Pauline wpatrywała się posępnie w rękę posągu. Była ohydna, odpychająca i przerażająco realistyczna, a jednocześnie kobieta nie mogła od niej odwrócić wzroku. Trzymała jedną rękę przy ustach, zastanawiając się co wyniknie z ich obecnego odkrycia.

Powrót George’a do Londynu także ją niepokoił. Chciała wierzyć, że przyjaciel miał naprawdę ważne obowiązki, ale co, jeśli po prostu ich zostawił na lodzie?

Była też inna rzecz, która nie dawała jej spokoju…

- Moi drodzy, jest coś, o czym teraz myślę… - powiedziała do zebranych cichym, niepewnym głosem - Zakładając, że znajdziemy wszystkie części Simulacrum… czy to nie będzie niebezpieczne? Obecnie, Bractwo musiałoby zjechać pół Europy by go skolekcjonować, ale jeśli je wyprzedzimy, wszystko co będzie musiało zrobić to np: najechać nas w odpowiednim momencie. Posąg ma być niezniszczalny, ale zwoje których szukamy… co jeśli zamokły? Spłonęły w pożarze? Zostały zjedzone przez mole? Być może powinnam się cieszyć z tego, że idziemy powoli do przodu, ale… - zamilkła na chwilę - Przed nami tyle wyzwań i niewiadomych…

Przełykając kolejną porcję whisky Franz zastanawiał się, czy to już alkoholizm. Lepiej byłoby nie czekać, aż ze ścian zaczną wyłazić białe myszki. Powoli podszedł do barku i nalał sobie tym razem samej wody.
- Zwoi podobno było sześć. Co do jednego mamy pewną wskazówkę. Otóż gdy byłem z Eleonor z wizytą u Państwa Lorien gospodarz pokazał nam list z Lozanny od niejakiego Wellingtona. Twierdzi on w nim, że ma w posiadaniu zwój opisujący wygląd posągu.

Franz przepłukał usta i usiadł ciężko w fotelu. Wyprawa do Poissy wyczerpała go. Krzyż ciągle go bolał, tak jak i odciski na dłoniach.
- Biorąc pod uwagę, że najbliższą miejscowością, gdzie może być kolejna część posągu jest Mediolan uważam, że powinniśmy pojechać do Włoch przez Lozannę i złożyć wizytę Panu Wellingtonowi. Tylko co zrobimy z zaproszeniem naszego lekko nienormalnego Bennetta? Moim zdaniem powinniśmy je zignorować. Cokolwiek ma nam do przekazania z pewnością nie zrobi tego za darmo, a nie jest człowiekiem o kupieckiej uczciwości. Stąd nie należy wchodzić z nim w żadne interesy moim zdaniem – stwierdził Franz.

- Tak, też myślę, że powinniśmy pojechać do Włoch. W międzyczasie… gdzie przechowamy tą część posągu? W jakimś pilnie strzeżonym sejfie we francuskim banku? Weźmiemy ją ze sobą?- spytała Pauline.

- Zdecydowanie musimy to zabrać ze sobą – odezwała się Rita, która do tej pory siedziała, w milczeniu wpatrując się w szkaradne ramię. Zastanawiała się, ile jeszcze będą musieli przejść, by zebrać wszystkie części i zniszczyć diabelski posąg raz na zawsze? Ile będą musieli poświęcić, by tego dokonać?
- Co do Bennetta… - zaczęła, po czym zaciągnęła się papierosem, który trzymała w dłoni. Powoli wypuściła dym z ust. - Zgadzam się z tobą, Franz. Nie warto sobie nim zaprzątać głowy. Odwiedziłam go ostatniej nocy, chciałam spotkać się z tą walniętą Moirą…

Rita opowiedziała o tym, co zobaczyła tamtej nocy w posiadłości Zakonu i przekazała słowa Benneta.
- Wróciłam więc do taksówki i odjechałam czym prędzej. Już więcej nie zamierzam spotykać się z tym człowiekiem z własnej, nieprzymuszonej woli – dokończyła i zdusiła jeszcze tlącego się papierosa w popielniczce.
- Ta cała Ananda ma zdecydowanie nierówno pod sufitem. – Franz skomentował cierpko relację Rity. - A co do ramienia, to powinniśmy wziąć je ze sobą. W końcu i tak wszystkie części musimy zawieść do Stambułu. Można jednak spróbować ukryć to jakoś. Pomyślałem, by to oprawić w jakiś instrument. Może tubę? Jakiś niewinnie wyglądającą rzecz. W końcu będziemy mieli do pokonania parę granic, a celnicy potrafią być bardzo zasadniczy.

***

Oświadczenie Eleonor, że zamierza pójść na spotkanie z Bennettem zaskoczyła Franza. Spojrzał niepewnie na Ritę i po chwili zastanowienia wstał, by nalać sobie whisky:
- Biedna wątroba. – mruknął do siebie.
- No to zmienia postać rzeczy. Nie możesz iść do niego sama. – zwrócił się do Eleonor. - Nawet jeśli spotkanie wyznaczył w miejscu publicznym, to nadal jest niebezpieczny. Podejrzewam, że posługuje się czymś w rodzaju hipnozy, a że chce od nas wyciągnąć informacje nie dając nic w zamian, to niemal pewne.

Piekący smak alkoholu był niczym pocałunek. Tak przynajmniej twierdzili Irlandczycy. Bogowie tylko wiedzieli, jak bardzo ich kobiety musiały nie wylewać za kołnierz, by takie porównanie przyszło im w ogóle do rudych łbów.
- Pojadę z Tobą. Zbyt wiele naszych przyjaciół się już … - zamilkł szukając odpowiedniego słowa - wykruszyło.

Rita przyglądała się diabelskiemu ramieniu w ciszy. Kiedy pozostali dyskutowali nad dalszymi poczynaniami, Rita zastanawiała się, co tak właściwie teraz się stanie. Znaleźli pierwszą część posągu, to prawda. Oznaczało to jednak jeszcze większe zagrożenie, jeśli tylko ktoś się dowie o tym, że posiadają ten przedmiot. Kultyści, którzy zaatakowali profesora Juliusa, wkrótce będą deptać im po piętach, chcąc zdobyć przedmiot dla siebie. Czy byli na to gotowi? Czy potrafili się przed nimi bronić? Spojrzała po trójce przyjaciół, którzy pozostali na placu boju. Hrabia gdzieś zaginął, George wrócił do Londynu. Zostali tylko oni. Zmęczeni, przerażeni, niepewni.
Rita odpaliła papierosa. Tak naprawdę go odpaliła. Nie tylko po to, by się powoli tlił w jej dłoni, ale po to, by mogła się zaciągnąć. Rzadko to robiła. Zaczynała żałować trochę, że dała się w to wszystko wciągnąć. Może powinna pójść śladem swojego kuzyna i wrócić do Londynu? Albo wyjechać do Egiptu i towarzyszyć swojemu ojcu? Nie, zamiast tego pakowała się w jakieś okultystyczne bagno, którego nie do końca rozumiała. Wiedziała jednak, że wykonując to zadanie ratują nie tylko profesora, ale i być może cały świat. Dziwne było to uczucie. Bardzo przytłaczające.

W końcu zdecydowała się dołączyć do rozmowy. Zmierzyła też wzrokiem Eleonor, swoją przyjaciółkę - a przynajmniej za taką ją do tej pory uważała. Ostatnie wydarzenia doprowadziły do tego, że Rita zaczęła powątpiewać w relację, która je kiedyś łączyła. Czy mogła nadal jej ufać? A może Eleonor coś przed nią ukrywała? No i jeszcze te cholerne słowa Moiry, które wciąż gdzieś tam odbijały się echem w jej głowie.
- Wyjeżdżam z samego rana do Lozanny - oznajmiła w końcu Rita. - Nie zamierzam ponownie pchać się na spotkanie z tym wariatem. Uważam też, że skoro postanowiliście jednak ryzykować i się z nim spotkać, to ramię nie powinno pozostać w Paryżu. Najlepiej będzie, jeśli je ze sobą zabiorę.
Spojrzała na Paulinę. Ta również wydawała się być bardziej za opcją wyjazdu, ale jeśli wolała jednak towarzyszyć Franzowi i Eleonor na spotkaniu z tym szajbusem, to nie miałaby nic przeciwko. Była gotowa wyjechać sama.
- Spotkamy się na miejscu - dodała, po czym wstała i ruszyła do swojego telefonu.

Dla szarmanckiego Victora, którego miała okazję poznać, zostawiła krótką wiadomość, w której nie napisała, gdzie się wybiera, ale wyjawiła, że jak załatwi wszystkie swoje sprawy, to na pewno jeszcze wróci do Paryża.
Zastanawiając się, co ją czeka podczas podróży z demonicznym ramieniem ukrytym w futerale po instrumencie, położyła się do swojego łóżka i spróbowała zasnąć.

Słowa Rity i Pauliny zmroziły i tak już chłodną atmosferę. Gdy rozpoczynali tę przedziwną przygodę, parę tygodni temu w Londynie, nie przypuszczali, że zdobycie fragmentu przeklętego posągu wywoła taki smutek i niepokój w ich sercach.
Złowieszczy, płócienny worek nadal spoczywał na stole i kuł w oczy niczym ostry cierń.
W salonie zapadła nieprzyjemna cisza. W przeciągu zaledwie kilku dni ich zwarta i liczna grupa, wykruszyła się i stawała się coraz, coraz mniejsza.
Została ich już tylko czwórka, a decyzja jaka właśnie zapadła pieczętowała kolejny podział.
- Spotkamy się na miejscu - zapewniała panna Carter, ale w ich sercach gościł dziwny niepokój i strach, że nie nastąpi to tak szybko, jakby tego sobie życzyli.

Uznawszy naradę za skończoną Rita pożegnała się i ruszyła do swojego pokoju. Zaraz po niej salon opuściła Paulina.
Eleonor spojrzała smutnymi oczami na Franza, jakby czekając na słowa pocieszenia. Te jednak nie padły. Von Meran podszedł do stołu i zacisnął płócienny worek z przeklętą zawartością. Zarzucił go na ramię i ruszył w kierunku drzwi.
- Dobranoc Eleonor - rzekł odwracając się w progu.

Rita Carter, Pauline MacMoor
Pociąg został podstawiony zgodnie z rozkładem. Rita i Paulina pożegnawszy się z przyjaciółmi same wyjechał na dworzec. Od tej chwili mogły liczyć tylko na siebie. Uprzejmy dżentelmen, nie czekając na pojawienie się kogoś z obsługi Orient Expressu, sam wniósł bagaże pań do środka.
- Malcolm Sutherland, do usług pięknych pań - rzekł uchylając szarmancko kapelusza - Gdybym był jeszcze potrzebny, będę tuż obok. Proszę się nie krępować.
Mężczyzna ukłonił się i odszedł do swojego przedziału.

Wystarczył jeden uśmiech przystojnego mężczyzny, by Rita i Paulina, choć na chwilę zapomniały o kłopotach i dręczących ich lękach. Obie zajęły się wypakowywanie najpotrzebniejszych rzeczy. Czekała ich kilkugodzinna podróż, więc niezbędne drobiazgi dobrze mieć pod ręką.

Po ogarnięciu bagażu i małej toalecie, obie panie były gotowe, aby coś zjeść. Pociąg opuścił już Paryż i sunął teraz przez pokryte topniejącym śniegiem wiejskie wzgórza. Dzięki najnowszym wynalazkom w przedziałach, jak i na korytarzach panowała ciepła i przyjemna atmosfera. Szalejący na zewnątrz wiatr w ogóle nie był tutaj odczuwalny.

Wagon restauracyjny był wypełniony niemal po brzegi. Większość pasażerów podobnie, jak Rota i Paulina postanowiła właśnie teraz zjeść kolację.
- Bardzo mi przykro szanowne panie - rzekł z zawodową uprzejmością kierownik sali - Wygląda jednak na to, że na tę chwilę mam komplet miejsc. Mogę zaoferować, albo posiłek serwowany do przedziału, albo skorzystanie z naszej salonki.
- Wydaję mi się, że nie będzie to konieczne - odezwał się ktoś za plecami pań. Obie odwróciły się i ujrzały szeroko uśmiechniętego Malcolma Sutherlanda. - Jeśli uczynią mi panię tę przyjemność i nie odmówią wspólnej kolacji, to sprawę braku stolików będziemy mieli załatwioną.
Kierownik sali spojrzał na obie panie i gdy uzyskał ich milczącą zgodę, poprowadził całą trójkę do stolika w głębi wagonu.
- Jestem tutaj stałym gościem - wyjaśnił sir Malcolm, gdy zajęli już wskazane miejsce - Dlatego też mogę liczyć tutaj na pewne przywileje. Polecam pieczone przepiórki - dodał widząc, że obie panie sięgają po kartę dań.

Kolejne dwie godziny minęły w niezwykle przyjemnej i błogiej atmosferze. Sir Malcolm Sutherland okazał się nie tylko niezwykle przystojnym i wpływowym dżentelmenem, ale także świetnym towarzyszem i rozmówcą.
Rozmowa z nim niezwykle odprężyła Ritę i Paulinę. Kilka kolejnych kieliszków wybornego Bordeaux zrobiło jednak swoje. Rozleniwione i senne pożegnały się ze swoim gospodarzem i ruszyły do swego przedziału.

Uprzejmy pracownik Orient Express pomógł im rozłożyć łóżko. Po czym życzył panią dobrej nocy i zamknął drzwi przedziału.

Franz Von Meran, Eleonor Howard

Drobne płatki śniegu spadały leniwie na plac naprzeciwko monumentalne katedry Notre-Dame. Mimo kiepskiej pogody pomiędzy przechodniami krążyli chłopcy z gazetami. Z pierwszych stron nie schodziły informacje o wydarzeniach w zagłębiu Rurhy. Tytuły ciągle ostrzegały przed mogącą lada chwila wybuchnąć wojnie.
Eleonor i Franz siedzieli przy filiżance gorącej kawy w “Tulipe Rouge” Miejsce tuż przy oknie zapewniało im doskonały widok na katedrę i plac rozciągający się przed nią. Dzięki temu zyskiwali nieznaczną przewagę nad Bennettem z którym mieli się lada moment spotkań.
Franz upił łyka aromatycznej kawy, po czym spojrzał na zegarek

Była za pięć czwarta, jednak nie to go zaniepokoiło. Ku swemu zdziwieniu spostrzegł, że gdy wyciągnął zegarek z kieszeni i otworzył jego kopertę poczuł nieprzyjemne mrowienie. Dreszcz przeszedł od samego ramienia, aż po koniuszki palców. Przez sekundę, czy dwie miał uczucie, jakby ktoś przytwierdził mu go tułowia całkowicie obcą rękę.
Na szczęście nieprzyjemne uczucie minęło równie szybko, jak się pojawiło.
- Czy coś się stało? - zapytała zaniepokojona Eleonor widząc bladą minę przyjaciela.
- Nie, wszystko w porządku - skłamał bez wahania Franz - Nasz przyjaciel powinien się tutaj zaraz zjawić.

Tak też się stało. Kilku minut później drzwi kawiarenki otworzyły się i stanął w nich Allan Bennett. Jak na niego ubrany był w bardzo klasyczny strój. Jedynie czarny fular z wyszytymi czerwonymi pentagramami stanowił przełamanie schematu.
- Witajcie moi kochani - rzekł przysiadając się do stolika - Cieszę się niezmiernie, że zechcieliście przyjąć moje zaproszenie. Kawy poproszę, moja droga - rzekł do zbliżającej się właśnie kelnerki - Musimy sobie szczerze porozmawiać. Mimo, że mróz nadal trzyma wszystkie ptaszyny w Paryżu śpiewają o waszym znalezisku. Śmiem twierdzić, że władze Republiki nie pozwolą na bezprawne wywiezienie tak cennego znaleziska ze swojego terytorium. Nie uważacie?
Zakończył z szyderczym uśmieszkiem.

Rita Carter, Pauline MacMoor
Obudził je dziwny drażniący zapach. Wdzierał się w nozdrza niczym podstępny wąż i powodował grymas obrzydzenia na twarzy.
Owiał je zimny i lepki wiatr. Rita i Paulina stały pośrodku wąskiej uliczki, która wybrukowana była dużymi okrągłymi kamieniami. U ich stóp snuła się gęsta, szara mgła. Po obu stronach uliczki wznosiły się dziwnie przekrzywione domy. Zdawać się mogło, że wszystkie one runą zaraz z ogromnym hukiem.
Nic takiego jednak się nie stało.

Na czarnym bezchmurnym niebie wisiał zakrzywiony srebrzysty sierp księżyca. Jego trupio-blady blask rozświetlał uliczkę. Tuż pod nogami Rity coś przebiegło. Dygnęła przerażona i wtuliła się w stojącą obok Paulinę.
- Nie bój się - szepnęła panna MacMoor - To tylko kot. Spójrz.
Dłonią wskazała ścianę pobliskiego budynku. Wzdłuż niej jeden za drugim maszerowały niczym karne wojsko koty wszelakich maści. Bure, rude i te całkiem czarne. Wychudzone dachowce i kroczące dumnie tłuste persy. Piękne i hipnotyzujące swym futrem, niebieskie koty rosyjskie i budzące grozę bezwłose Sfinksy. Wszystkie one szły gęsiego w jednym kierunku.
Do miejsca skąd dochodził krzyk skrzypiącego niczym stare drzwi mężczyzny.
- Senny Ekspress! Senny Ekspress!

Paryż co prawda zdaniem Franza najpiękniejszy był jesienią, ale otulony śnieżną kołderką także wyglądał uroczo. Pomimo grożącego im niebezpieczeństwa podróż w towarzystwie Eleonor upływała całkiem przyjemnie.

Można było powiedzieć, że znajdowali się w samym centrum Paryża. Tuż przy katedrze, niedaleko Luwru. Cóż złego mogłoby się im przytrafić? Zgoła nic, ale Franz i tak trzymał pistolet w kieszeni. Nim przyszedł Bennett uśmiechnął się ciepło do Eleanor i ujął jej dłoń:
- Nie martw się. Jesteś całkowicie bezpieczna. W końcu jestem uzbrojony w mój ostry, jak brzytwa dowcip.

Lady Howard zdołała odpowiedzieć jedynie ciepłym uśmiechem, bo wkrótce ich małe tête -tête zostało zakłócone przybyciem Anandy.

Zdawało się, że Franz z roztargnieniem słuch słów mężczyzny. Niespiesznie wyciągnął papierośnicę i zapalił papierosa.
- Być może, ale chyba nie po to chciałeś się z nami spotkać, by się pochwalić znajomością prawa celnego? Masz coś dla nas, czy po prostu nikt inny nie chciał się z Tobą napić kawy?

Bannett najwyraźniej w jakiś sposób ich śledził. Nie było to nic dziwnego, ani w sumie trudnego.

Franz nadrabiał miną, ale w towarzystwie Bennetta czuł niepokój. Nie tylko ze względu na niejasne wspomnienia z przeszłości, ale wręcz fizyczną niechęć do tego mężczyzny. Przyłapał się na tym, że z rozkoszą wyciągnąłby pistolet i wpakował w łeb rozmówcy cały magazynek.

Zaledwie kilka razy w życiu czuł taką wrogość. Na ogół stateczny i nonszalancki von Meran czuł niepokój wobec tego mężczyzny, który wyzwalał w nim takie emocje.

- Podejrzewam, że Pan Benett ma dla nas propozycję nie do odrzucenia, zgadza się? - chłodne, zupełnie inne niż dotychczas, spojrzenie Eleonor osiadło na postaci okultysty. Po ostatnim spotkaniu, obiecała sobie, że więcej nie zobaczy się z tym człowiekiem, ale kiedy przyszło zaproszenie, nie mogła odmówić.. takim ludziom się nie odmawia. Martwiła się jedynie o Franza, aby przypadkiem, z jej winy nie stała mu się krzywda, dlatego uważnie śledziła ruchy maga.

- Każdą propozycję można odrzucić, madame. - odparł Bennett - Jednak zawsze trzeba się liczyć z konsekwencjami. Widzę panie von Meran, że jest pan zwolennikiem gry w otwarte karty. Dobrze. Zatem niech i tak będzie. Zanim zacznę, niech pan powie proszę , kto pana naznaczył w tak okrutny sposób?
Po tych słowach Franz poczuł dziwne mrowienie na czole. Nie czekając na odpowiedź okultysta kontynuował:
- Wydaje się wam, że wiecie wszystko i możecie sobie frywolnie pogrywać ze wszystkimi. Nie przeczę, faktycznie macie pewną przewagę. Wasze postępowanie jednak sugeruje, że nie jesteście świadomi z jakimi potęgami poigrywacie. Oferuję zatem swoją pomocą w zamian z możliwość przeprowadzenia badań nad waszym znaleziskiem. Z przyjemnością będę służył wam swoją wiedzą, umiejętnościami i wpływami, które muszę nieskromnie zaznaczyć, są znaczne.
Franz zamilkł na chwilę i lekko zbladł. Odruchowo dotknął czoła. Po czym powiedział powoli:
- Pewien nieprzyjemny typ. Niejaki Randolph Alexis. Znasz go? Co oznacza to naznaczenie?
- Czy go znam? Ai owszem. Jego nazwisko obiło mi się parę razy o uszy. A naznaczenie nie wróży nic dobrego.
Eleonor obdarzyła Franza pełnym troski spojrzeniem, ale nie włączyła się do dyskusji na temat naznaczenia.
Spojrzał w zamyśleniu do swojej filiżanki.
- Wiedzą? Dowiedziałeś się czegoś więcej o Sedefkar Simulacrum?
- Pan wybaczy, ale ja nie sprzedaje swoich informacji za darmo. Nadal nie uzyskałem odpowiedzi na moją propozycję. Gdybyście byli zainteresowani włączeniem mnie do grupy, to mógłbym powiedzieć wam to i owo.
- Nie jestem pewna - w słowach Lady Howard dało się wyczuć wahanie - ale wydaje mi się, że przeprowadzenie badań nad posążkiem nie będzie możliwe, skoro ten najprawdopodobniej zostanie zniszczony Panie Bennett.
- Przypuszczam, że zanim do tego dojdzie będę miał dość czasu, aby sprawdzić kilka nurtujących mnie kwestii.
- Po za tym nie możemy we dwójkę podejmować takiej decyzji. Nie jesteśmy jedynymi … badaczami. - stwierdził Franz - Musimy się skonsultować z naszymi przyjaciółmi.
- Skonsultować? - zdziwił się Bennett - Skoro was wysłali na spotkanie, to zapewne i wam powierzyli decyzję wszelkie wiążące decyzje w sprawie kontaktów ze mną. Bądźmy szczerzy panie von Meran. Przyjaciółmi, to my nie będziemy. To pewne. Inne energie, jak to mawiają w moich kręgach. Możemy jednak sobie pomóc nawzajem i czerpać korzyści z naszych kontaktów. Jeżeli tak się nie stanie, to zdaje pan sobie sprawę, że staniemy się jawnymi wrogami. Jak już mówiłem, wpływy mam znaczne. Od was tylko zależy, czy będą one działać na waszą korzyść, czy też wręcz przeciwnie. Decyzja należy do was. Tu i teraz. - zakończył okultysta

Lady Howard rzuciła krótkie spojrzenie Franzowi, by zaraz powrócić pełnym determinacji spojrzeniem ku Anandzie. Jakiż ironiczny przydomek sobie wybrał. Jak na razie w jego towarzystwie doznawali przykrości, a wedle filozofii hinduistycznej Ananda to stan szczęśliwości osiągany niezależnie od czynników zewnętrznych. Przyjrzała się mężczyźnie i w końcu nie czekając na nikogo innego wyraziła swoje zdanie na głos, jednym prostym słowem.
- Zgoda.

Franz zdębiał. Ku własnemu poirytowaniu nie potrafił ukryć zaskoczenia przed Bennettem.
Szybko jednak, by odzyskać rezon zaciągając się mocno dymem z papierosa. Zamieniając go niemal do połowy w popiół.
- Przyszliśmy tutaj, by się dowiedzieć jakie masz dla nas propozycje Bennett. Tak się składa, że nie wszyscy chcieli się z Tobą spotkać. Może zwykłeś traktować przyjaciół, jeśli jakichś w ogóle masz, instrumentalnie, ale ja wolę znać ich zdanie, nim podejmę tak ważną decyzję.
Zgasił papierosa wciskając go w popielniczkę.
- Eleonor. Mogę Cię prosić na słówko. Raczysz chwilę zaczekać Bennett. - powiedział wstając i wychodząc na ulicę.
Eleonor przeniosła spojrzenie z okultysty na swojego przyjaciela. Mogła się spodziewać, tego, że się nie zgodzi. Nie dostrzegał tego co ona.
- Wybacz nam na chwilę - zwróciła się do Anandy i wstała, odruchowo wygładzający suknię. Narzuciła na ramiona płaszcz, nie dbając o włożenie rąk w rękawy i tak, ledwie otulona paltem wyszła zaraz za Franzem, na mróz.

- Eleonor? Zgoda?! - sapnął starając się zachować spokój - Ten człowiek jest niebezpieczny i w dodatku szalony. Przyłączy się do nas tylko, by nas wykorzystać i zaatakować, gdy nie będziemy się tego spodziewać. Założę się, że chce złożyć posąg, by czerpać z niego moc. Mamy nad nim przewagę. Jesteśmy o krok dalej. Nic nie wie o Lozannie - Franz mówił szybko ściszonym głosem nerwowo ściskając w pistolet w kieszeni.
- Przyłączyć go, to narazić nas wszystkich na niebezpieczeństwo. On już jest naszym wrogiem. Czy tego nie widzisz? Zapomniałaś co zrobił nam? Co zrobił … tobie?
Franz stanął przed przyjaciółką i spojrzał jej głęboko w oczy.
Kobieta wysłuchała słów Franza, z malującym się na wargach ciepłym uśmiechem.
- Mną się nie przejmuj przyjacielu - odparła, gdy Franz, próbował przywołać wydarzenia z pamiętnego wieczoru w siedzibie Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku.
- Wiem, że jest niebezpieczny Franz i właśnie dlatego powinien wyruszyć razem z nami - uniosła dłoń do góry, na wypadek gdyby austryjak chciał jej przerwać - nim cokolwiek powiesz, proszę wysłuchaj mnie. - dodała i wyciągnęła dłoń w kierunku jego twarzy. - On ma wiedzę, ma możliwości, ma umiejętności i ma znajomości. Już raz zostaliśmy wciągnięci w coś, czego zupełnie nie rozumieliśmy - wychładzające się z każdą chwilą smukłe kobiecie palce dotknęły policzka mężczyzny - To co zrobił Ci Alexis.. Nie rozumiem tego, on, tak. Być może będzie w stanie pozbyć się tego naznaczenia, a jeśli nie, będzie nam w stanie więcej o tym opowiedzieć, a podróżując z nami zrobi to chętniej i to jest pierwszy powód - pogłaskała jego policzek, w czułym, opiekuńczy geście, nim zabrała dłoń, chowając ją pod zarzuconym, luźno na ramiona paltem - Drugim są jego znajomości. Nie wiesz kogo zna, ja słyszałam nazwiska, niektórych z jego.. towarzyszy, znam osobiście i to nie są ludzie, którym chcemy zaleźć za skórę. Jeśli pozwolimy mu pójść z nami nie będą działać przeciwko nam i będziemy przynajmniej chwilowo bezpieczni. Po trzecie i jest to najważniejszy powód, będziemy mieli go obok siebie. Nie jesteśmy głupi, wiemy, że nam zagraża, wiemy, że nie jest nam przyjacielem, ale w tym układzie będziemy mu mogli patrzeć na ręce Franz. Nie musi znać naszych wszystkich planów, o naszym celu podróży może dowiedzieć się w ostatnim momencie, tak by nie mógł nic przygotować, ale jeśli będzie z nami i będzie sądził, że dostanie to czego chce na koniec nie będzie próbował sabotować naszej misji, a jego wiedza, która wierz mi, jest rozległa, może nam się przydać. Rozumiesz, Franz? - zapytała błądząc spojrzeniem, po twarzy swojego przyjaciela, nim w końcu zatrzymała je na jego oczach - Możemy go wykorzystać… wykorzystać się nawzajem. - zakończyła delikatnym skinieniem głowy, by mężczyzna wiedział, że ona skończyła już swój wywód i może ją karcić dalej.
- Obawiam się, że nie doceniasz go. On również będzie się spodziewał, że chcemy go wykorzystać. Chcesz się wpakować w niepotrzebną ciuciubabkę. Do tej pory radziliśmy sobie bez niego. Rękę odnaleźliśmy praktycznie sami. I jest jeszcze coś …

Franz wciągnął mroźne powietrze w płuca.
- Chcesz naprowadzić go na trop Edgara Wellingtona w Lozannie. Ryzykujesz naszym życiem, ale czy masz prawo ryzykować życiem Welligtona? On może wiedzieć jak zniszczyć posąg, a Bennett nie będzie chciał do tego dopuścić. Co jeśli będzie chciał Wellingtona usunąć, albo przesłuchać w swój mało sympatyczny sposób? Czy jesteś zdolna zaakceptować metody działania Bennetta? On nie ma skrupułów.
Von Meran mówił cały czas patrząc w oczy Eleanor i trzymając ją za dłoń.
Brunetka spuściła spojrzenie, uciekła wzrokiem, a ciche westchnienie wyrwało się spomiędzy rozchylonych warg. Kłąb pary, otoczył młodą twarz arystokratki, gdy wydychane powietrze skrystalizowało się, po zetknięciu z mrozem jaki panował na zewnątrz.
- To jest ryzykowne, nie ukrywam - zaczęła powoli, a Franz poczuł, że zacisnęła palce na jego dłoni, jednocześnie powracając wzrokiem do jego oczu - ale naprawdę uważam, że sprzeciwiając się jemu, sprzeciwimy się całemu Zakonowi i zapewne nie tylko im. Boje się, że to będzie o wiele gorsze, niż posiadanie obok kukułczego pisklęcia, szczególnie, że my będziemy zdawać sobie sprawę, że on nie jest jednym z nas, rozumiesz? - w spojrzeniu Eleonor można było dostrzec błaganie - Nie chcę nikogo narażać, a do Wellingtona, można wysłać Pauline i Ritę, same. Można do nich zatelefonować i poprosić by się tym zajęły, a my jak najdłużej postaramy się zatrzymać Anandę razem z nami, tu w Paryżu. Dalej możemy kontynuować wyprawę, już wszyscy, nie mieszając do całej sprawy Wellingtona. Myślę, że to mogłoby się udać i oczywiście wezmę na siebie cały ciężar tej decyzji. Wytłumaczę Ricie i Pauline, że to moja sprawka, tak byś Ty nie musiał słuchać, jakim skończonym idiotą jesteś

Rita Carter, Pauline MacMoor

“Stoi na stacji lokomotywa,
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa:
Tłusta oliwa

Stoi i sapie, dyszy i dmucha,
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha:
Uch - jak gorąco!
Puff - jak gorąco!
Uff - jak gorąco!”

Skład odjeżdżający właśnie ze stacji “Ulthar” niewiele miał wspólnego ze stalową bestią znaną Ricie i Paulinie. Na jego czele stał, co prawda żelazny pegaz, ale ciężko było porównać go do wielotonowej lokomotywy, jaka zazwyczaj ciągnęła równie ciężkie wagony.
Donośny gwizd wypełnił przestrzeń i skrzydlaty koń ruszył z miejsca lekko, delikatnie i z wielką gracją. To samo uczyniły wagony, które przejawiały symptomy życia i świadomości.
Uczucie zasiadania w tym niezwykłym pociągu trudno było porównać do czegokolwiek, co do tej pory znały obie panie.
Nawet wyprawa piekielnym pociągiem dookoła ziemskiej orbity, nie przygotowała je na to w czym właśnie brały udział.
Wszystko wokół bardziej przypominało opiumowy sen niż jakąkolwiek znaną rzeczywistość. Każdy detal pociągu zdał się być nacechowany własną świadomością i tajemniczą symboliką.
Rozlegające się dźwięki budziły znajome skojarzenia, wydawały się jak najbardziej znajome, ale gdzieś w głębi umysłu otwierały też sekretne drzwi za którymi krył się niezgłębiony świat podświadomości, sennych urojeń i koszmarów.

Pogrążone w tym niezwykłym śnie, Rita i Paulina, niemal bezwolnie zostały zaprowadzone przez kierownika tego przedziwnego pociągu do przedziału.
Wnętrze wyglądało, niczym żywcem wyjęte z legendarnych pałaców sułtana Szachrijarzego. Kwiecisty, wielobarwny baldachim zdobił cały sufit. Zwiewne kotary po bokach sprawiały, że można było ulec wrażeniu, że całe wnętrze lewituje w powietrzu. Po obu stronach ustawiono miękkie kanapy, które otulały ciało człowieka, niczym ramiona najdroższego przyjaciela. Pośrodku zaś dumnie prezentował się okrągły stolik na którym ustawiono przepięknie zdobiony złoty dzbanek z którego wydobywał się niezwykle aromatyczny korzenny zapach. Tuż obok stały dwie filiżanki wykonane z cienkiej niczym jedwab porcelany. Całości dopełniał blask wiszących na ścianie bursztynowych kandelabrów, których ramiona wykonano z rzeźbionej kości słoniowej, ozdobione czerwono-zielonymi abażurami.
- Proszę spocząć! - odezwał się kierownik pociągu, monsieur Henri Peeters - Za godzinę zapraszam na bankiet. Będzie okazja poznać pozostałych pasażerów. Gdyby panie czegoś potrzebowały, proszę mnie zawołać. Służę pomocą.
Ledwo drzwi za monsieur Peetersem zamknęły się, a Rita i Paulina nie zdążyły jeszcze rozgościć się i oswoić z otoczeniem, do przedziału wszedł tajemniczy gość.
Nie witając się, ani nie pytając o niczyją zgodę usiadł na sofie. Nie minęły dwie sekundy, a tajemniczy gość spał już w najlepsze.
Rita i Paulina i spojrzały po sobie i równocześnie zachichotały radośnie.
- Dobrze, że tylko jeden - skomentowała pojawienie się czarnego kocura Paulina.

Dzięki obecności w składzie wagonu kąpielowego, Rita i Paulina mogły się odświeżyć, zażywając niezwykle odprężającej kąpieli w wonnych olejkach.
Dzięki temu na umówiony bankiet, mimo jakże dziwnych jego okoliczności, szły radosne i pełne optymistycznego podniecenia. Wyglądało bowiem na to, że w tych sennych okolicznościach nie grozi im nic złego.

- Jakże miło panie widzieć. - przywitał je monsieur Henri Peeters, otwierając drzwi salonu.
W tym samym momencie w nozdrza obu dam uderzył oszałamiający zapach dobiegający z kuchni.
- Zapraszam. Ciszę się, że zdecydowały się panie dołączyć do naszego grona.

Grono pasażerów, nie licząc całego zastępu kotów wszelkiej maści, które na szczęście gdzieś się pochowały, było nad wyraz skromne.
Przy okrągłym stole siedziały trzy osoby. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta.
Obaj dżentelmeni na widok zbliżających się dam wstali, co dobitnie świadczyło o ich nienagannych manierach. Starsza kobieta przywitała nowych gości, leniwym skinieniem głowy. Jej strój i wygląd od razu przykuwał uwagę.
- Madame Bruja - powiedział kierownik pociągu, delikatnym gestem dłoni wskazując kobietę w rozłożystej elżbietańskiej sukni i szerokiej białej, jak śnieg kryzie.
Kobieta, której skóra przypominała wyschnięty pergamin, ponownie skinęła głową.
- Panna Rita Carter i panna Paulina MacMoor - kontynuował monsieur Henri Peeter.
- Monsieur Karakov - powiedział wysoki mężczyzna o typowej angielskiej urodzie i brodzi w stylu van Dyke’a . Od razu dało się wyczuć emanujący od niego chłód i poczucie wyższości, a także perfekcyjny etoński akcent.
- A to szanowny pan Mac MacKenzie dyplomat i weteran wojen burskich - dokończył ceremoniał monsieur Peeters.
- Były dyplomata. Obecnie na emeryturze - podkreślił pan MacKenzie..
- Państwo pozwolą, że zaczniemy podawać - zaproponował kierownik pociągu i nim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć talerze, półmiski i wazy pojawiły się na stole.
Z lekkim przerażeniem Paulina i Rita zauważył, że wszystkie potrawy zostały ustawione na stole przez długie, giętkie i wijące się niczym węże macki, które dosłownie wyrosły ze ścian i podłogi wagonu.

Jak przystało na ekscentryczny pociąg, dania także były wyjątkowe, wysublimowane i nie spotykane nigdzie indziej.
Na przystawkę krem z żółwia z dodatkiem świeżych szparagów i zielonego pieprzu. Na danie główne do wyboru nadziewane figami ucho słonia lub opiekane kuropatwy nadziewane orzechami i owocami prosto z sydarthiańskich gajów, wszystko skropione sosem przygotowanym na bazie trackiego octu. Na deser kuchnia zaoferowała owocowe sorbety oraz kremowe babeczki, a do tego najlepsze muskat z upraw ze wzgórz Karthian i góry Aran oraz otoczone aurą sławy i tajemnicy, księżycowe wino Zoogów.

Rozmowa toczyła się leniwie i można, by rzec nieśmiało. Zdawać się mogło, że każdy z pasażerów tajemniczego pociągu skrywa jakiś mroczny sekret i boi się jego ujawnienia.
Atmosferę rozluźniło ponowne pojawienie się pana Peetersa, który jak zawsze z szerokim uśmiechem najpierw zapytał o samopoczucie i komfort pasażerów, a dopiero później przeszedł do sedna sprawy.
- Jak wszyscy zapewne wiedzą udajemy się do zatoki Nod, gdzie jak wieść niesie, można ostatecznie i definitywnie przezwyciężyć wszelkie lęk, pozbyć się złych wspomnień, czy przykrych doświadczeń. Aby to się ziścić, konieczne jest stworzenie fizycznego uosobienia tego lęku, czy wspomnienia. Najlepiej ze względów bezpieczeństwa dokonać tej czynności w zaciszu swojego przedziału. Dostarczę później państwu aksamitne torby, gdzie będziecie mogli bezpiecznie przechowywać stworzony artefakt.

Po bankiecie wszyscy pasażerowie udali się do swoich przedziału na zasłużony odpoczynek. Ku zaskoczeniu Rity i Pauliny wygodne sofy zmieniły się w równie komfortowe i zachęcające do skorzystania łoża. Aksamitna pościel, aż kusiła aby się pod nią wślizgnąć i zapaść w błogi sen.

Franz Von Meran, Eleonor Howard
Okoliczności wyjazdu z Paryża okazały się dla Franza i Eleonor nader nieprzyjemne. Katzenjammer po spotkaniu z Bennettem dotkliwie dręczył ich oboje. Stało się jasne, że sytuacja z przywódcą loży przypomina nabrzmiewający wrzód i będzie ona im doskwierać dopóki nie zostanie on przecięty. Plan von Meran zakładał udanie się do Dijon, aby zmylić ewentualny pościg.
Fakt, że okultysta ich śledził był bardziej niż pewny. Fakt ten nie poprawiał nikomu nastroju.
Paryż, miasto zakochanych i artystów, okazał się dla nich nadzwyczaj pechowy. Ich grupa zmniejszyła się i podzieliła. Oboje mieli nadzieję, że Rita i Paulina, które wyruszyły przed nimi dotarły już bezpiecznie do Lozanny.

Ledwo dwie godziny po spotkaniu z Bennettem, spakowane naprędce rzeczy wylądowały w zamówionej taksówce. Zabrali tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Zabieranie całego dotychczasowego bagażu byłoby kłopotliwe i zwracałoby zbyt dużą uwagę.
- Proszę skręcić tutaj w prawo - polecił dość niespodziewanie Franz.
- Ale mieliśmy jechać na dworzec, psze pana - odparł młody kierowca.
- Niech pan nie dyskutuje, tylko robi co mówię - odparł bez pardonu Austriak.
Kierowca już bez słowa sprzeciwu wykonał manewr. Franz powtarzał go jeszcze kilkakrotnie, cały czas zerkając do tyłu, czy ktoś nie podąża ich śladem.
Eleonor w tym czasie w zamyśleniu spoglądała na zachmurzone niebo. Jej uwagę zwrócił czarny ptak, który kilkakrotnie wszedł w jej pole widzenia. Przez głowę przeszła jej upiorna i złowieszcza myśl, czy to nie on przypadkiem jest szpiegiem Bennetta. Przed takim pościgiem nie zdołaliby uciec.
Z miejsca odrzuciła tę jakże paranoiczną myśl. Sprawa Sedefkar Simulacrum i ostatnie wydarzenia, bez wątpienia odciskały na niej swoje piętno.
- Proszę nas zawieźć na dworzec, ale w Dijon. - polecił w końcu Franz.
- W Dijon? - powtórzył z niedowierzaniem kierowca.
Von Maren nie wdawał się w tłumaczenia i prośby. Kolejny sowity napiwek, po raz kolejny załatwił sprawę.
“Uroki bycia bogatym” - pomyślał i uśmiechnął się sam do siebie.

Na dworcu w Dijon byli kwadrans przed odjazdem Orient Expressu. Tym razem świadomość podróży ucieszyła ich o wiele bardziej, niż poprzednim razem. Perspektywa spokojnej i bezpiecznej jazdy była niczym balsam na ich poranione i zmęczone dusze.
Nic nie wskazywało na to, żeby Bennett czy jacykolwiek jego ludzie podążali ich tropem. żadne z nich nie łudziło się jednak, że spotkanie z okultystą wcześniej, czy później jest nieuniknione.
Na razie nie zamierzali się tym martwić.
Von Meran podał dłoń, aby pomóc wsiąść Eleonor do wagonu i z nostalgicznym uśmiechem pożegnał Francję.

Odprawa paszportowa w Frasne przebiegła pomyślnie i bez żadnych przeszkód, choć rewolwer ukryty palił Franz w bok, niczym rozgrzane żelazo.
Po kilku kolejnych kilometrach skład zagłębił się w wydrążony pod Alpami tunel, aby wyłonić się już po szwajcarskiej stronie.
Tutaj znowu czekała ich kontrola graniczna. Ku przerażeniu Franza i Eleonor o wiele bardziej skrupulatna niż ta po francuskiej stronie. Na szczęście i tym razem obeszło się bez kłopotów.

O godzinie 6.45, zgodnie z rozkładem, Orient Express zatrzymał się na dworcu w Lozannie. Franz i Eleonor nie spodziewali się gorącego przyjęcia, ani tłumu witających. Mimo to widząc niemal pusty peron poczuli żal i smutek.

Na szczęście w pobliżu dworca była czynna kawiarenka, gdzie w przyjaznym, ciepłym wnętrzu oboje mogli skosztować miejscowych rogalików oraz napić się świeżo parzonej kawy.
Oprócz nich w lokalu były tylko dwie osoby. Drzemiący w kącie sali starszy pan oraz wytwornie ubrany Turek. Na jego widok Franz znieruchomiał na chwilę. Od razu pomyślał, że wpadli z deszczu pod rynnę. Wyćwiczona przez lata dziennikarskiej pracy pamięć, w porę podpowiedziała mu powód spotkania, tak egzotycznego gościa w tych okolicach. Nie był on na całe szczęście związany z ich śledztwem. W mieście od kilku już tygodni trwała konferencja dyplomatyczna z udziałem Wielkiej Brytanii, Włoch, Francji i właśnie Turcji. Jegomość w sobolowym futrze zapewne należał przedstawicieli dyplomatycznych byłego Imperium Osmańskiego.

Odetchnąwszy z ulgą Franz i Eleonor zajęli miejsce przy barze i zamówili kawę. Wystarczył szczery uśmiech wdowa po Księciu Norfolk, aby właściciel kawiarenki wskazał im najbliższy hotel oraz jak trafić na Rue St. Etienne 50.
Doskonała kawa, ciepło i pogoda ducha właściciela sprawiły, że przynajmniej na chwilę oboje zapomnieli o śledztwie i dręczących ich kłopotach.
Zapomnieli tak bardzo, że nawet się nie spostrzegli, jak wybiła godzina dziesiąta.
- Do zobaczenia Rene - Eleonora pomachała sympatycznemu właścicielowi na pożegnanie - Mam nadzieję, że będzie jeszcze okazja, aby wpaść na tą wyśmienitą kawę.
- Kawę i rogaliki - dodał Franz.
- Zapraszam serdecznie madame - odparł, kłaniając się w pas Rene Boschart.

Po zameldowaniu się w hotelu Franz chciał jak najszybciej udać się na spotkanie z Edgarem Wellingtonem. Eleonora przypomniała mu jednak, że przecież Rita i Paulina przyjechały tu już przed nimi i warto byłoby się z nimi spotkać.
Kilka szybkich telefonów i ku rozpaczy Eleonor okazało się, że ich przyjaciółki nie zameldowały się w żadnym ze znanych hoteli w Lozannie.
- Może podały fałszywe nazwiska - łudziła się lady Howard.
- Z całym szacunkiem, ale nie przypuszczam aby którakolwiek z nich wpadła na tak szczwany plan - uciął jej nadzieje von Meran.
- Może, żeby nie wzbudzać podejrzeń zameldowały się w jakimś małym pensjonacie - próbowała podtrzymać ducha, niezmordowana lady Howard.
- To już bardziej prawdopodobne. Powinniśmy byli to ustalić wcześniej. Niech to szlag!
Franz krążył nerwowo po pokoju. Zerknął przez okno. Pogoda nie zachęcała w żadnym razie do spacerów. Mgła, szaruga i siąpiący deszcz ze śniegiem.
- Nie ma co. Musimy iść do Wellingtona, to nasz jedyny ślad. Może Rita i Paulina były lub są u niego.
- Chodźmy zatem.

Lozanna była stosunkowo małym miastem, stąd też odnalezienie adresu skąd nadany został list, nie nastręczało zbyt wiele trudności. Czego nie można było powiedzieć o samym poruszaniu się jego uliczkami. Miasto położone na wzgórzach składało się z naprzemiennie wznoszących i opadających stromych uliczek. Rozkosz dla kogoś kto uwielbia spacerować po górach, ale dramat gdy człowiek się śpieszy, a na domiar złego pada marznący śnieg.

Rue St. Etienne okazało się cichą, brukowaną uliczką położoną w spokojnej części miasta. Z dala od centrum i turystycznych atrakcji.
Wyblakły szyld pod numerem pięćdziesiątym głosił:

“Wellington Fils
Taksydermia
50, Rue St Etienne”

Okna sklepu przesłonięte były grubymi, ciemnymi kotarami poprzez które nie przebijał się choćby promyk światła. Tabliczka na drzwiach za to obwieszczała w trzech językach, że zakład jest otwarty.
Niestety mi wielokrotnego pukania, nikt im nie otworzył.
Ich nadzieje na szybkie załatwienie sprawy w Lozannie okazały się niezwykle płonne.