na czatach, uważając na psy, gdy tym czasem Tommy i Mark malowali graffiti na białym murze. No, teraz to już nie był biały. W połowie malowania dobiegł ich cichy gwizd. Niedobrze, z reguły na ucieczkę w takim momencie było mało czasu. Tommy nigdy nie lubił przerywać w połowie. Tymczasem gdy inni już uciekali, on spokojnie dokańczał swój napis. Oczywiście nie zdążył. I jak zwykle historia potoczyła się tym samym kołem. Jak zwykle? Czy jak zwykle policjanci wychodzą z samochodu i zaczynają lać dzieciaka do nieprzytomności? W przypadku Tomma, tak. Był im bardzo dobrze znany. A miało być tak pięknie...

***

- Znowu, kurwa, za szybko! – wydarł się Steve.
- Za późno kurwa wchodzisz, za szybko kurwa wychodzisz, czy ty w ogóle kurwa wiesz, co robisz, i co kurwa trzymasz w łapach? No kurwa odpowiedz mi, bo jak Boga kocham, to ci przypierdolę tak, że zęby będziesz zbierał przez pięćdziesiąt lat!

Standardowa sprzeczka, Steve był jakimś cholernym przewrażliwionym dzieckiem muzyka. Kto normalny słyszy jak ktoś spóźnia się z riffem o 1/32! W sumie nie taka standardowa, zazwyczaj Tommy olewał go i jakoś dochodzili do porozumienia. Tym razem bez ostrzeżenia walnął go w twarz. Steve coś się pomylił, czując językiem wyrwę w uzębieniu. Gdyby nie reszta zespołu, z pewnością by się pozarzynali. Tamten nie dawał za wygraną, próbując wyszarpać się z objęć kolegów, przeklinał matkę Tommiego. Normalnie Tom poprawił by mu z buta. Tym razem poprawił mu gitarą. Teraz rzucili się na obydwóch, do sporu dołączył się jakiś facet, chyba ojciec jednego Steve’a, bo to u niego grali w garażu.
- Odczep się od mojego syna, ty popaprańcu! – krzyczał za nim ten grubas. Tommy wziął gitarę i wyszedł przez drzwi garażu. Z chęcią wpieprzył by im wszystkim, był nieziemsko wkurzony.

W sumie to nie wiedział, co zrobić. Mógł wrócić do domu i słychać jęków tej starej szkapy, mógł iść do dziewczyny, która by pewnie zaczęła pieprzyć o tym, co zrobił, o czym zapomniał i czego nie zrobił. Mógł też iść do baru i urżnąć się w trupa. Tak, to było najlepsze wyjście. Chociaż, od kiedy osiągnął pełnoletniość takie rzeczy kojarzyły mu się ze szczeniackimi wybrykami. Używki nie ciągnęły jak dawniej, kiedy to były dla niego zakazane. Jednak dobrej szkockiej każdy może się napić, bez względu na podziały. Wszedł do baru, i od razu pożałował. Zły miejsce i zły czas. On zawsze miał pecha. Nie dość, że ostatniej nocy z jego powodu urządzono tutaj pobojowisko i regularną bijatykę, to jeszcze teraz stał przed kolesiem, któremu przeleciał dziewczynę.
- Patrz, tam jest! – pokazała na niego palcem dość ładna brunetka. Wszystkie lecą na gitarzystów, tylko czemu potem musi się to tak kończyć? Nie trzeba mu było więcej, aby załączył się u niego impuls, każący mu uciekać, gdzie pieprz rośnie. Koleś wzrostem przypominał sporą, dębową szafę jaka stała jego babki w pokoju. Nie uciekł jednak dalej, niż za drugą stronę ulicy, przypadkiem przewrócił się boleśnie o czerwony hydrant. Bez interwencji przechodniów się nie obyło, a i policja okazała się niezbędna.

***

Tommy uważał, że jego życie jest bezsensu. To było dla niego wieczne pasmo cierpień. Czasami nadchodziła taka sytuacja, że to może nie wszystko, że będzie lepiej. Po czymś takim zazwyczaj boleśnie spadał w dół, by przekonać się, że to kłamstwo. Bo właściwie, kogo to obchodziło?

Byli na trasie koncertowej po Europie. Tommy Canoda, młody gitarzysta, który zdobył jakąś tam sławę swoją ekspresyjną grą na instrumencie, podróżował teraz ze swoim zespołem po świecie promując swoją nową płytę. Gitara była dla niego jedyną rzeczą, z której był dumny w życiu. Zaczynał od zera, z miejsca, w którym każdy by powiedział pas. A on grał dalej, i generalnie wciąż był takim samym buntownikiem jak dziesięć lat temu. Trafiło tym razem na Florencję. Stare, zabytkowe miasto miało się ugiąć teraz pod potęgą ostrego brzmienia. To miało być coś.

- Damy czadu, jak zwykle. – stwierdził Michael, wokalista. Siedzieli teraz w jakiejś kanciapie, za kilka minut miał się odbyć koncert. Fani skandowali nazwę zespołu, słychać ich było nawet w teoretycznie dźwiękoszczelnej garderobie.
- Tommy, zobacz, co o tobie piszą! – mężczyzna w długich włosach siedział, albo raczej leżał na wielkim, skórzanym fotelu i przeglądał jakieś pismo.
- Twierdzą, że jesteś „heteroseksualistą”, hah, już wiem czemu nie możesz znaleźć żadnej laski. Obrażają się, że jestem gejem i nasyłają swoich chłopaków, hahahah. – koleś miał świetną zabawę, nagrywając się z niego.
Reszta też podchwyciła smykałkę.
- W łeb dawno nie dostałeś? - odparł.
- Luźno, stary, tylko żartowałem.

Dokopie mu po koncercie, na imprezie. Po takich koncertach zawsze jest ostra impreza.

Wyszli na scenę. Zaczęli pierwszym utworem z ich nowej płyty. Potem „klasyki”, czyli ich sztandarowe utwory, którymi wybili się pośród innych. Dym, ostre brzmienia gitar i gryzący uszy „śpiew” wokalisty, prawie jak w Lemmy. Potem jakiś cover mało znanej bandy, nikt nawet nie wiedział, że to nie ich piosenka. Tommy wyczyniał jakieś tricki z gitarą, obracał ją, grał zębami, ogólnie było świetnie. Tylko, że gdy podszedł bliżej krawędzi, do fanów, jakiś koleś uderzył go w twarz. Tommy się tym nie przejął o dziwo, trochę wypił przedtem. Znowu go ktoś uderzył, i jeszcze raz. Teraz już do niego dotarło, co się dzieje, i za pomocą gitary spuścił facetowi taki łomot, że nie mógł się pozbierać. Zaraz potem ktoś się znowu na niego rzucił. Tommy zdzierżył go flaszką, którą znalazł gdzieś na ziemi. Na głowie mężczyzny wykwitł piękny krwawy kwiat. Wrócił na scenę, zespół grał dalej pomimo wyczynów Toma, o dziwo. Po występie, jakby nigdy nic, pojechali do klubu, w którym mieli uczcić udany koncert. Oprócz dwóch ofiar nic się nie stało, a taki przypadek zapewne gwarantował im większy rozgłos. A Tommy miał trochę poharataną twarz, ale ponoć alkohol najlepszy na takie rany. Trochę jednak przesadził, i stwierdził, że musi się przejść. Toteż wyszedł. Rano chyba nie wrócił... Pewno zapił, albo zaćpał się na śmierć, kto go tam wie. Z każdym, potrafił mieć na pieńku.
 
Revan jest offline  
Stary 26-01-2009, 13:39   #5
Banned
 
Reputacja: 1 Aschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znanyAschaar wkrótce będzie znany
"Książę musiał upaść na głowę, skoro zgodził się na stworzenie potomków. Bez kontroli nad tym co się dzieje… Nie, właściwie to ja musiałem upaśc na głowe, że dałem się wciągnąc w tę kretyńską grę... No cóż – w sumie – potomek – to miecz obusieczny – to nie jest proste kogoś wychować i wprowadzić w świat pokrętnej wampirzej polityki… Wielu na tym popłynęło, jeżeli nie już przy samym tworzeniu to później, kiedy młodemu wydawało się, że już wie wszystko… i Sire poniósł konsekwencje według Tradycji…" - pomyślał Marc zwalając się na kanapkę w salonie swojego domu na przedmieściach Florencji.



"Festiwal lalek - jeżeli do niego dojdzie w tym roku – każdy pokaże swojego potomka i będziemy się puszyć jak idioci – komu lepiej wyszło i jakiego to wspaniałego wyboru dokonaliśmy… Chora lokalna tradycja. Choc może nikt nie będzie miał na tyle dużych jaj, aby się w to bawic... Miałem kilka typów… tylko, że każdemu… może nie tyle, że coś brakowało, ale…

Zwłaszcza, że coraz ciężej znaleźć cokolwiek, co się nadaje. W sumie to durne, że mówię o osobie, która ma być moim, w pewnym sensie, następcą w kategorii rzeczy… Czas skończyć się użalać nad sobą i wziąć do roboty. Do polowania… no niech stracę – szukania… następcy…"
- upił łyk ze srebrnego pucharka mieszczącego dokładnie 0,25 litra... vitae.

Klan mógł być „bandą anarchistów”, ale Marcello Kaderi wiedział, że często, gęsto to była kapitalna przykrywka… Tak, może teraz zostali zdegradowani do ochroniarzy, ale ta cała, piękna Camarilla nie miałaby najmniejszych szans przetrwać bez ich Krwi. Krwi dumnej, butnej, twardej i pięknej jednocześnie… Krwi Klanu, który był w stanie stworzyć kilka ciekawych kultur. Cóż, był w stanie też kilka kultur zniszczyć, ale… Będąc w stanie jednocześnie budować i burzyć; mogli sobie na to pozwolić. Nawet na wizerunek klanu kretynów. W końcu trzeba było mieć trochę odwagi i… dystansu do siebie. Jakby na to nie spojrzeć – byli dumni, może czasami zbyt dumni… Jednak „Duma i Uprzedzenie” jeszcze nikomu nie zaszkodziła… jeżeli delikwent umiał czytać…


"Pomyśleć, że gdybym nie wszedł wtedy do tego klubu… do teraz byłby człowiekiem. Tommy Canoda. Jeżeli cos można było spierdolić w życiu to on to spierdolił… Typowy przykład totalnej degrengolady…
Wystarczyło kilka telefonów, trochę kasy i wiedziałem na jego temat wszystko. Gdyby ludzie eliminowali ze społeczeństwa największe męty – już dawno gryzłby ziemię. Ile razy coś od życia dostawał – potrafił wszystko zjebać… To, że jeszcze żył zawdzięczać należy chyba ślepemu losowi, albo jest takim kretynem, że stał kilka razy w kolejce z napisem „szczęście”.
Niewykształcony, nieotrzaskany w świecie… typowy punk, któremu wydaje się, że jak ma długie pióra, używa „fuck” jako znaku przestankowego i brzdąka coś na elektryku (dno i czterdzieści metrów mułu, a nie gra) to jest kimś i coś znaczy… Kawał węgla, z którego da się wykroić ładną figurkę… na diament to bym nie liczył, ale…
Cholera, to nawet ja gram lepiej. Trzeba byc głuchym jak pień, żeby nie słyszeć tego nierównego tempa… Chyba, że jest zbyt napierdolony, aby grac poprawnie…"


Dziesiątki zdjęć i kilkanaście kartek raportów dziennie. Wiedziałem wszystko. Nawet, kiedy obgryza paznokcie, czy rzyga w tanim hoteliku po kolejnym „koncercie”. Kilku detektywów, którzy za nim chodzili dzień i noc, należeli do tych, którzy nie zadawali żadnych pytań… Byłem prawie przekonany… zostało tylko jedno.


"Wysłałem na niego Traxa… doszło do krótkiego spięcia i małej wymiany ciosów. To był test dla jednego i dla drugiego… Cóż, obaj go zdali… chociaż butelką? To takie prostackie. Zero finezji… Jednak w sumie z każdego można zrobić napierdalańca… Naturalny mechanizm selekcji wśród Brujahów – idioci giną w pierwszej walce… Zupełnie jak… Tylko oczywiście my jesteśmy bardziej cywilizowani… nie każemy nikomu wykopywać się z ziemi po przemianie… Rzadko się śmiałem, ale teraz wybuchnąłem śmiechem… Cywilizowani… Spojrzał w lustro i otaksował swoje odbicie w wieczorowym garniturze od Armaniego. Kolejny udany wieczór w rzymskiej operze… Ha. Ha. Ha."


„Dlaczego?” – Motor położył się na zakręcie. Kilometry uciekały w szalonym pędzie prawie dwustukonnego silnika; a pytanie kołatało się po przesiąkniętym kainicką krwią mózgu. – „Dlaczego? Gdyby ktokolwiek zadał takie pytanie odparł bym: bo taki miałem kaprys… Gdyby on zapytał – pewnie dostałby w zęby i tyle… Problem leżał w tym, że to ja sam siebie pytałem… Był zerem mentalnym, w sumie to wykształcenie nigdy go nie skaziło, a te kilka rzeczy, które kiedy w niego wpojono już dawno wyżarte zostały przez alkohol i narkotyki. Fizycznie to też była dupa nie facet. Rzygać się chce jak widzę coś takiego. Dusza Wojownika? – tego tez nie ma i pewnie mieć nie będzie. Więc: DLACZEGO? Dlatego, że czasami działanie pod wpływem impulsu jest najlepsze… I jego wybór był takim impulsem... To, w jaki sposób wpływał na ludzi jak potrafił ich poderwać, zmienić percepcje świata, kiedy go słuchali… Był w stanie zrobić to, czego oczekiwano od niego. Walczyć można na wiele sposobów.”

Godzina Zero miała wybić jutro. Jutro Tommy Canoda zagra swój ostatni koncert jako człowiek… Data nie była jakaś szczególna – po prostu wszystkie przygotowania były zakończone i Marc wiedział, że przeciąganie tego nie ma sensu. I tak woził się z tym prawie drugi miesiąc… Jeszcze raz sprawdził listę w terminarzu. Po raz kolejny sprawdzając wykonanie kolejnych punktów:
- odwołać wszystkie spotkania – zniknąć na dwa tygodnie.
- dać służbie wolne na miesiąc.
- „Fight Club” przekazać pod opiekę Andersowi.
- umówić się z TL.
- przygotować: samochody, szmal, miejsce spotkania.

Rzucił terminarz do szuflady po raz tysięczny wyrzucając sobie, że zachowuje się jak dzieciak, który właśnie ma mieć swój „pierwszy raz”. Cholera. W sumie… trzeci.

Zszedł do garażu i sprawdził Volvo. Kluczyki były w stacyjce, za siedzeniem leżał 5 litrowy baniak z krwią. Jutro nie będzie miał czasu na zabawę – wszystko musiało być przygotowane już dzisiaj…

Wrócił do góry i usiadł w dojo na macie. Resztę nocy spędził siedząc nieruchomo. Tylko naprawdę wprawne oko mogłoby zauważyć napięcia mięśni i te czerwone ogniki, jakie zapalały się w jego oczach.

*****

Faenza – niewielka miejscowość koło Ravenny na północny wschód od Florencji. Przy wylotowej drodze Decio Raggi znajduje się niewielkie lotnisko. Godzinę po zmroku wylądował na nim prywatny samolot – niewielka odrzutowa maszyna. Jedyna pasażerka samolotu – młoda, może 30 letnia kobieta, o nieskazitelnie pięknej twarzy i wysublimowanej urodzie wsiadła do wynajętego samochodu i podjechała kilka kilometrów do niewielkiego, budowanego jeszcze, domu gdzieś na obrzeżach miasta. Pod domem stało już ciemnogranatowe Volvo S80, w najwyższej możliwej wersji tej limuzyny. Przy drzwiach stał mężczyzna i widząc zbliżający się samochód oderwał się od futryny i poczekał, aż samochód się zatrzyma.
- Witaj… - powiedział, gdy kobieta wysiadła.
- Witaj. Oboje mierzyli się wzrokiem przez chwilę. Dopiero po niej oboje się uśmiechnęli.
- Nic się nie zmieniłeś.
- Ty jesteś równie piękna jak zawsze… Przepraszam, że nie mogę poświecić Ci więcej czasu, ale muszę zadbać o…
- Tak chodźmy. – Kobieta uśmiechnęła się – Otrzymałam Twoją wiadomość, ale nie bardzo rozumiem zamiar. Jesteś dość młody – zaśmiała się perliście.
- Ale chcę wyglądać jak taki dzieciak co wydaje mu się, że jest mroczny… a w rzeczywistości… - oparł się o betonowy filar.
- Rozumiem. Emo… To się nazywa Emo... Daj mi pomyśleć, chwilę – przyglądając się jego twarzy i ramionom kontynuowała – pamiętaj, że masz noc dzisiejszą i jutrzejszą. Najwyżej pojutrze, choć zapewne już jutro zaczną pojawiać się rany… Gotowy? - zapytała zapalając papierosa. Marc instynktownie odchylił głowe do tyłu i uderzył w słup.
- Kurwa... Bardziej gotowy nie będę…

Ból wybijania dziar był dokuczliwy, ale dawało się go wytrzymac. Bardziej wnerwiający był jarzący się ogienek malboro, który dopalał się w ustach kobiety...

- Jak? – zapytała kobieta rozcierając przedramię.
- Przepraszam...
- Drobiazg. Drasnąłeś mnie pazurami, kiedy bawiłam się z tatuażem na przedramieniu. Na resztę coś nakleimy i będzie pieknie.

Po chwili przyjrzała się swojemu dziełu:

- Mogło by lepiej, ale... Włosy. To zgolimy, i damy ci nową fryzurkę... teraz jest dobrze… - jej głos był przyjemny, cichy i taki kojący…

Kilka minut później po tym, co stało się w domu nie było śladu z wyjątkiem nadkruszonego betonowego słupa…

- Osz… Szlag jasny by trafił – skwitował kierowca Volvo spoglądając we wsteczne lusterko. – TL, jak następnym razem będziesz potrzebowała „czegoś ostrego” poślę ci szkło z papryczkami chilli albo, lepiej, pepperoni… Brakuje mi tylko pluszowej żyletki w kolorze lila-róż…

Samolot startował zapewne, kiedy wóz zręcznie wyminął jakąś Lineę i pomimo dość stromego podjazdu przyspieszał. Cóż, kierowca musiał się spieszyć, jeżeli chciał załatwić wszystko, co miał dzisiaj w planie. Spotkanie z miłością, wieczną miłością, musiało poczekac na lepszą porę, ale przecież – zawsze je odkładali… „Mają przecież tyle czasu…” – zawsze tak sobie mówili, spotykając się w przelocie gdzieś na lotniskach, gdzieś w hotelach, gdzieś w parszywych magazynach, czy gdzieś na stacjach metra…

Limuzyna poszła driftem, pomimo całej elektroniki, jaką była w ten wóz wkomponowana. Problemem był kierowca – znając możliwości komputera i swoje miał szansę na wykorzystanie tych niewielu miejsc, kiedy komputer podejmując poprawną decyzję – mylił się. Zatrzymał w zaułku i wysiadł. Z bagażnika wyciągnął spodnie, koszulkę i buty. Przebrał się szybko i zatrząsnął bagażnik odsuwając od siebie chęć bliższego spotkania zawartością baniaka…

Przejrzał się lustrze znajdującym się w podziemnym przejściu.




"Zajebiście." - pomyślał i pobiegł dalej...

Po kilkunastu minutach znalazł go. Łaził po mieście zupełnie bez celu. Tony Canoda. Mówi się trudno... Ukrył się w cieniach i strzelił chłopaka w głowę. Człowiek nie miał szans zorientować się od kogo i za co dostał... w ciemnej bocznej uliczce Florencji... Kiedy po czwartym strzale człowiek był już wściekły, Brujah stanął przed nim i powiedział:
- Wiesz stary grasz taką zajebista muzę, taką trendy... Dasz mi autograf? - głos, postawa, styl - kilkaset lat zaklętych w aktorstwie... "Gdybym był człowiekiem właśnie puściłbym pawia ze słodyczy" - pomyślał Marc czekając na reakcje.
- Ja ci kurwa dam autograf - zamierzył się butelką. Unik. Butelka roztrzaskuje się o chodnik. Kły. Krew. Odruchowo szarpnął się kilka razy zanim poczuł to co wszyscy ludzie - ekstazę... Kaderi wiedział, że przekroczył granicę... Ostatni oddech... Ostatnie uderzenie serca... Ciało osunęło się na chodnik... Umierający człowiek dalej był wściekły - na siebie, na innych, na pierdolone życie... na wszystko... Marc rozcharatał swój nadgarstek, przyklęknął i przyłożył do ust gitarzysty... Pierwsze krople wlały się samoistnie. Kiedy tylko rozpoczęła się przemiana naturalny instynkt kazał mu pic dalej i więcej... Stac się dzieckiem Kaina i kochankiem Nocy...

- Przepraszam... - wyszeptał Marc tak cicho, że tylko on sam był świadom tego co powiedział... Po jego policzku spłynęła jedna, jedyna krwawa łza.

Wyszarpnął rękę i wstał. Tony umarł i teraz rodził się ponownie... Podniósł to drgające ciało i przewiesił sobie przez ramię. Kilka minut później wrzucił je do bagażnika i usiadł za kierownicą. Miał kilkadziesiąt minut...

Pojechał do domu i zszedł z ciałem do piwnicy. Otworzył grube metalowe drzwi i wszedł do pomieszczenia oświetlonego wbudowanymi w sufit świetlówkami. Rzucił młodego na podłogę i podniósł przygotowaną wcześniej berettę. Czekał... do wschodu słońca była godzina...

Tony obudził się i zaskoczony sytuacją usiadł. gdy tylko zarejestrował obecność innego mężczyzny poderwał się na nogi:
- Co Kurwa...
- Zamknij się. - wycelował pistolet w chłopaka i zapamiętane ludzkie odruchy zrobiły swoje; w oczach odmalował się strach. Głos wampira dalej był "słitaśnie cukierkowy" - Sprawa jest prosta. Ja mówie, ty słuchasz i wykonujesz. Jasne?
- Ku... - betonowe ściany odbiły odgłos dwu strzałów. I Marc prawie się roześmiał widząc twarz Canody i wyraz zaskoczenia na widok dwu dziur w klacie...
- Pytałem czy jasne? O! zapomniałem Ci powiedzieć, że jesteś wampirem? Zepsułeś moją zabawkę, więc teraz ja pobawię się tobą... Przez najbliższe lata będziesz skazany tylko na mnie. Jedyną osobą jaką będziesz widział będę ja... - sam miał ochotę się pociąć tępą żyletką słysząc swój głos, ale ciągnął przedstawienie dalej - Możesz się zabić... a nie nie możesz... albo mnie zabić i się stąd wydostać... To papatki...

Marc rzucił pistolet w kąt pomieszczenia i wyszedł. Zaskakujące na miejsce zasuwy musiało być słychać w betonowej klatce.
Pobiegł do góry i zamknął się w sypialni...

*****

"KURWA!!!" - Kaderi poderwał się czując charakterystyczny zapach wampirzej krwi. Jego organizm wymagał regeneracji. Włosy już wróciły do normalnej, identycznej od lat struktury, jedna wielką krwawą rana egzystowała na prawym nadgarstku, podobnie jak lewa ręka na której wytworzyło się kilkanaście pęknięć...

Wypił duszkiem z dwa litry "na dzień dobry" i pozwolił sobie na zabliźnienie ran... Częśc tatuaży przestała istniec... Resztę będzie musiał potraktowac pumeksem... ale to za chwilę... Później...

"Co robisz Tony?" - pomyślał schodząc na dół i wychodząc do ogrodu. - "Obudziłeś się pewnie wcześniej niż ja... Masz pomysł? Na wykorzystanie pustego betonowego pomieszczenia. Nawet ja rękami bym go nie rozwalił, nie 30 centymetrów żelbetonu... Co tam jeszcze masz? Nienabity pistolet... I swoją złośc... Coś co musisz się nauczyć wykorzystywać... Coś o czym mówią, że to nasza wada... Idioci... Ale niech tak myślą...
Zobaczymy co z Ciebie będzie... moje Dziecko. Dziś posiedzisz sobie sam. Ja mógłbym się zdenerwować i szkoda by Cię było..."


 

Ostatnio edytowane przez Aschaar : 30-01-2009 o 23:21. Powód: Vicissitude...
Aschaar jest offline  
Stary 27-01-2009, 14:29   #6
Oromis
 


Poziom Ostrzeżenia: (0%)
Podstawową funkcją szamana jest kontaktowanie się z duchami w imieniu swoim i społeczności. Szaman może też leczyć poprzez odzyskiwanie duszy i wypędzanie z niej demonów. Zadaniem szamana jest także odprowadzanie duszy zmarłego do podziemi.

***

Miarowe bicie bębna, na tyle pierwotne i monotonne aby człowiek mógł wsłuchać w swe niższe „ja”. Kujonowate i grzeczne dziecko wychowane przez tradycjonalistyczną rodzinę na początku będzie sceptyczne, lecz będzie udawało że w tym wszystkim uczestniczy. Przecież Pan Opiekun byłby zły. Lecz dziecko poddane na wpływy ulegnie. Tak, to ja jestem tym dzieckiem i choć mam te 16 lat wtedy byłem dzieckiem. Dzieckiem ubieranym prze przykładną matkę i perfekcyjną panią domu. Dzieckiem które boi się tatusia inżyniera bo dostało 3. Dzieckiem, którego dzieciństwo nie było brawurowe, wyjątkowe, niezwykłe czy traumatyczne, było typowe. Chodź wtedy myślałem że „podróże przy bębnie” to zwykłe ukazanie miejscowego folkloru, wszak takie rzeczy powinny być na ekspedycji Syberii i wiedziałem że z niej wywodzi się szamanizm, jako katolik uważałem to za ciekawostkę taką samą jak odległość ziemi od słońca. Jednak naiwność jest atrybutem dzieci. Tak samo jak uleganie. Wpadłem w trans i doznałem wizji. To co tam zobaczyłem... Zmieniło mnie





Dziecko stało się naiwnym młodzieńcem zachłyśniętym neoszamanizmem, neopogaństwem, New Age, Wicca oraz tym podobnych herezji i wiar pełnych obłudy bez wnikliwego zrozumienia istoty tego o czym głoszą i do czego nawołują. Młodzieniec pochłonięty tym wszystkim nie zauważył kiedy znalazł się na studiach. Postanowił wyjechać, zbadać to wszystko o czym czytał i co ślepo praktykował.


Kolejny wyjazd na Syberię był horrorem. Sztuka szamańska wymaga dużo od śmiałka a szczególnie od jego ciała, gdyż szaman odwołuje się to swej pierwotności, swego niższego „ja”, bestii ukrytej w środku. Dlatego każdy musi odbyć symboliczną wędrówkę i choć przymiotnik „symboliczna” może kojarzyć się z czymś łatwym to w tym przypadku tak nie jest. Jest to ciężka podróż przez własny instynkt samozachowawczy który neguję każdą decyzje podejmowaną przez mózg. Młodzieniec, po podróży stał się kimś innym, stał się mężczyzną. Ale proces stawania mężczyzną nie był lekki, ani umiarkowanie trudny. Był morderczy.






Wbrew pozorom, ekstremalnie ujemne temperatury czy brak jakiegokolwiek pożywienia nie są najgorsze. Najgorsze było to co towarzyszyło temu mężczyźnie, to co trzeba było tam robić. O takich rzeczach mówić się nie powinno, ale po latach pozwolę sobie na to. Skrajne wymęczenie ciała prowadzi do nieodwracalnych skutków, a także do działań w amoku Nie wie się co jest rzeczywiste a co nie, doznaje się wizji połączonych z realnym światem. Nie chce nawet wiedzieć jak moja „niewytrenowana” dusza migrowała do innych światów. Z całej tej podróży został mi jeden wyryty obraz.





Lecz przeżyłem. Wróciłem do domu, studia i mieszkanie opłacali moi rodzice, lecz nie chciałem takiego życia. Ekstremalne przeżycia choć przez dwa miesiące osłabiły me ciało to potem okazało się wzmocnione. Do dziś zastanawiam się czy to czynniki czysto fizyczne odegrały w tym rolę. Zająłem się podróżami, zostałem studentem ekstremistycznym. Zwykły tryb nie był dla mnie. Nie tylko z powodu licznych wyjazdów, ale te wykłady, przysłaniały prawdę a ja wolałem skupić się na sygnale a nie na szumie. Zresztą wykładowcy byli zaskoczeni mą wiedzą. Zdobywanie takich oceń było dla mnie dodatkiem. Chciałem zbadać czym jest prawdziwy szamanizm. Który zajmuję się pierwotnością a także, a nawet w większym stopniu, duchami. Po dwóch lataj jeżdżenia na Syberię i zdobycia tam szacunku rdzennych szamanów, pojechałem do innych zakątków świata. Po pierwszym powrocie z ameryki południowej zdobyłem tytuł magistra a także wysoką pozycję wśród antropologów i innych naukowców powiązanych z tą dziedziną badaniami na temat „wrodzonej pamięci i instynktu” dla szamanów jest to wędrówka dusz, mądrość ciała otrzymana od przodków oraz reinkarnacja. Kiedy ukończyłem moje pierwsze studia, ku zadowoleniu mych rodziców postanowiłem wyrobić sobie doktorat. Wybrałem sobie taki temat aby moje podróże do wszystkich zakątków świata były uzasadnione i co więcej konieczne. I tak odwiedziłem dwa razy obie ameryki, trzy razy afrykę, kilkanaście razy Azję, raz nawet Oceanię. Tematem „ protoplasty kultur ich różnorodności i przyczyn ich podobieństw” zasiałem zgorszenie a także wielką sławę wśród całego świata antropologów, dostałem mnóstwo ofert o pracę, dotacji na badania oraz próśb o uczestniczenie w ekspedycjach. W międzyczasie praktykowałem, dostałem wiele zaproszeń na różne sympozja i choć odbywały się w różnych częściach europy a ona do zgłębiania tajników mojej "sztuki" to jeździłem na nie, tam ignorowałem wykłady a zdobywałem kontakty wymieniałem doświadczenia, odprawiałem szamańskie rytuały.

Mijały miesiące, mężczyzna robiący zawrotną karierę zaczynał uzmysławiać sobie coraz więcej, wiedza jaką zdobył i rzeczy jakie robił, sprawiały że coraz bardziej alienował się od społeczeństwa. Nadal pisywał artykuły, do specjalistycznych gazet, okazyjnie ale jednak, musiał zarabiać. Fundusze ubywały, o ile wcześniej reagował na zaproszenia kolegów "po fachu" o tyle teraz przyglądał się wszystkim zaproszeniom, za nie które wykłady były niezłe pieniądze, jednak nie zawsze wystarczyły na dłuższy pobyt w obu amerykach. Musiał tam pojechać zdobył tam już wystarczający respekt żeby domagać się poznania ich największych tajemnic. Przeglądając tak wszystkie oferty natknął się na kopertę wypisaną krwisto-czerwonym tuszem. Zaproszenie było sympozjum we Florencji, zaintrygowany zaproszeniem pojechałem.


 

Ostatnio edytowane przez Oromis : 28-01-2009 o 00:00. Powód: Z rozkazu Ojca.
 
Stary 27-01-2009, 15:36   #7
 
Xawante's Avatar
 
Reputacja: 1 Xawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwuXawante jest godny podziwu


WASZYNGTON D.C.

KALISTA MILTON

-Jak możesz? Ten człowiek mnie zdradził, sypiał z jakąś ...a ty ty go bronisz!!! Mój rodzony ojciec??- Kalista czuła ja wzbiera w niej wściekłość i gniew. Łzy same napłynęły do oczu.
John Milton spoglądał na swoją córkę przez bursztynową ciecz w szklaneczce z grubego, rżniętego kryształu. Uśmiechnął się pobłażliwie.
-Kalisto kochanie nie dramatyzuj. Przecież to nic nie znaczący ...epizod. Nie możesz przekreślać małżeństwa tylko dlatego, że Twój mąż uległ słabostce. Zresztą jesteś mu teraz bardzo potrzebna, bardziej niż kiedykolwiek. Jeśli teraz odejdziesz może nie dostać się do kongresu...
Nie wierzyła własnym uszom...
-Nie ojcze. To już koniec-powiedziała łykając łzy.
-Nie będę udawała, że wszystko jest w porządku. Nie zamierzam udawać szczęśliwej żony i mam gdzieś czy zaszkodzi to kampanii wyborczej Marka. Rozumiesz? Postanowione... jeszcze dziś składam papiery rozwodowe!!- Jej głos tłumiły łzy.
- Ależ dziecko...
-Nie uciszaj mnie i nie nazywaj dzieckiem! Przestałam nim być pięć miesięcy temu. Wtedy odeszła jedyna osoba której na mnie zależało. Ty.. dla Ciebie zawsze byłam głupiutką córeczką którą trzeba prowadzić za rączkę. - Jakimś cudem udało się jej opanować głos. Lata panowania nad emocjami przyniosły skutek.
-Czas żebym pokazała ci, że jest inaczej! Czas odzyskać moje życie. Koniec poświęcania się w imię cudzej kariery. To postanowione! - Zabrała z fotela swoją torebkę.
-Kalisto...- w holu dogoniło ją wołanie ojca.
Nie zatrzymała się, jak burza minęła pokojówkę, trzasnęła drzwiami i wsiadła do samochodu. Odjechała kawałek i zatrzymała się. Całe opanowanie znikło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Oparła głowę na kierownicy i pozwoliła sobie na płacz. Tak dawno już nie płakała. Tak długo trzymała emocje na wodzy a teraz była niemal przerażona ich intensywnością.

Godzinę później wysiadła pod kancelarią Smith & Smith. Nie przypominała w niczym rozbitej, zapłakanej kobiety jaka wybiegła z domu Johna Miltona.
Świetnie skrojona garsonka od D & G podkreślała jej nienaganną figurę. Mimo swych 35 lat Kalista zachowała figurę nastolatki, cóż nie zepsuły jej dzieci a tryb życia wymagał nienagannego wyglądu. Cała jej postawa wyrażała zdecydowanie i siłę. Ośmiocentymetrowe szpilki stukały rytmicznie na chodniku, kiedy wchodziła do budynku towarzyszyły jej spojrzenia przynajmniej kilku mężczyzn.
Rozmowa z prawnikiem była szybka i konkretna. Rozwód bez prania brudów przed sępami z prasy, podział majątku... miała pieniądze ale za lata spędzone na byciu czyimś tłem, na bilbordzie w kampanii chyba się coś należy.

Miesiąc później wsiadając do samolotu Kalista była pewna, że podjęła słuszną decyzję. Rozwód był w toku a mąż...obrzucał ja błotem, cóż jak widać przeniósł zasady wielkiej polityki do domu. Część ludzi odwróciła się od niej. To była ta cześć której zależało na wpływach, jej na szczęście, niemal już eks męża. Reszta ... różnie, nauczyła się, że pływając z rekinami nie należny odsłaniać swoich słabych miejsc. Decyzje o wyjeździe do Europy podjęła po awanturze z ojcem...nie odezwał się do niej od tamtej pory. Nie miała nikogo dla kogo warto by było zostać i znosić brudne teksty bulwarówek, przytyki dam z towarzystwa i złośliwe komentarze całej reszty " przyjaciół ". Chciała od tego wszystkiego uciec a Europa i Włochy .. cóż dzięki matce która tak bardzo nalegała na to aby jej córka wyjechała na stypendium do Anglii, jej rodzinnego kraju poznała uroki Starego Kontynentu. Francja,Włochy, Grecja - szalone studenckie wypady. Tak, czas tam wrócić, marzyła o tym przez tyle lat. Najpierw Włochy i Florencja, a potem?? Nie ograniczał jej budżet ani czas. Nie czekał mąż, dzieci, praca...może nawet zostanie tam na stałe ? Ze swoimi znajomościami i umiejętnościami na pewno sobie poradzi.

Omiotła wzrokiem znajome zabudowania lotniska, wyłączyła komórkę. Uśmiechnęła się, już nie pamiętała kiedy ostatnio pozwoliła sobie na luksus bycia nieosiągalną. Wiecznie w biegu, wiecznie uśmiechnięta, wiecznie u boku męża, wiecznie dla męża, ojca, rodziny...
W końcu dla siebie. Usiadła i z podręcznego bagażu wyjęła laptopa i ... romans. Kolejny dawno zapomniany luksus, zwykłe "czytadło" a nie raporty i sprawozdania.
Kalista Milton zaczynała pierwsze od dawna wakacje.
 
__________________
Jesteś tym czego pragniesz. Jesteś tym czego chcesz.
Jesteś tym co potrafisz i tym kim być chcesz.
Xawante jest offline  
Stary 27-01-2009, 20:46   #8
 
Alaron Elessedil's Avatar
 
Reputacja: 1 Alaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputację


Często słyszał jak to tuż przed śmiercią całe życie ma się przed oczami. Nigdy w to nie wierzył. Teraz mógł to sprawdzić, tkwiąc w szoku w rozbitym samochodzie. Rzeczywiście widział teraz wszystko.
Patrzył jak idzie do szkoły, gdzie bez trudu zdawał do następnej klasy, nie ucząc się w ogóle. Chodził wtedy na zabawy, imprezy, a do kościoła prawie nigdy. Jego przezwisko, Mnich, było ironicznym wyrazem tego, że w wierzącym społeczeństwie był ateistą. Krzyczał kiedyś do Boga, żeby udowodnił mu w jakiś sposób to, że istnieje.
O ironio! Teraz tego Boga błagał o pomoc!
Kiedy dostał się na Uniwersytet Warszawski, mało się uczył, a wszystko zaliczał za pierwszym razem. Tu również jego życie było zabawą, zaś większość osób go lubiło. Lubili go znajomi i profesorowie, gdyż zawsze potrafił zachować się adekwatnie do sytuacji.
Po studiach wyjechał do Włoch, gdzie nieopatrznie wypowiedział karcące słowa o mafii Cosa Nostra. Następnego dnia wisiał do góry nogami, głową za krawędzią dachu, trzymany przez dwóch jej członków. Gorączkowo tłumaczył wtedy swój pomysł na reformację systemu działania Cosa Nostry.
Pomysł musiał zaprezentować wysoki przedstawiciel mafii, lecz tym razem przed zarządem Cosa Nostry.
Z kręgów mafii nie można od tak sobie wyjść, więc tkwił w nich, coraz bardziej zagłębiając się w jej strukturę i awansując. W stosunkowo krótkim czasie zdołał dojść do miejsca, gdzie do środkowego szczebla drabiny było już bliżej niż dalej.
Kiedy tylko zarobił, kupił sobie małą willę w centrum Florencji, a po pewnym czasie kupił zamek na wyspie na Morzu Północnym.
Jego pomysł zdecydowanie przypadł do gustu zarządowi i w tej chwili dostawał trzy procent od zysków z jego pomysłu, co tłumaczyło jego zamożność. Zawsze ubierał się elegancko.
Nie wierzył w przeznaczenie, jednakże pod koniec jego krótkiego życia, mogło się wydawać, iż to ono go dopadło. Jechał samochodem z bliskim mu, członkiem mafii. W pewnym momencie drugi samochód uderzył w nich i nie było w tym przypadku. Mafijny kumpel stracił panowanie nad kierownicą. Chwilę później z dużą prędkością zderzyli się z budynkiem. Uderzenie było na tyle szczęśliwe dla niego, że tylko połowa samochodu uderzyła w róg budynku, dzięki czemu miejsce dla pasażera nie doznało wielu szkód. Żył, ale bliska mu osoba już nie.
 
__________________
Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje.
Nie jestem moją postacią i vice versa.
Alaron Elessedil jest offline  
Stary 28-01-2009, 23:43   #9
 
Blacker's Avatar
 
Reputacja: 1 Blacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputacjęBlacker ma wspaniałą reputację


Śmierć przybiera różne postaci. Natchnieni pisarze często przedstawiają ją jako powabną kobietę. W ludzkiej podświadomości często jej obrazem jest zakapturzona postać z kosą, uosobienie ludzkich lęków. Śmierć tak naprawdę wygląda dla każdego inaczej: jeden może ją spotkać jako rozpędzony samochód, inny jako biały proszek kupiony od dilera. Jednych spotyka ona w domu, innych gdzieś poza nim. Szczęśliwcy umierają otoczeni gronem rodziny, innych w ostatnich chwilach czasem wspierają przyjaciele, a niektórzy konają w samotności. Śmierć w ojczyźnie, czy w oderwani od niej w tych ostatnich chwilach przestaje mieć większe znaczenie. Jak to napisał Polak, Czesław Miłosz ,,Innego końca świata nie będzie”. I faktycznie, nie było surm anielskich i sądu ostatecznego, tylko trzech drabów wynajętych przez korporację

***
Do rzeczywistości został przywrócony nagle, gwałtownym kopniakiem w brzuch. Zwinięcie się w pozycję embrionalną uniemożliwiły mu jednak sznury, ciasno krępując go do drzewa. Gdy otwarł załzawione z bólu oczy zobaczył przed sobą trzech mężczyzn. Wszyscy dobrze zbudowani, ubrani w dresy i uzbrojeni. Doskonale zdawał sobie sprawę, o co im chodzi jeszcze zanim pierwszy z nich się odezwał

- I co teraz powiesz? Trzeba było z koleżkami wtrącać się w nie swoje sprawy?
- Warto było za to oddawać życie frajerze?
- Widzisz… Nie chciałeś, żeby biedne roślinki umierały, to sam im posłużysz za nawóz

Cała trójka wybuchła gardłowym śmiechem, od którego ciarki mu przeszły po plecach. W pierwszym odruchu myślał, że po prostu go skopią i zostawią, jednak słowa trzeciego z nich zmroziły go. ,,Posłuży za nawóz”… Czy to oznaczało, że po prostu chcą go najzwyczajniej w świecie zabić? Chciał krzyczeć, wołać o pomoc jednak knebel skutecznie uniemożliwiał mu wydanie jakiegokolwiek dźwięku. Poruszył lekko palcami, sprawdzając więzy. Gdyby tylko nie zauważyli, miał szanse się uwolnić. Zaczął lekko majstrować, usiłując poluzować krępujący go sznur, ale gwałtowny kopniak zlikwidował jego nadzieje. Palący ból w palcach dobitnie poinformował go, że są złamane. Wściekły oprawca pochylił się nad nim

- Taki jesteś mądry, co? Trafiłeś na lepszych od siebie

Następny kopniak nadszedł z lewej strony, trafiając go w żebra. Kolejne ognisko oślepiającego wręcz bólu. Kolejnych uderzeń nie liczył, było ich zbyt wiele. Gdy oczy zasnuła mu już czerwona mgła, a siły opuszczały go w zastraszającym tempie usłyszał głos

- Pozdrowienia od prezesa! Przekaż je swoim koleżkom, gdy już do ciebie dołączą

Po kolejnym uderzeniu nastała ciemność

***
Szkoła średnia zbliżało się powoli ku końcowi. Choć wcześniej rozważał studia prawnicze lub ekonomicznie, to jednak zmienił zdanie pod wpływem Anjeliki, swojej dziewczyny. Dopiero ona uświadomiła go o problemach związanych ze środowiskiem naturalnym. Była to rzecz całkiem inna, słyszeć o nich w telewizji, a usłyszeć o tym dokładniej od bliskiej osoby. Gdy widzi się coś na szklanym ekranie to wiedza ta przechodzi obok, a widz dalej żyje własnym życiem nieczuły na problemy innych. Łatwo można pomyśleć, że problemy środowiska nas nie dotkną, co najwyżej przyszłe pokolenia więc to ich sprawą będzie zadbanie o środowisko. Wystarczy jednak spojrzeć na zmiany jakie zaszły w otaczającym nas świecie na przełomie ostatnich lat by zrozumieć, że jest to problem nas wszystkich. I wspólnymi siłami trzeba walczyć o to, by jutro mogło nadejść

***
Na studiach geoekologi poznał ludzi podobnych sobie, także wrażliwych na problemy środowiska. To właśnie oni musieli działać, by ci, którzy nadejdą po nas mogli zobaczyć błękit nieba a nie czarny dym wznoszący się z fabryk. Zielone parki i ciche alejki, a nie dławiący smog. Jutro musiało być wywalczone rękami tych, którzy są dzisiaj. Zdobył tam również kilku dobrych przyjaciół, Atilla, Beppe i Dulia. Jako drugi kierunek wybrał medycynę, by móc pomagać nie tylko środowisku, ale także ludziom. W międzyczasie Anjelika wciągnęła go do organizacji ,,Zieloni obrońcy”. Również bliscy przyjaciele Cristofa ze studiów dołączyli do organizacji. Początkowo zajmowali się blokowaniem buldożerów, pikietowaniem oraz wysyłaniem protestów. Wierzyli, że ich działania mają sens. Choć zwykle korporacje okazywały się silniejsze, to każdy choćby niewielki triumf w walce z nimi dawał im nowe nadzieje. Najważniejsza była wiara, że to co robią jest słuszne. Tak było do czasu, aż w ich ojczyźnie nie powstała filia Aria Inc.

Pozornie zakład utylizacji odpadów, zgodny z normami UE, dbający o środowisko i pomagający uniknąć problemu rozrastających się wysypisk. Jak jednak wynikało z ich, cudem uzyskanych informacji tylko niewielka część śmieci była faktycznie spalana. Odpady w większości były zakopywane, a dym nawet z tej części która dla niepoznaki trafiała do spalarni nie był należycie filtrowany. Nie mieli jednak na to dowodów, koniecznych by oskarżyć firmę o zanieczyszczanie środowiska. Koniecznością było je więc zdobyć

***
- Cristo, liny masz gotowe?

No tak. Jak zawsze pedantyczny Atilla, po raz tysięczny sprawdzał przygotowania do akcji. Mógłby już się przyzwyczaić. W końcu nie była to pierwsza akcja w ich życiu, i choć ze wszystkich największa to jednak nie powinna odbiegać od normy. Po chwili, gdy tylko kontrola sprzętu dobiegła końca całą ekipą wsiedli do starego, nieco zdezelowanego Ułaza. Samochód taki, choć nie osiągał zawrotnej prędkości to jednak nie był dla niego przeszkodą najtrudniejszy nawet teren. Godzinę później dotarli na miejsce, pod siedzibę zarządu ulokowaną w budynku tuż przy spalarni. Wiadomo, że główny udziałowcy mają główną siedzibę w stolicy, jednak dokumenty wystarczające jako dowody powinno im się udać zdobyć tutaj

Przejście przez ogrodzenie nie sprawiło im większych trudności. Cała piątka była dobrze wysportowana, a zwykła druciana siatka otaczająca budynki korporacji nie stanowiła dla nich żadnej przeszkody. Problemy zaczynały się dalej. Budynki były strzeżone, choć na szczęście ochrona była mniej liczna niż się spodziewali. Nieliczni wartownicy zajęci byli najpewniej oglądaniem telewizji i czekaniem na koniec zmiany, niż faktycznym pilnowaniem obiektu. Mieli i trochę racji, bo kto chciałby się włamywać do zakładu utylizacji odpadów?

Wejście głównym wejściem odpadało jednak, zwłaszcza że dokumenty, które chcieli zdobyć nie powinny nigdy opuścić murów zakładu. Musieli się więc dostać do środka niezauważeni przez ochronę. Szczęście jednak wyraźnie im sprzyjało, gdyż nawet w ciemnościach nocy wyraźnie było widać, że okno na parterze jest niedomknięte. Chwila manipulacji i droga do środka stanęła otworem. Widać było, że nikt nie spodziewał się możliwości nocnej wizyty, gdyż dokumenty przez nich szukane znaleźli na piętrze, w szufladzie biurka. Teoretycznie szuflada była zamknięta, jednak dla Cristofa nie była to żadna przeszkoda. Akcja wypadła wzorowo, zwłaszcza że ze znalezionych rachunków jasno wynikało, że korporacja nie utylizuje wszystkich odpadów jakie są do niej dostarczane. Nadmierna pewność siebie doprowadziła ich, a konkretniej Cristofa do jednego, jedynego błędu. W drodze powrotnej zawadził skrajem kominiarki o gwóźdź wystający z futryny, rozdzierając ją sobie i pozwalając kamerom ochrony uwiecznić swoją twarz. To właśnie ten jeden, drobny błąd kosztował go życie.
 
__________________
Make a man a fire, you keep him warm for a day. Set a man on fire, you keep him warm for the rest of his life.
—Terry Pratchett

Ostatnio edytowane przez Blacker : 28-01-2009 o 23:48.
Blacker jest offline  
Stary 29-01-2009, 23:40   #10
 
Efcia's Avatar
 
Reputacja: 1 Efcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputację


Rafał siedział z kolegami w knajpie, ich knajpie. Gośćmi byli sami mężczyźni. Potocki znał ich wszystkich, gorzej lub lepiej, ale znał. Tak jak właściciela baru. A to dobre, właściciela. Sędziwy Annibale...


...zajmował się tym przybytkiem od zawsze, przynajmniej młodym się tak wydawało. Tu zbierali się, by porozmawiać o interesach. Planowano akcje. Tu wreszcie można było spotkać odpowiednie osoby. Albo nieodpowiednie. To zależy, kogo się szukało.
Rafał Potocki analizował z kolegami ostatni wypadek. Snuli przypuszczenia. Szukali winnych. Szukali odpowiedzi. Nawet nie zauważyli, gdy do ich stolika podeszło czterech mężczyzn. Prawie jak Czterech Jeźdźców Apokalipsy, zwiastunów najgorszego. Bez słowa dosiedli się, a Annibale podał im wino, tutejsze, florenckie. Zresztą, innych tu nie podawano. Rozmowy w knajpie przycichły. Ludzie jakby starali się wtopić w otoczenie, byle nie padł na nich wzrok przybyszów. Wszyscy wiedzieli, co oznacza pojawienie się tych czterech panów.
- Nie krępujcie się. - Angelo Infantini ujął swój kieliszek i uśmiechnął się. Jego trzej towarzysze też uraczyli się winem. Ale nikt nie odważył się odezwać. Nieznośna cisza przedłużała się. W końcu przybysze skończyli pić. Infantini uśmiechnął się ponownie i poklepał Rafała po plecach.
- No, Potocki – zadziwiające, że wymówił to nazwisko bez problemów. – Zbieramy się. Może i na herbatkę do królowej Elżbiety wypada się spóźnić. Ale tu nie Anglia. – Jego towarzysze parsknęli śmiechem.
Młody mężczyzna wlókł się między dużo wyższymi i lepiej zbudowanymi Włochami.
O Angelo Infantinim Potocki tylko słyszał. I nie chciał go nigdy w życiu spotkać. Niestety, pobożne życzenie nie spełniło się. I teraz jechał z uśmiechniętym Aniołkiem, jak pieszczotliwie mówiło się na niego w organizacji. Chyba lepiej pasowałoby do niego imię Azraela - anioła śmierci.
Czy w takich momentach powinno się widzieć całe swoje życie przed oczyma, jak wtedy, gdy wisiał głową w dół. Ale teraz siedział wygodnie, no powiedzmy wygodnie, gdyż wszystkie jego mięśnie były napięte do granic możliwości. A sparaliżowany strachem mózg w ogóle nie generował obrazów. Nawet Florencja nocą go nie cieszyła. Nic go nie cieszyło.
Samochód zatrzymał się przed apartamentowcem. Infantini otworzył drzwi i ruchem ręki zaprosił „gościa”, aby wysiadł z samochodu. Ponieważ Rafał szedł powoli, jeden z miłych panów popchnął go w stronę drzwi, które otworzył im odźwierny, witając ich profesjonalnym uśmiechem.


Do windy weszli już tylko we dwóch, on i Aniołek. Gruby Włoch nucił sobie jakąś rubaszną melodię. Zatrzymali się na najwyższym piętrze budynku.
Elegancko urządzony penthouse jakoś nie pasował do miejsca egzekucji, ale młody człowiek mógł się mylić.


Z zamyślenia wyrwało go potężne szturchnięcie, które pomogło mu wejść do środka. Z trudem utrzymał równowagę.
- Angelo, zostaw nas samych. – Miękki, acz stanowczy głos należący do kobiety w średnim wieku, która pojawiła się jakby znikąd.
Albo mężczyzna jej po prostu nie zauważył.
- Napijesz się czegoś? – Nie czekając na odpowiedź nalała wino do kieliszków podając mu jeden. – Dużo się mówiło o tobie i twoich, hmmm… pomysłach. Muszę przyznać, że było to bardzo odważne i jednocześnie głupie – uśmiechnęła się zalotnie pokazując białe, równe zęby. Coś w tonie jej głosu mówiło, że nie należy przerywać tego monologu. – Swoimi pomysłami zyskałeś sobie wielu sprzymierzeńców, ale i równie wielu wrogów. Widzisz, niektórzy nie lubią, gdy ktoś burzy ustalony porządek. Przeskoczyłeś kilka szczebli jednym susem. A to budzi zazdrość. – W tym momencie Rafał dostrzegł leżący na biurku sznur czarnych pereł. A koło niego narzędzia jubilerskie.
– Pewnie zastanawiasz się, co można zmienić w tym idealnym naszyjniku? – Rzeczywiście, taka myśl przebiegła mu przez głowę. – Otóż nie jest on idealny.
Ależ był. Był. Idealnie dobrane kolory, wielkość. Cóż jeszcze można było tam zmienić?



- Widzisz, tylko wprawne oko jest w stanie dostrzec przebarwienia na jednej z pereł. Dla ciebie jest on piękny. Idealny prezent dla jakiejś dziewczyny. Niejedna ucieszyłaby się z czegoś takiego. Ale nie ja. – Jej głos zmienił się. Mówiła teraz z pasją. Z namiętnością. Jak gdyby wyznawała miłość kochankowi. – Ja widzę te skazy. – i wygłosiła dłuższą pogadankę na temat pereł.
- I dla mnie ty jesteś takim długo szukanym, brakującem elementem w mym idealnym naszyjniku.
Rafał cofnął się kilka kroków. Ale Ornella w oka mgnieniu znalazła się koło niego.
- Czy chcesz? Chcesz być jedną z tych idealnych pereł w mych rękach?? Mogę dać ci wiele. I władzę, o której marzysz. I tabuny kobiet leżących u stóp twoich. A w zamian nie żądam zbyt wiele. – Czuł słodki zapach jej perfum. W życiu nie ma nic za darmo. A Ornella była atrakcyjną kobietą. Może nie młodą. Ale na starej…
Pani Angiolini ujęła delikatnie jego podbródek.
- Mogę dać ci wiele - Wyszeptała do jego ucha. Aż przeszył go dreszcz. Mógłby przysiąc, że dostrzegł wysuwające się kły.
Gdy zatopiła zęby w jego ciele, poczuł ekstatyczną rozkosz, jakiej nigdy wcześniej nie zaznał. Ale w miarę, gdy wampirzyca wysysała z niego życiodajną krew... Żydzi wierzyli, że krew jest duszą istoty, dlatego Bóg zabronił im jej spożywania. Ekstaza zmieniała się w ból. Rafał chciał się wyrwać. Czyjś żelazny uścisk nie pozwalał mu na to. Czy to możliwe, aby ta kobieta miała aż tyle siły??
A jednak. Ten przepiękny apartament stał się miejscem jego śmierci. Cóż za nietypowy sposób wykonania wyroku.
Gdy reszki jego jaźni uciekały gdzieś daleko, gdzieś do lepszego świata, jak wierzyli chrześcijanie, on poczuł coś na wargach. Kilka kropli słodkawego płynu spłynęło z jego warg do gardła. Niekontrolowany skurcz sprawił, że dostały się dalej do jego trzewi. Te kilka kropli sprawiło, że jaźń została z powrotem przyciągnięta do ciała, ciała które zapragnęło więcej amarantu. Zaczął pić łapczywie. Jednak czyjeś silne ramię oderwało go do ręki kobiety.
- Witaj, Dziecię Nocy. – Znajomy głos Ornelli odbił się w jego czaszce.
 
__________________
- I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała.
- W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor.

"Rycerz cieni" Roger Zelazny

Ostatnio edytowane przez Efcia : 02-02-2009 o 16:17.
Efcia jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 22:49.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172