“Co tu się do jasnej kurwy nędzy dzieje?” — pomyślał Phil, widząc dziwne… Potwory… Wychodzące z basenu.
To nie może być część show, jaki potwór mógłby zorganizować coś takiego? Może i MG nie był najmilszym człowiekiem na ziemi, jednak kazanie im pić na pusty żołądek a zamordowanie dwójki z nich to zupełnie różne rzeczy! Ale jednak kamery chyba dalej działały… Więc może to jednak tylko jakieś sztuczki? Nie… To niemożliwe, jak można by udawać taką burzę?
W każdym razie, muszą jakoś dożyć do przybycia posiłków. Ktoś przecież musi wiedzieć, gdzie jest ta wyspa. Poza tym satelity na pewno mogą namierzyć te meteoryty czy UFO, a tym samym i Dom.
Ale na razie należało pomyśleć o czymś innym. A dokładniej, na przeżyciu. W końcu chyba drugie z tego… czegoś… Wylądowało tuż nad ich głowami.
— Zbieramy się, zanim dach się zawali czy coś — zakrzyknął do wszystkich, którzy pozostali w sypialni. Nagle uświadomił sobie, jak głupio to brzmi… Zabierać trzeba się gdzieś. — Wiecie, gdzie tu jest jakiś punkt ewakuacyjny czy coś?

Krzyk umierającego człowieka jest specyficzny, niesie ze sobą ból, strach i przede wszystkim wściekłość, gdy ta niepogrążona w szoku część mózgu ofiary już wie co się z nią dzieje.

Dixie Banks znała go aż za dobrze. Ledwo Tornado zaczął krzyczeń już wiedziała, chociaż przepełnione głupią nadzieją serce wciąż… liczyło na cud, a ten nie nastąpił.
Ratowniczka stanęła wrośnięta w ziemię, patrząc przerażonym wzrokiem na dantejską scenę nad basenem, a im robiło się makabryczniej, tym mocniej ściskała niewielką, czerwoną paczuszkę.

Radość ze “znalazłam apteczkę!” szybko zmieniła się w “co tu jest kurwa dzieje?!”.
To też część programu? Zabili kogoś dla… oglądalności? Żeby wprowadzić wizjonerski scenariusz spisany przez chorego na umyśle zwyrola?!

Dixie nie miała pojęcia co widzi, raz po raz mrugała mając nadzieję że wzrok płata jej figla, albo Mistrz Gry załaczył wyjątkowo tandetny film… tylko to nie był film.

Co robić? Co robić?

Tego nie miała na żadnym szkoleniu…

- Kuchnia... - powiedziała, powoli biorąc się w garść. Bardzo, bardzo powoli. Kuchnia miała przejście dla obsługi, zamknięte na zamek, antywłamaniowe drzwi. Poza tym kuchnia miała masę przydatnych części wyposażenia.

Potrząsnęła głową, wciskając apteczkę pod pachę.
- Do kuchni! Gaz z kuchenek, łatwopalne ciecze! Koktajle Mołotowa, abo zrobimy bomby! Noże, tasaki! - krzyknęła do cieni współtowarzyszy niedoli, zamkniętych w koszmarze - Skoro bawią się nami w “Piątek Trzynastego”, rozpieprzmy ruderę!

Przez pierwsze parę minut było nawet zabawnie - biec po deszczu z Hasselhoffem u boku niczym w parodii Słonecznego Patrolu odgrywanej nocą, podczas burzy. Ale Hasselhoff!

TEN Hasselhoff!

Skojarzenia pojawiły się w rudym łbie Faith z automatu, dołączając do gromów i błysku piorunów obraz biegnącej w spowolnionym tempie klaty Hoffa, oczywiście w rytm nieśmiertelnej nuty otwierającej każdy odcinek serialu, połykanego przez mechanik za małolata.

[MEDIA]http://media.giphy.com/media/14TKxBC2CfDfq/giphy.gif[/MEDIA]

Z tego powodu leciała obok idola dzieciństwa, nucąc pod nosem w humorze podejrzanie wesołym… aż nagle wzięło i się popieprzyło dokumentnie. Trupy, błyski i impreza wybitnie nie dla epileptyków, ani nikogo normalnego. Raczej dla fanów gore, albo Charlesa Mansona bądź innego zjeba… jak ten Austriak który latami przetrzymywał i gwałcił własną córkę.
W małej piwnicy.

Romantyczny obraz Mitcha zastąpiła ponura, krwawa wizja dnia codziennego, niemieszczącego się w żadnych znanych pannie Allen normach. Nie wiedziała co właśnie ma przed oczami - czy to kolejny punkt programu, albo coś jeszcze innego.

Wiedziała za to jedno.

Zwykle w filmach ocierających się o niewytłumaczalne, bohaterowi ginęli z powodów bardzo prozaicznych: a to jak banda dekli próbowali ratować kolegów; a to za wszelką cenę ładowali się bez przygotowania na niebezpieczny teren; a to beztrosko wskakiwali prosto w pułapki, które nawet upośledzony głąb by wypatrzył… no ale scenariusz zakładał brutalne zgodny.
Widać scenarzystę wujek dotykał bardzo mocno po nocy i pewnie też w małej piwnicy.

Mając na uwadze całą zdobytą na oglądaniu wybitnie mało wybitnych dzieł kinematograficznych, Faith zrobiła to, co podyktował zdrowy rozsądek.
- Wsteczny! - wydarła się do O’Sullivana, łapiąc go za ramię i ciągnąc na powrót do domu - Odpalaj wsteczny!

Sama również zaczęła taktyczny odwrót do domu. Znaleźć… rkmu się nie spodziewała, ale krzyki o kuchni przemawiały do jej wizji świta. Tak, kuchnia.
Noże i tasaki.

- Kurwa mać! - palnęła się z rozpędu w czoło. Siekiera! Przeciwpożarowa! Gdzieś tu, kurwa mać, musiała być!

Głosy w głowie, wrzaski i śmierć zaledwie rzut beretem od Nwakego, stojącej przy oknie jak kiepska reklama braku perspektyw na życie. Oto karuzela spierdolenia zatoczyła pełne koło, ładując swojego kustosza prosto w delirium.

"Ruszaj Madueke!"

"Podnoś dupę, chyba nie poddasz się na oczach tych wszystkich białasów?!"

"Zostałaś tylko ty, wygrasz!"

"Zacznij grać, działać! Daj widzom dowód że nie jesteś kupą trzęsącego się gówna!"

Łatwo powiedzieć, tak ciężko wykonać. Burza trwała, Murzynka trwała. Na swojej pozycji, przytwierdzona do podłogi niepojętym szaleństwem tuż obok. Na wyciągnięcie ręki.

Wystarczyło wyjść w burzę. Piekielną, tropikalną zawieruchę.

To nie działo się naprawdę… nie mogło. Nie istniały gigantyczne macki, albo inne węże. Albo kurwa co za idiota wpadł na pomysł gotowania jednego z uczestników?!

To musiał wymyślić jakiś zjebany biały samiec alfa z przerostem ego i przykurczem kutasa.

Powoli Nwakego zbierała się w sobie aż wreszcie dała radę się ruszyć.

Jeden krok.

W stronę kuchni.

W chwilach takich jak te rozwój cywilizacji i technologii, tworzący z planety Ziemia jedną, globalną wioskę, jawił się Alicii niczym wielkie utrapienie. Jak świat długi i szeroki ludzie uwielbiali obserwować, przypatrywać się cudzemu nieszczęściu. Niezależnie od płci, wieku, poglądów politycznych czy religii, ciągnęło ich do sensacji, najlepiej rozkręconej kosztem drugiego człowieka - wiadomo nic bardziej nie podnosiło opinii publicznej ciśnienia, niż niewinne ofiary. Szczególnie gdy same, z własnej i nieprzymuszonej woli dały się prowadzić na zatracenie, a wszystko to pod czujnym okiem kamer.
W dobie zalewu informacji oraz bodźców, atakujących człowieka z każdej strony milionami impulsów dziennie, wprawienie go w osłupienie i przyciągniecie kapryśnej uwagi robiło się coraz trudniejsze...

Musiało być mocniej, intensywniej, brutalniej. Pytanie nasuwało się same, błądząc po końcu języka na podobieństwo alkoholika przy monopolowym.
Czy właśnie dane było uczestnikom programu stać się pierwszymi w historii telewizji ofiarami… na żywo? Jaka niby była różnica między streamowanym seksem, gwałtem, a morderstwem? Chodziło o sponsorów, uwagę, słupki popularności i przede wszystkim grube miliony zarobku.
Kosztem bandy naiwnych głupców.

Gorycz wezbrała blondynce ustach i musiała zacisnąć mocno dłonie, by nie rozpłakać się ze złości i bezradności. Sama podpisywała dokumenty o zrzeczeniu się pretensji w razie uszkodzenia ciała, niby rutynowa procedura zabezpieczająca produkcję przed nagłymi wypadkami, a także na przekór wyłudzaczom, jakich wielu żerowało na firmach ubezpieczeniowych.
- Panie miej nas w swojej opiece... - wyszeptała robiąc dłonią znak krzyża. Niby pusty gest, lecz pomagał zebrać się w sobie i pamiętać, że cokolwiek dane będzie pannie Winter jeszcze zobaczyć, jest ona raptem fragmentem większego planu, a każdy plan - jak sama definicja mówi - zawierał w sobie zarówno elementy działające prawidłowo, a także wadliwe. Te ostatnie należało zidentyfikować, znaleźć i usunąć… przede wszystkim zaś nie dać się zwariować.

Ciemność, chłód i wściekła nawałnica stanowiły tło dla apogeum chaosu, rozgrywającego się na deskach teatru, urządzonego zaraz obok basenu Domu. Lament konającego człowieka zawisł w powietrzu, mieszając się z werblami wybijanymi przez ulewę. Zupełnie jakby ktoś krzyczał wewnątrz jasnowłosej głowy, uderzając dźwiękami o zmaltretowane szare komórki, zmienione wysokim poziomem stresu w jajecznicę. Drżące szczęki zacisnęły się z całej siły.

Może ich naćpali? Podali środki halucynogenne w jedzeniu, albo i powietrzu, przez co cała gromadka znalazła się na haju, zaś Irmina i Tornado byli aktorami od początku grającymi pod dyktando Mistrza Gry? Wszak nie mogli umrzeć.
Nie mogli… umrzeć. Tutaj, teraz.
Nie mogli, prawda?

Pokręciła głową, odganiając niepotrzebne dywagacje. Wstrzymała oddech i zrobiwszy krok ku Kelly, szybko rozejrzała się wokoło. Zaraz też jej ramiona opadły zauważalnie, oddech uszedł z piersi wraz ze zrezygnowanym westchnieniem. Jeżeli jeszcze minutę temu łudziła się, próbując oszukać i wmówić sobie, że nie będzie aż tak źle… cóż.
Życie po raz kolejny sprzedało modelce szyderczego plaska otwartą dłonią, rechocząc z pogardliwej uciechy nad zrujnowanymi nadziejami naiwnej, ludzkiej duszy.
- Kelly - powiedziała trochę oschlej niż zamierzała. Pokazanie słabości odpadało. Wzięła głęboki oddech i wstrzymawszy go w płucach, wypuściła nosem.

- Kelly kochanie - zaczęła jeszcze raz, łagodniej. Obejmując ramieniem roztrzęsioną dziewczynę. Nakierowała ją stanowczo na jedyną, słuszną drogę. Tam, gdzie krzyczała Dixie. Wyglądało że medyczce coś chodziło po głowie.
- Idziemy Kelly, nie bój się. To tylko zabawa, pamiętasz? To się nie dzieje naprawdę. - ściszyła głos, przechodząc na konfidencjonalny szept - Chcą nas przestraszyć, zrobili zabawę w escape room w klimacie Horroru. Nadal gramy, pamiętasz? Otrzyj twarz, ludzie patrzą. Chyba nie chcesz żeby widzieli cię taką obsmarkaną i przerabiali potem na memy, co? - mówiła cały czas i cały czas ciągnęła cheerleaderkę ze sobą. Tam gdzie ostre przybory, pozostali.

Jakakolwiek nadzieja, że jednak nie zwariowali.
Albo nie zginą zaraz rozerwani przez… Nie.
Wolała się nad tym nie zastanawiać, stawiając na działanie.

Walka z samym sobą była bardzo krótka.
Z jednej strony Griffin jakby wrósł w podłogę patrząc na to co dzieje się za oknem, z drugiej chciał uciekać jak najdalej. Blada twarz i panika wymalowana na twarzy kontrastowały ze zwyczajowym dla Kennetha tryskaniem dobrym humorem.

Paraliż przegrał z kolejną dawką strachu, związaną z możliwością zostania samemu. Gdy inni wybiegali z pomieszczenia komik ruszył biegiem za Madueke i Dixie.

Kuchnia...

Kuchnia była rozsądnym miejscem.

W kuchni były noże, którymi można się bronić, a z którymi Ken radził sobie całkiem w porządku. Co prawda krojąc mięso i warzywa, ale zawsze.

[MEDIA]https://secure.img1-fg.wfcdn.com/im/96076470/resize-h800%5Ecompr-r85/3094/30940823/2+Piece+Carving+Knife+and+Meat+Fork+Set.jpg[/MEDIA]

Garniec z kipiącą zupą w jaką zamienił się basen, koszmarna burza i kolorowe wyładowania atmosferyczne z początku nie poruszyły Griffinem wcale. Brał to jako coś związanego z programem i starannie przygotowane zdarzenie zaprojektowane przez scenarzystów i reżyserów show. Rzucił nawet kilka żartów bardziej zdegustowany nocną pobudką po ciężkim dniu niż choćby zaniepokojony tym co się wokół dzieje.
Tym większym szokiem oberwał widząc co stało się z Irminą i Tornado.

- To sen, to sen... - szeptał biegnąc za dziewczynami, jakby chcąc sobie wmówić, że to wszystko nie dzieje się naprawdę.