Rod ruszył przez ciemny korytarz w drogę powrotną, z niemieckim żołnierzem na barkach. Już chciał postawić kolejny krok gdy z otworu wentylacyjnego usłyszał głos.
Pomóżcie! - usłyszał po niemiecku. - Pomóżcie! Nie zostawiajcie mnie! On idzie! Nie dam rady sam uciec! Pomóżcie!
Enfield spojrzał pytająco na tak samo zdezorientowanego Carla po czym położył ogłuszonego Niemca na zimnej podłodze, wyjął nóż i podszedł do otworu wentylacyjnego.
- Trzymaj broń w pogotowiu, Carl. Cholera wie co tam może się czaić - mruknął podważając kratkę.
Ta łatwo ustąpiła. Enfield z początku się wahał lecz po chwili, trzymając pistolet maszynowy w jednej ręce, zapalił latarkę i zajrzał do środka. W twarz uderzył go zimny, orzeźwiający powiew. Ściany małego tunelu pokrywał szron. Tak poza tym nie było w środku nikogo. Ani niczego. Wewnątrz panowała martwa cisza.

- Pomóżcie! - usłyszał - Pomóżcie! Nie zostawiajcie mnie! On idzie! Nie dam rady sam uciec! Pomóżcie!
- Trzymaj broń w pogotowiu, Carl. Cholera wie co tam może się czaić. - No i trzymał, sam przylgnął do korytarza lustrując powoli latarką trzymaną w lewej ręcę, oraz końcem lufy schmeissera którego trzymał w prawej dłoni. Niemądre? Zdawał sobie z tego w pełni sprawę ale czy miał jakiś wybór?

-Widzisz coś?- Rod tylko pokręcił przecząco głową więc Cowalsky przepchnął się do wlotu tunelu i sam zajrzał do środka.

-Trzymaj się! Pomożemy Ci tak szybko jak tylko będzie to możliwe!- Krzyknął po niemiecku do szybu po czym szepnął do towarzysza -Nie mamy czasu. Słyszałeś krzyki Taylera? Cofnijmy się, zostawmy szkopa przy windzie i zobaczmy co z chłopakami. Tymczasem...- Carl szybko wyjął magazynek z komory MP40 odebranej Niemcowi i wepchnął go głęboko w głąb szybu wentylacyjnego tak by ten ślizgiem dotarł jak najdalej, po chwili zrobił to samo z pistolem maszynowym jednocześnie ładując własną broń. -W wentylacji jest MP40!- Krzyknął i gestem dał znak Rodowi aby szli już z powrotem.

-Nie podoba mi się to... zupełnie mi się nie podoba...- Nie myśl, po prostu wykonaj zadanie - powtarzał to sobie teraz niczym mantrę -Zupełnie jak pod Odessą- ledwo słyszalnie mruknął pod nosem.

Nagle przystanął -Jaki znowu On...? - w końcu doszły do niego słowa biedaka znajdującego się gdzieś po drugiej stronie zawiłego szybu wentylacyjnego.

Baffin i Jones siedzieli w kącie sali laboratoryjnej, z dala od reszty żołnierzy. Tutaj mogli uspokoić skołatane nerwy. Ich myśli kłębiły się wciąż wokół tego, co stało się w tamtym pomieszczeniu i dokumentów, które Jones trzymał w wewnętrznej kieszeni kurtki. Nie mogli wyciągnąć ich tutaj, przy wszystkich, musieli poczekać na resztę drużyny i znaleźć jakiś spokojny kąt, by je przejrzeć. Działo się tu coś bardzo dziwnego i te papiery mogły być ważne przy wyjaśnieniu tego wszystkiego.

- Cholera, Tyler, co tam się przed chwilą stało? - spytał Jones.
Tyler popatrzył na Jones zmęczonym wzrokiem i wzruszył ramionami. Zamyślił się.