Obcy statek nie podobał się kanonierowi - za blisko niego wylądowali i w stanie za bardzo awaryjnym. Mrugające ciągle na czerwono komunikaty ostrzeżeń pokazywały to aż za dobitnie. Mężczyzna pokręcił szybko głową na boki otrząsając się z pozostałości zamroczenia i razem z tym zaczął kontaktować co się do diaska dzieje.

- Czają się - powiedział powoli, patrząc na konsoletę skanera i obcą jednostkę - Czekają na kogoś, albo na coś. Może nasi znajomi po fachu. Nie mamy ich sygnatury w bazie? Jeżeli to legalna jednostka musi być zarejestrowana w systemie. - mówił do osób zebranych na mostku, ale więcej uwagi skupiał na panelu komunikacyjnym. Nie grała mu jeszcze jedna rzecz. Odezwali się prawie wszyscy, nikt nie zgłosił trupów, ale musiał się upewnić. Znalazł odpowiedni kanał i posłał krótką wiadomość do zagubionej gdzieś we wnętrzu statku maruderki. Krótkie pytanie, dwa słowa - “Wszystko gra?”

Odpowiedź nadeszła po chwili intensywnego wpatrywania się w ekran, również po łączu prywatnym.
“Mamy dziurę w kadłubie, siadł nam napęd, grawitacja i gdzieś z tyłu gonią nas marines. Nic nie gra.”

Drake zamknął oczy, wziął wdech i powoli wypuścił powietrze. W głowie widział obraz kobiety z którą rozmawiał. To jak marszczy czoło i krzywi niechętnie usta. Gdyby stała obok pewnie patrzyłaby na niego teraz z politowaniem czym maskowała niepokój...o co się tylko da. Nie lubiła problemów, zwłaszcza tych niespodziewanych.
“Gra jeżeli z tobą jest ok” - odpisał, dzieląc uwagę miedzy rozmowę, a czujniki Alex podające coraz to nowe informacje.

“Jasne Leo. Załaduję was na plecy i popłynę wpław do portu” - przekaz pisany nie przekazywał dźwięków, lecz kanonier prawie usłyszał zirytowane prychnięcie.

“A przyjmujesz rezerwacje najlepszych miejsc?” - wysłał pytanie uśmiechając się półgębkiem.
- Niby brakuje nam tylko dwóch torped, ale o wystrzeleniu flar z luf dolnej ćwiartki możemy zapomnieć. Nie mamy czym - zdał krótki raport, czekając na odpowiedź tekstową - Tylna dolna wieżyczka nie odpowiada. Mogło ją zdmuchnąć i mamy dziurę. Mogło też pójść zwarcie po kablach i naprawimy sami.

“Przesyłka nam wyfrunęła. Idę po nią” - Gdzieś w tej chwili pojawił się wyczekiwany odpis.

Drake wyprostował plecy i wyłamał palce, odpinając pasy.
- Sprawdzę co z wieżyczką na dupie i pomogę Nivi. Coś jest nie tak z paczką - odepchnął się od konsolety i poszybował do wyjścia. Tutaj i tak zostawało mu siedzieć i załamywać ręce. Ruszając się nie czuł aż tak dobitnie beznadziei ich sytuacji.

Ruchy kosmosu, gwiezdne falowanie i wybuchy słońc odległych o miliardy lat świetlnych - nie to zaprzątało głowę Teddy, o nie. Nie rozmyślała nad sensem istnienia, ani istnieniem istot boskich. Ją obchodziły rzeczy bardziej prozaiczne i przyziemne - jak wydostać się z sieci spisku i pułapki wrogów ludzkości, bo to co się im przytrafiło nie mogło być przypadkiem. Przypadki nie istniały, za każdym niby losowym zdarzeniem zawsze stał ktoś, kto spoza desek sceny pociągał za sznurki.

Szło nie tak, od samego początku. Kupa kredytów za zlecenie kusiła, tak samo jak niby łatwa robota za którą mieli je otrzymać. Nie sprawdzili pracodawcy, nie sprawdzili towaru. Nie sprawdzili niczego. Wesoło przyjęli zlecenie i wpakowali się w matnię prawie tak śmierdzącą, jak sama zgniła Federacja od dawna nie kontrolowana przez ludzki gatunek.
- A mówiłam że to podpucha… no kurwa przecież wam mówiłam żeby nie brać tej roboty, bo źle skończymy - jęknęła, pocierając przez kombinezon obite podczas skoku ramię. Na więcej narzekania brakło czasu.

Alex była nieugięta i bez litości bombardowała konsoletę informacjami o szeregu awarii. Nawigator kręciła głową i ściskając króliczą łapkę przedzierała się przez setki czerwonych linijek kodu, czując jak drętwieją jej zaciśnięte do bólu szczęki. Zdechną tutaj, no nie ma opcji aby się wyślizgali. Albo zgarną ich sługusy syntetyków, tylko udające marines.
- Został nam dryf, albo wiosła - zakomunikowała kapitanowi, zezując na niego zza rozczochranej niebieskiej kurtyny włosów - Stabilizatory lotu ocalały, nadamy sobie kierunek, ale to tyle. Chyba że mi wyczarujecie zastępczy silnik.

Komunikat o kontakcie poderwał Pryę do pionu. Obróciła głowę w stronę skanera taż szybko, aż strzyknęło jej w karku. Statek? Akurat tutaj!
- Czają się? - podchwyciła słowa Drake’a i w odruchu macnęła się po klacie, tam gdzie schował się pęk talizmanów na szczęście - To nie jest przypadek, mówiłam wam. po cholerę braliśmy tę robotę. Specjalnie nas tu wywaliło, prosto w pułapkę! I jeszcze przetrąciło nam nogi, nie mamy czym strzelać. Nie damy rady się obronić. Maja nas jak na widelcu, co za… - zacisnęła usta, przerywając nerwowy bełkot. Ale tylko na chwilę - A jak Rohan nas wkopał? Mówiłam że te jego nogi… - zawiesiła wymownie głos na parę chwil. Temat jednak odpuściła. Sprawdzała ich inżyniera. Był człowiekiem… no w większej połowie. Zamiast tego odpaliła wyłamała nerwowo palce.
- Nie mamy okien, latająca trumna. Wszyscy tu zdechniemy - westchnęła i zwróciła się do pleców kanoniera - A na Larsen uważaj. Ostatnio próbowała mi wmówić, że androidy to mit… a przecież widziałam je! To też wam mówiłam - prychnęła i znowu pokręciła głową - Ustabilizuję nas, tyle mogę zrobić. Jak się nie odezwą poślijmy im dla pewności rakietę w bok. No ale to nam działko potrzebne. Może to wrak? Tylko dlaczego akurat tutaj… - skończyła gadać i wzięła się za sczytywanie czujników. To nie mógł być przypadek.
Ktoś cały ten burdel ukartował.

Awaria goniła awarię, korowód problemów na podobieństwo pogrzebowo konduktu ciągnął się za Acheronem, zwiastując jego rychły koniec. Brakowało tylko płaczek, roniących gorzkie łzy za straconymi duszami, skazanymi prawdopodobnie albo na wieczny dryf poprzez bezkresną, mroźną pustkę kosmosu, albo wieczną odsiadkę za sprawą zagubionych przed skokiem przyjaciół z Floty. O ile oczywiście chłopaki w mundurach podejmą ten wysiłek i zechcą wziąć ich żywcem. Po numerze jaki SR im odwalili podobne zachowanie stało pod znakiem zapytania. Może pomyślą, że szaleńcza relokacja zabiła załogę, a z hiperprzestrzeni wydostało się martwe, statyczne truchło bez dodatkowych ludzkich pasożytów wewnątrz… liczyć na to jednak nie było co. Zamiast tego wypadało się przygotować, ogarnąć najpotrzebniejsze awarie, zadbać o załogę oraz sam statek.
Czynności pilne mnożyły się w tempie nadpobudliwej pary królików, i choć widok za wyrwą w kadłubie zapierał dech w piersiach, czasu na podziwianie Nivi nie miała. Wypadało działać płynnie, bez wahania.

Podzielić obowiązki, gdyż człowiek, jako gatunek, nie opanował niestety sztuki nagłej replikacji. Na szczęście Larsen nie znajdowała się sama postrzelanym, porwanym siła przeciążenia wraku. Widząc nowy komunikat na panelu, zerknęła na niego jednym okiem, a w poczochranej czaszce uroiła się nowa idea. Nikt nie mógł się rozdwoić, lecz jeśli…
Chcąc zabić domysły i zniwelować choć jeden element stresogenny, biolog połączyła się bezpośrednio z nadawcą, omijając kanał ogólny. Lubiła Tichy’ego, ale zdawała też sobie doskonale sprawę, że jako całość załogi mieli teraz odrobinę inne priorytety. Niestety zostawienie przyjaciela leżało poza listą przyjętych norm, tudzież zasad. Nawet jeśli świat dookoła płonął i wybuchał.
- Red mam ogromną prośbę - zaczęła na wydechu, obserwując wędrówkę kontenera poza roztrzaskana burtą - Mogłabyś skoczyć do mojej kajuty i zabrać stamtąd Edgara na mostek? Siedzi w pojemniku na ścianie. Nie mam jak sprawdzić, czy… wolałabym go nie szukać w próżni. To zajmie tylko chwilę. - zakończyła przekaz, z bijącym sercem czekając na odpowiedź.

Valentine jeszcze raz zerknęła na skrzynie z torpedami, strzepując ze skafandra jakąś pianę, która postanowiła polecieć akurat w jej kierunku. W sumie, co miała do roboty, puki szefostwo nie wyda poleceń mogła albo miziać karabinki i wyrzutnie albo sprzątać bałagan. Od biedy mogła spytać na mostku w czym trzeba pomóc.
- Dobra, mogę go zgarnąć. Fuck... - Red miała ochotę zabić tą pianę. Gdyby tylko jakiś psychol postanowił to ożywić. Zirytowana wytarła szmatką maskę, po czym zorientowała się, że to materiał, którego używała do czyszczenia broni. - I po prostu zostawić go na mostku, tak?

Po łączu poszło westchnienie ulgi, poprzedzające pełen ulgi uśmiech, który zagościł na twarzy Larsen pierwszy raz odkąd zaczęła się cała chryja. Jeden problem z głowy, jak dobrze.
- Tak, siedzi w transportówce. Nie będzie z nim problemów. Ma swoje własne SPŻ i nie powinien tam zawadzać, a w razie czego łatwiej go zgarnąć - odpowiedziała pospiesznie, po czym dodała już spokojniej - Dzięki, odrobię w polu. Albo oddam w naturze. Gdyby coś było nie tak, powiedz mi dobrze? Możesz go uspokoić gdyby panikował. Nie lubi zamknięcia i hiperskoków.

Red zamknęła za sobą drzwi od magazynu i ruszyła płynąc korytarzem w stronę kajut.
- Wiesz… znam tylko jeden sposób na uspokajanie. Rąbnąć w łeb. Może z uwagi na brak powietrza daruję to Edgarowi, co? - Z całej siły próbowała sobie przypomnieć, która kajuta należała do Nivi. To jeden z miliona tych pewnie absolutnie istotnych szczegółów, które nigdy nie pozostawały w jej bani. Widząc znajomy korytarz, poddała się. - Która kajuta była wasza?

Po swojej stronie Larsen wzięła głęboki, uspokajający wdech, przymykając przy tym oczy.
- Wystarczy go przenieść, poza tym nie pogryzie cię. Jest zamknięty, a werbalne komunikaty rozumie. Słowa wystarczą, nie trzeba go pacyfikować ręcznie - uśmiechnęła się pod nosem doceniając dowcip - E034, ta z zielonymi drzwiami. Obok twojej - dodała potrzebne informacje nie dziwiąc się niczemu - Jeszcze raz dziękuję. Daj znać, gdy go przechwycisz.

Ledwo skończyła mówić pojawił się przekaz od Rohana, a wraz z nim ucisk w żołądku. Mech, paczka… aż bała się pomyśleć co przyjdzie następne. Wzdrygnęła się, rozglądając po najbliższej okolicy. Na szczęście Papa z Verą wrócili bezpiecznie na pokład, następna dobra informacja. Powoli i mozolnie, ale ogarniali się i zaklejali gęby najbardziej palącym kłopotom.
- Jeżeli nie chcemy po powrocie bulić z własnej kieszeni za naprawę, trzeba złapać paczkę. Wyfrunęła z ładowni i ucieka w próżnię - przekazała po linii ogólnej, wyrzucając słowa z prędkością karabinu maszynowego. Obróciła twarz ku świeżo zakotwiczonej na pokładzie dwójce towarzyszy.

- Widzicie? Tam jest! Złapcie ją i zabezpieczcie, dacie radę! Musi wrócić na pokład, bez tego cały nasz wysiłek pójdzie psu w dupę! - pokazała palcem w ślad za ich paczką, by zaraz przenieść dłoń celem wskazania kierunku odwrotnego - Wybuch reaktora zostawił nam masę radioaktywnego złomu! Nie da się tam bezpiecznie wejść, Rohan nie może zacząć nas łatać! Idę po Sparka, mecha nadmiar radów nie zabije! - ledwo skończyła nadawać i odbiła się od grodzi, płynąc w powietrzu tam gdzie spały ich techniczne zabawki. Sterowanie panelem nie działało, zostało wrócić do staromodnych, ręcznych metod.

- Zrozumiałam. Daj mi chwilę, lecę do niego - ostatnie przekazała ich inżynierowi, ignorując przyspieszony puls i nagłą suchość w ustach. Panel milczał, ale może i lepiej. Drake się ozwał, znaczy przynajmniej on był na razie bezpieczny. Wciąż nie wiedziała co myśleć o ich krótkiej wymianie zdań. Piekło dookoła miało jednak jedną cudowną, magiczną wręcz zaletę - zmuszało do działania, nie trwania w zastoju. Ruch nie sprzyjał rozterkom... i dobrze.
Tych Larsen i tak miała pod dostatkiem.

MedLab Acherona

Gdy tylko wyświetlacz na drzwiach wskazał zakończenie procedury dekontaminacyjnej Rohan zdjął hełm. Wprawdzie powietrze we wszystkich układach statku było dokładnie takie samo, to i tak odetchnął z ulgą. Potężnie zbudowany mężczyzna wcisnął najpierw blokadę na klamrze, później na klatce piersiowej. Pancerz zaczął się odblokowywać. Po niecałych dwóch minutach mężczyzna opuścił komorę wsuwając się do MedLabu.

Miał na sobie tylko błękitny kombinezon przylegający do ciała. Nogawki sięgające do połowy ud odsłaniały połyskujące tworzywo z jakiego wykonano cybernetyczne protezy nóg inżyniera. Odepchnął się powoli i szybował w stronę środka pomieszczenia. Medyczka już go oczekiwała ze zwykłym dla siebie spokojnym wyrazem twarzy trzymając się wzmocnienia podsufitu pomieszczenia. Cieszyła się, że udało się w końcu opanować skutki skoku.
Napotkawszy wzrok Lindy mężczyzna powiedział tylko:
- Prawdopodobnie potrzebuję pomocy. Mogłem dostać sporą dawką promieniowania.

Norton nie skomentowała. Skinęła jedynie, przyjmując stwierdzenie do wiadomości. Już dawno pogodziła się z faktem, że szeroko zakrojony dostęp do wiedzy medycznej oznaczał, że wielu z pacjentów przychodziło do niej z gotową, domorosłą diagnozą. Nie podejmowała z tym dyskusji. Akceptowała to jako część natury ludzkiej.
Zapraszającym gestem wskazała postrach inżyniera.
Stół lekarski.
Przerabiali to już nie raz i wiedziała, że Rohan nie pała do medlabu pozytywnymi uczuciami.
Tym razem różnica była taka, że olbrzym nie mógł się zaprzeć w miejscu i nie górował nad nią.

Linda odepchnęła się i popłynęła ku koronnemu miejscu jej królestwa.
- Jak… - zaczęła niezręcznie - … dałeś sobie tam radę. Jestem pełna podziwu. - brunetka spojrzała na brodacza bez kpiny. Najwyraźniej mówiła poważnie.
Odwrócił głowę i zaczął szukać pasów, żeby przypiąć się do stołu.
- Zrobiłem co musiałem.

Długa pauza mogła sugerować, że nie chce mówić więcej, choć tym razem przerwa była wywołana mocowaniem się z zapięciem klamry.
- Zebraliśmy energię do skoku prawie czterdzieści pięć minut wcześniej niż pozwalały limity bezpieczeństwa. - Linda skinęła głową i położyła odzianą w rękawiczkę dłoń na ramieniu inżyniera popychając go lekko do półleżącej pozycji. Pozwalała mu mówić. Wielu osobom to pomagało, a Norton nasuwała się analogia do kotów, które mruczeniem potrafiły uspokojać nie tylko otoczenie ale same siebie - Reaktor nie wytrzymał.

- W sumie teraz to bez znaczenia. Chyba i tak nas dopadli. Tichy powiedział mi, że mamy towarzystwo - powiedział strapiony inżynier i rozluźnił mięśnie dając sobie przypiąć korpus do sterylnego stołu.

- Tichy zawsze dużo mówi - skomentowała lekarka rozpoczynając skanowanie potężnego ciała, ze skupieniem wpatrując się w czytnik wypluwający zestaw informacji. - Jeszcze nas nie dopadli. - obchodzenie się z pacjentem nie było silną stroną Lindy. Spokojna i metodyczna, sprawiała wrażenie zimnej i obojętnej. - Rozluźnij się.
Dwie poziome zmarszczki pomiędzy ściągniętymi brwiami i kilka płytszych, które pojawiły się wokół ust oznaczały, że to co widzi na ekranie skanera nie podoba się jej.

Odepchnęła się od stołu i ruszyła do niewielkiej konsoli komputera pokładowego i przesunęła kilka ekranów przeglądając dane w powiększonej formie. Ostatecznie podjęła decyzję:

- Zaraz podam Ci antybiotyk i środki przeciwbólowe. Możesz zacząć odczuwać rozpieranie czy puchnięcie w przełyku i układzie pokarmowym. To chwilowe i przejdzie. Możesz zauważyć też u siebie krwawe wysięki na skórze - wchłoną się wkrótce. Odczuwasz gdzieś ból? - spytała w ramach pakietu wizyty u dr. Norton. Skaner nie wskazywał na dodatkowe uszkodzenia prócz choroby popromiennej.

Im szybciej zaaplikuje standardową procedurę, tym mniej zniszczenia w ciele Rohana dokona przyjęte promieniowanie. Na szczęście miała czas po swojej stronie. Układ immunologiczny nie zaczął zwalczania samego siebie.

Inżynier mógł zauważyć, że ruchy Norton przyspieszyły. To oznaczało, że nie było dobrze. Wolał już nie wyciągać takich wniosków, więc skierował wzrok w sufit i odpowiedział:
- Nie.

Przetarcie antyseptycznym gazikiem miejsca na szyi, długa cienka igła pistoletu… Linda wprawnie wstrzeliła dawkę antybiotyków i NAIDs, po których przyszła kolej na następną wiadomość:
- Przygotuję teraz mieszankę do transfuzji osocza. Dodatkowo podam Ci kroplówkę by uregulować gospodarkę wodno-elektrolitową. - Ciemne oczy brunetki obrzuciły inżyniera uważnym spojrzeniem - Wolałabym też, żebyś leżał spokojnie przez czas procedury, więc postaraj się nie wykonywać zbyt gwałtownych ruchów. Cała procedura zajmie tylko chwilę. Dasz radę? - w dłoni lekarki ponownie pojawił się skaner. Zerkała jednak na Rohana.

Mężczyzna pokiwał głową na znak tego, że zrozumiał i da radę wytrzymać nie ruszając się.

Norton rozpoczęła przygotowania i syntezę potrzebnej Rohanowi mieszanki.
Zostawiła pracujący osprzęt i odwróciła się do mężczyzny:
- Pomogę Ci. - sięgnęła ku zapięciu kombinezonu. Brak reakcji poczytała za pozwolenie i z wolna rozsunęła ubranie, które nieodmiennie kojarzyło się z powiedzeniem zmarłego męża: “opakowanie cukierka”.

****

Podczas transfuzji Rohana, Norton skoncentrowała się na pozostałej załodze:
- Abe, chcę Cię widzieć w medlabie nim podejmiesz jakiekolwiek działania. Veronica? Jak z Tobą? Drodzy państwo, czekam na raporty od wszystkich na temat stanu zdrowia fizycznego - lekarka wypowiedziała ostatnie słowo z naciskiem - i zapraszam do medlabu.

****

Kilkanaście minut później, wypięła kroplówkę z potężnego ramienia inżyniera i pomogła mu na powrót się wcisnąć w kombinezon.
- I po wszystkim. Jeżeli będziesz odczuwać zawroty głowy, bóle żołądka, stawów lub nudności, zgłoś się do mnie natychmiast. - odpięła Rohana ze stołu - I gdy mówię natychmiast, to właśnie mam na myśli. - rzuciła groźnie stanowczym tonem.
- Tak jest - odpowiedział w wyuczony żołnierski sposób Rohan. Norton zaś wprowadziła najnowszy zapis do rekordu pacjenta i odkaziła stół w oczekiwaniu na wizytę łysego wąsacza.