Kilka odpowiednio dobranych słów sprawiło, że Philip znalazł dwóch towarzyszy do niezbyt legalnej wyprawy po lesie. Bo po co męczyć wspaniałych opiekunów którzy mają tyle na głowie jakąś mało ważną informacją o wyjściu poza teren obozu? No właśnie. Tym bardziej, że Philipowi udało sie znaleźć idealne miejsce do przejścia przez płot, nawet nie pojawiając się w okolicy głównego wyjścia. Wystarczyło przytargać krzesło z jednego z bungalowów i tadam - przejście gotowe! Hop na krzesło, oprzeć nogę o dziure w płocie i na drugą stronę! 
- Ktoś z was chce iść pierwszy? - zapytał z uśmiechem, zdejmując przy tym plecak. 
John tylko poprawił palcem okulary by ułożyć je bezpieczniej na nosie i odkaszlnął. Na jednym ramieniu wisiał skórzany plecak, mały, wziął tylko latarkę, udało mu się przeszmuglować zapalniczkę i parę innych pierdół (później je opiszę :D). Zerknął na dziewczynę która jeszcze się nie odezwała.
Kathy właściwie nie brała żadnych zbędnych rzeczy. Po prostu, tak jak stała, tak poszła. Nie potrzebowała nic więcej. Wiedziała, że dwójka surwiwalowców weźmie tonę dodatkowego ekwipunku.
Brown wychwyciła spojrzenie chłopaka
- Idę. - Powiedziała i poszła za nim.
- Pomóc ci przejść czy sobie poradzisz? - zapytał, podając nawet rękę. 
Brown lekko się zdziwiła. Ktoś oferuje pomoc. Jej?!
- Dzięki? - Powiedziała z lekkim wahaniem w głosie i przyjęła pomoc. Philip pomógł przedostać się jej na drugą strone na tyle, na ile mógł, by nie zostać przy okazji oskarżonym o inne intencje niż zwykłe niesienie pomocy. Następnie przeniósł wzrok na Johna.
- A ty? Poradzisz sobie czy pomóc? 
- Dam sobie radę sam  - przerzucił plecak przez ogrodzenie, powoli i ostrożnie wlazł na krzesło i przeszedł przez płot zeskakując na drugą stronę. Plecak znów wylądował na ramieniu, a okulary zostały znów poprawione.
- Dobra. Uwaga, przerzucam plecak. - gdy tylko zasygnalizował swoje plany, natychmiast przeszedł do ich wykonywania. Bum, kawałek materiału wraz z zawartością upadł na trawe, całkiem skutecznie się w niej kamuflując. Chwilę później tuż obok niego wylądował i sam Philip. Nim jednak go wziął, przeciągnął się i rozejrzał. 
- Wolność! - stwierdził wyszczerzony, po czym podniósł plecak i założył go. Ruszył kilka kroków do przodu, z początku nawet nie przejmując się towarzyszami. Po chwili jednak obejrzał się na nich, zatrzymując przy tym.
- Jeśli mogę zapytać - zaczął powoli - to właściwie czemu zdecydowaliście się pójść ze mną? 
- Chcę coś wynieść z tego obozu, a z samego siedzenia na łóżku nic nie dostanę. Poza tym ładno okolica, czemu by się nie przejść? 
Kathy miała już gotową odpowiedź.
- Powiedzmy, że zmywanie naczyń i wzdychanie na widok męskich klat nie jest zajęciem, o jakim marzyłam. Przynajmniej nie na tym obozie. - Spróbowała się uśmiechnąć. Może nawet nie wyglądało to tak makabrycznie, jak zwykle.
Philip, w reakcji na obie odpowiedzi, uniósł lekko kąciki ust. Nie ukryło to jednak lekko nerwowego ruchu brwi na widok uśmiechu Kathy. Może nawet nieco za szybko odwrócił wzrok. 
- Siedzenie na terenie obozu byłoby nudne. No to, idziemy? - nie czekając na odpowiedź ruszył dalej, wgłąb lasu.
- Tylko nas potem wyprowadź z powrotem. Nie uśmiecha mi się błądzenie kilka dni po lesie, żeby potem pół wycieczki mnie szukało  - Burrows parsknął śmiechem na samą myśl.
- A ja jestem ciekawa kiedy zaczęliby nas szukać. I czy w ogóle zauważą nasze zniknięcie...  - Lekko się zamyśliła i poszła za nimi.
- Wyprowadze, spokojnie. Orientacje w terenie mam świetną. Lata praktyki, ha! - pozwolił sobie na małą dawkę szpanu. 
- A w obozie tak długo jak nie będą nas potrzebowali, tak długo nawet nie zdadzą sobie sprawy. Chyba, że został tam was jakiś bliski znajomy, ale ci, o ile są w porządku, nie biegną do nauczyciela posłusznie meldować o zniknięciu kumpla bądź kumpeli. 
-  Książka chyba nie pobiegnie do opiekuna, ani nikomu nic nie powie. Będzie milczeć jak martwy przedmiot  - mruknął John.
- Czyli co... Mieszkasz w jakimś buszu, czy jak?  - Kathy nie zwykła ukrywać swoich pytań. W końcu tak się chwalił... - A co do znajomych, to na pewno znajdzie się jakiś, który doniesie. Jak zawsze zresztą. Ale ja się tym nie przejmuję. 
- Gdyby rodzice mi pozwolili, to byłby ciekawy pomysł. - odparł rozbawionym głosem. 
- Nie byłoby zbyt ciekawie gdyby zaczęli nas szukać. Nie jestem pewien, czy udałoby mi się okłamać opiekunów. A podpaść tak szybko to niezbyt ciekawy pomysł. - stwierdził już poważnie, schylając sie przy okazji, by przejść pod niżej położoną gałęzią. 
- Mnie by pozwolili. Wszystko, byle się pozbyć z domu. - Odpowiedziała krótko. - A jakby zaczęli nas szukać, to pobawilibyśmy się w chowanego.
- Myślę, że to by im się jeszcze bardziej nie spodobało. - odparł wpierw na drugą kwestie. Zatrzymał się jednak, obrócił w stronę Kathy i z wyraźną ciekawością na twarzy zadał pytanie odnośnie tej pierwszej, pokazując przy okazji, że słucha, co samo w sobie było dosyć niesamowite!
- Nie dogadujesz się z rodziną? 
Okularnik milczał słuchając rozmowy towarzyszy.
- Ujmę to tak: nie bardzo lubią, gdy im się pałętam po domu. Wolą, żebym żyła normalnie, chodziła na zakupy z pozbawionymi umiejętności składania złożonych zdań koleżankami. A mnie się najczęściej po prostu nie chce. Lazy de dom. - Ostatnie słowa wypowiedziała już w sobie znanym języku.
- Czyli na dobrą sprawe, po prostu się nie dogadujesz. - uprościł Philip, przechylając przy tym lekko głowe.
- Dobrze, nie dogaduję się. Ale i tak pozwalają mi właściwie na wszystko. - Odpowiedziała z uśmiechem.
- Nie można było tak od razu? - zapytał, uśmiechając się przy tym lekko. Potem zaczął powoli iść, wciąż stojąc bliżej do towarzyszy podróży, odwracając się jedynie co jakiś czas, by sprawdzić, gdzie właściwie idzie i czy nie ma tam żadnych znaczących przeszkód. A o to w lesie było aż za łatwo. 
- A jak u ciebie? - zapytał, przenosząc wzrok na milczącą w trakcie rozmowy osobe. 
-  A jak ma być? Starsi męczą, ale nie narzekam  - mruknął John.
Kathy lekko się potknęła o wystający korzeń, ale natychmiast odzyskała równowagę.
- A tak w ogóle, to byliście tu kiedyś? Albo na podobnej wyprawie?
- Na wielu podobnych. Tylko, że pod namioty. Czasem nawet z minimalną ilością sprzętu czy zaopatrzenia. Jest to... dosyć ciekawe. - stwierdził, szczerząc się przy tym. 
- - Byłem na podobnych, ale zwykle się nudziłem  - rzekł John.
- Bo trzeba umieć się sobą zająć. No i najlepiej być z kimś. Albo z kilkoma ktosiami, bo samemu zawsze będzie nudno. - stwierdził to głosem z gatunku “tak było, jest i będzie”.
- Tak, z kilkoma ktosiami, zwłaszcza jak te ktosie wsadzają Ci łeb do tacy na stołówce 
- Cóż, to właściwie mój pierwszy raz. - Kathy nie przejęła się jak to brzmiało i mówiła dalej. - Chyba powinnam czuć jakiś dreszczyk emocji, czy coś w tym stylu, jednak na razie poczułam tylko frustrację i nudę. Czyli zwykły, domowy standard. 
- Nie koniecznie musisz jeździć na takie wyprawy z tym typem... nie, ludzi to złe słowo. To zwykłe skurwysyństwo. - po przeklnięciu nagle przeniósł błyskawicznie wzrok na Kathy.
- Wybacz słowo. - stwierdził, święcie przekonany, że przy płci pięknej takich słów się używać nie powinno. 
- Ponieważ obozy nie są od tego, żeby myć talerze czy szwędać się z przewodnikiem. Tu chodzi o nutkę adrenaliny, samotne wędrówki, poczucie się jakby trzeba było walczyć o przetrwanie. Chociaż ja pewnie przesadzam. - stwierdził, wzruszając przy tym lekko ramionami po czym obrócił się, dzięki czemu mógł przyśpieszyć.
- E tam, w pracy mamy jest o wiele gorsze słownictwo. - Wzruszyła ramionami.
- Moja wina, że te ciołki zapisują się na każdą wycieczkę? 
- Wycieczki to nie tylko szkoła. - odparł krótko. 
- A szkoła to nie tylko wycieczki. - Dodała. - A co... powiecie o podróży?...  - Zadała męczące ją od dłuższego czasu pytanie.
- Nie byłem nigdy za granicą. W samej najbliższej okolicy jest mnóstwo rzeczy do odkrycia, po co wyjeżdżać dalej? 
- - Tjaa...  - westchnął i zamilkł.
- Aha... - Czyli raczej nikomu nie chciało się dyskutować o skutkach wypadku, jakich byli świadkami podczas podróży... - Która właściwie godzina? Bo mój organizm przypomina mi o zgubnych skutkach niedożywienia, a zapomniałam zabrać mój zapas herbatników... 
- Zdecydowanie nie. - uciął krótko, pokazując, że nie ma ochoty wracać do tego tematu. Jego ciało także to pokazało, ponieważ musiał powstrzymać kolejny odruch wymiotny. Łza wypłynęła z jego oka po tej walce z własnym organizmem, podczas której zmuszony został się zatrzymać. 
- Jeżeli nie brzydzisz się konserw i bułek, to mam w plecaku troche jedzenia. - powiedział nieco przytłumionym głosem, idąc dalej. 
Kathy lekko się skrzywiła, słysząc o konserwach. Pamiętała, co o nich mówił ojciec. - Cóż, na razie podziękuję. Za to nie zdziwcie się, gdy po powrocie rzucę się na wszystko, co można zjeść. 
- Jak wolisz. - odparł, wzruszając przy tym ramionami. Krótka chwila wystarczyła mu by dojść do siebie. 
- Szkoda tylko, że ten las nie przypomina tych z mitów o bohaterach z Irlandii... Tam las, żeby w ogóle istniał, musiał być obłożony siedmioma klątwami, mieć ze trzydziestu czarowników i musiało w nim zginąć kilka setek bohaterów. Co najmniej, Zresztą, nie tylko w tych mitach. W książce wydanej całkiem niedawno przeczytałam, że w jednym nie do końca zwykłym lesie zginęło kilka tysięcy ludzi... Las Ezry to to się nazywało, czy jakoś tak... Nie pamiętam do końca. Ale książka, że tak powiem, trzymała w napięciu w tym właśnie momencie... - Oj, Kathy się lekko rozgadała...
- Las to wciąż nic w porównaniu do dżungli. A książka jest niczym w porównaniu do historii. - stwierdził lekko tajemniczo. 
- Kojarzycie Nową Gwinee? 
- Niektóre opowieści są lepsze, niż rzeczywistość. Zwłaszcza, gdy nie wiesz gdzie zaciera się granica między fikcją, a prawdą... Ale ja kojarzę, mój dalej.  - Odpowiedziała.
- O drugiej wojnie światowej musieliście słyszeć. Japońce zajęły znaczną część tej wyspy, szykowali się także do inwazji na Australie. Jednak nasze wojska wygrały kilka bitew morskich, między innymi na Morzu Koralowym. W końcu wylądowały także na wyspie. Udało im się zająć najważniejsze porty i odciąć żółtych od dostawy zaopatrzenia. Jednak tym nie było na myśl się poddawać. Wycofali sie wgłąb dżungli, gdzie nie było ich łatwo znaleźć. Mimo tego, że nie było tam żadnego pożywienia, wciąż nękali naszych żołnierzy, wielu z nich zaginęło. W końcu jeden z patroli odkrył obóz Japończyków. - Philip zawiesił na chwilę głos i zatrzymał się. Potem, wpatrując się w ściółkę, zaczął mówić ciszej. 
- Na samym środku obozu było ognisko, które jeszcze się tkliło. Wyglądało na to, że żółci wynieśli się stamtąd niedawno, nie wiadome jednak było, dlaczego. Uważając na pułapki, nasi zaczęli ten obóz sprawdzać. Jednak były tam rzeczy straszniejsze od pułapek. Na drewnie leżało coś, co wyglądało na przypaloną rękę. Dokładniej rzecz biorąc, ludzką, przypaloną rękę, lekko nadgryzioną. W jednym z rowów znajdowało się kilka ciał, zarówno Japońców jak i naszych, całych pokrytych muchami. Gdy udało się je odgonić, aż nadto widoczne było, że zostali zabici dla mięsa, które zostało skrupulatnie oddzielone od ich ciał. Wtedy patrol usłyszał jęk dochodzący z jednego z namiotów. Znaleźli tam zagubionego przed tygodniem Amerykańskiego zołnierza, któremu Japońcy wycięli łydkę, żeby mieć co zjeść. Jednak nie chcieli, żeby reszta mięsa się popsuła za szybko, więc zostawili go żywego, nie dając mu nawet wody i pożywienia. Gdyby nie to, że znalazł go patrol, prawdopodobnie skończyłby na ruszcie... co gorsza, to jest prawdziwa historia. - zakończył, obracając się w ich kierunku. 
- Wracamy zanim zaczną na szukać? - dodał po chwili, uśmiechając się do tego lekko, co po tej opowieści mogło wyglądać dosyć bezczelnie. 
- - Gdzie to wyczytałeś? Przecież to jest tak fikcyjne jak złote kucyki w krainie tęczy  - mruknął. Nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia.
- W książkach historycznych. - odparł.
- Albo to moja popieprzona psychika, albo mój niezrównany żołądek, ale po tej opowieści zrobiłam się jeszcze bardziej głodna. Wracajmy. - Powiedziała entuzjastycznie Kathy.
Philip zaprowadził ich z powrotem do obozu. Wejście od tej strony było trudniejsze z powodu braku krzesła, jednak kilka gałęzi załatwiło sprawę.