Walter. Ceska

Dowódca ruszył w kierunku zemdlonej, czując na plecach ciarki. Nie wiedział czy były one spowodowane zagrożeniem w postaci czegoś czającego się w mroku czy były urojone. Zacisnął zęby, odpychając od siebie paraliżujące uczucie i schylił się po Dogme. Złapał ją za przód kombinezonu i uniósł do pozycji siedzącej następnie sam przykucnął i przetoczył ją sobie na kark, łapiąc dziewczynę chwytem strażackim.

Dogma

Niematerialna postać zbliżała się. Gorący wiatr niosący tysiące drobinek piasku smagał dziewczynie twarz, powodując szczypanie i łzawienie oczu, ale mimo to, Dogma starała się być gotowa. Niestety, twór był szybszy od niej i nim się spostrzegła pochwycił ją i mocno złapał, powodując ból we wszystkich kończynach. Dziwna postać podniosła Stratus w górę, ale dziewczyna nie pozostała bierna. Szybkim ruchem sięgnęła ku swojej broni, wyciągnęła ją z kabury i wypaliła, nie celując. Wiedziała jednak, że trafiła - twór wypuścił ją ze swoich objęć, zafalował i rozpłynął w powietrzu. Domga sama upadła ciężko na ziemię, wzburzając chmurę kurzu. Druga ze zjaw stała tuż obok, póki co nieruchomo.

Walter, Ceska

W kilka sekund po tym, jak porucznik podniósł nieprzytomną i zupełnie bezwładną Dogmę stało się coś nieoczekiwanego. Dziewczyna nagle zaczęła się ruszać, sięgnęła po broń i wypaliła w kierunku przełożonego. Walter poczuł piekący ból w nodze, mniej więcej w centralnej części lewego uda i momentalnie upadł, przewracając się wraz z niesioną przez siebie Stratus. Walter spojrzał na nogę - w kombinezonie znajdowały się dwie dziury po kuli, wlotowa i wylotowa, z których zaczęła płynąć krew. Na szczęście kula minęła kość i tętnicę.

Równocześnie gdy w korytarzach rozległ się dźwięk wystrzału zawtórował ryk. Ten sam co wcześniej, krzyk szaleństwa i furii, a z mroków dało się słyszeć szybkie tupanie zbliżającej się w kierunku trójki załogantów istoty.


Violet, Cotis, Luna

Cotis nie bawiąc się w konwenanse rzucił sugestię co powinni zrobić. Również nie czekając na reakcję pozostałych załogantek przystąpił do wykonania swojego planu. Po raz kolejny odpalił silniczki manewrowe. Jeden impuls - ruszył ku górze, drugi - skorygował lot. Chłopak zauważył, że wirówka nabierała prędkości. Początkowo ruszała się bardzo ociężale, ale wystarczyło kilka chwil, aby zaczęła zagrażać ich życiu. Mimo wszystko, Cotisowi udało się wyminąć, poruszające się już dość szybko, ramię urządzenia.
Kolejna ruszyła V, i mimo, że dzieliły ich jedynie sekundy to podporucznik miała już mniej szczęścia. Ramie wirówki poruszało się już na tyle szybko, że dziewczyna, mimo usilnych starań i manewrowania w zerowej grawitacji, została uderzona. Szczęściem w nieszczęściu był fakt, że ruchoma część instalacji zahaczyła jedynie o jej nogi, przez co V wpadła w ruch wirowy, kręcąc kozły w zerowej grawitacji. Niestety, wszystko działo się zbyt szybko i Glynn nie była w stanie zareagować. Uderzyła z całym impetem w ścianę, na chwilę tracąc przytomność.
Najmniej szczęścia miała Luna, która ruszyła ostatnia. Gdy ona mijała wahadło, było już na tyle szybkie, że dziewczyna nie była w stanie uniknąć zderzenia z nim. Masywny element uderzył w nią z ogromną siłą i pchał przez zerową grawitację, uniemożliwiając jakikolwiek ruch.

Violet

Gdy otworzyła oczy szybko oprzytomniała. Straciła przytomność zaledwie na ułamki sekund, jednak to wystarczyło, żeby wahadło rozpędziło się do dużej prędkości. Nie czekając dłużej ruszyła w kierunku Cotisa, który był już bezpieczny u góry tulei. W tym momencie wirówka zaczęła działać, a objawem tego były wyładowania, które rozpoczęły przeskakiwać pomiędzy ścianami cylindra a poruszającym się wewnątrz wirującym ramieniem. Wyładowania nie omijały szczątków ludzkich, trafiając w nie i paląc się, pozostawiając jedynie fragmenty zwęglonego mięsa. Gdy V zbliżała się już do górnego wyjścia z tulei jedno z takich wyładowań trafiło w nią. Poczuła jak wszystkie mięśnie się jej napinają i drżą sprawiając ogromny ból. HUD skafandra zaśnieżył, zafalował i zgasł. Wszystkie systemy padły, skafander się usmażył, ale tylko dzięki temu dziewczyna przeżyła - dryfowała bezwładnie ku górze tulei.

Luna

Uderzenie było bardzo silne, ale kombinezon sprawdził się, pochłaniając większość siły. Luna była teraz pchana przez ciężkie ramię wirówki, które z każdą sekundą przyspieszało. Dziewczyna próbowała oderwać się od powierzchni, jednak siła, którą wytworzyło ramię była zbyt duża. Silniczki manewrowe nie były w stanie jej w żaden sposób pomóc, a po kilku kolejnych chwilach Luna nie była w stanie oderwać kończyn od powierzchni wirnika.
Wszystko stało się szare, a pole widzenia dziewczyny zawęziło się do wąskiego tunelu przed jej oczami. Chwilę później przez jej ciało zaczęły przechodzić wyładowania elektryczne. Kombinezon robił co mógł, jednak nie był w stanie wytrzymać tak ekstremalnych warunków. Wszystkie lampki ostrzegawcze migały tylko po to, by ułamek sekundy później zamilknąć i zgasnąć wraz z całym HUDem. Jednak Luna nie mogła tego zaobserwować, gdyż przeciążenia, którym poddane zostało jej ciało, doprowadziły już do utraty przytomności. Sekundę później, gdy wirówka była już na samym dnie, przeciążenia były tak wielkie, że spowodowały śmierć dziewczyny, a następnie kompletne rozczłonkowanie jej ciała, które rozerwawszy się na części, zsunęło się z powierzchni wirówki i rozleciało się we wszystkich kierunkach w tulei.

Mówiąc krótko, zesrało się, i to na całego. W ciągu ledwie kilku chwil znaleźli się całą trójką w śmiertelnej pułapce, i mogli wyjątkowo szybko dołączyć do reszty tych dryfujących biedaków, z których zostały już tylko szczątki…

Pierwszy przeleciał przez “wirówkę” Cotis, popędzany chyba nadal trawiącą go paniką. Przeleciał cało, ale cholerstwo rozpędzało się coraz szybciej i szybciej, a sama V zdała sobie z tego sprawę w ostatniej chwili. Jednak było już za późno, już pędzili w górę na silnikach manewrowych skafandrów, decyzja została podjęta.

Bolało.

Wirnik grzmotnął ją w nogi. Violet nie zmieściła się wśród rozpędzonych łopat maszyneri, odczuwając to teraz na własnym ciele. A było w sumie jeszcze gorzej… wpadła w ruch wirowy, obracając się niczym szalona, wykonując masę niekontrolowanych “fikołków”, póki nie przypierniczyła w ścianę, aż jej pociemniało w oczach.

Sama nie wiedziała jak długo była nieprzytomna. Kilka sekund, minutę, dłużej? Gdy się z kolei ocknęła, nadal była gdzie wcześniej, dryfując ponad rozpędzonym już chyba maksymalnie wirnikiem. Rozejrzała się skołowanym wzrokiem. Młody był bardziej blady niż przed chwilą, nigdzie zaś nie było Luny… V po chwili zrozumiała brutalną rzeczywistość. Na wirniku była masa świeżej, rozpryskiwanej krwi.


Podporucznik zgrzytnęła zębami. Nie tak, nie tak miało być do cholery, nie tak! Zatrzęsła się na całym ciele, po czym ruszyła w górę, do Medyka. W tubie z kolei pojawiły się jakieś wyładowania elektryczne, co nie zwiastowało… i znów ból ciała, wydzierające się alarmy w skafandrze, a później wszystko zdechło. Usmażył się jej skafander, być może i ona również.

Powoli dryfowała w górę w próżni, nie poruszając nawet palcem. Przez chwilę wydawało jej się, iż umarła. Zabiło ją wyładowanie elektryczne, i ciało było już martwe, a oczy łapały ostatnie widoki? Jednak jej własny, świszczący oddech, twierdził, iż tak chyba nie było.

Luna...

Ceska aż podskoczyła na huk wystrzału i spojrzała na towarzyszącą jej dwójkę. Gdzieś w głowie odezwał się typowo kobiecy głos:

„A nie mówiłam, żeby jej zabrać broń...”

Nie było jednak czasu na to ani na poinformowanie Waltera, że uznaje go za niezdolnego do przewodzenia grupie i jako osoba o najwyższym współczynniku poczytalności przejmuje tę funkcję mimo najniższej rangi wojskowej. Szybkie zebranie danych, aktualizacja, optymalizacja, działanie. Li Wong wiedziała, że nie ma czasu do stracenia.

Celnym kopniakiem wytrąciła broń Dogmie, po czym odwróciła się przodem do korytarza z którego dochodził jej uszu odgłos tupania, celując ze swego pistoletu w ciemność.

- Poruczniku, opaska uciskowa i uciekamy. Jeśli nie ma jej pan na stanie, na pewno jest w wyposażeniu sierżant. – zakomunikowała cicho.

Nie powiedziała czy zabierają ze sobą półprzytomną towarzyszkę. Tu wciąż się wahała i czekała na rozwój wydarzeń, choć rachunek prawdopodobieństwa zdawał się bezlitosny. Bez Dogmy mieli większe szanse przeżycia.

Huk wystrzału, rozrywający ból w nodze, upadek. Poleciał przed siebie, gdzieś nieco dalej poleciała nieprzytomna Dogma. Zamurowało go - jak nieprzytomna osoba mogła sięgnąć po broń i oddać strzał? To musiało być powietrze, to musiało być związane z "Ichorem". Przynajmniej wiedział z czym walczy, z jakim typem omamów, będzie mu się łatwiej od nich odpędzać...

- Uciekaj sama, tylko ty masz szczelny kombinezon. - jego reakcja na słowa kapralki była automatyczna. - Uciekaj z tej przeklętej arki i pilnuj kombinezonu, to musi być coś w powietrzu. - nie wyjawił jej że też ma omamy, z resztą nie zapowiadało się na to że długo pożyje.

Chciał sobie zrobić opatrunek i biec, ale... Odgłosy w korytarzu. I sumienie. Nie był cyborgiem bez uczuć, a osiągając swój stopień zawsze starał się myśleć o podwładnych. Dlatego wcześniej starał się ratować Dogmę, a teraz uciekać Li Wong.

Wiedział też że od razu się nie wykrwawi. Rana ominęła tętnicę, więc miał trochę czasu. Wymierzył w korytarz, teraz był o wiele lepiej przygotowany - nie był zaskoczony jak ostatnio atakiem. Mierzył spokojnie, metodycznie mniej więcej w miejsce, w którym spodziewał się tych "ludzkich" oczu. I w między nie miał zamiar oddać strzał. Nie miał zamiaru się śpieszyć, a z leżącej pozycji całkowicie wyeliminowywał drgania rąk. Rzucił kątem oka w kierunku Li Wong.
- Jeszcze tu jesteś? Uciekaj, zostaw drzwi otwarte. Jak los da spotkamy się przy naszej łajbie. - ale potem całe skupienie oddał broni i jej celownikowi, oraz zbliżającemu się coraz jakby szybciej celowi.

Ceska spojrzała na Waltera. Wiedziała, że jego ocena sytuacji jest prawidłowa, a jednak nie chciała spokojnie zaakceptować tej kalkulacji. Nie potrafiła przy tym przyznać się do czegoś takiego jak dylemat moralny. Jej umysł w pośpiechu zaczął poszukiwać racjonalnej furtki. I znalazł ją.

- Z cały szacunkiem Poruczniku - zaczęła mówić jakby z ociąganiem, jednak po chwili złapała swój normalny ton beznamiętnego robota - W zaistniałej sytuacji uważam pana za niezdolnego by dowodzić naszym oddziałem, tym samym obowiązują mnie rozkazy stopnia kapitańskiego. Naszym celem jest dotrzeć do reszty grupy w jak najpełniejszym składzie. Proszę więc zająć się swoją raną, dopóki sytuacja nie jest krytyczna. - rzekła z powagą, wracając do obserwowania korytarza, skąd prawdopodobnie nadciągał wróg.

Nie odrywając wzroku od ciemności Li Wong dodała:
- I proszę dać Dogmie po mordzie. Czasem najprostsze metody są najlepsze.

Cotis, Violet

Najmłodszy załogant znów dezaktywował buty magnetyczne i oderwał się od platformy. Odpalając silniczki manewrowe wrócił do wnętrza śmiertelnej pułapki, gdzie szybowała bezwładnie V, machając kończynami, próbując nadać jakiś kierunek swojemu lotowi, jednak bezskutecznie. Starszy szeregowy po kilku chwilach doleciał do swojej starszej stopniem koleżanki i przypiął się do niej linką, która była na wyposażeniu kombinezonu. Wtedy spojrzał w dół tulei i zobaczył, że wirujący element sięgnął dna i wraca ku nim, z ogromną prędkością, powodując liczne wyładowania elektryczne. Na szczęście młody chłopak tym razem zachował zimną krew i odpalił silniki manewrowe. Pełna moc i ruszył w kierunku platformy, ciągnąć za sobą V. Na cale szczęście udało im się dotrzeć do bezpiecznej platformy kilka sekund przed tym jak ramię wirówki przeleciało przez tuleję i "odbiło" się od jej górnej części i poleciało ponownie w dół. V, której cały sprzęt miał awarię, nie była w stanie aktywować butów i wylądować na platformie, więc Cotis musiał ją ciągnąć za sobą. Gdyby nie cała sytuacja, wyglądałoby to całkiem komicznie, niczym chłopczyk idący z balonikiem ciągniętym na sznurku.
Gdy minęli drzwi, na których widniała informacja o zmianie grawitacji V uderzyła posadzkę. Była przeszczęśliwa, że mogła wreszcie stanąć na nogi i mieć wpływ na swoje poruszanie.
Szczęście jednak nie trwało długo, gdyż po chwili poczuła, że się dusi. Uszkodzony kombinezon przestał podawać tlen i w pierwszych chwilach dziewczyna nie wiedziała co zrobić, jednak po chwili, jedyną słuszną drogą wydało jej się ściągnięcie hełmu, co zrobiła. Poczuła ulgę gdy świeże powietrze wpadło do jej płuc, a cała panika gdzieś uleciała.


Byli teraz na górnej części turbin tworzących energię. Korytarz, w którym się znajdowali prowadził prawdopodobnie w kierunku piony komunikacyjnego, a jego boczne odnogi prowadziły do kolejnych wirówek.

SI stacji nagle zakomunikowała: "Wirówka 4 aktywna. Zasilania na poziomie 75%. Wirówka 2 nieaktywna. Wymagany restart ręczny. Inżynier pokładowy zgłosi się do jednostki sterującej w celu dokonania napraw."

Walter

Mężczyzna pokiwał głową i posłuchał się rady Ceski. Nawet jeśli nie chciał jej oddawać dowództwa to nie chciał tracić czasu na wykłócanie się o to. Teraz mieli inne problemy na głowie. Walter sięgnął do przybornika medycznego, który był na wyposażeniu każdego z załogantów i wyciągnął z niego mediżel, jeden z nowszych wynalazków na ich arce. Działało to jak opatrunek w żelu. Ułatwiało to aplikację na polu bitwy lub w trudnych warunkach. Dwie aplikacje i krew przestała płynąć a środki znieczulające zaczęły działać. Był gotowy do dalszej drogi. Wtedy to usłyszał, ten dziwny głos w swojej głowie, wyraźny i zimny, pozbawiony emocji.

-Ichor... Ichor... Idą po ciebie... Musisz ich zabić... Wszystkich... Ichooooor...-

Zaraz za nim, Walter usłyszał w głębi korytarza krzyki szału, takie jak wcześniej, jednakże głosów było więcej. Sięgnął po broń i wycelował w kierunku, z którego dobiegały dźwięki.

Wtedy usłyszał Dogmę
-Rivera, Wong, tu Stratus. Podajcie swoje pozycje. Jesteście poza zasięgiem mojego wzroku. New Frontiers, tu Stratus, odbiór. Nie mam od was żadnego komunikatu. New Frontiers, zgłoście się. Burza piaskowa zakłóca mój sygnał.

Odwróciwszy się w jej kierunku, chcąc zobaczyć o czym też ona mówi, dostrzegł bezpośrednio za nią i za Ceską jakąś postać, a chwilę później, gdy rzucił na nią światło latarki dostrzegł czym ona była.


Postać przypominała człowieka, jednak zniekształconego, zmutowanego. Potwór był gotowy rzucić się na załogantki...

Dogma

Nadany komunikat nie przyniósł żadnego rezultatu. Nikt nie odpowiedział. Dogma nie wiedziała co teraz zrobić i rozejrzała się bezradnie po okolicy. Gdzie okiem sięgnąć była pustynia, nawet dwie zjawy zniknęły. Była tam sama. Nagle stało się coś dziwnego - cały teren podzielił się jakby na płytki o wymiarach około metr na metr. Ziemia była z nich zrobiona ale i niebo. Wtedy z wielkim hukiem, wszystkie elementy rozleciały się, niczym domek z kart i zaczęły spadać w ciemną otchłań, aż zniknęły zupełnie. Dogma stała na jeden, jedynej płytce, która dalej była na swoim miejscu, a dookoła niej była jedynie ciemność.
Dziewczyna stała, przerażona, nie mogą się ruszyć, gdy nagle, kawałek od niej, rozświetliła się kolejna płytka, na której zobaczyła znajomą osobę - była to Ceska. Mówiła coś, ale Dogma nie mogła zrozumieć o co jej chodziło.
W chwilę później zobaczyła kolejną płytkę, na której leżał Walter, wpatrują się w coś, co znajdowało się za jej plecami.

Ceska

Oboje załogantów zachowywało się dziwnie. Dogma stała pod ścianą, wtulona w nią, jakby stała nad skrajem przepaści i wpatrywała się w to w nią to w Waltera. Jeszcze ten jej komunikat o burzy piaskowej.
Rivera niby opatrzył ranę, ale wyglądał dziwnie. Ceska widziała w jego oczach, że coś jest nie tak. W pewnym momencie wyciągnął broń i wymierzył w głąb korytarza, skąd dobiegały odgłosy. Li Wong uznała to za dobry znak, jednak nagle porucznik odwrócił się w jej kierunku i wymierzył w nią lub gdzieś tuż obok niej, patrząc z przerażeniem. Ceska rzuciła okiem za siebie i niczego tam nie zauważyła.

Oszalał? Ale czym jest szaleństwo tak naprawdę? Jak się przejawia? Czy normalny, zdystansowany, otwarty na wszystko, nigdy nie mający problemów człowiek może oszaleć ot tak, jak za dotknięciem magicznej różdżki? Najwidoczniej może. Walter oszalał i szaleństwo go pochłaniało coraz bardziej, i coraz bardziej w kierunku zachowań skrajnie niebezpiecznych. W połączeniu z instynktem, z jego charakterem mogło to dać naprawdę paskudne w skutkach efekty...

- Ceska! Za tobą! - wydarł się, mierząc w miraż i oddając strzał do upiornego mutanta. Z tej odległości nie mógł chybić, w głowie miał też fakt że z drugiej strony zbliża się kolejne zagrożenie.