***

Jeden z największych paradoksów ludzkiego życia polega na przeczuciach. Przeczucia nigdy się nie sprawdzają a gdy człowieka spotyka naprawdę coś przerażającego, okazuje się, że zupełne się tego nie spodziewał. A nawet jeśli gdzieś pod skórą czuł, że coś się stanie, zagrożenie przychodziło nie z tej strony, w którą spoglądał. Babcia Heather idąc do lekarza przeczuwała, że doktor ma dla niej złe wiadomości. Całe życie kopciła jak smok a ostatnio coraz częściej kaszlała. Bała się raka płuc i była pewna, że właśnie taką diagnozę usłyszy w gabinecie dr. Stewarda, gdy popatrzył na nią z poważną miną. Kilka miesięcy później zabił ją zawał serca.
Todd Reilly miał lęk wysokości i śnił koszmary jak ginie, roztrzaskując czaszkę o ziemię. Kiedy więc jego brat bliźniak Tadd niemal siłą wciągnął go do wagonika „El Diablo”, Todd był pewien, że gdy znajdzie się już na górze albo spadnie z krzesełka, albo wadliwa konstrukcja runie miażdżąc wszystkich, którzy znaleźli się w jej zasięgu. Po paru minutach Todd wrócił bezpiecznie na dół. Nie chciał kusić losu i powtarzać próby, ale z drżeniem serca obserwował jak jego brat wydaje kolejne kieszonkowe by się wyszaleć na młynie. O północy, gdy festyn się skończył bliźniacy wrócili do domu a konstrukcja została rozebrana. Miała ruszyć dalej, do kolejnego amerykańskiego miasteczka, gdzie będzie reklamowana jako największy i najstraszniejszy diabelski młyn w Stanach.
Właściciel sklepu z komiksami i członek oficjalnego fan klubu Star Treka, Terry McGinnis był zapalonym astronomem i wielbicielem teorii spiskowych. Od rana powtarzał wszystkim swoim klientom, że NASA ukrywa przed ludźmi prawdę o meteorycie i w rzeczywistości spowoduje on jakąś niewyobrażalną katastrofę. Terry snuł wizje o obcych formach życia znajdujących się na kosmicznej skale, nie wykluczał nawet, że do Ziemi tak naprawdę zbliża się statek obcych. Udało mu się zebrać garstkę młodocianych oszołomów, którzy koniec świata mieli obserwować z dachu silosu w młynie Wrexlera. Wspięli się po drabince na sam szczyt budowli skąd mieli doskonały widok na gwiazdy. Skierowali swoje teleskopy w niebo i czekali. W radiu podali komunikat, że meteoryt wszedł właśnie na spotkanie w ziemską atmosferą a Terry manewrując lunetą szukał płonącej kuli pędzonej na spotkanie z powierzchnią planety. Nie zobaczył nic prócz rozświetlonego punkciku, który zniknął po sekundzie. NASA nie kłamała. Skała z kosmosu naprawdę była wielkości psiej budy i o ile coś na niej żyło spłonęło w stratosferze. McGinnis był rozczarowany, nie tak wyobrażał sobie ostatni dzień wakacji. 31 sierpnia 1985 okazał się kolejnym zwykłym nudnym dniem. Może gdyby zamiast patrzeć w niebo Terry spojrzał w dół zmieniłby zdanie.

***

Dostawcza furgonetka jechała polną drogą, samochodem mocno trzęsło, dzieciaki musiały mocno się trzymać palet, żeby nie wyjść z przejażdżki z siniakami. Felix przyglądał się im w przednim lusterku a widząc jak walczą z prawami fizyki zrobił przepraszającą minę jakby to była jego wina, że podróż nie jest zbyt komfortowa.
- Dona źle zrobiła zabierając was do Luke’a– przyznał – Ale to dobra dziewczyna. Wiecie, jest w takim wieku, że dla niej imprezy to sprawa życia i śmierci.
Dziwnie brzmiały te słowa z ust kogoś, kto sam był przecież nastolatkiem. Trzeba było przyznać, że Felix nie pasuje do towarzystwa, jakie spotkali na imprezie. Ubierał się skromniej od swoich rówieśników, nosił proste długie włosy, które wyszły z mody mniej więcej wtedy gdy Mark Chapman zastrzeli w Nowym Jorku Johna Lennona a nowym idolem nastolatków został John Travolta. Na dłoniach nosił motocyklowe rękawiczki ze skóry, z którymi się nie rozstawał ani w domu Wrexlerów ani w samochodzie.



Auto wyjechało z polnej drogi na jezdnię i w skręciło w prawo. Mocne reflektory furgonetki rzuciły światło na Most Samobójców.
- Kiedy będziecie w tym samym wieku co ona zrozumiecie o czym mówiłem. Głupi pryszcz to koniec świata, kłótnia z koleżanką to wojna atomowych mocarstw, a rozstanie z chłopakiem… - Chłopak westchnął a potem znów spojrzał w lusterko – Was z też są dobre dzieciaki. Dobrze, że pomogłyście koledze. I tym małym pie…
Usłyszeli huk, jedna z opon wystrzeliła, samochodem zarzuciło i polecieli na siebie, zderzając się boleśnie czołami. Felix rozpaczliwie próbował manewrować kierownicą, przed szybą pojawiły się przęsła mostu. Chłopak w ostatniej chwili odbił w prawo unikając czołowego zderzenia lecz…

...rozpędzona furgonetka runęła w przepaść.

Uderzyła w toń wody, przewróciła do góry nogami i zaczęła tonąć aż w końcu zniknęła pod powierzchnią. Leżeli na dachu, poobijani, ogłuszeni, zakrwawieni. Gdyby wtedy wiedzieli co się zaraz stanie, woleliby zginąć na miejscu, ale w tym momencie ich głowy przepełniał tylko zwierzęcy strach i jedna myśl. Wydostać się i przeżyć. Samochód zanurzał się w głębinie i nie widzieli już nic prócz przerażającej ciemności. Czarnej jak otchłań, zimnej jak śmierć.

Leżeli na brzegu, chłodny nocny wiatr smagał ich po mokrych twarzach. Ich ubrania były ciężkie, nasiąknięte brudną wodą z rzeki. Po chwili po kolei zaczęli podnosić się z ziemi. W głowie mieli zupełną pustkę, ostatnią rzeczą jaką pamiętali był ich krzyk gdy samochód zaczął spadać ze skarpy i ta upiorna ciemność, gdy opadał na dno. W ustach czuli muł, tego obrzydliwego smaku nie mogli się pozbyć nawet wtedy gdy zaczęli pluć i kasłać. Zupełnie jakby osiadł im na gardle i w płucach. Nie wiedzieli jak znaleźli się po drugiej stronie rzeki. W tle, nad ich głowami majaczył Most Samobójców. Nie było z nimi Felixa, nie było też jego furgonetki.

- Co się stało? Nic wam nie jest? - Marti wykrztusił z siebie jeszcze trochę wody i rozejrzał najpierw sprawdzając stan zdrowia przyjaciół, później okolicę. Szukał czegokolwiek wzrokiem, co mogło stanowić punkt zaczepienia w celu uzyskania pomocy. Ruszył kilka kroków w kierunku drogi. Ktoś może im pomoże.

Wszędzie ciemność… Starał się nie patrzeć w głąb mroku otaczającego ich ze wszystkich stron. Najgłębsza ciemność bowiem skrywała “to”, czego Marti obawiał się najbardziej. Nie czuł takiego niepokoju jak w domu, tutaj czuł czysty strach. Wiedział, że przecież ważne jest racjonalne myślenie i nie ma potworów, duchów i innych bzdurnych podmiotów opowieści. Wszystkie odgłosy, który aktualnie wydawały mu się wyjątkowo głośne, nie pomagały mu w racjonalnym myśleniu.

- Może wszyscy pójdziemy w kierunku drogi? Ktoś musi w końcu nią jechać, a nawet jeśli nie… to nie możemy tu zostać - na razie nie dopuszczał do siebie myśli, że przecież nie ma z nimi Felixa. - Powinniśmy się trzymać razem - dodał.

Hisako była mokra, brudna i było jej zimno. kiedy się obudziła sprawdziła co się dzieje z resztą. Nie było z nimi ich kierowcy ale jeśli w przeciwieństwie do nich miał zapięte pasy to możliwe że, nie wyszedł z furgonetki. Dziewczynka odgoniła tę myśl.
- Tak zacznijmy iść do miasta razem. - Powiedziała zbliżając się do Heather by pomóc jej się pozbierać. - Twoja siostra będzie miała przejebane. - zwróciła się do Martina przechodząc koło niego. Pierwszy raz używając przy nich jakiegokolwiek przekleństwa odkąd się poznali.

***

Wyszli na szosę i zobaczyli migoczące w oddali światła miasta, wyglądające jak maleńkie punkciki na czarnym horyzoncie. Nie mieli ze sobą latarek, poruszali po omacku, zmoknięci, zmarznięci. Starali się być dzielni i nie myśleć o tym co się stało…o tym co się mogło stać, gdyby jakimś cudem nie wydostali się z tej furgonetki i nie obudzili na brzegu rzeki. Przeszli niecałe dwieście metrów kiedy usłyszeli z oddali nadjeżdżające na sygnale karetki. Albo radiowozy. Ciemność rozświetliły migoczące na niebiesko koguty. Samochody zbliżały się do nich a gdy dzieciaki znalazły się w świetle reflektorów, zaczęły się po kolei zatrzymywać. Z ambulansów wysiadali ratownicy, z radiowozów policjanci. Zauważyli również Felixa, w towarzystwie ojca Heather. Thomas Taping pierwszy podbiegł do córeczki a potem chwycił ją mocno w ramiona, dziewczynka usłyszała jak ten twardy mężczyzna płacze. Ratownicy od razu przystąpili do badania. Zaprowadzili dzieciaki pod karetki, zaczęli świecić latarkami po oczach, sprawdzać oddech, tętno.
- Nie wiem jak to się stało proszę pana…opona strzeliła i… - Felix nie mógł wydusić z siebie słowa tłumacząc się Tapingowi, który chyba nawet go nie słuchał. W napięciu obserwował jak ratownicy zajmują się jego córką, szukając na jej ciele jakichś obrażeń lub złamań - Straciłem panowie nad pojazdem. Na szczęście wszyscy zdążyliśmy wyjść zanim samochód zatonął. Zostawiłem ich na brzegu i pobiegłem do miasta po pomoc.
- Później z tobą pogadam, wracaj do radiowozu chłopcze – odpowiedział twardym głosem policjant po czym zwrócił się do jednego ze swoich kolegów – Dzwoń do Burke’a, niech zbierze chłopaków i wyciągnie ten furgon z rzeki.
- Może lepiej zaczekać z tym do rana? W tych ciemnościach i tak gówno widać –
Taping przytaknął wciąż skupiony na córeczce.
- Co z nią? – zapytał z przejęciem a ratownik na chwile przerwał badanie.
- Jest zupełnie zdrowa Tom. Wystraszona, zmarznięta, ale zdrowa –
- Dzięki Bogu –
Ratownicy zaczęli ściągać z nich mokre ubrania. Zaprowadzili ich do ambulansów a potem okryli termicznymi kocami.
- Pojedziecie do szpitala na dodatkowe badania, policja poinformuje waszych rodziców - oświadczył jeden z medyków. Po chwili drzwi do karetek zostały zamknięte i ruszyły na sygnale w stronę Breadhouse.

***

Dla Jessiego to była nowość, ale dla członków Klubu Wietrznej Ospy, oddział dziecięcy szpitala w Breadhouse nie miał tajemnic. Nic się przez ten rok nie zmieniło, prócz nowych rysunków na ścianach. Nie zmieniła się też siostra Higgins. Wciąż miała tą samą wredną minę a gdy zobaczyła znajome twarze aż poczerwieniała. Nie dała po sobie jednak poznać, że rozrabiaków pamięta, traktowała jakby znaleźli się na jej oddziale po raz pierwszy. Dzieciaki położono dwóch osobnych trzyosobowych salach, przebrano w pidżamy i pobrano krew do badań. Chwilę później przyszedł też lekarz, pełniący nocny dyżur na oddziale. Zrobił z pacjentami, krótki wywiad, zapytał czy maja nudności albo zawroty głowy, polecił siostrze Higgins podać leki na uspokojenie i wyszedł. To nie był jednak koniec emocji na dzisiaj bo gdy przyjechali rodzice, łez wzruszenia nie było końca. Państwo Barker nie zdążyli się nawet przebrać, przyjechali do szpitala prosto z festynu. Była z nimi Dona, która szlochając zaczęła po kolei przepraszać każdego dzieciaka z osobna a potem ich rodziców błagać o wybaczenie. Bunta Ishihara zachowywał powściągliwość, surowym wzrokiem patrzył na córkę, którą matka w tym czasie przytulała. Wysilił się tylko na kilka zdawkowych zdań w stylu „Jak się czujesz” i potrzymał chwilę za rękę. Rodzice Jimmiego próbowali rozśmieszać syna i nie ukazywać strachu o jego życie, ale był to śmiech przez łzy. Bali się jak wszyscy, którzy tego dnia mogli stracić swoje dziecko na zawsze. Heather odwiedziła mama i jej dziadek. Podczas gdy Claire Taping przytulała dziewczynkę szlochając, staruszek próbował zająć wnuczkę opowieściami o swoich wypadkach z dzieciństwa. Jesse na swoją rodzinę czekał najdłużej i kiedy wydawało się, że nikt już nie przyjdzie do sali wparowali jego rodzice, młodsza siostra Klara i ciotka Julia . Zrobiło się głośno, bo Sarah McCarthy-Bullington zaczęła jak zwykle kłócić się z siostrą a Neil musiał ich co chwilę uciszać. W końcu siostra Higgins wyprosiła ich z oddziału, ale zanim wyszli obdarowali Jessiego dziesiątkami buziaków. Gdy ciotka zaczęła naciągać go za pucułowate policzki, zaczął chyba żałować, że nie skończył dnie rzeki.
W końcu czas odwiedzin się skończył, nie trwały więcej jak pół godziny, siostra Higgins zaprosiła wszystkich na jutro i pożegnała w drzwiach korytarza. A potem ogłosiła tak umiłowaną przez dzieciaki z Klubu Wietrznej Ospy nocną ciszę i zamknęła się w kantorku.

To wszystko miało wielkie prawdopodobieństwo skończyć się źle. Ale finał okazał się być gorszy od najczarniejszego scenariusza. W jednej sekundzie, zaraz po tym jak furgonetka przebiła barierki i zaczęła spadać, Heather przeszło przez myśl, że nic z tego by się nie wydarzyło, gdyby wyszli z domu Martiego i pieszo przeszli do jej domu. A było to tylko 10 minut drogi!

Tylko jakimś pokręconym cudem nie utonęli wraz z furgonetką. Może sami dopłynęli do brzegu? Heather była tak rozgoryczona, zła i wystraszona, że nie obchodziło jej co się stało z kierowcą, którego brakowało pośród nich. W tej krótkiej chwili nawet uznała, że gdyby utonął to zasłużył sobie na to i jedyne czego szkoda by było to tego, że Dona nie jechała obok niego. Bo to wszystko była wina jej i nikogo innego.

Choć po przebudzeniu się na plaży nic nikomu nie dolegało, to Heather płakała i nie potrafiła się uspokoić. Łzy gęsto zalewały jej policzki. Przemarznięta na kość przytuliła się mocno do Hisako, gdy ta podeszła do niej. Sama nie chciała nigdzie iść, wolała zostać tam gdzie byli, ale nie miała siły by się sprzeciwiać i z pomocą przyjaciół ruszyli szukać pomocy. Widok migających świateł z kogutów na dachach samochodów ucieszył niezmiernie każdego. Heather rzuciła się w ramiona taty, gdy tylko do niej podszedł. Rozryczała się jeszcze bardziej i wtulała w niego z całych sił. W końcu poczuła się bezpieczna i nie chciała go puścić. Długo się zeszło zanim dała się namówić by pozwoliła przebadać się ratownikom w karetce.

***

Płakać przestała dopiero po podaniu jej przez lekarza leków uspokajających. Nie chciała zostawać w szpitalu. Najbardziej na świecie chciała wracać do domu, wypić kakao i zasnąć na kanapie w salonie, przytulona do mamy, która przykryłaby ją kocem, a później dziadek zaniósłby ją do jej pokoju.
Niestety lekarz był nieubłagany i wraz z przyjacółmi musiała zostać na obserwacji. Szczęśliwie rozmowa z mamą i dziadkiem uspokoiła ją na tyle, że nie popłakała się, gdy minął czas odwiedzin. Bliscy przynieśli ze sobą jej pluszowego królika, który zawsze towarzyszył jej w trudnych chwilach. Przytulona do pluszaka dziewczynka położyła się na boku, spoglądając w okno.