Szli. Tylko tyle. Prali ciągle naprzód, trasą, którą dzień wcześniej tu zawędrowali. Bear był najlepszym kandydatem na przewodnika po śmierci Mounta. Paquet z pewnością się do tego nie nadawał, wbrew wszystkim naukowym opinią, mężczyźni nie zawsze dobrze orientowali się w terenie, a on był tego doskonałym przykładem. Każdy powinien robić to co potrafił najlepiej. Dzięki temu będą mogli przetrwać. Szedł blisko Arisy, zaciskając ręce na prowizorycznej pochodni i rakietnicy, którą znalazł w namiocie Mounta. Były trzy pociski, z czego jeden oddał Bearowi, by każdy miał po tyle samo.

Nie wiedział kiedy to się stało. Ciągle szedł blisko dziewczyn, a nagle jakby zasłabł, czy zapadł w krótki sen, i ocknął się tylko w towarzystwie Johna i Arona. To nie mogło stać się tylko przez jego słabą orientację w terenie, czy senność...
- Ari! Ange! - krzyczał na całe gardło. Milkł i nasłuchiwał odpowiedzi. Nic. Znów powtórzył wołanie.

Serce zaczęło mu bić mocnej, chciał rzucić się w las, licząc, że łut szczęścia doprowadzi go do reszty grupy. Kiedy jednak zrobił pierwszy krok, zamarł. Bestia pojawiła się jakby z znikąd. Na jej widok wzdrygnął się i wstrzymał oddech. Strach wzmógł się w nim, kiedy ta cienista istota wskazała na niego, a jej głos rozbrzmiał mu w głowie. Z początku nie wiedział, o czym ona mówi. Dopiero po chwili zrozumiał.

- Nie wierzcie mu. Jak go posłuchacie, to zrobi z wami to samo co z Mountem - mówił, opanowując głos. Wyciągnął rękę z rakietnicą w stronę Johan. - Trzymaj i strzelaj jakby to coś się ruszyło. Mam plan.

Westchnął przeciągle. Aron i John mogli dać się omamić bestii, ale z tym już nie mógł nic zrobić. On sam wiedział, że potwór kłamie i… obawia się czegoś. Gdyby chciał, to mógłby przecież zabić ich tak samo jak Mounta. Jednak nagle naszło go na rozmowy. Bruce nie był zbyt bystry, ale wiedział, że coś było nie tak. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął talizman. Ręka mu się trzęsła, a strach zdawał się sięgać zenitu, jednak wiedział, że musi coś zrobić.

- Jakby mnie zaatakował, to strzelaj - powtórzył Bruce. - Zaufajcie mi, a… jakbym zginął, to zaopiekujcie się dziewczynami. Nie pozwólcie, by to coś postawiło na nich łapska. To boi się talizmanów. Po to Indianie je zrobili. By odstraszać bestię. Dlatego teraz chce byście to wy mnie zabili. Strzelaj jakby się na mnie rzucił, a jakbym skończył w takim stanie jak Mount… To rozwal mi czaszkę… - Ostatnie słowa skierował do Johna.

Bruce musiał coś zrobić. Bał się, ale nie mógł być bezczynny. Wyciągnął rękę z talizmanem w stronę bestii i zaczął powoli iść w jej kierunku. W drugiej dłoni trzymał pochodnię, którą w razie czego mógł się bronić. Spojrzał w cieniste ślepia bestii, zastanawiając się, czy będzie to ostatnia rzecz, jaką będzie dane mu zobaczyć.

Blada twarz przeciskała powietrze przez nozdrza do drżących płuc. Ciało było usztywnione przez stres zmieszany ze strachem. Scenariusz realizował powoli swoje punkty. Gdyby mogła wybierać, wybrałaby niewiedzę. Wolałaby być jak reszta, pływająca w strachu i mająca nadzieję na ucieczkę. Wcięło Bruca, a dziewczyna nie mogła odżałować tego, że tak szybko do niego się dobrano. Sprawy zaczęły się rozpadać. Przy robieniu oznaczeń Arisa przerzuciła się na wodoodporny marker, by zapisywać po sobie okruszki na zaklejonej taśmie. Numerki, które zaczęła od obozowiska, inicjały i ogonek wskazujący kierunek, w którym się udawali... Ten wskazywał miejsce do którego poszli, gdzie "zawinęła się mapa" i jeszcze raz w ten sam sposób odwiedzili to samo miejsce. Jak miała to zapisać na przyklejonej taśmie?

- Bear, powiedz mi, że szliśmy w linii prostej i nie było takiej możliwości, że moglibyśmy zrobić kółko - wypytywała się z takim samym uparciem jak w sprawie czaszki.

Po odpowiedzi zagadała siostrę swojego chłopaka. Nie skomentowała jego zniknięcia, nie rozmawiała z nią na ten temat, nie pytała jak się czuje, nie pocieszała - trzymała się tylko swojego zadania.

- Ange, jesteś pewna, że nie robiliśmy kółka?

Fakty nie był sprzyjające. Przykleiła kolejny kawałek taśmy pod poprzednim.

Idąc w linii prostej ZNOWU tu jesteśmy. Trójka z nas WYPAROWAŁA. A.K.

- Ej! Gdzie ty leziesz?! - uniosła głos z osowiałej twarzy. Gość nie słuchał, a nie miała zamiarów walczyć z nikim na siłę.

"Kur*a..." - podsumowała rozgoryczona w myślach.

- Connor, wiem o tym wszystkim tyle, co wy... Indianie składają modły każdemu duchowi zwierzęcia, które zabiją, rozmawiają z duchami przodków. Wieżą, że we wszystkim jest jakiś duch - zrobiła chwilę przerwy, by w oddechu zebrać wszystko do kupy. - W namiocie zawiesiłam łapacz snów, który obudził mnie dosłownie na chwilę przed tym, jak cienisty duch nas napadł. Widziałam zielonosine kościste łapsko, które próbowało go jakby zerwać. To był tylko ułamek sekundy. Możliwe, że te same szpony zrywały amulety, których nie miałam już jak schować do plecaka. Łapacze zachowują się inaczej jak cienisty duch jest w pobliżu. Nie wiem, czy same z siebie czy to inne duchy pobudzały je do ruchu, by nas ostrzec. W nich coś jest. Jak zostały niszczone coś z nich wychodziło. Nie wiem, czy to było dobre, czy złe. Nie wszystko, co wygląda strasznie musi być złe... Przynajmniej tak jest w japońskich wierzeniach, nie wiem jak to się ma do indiańskich. W tej wielkiej czaszce też coś było. Jak Bruce wrzucił ją do ognia ona pękła i jej duch z niej uciekł. Nie wiem, czy był dobry, czy zły. Ale gdy duch traci swój "dom", ucieka i najwidoczniej szuka nowego miejsca. Mount umarł, to znaczy, jego duch uleciał według Indian, jego ciało było puste. Jakiś duch wlazł do niego i był w nim do momentu aż płomienie Ange nie wysadziły czaszki. Dlatego o nią pytałam. Cienisty potwór również ma wielką czaszkę. Przenoszą się z "domu" do "domu".

Dziewczyna starała się wyłożyć strażakowi wszystko w kompaktowej formie. Zachowała jednak dla siebie jednosłowne podsumowanie swojego scenariusza. Wprawdzie nie nawiązała do niego w żaden sposób. Był dla niej zbyt brutalny, by dzielić się nim ze wszystkimi. Gdyby to jednak nastąpiło... W pierwszej kolejności powiedziałaby Brucowi. Inaczej wątpiła, czy kiedykolwiek o nim wspomni.

- To coś na nas poluje. Jest inteligentne. Wyczekiwał aż ognisko w obozie zgaśnie, zaatakował tego... - wskazała ręką kierunek, w którym oddalił się Frank. Nie znając jego imienia powstrzymała się od określeń zastępczych. - Szedł po drewno, chciał podtrzymać ognisko. Wilki tak robią. Nie zaryzykują, wyczekają aż ognisko zgaśnie by się rzucić. Na grupę ciężko mu polować. Oberwał już dwa razy. Będzie chciał nas rozdzielić... JUŻ nas rozdzielił. Nie ma takiej możliwości, by się nieopatrznie zgubiła trójka. Nie ma takiej możliwości, byśmy nieopatrznie chodzili w koło. Cienisty duch się do tego przyczynił. Albo zawija czasoprzestrzeń, albo nie zawsze widzimy to, co na prawdę mamy przed oczami.

Której opcji Arisa była bardziej przychylna? Nie było to istotne. Bruca wcięło a wydostanie się z tego obszaru było albo utrudnione, albo niemożliwe. Przemieszczenia stało się bezcelowe, a mimo wszystko Arisa nie była w stanie skreślić chłopaka. Nie jego. Trzeba było ich odszukać. Nawoływanie i świecenie było znacznie tłumione przez las i pogodę. Duch skrzętnie to wykorzystywał. Na twarzy dziewczyny pojawił się chwilowy wymuszony kwaśny uśmiech.

- Trzeba ich znaleźć. Mogą być kawałek od nas. Nawoływanie i świecenie nic nie da. Wiemy, że duch miesza nam z oczami, ale czy miesza nam ze słuchem? Mamy butle z gazem, petardy i podpałkę. Cztery kilogramy propan butanu powinny wystarczająco je*nąć, by się o tym przekonać.

Czy była to jakaś możliwość? Czy cienisty duch będzie na tyle mocny w barach, by wymyślić coś na odgłos wybuchu rozchodzący się z prędkością 1225km na godzinę? Czas reakcji lekko większy niż cztery setne sekundy odległości w jakiej trzymał się z dala od ogniska, mógł być jakimś wyzwaniem. Arisa miała nadzieję, że kreatywność w doświadczeniu zawodowym sprawdzi się na kolejnym polu działania. Duch nie mógł być przygotowany na wszystko.

Gdy w końcu wyruszyli z obozowiska, Ange wraz z Bearem trzymali się z przodu. Kobieta pewna była, że Japonka przykleiła się do Bruce'a gdzieś z tyłu pochodu i w romantyczny do porzygu sposób ściska go za rączkę. No, cóż, przynajmniej się nie zgubi, niezdara jedna.
Niebieskooka była pewna swego. Jej orientacja w terenie była tak dobra, jak psa tropiącego i nie było szans na to, aby się zgubić, stąd też na twarzy kobiety wymalowało się ogromne zdziwienie, kiedy dostrzegła oznaczone przez Arisę drzewo.
- Niemożliwe... - mruknęła pod nosem podchodząc do drzewa i gładząc smukłą dłonią jego konar - Na sto procent nie zakręciliśmy. To musi być swego rodzaju trójkąt bermudzki... Dziwne tylko, że w tym miejscu... - jej głos był wciąż cichy i zamyślony. Westchnęła potężnie wypuszczając z płuc nadmiar powietrza i odwróciła się w stronę grupy, aby rozłożyć ręce w geście braku zrozumienia. Wtedy też dostrzegła, że Bruce zniknął, tak po prostu. Nie było jego, tego Buraka oraz okularnika.
- Gdzie jest mój brat? Nawet w takiej chwili robi sobie z nas jaja? - dopytała a jej zdziwienie obecną sytuacją jedynie narastało. Załamała ręce już całkowicie, przetarła czoło ręką. Nagle każdy "mądry" zaczął gadać o duchach i innych bredniach. Ange ponownie miała ochotę złapać się za głowę. Jak można tak pierdolić? W jakim oni świecie żyli? Fakt, to co się tutaj działo było nienormalne, ale jeśli to tylko halucynacje spowodowane tym, co dał im Mount? Przecież mógł chcieć ich omamić, a potem... Cholera wie, może oni właśnie leżą gdzieś jak na dragach a on wycina im nerkę?
- No ochujeliście totalnie, czy ktokolwiek tutaj myśli LOGICZNIE? Wiecie, logika, to taka bardzo mądra i ciekawa sprawa, a to o czym wy mówicie jest po prostu... Nie wiem jak można tak łatwo w to uwierzyć. Na pewno czymś nas otruł, mamy halucynacje, cokolwiek, ale nieee... Pewnie, lepiej wierzyć w rogate duchy zaklęte w plecionki. Spoko, fajnie, ale po Tobie Arisa się tego nie spodziewałam - spojrzała oburzona za odchodzącym Frankiem i machnęła wściekle ręką - A idź w pizdu! Następnemu odjebało! - przerzuciła oczami kręcąc głową, po czym poprawiła plecak i zaczęła się cofać
- Prawda jest taka, że jeśli błądzimy w kółko, to się cofać nie musimy by trafić na zgubionych, bo prędzej czy później nasze drogi się skrzyżują. Ale nieważne, chodźmy, bo nie ma czasu. I... Tym razem nie zabijajmy nikogo pochopnie. Przemyślałam sprawę i jeśli naprawdę czymś się zatruliśmy, to możemy przypadkiem zabić kogoś z nas. To z Mountem... To było nienormalne, ale myślę, że on nie żył już nim podjęliśmy działanie. To muszą być zwidy - kończąc to ruszyli razem z powrotem, po zagubioną trójkę.

Mimo sprzeciwu Beara Japonka kontynuowała swój wywód.

- Każda z tych butli to przynajmniej 20 godzin na pełnym gazie. Nie mamy materiałów, by zrobić z nich czegoś sensowniejszego. Widziałeś, co zostało z Mounta? Nie chciałbyś kombinować z tymi butlami gdy ten cienisty duch się pojawi.

Przerwała, gdy Ange wcięła się ze swoim światopoglądem. Na jej słowa uniosła brwi, nijak mogąc przypasować jej "spostrzeżenia" do osoby, którą miała za trzymającą się faktów i stąpającą mocno po ziemi. Wykład na temat logiki i zarzutów w stronę Arisy został odebrany podobnie absurdalnie jakie podejście grupy było dla Ange.

- Czy wy nie widzicie, że oni nie zgubili się samoistnie? Że w ciągu dwudziestu minut z dziesięciu osób zrobiło się pięć? Że jeśli nie zrobimy NATYCHMIAST czegoś nieprzewidywalnego to inaczej w takim tempie~ - urwała uświadamiając sobie pewną kwestię.

Ange nie miała pojęcia, co ją czeka. Nikt z obecnych nie miał. Wszyscy byli tak krótkowzroczni? Krótkowzroczni, czy tak zaślepieni, że nie dopuszczali do myśli tego, co nastąpi? Wszyscy mieli zakodowane w głowie słowa rodziców: "Wszystko się jakoś ułoży"?

Sytuacja co chwilę stawała się coraz bardziej beznadziejna, a widząc ujemną inicjatywę, na twarzy Arisy zaczął pojawiać się nerwowy uśmiech. Powoli kiwała głową dochodząc do wniosku, że takie decyzje tylko przyśpieszą nieuniknione. Radość rozpaczy napłynęła nie wiadomo skąd. Śmiała się pod nosem oszczędzając sobie widoku ludzi, którzy w pewności siebie skracali los, nie tylko swój, ale również i Bruca, który pozostanie jako osamotna ofiara w teatrzyku cienistego ducha.