Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Horror i Świat Mroku > Archiwum sesji RPG z działu Horror i Świat Mroku
Zarejestruj się Użytkownicy


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 07-01-2010, 13:25   #11
 
malkawiasz's Avatar
 
Reputacja: 1 malkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie coś
Doktor słuchał uważnie wynurzeń „żołnierzy” Capone’a. Spod wpółprzymkniętych powiek bacznie obserwował ich zachowanie. Nie czuł od nich alkoholu, sprawiali wrażenie roztrzęsionych, ale wydawało się, iż mówią prawdę. Dosyć plastycznie opisali początek akcji, machnął ręką więc by przeszli do meritum.

„Człowieku, do kogo ta mowa, nie musisz mi mówić jak działa Thompson. Niby kto was składa do kupy za każdym razem jak was podziurawią!”

Mimo irytacji nie pozwolił by grymas zniecierpliwienia wypłynął na twarz. Może i był arogancki, ale gdy mu zależało potrafił być cierpliwy. Wolał na razie nie przerywać pytaniami by nie zakłócić opowieści. Obserwował wszystkie gesty, mimikę, starał się wczuć w emocję opowiadających.

Cierpliwość Doktora Jest'a została jednak wystawiona na wielką próbę. Gdy usłyszał jak chłopcy Caponae’a wygadują bzdury na temat cudownego wyparowania ledwie zapanował nad sobą by nie wybuchnąć śmiechem. Podszedł do barku i nalał do dwu szklanek alkoholu. Był to wybieg by goście nie widzieli jego twarzy, na której wypisane było co myśli na temat tych bzdur.

„Jak to kurwa wyparował. Zmienił się w kupkę prochu. Jezusie słodki, co oni pili? Meskal?! Z tego co wiem na akcje chodzą trzeźwo więc raczej nie byli pijani. Przecież postrzelony człowiek nie może wyparować. Jakich oni bajek się nasłuchali by coś takiego wymyślić.”

Doktorowi przypomniały się bajki z jego dzieciństwa. Historie opowiadane przez matkę i niańki. Coś mu świtało w głowie, faktycznie ponoć istniał bajkowy ludek, który w kontakcie z żelazem zwykł stawać w płomieniach.

„Jak oni się nazywali. Sidhe? Faerie? Pooka? Kurcze, jakoś tak, nie pamiętam szczegółów. Zresztą oni tak reagowali na żelazo, a pocisk to zdaje się ołów. Boże, o czym ja myślę, szukam na siłę wytłumaczenia. Przecież to nie może być prawda. To pewnie jakaś mistyfikacja, podstęp.”


Gdy odwrócił się do swoich „gości” opanował się na tyle by z jego twarzy nie można było wyczytać zdziwienia. Podszedł do nich i podał im po szklaneczce pierwszorzędnego trunku, który ich organizacja sprowadzała do miasta.


Usiadł na swoim miejscu i spokojnie patrzył jak piją. Wyglądali na autentycznie przejętych, to co widzieli musiało wstrząsnąć nimi do głębi co dawało wiele do myślenia. W końcu chłopaki Capone’a widzieli już sporo i nie zwyczajni byli do płakania z byle powodu. W sumie Jest jeszcze nigdy nie widział ich w takim stanie. I to go właśnie powstrzymywało od włożenia tej opowieści między bajki. Nie to że wierzył we wszystko, w końcu musiało istnieć jakieś racjonalne wytłumaczenie. Zgoda, nie wiedział jakie, ale w końcu to tylko kwestia czasu. Zaintrygowali go wystarczająco, że postanowił wściubić swój nos i powęszyć.
Zamyślony zadał pytanie odnośnie kupki prochu, ale uzyskawszy przeczącą odpowiedź skrzywił się bezwiednie. No tak, nie dziwił im się pewnie każdy normalny człowiek zareagował by strachem. Ale jest do normalnych nie należał, nie wątpił, że gdyby mu przydarzyła się taka historia to po chwili już by grzebał w pozostałościach po "wyparowaniu”. No ale dr Patrick Jest za normalnego nigdy się nie uważał. Skrzywił się w parodii uśmiechu i siląc się na grzeczność zaczął zadawać pytania.

- Ponoć znaleziono tam masę ciał. Poupychanych w skrzyniach. Wiecie coś na ten temat? Co to za zwłoki, czyje i jak tam się znalazły? Kto teraz położył łapę na magazynie? Policja? Nasza kupiona? Można tam powęszyć?
 
malkawiasz jest offline  
Stary 07-01-2010, 14:32   #12
 
Highlander's Avatar
 
Reputacja: 1 Highlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputację
Świat zewnętrzny uspokajał umysł, zwłaszcza o tej porze roku. Podziwiając spadające płatki śniegu, chłopak zdołał niemal zapomnieć o nocnej marze. Szedł pewnym krokiem przed siebie, kierując się do pracy. Oczywiście cała ta pewność odpłynęła wraz z przejściem obok znajomego lokalu. Nogi odmówiły Arthurowi posłuszeństwa. Zatrzymał się.
- Co do cholery… to przecież niemożliwe.
Mruknął pod nosem, przecierając oczy i nieustępliwie mrugając. Opanowanie zaczęło pośpiesznie ustępować podenerwowaniu. Przypomniało mu się, że czytał kiedyś coś o kontrolowaniu snów. Wątpił jednak żeby rezultaty takiej kontroli manifestowały się na jawie. Poza tym, pod względem urody, kelnerce daleko było do kobiety z wizji. Co prawda istniały między nimi pomniejsze podobieństwa, ale… nie, to bzdury. Chłopak nawet nie zauważył kiedy chwycił za klamkę i znalazł się wewnątrz.
- Przepraszam, ale… co się pani stało?
Stanął przy ladzie i zwrócił się do niewiasty w sposób ostrożny i grzeczny, choć zdecydowanie nie mający zbyt wiele wspólnego z etykietą. Prawdziwy dżentelmen zazwyczaj nie pyta przedstawicielki płci pięknej o jej zmasakrowaną twarz.
- A witaj chłopcze… nic takiego, mały… wypadek w domu.
Po tych słowach kobieta uśmiechnęła się lekko pod nosem co nadawało jej raczej upiorny wizerunek. Choć… ten wywołał odwrotny skutek od zamierzonego. Ślepia błysnęły zimnym wyrachowaniem. Arthur przyjrzał się nabrzmiałości nieco dokładniej, jakby przez noc zmienił profesję z mechanika na malarza. Takiego podziwiającego swoje najnowsze dzieło i dopatrującego się w nim niedoskonałości. Uśmiechnął się, może nieco złośliwie.
- Naprawdę przykro mi to słyszeć. Chciałbym jeszcze porozmawiać, ale… śpieszę się do roboty. Proszę na siebie uważać pani Windsbourne.
Nazwisko napłynęło samo. Podobnie jak ponaglanie właściciela żeby kelnerka w końcu wzięła się do pracy. Chłopak ukłonił się, a uśmiech nie zelżał ani trochę. Kobieta popatrzyła nań z zadziwiającą obojętnością, jakby całe zajście było czymś normalnym, po czym odrzekła za oddalającym się Arthurem, tak, że ten to usłyszał:
- Powodzenia w pracy… przy świecach.
Głęboko zakorzeniony w tej absurdalnej scenie, młodzian tylko na to czekał.
- Z tego co zrozumiałem to raczej problem z osobą, nie z maszyną.
Mrugnął do dziewczyny porozumiewawczo i zamknął za sobą drzwi.


Spojrzał w niebo i zaczerpnął głęboko zimnego powietrza. W tym momencie powinien totalnie zbzikować. Dostać ataku paniki. Wybuchnąć niekontrolowanym przerażeniem odnośnie wszystkich, zaistniałych przed chwilą niewiadomych. Żadna z tych rzeczy jednak nie nastąpiła. Arthur sprawiał wrażenie całkowicie spokojnego. Był jak kwiat na tafli jeziora. Zimno i opanowanie objęły w jego umyśle prym już podczas konwersacji z kobietą i nie zanosiło się na to, że szybko wypuszczą pozostałe emocje na światło dzienne. Miał mnóstwo pytań, zdawał sobie jednak sprawę, że irracjonalne zachowanie nie przybliży go ani trochę do pożądanych odpowiedzi. Stanął przed wrotami i skorzystał z zapasowych kluczy ukrytych we wnęce pod wycieraczką. Wszedł do warsztatu jeszcze zanim jego pracodawca dotarł na miejsce. Pośpiesznie ściągną płaszcz, podszedł do silnika i natychmiast zaczął przy nim grzebać. Oczywiście potwierdziło się to, co już wiedział. Świece.
- Heheh… ale z niego sukinsyn. Kto by pomyślał.
Chłopak zarzucił ręce za głowę i donośnie się zaśmiał. Usiadł na drewnianej skrzyni obok wejścia. Po wielu godzinach… po wielu dniach, w końcu nastała dla niego subtelna chwila triumfu. Nie mógł się doczekać miny starego, kiedy wejdzie przez te drzwi.
 
Highlander jest offline  
Stary 09-01-2010, 21:49   #13
 
majk's Avatar
 
Reputacja: 1 majk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodzemajk jest na bardzo dobrej drodze
Grube i ciężkie płatki śniegu topniejącego jeszcze w powietrzu ograniczały pole widzenia do kilkudziesięciu metrów, nie zagłuszały jednak syren. Braddock już zza winkla przeładowni widział błyskające na niebiesko ściany portowych budynków. Wbrew śnieżnej zawierusze i późnej porze port był pełen ludzi, policji precyzując. Przed magazynem, któremu miał zamiar się przyjrzeć stały zaparkowane radiowozy których koguty rytmicznie obrzucały strumieniem światła budynki dookoła, a w jednym z tych błysków detektyw dojrzał trzech mężczyzn kierujących się do miejsca zbrodni. Dwóch mundurowych z nowojorskiej policji szło za trzecią postacią, odzianym w długi, czarny płaszcz mężczyzną w kapeluszu o szerokim rondzie.

"Jakaś szycha..."- pomyślał, "Sędzia? Komisarz? Nie, nie fatygowali by się tu osobiście, nie w taką pogodę. Chyba, że... to coś grubszego? Najpierw komisarzowa, teraz ten strojniś- o co tu biega?". Tak czy siak tu nic nie zdziała, zresztą i tak miał zacząć od kapitana... tej dziury. Miał awersję do doków, od dziecka.

Minął hangar przeszukiwany przez policjantów, nie chciał wchodzić im w drogę. Nie chciał też żeby oni wchodzili w jego. Policjanci z nowojorskiej policji jakoś nigdy nie byli skorzy do współpracy, czy to z agentami federalnymi czy tym bardziej z prywatnymi detektywami takimi jak on. Przeszedł obok dźwigu stojącego między magazynem, a brzegiem, którego lina z uprzężą do rozładunku kołysała się na wietrze skrzypiąc przy mocniejszych podmuchach. Minął rząd kontenerów towarowych ustawionych jeden na drugim wzdłuż ściany magazynu, a gdy wyszedł za róg jego oczy wyłowiły w zamieci przybudówkę służącą za biuro kapitana portu. Niestety w środku nie było nikogo kto mógłby odpowiedzieć na pare pytań w związku ze strzelaniną w magazynie rzucając tym samym nieco światła na tę zagadkową historię. Z drugiej strony: w środku nie było nikogo. Detektyw rozejrzał się dookoła po czym niewiele myśląc wyważył zamek solidnym kopniakem w okolice klamki.

Biuro, chociaż słowo "kanciapa" bardziej oddawało by biurowość pokoju, należące do kapitana portu rozciągało się może na dziesięciu metrach kwadratowych w przybudówce do głównego magazynu przeładowczego. Puste łóżko bynajmniej nie wyglądało zapraszająco, niedbale zaścielone poplamioną kołdrą stało w rogu pokoju pod oknem z widokiem na doki, tak by kapitan miał nawet w nocy port na oku. "Przy takiej pogodzie i tak nic by nie zobaczył"- powiedział w myślach. Przy przeciwległej ścianie stało biurko, wręcz przeciwnie do łóżka, masywne i solidne, chyba z drewna dębowego, a na nim to co najbardziej cieszyło oko detektywa, źródła pisane. Kątem oka zlustrował jeszcze niewielki sejf stojący pod biurkiem, który też by go cieszył gdyby miał do niego klucz, a tak pozostawało mu to co na wierzchu. W pośpiechu przerzucał kolejne strony zapisków kapitana szukając czegoś istotnego, konstruktywnego dla sprawy. Zatrzymał wzrok na jednej z kartek, kącik ust Michaela podniósł się w krzywym uśmiechu.
-A tuś mi bobasku... co robisz w pomieszczeniu?- Michael obrócił lekko głowę i ujrzał kantem oka policjanta dość posuniętego w latach... Płynnie wsunął kartki które trzymał w dłoni za pazuchę płaszcza po czym obrócił się do policjanta z tej samej poły okrycia wyjmując odznakę detektywa.
-Braddock, prowadzę śledztwo w sprawie strzelaniny.
Staruszek nie wyglądał na szkodliwego, ale lepiej unikać niepotrzebnych komplikacji. Tym bardziej konfrontacji z policją, bo to ostatnie czego właśnie potrzebował. Niby od niechcenia machnął odznaką przed funkcjonariuszem po czym schował na tyle powoli by wymyślić jakieś wytłumaczenie tej sceny. "Szedłem do magazynu zobaczyć miejsce przestępstwa, kiedy usłyszałem huk dochodzący z tego kierunku więc postanowiłem to sprawdzić. Widziałem jeszcze dwie uciekające osoby kiedy przybiegłem, chyba jeden stał na czatach i zauważył mnie wystarczająco wcześnie."- tak, to powinno wystarczyć gdyby był dociekliwy. W razie czego doda, że to byli murzyni- nowojorscy zawsze łykali czarnoskórych przestępców bez zbędnych obiekcji, szczególnie ci starej daty.
 
majk jest offline  
Stary 11-01-2010, 13:21   #14
 
Lance's Avatar
 
Reputacja: 1 Lance nie jest za bardzo znany


Prokurator krążył po magazynie, uważnie się rozglądając. Wiatr hulał po hali, świszcząc między szczelinami w dachu budynku. Na zewnątrz policjanci kręcili się niecierpliwie, szczelnie owinięci płaszczami.


Sprawa była nieźle pogmatwana. Co tutaj się zdarzyło? Kto i po co zadał sobie trud kradzieży zwłok? Do czego komuś potrzebne są zwłoki? Pytania retoryczne… przynajmniej na razie. Metodyczna praca w końcu może rozwiązać zagadkę.

Łuski zabrano jako dowody. Do torby na dowody trafił również proszek (który bardziej kojarzył się z prochami skremowanego człowieka, niż z narkotykami), który leżał na ziemi na linii strzału.

Później Casilla przystąpił do oględzin zwłok. Nadal znajdowały się one na miejscu, a koroner dopiero skończył swoją pracę. Dobrze się składało, można bowiem było na miejscu uzyskać kilka odpowiedzi.
Ciała zaczęły gnić około 8 godzin temu. Wszyscy denaci byli nadzy i zginęli najprawdopodobniej śmiercią naturalną – brak było jakichkolwiek oznak przemocy na ich ciałach. Wszyscy byli biali.
Bardzo zastanawiające było to, że każda kolejna ofiara była starsza od poprzedniej o ok. 10 lat. Najmłodsze ciało należało do dziesięcioletniego chłopca. Kolejne do dwudziestolatka, trzydziestolatka itd… Najstarszy denat musiał mieć około siedemdziesięciu lat. Prawie na pewno taki schemat nie był dziełem przypadku. Wyglądało to tak, jakby ciała sprowadził ktoś do badań medycznych. Być może wszystkie ofiary cierpiały na jakąś chorobę, może genetyczną (nie będącą śmiertelną oczywiście), którą ktoś pragnął prześledzić w różnych stadiach? Casilla wydał polecenie koronerowi, aby w kostnicy uważnie zbadał ciała pod tym kątem.
Najdziwniejsze były natomiast wysuszone zwłoki. Prokurator obserwował lekarza, gdy ten delikatnie rozcinał ciało skalpelem. Diagnoza wstępna była zaskakująca – ciało pozbawiono krwi.

Casilla pokręcił głową z niesmakiem. Nielegalny charakter operacji pozwalał na wstępną hipotezę, że ktoś (zwariowany lekarz? jeden z miejskich szpitali?) prowadził dziwne badania. Cóż, to był jakiś punkt zaczepienia.

Alejandro zatarł energicznie ręce. Zarówno jego, jak i innych funkcjonariuszy, czekało jeszcze sporo pracy. W magazynie nie było żadnego lodu, zatem najpóźniej około 8-10 godzin temu zwłoki trafiły na miejsce. Nie powinno być trudno odnaleźć świadków, którzy mogli widzieć transport ciał (czy to ze statku, czy to z ciężarówek). Być może u kapitana portu znajdą się też informacje o statkach, które zawinęły w pobliże magazynu. Swoją drogą, James McLodd mówił, że z jakichś względów zarządca portu jest niedostępny. Ciekawe, o co chodziło?
 
Lance jest offline  
Stary 11-01-2010, 14:38   #15
 
Eliasz's Avatar
 
Reputacja: 1 Eliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputację
Spotkanie nie należało do najprzyjemniejszych, ale w porównaniu z tym czego oczekiwał William to było i tak prawdziwe niebo. Nie przypuszczał, że jeszcze będzie żył. Zakładał, że mafia będzie chciała zlikwidować go za samo zajrzenie do książki, nie mówiąc już o tym co by zrobili gdyby wiedzieli, że całą niemal noc, pracochłonnie kopiował zawartość książki – równie niebezpieczną jak sama książka. Choć właśnie dlatego Willy to zrobił, mafia mogła go sprzątnąć za wszystko, powód zawsze by się znalazł. Teraz jednak mieli choć jeden powód aby go nie likwidować. Ujawnienie zapisków które dołączył do testamentów z pewnością wywołałoby nie małe zamieszanie. William nie był łatwym celem, wiedział o tym. Nie chodziło o to jak łatwo było go zabić, bo mafii i tak nie zrobiłoby to problemu. Jako osoba bogata, był też często osobą publiczną. Natomiast już w samym antykwariacie można byłoby go dopaść.
No ale jeszcze trzeba było myśleć o konsekwencjach. Gdy mafia sprząta jakiegoś pijaka, biedaka czy ladacznicę, nie ma komu się o nich upomnieć. Nawet jeśli jest ktoś z rodziny, to raczej go nie stać by wskórać cokolwiek.
W przypadku Williama każdy potencjalny zamachowiec musiał się liczyć z pościgiem. Ze sprawą, której ojciec Williama z pewnością nie pozwoli ukręcić łba.

Nalał kolejną porcję wisky. Tym razem ostatnią, nie chciał być pijany przed rozpoczęciem pracy, pracy w której potrzebował precyzyjnych dłoni. W antykwariacie wraz z Willym zostało dwóch ochroniarzy. Na zewnątrz sklepu pojawiła się tabliczka z napisem „CLOSED”
Aby nikt nie przeszkadzał antykwariuszowi w pracy. Miał do tego idealne miejsce, w piwnicy trzymał cały sprzęt jakiego używał do naprawy książek i innych antyków.
Wiedział, że sprawa nagli, więc bez zbędnych ceregieli przystąpił do naprawy książki. To miał być z jego strony majstersztyk, strona miała być jak nowonarodzona…bez żadnych uszkodzeń. Klej, odpowiednia technika podgrzewania i scalania włókien papieru, obróbka, posypka i czyszczenie… Wiele elementów składało się na zreperowanie strony liczył jednak iż uwinie się z tym do północy… Na godzinę popołudniową wyznaczył przerwę na obiad, który miał mu dowieźć do domu jeden z ochroniarzy. Wolał sam nie wychylać się z antykwariatu i nie przerywać sobie pracy. Chciał mieć już z głowy całą tą książkę, każda chwila w której przeciągało się posiadanie rachunków mafii, przyprawiała go o nieprzyjemne dreszcze. Dość już miał kłopotów z powodu książki a na pewno nie chciał kolejnych…
 

Ostatnio edytowane przez Eliasz : 11-01-2010 o 14:42.
Eliasz jest offline  
Stary 13-01-2010, 09:42   #16
 
one_worm's Avatar
 
Reputacja: 1 one_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputacjęone_worm ma wspaniałą reputację
William i Wąż. Dwa światy, dwa zupełnie inne charaktery, dwa zupełnie inne interesy. Aktualny interes Williama to przeżyć. To mogło by się okazać na prawdę bardzo trudne, mimo, iż jego ojciec nie dał by ukręcić łba całej sprawie to i tak mimo wszystko William bał się o życie. Może i przestępcy zostali złapani ale marna to by była dla niego pociecha. Teraz William naprawią książkę. "Jaki ja byłem głupi, przecież Andy nie miał by książki ani funduszy na takową książkę gdyby miała być starsza i niebezpieczna. Andy co najwyżej szukał ludzi którzy mają taki książki, ale to ja je kupowałem". Taka była prawda, choć Andy był przyjacielem, był biedny. Jadał regularnie, owszem ale nie posiadał majątku żadnego. W tym momencie ktoś ze służby przyniósł jakieś jedzenie. Był to obiad, jak zwykle doskonały lecz William wiedział, że jest w połowie roboty i połowa czasu mu została. Teraz właśnie uświadomił sobie jedną rzecz. Była to myśl o tyle straszna, że mało, gdy o tym pomyślał, nie zrzucił jedzenia i wszystkiego na podłogę. " Jemu nic nie zrobią....ale jeśli uznają, że Andy spieprzył robotę?"...

Wąż siedział już w swoim gabinecie, ciesząc się, że udało mu się podejść szczeniaka, który wtyka nos w nie swoje sprawy. Miał ochotę zabić szczeniaka ale Diego wiedział, że zbyt duży smród by powstał, ale jednak chęć zabicia kogoś była wielka. Diego siedział w swoim gabinecie wyobrażając sobie jak Capone jest aresztowany, jak Yale i jego imperium powoli szlag trafia gdy nagle rozległo się donośne pukanie do drzwi.
- Wejść - rzekł Wąż na pół poważnym na pół rozmarzonym głosem.
I weszli. Jego ochroniarz i Andy. Andy był wystraszony, wystraszony jak nigdy.
-Ah Andy... wejdź proszę, musimy pogadać - Diego uśmiechnął się pod nosem, lecz był to uśmiech kogoś, kto nie ma skrupułów przed zabiciem kogoś, uśmiech mordercy....

Doktor siedział i rozmyślał. Skąd wziąć ten proszek, każdy wie, że to będzie tajne. Polewał sobie co jakiś czas brunatnego napoju do szklanki uzupełniając to co wypił. Wiedział jedno - dał by wszystko żeby przebadać proch. Jakież to siły piekielne musiały napędzać owe ciało? Może to był by homunkulus... Ale to przecież niemożliwe. Im bardziej nad tym wszystkim myślał tym bardziej bezsensowne wydawały się jego próby tłumaczenia. Wszystkie próby wytłumaczenia wydawały się zbyt fantastyczne. Patrick postanowił odłożyć to na dzień następny, poza tym miał zbyt mało danych na temat tego proszku, żeby wyciągać jakiekolwiek wnioski. "Może to była po prostu jakaś iluzja, a mafia w coś sobie pogrywa? Może chcieli przestraszyć cyngli Capona, albo ktoś chciał upozorować własną śmierć? "I to nabrało większego sensu dla niego. Wszystkie tłumaczenia szlag trafił rankiem. Gdy doktor wstał i poszedł do swej pracowni, zobaczył na stole pakunek, mały woreczek, a pod nim list...
Witaj doktorku, masz tutaj trochę prochów które tak żeś chciał przebadać. Wyniki badań jutro dasz Malcolmowi. Malcolm przybędzie około jedenastej wieczorem. Powodzenia, Twój Sponsor.
W worku tak jak się spodziewał, było trochę prochu...

W porcie szalał wiatr, chłodne powietrze znad oceanu było przepełnione Jodem. Policjant oczekiwał odpowiedzi od nieznajomego.
-Szedłem do magazynu zobaczyć miejsce przestępstwa, kiedy usłyszałem huk dochodzący z tego kierunku więc postanowiłem to sprawdzić. Widziałem jeszcze dwie uciekające osoby kiedy przybiegłem, chyba jeden stał na czatach i zauważył mnie wystarczająco wcześnie.
-A to dranie, włamywacze... idź pan do magazynu, a ja pobiegnę, może ich znajdę... w magazynie jest prokurator i tam weź pan z nim pogadaj - policjant zapytał się tylko o kierunek, Braddock zmyślił jakiś i puścił go fałszywym tropem i rozważał, iść do magazynu czy jednak jak najdalej stąd.


Alejandro stał nad ciałami tak jak by miały mu powiedzieć, kto to jest, czy kim był albo jak zginął. Prokurator był doświadczoną osobą i wiedział, że przed sekcją zwłok na wiele pytań nie znajdzie odpowiedzi, wiedział jednak, że ktoś musiał zabić tych ludzi, albo musieli umrzeć w jakiś inny dla niego nie pojęty sposób. Gdy on myślał nad tym co tutaj się stało i próbował pojąć to wszystko i postawić jakąkolwiek hipotezę podszedł do niego jakiś jegomość:
-Witam panie Alejandro, brzydka dzisiaj noc- prokurator obrócił się na pięcie i nim zdążył cokolwiek powiedzieć ta postać która przybyła machnęła mu odznaką
- Malcolm Baringen, Federalne Biuro Śledcze, przejmujemy sprawę. To co pan odkrył chcę mieć na jutro, sam się zgłoszę, a to co pan tutaj widział jest ściśle tajne. Pana z kolej tutaj nigdy nie było, pan nie wie nic o tej sprawie bo pan jej nie prowadził, zrozumiano?



Arthur siedział przy drzwiach czekając tylko i wyłącznie na starego, silnik chodził cicho i miarowo, nie był w pełni sprawi ale jednak chodził - osiągnął coś co chciał już dawno - uruchomić ten przeklęty silnik. Mijały minuty, minuty zamieniły się w godziny a starego wciąż nie było i zaczął się niepokoić. Może i stary był dziwny, może i nie był jego przyjacielem ale mimo to nadal w pewien specyficzny sposób go lubił. Wieczorem gdy tylko powinni już zamykać cały warsztat, a on powinien mieć wypłatę w dłoniach drzwi na reszcie się otworzyły. Weszła przez nie kobieta - Matylda...
- Zwijamy się młody, tu nie jest bezpiecznie, na pytania Webber odpowiem po drodze. Niestety jesteśmy ścigani przez... pewne osoby, a one nie chcą, żeby ci się udało. Jeżeli kochasz swych przyjaciół, bliskich czy kogokolwiek to chodź ze mną, będą mieli większe szanse na przeżycie jak Ciebie nie będzie i znikniesz na...jakiś czas. - po tych słowach Matylda spojrzała się na niego wyczekując
 
__________________
Do szczęścia potrzebuję tylko dwóch rzeczy. Władzy nad światem i jakiejś przekąski.
one_worm jest offline  
Stary 14-01-2010, 12:46   #17
 
Eliasz's Avatar
 
Reputacja: 1 Eliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputacjęEliasz ma wspaniałą reputację
Willi nie czuł się komfortowo, po raz pierwszy chyba od miesięcy. Otarcie się o śmierć nie było miłym doświadczeniem, a świadomość, że najlepszego przyjaciela mógł wciągnąć w podobną sytuację nie polepszała mu humoru. Jednak postanowił być twardy, dla siebie samego i dla Andego. Podobnie jak sam mógł być pewien że ktoś zajmie się jego sprawą, podobnie Andy mógł zakładać, że Willi nie odpuści jego śmierci. Na razie jednak nie zakładał najgorszego, nie było mowy o zgubieniu przesyłki, ani tez wydaniu jej komuś komu nie należało. Co prawda Willi nieco przekroczył granice zaufania Andego, no ale skad mógł przypuszczać, że ten wciśnie mu księgę rachunkową mafii?

Obiad znów smakował inaczej, nie dlatego że jadł już coś innego, ale z powodu sytuacji. Mógł to być jego ostatni posiłek,a gdyby rozmowa z tym zimnym gościem nie przebiegła pozytywnie ( o ile w odniesieniu do tej rozmowy w ogóle można tak mówić) to prawdopodobnie nie jadłby nawet tego.
Popełnił błąd zostawiając ochroniarzy w pokoju. Może i wykończyliby zamachowca, ale samego Williama to by już nie uchroniło. "następnym raze muszą być blisko...kurewsko blisko". Zrozumiał , że podczas rozmowy wszystko mogło potoczyć się nie tak, a ten pozbawiony pozytywnych emocji gość z trudem opanowywał się przed wybuchem. Willi nie znał go wcale, jednak pierwsze wrażenie skłaniało go obecnie do myślenia o nim jak o jakiejś mafijnej konkurencji. Wplątanie się w walkę dwóch gangów Capone i kogoś innego było jeszcze większym gównem niż zadarcie z samym Capone. Bezstronność nie wchodziła już w rachubę, mogła by jeszcze działać gdyby Andy nie przyniósł tej cholernej książki, ale teraz??

Zastanawiał się czy nie żyje tylko dlatego, że gość potrzebował naprawionej książki. Willy dobrze wiedział, że nikt w mieście nie podjąłby się tej roboty, nie bez pistoletu przyłożonego do skroni. A nawet wtedy nie wiadomo było czy stres nie schrzani roboty lub czy pracownik nie jest jakoś powiązany z Capone. W ogóle pokazywanie tej książki komukolwiek wiązało się z ryzykiem, że wieści o niej i o posiadaczu dojdą w końcu do Capone. To była tylko kwestia czasu, stąd Willi zaczął już rozumieć cały ten pośpiech.

Odgrażanie się zemstą za śmierć Andego nie miało sensu, mogło jedynie pogorszyć sprawę, lub wręcz skłonić mafiozów do pozbycia się go. Willi nie chciał tego, wolał jednak na razie nie interweniować... Jedyne na co się zdobył to na próby dodzwonienia się do Andego do domu lub do biblioteki. Nie miał wielkich nadziei że go zastanie, prawdopodobnie ukrywał się, jednak zawsze była jakaś szansa. Chciał go uprzedzić, że otworzył bombonierkę i zjadł czekoladkę, która teraz musi odkupić aby prezent zachował swą całość... Chciał go uprzedzić i przygotować na twardą rozmowę z tym komu Willi miał oddać przesyłkę. Wreszcie chciał go pocieszyć, że nie pozwoli na to aby cos mu się stało. Chciał aby Andy to wiedział, chciał aby w razie najgorszego mógł się tym bronić...nie zrobił w końcu aż takich problemów które zasługiwałyby na ukaranie go śmiercią czy kalectwem...a gdyby jednak w czyjeś ocenie tak było, to musiał jeszcze rozważyć czy opłaca mu się, biorąc pod uwagę konsekwencje.

Do wieczora , do umówionej godziny pozostał w antykwariacie pragnąc jak najszybciej dokończyć dzieło. Oczywiście pośpiech nie mógł górować nad dokładnością, Willemu zależało przede wszystkim na efekcie. Odbiorca przesyłki miał być zadowolony nie z czasu w jakiej Willy naprawi książkę, ale z dokładności z jaką to zrobi. Tym razem towarzyszyli mu obaj ochroniarze, Bob duży chłopina z latynoską domieszką krwi obserwował okolicę, każdy samochód czy przechodnia. Stephen zaś czuwał niedaleko Willego, nie przeszkadzając mu w pracy. Obaj siedzieli cicho, Willi za to im płacił i wymagał tego, w szczególności teraz, kiedy naprawdę czuł, że jego życie jest zagrożone.
 
Eliasz jest offline  
Stary 16-01-2010, 13:48   #18
 
malkawiasz's Avatar
 
Reputacja: 1 malkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie cośmalkawiasz ma w sobie coś
Jest , jak to miał ostatnimi czasy w zwyczaju wstał około południa. Zmitrężył w łazience ponad pół godziny doprowadziwszy się do porządku. Ożywiony zimnym prysznicem opatulony w gruby zielony szlafrok udał się do kuchni. Zamówił sute śniadanie i skierował się do gabinetu by przeczytać prasę, którą mu zostawiano co rano na biurku. Każdy jego dzień zaczynał się podobnie i Jest nie widział powodu by dzisiaj miał zmienić ten rytuał.
Zasiadł za biurkiem z kubkiem parującej herbaty gdy jego wzrok padł na list i paczuszkę. Zmarszczył brwi, odstawił kubek i otworzył list. Jeden rzut oka na charakter pisma wystarczył by wiedział kto jest autorem bez potrzeby zerkania na podpis.

- Niech ją pioruny – zaklął pod adresem służby – Czy ona się nigdy nie nauczy budzić mnie gdy przynoszą pocztę od NIEGO?!!

Przebiegł szybko treść listu wzrokiem, zerknął szybko na leżący obok pakunek i przeczytał list raz jeszcze, tym razem powoli i uważnie.

- Ciekawe. Więc jednak to prawda. Skoro ON to napisał, to znaczy, że sprawa jednak nie jest błaha.

Nagle dotarły do niego ostatnie słowa listu.

- O jedenastej wieczorem?! Tak szybko? No pięknie, kurwa pięknie. Już południe, a on chce odpowiedzi na jedenastą. O tej ma przyjść Malcolm. O właśnie, tak miał na imię. Wiedziałem, że na M – nie wiedzieć czemu ostatnia informacja go ucieszyła.

Kląc pod nosem ile wlezie złapał ostrożnie woreczek i skierował się na dół, do laboratorium. Mijając kuchnię warknął, żeby zanieść mu śniadanie na dół. Mimo, że sprawiał wrażenie porządnie wkurzonego, w gruncie rzeczy był więcej niż zadowolony. Oto miał przed sobą jakąś zagadkę, wyzwanie na miarę jego talentu i musiał tylko znaleźć odpowiedź. Tylko! W jedenaście godzin. Bagatelka.

Laboratorium wyglądało jak zwykle, czyli każda płaska powierzchnia była zawalona wynikami jego poprzednich eksperymentów. Wszędzie leżały książki, walały się notatki i przyrządy medyczne. Często jego własnej konstrukcji.

Jest nie tracił czasu i uprzątnął szybko stół obok mikroskopu. Już po chwili pojawiła się cała masa odczynników, którymi bezceremonialnie potraktował otrzymane prochy. Według naocznych świadków były to szczątki ludzkie, ale dla niego był to po prostu przedmiot badań.

Już po chwili oglądał je pod mikroskopem jedną ręką poprawiając ostrość, a drugą pakując sandwicza do ust. Jest był typem, który potrafiłby jeść nawet podczas sekcji zwłok. Co zresztą zdarzyło mu się jeszcze na studiach, a za co właśnie serdecznie nie lubił go jeden z wykładowców.

- Banda starych pawianów – zaklął na wspomnienie swoich dawnych nauczycieli – Oni się mają za naukowców. Nie znaleźli by tajemnicy życia nawet jak by stanęła przed nimi z dubeltówką i wygarnęła im w twarz.

Mrucząc do siebie co rusz i robiąc notatki oglądał uważnie kolejne próbki. Czas mijał szybko i gdy usiadł na chwilę by się zastanowić, zauważył, że obok drzwi leży taca z już dawno zimnym obiadem. Potarł ręką głowę, sprawiając, że jego nie uczesane po kąpieli włosy rozczochrały się jeszcze bardziej. Nie czuł głodu, ani zmęczenia. Jedynie irytację. Wyniki badań były co najmniej dziwne. Z niesmakiem spojrzał na zimny obiad i wybrawszy jedynie pomarańczę wrócił do mikroskopu. Wlepił wzrok w okular i nie patrząc co robi obierał owoc. Nagle syknął z bólu. Przez nieuwagę zaciął się nożykiem do owoców. Porządnie już wkurzony rzucił w kont owocem. Machnął ręką nad stołem i po chwili już ssał palca w dziecinnym odruchu.

Nagle zamarł w pół ruchu, przed nim na stole działo się coś dziwnego. W miejscu gdzie rozsypał próbkę padła kropla jego krwi. Reakcja była natychmiastowa, pojawiły się pęcherzyki, tak jakby próbka wrzała. Po chwili prochy pochłonęły krew jak gąbka i wszystko się uspokoiło. Jest patrzył podejrzliwie na próbkę, która nie wiedzieć czemu wydawała się radosna.

- Radosna? O czym ja kurwa myślę. To chyba od oparów z odczynników. Musze sobie zrobić przerwę. Zaraz sobie zrobię, za chwileczkę. Tylko jeszcze przebadam tą dziwną próbkę.


Rzucił się w wir badań i czas kolacji minął bezpowrotnie. Dopiero przestraszone chrząkanie na progu oderwało go od pracy. Spojrzał niecierpliwie na służącą.

- Bardzo Pana przepraszam, ale na górze czeka Pan Malcolm i mówi, że to pilne.

Jest syknął rozgniewany, ale odłożył sprzęt, umył ręce i dalej ubrany tylko w szlafrok poszedł przywitać gościa.
 
malkawiasz jest offline  
Stary 17-01-2010, 02:54   #19
 
Highlander's Avatar
 
Reputacja: 1 Highlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputacjęHighlander ma wspaniałą reputację
Drzwi otworzyły się z donośnym skrzypnięciem i stanęła w nich znajoma osoba. Zaradny młodzian wysłuchał nieskładnej kanonady słów, po czym obdarował dziewczynę wzrokiem zarezerwowanym dla ludzi psychicznie chorych, lub przynajmniej zachowujących się całkowicie niepoważnie. Stał w milczeniu. Trwało to jednak przez krótką chwilę, po czym oderwał swoje spojrzenie i skierował je na niedawno skończoną robotę. Zupełnie jakby chciał się upewnić, czy wszystko jest na swoim miejscu. Było. Ośka wyprostowana, kołpaki lśniły jak nowe, z opon wciąż unosił się zapach nowości. Chłopak odszedł więc od maszyny, uznając pracę za zakończoną. Powoli umył pod kranem dłonie i dokładnie wytarł je w poszarpaną szmatkę leżącą na krawędzi umywalki. Zaraz potem element podstarzałej tkaniny ruszył by podziwiać podłogę, zaś ślepia jeszcze raz nakierowały się na ruchomy cel w postaci niewiasty. Młody mechanik pokręcił głową z udawanym smutkiem.
- Tsk, tsk. Tak być nie może. Zacznijmy od podstaw. Nie młody, tylko Arthur.
Sytuacja zaiste raziła swoją dziwacznością. Kiedy ktoś wspomina o tragicznych wydarzeniach, czy niebezpieczeństwie grożącym czyimś bliskim, logiczną reakcją są strach i panika. Umysł pana Webber’a wyeksmitował jednak owych pechowych lokatorów dzisiejszego ranka, najwyraźniej z powodu braku dostępnych pokojów, lub rasistowskiego nastawienia dozorcy. Logika wyprowadziła się niedługo po nich. Jeśli już o właścicielu mowa, to w jego głosie tkwiła nutka ledwie wyczuwalnej, niesprecyzowanej złośliwości. Pozornie niewinnej, tyczącej się przecież całkowicie błahej sprawy jaką stanowiło nazewnictwo. Obecnie Arthur był trochę jak mały, buntowniczy dzieciak, który pragnął aby dorośli zwracali się do niego z „należytym” szacunkiem.
- No chyba, że chcesz abym zwracał się do Ciebie per „stara”.
Choć wcale nie była o wiele starsza od niego.

Dziewczyna spojrzała się Arthura z lekkim poirytowaniem.
- Dobra, nie cwaniakuj tylko łap.
Dzięki refleksowi faktycznie złapał przedmiot który mu rzuciła. Spokojnie przewrócił go w ręce. Była to broń. Zobaczył '38. Zimną, chłodną, mruczącą do niego słowa na granicy słyszalności. Po lewej stronie, na kolbie, były trzy kreski, a na lufie jakieś wzory, czy też inne, tajemne symbole. Chłopak mimowolnie się skrzywił.
- Tylko uważaj bo jest naładowana…
Kobieta tymczasem miała już w ręku obrzyna. Kontynuowała:
- Nie wiem czy wierzysz w duchy ale one istnieją. Tak samo jak i wampiry, albo inne wilkołaki. Cale tałatajstwo jest prawdziwe. To co ty widzisz jest ułudą normalności i niczym więcej. Ja jednak nie zaliczam się do żadnej z powyższych grup. Jestem magiem. Brzmi to dosyć… dosyć dziwnie, prawda?
Uśmiechnęła się blado. W istocie, brzmiało dziwnie. Właściwie to brzmiało szalenie. Jednak coś… wewnątrz umysłu Arthura kazało mu wierzyć, że potok owych słów jest czymś więcej jak tylko bełkotem szalonej kobiety, cierpiącej na poważne omamy umysłowe. Młody mechanik jeszcze raz, uważnie, przyjrzał się otrzymanej spluwie.
- Przykro mi, ale na broni palnej znam się równie dobrze jak na konstrukcji samolotów. Poza tym, zdajesz sobie sprawę, że to co mówisz nie brzmi zbyt normalnie, prawda?
Zignorował ją po raz kolejny, nie czekając na odpowiedź. Włożył otrzymany pistolet za pasek, ponieważ wcale nie zamierzał go używać. No chyba, że przeciw tej pokręconej świrusce. Jednak zamiast to zrobić, skierował się do gabinetu starego właściciela. Zaczął przerzucać jakieś graty i po chwili dotarł do niewielkiej, dębowej gabloty.

Rozmówczyni szybko pobiegła jego śladem.
- Wiem jak to brzmi, a ty jesteś wyjątkowy… bo masz tę samą moc co ja, możesz stać się magiem jak i ja, ale nie mamy czasu na szczegóły! Twój szef pracował dla mafii. Owej mafii zniknęła księga rachunkowa, a on jest podejrzany o to, że ją podpieprzył… nie rozumiesz? Stary, jeśli jeszcze żyje, zginie bardzo szybko. Ta cała grupa to tylko przykrywka dla wiekowej już wojny wampirów o wpływy – ogromu tej hałastry…
Nagle przerwała, jednak po kilku chwilach dodała:
- Z resztą nie czas i miejsce na to! Zwijamy się póki jeszcze żyjemy!
Zaśmiał się, jakby właśnie usłyszał iście wyborny dowcip.
- No świetnie, coraz lepiej! Widzisz… lubię bajki. A twoja robi się ciekawsza z każdą chwilą. Tylko muszę wykazać pewną subtelną lukę w tej fabule. Co to ma wspólnego ze mną? Przecież jestem tylko nieletnim mechanikiem, który „oficjalnie” o niczym nie wie…
Palce lewej dłoni przejechały gładko po powierzchni szyby. Z mroczną fascynacją.

- Jeśli mafia dorwała właściciela i jeżeli wampiry dowiedzą się o kimś kto ma w sobie moc to cóż… albo ci powykręcani psychopaci zaczną Cię badać, co skończy się twoją śmiercią, albo, co bardziej prawdopodobne… mafia po prostu Cię rozstrzela za to ze jesteś tutaj pracownikiem i możesz mieć ich zasraną księgę rachunkową.
Zasępił się. Nieznacznie. Z jakiegoś powodu ciężko mu było uwierzyć w którykolwiek z podanych przez nią argumentów, ale fakt nieobecności starego działał pobudzająco na jego i tak już mocno wybujałą wyobraźnię. Kolejny uśmiech. Uwodziciela?
- Ojoj. Tak ładnej dziewczynie nie przystoi tak brzydko kląć…
Zbliżył się do niej i zachichotał przewrotnie. Przez chwilę sprawiał wrażenie jakby miał zamiar pogładzić ją po policzku. Po czym uniósł klucz francuski, który znajdował się na biurku pracodawcy, zamachnął się i… rozbił szkło gabloty. Drobiny opadły na ziemię z głuchym oddźwiękiem, zaś Webber podszedł i wyjął specyficzny przedmiot.
- Heh. No dobrze. Skoro w swym szaleństwie twierdzisz, że właśnie ściga nas cały świat, to jedna, mała kradzież nie zrobi chyba wielkiej różnicy…


Trzymał pięknie zdobioną, srebrną szablę. Stary nie był fanatykiem militariów, ale jeśli wierzyć historiom, które regularnie opowiadał, podczas jakiejś wojenki piastował dość wysokie stanowisko. Ślepia zalśniły Arthurowi z ekscytacją. Sprawdził ostrze okiem znawcy. Mimo, że broni daleko było do doskonałości, nie istniał na niej pojedynczy ślad rdzy.
- Jak już mówiłem, broń palna nie jest dla mnie. Broń biała z drugiej strony…
Machnął pozyskanym ostrzem kilkakrotnie. Jak na kogoś, kto zapewne w życiu nie trzymał takiego oręża… zdecydowanie radził sobie zbyt dobrze. Jego ruchy były szybkie, płynne i wyćwiczone. Emanowały własnym, specyficznym stylem.
- Nadal nie mogę uwierzyć, że ktoś mógłby… Bah! A właściwie, co mi zależy? Mówisz, że ścigają nas zbójcy? Uciekajmy więc czym prędzej, moja Szeherezado!
Uwolnił kolejną salwę śmiechu. Całkiem beztroskiego? Pełnego nieskrępowanej radości? Doskoczył do tylnich drzwi i niezwłocznie je otworzył. Upewniwszy się, że nikogo nie ma na zewnątrz przybytku, zapraszająco wskazał wrota dłonią.
- Któż śmie twierdzić, że rycerskość umarła? Panie przodem…
Nie wiedział skąd w jego głowie pojawiały się te słowa. Nie miał pojęcia dlaczego wziął ze sobą szablę, ale po prawdzie… wcale go to nie obchodziło. Czuł jak coś, jak jakaś niesprecyzowana, twórcza siła, narasta wewnątrz jego osoby. Uwalnia wspaniałe, nieznane dotąd emocje. Pobudza go. Daje swobodę… i z każdą chwilą staje się bardziej intensywna.
 
Highlander jest offline  
Stary 30-01-2010, 17:26   #20
 
Vampire's Avatar
 
Reputacja: 1 Vampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znanyVampire wkrótce będzie znany
Andy wszedł powoli i spokojnie, nie był świadom tego, iż jego przyjaciel otworzył książkę ani tego, iż ja zniszczył, jednak gdy zauważył ten uśmiech coraz bardziej zaczął się obawiać o siebie i swoje życie, jedyna myśl jaka mu przechodziła to to, ze coś poszło nie tak...ale z drugiej strony - co mogłoby pójść nie tak
- Usiądź proszę. - wstał i wskazał miejsce przy biurku.
Andy podszedł i usiadł posłusznie przy biurku. Diego powoli również zasiadł na swoim miejscu i bez zbędnego pytania nalał whiskey do szklanki i postawił przed nim. Andy siedział spokojnie i przyglądał się Diego i swojej szklance.
- Widzisz, przyjacielu... przepraszam że Cię tutaj ściągnąłem, ale jest pewna sprawa, która niestety poniekąd wadzi nasze interesy. To w sumie drobnostka, lecz wszystko musi być zawsze wyjaśnione, nieprawdaż?
- No... jeśli jest taka sprawa czy sytuacja to powinna być wyjaśniona...tak mi się wydaje.
- To świetnie, że tak myślisz. Jednak mam pytanie... Czy ten, komu przekazałeś tą książkę jest zaufaną personą?
- Willy? Znamy się od lat! Jak dotąd żaden sekret czy tajemnica jaką mu przekazałem nie ujrzała światła dziennego, przynajmniej nie z jego ust.
- Kim on w ogóle jest?
- Willy? Jego rodzina pochodzi z Wiednia... Są to jacyś szlachcie chyba czy coś...
Andy zamyślił się i pociągnął łyk ze szklanki - Na pewno są bardzo bogaci i wpływowi... ale także sympatyczni, są tutaj ambasadorami, czy innymi dyplomatami.
Diego skrzywił się. "Nie będzie można się go pozbyć, zbyt ważny skurczybyk". - Dlaczego ktoś taki jak „on” zadaje się z kimś takim jak „Ty”?
- Nie wiem, zwierzęcy magnetyzm... jakoś wyszło ze się zaprzyjaźniliśmy
- Wracając do tajemnicy... To był w takim razie pierwszy raz, kiedy jej nie dotrzymał
Andy zdziwił się i powiedział przerażonym głosem:
-jak...jak to nie dotrzymał? Dostał księgę i na hasło o kufrach Atlantydy miał ja oddać tobie i po wszystkim…
-Chciał ją oddać... ZNISZCZONĄ I PRZECZYTANĄ! – wrzasnął. Andy mało nie spadł z krzesła i rzekł cichym przerażonym głosem:
- Jak...jak to przeczytana i zniszczona? Przecież on nie miał jej nawet otwierać!
- Nie miał... Ale otworzył i zdezelował pierwszą stronę! Jesteś idiotą Andy, że dajesz książkę antykwariuszowi myśląc, że nie przeczyta? Nie wiem jak on to zrobił, ale jestem niezadowolony. Jak mi to zrekompensujesz?
-Nie...nie wiem... to znaczy...- widać, iż Andy się zamyślił - Wiem, ze Yale będzie wyprawiać wesele 15-tego stycznia i tam będzie jakieś spotkanie także w biznesie i nie wiem czy zostałeś zaproszony ale znam kogoś kto wysyła zaproszenia na wesele
i jakbyś chciał tam wpaść.
- Załatwisz mi dwa takie zaproszenia, jasne?
- Bez problemu, na jutro osobiście je przyniosę, będą gotowe tak po południu
- Dobrze. Ale żeby to mi było ostatni raz!
- I będzie...- Andy wstał - Ale jeśli maja być na jutro to ja musze już uciekać żeby je załatwić na jutro.
- W takim razie do widzenia, miłej drogi... – odrzekł Diego wstając.
Po tych słowach Andy się ukłonił i ruszył do wyjścia niknąc w tłumie przemierzającym miasto.

Diego zaraz po rozmowie zawołał John’a, który opowiedział mu o tym, o czym się dowiedział, czyli konkretnie niczego. Zniesmaczony lekko tą nowiną ubrał się, naładował na wszelki wyrazem broń i razem z John’em ruszyli ponownie do tego antykwariusza.
Podróż trwała nie długo, dotarli tam około godziny 20. Diego znów kazał mu zostać w pomieszczeniu z książkami, sam zaś zapukał do gabinetu tegoż że Williama i nie czekając na odpowiedź wszedł do środka.
 
Vampire jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 07:49.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172