Mięśnie Johna rozluźniły się nieco, gdy głos Maurice’a skłonił policjanta do “odstąpienia od czynności służbowej”, jaką byłoby sięgnięcie po kajdanki i próba zakucia Brytyjczyka. Gdyby francuski policjant nie zrezygnował, z pewnością doszłoby do szarpaniny - John wolałby raczej spędzić czterdzieści osiem godzin na komisariacie niż pozwolić, by impertynencja nadętego żandarma uszła mu na sucho. John był pewien, że Francuz na długo zapamiętałby opór, jaki Anglik by mu stawił.

Tymczasem jednak Maurice i żandarm zniknęli w furgonetce. Maurice manipulował zamkiem skrzyni, karmiąc francuskiego policjanta starannie spreparowaną bajeczką. Na ile John był w stanie zrozumieć francuskie słowa wypowiadane dystyngowanym, lekko gardłowym akcentem, była tak gładka i tak świetnie przemyślana, że John nie mógł wyjść z podziwu. “Ten facet zrobiłby furorę w Izbie Lordów”, pomyślał. “Piętnaście minut przemówienia i przekonałby Ich Lordowskie Moście, by zmieniły stronę i przyłączyły się do Szkopów.” Przez chwilę wydawało się nawet, że francuski policjant również dał się przekonać. Ton, jakim zgłaszał nieliczne wątpliwości lub zadawał pytania Maurice’owi, stawał się coraz łagodniejszy, przyjazny, niemal konwersacyjny. John już niemal zaczynał wierzyć, że całe to niefortunne spotkanie będzie jedynie krótką zwłoką w dotarciu do celu podróży, jakim był ponoć instytut badawczy École Polytechnique w Paryżu, nieopodal paryskiego Panteonu. Biorąc pod uwagę, co transportowali, pasowało to zarówno do bajeczki, jak i do faktycznego ładunku. Tymczasem Gabrielle skończyła notować dane policjanta i podeszła do furgonetki. Nie do końca rozumiała gniew funkcjonariusza, czysto teoretycznie miała prawo poprosić o te dane, a brat takiej prośby wskazywałby na brak jej kwalifikacji jako sekretarki, a jednak… Cóż. Dobrze, że był z nimi Lapointe. Teraz pozostało tylko zaczekać czy ich puszczą, toż przewożenie ciężkiej wody, szczególnie gdy mieli papiery poświadczające jej zakup, nie było niczym karanym. Uśmiechnęła się do Johna przez moment czując, że ich pomysł powoli zaczyna się realizować i za chwilę opuszczą tą uliczkę. Mimo półmroku spowijającego paryską uliczkę zauważyła, że brytyjski agent odwzajemnił uśmiech. Oboje ogarnęła nadzieja, że to już koniec ich kłopotów.

Ale najlepsze plany myszy i ludzi rzadko kiedy idą jak po maśle. Tym razem również coś po prostu musiało się nie udać.

- Mam was! - dwójkę agentów dobiegł triumfalny wrzask policjanta z wnętrza auta. John zajrzał do środka akurat w chwili, gdy gwałtownie pchnięty przez policjanta Lapointe lądował plecami na tylnej ścianie furgonu. Agenci Spectry byli niemal pewni, że huk uderzenia słychać było w Luwrze. Na twarzy Maurice’a zaskoczenie, niedowierzanie i strach utworzyły mieszankę deformującą przystojną twarz Francuza w trudny do opisania grymas. - Myślicie, że tak łatwo przechytrzyć policję?! - ciągnął dalej gliniarz równie triumfalnym tonem, jakby zdecydował się nadal nie wypadać z roli. A potem zrobił coś, co Johnowi zjeżyło włosy na karku, choć przecież powinien był się tego spodziewać.
Zadął w gwizdek. Wysoki, przenikliwy świst gwizdka jękliwym echem poniósł się po ciemnej ulicy, odbijając się od ścian okolicznych budynków.

Jakby na komendę za furgonetką rozbłysły dwa silne, punktowe reflektory, omiatając tył furgonetki i stojących przy niej agentów snopami elektrycznego światła. Agenci Spectry zastygli w miejscu jak myszy schwytane w bezlitosne spojrzenie drapieżnego kota.
Francuska agentka odruchowo zasłoniła oczy, chroniąc je przed oślepieniem. Z trudem dostrzegała nadchodzących mężczyzn ale była niemal pewna, że nie mają na sobie charakterystycznych francuskich mundurów. Gabrielle poczuła na plecach nieprzyjemny dreszcz. Czyżby wpadli w pułapkę? Niepokojąca myśl uderzyła ją niczym obuch.
Z początku Anglik pomyślał, że to inny pojazd jadący za nimi włączył nagle światła, ale za chwilę w oświetlonych kręgach wypatrzył dwie, chyba ludzkie sylwetki zbliżające się w ich kierunku. W świetle jednej z latarek mignął mu trzymany w jednej z dłoni pistolet.
Jasna cholera, pomyślał John. Wychylił się lekko za ścianę furgonetki i popatrzył wzdłuż kierunku jazdy. To, co zobaczył, niespecjalnie go zaskoczyło - dwie kolejne sylwetki zbliżały się do pojazdu i z tego kierunku. Ci byli jednak widoczni w snopach światła rzucanych przez reflektory furgonetki... stąd John widział wyraźnie szare, niczym nie wyróżniające się marynarki, trzymane w rękach latarki i pistolety.
Mieli ich jak na dłoni.
Myśl, John, myśl, brytyjski agent zganił się w myślach. Nie po to tłukłeś się z Niemcami w kawiarni w Rjukan, nie po to znosiłeś zaczepki Lapointe’a, nie po to niańczyliście tą skrzynię przez pół Europy, by teraz zatonąć niemal u celu podróży. To byłaby niewypowiedziana ironia losu. To byłoby po prostu nie fair.
John podjął szybką decyzję. To była ponad wszelką wątpliwość zasadzka. Oni byli nieuzbrojeni, ich przeciwnicy wręcz przeciwnie. Jedyną odpowiedzią było - wiać.
- Do wozu! - krzyknął John do Gabrielle, stojącej przy wejściu do przestrzeni ładunkowej furgonu, skąd patrzyła, równie osłupiała, na szamotaninę rozgrywającą się między Maurice’em i mężczyzną w policyjnym mundurze. Gabrielle nie trzeba było dwa razy powtarzać. Wskoczyła na pakę, starając się z zaskoczenia pochwycić funkcjonariusza i wyrzucić go z wozu. Nie mogli ryzykować, że to ktoś inny niż policja. Tym bardziej, że ta sytuacja od początku była dziwna.
Niemal równolegle z okrzykiem Anglik rzucił się w kierunku drzwi pojazdu, próbując przyjąć taki tor biegu, który sprawi, że kierowca furgonetki choć trochę osłoni go przed kulami wystrzelonymi przynajmniej od strony maski pojazdu. Klucząc zakosami tuż obok stojącego z uniesionymi w górę rękami kierowcy, rzucił się wprost w uchylone drzwi pojazdu, zdecydowany dopaść kierownicy, uruchomić pojazd i uciekać z tego miejsca jak najszybciej.

Poobijany i posiniaczony agent Wainwright rozpaczliwie łapał oddech, z całych sił walcząc z olbrzymią chęcią położenia się na podłodze furgonetki i zamknięcia oczu. Choć jego zmaltretowane ciało domagało się takiego odpoczynku, mózg nakazywał nie tracić czujności i sprawności jeszcze przez moment - wiedząc, że jeśli się podda, wrogowie wrócą do stanu równowagi i nie pozwolą mu już nigdy się ocknąć. Jemu... i Gabrielle.
John spojrzał na skuloną przy drzwiach furgonetki Francuzkę. Obraz nędzy i rozpaczy, jaki sobą przedstawiała, ścisnął go za gardło. Poszarpane w nieładzie włosy, kaskada siniaków, rozcięć i krwawych plam zamiast twarzy, potargane ubranie - pierwszy i bodaj jedyny raz oglądał ją w takim stanie. Bydlaki, które jej to zrobiły, musiały za to odpowiedzieć.
Twarz brytyjskiego agenta zastygła w kamiennej masce zimnej, bezwzględnej furii. Obolałe ręce znalazły w sobie tyle siły, by przydusić do ziemi tego, który do niedawna sam siedział na Johnie i okładał go pięściami, dopóki kanonada Gabrielle nie zwaliła go z nóg i pokrwawionego nie posłała na podłogę wciąż trzęsącej się na paryskich wybojach furgonetki. John przesunął rękami po ubraniu tamtego, szukając twardego, znajomego kształtu, który spodziewał się tam znaleźć.
Znalazł. Wymacawszy rękojeść pistoletu, Anglik wyszarpnął broń ukrytą za paskiem napastnika i przyduszając go cały czas kolanem do podłogi, odciągnął suwadło zamka półautomatycznego lugera. Z zaciekłą, beznamiętną miną wycelował broń prosto w kołyszącą się lekko głowę tamtego... i nacisnął spust.
Głowa mężczyzny odskoczyła jak kopnięta piłka, bryznęła gęstym, ciemnoczerwonym płynem na ścianę i podłogę pojazdu. Błysk i huk wystrzału, smród kordytowego dymu i jęk pocisku odbijającego się od narożnika ładowni zlały się w jeden, nie dający się z niczym porównać moment.
John przez chwilę patrzył na leżącego bez życia napastnika, po czym przesunął broń kawałek dalej, celując w głowę tego, który przed chwilą tak zaciekle masakrował Francuzkę.
Gdy naciskał spust, cień zimnego uśmiechu zastygł w kąciku jego ust. Kolejny huk, błysk i ciemnoczerwony rozbryzg przypieczętował śmierć kolejnego z ich przeciwników.
John opuścił broń i utkwił spojrzenie w Gabrielle. Jego zimny, nieprzejednany wyraz twarzy ustępował mieszaninie troski i zwykłego u Johna łobuzerskiego uśmiechu.
Wystrzały sprawiły, że Gabrielle przebudziła się. Musiała na chwilę stracić przytomność po ostatnim ciosie… a może po prawie ostatnim? Patrzyła jak John zabija dwóch mężczyzn. Widziała uśmiech na jego twarzy i … zaniepokoiła się? Nie mieli wyboru. To nie była jakaś prywatka czy obóz szkoleniowy tu nie było czasu na sentymenty. Bolało ją chyba wszystko, nie była nawet pewna czy nie ma jakichś złamań… na pewno przez kilka dni nici z uwodzenia kogokolwiek. Może raczej kilka miesięcy.
- Lloyd... - Przybrane nazwisko Anglika z trudem przeszło jej przez gardło. Czuła jak auto zwalnia, jednak podnoszenie się zdawało się być w tej chwili ponad jej siły.
Słaby głos Gabrielle i wypowiedziane nim fałszywe nazwisko Johna sprawiły, że brytyjski agent wrócił do rzeczywistości i skoncentrował się... przynajmniej na tyle, na ile pozwalał mu na to odczuwany ból i oszołomienie. Misja jeszcze się nie skończyła, nadal musieli utrzymywać przykrywkę... i próbować ocalić transport ciężkiej wody.
- Wszystko w porządku, panno Hepburn? - John nachylił się nad próbującą się podnieść z podłogi “asystentką”. - Jak się pani czuje?
Francuska z całych sił oparła się na ramieniu mężczyzny.
- Nie jest dobrze. - Wyszeptała czując jak zakręciło się jej w głowie. - Może… ich przyjść więcej.
John pokiwał głową z zaniepokojonym wyrazem twarzy. Wiedział, że Gabrielle ma rację.
- Spróbuję obszukać ciała. Może znajdziemy jakąś broń. - rzekł cicho. - Ty zobacz, co z Maurice’em.
Gabrielle przytaknęła ale zamiast puścić mężczyznę pocałowała go.
- Wiem że ze mną w tym stanie, to raczej mało apetyczne. - Mrugnęła do niego starając się stanąć o własnych nogach.
John odwzajemnił pocałunek uważając, by Maurice nie zauważył tej chwili czułości.
- Nawet w tym stanie jesteś czarująca. - wyszeptał, delikatnie odgarniając ręką zmierzwione włosy z jej twarzy. - Bierzmy się za nich. - wskazał głową leżące na podłodze sylwetki.
Gabrielle przytaknęła i opierając się o ścianę furgonetki podeszła do Lapointe.
- Maurice.. Wszystko dobrze? - Delikatnie potrząsnęła mężczyznę za ramię.
Podczas gdy Gabrielle próbowała postawić do pionu Francuza, John pochylił się nad ciałami zabitych. Interesowała go przede wszystkim broń i amunicja, jaką mogli mieć przy sobie martwi napastnicy, ale szukał również dokumentów pozwalających ustalić ich tożsamość - choćby i fałszywą, jak również innych mogących się przydać przedmiotów.
Francuzka dobudziła Maurice'a i ciężko opadła na skrzynię.
- Chyba przyjdzie ich tu więcej. - Powiedziała sprawdzając zawartość magazynka i przygotowując się na ciąg dalszy walki. Była niemal pewna, że zaraz nastąpi koniec i... jakby na to nie patrzyła, wolałaby by wyglądał nieco inaczej. Niby była obok swojego kochanka jednak... warunki zdawały się być mało romantyczne. Gdy auto stanęło zaczęła nasłuchiwać kroków... Ilu ich przyjdzie... czy spodziewają się tego co zastaną w środku. Zadając sobie kolejne pytania walczyła z ogarniającą jej ciało sennością.
John rozdzielił wśród współtowarzyszy znalezione fanty i przykucnął obok stojącej na podłodze walizki, opierając się o bok stojącej na środku podłogi skrzyni z ciężką wodą. Miał nadzieję, że zapewni mu ona choć minimalną osłonę... i pozwoli wyprowadzić miażdżący cios walizką w głowę każdego intruza, który wsadzi głowę do wnętrza pojazdu.
- Bez walki się nie poddamy. - stwierdził buńczucznie, choć w jego głos wkradała się obawa. Wiedział, że jeśli jeszcze raz zostaną zaatakowani, ta walka będzie zapewne ich ostatnią. Popatrzył na Gabrielle, ściskającą w dłoni pistolet. A więc tak ma się to skończyć..., pomyślał. Wciąż nie był w stanie dojść do ładu z uczuciem, jakim darzył Francuzkę. Ale jedno wiedział na pewno. Nie chciał, by umierała. A jeśli nie dało się tego uniknąć... to gotów był umrzeć wraz z nią.