Pierwsze, co zrobił po wyjściu z sypialni, to wymacał przy drzwiach włącznik. Energooszczędne żarówki wlały na całej długości korytarza wątłe światło, które z każdą chwilą nabierało wyrazu, rozgrzewając się do pełnej mocy, a Aiden stał przy drzwiach, niczym figura woskowa i nasłuchiwał, jakby spodziewając się... sam w sumie nie wiedział czego. Przez chwilę się wahał, po czym ruszył korytarzem. O dziwo, temperatura wróciła do normy i przestał dygotać. To było dziwne. Podejrzane. Nigdy wcześniej nic takiego nie miało tu miejsca. Pofilaktycznie sprawdził dwie sypialnie gościnne, ale niczego podejrzanego nie odkrył. Bo i w sumie co miał odkryć? Umysł podrzucał mu dziwne scenariusze, ale przecież nic się nie działo. Był w domu sam. Nikt się nie włamał, nikt nie chciał go zamordować. Dlaczego więc czuł się tak nieswojo?

Zamknął za sobą drzwi pokoju gościnnego i wrócił do zejścia ze schodów, które w dolnej części znikały w mroku, którego nie obejmowały żarówki z żyrandola na piętrze. Pierwszą myślą było wrócić do łóżka, ale coś mu podpowiadało, żeby jednak sprawdzić parter. Westchnął ciężko i ruszył na dół, omijając skrzypiące schodki i od razu przypominając sobie, jak za dzieciaka zjeżdżał po poręczy, dostarczając rodzicom nie lada atrakcji, zwłaszcza, że balustrada na dole była całkiem wysoko względem podłogi. Teraz pewnie musiałby się odpychać nogą, żeby przejechać choć parę centymetrów. Ach, te wspomnienia. Intuicyjnie przeskoczył skrzypiące schody i aż lodowate igiełki przeszły mu wzdłuż kręgosłupa, gdy usłyszał za sobą charakterystyczne naprężenie desek. Zupełnie, jakby ktoś schodził za nim! Zeskoczył szybko na parter i na południowej ścianie, nieopodal schodów, przydusił włącznik. Żółte światło rozświetliło szybko korytarz i połączony z nim kinkiet na tyłach domu.


Nikogo nie było. Nikt za nim nie schodził. Aiden westchnął ciężko i przejechał dłonią po włosach. Pewnie mu się tylko wydawało, w końcu umysł potrafił kręcić swoje własne filmy, podatny na odpowiedni grunt. Przez dłuższą chwilę nasłuchiwał, ale jedyne, co doszło jego uszu, to miarowe klikanie zegara z kukułką wiszącego w salonie i wiatr uderzający o nieszczelne okna kuchni. Na wszelki wypadek sprawdził drzwi wejściowe, przyduszając klamkę - były zamknięte. Przeszedł się jeszcze po parterze, sprawdzając wszystkie pomieszczenia, po czym ruszył na górę, do sypialni. Dobrze, że zawczasu wziął sobie urlop i rano nie musiał wstawać do roboty, bo był prawie pewien, że nie zmruży oka do rana. Ilekroć odwiedzał dziadków, nigdy nie zdarzyło się, żeby w miejscu, w którym spał temperatura spadła aż tak drastycznie i żeby słyszał jakieś podejrzane odgłosy. Jedynym wyjściem było zadzwonić z rana do mamy i umówić się z nią na lunch, żeby delikatnie wypytać o to, czy kiedyś miała do czynienia z podobną sytuacją.

Kamień spadł mu nieco z serca, gdy po powrocie do sypialni okazało się, że temperatura wróciła do normy. Z drugiej strony, wciąż zastanawiało go, co tu się działo - nie wierzył w duchy, choć za małolata czytał, że na Wyspach zdarzały się nawiedzenia, zawsze jednak uważał, że to zwykła pogoń za sensacją i głupoty dla łatwiowiernych. Pierwszy raz doświadczał czegoś, co nie dało podeprzeć się żadną logiką, żadnymi sensownymi argumentami. Raz jeszcze podszedł do okna, ziewając przeciągle - na zewnątrz podniosła się gęsta mgła, a okolica wyglądała dość upiornie.

Przetarł piekące oczy i położył się do łóżka. Ciało domagało się snu, ale umysł mimo wszystko analizował to, co się wydarzyło przed kilkoma minutami, pozostając czujnym i aktywnym. Aiden nakrył się kołdrą i próbował zasnąć, ale sen nie przychodził. Nie dziwił się, ta sytuacja zupełnie wybiła go z rytmu i rozbudziła. Ledwo przekręcił się na drugi bok, a jego uszu doszedł głośny, paskudny zgrzyt, na który aż się skrzywił, a moment później poderwał do pionu, zerkając w stronę źródła hałasu.

Oniemiał, gdy na szybie dostrzegł pięć wyrytych w szkle rys, a chwilę potem wystrzelił jak z procy z łóżka, niemal potykając się o łóżko.
- Co, do kurwy!!! - Krzyknął, choć bardziej zapiał niczym chłopiec z mutacją przez ściśnięte strachem gardło. Przez plecy przeszedł mu lodowaty dreszcz, a serce waliło, niczym skaczący po klatce królik.
Nie zastanawiał się, co się właśnie działo, tylko chwycił komórkę leżącą na szafce nocnej i wypadł z pokoju, zbiegając co drugi schodek na dół. Na samym dole prawa kostka nieco się przekręciła, ale zdołał utrzymać równowagę i jej sobie nie skręcić. Syknął tylko, gdy ból rozlał się nieprzyjemnie po stopie. W mig pozapalał na parterze światło i wskoczył do salonu, zerkając w stronę schodów.

Co-się-do-cholery-tutaj-działo! Czyżby w domu rzeczywiście objawiła się jakaś siła z innego świata? Duch? Ciężko mu było w to uwierzyć, ale najprawdopodobniej tak właśnie było, w końcu widział, jak rysy na szybie pojawiły się samoistnie, niczym wyryte przez niewidzialną dłoń. Setki myśli przelatywały mu przez głowę. Nie mógł zadzwonić do rodziców, ani tym bardziej do nich jechać, bo co by im powiedział? Że w domu straszy? Wzięliby go za wariata, a ojciec żartowałby sobie z niego przy każdej rodzinnej imprezie. Do sąsiadów też się przecież nie wprosi na nocleg, nie mówiąc już o dzwonieniu po znajomych, przecież był środek nocy.

Musiał zostać w domu. Przeczekać do rana, a potem pomyśleć, co dalej. Zamknął drzwi do salonu, zostawiając w korytarzu światło, po czym położył się na sofie, nasłuchując. Był pewny, że nie zaśnie do rana, ale co innego miał robić? Odpalił telewizor, wrzucając BBC, gdzie leciała powtórka jakiegoś filmu. Mało go to interesowało, ale przynajmniej przerwał tę paskudną ciszę. Co jakiś czas zerkał to na zegar na ścianie, to w stronę drzwi do salonu. Miał nadzieję, że nic podejrzanego już się nie zdarzy...

Wybudziły go hałasy dochodzące z zewnątrz. Było jasno, co oznaczało, że udało mu się zasnąć. Nawet nie wiedział, kiedy to się stało. Po prostu odpłynął. Ziewnął przeciągle, przetarł oczy i zebrał się z sofy. Mimo, że była wygodna, to spał w jakiejś poskręcanej pozycji i musiał teraz rozprostować zastane ręce i nogę. Wcale nie czuł się wyspany. Ba, najchętniej wróciłby do łóżka i przekimał się do wieczora, ale obowiązki mu na to nie pozwalały. Poczłapał niczym zombie do kuchni, wsypał podwójną kawę do dużego kubka i zalał wrzątkiem, gdy woda się zagotowała. Chwilę później zniknął w łazience - musiał wziąć prysznic, może to go chociaż trochę rozbudzi, nim kawa wystygnie na tyle, by dało się ją wypić.

Jak to bywało w starych, angielskich domach, drzwi do kabiny prysznicowej wykonano z mrożonego szkła, przez co nie było dobrze widać wnętrza, jednak Aiden i tak dostrzegł jakiś niewielki kształt leżący na dnie kabiny. Zaskoczony, zmarszczył brwi i podszedł ostrożnie do drzwiczek, skupiając wzrok na kształcie za szybą. Był czerwono-brązowy, wielkości dość dużego dziecka. Chwycił za klamkę i zawahał się na moment, gdy umysł zaczął podsuwać mu najdziwniejsze scenariusze, jednak ostatecznie nacisnął na nią i pchnął drzwiczki. Te zaskrzypiały głośno, ukazując leżący w brodziku zrolowany dywanik toaletowy, na którego ze słuchawki prysznicowej miarowo kapała woda. Nie było szans, żeby to on go tam wrzucił, bo i po co?
- Co tu się, kurwa, wyrabia! - Warknął, ale odpowiedziała mu jedynie głucha cisza.
Szybkim ruchem wyciągnął dywanik, wycisnął go nad wanną i rzucił na grzejnik w łazience. Był wkurzony i zdezorientowany. Najpierw te dziwne sytuacje w nocy, a teraz dywanik pod prysznicem. To nie było normalne. Tak, jakby coś lub ktoś z nim tutaj było. Najciekawsze, że nigdy wcześniej nic takiego nie miało tu miejsca.

Próbując nie myśleć o tym za wiele, wskoczył pod prysznic i spędził około dziesięciu minut pod ciepłym strumieniem wody. Wychodząc z kabiny, zerknął w lustro i aż odskoczył, gdy dostrzegł w odbiciu przemykający szybko korytarzem cień. Odwrócił się, czując jak włosy stają mu dęba i mokry, przepasany ręcznikiem wyszedł z łazienki, rozglądając się w obie strony. Korytarz był zupełnie pusty. Czyżby po nocnych wydarzeniach zaczęło mu odbijać i widział rzeczy, których tak naprawdę nie było? Ale przecież ktoś wyrył kilka bruzd w szybie i wyraźnie czuł lodowatą temperaturę w sypialni. Zarzucił szlafrok, wypił kawę, oglądając jednym okiem jakiś program na BBC i zadzwonił do mamy, umawiając się z nią na lunch. O dziewiątej przyjechali robotnicy, żeby ocieplić bojler i rury, więc Aiden zostawił ich z robotą, zabierając się za własną.

Nadeszło Halloween, więc przydałoby się trochę udekorować dom. Dobrze, że kilka dni wcześniej kupił zapas dyń i różnych pierdółek mających nadać budynkowi nieco klimatu. Lubił to święto odkąd pamiętał i stało u niego na równi ze Świętami Bożego Narodzenia, jednak dzisiaj czuł się trochę zmieszany tym, co działo się w nocy. Może rzeczywiście jakiś duch chce się z nim skontaktować? Tylko ciekawe po co i dlaczego właśnie teraz, skoro przyjeżdżając do dziadków, nigdy nie zauważał niczego dziwnego. A może po prostu jako dzieciak nie chciał zauważać. Z szopy przyniósł drabinę, wystawił wszystkie potrzebne dekoracje na werandę i zaczął pracować. Dzień był chłodny i rześki, czuć było w powietrzu zbliżającą się, zimną jesień. Najpierw pod sufitem podwiesił papierowe nietoperze, upewniając się, że dobrze je zabezpieczył przed zdmuchnięciem przez wiatr, potem poustawiał dyniaczki i dwie wiedźmie miotełki nieopodal drzwi. Nie zajęło mu to wiele czasu, a przyozdobiona weranda wyglądała całkiem przyjemnie dla oka.


Odniósł narzędzia i wrócił do domu, sprawdzając facebooka i twittera, gdzie dostał milion wiadomości od znajomych odnośnie wesołego Halloween. Poodpisywał, komu mógł, życząc tego samego i gdy dochodziła dwunasta wyjechał w stronę centrum na spotkanie z mamą. Tym razem wziął swoje BMW i3, gdyż mgła gęstniała coraz bardziej i poruszanie się rowerem mogłoby nie być zbyt bezpieczne. Jadąc do The Crabtree na Rainville Road w Fulham, miał nadzieję, że mama rzuci nieco światła na wydarzenia, które miały miejsce w nocy w domu dziadków.


Niestety, wywiad środowiskowy z mamą nie przyniósł żadnych rezultatów, co więcej, żartowała sobie z Aidena, że przecież jest już na tyle dużym chłopcem, że nie powinien obawiać się starego domu, w którym deski trzeszczą same z siebie, futryny walą przy najmniejszym podmuchu wiatru, a drzwi skrzypią tak, że mogłyby obudzić zmarłego. W jej opinii, na przestrzeni tych wszystkich lat, nie działy się tam żadne nadnaturalne i niewytłumaczalne rzeczy, więc nie widziała powodów, by nagle zaczęły się dziać. Pewnie któryś ze znajomych postanowił zrobić mu przedhalloween'owego psikusa - takie było jej tłumaczenie, ale Aiden wiedział, że to jest coś innego. Coś głębszego. I coraz częściej łapał się na tym, że uważał, że nie z tego świata. Dostał zaproszenie od rodziców na dzisiejszy wieczór, ale odrzucił je - miał zamiar spędzić ten czas w domu, zapewne popijając piwo dyniowe (raz do roku można) i oglądając horrory. Poza tym, pewnie dzieciaki będą krążyć falami po słodycze, więc nie zamierzał zawieść ich próchnicy.

Po lunchu pożegnał się z mamą, która musiała wracać do pracy, zahaczył jeszcze o Tesco, robiąc ostatnie zakupy na dzisiejszy wieczór i cmentarz, gdzie porozmawiał chwilę z dziadkami. Do domu wrócił delikatnie przed trzecią, gdy robotnicy zbierali się już do wyjścia, zdając relację z tego, co dziś udało im się zdziałać. Aiden pożegnał ich, po czym wrzucił telewizor i podkręcił głośność - nie cierpiał tej kłującej uszy, wszechobecnej ciszy. Będzie musiał sobie w końcu znaleźć jakąś kobietę i spłodzić gromadkę dzieci, wtedy ten dom będzie odpowiednio pełny i może wreszcie nabierze trochę radości. Mgła ustąpiła, więc postanowił wziąć rower i przejechać się po lesie za domem. Wysiłek fizyczny na pewno pomoże mu się nieco uspokoić i poukładać myśli.


Jeździł prawie czterdzieści minut, gdy wypadając zza zakrętu, ujrzał na załomie szlaku jakąś odzianą na czarno postać. Podjechał bliżej, marszcząc brwi i wtedy nieznajomy poruszył się, wyciągając długą rękę. Zakończona pazurami dłoń pokazywała na coś.


Aiden zerknął w tamtą stronę, ale niczego nie dostrzegł. Wszędzie były drzewa.
- Czy to są jakieś żarty? - Zapytał podniesionym głosem. - Jeśli to ty, Leighton, to zaraz skopię ci tyłek!
Postać w czerni nie odpowiedziała i nie poruszyła się, wciąż wskazując pazurem kierunek.
- Dobra, dosyć tego. Najpierw jakieś podejrzane rzeczy w domu, a teraz jakiś przebrany cudak. Doigrałeś się...
Zszedł z roweru i wtem usłyszał za sobą trzask dwóch łamanych gałęzi i odruchowo obejrzał za siebie. Nic. Cisza. Pusty szlak. Gdy odwrócił wzrok ku tajemniczej postaci... jej już nie było. Jakby rozpłynęła się w powietrzu. Aiden rozglądał się gorączkowo po lesie, jednak nikogo nie zauważył. Czy naprawdę widział to, co widział? Czy tracił zmysły? Zaczynał w to wierzyć, bo nigdy wcześniej nie zdarzały mu się takie rzeczy. Z bijącym ciężko sercem wskoczył na rower i pognał do domu, cały czas rozmyślając o tym dziwnym zdarzeniu.

Wziął szybki prysznic i zaczął przygotowywać się do wieczoru. Mgła znów podniosła się, otulając wszystko mlecznym oparem, przez co świat na zewnątrz wyglądał ponuro i dość niepokojąco. Mężczyzna wszedł na strych i pośród staroci i różnych szpargałów wygrzebał najpierw stary odtwarzach wideo, a następnie pudło pełne kaset VHS. No, może nie do końca, bo jakimś cudem znalazło się tutaj "Miasto żywych trupów" na Blu-Ray'u.


Klasyka kina grozy powinna być oglądana w klasycznym stylu, czyli na wysłużonym, trzeszczącym odtwarzaczu głowicowym. Zniósł sprzęt na dół i zainstalował go, a potem wrócił się po pudło z kasetami. Gdy zszedł ze strychu i znalazł się w salonie, zaskoczony stwierdził, że bardzo szybko nastała szarówka, na co wpływ miała z pewnością gęsta mgła za oknem. Przyniósł z lodówki piwo dyniowe i na pierwszy ogień wrzucił Nosferatu. Magnetowid z charakterystycznym dźwiękiem połknął plastikową kasetę i nawinął taśmę na głowicę. Seans się rozpoczął, choć Aiden nie mógł się na nim do końca skupić, jakby coś z tyłu głowy nie pozwalało mu się wyluzować. Odpisał na kilka kolejnych wiadomości na facebooku i powrócił do filmu. Wmawiał sobie, że to przez Halloween działy się te różne, dziwne rzeczy i jeśli zostanie tutaj, na sofie, spędzając ten wieczór przed telewizorem, nic podejrzanego więcej się nie zdarzy.

I nagle doznał olśnienia.
Pazurzasta, tajemnicza postać z lasu wskazywała na jego dom!