Lockhart obudziła się rozdrażniona. Tak jak się spodziewała miała problemy z zaśnięciem, a gdy sięgnęła po lekturę, pochłonęła ją ona na tyle, że jeszcze kilka godzin spędziła czytając. Do tego ułożenie włosów po takiej noc graniczyło niemal z cudem.
Ann w pierwszej chwili pomyślała, że książka traktuje o jakichś pradawnych, pogańskich kultach ,ale kapłani egipscy przywołujący tajemnicze istoty z innych planów zakrawało w pierwszej chwili na jakąś fantastykę. Jednak przekazy, dosyć sugestywnie przedstawione powodowały, że kobieta jakby instynktownie wiedziała, że w tych bluźnierczych opowieściach jest sporo prawdy. Czytała o Hasturze, pradawnej istocie ukrytej w panteoni egipskim, któremu ogoleni na łyso kapłani oddawali cześć. Bóstwo używało tajemniczych Byakhee, podobnych do wielkich ciem, ale nie będących żadnym znanym na świecie motylem. Ani ptakiem, ze względu na skórzaste, ogromne skrzydła nie były też żadnymi nietoperzami. Była to obca rasa, podobno zamieszkująca zimną pustkę kosmosu, żywiącą się zaś najdelikatniejszym mięsem śmiertelnych istot...kobieta tak wkręciła się w czytanie tych przedziwnych historii, że po pewnym czasie jej umysł, broniąc się od czytania o składanych żywcem ofiarach, po prostu się wyłączył. Ann obudziła się rano, z omdlenia, a książka leżała obok łóżka. Czuła strużkę potu spływającą po czole.. czy to był koszmar? Czy może… tak bardzo nie chciała wierzyć by to mogło być prawdą. Jednak wszystkie puzzle zaczynały niepokojąco do siebie pasować. Usiadła wyprostowana na łóżku i wzięła kilka głębszych oddechów, starając się uspokoić. Musi się obmyć. Szybko.

Sytuację ratował fakt, że Lily zadbała o to by jej garderobę przeprasowano, a śniadanie podano punktualnie. To i dobra kawa, sprawiły że nie posyłała wszystkim morderczego spojrzenia i była w stanie nawet myśleć optymistycznie o zbliżającej się wizycie w antykwariacie.
- Od dłuższego czasu współpracujemy z Wilhelmem. - Powiedziała do swych towarzyszy po tym jak wyruszyli na poszukiwanie postoju taksówek. - Wspaniale sobie radzi z wyszukiwaniem starodruków.
- A jakie nas interesują? - zagadnął Jack. Lily tylko uśmiechnęła się, nie wiedząc o co w ogóle chodzi.
- Czytałam w nocy pracę Gliera… szukam czegokolwiek co mogłoby mi pomóc w zrozumieniu jego postępowania. - Westchnęła ciężko na wspomnienie stanowczo zbyt krótkiego snu.
-Aż taka ciekawa ta praca Gliera? - zapytał z powątpiewaniem Jack - odniosłem wrażenie, że staruszek nieco przekoloryzował - uśmiechnął się - za to te symbole wyglądają mi na hieroglify. Można by popytać kustosza z muzeum, może ma jakieś opracowania na ten temat - poradził Jack.
- Przyznam… że niepokojąco te rzeczy… spostrzeżenia Gliera, do siebie pasują. - Ann westchnęła ciężko i rozejrzała się po okolicy jakby spodziewając się, że gdzieś, kątem oka dojrzy znów mężczyznę o nieprzyjemnym spojrzeniu. Wolała nie opowiadać Jackowi o swoim omdleniu. - Planowałam się wybrać do muzeum po wizycie w antykwariacie.
- Wydajesz się niewyspana. Wszystko w porządku? - zatroskał się Jack.
- Chyba źle się wczoraj poczułam… to pewnie przez te emocje. - Lockhart oderwała wzrok od mijanych budynków i skupiła się na tym co przed nimi. Powinni być niedaleko tego postoju.
Taksówki istotnie były niedaleko. Ledwo przeszli kilkadziesiąt kroków, wąską, i nieco zaśmieconą o tej porze dnia ulicą a już znaleźli rozległy deptak nieopodal portu, i kilka taksówek stojących przed portowymi budynkami. Szybko znaleźli też Paula, poleconego im wcześniej kolegę taksówkarza z dnia wczorajszego. Sympatycznie wyglądający, nieco otyły, szpakowaty taksówkarz uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Dzień dobry… polecono nam Pana wczoraj. Pana kolega Billy zaręczał, że będzie Pan nas w stanie dowieźć do pewnego antykwariatu. - Lockhart podała mężczyźnie adres, pod który się wybierali.
- Jasne! To za Eastriver. Przyjemna okolica. Zapraszam. - uśmiechnął się czując dłuższy kurs i po chwili mknęli już ulicami Nowego Yorku. Antykwariat okazał się całkiem sporym budynkiem. Kilka pięter kamienicy zajmowały wszelkiego rodzaju antyki, choć wzrok Ann przykuwały głównie książki.
Lockhart już kusiło by zanurzyć się między regały i wyłapać co cenniejsze skarby, uznała jednak, że wypada się przywitać z korespondencyjnym znajomym. Rozejrzała się w poszukiwaniu kogoś z obsługi. Odnalazła jakiegoś młodego chłopaka, który najwyraźniej zajmował się układaniem nowych nabytków.
- Szukam Pana Williamsa. - uśmiechnęła do młodzika, zerkając z zainteresowaniem na wykładane przez niego woluminy.
- Zawołam. Jest gdzieś na piętrze - młodzik wyglądał, jakby dawno nie spał lub nie miał specjalnego kontaktu z rzeczywistością. Wzrok prawdziwego mola książkowego. Jednakże wypełnił swoje zadanie, sprowadzając sympatycznego jegomościa, mniej więcej około sześćdziesiątki
- Dzień dobry. Czym możemy pani służyć? - krzaczaste brwi pana Williamsa uśmiechnęły się wraz z jego ustami.
- Jestem przejazdem w Nowym Yorku i postanowiłam, że odwiedzę Pański antykwariat. Ann Lockhart. - Kobieta z uśmiechem wyciągnęła dłoń do właściciela obiektu. Pozwoliła by mężczyzna zamarkował pocałunek na jej rękawiczce. Przez chwilę pozwoliła sobie na to by wymienić się z Williamsem uprzejmościami. Podziękowała za ostatnią przesyłkę i dyskretnie wykręciła się od odpowiedzi za ile udało się jej sprzedać ją dalej. O ile Whiliam miał bardzo dobre oko do wynajdywania starodruków, to na szczęście dla niej miał problemy z ich dokładnym wydatowaniem. - Szukam obecnie pozycji dotyczących astronomii i dawnych pism. Hieroglify, umarłe języki…. mogą być dawne mapy nieba.

Wraz z Williamsem ruszyła między regałami przyglądając rozmieszczonym na nich książkom. W większości były to rzeczy ładne ale niezbyt wartościowe. Reprinty dawnych prac. Dużo współcześniejsze wydruki masowe, które w lepszym stanie można było spotkać w miejscach takich jak to, a w gorszym, na każdym pchlim targu. Pozwoliła się zaprowadzić do części, w której rozwieszono odnalezione przez Whiliama i jego ludzi mapy. Lockhart z uwagą zaczęła przeglądać wielkie szuflady wypełnione starannie ułożonymi starodrukami i reprintami. Szukała mapy nieba zbliżonej wiekowo do tej, którą znaleźli w domu Gliera.

Po zapoznaniu się ze zdobyczami antykwariusza i kilku życzliwych komentarzach dotyczących kolekcji, przeszli z powrotem do regałów z książkami. Właściciel pokazał jej miejsce, w którym będzie mogła odnaleźć poszukiwane przez Lockhart książki i pożegnał się z nią. Wzrok Ann przesuwał się po wysokim regale, rozpoznając książki już po wybarwieniu okładek i fontach jakimi były opisane. Wydobyła dzieło Gliera i zaczęła wertować kolejne książki, które pomogłyby jej w dalszej analizie tego dzieła. Zdecydowała się na jeden z tomów autorstwa H.A.Wallisa Budge`a. Pozwoliła sobie na to wybrać dosyć ładne, dobrze zachowane wydanie i ruszyła dalej. Williams pokazał jej przed odejściem gdzie odnajdzie dział dotyczący astronomii.

Przechodząc pomiędzy regałami niemal się potknęła, bo jej niedowierzający wzrok ugrzązł w niepozornej książeczce wciśniętej pomiędzy inne tomy z poezją angielską. Szybko poprawiła kok upewniając się, że nikt nie dostrzegł jej nieeleganckiego zachowania i odłożywszy swoje dotychczasowe znaleziska na jeden z licznych w antykwariacie stolików, sięgnęła po niepozorną książkę. Nie pomyliła się! Szekspir. Tak jak się spodziewało wydanie było z tego samego roku co Hamlet, którego sprzedała niedawno pewnemu nawiedzonemu brytyjskiemu kolekcjonerowi. Wysunęła dłoń z rękawiczki i ostrożnie sprawdziła szwy i stan okładki, po czym wydobyła wsuniętą do środka karteczkę z proponowaną ceną. Nie była niska… tak jak się spodziewała całkiem trafna, biorąc pod uwagę miejsce, w którym ją znalazła, jednak gdy znało się osobę, której bardzo zależało na skompletowaniu kolekcji… mogła się okazać dużo cenniejsza. Ann powstrzymała cisnący się na jej twarz uśmiech. Może choć odrobinę podreperuje fundusze po zakupie biletów do Aten. Wzięła tomik powtarzając sobie, że po wizycie w antykwariacie będą musieli na chwilę wrócić do hotelu… na dłuższą chwilę.

Wyposażona już w trzy zdobycze dotarła do regałów z działem astronomia i szybko zlokalizowała Podręcznik C.Younga. Dopiero w tym momencie zorientowała się, że chodzi po antykwariacie sama. Zamarła ściskając w dłoniach odnalezione książki i mapę. Powinna dotrzeć do kasy. Lily i Jack pewnie tam na nią czekają... tylko nagle powróciło wspomnienie pewnych chłodnych oczu. Kim był tamten mężczyzna i czemu aż tak niepokoiło ją jego spojrzenie? Spokojnym krokiem, starając się nie rozglądać co chwilę ruszyła w kierunku znajdującej się przy wejściu lady, przy której można było dokonać płatności.

Gdy tylko dotarli na miejsce Lockhart zwolniła Lily wręczając bilet do muzeum i mówiąc, że ma dwie godziny dla siebie i umówiła się na spotkanie przy kasach.
- Planuję wypytać nieco o materiały z domu Gliera. - Powiedziała Jackowi pozostawiając mu decyzję czy się do niej dołączy.
- Pójdę z tobą. Na wszelki wypadek. - uśmiechnął się przepraszająco - poza tym byłem w tym muzeum i może nie zabłądzę tym razem… - mruknął Jack kładąc na ladzie biletowej banknot i zamawiając kolejny bilet - No to co...idziemy?
Ann przytaknęła i weszła na teren wystawy. Już spacerując alejką otoczoną pierwszymi obiektami wystawowymi przyjęła podane przez jacka ramię i zaczęła się rozglądać. Musieli dotrzeć do części egipskiej… potem antyk. Najlepiej jakby udało się im zlokalizować kustosza albo innego naukowca odpowiedzialnego za wystawę.
Muzeum było ogromne. Fakt, że nie było sposobu ogarnięcia całości bez jakiejkolwiek pomocy był jasny, kiedy tylko Ann spojrzała z linii kas na kierunki zwiedzania, i całkiem sporą broszurę dodaną do biletu. Ponad czterdzieści stałych wystaw, kilkanaście budynków, połączonych przejściami podziemnymi lub łącznikami tworzyło wielki kompleks muzealny zajmujący sporą część kwartału ulic. Przejście, czy chociażby odwiedzenie każdej wystawy z osobna zajęłoby sporo ponad godzinę. Na całe muzeum nie wystarczyłoby chyba tygodnia i Jack wyraźnie pobladł, widząc ponownie stertę kartek, pokazujących najciekawsze trasy do zwiedzania.
- A, do diabła z tym – mruknął wsuwając kartelusz do tylnej kieszeni spodni – poczekaj tu, zaraz wrócę – powiedział i poszedł w kierunku pomieszczenia z tabliczką "Dział naukowy". Po kilku minutach wyszedł z powrotem do hali, prowadząc niewysokiego, sympatycznie wyglądającego jegomościa, nieco przy kości, w szarym garniturze. Jego łysinka błyszczała w świetle lamp, umieszczonych na suficie hali, a inteligentny, nieco zmęczony wzrok wbił się w Ann
-Ann? Poznaj profesora Franka Harrisa, opiekuna działu archeologicznego - przedstawił naukowca.
- Ann Lockhart. - Antykwariuszka przedstawiła się z uśmiechem starszemu mężczyźnie. To były te momenty, które ją potwornie irytowały. Nie była pracownikiem naukowym, więc nie mogła zrobić tego co zrobił Jack. Teraz jednak powinna się uśmiechać i cieszyć tym, że może czegoś się dowiedzą. - Czy.. czy będzie Pan mógł nam pomóc?
- A z czym konkretnie mają państwo problem? - zapytał grzecznie profesor cmokając Annę w rękę z rewerencją.
- Mamy… dzieło, w którym pojawiają się znaki, których nie jestem w stanie przyporządkować konkretnym hieroglifom lub symbolom. - Lockhart cofnęła dłoń i wydobyła z torby książkę, w której trzymała obecnie złożony reprint mapy i list od Valikovskiego.
- Doprawdy? Och...symbole - profesor był pełnokrwistym badaczem i teoretycznie mógł wymówić się brakiem czasu...ale widok nowej zagadki pogrążył go niczym dzieciaka widzącego nową zabawkę, w dodatku całkowicie za darmo - popatrzmy… - mruczał grzęznąc w problemie -Może nie stójmy tak w tym holu? - zaproponował Jack puszczając oko do Ann - Oh, racja. Zapraszam. I tak zdaje się potrzebna będzie biblioteka - to mówiąc profesor zaprowadził oboje do swojego gabinetu, dużo schludniejszego niż gabinet starego Grunwalda, a zdecydowanie bardziej uporządkowanego niż spustoszone biuro Gliera, co mogło być miłą odmianą. Pokój pełen był regałów zastawionych książkami, a w rogach pomieszczenia stały drewniane rzeźby, najpewniej afrykańskiego pochodzenia. Ann od czasów gdy wybierała się do muzeów z ojcem nie wchodziła do części technicznej. Rozglądała się więc po pokoju z zainteresowaniem, przyglądając się tytułom znajdujących się tu książek. Jej wzrok przesuwał się po wytłoczonych na okładkach literach.
Kolekcja książek profesora nie zawierała niczego wartościowego dla antykwariusza. Różnego rodzaju miesięczniki, kwartalniki i monografie dotyczące bardzo szerokiego spektrum wiedzy, od astrologii, po religie i nawet fantastykę naukową. Właściwie każda sfera działalności człowieka miała jakieś miejsce na półce profesora, pod postacią jakiejś książki.
Ann sięgnęła po jeden z ostatnich numerów czasopisma Science News i przekartkowała je. DO tej pory dostawała prenumeratę ojca, za którą co roku płaciła, jednak nigdy nie było chwili by zagłębić się w tą lekturę. Gdy profesor odezwał się odłożyła gazetę i podeszła do stołu, na którym rozłożył przyniesione przez nią przedmioty.
- Hmm...dziwna sprawa. Gliere...hah, praca znajoma. Koncepcja wydawała się ciekawa, jakoby zmiany klimatyczne dawały się wytłumaczyć inaczej niż naturalnymi procesami natury. Odpowiedzialni za to mieli być zdaje się jakieś mityczne istoty, kosmici. Cóż...ale widzę, że ten rosyjsko brzmiący jegomość najwyraźniej w to wierzył, i chyba zdaje się współpracował. Co mają to tego weddowie...cóż, badanie aborygeńskich kultur nie jest obecnie zaawansowana, a o tym Velikowskim nie słyszałem – profesor spojrzał na gwiezdną mapę i zmarszczył brew – Hmm, z tą mapą...coś nie jest tak. Jakby brakowało tam gwiazd. Albo są inaczej ułożone... - mruknął i podszedł do jednego z regałów, wyciągając z półki książkę o astronomii i otwierając po chwili na zdjęciu w środku książki – o, od razu widać różnicę – pokazał ołówkiem jeden róg mapy. Ann wydobyła swój notes i przyglądając się wskazywanym przez profesora znakom powoli zapisywała ich znaczenie jedynie wskazując lokalizację na szybkim szkicu. – a to...- wskazał na odręcznie robione zapiski na marginesach dzieła Gliera – to są hieroglify egipskie. Można by to przetłumaczyć jako “Stary”, “Niebiański” lub “Niebo”, i “Zimny” lub “Mroźny”. Tu są kolejne– pokazał profesor – i wyglądają jak..."Jedni" lub może, "jedyni", potem mamy "kręcić się" albo "wirować". Tu kolejny symbol – przewrócił kartkę – "miasto" i to bez wątpienia. Potem to.– wskazał – "górny" albo "wyższy". Ale może być też w niektórych kontekstach "czubek" lub "szczyt" – podrapał się po głowie profesor, najwyraźniej biegły w egiptologii – “Akhteaten”....”grobowiec”, “wschód słońca”, “tajemnica” – palce profesora śmigały po kolejnych symbolach na marginesach, omijając jednak wiele z bazgrołów, najwyraźniej niezrozumiałych dla badacza. Palec profesora zatrzymał się na jednym symbolu, wyglądającym jak hieroglif, jednak Ann miała nieodparte wrażenie, że pasował on nieco opisem do istoty, o której wspomniano w drugiej książce Gliera, którą zdążyło się jej przejrzeć, a której treść była niepokojąca, dziwna i w ogóle niezrozumiała.- Sprawa wygląda zagadkowo, ale właściwie, poza przedziwną mapą, którą najchętniej bym sam zbadał, wydaje się, że profesor analizował stare podania, być może stare zapisy i próbował potwierdzać swoje teorie które zawarł w tej książce. Może warto byłoby go zapytać? - profesor patrzył na kartelusz z tajemniczym symbolem w kształcie krzyża maltańskiego – wskaźnik do mapy, ale jakiej? Pamiętam, jak w młodości bawiliśmy się w zagadki. Takie krzyże pokazują cztery kierunki świata, a X oznacza miejsce ukrycia. – uśmiechnął się staruszek.
- Też bawiłam się w podobne rzeczy… z moim ojcem. - Lockhart usiadła przy stole i już w wygodniejszej pozycji zaczęła dopisywać spostrzeżenia profesora. - Mam nadzieję, że uda nam się spotkać z Glierem i omówić jego pracę.
- A czego konkretnie państwo szukają? - zainteresował się profesor - może któryś z działów w naszym muzeum mógłby być pomocny?
- Miałam nadzieję, że ta mapa może coś zdradzi… - Ann zerknęła na torebkę, w której znajdowała się książka wujka. Była ciekawa czy to tego, co oznaczono na tej mapie szukał włamywacz. - Czy ten znak. - Wskazała na symbol przetłumaczony przez Harrisa jako “tajemnica” - ma jeszcze jakieś inne znaczenia?
- Większość ma inne znaczenie. To piktogramy. Jeśli znajdziecie konkretny zapis, taki ciąg piktogramów to będzie można powiedzieć więcej. “Zakryty” lub “Ukryty” a nawet w niektórych przypadkach “niewidzialny” - profesor przytaknął , zdejmując okulary i wkładając do ust jeden koniec oprawki, pogrążając się w myśleniu.
- Czyli prawdopodobnie to taki... rebus? - Ann dopisała przy wskazanym znaku kolejne słowa. - W zależności od układu może znaczyć coś zupełnie innego?
- Być może. Albo rodzaj szyfru, który zastosował profesor. - naukowiec wciąż gryzł swoje okulary, w zamyśleniu.
- Coś Pana niepokoi, prawda? Spotkał się Pan kiedyś z czymś podobnym? - Ann zerknęła na milczącego Jacka, ciekawa co on o tym wszystkim sądzi.
- Hmm...po prostu wygląda to nieco dziwnie, jakby ktoś próbował istotnie sprawdzać swoje teorie za pomocą egipskich symboli. Są tu też takie, których po prostu nie rozpoznaję. Jakby podobne, ale jak dla mnie nieczytelne. - profesor wskazał na jeden z symboli, który Ann kojarzył się nieco z opisanym w “Nienazwanych Kultach”.
- Rozumiem… a kojarzy się Panu z jakimś dawnym pismem? Wydaje się niewiele różnić od pozostałych. - Lockhart wskazała na pozostałe symbole. - Oczywiście gdy patrzy na to laik.
- Niespecjalnie z jakimś konkretnym. Podobne do pisma egipskiego, ale symbole obce. A laikiem bym się nie nazwał. - powiedział cicho i zamyślił się - na pewno warto o te symbole zapytać tego, kto je zrobił. Gdzie jest profesor Gliere? Bo widząc was tutaj, pewnie nie jest dostępny? - uśmiechnął się lekko.
- Obecnie przebywa w Europie i jest z nim utrudniony kontakt. - Lockhart złożyła mapę i list by schować je z powrotem do torby.
- Hmm...szkoda. Być może któraś z naszych wystaw mogłaby okazać się pomocna, choć nie kojarzę, aby takie pismo było na którymś z eksponatów. Ewentualnie, pan Grunwald wie, gdzie jest nasza biblioteka. Jest do państwa dyspozycji, jeszcze przez jakieś dwie godziny - profesor spojrzał na zegarek - Czy mogę jeszcze w czymś pomóc? - popatrzył pytająco na Ann i Jacka
- Nie będziemy zajmować Panu czasu. gdyby mógł nam Pan tylko powiedzieć, gdzie znajdziemy Pana Grunwalda. - Lockhart zapięła torbę upewniając się, że żadne ze znalezisk i notatnik z niej nie wypadną.

[MEDIA]https://photos.francisfrith.com/frith/cambridge-magdalene-college-pepys-library-1909_61496.jpg[/MEDIA]

Biblioteka była duża, jakby próbowała dorównać wspaniałością całej reszcie kompleksu, z jego monumentalnymi salami do zwiedzania, korytarzami pełnymi artefaktów i kolorowych prezentacji, atakujących zwiedzającego ze wszystkich stron. Biblioteka nie była jednak pełna ludzi. Po pierwsze, była to pora obiadowa więc większość zwiedzających korzystała z licznych punktów gastronomicznych, rozsianych dookoła Muzeum, lub z jednej z kilku restauracji na przeciwko głównego budynku. Nieliczni zwiedzający, okupowali ławeczki między budynkami, zajadając kanapki i inne piknikowe przekąski. Ann i Jack mieli więc bibliotekę niemal na wyłączność, nie licząc chuderlawego, sennie wyglądającego, starszawego bibliotekarza, który grzecznie wskazał Ann i Jackowi interesujące ich działy o starożytnym Egipcie, hieroglifach i ogólnie działy książek historycznych. Drewniane regały przegradzały monumentalne pomieszczenie, dzieląc je na nieco mniejsze, łatwiejsze do ogarnięcia wzrokiem powierzchnie, a zwisające tu i ówdzie kotary zacisznych alkow, w których można było dostrzec niewielkie stoliki oferowały potencjalnemu czytelnikowi niezbędny spokój i prywatność. Jack wkrótce zniknął Ann z oczu, nurkując między regałami książek oznaczonych jako geograficzne i historyczne, Ann zaś zagłębiała się w literaturze starożytnego egiptu.
Kiedy jednak uszła kilka kroków, przesuwając palcem po grzbietach książek, kątem oka złowiła sylwetkę człowieka, stojącego między regałami. Sięgał po coś za klapę marynarki. Po chwili zdała sobie sprawę, że robi to w ten nonszalancki sposób, bardzo znajomy, choć wolałaby tego w tej chwili nie widzieć…
Ann poczuła jak na chwilę jej serce zabiło szybciej. Sięgał po zapalniczkę, prawda? Wsunęła dłoń do torebki sięgając po ukryty tam pistolet i zaczęła się cofać, chcąc ukryć się pomiędzy regałami.
Zbir, stary znajomy z peronu w Bostonie wykrzywił usta w czymś, co przypominało triumfalny uśmiech. Jedną ręką wyrwał zza klapy marynarki pistolet, w cieniu książkowego regału wyglądający jak Browning i ruszył szybkim krokiem za uciekającą za regał Anną…
Lockhart starała się tak uciekać by napastnik nie miał czystej linii strzału. Gdyby tylko Jack był w pobliżu… tylko czy miał przy sobie broń. Ann zatrzymała się w przejściu pomiędzy regałami i oddała strzał w kierunku nadbiegającego napastnika. Nie licząc się z efektem ruszyła biegiem dalej.
Pistolet Ann wystrzelił z głośnym hukiem, przerywając momentalnie ciszę która była obecna niemal w każdej bibliotece. Dym wystrzału na moment przysłonił kobiecie pole widzenia, ale kiedy zaczął się rozwiewać, Ann nie zobaczyła śladu po swoim napastniku. Chwilę później usłyszała jednak kolejny wystrzał i coś gorącego spadło na jej kark i rozwiało nieco fryzurę, a dokoła zawirowały kawałki papieru. Napastnik najwyraźniej oddał strzał, trafiając w jedną z książek nad jej głową i jedynie dym widoczny zza regału świadczył o jego obecności.
Ann słyszała szybki odgłos biegnącego człowieka z lewej strony. Kątem oka widziała jednak kolejnego zbira, wchodzącego do biblioteki, ze strzelbą którą mierzył gdzieś między regały, jakby próbował wypatrzeć napastnika. Ann wiedziała, że szukał jej, lub Jacka.
Na chwilę Lockhart zabrakło powietrza wplucahc.. chcieli ich zabić.Myśl wydawała się być absurdalna, a jednak… Ann puściła się biegiem dalej. Musiała znaleźć Jacka. Uprzedzić go.
Strzelba zbira wypaliła, najwyraźniej znajdując swój cel w biegnącej przez bibliotekę kobiecie. Buum. Buum...grzmiał wystrzał za wystrzałem a w powietrze pofrunęły fragmenty biurek, regałów i trociny z masakrowanych pociskami książek. Ann wybiegła niemal wprost pod lufę "Zbira z Bostonu". Triumfalnie uniósł on broń do góry, celując prosto w kobietę. Kolejny strzał, głośniejszy dołączył się do kanonady a ramię zbira poleciało w dół, trącone niczym ręka natręta w knajpie. Mężczyzna poleciał na jeden z regałów, łapiąc się za łokieć a kolejne pociski leciały już w stronę zbira ze strzelbą, który skulił się za drewnianymi drzwiami biblioteki. Jack, z pistoletem opartym o jedno z biurek wypróżniał magazynek w stronę lepiej uzbrojonego bandyty, nie pozwalając mu wejść do środka. - Ann, uciekaj! - krzyknął machając ręką w stronę drzwi prowadzących z Biblioteki, jakieś dwadzieścia kroków za nim. Tymczasem "Zbir z Bostonu", jęcząc i gramoląc się z podłogi obok regału, próbował gmerać za drugą połą marynarki, najwyraźniej szukając kolejnego pistoletu.
Ann nie mogła mu na to pozwolić. Zatrzymała się i oddała kolejny strzał w kierunku mężczyzny z wąsikiem.
Wąsaty zbir jedynie jęknął, kiedy pocisk pistoletu Anny trafił go w tą samą rękę, obrócił i posłał na stojący za nim regał. Pod ciężarem upadającego, regał obalił się wraz z nim z głośnym hukiem. Zbir przetoczył się za mebel, wciąż stękając i klnąc z bólu i rzucił się do ucieczki, znikając za grubym filarem podtrzymującym dach biblioteki.Tymczasem niskie odgłosy wystrzałów ze strzelby, i wyższe, ale częstsze wystrzały pistoletu Jacka uświadomiły Annie, że jej towarzysz i drugi zbir wciąż wymieniają się ogniem. Strzelanina trwała.
Lockhart rozejrzała się za jakimś ukryciem. Wolała by nie okazało się, że stoi na środku alejki gdyby tamten się jednak rozmyślił. Musiała jednak pomóc Jackowi… powinni się jak najszybciej stąd wydostać. Weszła pomiędzy regały i wyjrzała zza jednego z nich szukając okazji by trafić drugiego napastnika.
Jack ładował pocisk za pociskiem w ciężkie drzwi, jednak bandyta był dobrze ukryty. Ann również nie znajdowała okazji aby poprawić sytuacji. Ciężkie, jakby idealnie stworzone do tego, by ktoś za nimi się ukrył zbierały kule niczym pancerz. Ann usłyszała w oddali, w przerwie między jednym strzałem bandyty a kolejnym Jacka dźwięk policyjnych syren za oknem. Ktoś wezwał służby i było kwestią czasu, aż cały teren zaroi się od mundurowych.
Powinni stąd zniknąć i to szybko. Ann wróciła się biegiem do Jacka starając się nie wejść w linię ognia. Podbiegła do pierwszego lepszego otwartego okna.
- Jack! - Miała nadzieję, że mężczyzna podąży za nią. Nie chciała go zostawiać w takim miejscu samego.
Ścigani niecelnymi strzałami bandyty wybiegli na niewielki, opuszczony skwer od północnej strony muzeum. Widać było z tej odległości spory tłum ludzi, gromadzący się przed wejściem do muzeum, pobliski park i nieopodal, postój taksówek.
Ann pochwyciła Jacka za dłoń i pociągnęła w kierunku głównego budynku, chowając broń do torebki. Musieli zabrać Lily i jak najszybciej opuścić to miejsce.
Jack momentalnie rozumiejąc, o co chodzi kobiecie schował broń za pasek spodni, z tyłu pod marynarkę i chwycił Ann mocniej pod ramię -Wolniej - doradził udając po prostu przechodniów.
- D… dobrze. - Lockhart nieco zwolniła kroku, starając się nie oglądać za siebie. Czuła jak stres zaczyna do niej docierać, atakując ciało nieprzyjemnymi dreszczami, więc przywarła mocniej do ramienia Jacka. - To… było niebezpieczne. - Wyszeptała bardziej do siebie niż do swojego towarzysza.
- Bardzo. Miałaś rację co do tego typa. Wczoraj myślałem, że nie mówisz poważnie… - spojrzał na nią zakłopotany - znajdźmy Lily. Ten do którego strzelałaś raczej nie będzie nas już niepokoić. Chyba odstrzeliłaś mu ramię. W każdym razie, na moje oko, kilka tygodni w łupkach ma gwarantowane - uśmiechnął się lekko.
- Zawsze mówię poważnie. - Ann pozwoliła by irytacja wypłynęła w jej głosie. Nie odsunęła się jednak od mężczyzny. W tej chwili jak nigdy potrzebowała się na kimś oprzeć i to w ten najprostszy, fizyczny sposób. Dopiero gdy chcieli wejść do budynku głównego pozwoliła sobie na to by obejrzeć się na bibliotekę i to co się tam działo. Ku jej zaskoczeniu okazało się, że z tego miejsca nie widać okna, którym się wydostali. Na szczęście… może nikt nie powiąże ich z tą sprawą. A przynajmniej niezbyt szybko.
Najwyraźniej, ochrona budynku przeprowadzała nader prędką ewakuację zwiedzających, którzy gromadzili się na schodach przed głównym wejściem. Nie wpuszczała już nikogo od strony ulicy, więc Ann i Jack musieli dołączyć do reszty ludzi. Podjeżdżały właśnie pierwsze samochody policji, a mundurowi, uzbrojeni w strzelby i rewolwery szybko wbiegali do środka, próbując zabezpieczyć teren. Po chwili zobaczyli w tłumie gapiów Lily. Wyglądała na przestraszoną i przejętą.
- Ktoś napadł na zwiedzających. Chyba porachunki gangów. Jak w Chicago - dziewczyna miała własne zdanie na ten temat, choć być może jedynie powielała plotki krążące wśród gapiów pod muzeum.
Lockhart przez chwilę przyglądała się zaskoczona swojej służącej. Tak… toż Lily nie brała w tym udziału.
- Tak… to miasto bardzo się zmieniło. - Powiedziała tak spokojnie jak tylko była w stanie. - Chodźmy stąd.

Ann odetchnęła głęboką piersią gdy tylko opuścili budynek muzeum. Glier… cóż go pokusiło by zanurzyć się w takie badania? Do czego one go doprowadziły? Lockhart musiała przyznać, że niepokoiła ją cała ta sytuacja. Pojawiający się znikąd obserwatorzy. Symbolem i przedmioty, które niepokojąco zaczynają do siebie pasować. W milczeniu wdychała chłodne wrześniowe powietrze, wpatrując się w pobliski Central Park. Czy czuła strach? Nie była do tego przyzwyczajona… od wielu lat nie musiała czuć czegoś takiego i nie życzyła sobie by to wracało. Do tego ta strzelanina… Zadrżała ponownie na całym ciele. Musiała się przejść.. odsunąć od tego wszystkiego.
Z rozmyślań wyrwała ją podsunięta dłoń. Skorzystała z pomocy przy zejściu ze schodów, nagle zdając sobie sprawę, że jej ukryte w rękawiczce palce lekką drżą. To musiała być irytacja. Nie wyobrażała sobie by jakiekolwiek obawy mogły ją doprowadzić do takiego stanu. A jednak jej myśli cały czas krążyły wokół informacji, które przed chwilą udało im się pozyskać, a dłoń nerwowo zacisnęła się na podanym przez Jacka ramieniu. Mimo iż obdarzył ją zaniepokojonym spojrzeniem, nie odzywała się tak długo jak nie znaleźli się na terenie parku. Dawno tu nie była. Ostatni raz z ojcem, ale wtedy było lato. Karmili razem ptaki, opowiadała mu o swoich postępach w szkole… Ciepłe wspomnienia nieco ją uspokoiły.

- Będziemy musieli bardziej uważać. - Wyszeptała, upewniwszy się wcześniej, że służąca jest kilka kroków za nimi. - I… chyba nie mówiłabym nic Lily.
Jack jedynie przytaknął bez słowa. Bo i po cóż było wciągać w całą tą aferę jeszcze młodą służącą?
- Co zamierzasz? - zapytał wiedząc, że cała sprawa jest bardziej niebezpieczna, niż się początkowo wydawało.
- Myślę, że ci ludzie podążają za nami przez Gliera. - Lockhart przysunęła się bardziej do Jacka by móc swobodnie szeptać. Miała ochotę poprawić kok, rozprostować suknie, ale to nie był dobry moment. - Trzeba go ostrzec.
- Trzeba. Póki co, trzeba przepłynąć Atlantyk aby to zrobić. Trzeba jakoś dotrwać do jutra. Myślisz, że w okolicy kręci się ich więcej? - Jack rozejrzał się dokoła, zatrzymując wzrok na jakichś krzakach i pobliskich drzewach.
- Mam nadzieję, że nie. - Lockhart westchnęła ciężko i poprowadziła ich jedną z alejek. Gdzieś tam po drugiej stronie parku powinna być restauracja, którą polecili jej w hotelu.

Obejrzała się na chwilę za siebie ciekawa czy Lily korzystać choć odrobinę z widoków. - Wolałabym nie zostać obudzoną przez kogoś takiego.
- Dziś pewnie nie spróbują. Ten strzał był...rewelacyjny Ann. Kto cię uczył strzelać? - zainteresował się Jack.
- Ojciec. - Lockhart westchnęła ciężko. - To jego broń.
- Głowa do góry. Z takim okiem jak twoje, będziesz postrachem bandytów, gdziekolwiek się czają - zaśmiał się Jack.
- Miałam szczęście bo już go zraniłeś. - Lockhart musiała przyznać, że ten komplement niepokojąco sprawił jej przyjemność. Czując jak policzki delikatnie zaczynają palić, odwróciła wzrok od Jacka i skupiła spojrzenie na parkowej alejce. - To miłe, że tak uważasz.
- Absolutnie, nie możemy mówić policji o niczym, co dziś się zdarzyło. Bo nie opuścimy Stanów i spędzimy tu czas do świąt, w jakimś areszcie jak Gliere. A tymczasem...dokąd idziemy? - zainteresował się Jack wyprowadzony przez Annę na ulicę.
- Chcę wam wynagrodzić oczekiwanie na mnie w hotelu. - Ann uśmiechnęła się. - Po drugiej stronie parku powinna być całkiem dobra restauracja.
- Hmm...dobra restauracja? Idealnie! Prowadź - powiedział głośniej aby Lily idąca nieco z tyłu nie czuła ich niepokoju całą sytuacją

Lockhart nie była przekonana do miejsca, które wskazano jej w hotelu. Niezbyt przepadała za podziemiami. Widać jednak było, że restauracja, o której jej opowiadano była bardzo popularna i zapewniała dobre posiłki. Ann sprowadziła swoich towarzyszy do stacji Grand central i przeszła przez eleganckie przeszklone drzwi.
Podała kelnerowi swoje nazwisko by potwierdzić rezerwację i wraz z Jackiem i Lily podążyła do odpowiedniego stolika. Musiała przyznać, ze wnętrze pozytywnie ją zaskoczyło. Było czyste, eleganckie.

[MEDIA]https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a4/Oyster_Bar_Restaurant%2C_Grand_Central_Terminal.jp g[/MEDIA]

Zapachy, które unosiły się w powietrzu wskazywały też na dobrej jakości kuchnię. Wątpiła, że restauracja zapewniała także dobre wino bo po przygodzie w bibliotece dużo bardziej potrzebowała szklaneczki dobrego trunku niż jedzenia.
Kelner wskazał całej trójce osobny stolik i podał kartę, w której obok pysznie brzmiących dań, znajdowały się również napoje. Niestety, żadnego wina, a nawet piwa restauracja nie podawała. Prohibicja była egzekwowana w takim lokalu jak ten, znajdującym się na widoku i niemalże przy głównej ulicy. Nie dziwiło więc nikogo, że pomimo popołudniowej pory, jedynie nieliczne stoliki były zajęte.
Ann skwitowała brak w karcie cichy westchnieniem i zabrała się za przeglądanie karty.
- Wybierzcie na co macie ochotę. - Sama szybko zdecydowała się na specjalności lokalu i czarną kawę. Czekała ją chwila rozmowy o rzeczach nie związanych z Glierem i niebezpiecznymi przedmiotami, znajdującymi się w jej torebce. Miała obawy czy uda się jej podołać temu wyzwaniu.

Jack po całkiem udanej kolacji tego niespokojnego dnia doradził Ann zamknięcie na noc drzwi do pokoju w hotelu, następnie zaszył się na dłuższą chwilę w swoim pokoju, aby po kilkunastu minutach wyjść na miasto w wielkim pośpiechu, nie mówiąc nic portierowi. Ann widziała jedynie, jak biegł w stronę portu, zniknąć gdzieś w ciemnościach licznych ulic Manhattanu. Ann przez chwilę stała przy oknie obserwując odchodzącego mężczyznę. Wiedziała, że nierozsądnym byłoby podążyć za nim i nie wiedziała czemu w ogóle taki pomysł przyszedł jej do głowy. Może przez to, że w tym roku znów zdawało się, że widzi swego ojca w tej ostatniej chwili jego życia. Poirytowana położyła się do łóżka, tym razem ściskając w dłoni kronikę, którą przyniósł dla niej Jack. Książka Gliera leżała bezpiecznie w torbie pod łóżkiem, na wypadek gdyby ktoś postanowił włamać się do jej pokoju.

Nad ranem pojawił się po śniadaniu, oprócz swojego podniszczonego plecaka niosąc także całkiem sporych rozmiarów drewnianą walizkę, okutą na rogach mosiężnymi okuciami. Lockhart obrzuciła go nagannym spojrzeniem mimo, że poczuła ulgę widząc mężczyznę całego i zdrowego.
- Dzień dobry. Jak ci minęła noc? - Spytała upijając nieco kawy.
- Pracowicie - uśmiechnął się klepiąc walizkę - musiałem skoczyć po parę rzeczy do pewnego znajomego. Z czasów wojska - wyjaśnił kładąc walizkę obok swojego plecaka i siadając do stolika, na którym widział stygnącą kawę i resztki rogalików.
- Widziałam, że nie możesz usiedzieć w pokoju. - Ann nie mogła się powstrzymać od reprymendy. - Nawet pomimo faktu iż wczoraj w mieście miała miejsce strzelanina i to w tak znamienitym miejscu jak biblioteka muzeum.
- Ciszej…. - Jack przyłożył palec do ust - oficjalnie podają, że to były porachunki gangów - uśmiechnął się - a sprawy musiałem załatwić w nocy. Nie wiadomo na jakie wsparcie będzie można liczyć za granicą - wzruszył ramionami i wpakował sobie rogalik do ust, z nieco przepraszającą miną niewiniątka.
- Wiem jaka jest oficjalna wersja. - Lockhart zastukała okrytą rękawiczką dłonią w leżącą na stole gazetę. Nie powiedziała nic co nie byłoby zgodne z tym co pisali. - Powinieneś uważać.
- Chyba nie mnie szukają. To twój atut Anno - mrugnął okiem do kobiety i popił siarczysty łyk ledwie letniej już kawy.
- Nie wiem skąd taki pomysł. - Lockhart powróciła do dopijania własnej kawy. Czuła się dużo lepiej po spokojnie przespanej nocy i po tym jak odpowiednio zatroszczyła się o swoją garderobę i włosy. Mogła odpuścić Jackowi tym razem.

Bez skrupułów skupiła na mężczyznach wzrok. Kim mogli być i dlaczego patrzyli na nią. Była niemal pewna, że jej strój był nienaganny. Nie powinna się wyróżniać na tle innych znajdujących się na pokładzie dam.
Starszy mężczyzna patrzył na Ann zimnym wzrokiem, jakby próbował pokazać kobiecie kto tu rządzi. Przez chwilę mocowali się wzrokiem, jednak całe te przedziwne spotkanie przerwał młodszy mężczyzna, szarpiąc starszego za ramię i odprowadzając go w głąb górnego pokładu. Rozmawiali ze sobą po cichu, i jak Anna mogła się zorientować, bardzo szybko i nerwowo wymieniając się jakimiś argumentami.
Lockhart skrzyżowała ręce na piersi i odprowadziła mężczyzn wzrokiem. Nie przepadała za takim zachowaniem, a po wydarzeniach z ostatniego dnia, dodatkowo ją ono niepokoiło. Obróciła się na pięcie i ruszyła dalej. Dopiero po kilku krokach zdała sobie sprawę, że Lilly gdzieś zniknęła. Starając się nie zachowywać nerwowo, rozejrzała się po pokładzie szukając swojej służącej.
Lili znalazła się po jakimś kwadransie, kiedy bystre oko Anny wypatrzyło jej sylewtkę blisko skomplikowanie wyglądającego systemu kabestanowego na dziobie. Dziewczyna flirtowała w najlepsze z dosyć okazale wyglądającym marynarzem, który pokazywał jej właśnie imponującej grubości przedramię z jakimś tatuażem.
Ann przeszła za plecy mężczyzny, tak by zapatrzona w muskulaturę służąca, mogła ją dostrzec. Zatrzymała się, skupiając na niej lodowate spojrzenie. Spojrzenie Lilly ześlizgując się po męskiej skórze trafiło na wzrok jej Pani i momentalnie z twarzy dziewczyny odpłynęła większość kolorytu i uśmiech. Przeprosiła cicho marynarza odprowadzana przez niego wzrokiem, który w opinii Lockhart wyraźnie zahaczał o miejsca, o które nie powinien. Gdy tylko służąca zbliżyła się, Ann ruszyła dalej. Dawanie reprymendy publicznie nie leżało w jej naturze.

Dopiero w pokoju Lockhart stanowczo upomniała swoją służącą, przypominając jej, że podczas tej podróży jest też “przyzwoitką” i nie powinna się od niej oddalać, chyba że załatwiała dla niej sprawunki. Po krótkiej naganie, przygotowała list do Jacka z pytaniem, czy zje z nimi obiad i posłała Lilly by go zaniosła.
Po jakiejś pół godzinie, Jack stanął w progu jej kabiny, trzymając w ręku liścik przyniesiony przez Lily
- Ach, nikt nie zapraszał mnie na obiad w tak uroczym stylu - zażartował Jack. Widać było, że jego wymięta marynarka została najwyraźniej w kajucie, i ubrany był w granatową, nieco bardziej wyprasowaną, choć też najpewniej wyjętą z jego przepastnego plecaka. Koszula, zwykle rozpięta, tym razem ciasno opinała szyję, a spod wyłogów konierzyka wystawał ciemny krawat.
Lockhart wstała od biurka.
- Wydawało mi się, że to całkiem popularny sposób. - Krytycznie przyjrzała się marynarce mężczyzny obiecując sobie, że pośle ją do pracowania gdy tylko nadarzy się ku temu sposobność. Jej wzrok zawisł na niechlujnie zawiązanym krawacie. Nie wytrzymała i sięgnęła do węzła by go poprawić. - Nie byłam pewna gdzie cię ulokowano.
- A, z takimi dwoma sympatycznymi jegomościami. Jakiś Ibrahim Mrijević, chyba chorwat albo czarnogórzec, nie potrafię zrozumieć gościa. Chyba żyd. I jakiś grek, Tatankopulos, czy jakiś inny...pulos. Za szybko mówił. Ale zaprosił na ouzo, ale przed obiadem… - spojrzał na Annę i uśmiechnął się.
Lockhart ostrożnie wygładziła krawat i podniosła wzrok. Uśmiech mężczyzny nieco zbił ją z tropu.
- Nie mieli na głowie zawojów? - Cofnęła się na dystans który przystał przy takiej rozmowie. - Dzisiaj na pokładzie obserwowała mnie dwóch mężczyzn.
- Zawojów? Znaczy się, takich jak w egipcie, czy arabii? Nie...nie widziałem takich. Sądzisz, że… - nie dokończył, myśląc o zbirach w muzeum.
- Może po prostu z jakiegoś powodu zwrócili na mnie uwagę. - Ann nie była przekonana do własnych słów. - Idziemy? Jeśli ich gdzieś zobaczę, to spróbuję ci zwrócić na nich uwagę, dobrze?
- Dobrze. Wiesz, że mają tu alkohol? Słodki jezusie, w końcu będzie można wypić coś innego niż wino z cegły - zaśmiał się Jack podając kobiecie swoje ramię.
Ann zaśmiała się i wskazała na uzupełniony już barek.
- Tak. Zauważyłam. - Przyjęła podaną rękę i dała się poprowadzić w kierunku restauracji, pozwalając Lilly zamknąć za nimi pokój. - Jeśli dobrze rozumiem, zamierzasz skorzystać z tej okazji.
- Oh, a ty na pewno będziesz mi w tym towarzyszyć - dodał - nie powiesz mi, że nie lubisz wina, albo dobrej whisky?
- Paniom nie wypada pić whiskey, wiesz? - Ann mimowolnie uśmiechnęła się. Było coś w tym luźnym sposobie bycia Jacka, co ją uspokajało. - Ale prawdą jest, że mam sentyment do tego trunku.

- Lilly byłabym wdzięczna gdybyś załatwiła dla mnie kilka rzeczy. Należałoby zamówić pranie, nie odpowiada mi też tutejsze mydło, może w sklepach uda ci się dostać coś innego? Potrzebuję też napić się kawy. Czarnej i mocnej. - Lockhart odezwała się do służącej, gdy Jack oddalił się na chwilę od stolika. Przez chwilę zastanawiała się też, czy formułować ostatnią prośbę, w końcu jednak sentyment wziął górę nad przyzwyczajeniami. - Gdybyś… mogła nabyć też dla mnie strój kąpielowy. I proszę, żadnego oglądania się za marynarzami. - Zakończyła wypowiedź poważnym tonem, wyraźnie dając znak służącej, że nie życzy sobie takich zachowań.
- Jak pani sobie życzy, panno Lockhart - dygnęła grzecznie, pąsowiejąc i prędko umknęła z oczu Anny, korzystając z kolejnej chwili wolności, w dodatku spędzonej w przyjemnej perspektywie zakupów, czyli czegoś, co zawsze poprawiało humor większości kobiet.
Lily szła szybko pomiędzy witrynami sklepów pokładowych, oferujących wolnocłowe towary najwyższej klasy. Widok był zadziwiający, jakby ktoś przeniósł luksusową alejkę z butikami, salonami piękności, jubilerami i sklepami z pamiątkami i wszelkiego typu bibelotami na środek Atlantyku, tylko dla kaprysu podróżujących. Alejka była dziś dosyć zatłoczona, choć w samych sklepikach nie było jeszcze wielkiego ruchu. Najwidoczniej pasażerowie, przynajmniej ci dla których takie zbytkowne widoki były rzadkością, krygowali się jeszcze przed odwiedzeniem jednego z nich. Lily nie miała takiego problemu. Służąca dobrze sytuowanej w mieście kobiety, nie miała żadnych skrupułów przed odwiedzaniem najprzeróżniejszych sklepików, oczywiście tłumacząc swoje swobodne zachowanie gustami swojej pracodawczyni. Minuty zamieniły się w kwadranse, kwadranse wydłużyły się na zegarze w kilka godzin, i Lily nawet nie zdawała sobie sprawy, że jest już późne popołudnie. Miała jednak wszystko, co trzeba. Kostium kąpielowy, najnowszy krzyk mody ze Stanów, robiący furorę elastycznym materiałem i jaskrawymi kolorami, kawę i resztę sprawunków, które niosła w zielonej, markowej torbie. Sama zaś, pachniała od stóp do głów perfumami, których próbkami spryskała się chyba tak mocno, że mogłaby się przez tydzień nie kąpać. Lili znajdowała się właśnie w sklepie ze skórzaną odzieżą. Głaskała z lubością krótkie płaszczyki z miękkiej, włoskiej skóry i oglądała z wypiekami na twarzy śliczne, bordowe rękawiczki.
- Fuj...a cóż to za brzydactwo? - rękawiczki, leżące na jednej z lad wydawały się nie pasować do całej reszty asortymentu. W odróżnieniu od innych ubrań wiszących na wieszakach lub leżących na sklepowych ladach, te wydawały się wręcz kleić od środka czymś nieprzyjemnym. Lily z obrzydzeniem zdrapała resztki suchej skóry. Jakby nosił je ktoś chory na świerzb, lub ktoś mocno poparzony. Lily odłożyła odrażającą część garderoby na półkę, zniesmaczona i zawiedziona, że w tak dobrze wyglądającym sklepie sprzedawane jest takie ohydztwo.
Wzięła jeszcze gazetę poranną dla Ann, która jak wiedziała lubiła przeglądać czasem prasę, i choć gazeta była poranna, a było już dobrze po południu, Lily wiedziała, że na statku raczej nie znajdzie się jutrzejsza gazeta. Ani po jutrzejsza. Choć może i by się znalazła? Młoda kobieta zdziwiła się ogromem i przepychem tego statku. Niemal każda kobieta, niezależnie z jakich nizin lub wyżyn społecznych pochodzi, miała ten pierwotny, instynkt, wyczuwający spojrzenia innych. Lily poczuła to przez chwilę, i przez moment z zaniepokojeniem obróciła głowę. Wydawało jej się, że w jednej witrynie sklepowej stoi dwóch ludzi, jeden nieco wyższy od drugiego. Wydawało jej się, że wpatrują się w nią. Jednak po dłuższej chwili zorientowała się, że to było tylko odbicie, a jej oczy szybko złowiły uśmiech przystojnego, ciemnowłosego marynarza. Był jeszcze bardziej męski od tego, za którego dostała burę od Ann. Spłoniła się i szybko wyszła, przypominając sobie słowa swojej pracodawczyni. Lepiej było dla niej, aby nie wpadła w jakieś kłopoty...

Ann zaczekała, aż jack wróci do stolika. Powinni w końcu porozmawiać o tym co wydarzyło się w bibliotece. Pozostawało mieć tylko nadzieję, że Lilly nie skorzysta z okazji by znów udać się do jakiegoś marynarza. Westchnęła ciężko na to wspomnienie. Przynajmniej jedna z nich rzeczywiście planowała korzystać z “atrakcji” tego rejsu.
Uśmiechnęła się dopiero widząc nadchodzącego Jacka.
- Przejdziemy się? Chyba powinniśmy nieco porozmawiać.
- Jasne. Sympatyczny ten statek. Jak podróż? - zapytał Jack
- Coś czuję, że będę miała kłopoty z Lilly. - Ann odezwała się gdy już ruszyli w kierunku wyjścia. Przyjęła podane ramię, wyjątkowo ciesząc się z tej podpory przy kołyszącym się pod nogami pokładzie.
- Hmm...młoda kobieta na pokładzie pełnym przystojnych marynarzy? Gdzie tam - zaśmiał się Jack - Jest dorosła, i chyba nic jej się nie stanie. W każdym razie, angole to dżentelmeni - zachichotał - mają nas, jankesów za dzikusów, ale dziewczyny traktują z dużym szacunkiem - zapewnił Annę Jack.
- Nie przypominam sobie by dżentelmeni mieli w zwyczaju przechwalanie się swoimi tatuażami. - Lockhart pokręciła głową z dezaprobatą. - Nie licząc tego i panów, którzy mnie zaniepokoili rejs wydaje się być przyjemny.
- Ci muzułmanie… - pokiwał głową i podprowadził Annę bliżej relingu, opierając się o niego jednym łokciem - Zastanawia mnie, w co myśmy wdepnęli. Ten człowiek na nabrzeżu, jak i ten w bibliotece to był bandyta. Niewątpliwie. Być może najemnik, może były wojskowy...nie wiadomo. Ale to, że nie chcieli z nami tylko pogadać to fakt - Jack zatroskał się nieco.
- Widziałam ich na molo gdy odpływaliśmy. Byli z jakimś starszym mężczyzną… wyglądał na ich szefa. - Ann mówiła cicho nie chcąc być usłyszaną przez spacerujących po pokładzie pasażerów.
- Też go widziałem. I mam wrażenie, że go już gdzieś widziałem. Kilka ładnych lat temu, w Nikaragui. To był chyba marines. Wydaje mi się, że widziałem go w mundurze. Dlatego myślę, że to był najemnik. Niepokoi mnie, że oni doskonale wiedzieli, gdzie jesteśmy i co robimy. Wiedzieli, że odpływamy.- Jack spojrzał na Annę, czekając na jej opinię.
- I gdzieś zadzwonili… pytanie czy do kogoś na statku czy też w drugim porcie. Obawiam się, że to pierwsze. - Lockhart także obejrzała się na swojego towarzysza. - Mogą mieć kogoś “swojego” na statku.
- Myślisz o tych dwóch muzułmanach? - Jack spojrzał pytająco na Annę - łatwo będzie ich znaleźć. Raczej wyróżniają się strojem...tylko jak tu ich zdjąć… - Jack myślał na głos - pistoletem raczej nie. Jak kapitan dowie się, że mamy broń, to trafimy do aresztu. Może na nich zapolować, i klasycznie, w łeb? - zaproponował.
Ann mimo całej powagi sytuacji zaśmiała się cicho.
- Myślisz, że patrzyliby na mnie w tak widoczny sposób gdyby rzeczywiście chcieli nam zrobić krzywdę? Toż teraz w każdej chwili mogłabym pójść do kapitana i zgłosić swoje obawy. - Lockhart uśmiechnęła się do mężczyzny ale szybko spoważniała. - Obawiam się, że to może być ktokolwiek. Obsługa statku? Z nią najłatwiej byłoby skontaktować się z portu. To może być każdy… kelner, marynarz… tancerka.
- Może dawno nie widzieli ładnej kobiety? - zaśmiał się Jack - ale masz rację. To nie muszą być oni. Byle steward wniesie broń. O załodze nie wspominają. Niektórzy marynarze na tym statku to emeryci z Królewskiej Floty. Dobrze sobie ich obejrzałem - pokiwał głową - dżentelmeni, ale i żołnierze - podsumował Jack.
Lockhart poczuła delikatne pieczenie policzków gdy usłyszała określenie “ładna kobieta”. NIby nie był to komplement… chyba.
- A jest ktoś z tej Nikaragui? - Spytała starając się odciągnąć myśli od mniej istotnego tematu swojej urody. - Może to być jakiś jego znajomy z wojska.
- Nie...a przynajmniej jeszcze nikogo znajomego nie spotkałem. Zresztą niewielu nas zostało z kompani. To duży statek, no i dopiero pierwszy dzień. Póki co ciekawa mieszanka. Brytole, Grecy, Serbowie, Chorwaci, są też Francuzi, i zdaje się, słyszałem też Niemców. Jak otworzą flaszki, będzie się działo - zachichotał Jack - ci dwaj, muzułmanie, rozpoznałaś skąd są?
- Jestem specjalistką od książek, a nie ubioru. - Mruknęła Ann. - Zapewne bliski wschód… regiony arabskie… tureckie… Może udałoby się rozeznać u załogi. Tak się zastanawiałam… co masz w tej skrzyni?
- Ach...cóż...broń. Mnóstwo broni - uśmiechnął się szeroko patrząc bezczelnie na jakiegoś dostatnio odzianego dżentelmena, spacerującego sobie po górnym pokładzie - pomyślałem sobie, że skoro czekają nas takie strzelaniny, jak w muzeum - dodał ciszej - to sympatycznie będzie mieć coś lepszego niż rewolwer.
- Uważasz, że to rozsądne trzymać to w pokoju gdy mieszkają tam inni ludzie? - Ann świadomość tego, że jej towarzysz podróżuje z niewielkim arsenałem jakoś niezbyt przypadła do gustu.
- Są w luku bagażowym, spokojnie. Nikt tego nie znajdzie - mrugnął do niej konspiracyjnie.
- Pewnie masz rację… - Ann spróbowała się uśmiechnąć. - Tylko… myślałam, że nas też nikt nie znajdzie, a oni jednak byli na tym nabrzeżu.
- Bardziej niepokoi mnie nie fakt, że oni znajdą nas tutaj, tylko kogo mogą znaleźć jak nas nie ma w domu… - zasmucił się Jack - my jesteśmy świadomi, uzbrojeni, i gotowi. Skoro wiedzieli o nas sporo, to mogą wiedzieć o nas jeszcze więcej…
- Powinniśmy uprzedzić swoich… ci ludzie są bezwzględni. - Lockhart zadrżała nieco i przywarła mocniej do ramienia mężczyzny. Powinna zadzwonić do antykwariatu.
- Możliwe, że są bezpieczni. Nic nie wiedzą - Jack przytulił Annę, chcąc ją nieco uspokoić - nie możemy martwić się na zapas.
Lockhart poczuła się nieco dziwnie w objęciach mężczyzny, ale poddała się temu. Wyrywanie się nie byłoby raczej… eleganckie. Odruchowo przesunęła dłonią po piersi Jacka, starając się rozprostować jakieś zagniecenie.
- Może… będzie dobrze. Emma umie się bronić. - Powiedziała bardziej do siebie niż do mężczyzny.
- Hmm...a właściwie, czemu nie wysłać im telegramu? Może nawet dojść szybciej niż oni dojadą do Arkham z Nowego Yorku… - Jack popatrzył na Annę pytająco
- Możemy spróbować. - Lockhart odsunęła się nieco nie wyrywając się jednak z objęć mężczyzny. - Chcesz się ze mną przejść i nadać telegram?
- Jak najszybciej. Póki jeszcze jesteśmy blisko Stanów, telegram powinien dojść. Chodźmy!
Ann przytaknęła i podążyła za mężczyzną. Miała nadzieję, że uda im się nadać tą wiadomość. Wolała uprzedzić Emmę. Gdyby coś się jej stało… Z nerwów zacisnęła dłoń na ramieniu Jacka i po chwili poczuła jak ten ją poklepał.
- A potem wybierzemy się na drinka. - Widać było że stara się ją uspokoić. - Obojgu nam przyda się nieco relaksu.
Lockhart nie była przekonana do tego pomysłu ale przytaknęła.

Lili przynosi gazetę i sprawunki i zdaje relację z tego, co widziała w sklepiku.
Ann wróciła do swojego pokoju by się przebrać. Emma oczywiście zadbałą na to by w bagażu znalazły się jakieś stroje wieczorowe. Nie była przekonana do wybranych przez guwernantkę strojów, ale wolała to niż udać się w stroju dziennym do baru.
Lili zdążyła już w tym czasie dotrzeć z powrotem do kajuty i Ann zastała ją właśnie przy rozpakowywaniu torby z zakupami. Na stoliku leżała przyniesiona przez nią gazeta.

Cytat:

“ 5 września “New York Herald Tribune. Profesor archeologii zabity w wojnie gangów!!! . Wiadomość o strzelaninie w Muzeum Historii Naturalnej i śmierć profesora Franka Harrisa, który zginął od postrzału w głowę zajmowała pierwszą stronę, wielkimi literami ogłaszając najnowszą wiadomość dnia. “Sprawcy pozostają nieznani a policja robi co w jej mocy i jest na ich tropie. Redakcja składa wyrazy współczucia dla rodziny profesora, wieloletniego i zasłużonego pracownika muzeum.”

Artykuł opisywał również długą karierę profesora, jednego z twórców wielu wystaw i atrakcji muzeum, kreując zmarłego jako dobrego męża i ojca. Cokolwiek to oznaczało, potwierdzało, że bandyci, których Anna widziała z Jackiem stojących na nabrzeżu wykonali już wcześniej część swojego niecnego planu.
Lockhart poprawiła sukienkę i pozwoliła Lilly ułożyć swoje włosy gdy sama zajmowała się lekturą gazety. Dobrze, że udało im się przesłać telegram na ląd, wierzyła że Emma gdy będzie świadoma zagrożenia poradzi sobie z niebezpieczeństwem. Jak by nie patrzeć strzegła jej przez tyle lat po śmierci ojca.
- Możesz wyjść wieczorem. - Ann odezwała się do służącej odkładając gazetę. - Tylko zachowuj się jak na damę przystało.
Lily kiwnęła tylko głową nie mogąc jednak powstrzymać ukradkowego uśmiechu. Strój Anny nie wyglądał na grzeczny właściwie żadną miarą, co zresztą szybko potwierdziła mina Jacka, który punktualnie zjawił się w jej kajucie, by zabrać ją na umówionego drinka
- Jak ty to robisz, że w każdej sytuacji wyglądasz tak pięknie? -przez chwilę jakby nie wiedział co powiedzieć, kiedy wpatrywał się w nią stojąc zbaraniały w progu, podziwiając kreację i zachwycając się jej wyglądem. Potem jakby wybudził się z czegoś w rodzaju uroku - mesa będzie dziś mieć nową królową - powiedział cicho uśmiechając się i podając kobiecie ramię.
Lockhart przyjęła podane ramię. Dotyk męskiej marynarki na jej niemal nagiej skórze był odrobinę niepokojący, na szczęście miała świadomość iż było to jedynie jej odczucie.
- Obawiam się, że mój strój nie jest ostatnim krzykiem mody. - Lockhart westchnęła ciężko i jeszcze raz obejrzała się na Lilly. Nie powtarzała swoich zaleceń, ale miała nadzieje, że służąca wyczytała je w chłodnym spojrzeniu.

Ann wkroczyła do baru pewnym krokiem i rozejrzała się po zgromadzonych w nim ludziach. Niestety przy swojej figurze nie powinna zakładać tych wszystkich, tak popularnych teraz, efemerycznych strojów. Ukradkowe spojrzenia mężczyzn i nieco nachmurzone oblicza ich partnerek przy stolikach mogły jednak sugerować, że Anna nie musiała się martwić o swój wygląd.

[MEDIA]https://i.pinimg.com/564x/8d/cb/d7/8dcbd7293da05108acf507c785885a3f.jpg[/MEDIA]

Rozejrzała się po pomieszczeniu krytycznie przyglądając się spożywającym alkohol pasażerom.

[MEDIA]https://i.pinimg.com/originals/61/41/4a/61414afe131cd0a510cb58c20e8a2735.jpg[/MEDIA]

Większość pijących była bardzo dobrze ubrana, i wyglądała na towarzystwo na odpowiednim poziomie. Co prawda bardzo ochoczo korzystali z dostępnych trunków i nieco raziły w oczy stojące na ich stolikach butelki, bardzo szybko opróżniane, jednak można było zrzucić to na panującą jeszcze w Stanach prohibicję, która nie obowiązywała już na pokładzie statku, szczególnie w iście międzynarodowym towarzystwie. Jack podprowadził Annę do jednego z pustych stolików z niewielką karteczką z napisem “rezerwacja” i kiedy oboje usiedli i złożyli zamówienia, mogli spokojnie porozmawiać. Brzęk szklanek, flaszek i gwar rozmów nie przeszkadzał za bardzo. Bar koktailowy miał świetne wytłumienie w postaci grubej wykładziny, i drewnianych paneli z boazerii. Nawet słyszalna muzyka foxtrota, dobiegająca z pobliskiej sali tanecznej dawała odpowiedni nastrój sprzyjający swobodnej rozmowie. Kilka stolików dalej, Anna zobaczył dwóch tajemniczych muzułmanów. Pili swój trunek, ale nie ze szklanek, kieliszków czy lampek, a z białych, angielskich filiżanek. W przeciwieństwie do otaczających stolików, na ich nie było widać żadnej flaszki z alkoholem, choć Ann mogłaby się założyć, że jeszcze chwilę temu steward podchodził do nich z butelką whisky.
Lockhart na kilka sekund zawiesiła wzrok na muzułmanach. Mieli prawo korzystać z tego baru jak każdy inny pasażer rejsu, a jednak ich obecność nieco ją niepokoiła. przeniosłą wzrok na Jacka opierając podbródek na dłoni.
- To oni mnie obserwowali. - Odezwała się na tyle cicho by tylko jej towarzysz mógł ją usłyszeć.
Jack oderwał wzrok od Anny i spojrzał w kierunku dwóch mężczyzn - Pogadać z nimi? - zaproponował.
Lockhart pokręciła przecząco głową.
- Może bezpieczniej będzie na razie spytać o nich obsługę. - Ann rozejrzała się po pomieszczeniu upewniając się czy aby ktoś jeszcze ich nie obserwuje. - Lilly przyniosła mi poranną gazetę. Zabili Franka Harrisa.
- Co? - Jack wyglądał na zszokowanego i aż odstawił szklankę - Kiedy?
- Musieli to zrobić w dniu strzelaniny… bo inaczej nie pojawiłoby się w porannej gazecie. - Lockhart westchnęła ciężko i upiła nieco zamówionego drinka.
Jack przez chwilę nic nie mówił. Potem upił siarczystego łyka, dopijając whisky - Hmm...po rozmowie z profesorem od razu szliśmy do biblioteki, a oni tam nas zaatakowali. Nie minęło więcej niż kilka minut… - obliczał - być może profesor nie zdążył im nic powiedzieć, ale dobrze, że ostrzegliśmy Emmę i mojego ojca. Zapewne najwcześniej jutro dotrą do Arkham, i jeśli telegram dojdzie, dojdzie jeszcze dziś - dodał już nieco uspokojony - zrobiliśmy wszystko co możliwe Anno. Nie wiem, w co się władowaliśmy, ale wypiję za pomyślność tego przedziwnego przedsięwzięcia - nalał sobie i kobiecie i wzniósł toast, wyglądając na nieco smutnego, ale nieco bardziej rozluźnionego, niż chwilę temu
- Co zrobisz, jak już znajdziemy Gliera? Chcesz to dokończyć, cokolwiek to jest? - zapytał po chwili.
- Tak… zrobiliśmy co mogliśmy… choć to przez nas są zagrożeni. - Lockhart westchnęła ciężko. Bała się o swoich bliskich. Nie podjęłaby się tej misji, gdyby wiedziała, że coś może im zagrażać, ale teraz… było za późno. - Przyznam że zaintrygowała mnie ta praca. Niepokojąco te wszystkie puzzle zaczynają do siebie pasować tylko… - Podniosła wzrok na Jacka. - Nie chcę narażać ciebie i Lilly.
- Lily to miła dziewczyna, ale mogą nawet nie brać jej pod uwagę. Ja...cóż, sam się w to władowałem i to też moja decyzja. Cokolwiek postanowisz, wchodzę w to - zapewnił.
- Mogą nie brać ale… - Ann nachyliła się do Jacka chcąc się upewnić, że nikt jej nie usłyszy. - Podczas tamtej strzelaniny po prostu mogliby ją trafić, prawda? Toż to dla nich bez różnicy…
- Dobrze, że jej nie było wtedy w muzeum - przypomniał Jack - wydaje mi się, że jak dasz jej więcej swobody, to może dadzą jej wtedy spokój i skupią się na nas.
- Jack… nie chce by skupiali się na tobie. - Ann odchyliła się do tyłu i napiła się drinka. Alkohol rzeczywiście nieco ją odprężał, choć nie mogła się powstrzymać przed rozglądaniem po sali.
- No to zróbmy, by skupili się na nas - uśmiechnął się i przechylił głowę, łowiąc jakąś znajomą melodię - tańczysz? - zaproponował kobiecie z szelmowskim uśmiechem.
Lockhart powstrzymała odruch by pokręcić głową. Ten człowiek był niemożliwy. Naprawdę nie chciała by stała mu się krzywda.
- Dawno nie tańczyłam. - Ann także zerknęła w kierunku sali tanecznej. - Ale skoro… mamy się odprężyć.

Jack pociągnął Annę na parkiet, na którym zaczynało już tańczyć kilka par, i po chwili, przy dźwiękach foxtrota zaczęli tańczyć. Jack prowadził, pewnie zmieniając tempo z wolnego, na szybkie, w płynnych, swingujących przejściach pomiędzy figurami. Jack nie był na tyle wprawnym tancerzem, aby wykorzystać pełen wachlarz możliwości tego zmiennego, i zadziwiająco elastycznego tańca który mógł być zarówno wolny, podobny do walca jak i szybki, na wskroś nowoczesny i przetykany podnoszeniami i skomplikowanymi zmianami tempa. Nie chciał też narażania Anny na jakieś kłopotliwe momenty, bo przy szybszym tempie, i bardziej skomplikowanych manewrach tanecznych jej fryzura, jak i garderoba mogłaby ucierpieć, a jak zdążył się już zorientować, było to dla niej dosyć ważne. Pląsali więc spokojnie, bawiąc się chwilą. Kątem oka Ann mogła zauważyć, że ludzie kiwali z aprobatą głowami, widząc tańczące pary. I kiedy para wróciła już do swojego stolika, muzułmanów, którzy niepokoili Annę swoim natarczywym wzrokiem nie było już.na sali.
Zdyszani lekko i rozbawieni poczekali, aż kelner poda nowe drinki.
Lockhart musiała przyznać, że te dziwne pląsy wprawiły ją w bardzo pozytywny nastrój. Zdarzało się jej w życiu tańczyć ale zazwyczaj nie przynosiło jej to tak wiele radości. Uśmiechnęła się do kelnera, który podszedł do ich stolika.
- Mam pytanie… Czy wie pan coś może o mężczyznach, którzy siedzieli przy tamtym stoliku? - Wskazała podbródkiem na miejsce, które do niedawna zajmowali muzułmanie.
Kelner spojrzał w stronę stolika - Ach...Ci. Chyba Egipcjanie, sądząc z akcentu. Nie sprawiali państwu chyba jakichś problemów? - zainteresował się kelner.
- Przyznaję, że nieco mnie zaniepokoili. - Ann przyjrzała się kelnerowi zastanawiając się na ile może się zdać na jego ocenę akcentu. - Obserwowali mnie i nie wiem na ile to zwykła ciekawość, a na ile coś innego.
- Tak - przytaknął kelner - Nieco dziwni ci egipcjanie. Proszę dać znać, jak będą sprawiać kłopoty, lub się narzucać - podpowiedział kelner zostawiając na stole kolejną butelkę alkoholu.
- A mógłby mi Pan zdradzić jaką klasą podróżują? Jeśli to zamożni dżentelmeni zapewne nie powinnam się ich obawiać.
-Ciężko stwierdzić. Mogę się dowiedzieć, choć mam wrażenie, że żadnego z pasażerów nie powinna się pani obawiać - dodał kelner.
- Nie wątpię, choć czułabym się pewniej. - Ann uśmiechnęła się przepraszająco do kelnera.

Kelner kiwnął głową, zgadzając się z argumentem Anny i przeprosił ich, oddalając się w stronę baru.
Lockhart odprowadziła go wzrokiem i spojrzała na Jacka.
- Coś czuję, że i tak nie uniknę konfrontacji z tą dwójką. - Westchnęła ciężko, dopijając drinka i czując jak alkohol przyjemnie zaczyna szumieć jej w głowie. Będzie musiała bardziej się pilnować. Coś im zagraża i nie powinna sobie pozwalać na nadmierne spożycie takich trunków.
Na szczęście Jack szybko zmienił temat i mogli swobodnie porozmawiać o badaniach i o tym co działo się w ostatnim czasie na uniwersytecie. Lockhart szybko zdała sobie sprawę, że nie zaglądała tam przez kilka ostatnich miesięcy, dokładnie od ostatniego wyjazdu Jacka na wyprawę. Problem był tylko taki, że nie wiedziała gdzie ten czas się podział. Z jednej strony pamiętała każdą przeanalizowaną i, zakupioną i sprzedaną księgę. Była w stanie podać dokładne daty wysyłek i doręczenia, a jednak czuła, że czas zaczął jej uciekać i z jakiegoś niewyjaśnionego powodu jej to przeszkadzało. Pozwoliła Jackowi polać sobie kolejnego drinka choć wiedziała, że to już zbyt dużo. Już i tak zaczynała wyrzucać z siebie w takim miejscu informacje o jego kronice, ekscytować się nią jak dziecko, a nie było to zachowanie pasujące do damy. Jack wydawał się nie zwracać jednak uwagi na jej konwenanse.

Sposób w jaki uwiesiła się ramienia Jacka przy powrocie też nie był zbyt elegancki. CHoć to zwalała na dodatkowego drinka, którego mężczyzna zaproponował na odchodne. Gdy tuliła się do jego ramienia, przypomniał się jej obraz radosnej Lilly. Była ciekawa co służąca robiła.. jak spędzała swój “wolny” wieczór. Lockhart była niemal pewna, że dziewczyna nie przejmowała się konwenansami i jakąkolwiek przyzwoitością i może… po prostu bawiła się dobrze.

Gdy otworzyła pokój i zdała sobie sprawę, że ten jest pusty wszystkie przypuszczenia nagle się potwierdziły. Wpatrywała się w opustoszałe pomieszczenia czując… ukłucie zazdrości. Dziwne i niepokojące uczucie, do którego nie była przyzwyczajona. Stała w progu ściskając ramię mężczyzny i po raz pierwszy od bardzo dawna nie wiedziała co ma zrobić. Nie chciała być tu sama, ale niemoralna propozycja jakoś nie chciała jej przejść przez gardło. Obejrzała się na Jacka czując jak policzki zaczynają ją palić i licząc na to, że nie jest to widoczne w słabym świetle.
- W..wejdziesz? - Jej dłoń zacisnęła się nerwowo na rękawie marynarki.
- Już myślałem, że nigdy nie zapytasz… - uśmiechnął się i wszedł do kajuty, zamykając je za sobą i przyciągając Annę do siebie.
Lockhart dała się objąć i niepewnie sięgnęła do krawatu, który jeszcze parę godzin temu poprawiała. Drżącymi dłońmi go poluzowała.
- A zostaniesz na noc? - Spytała starając się uśmiechnąć.
- Ciii… - uśmiechnął się, objął Annę i gwałtownie zamknął jej usta w pocałunku, mocno tuląc w ramionach.

Zszokowana kobieta przez chwilę nie wiedziała co ma zrobić. Zaczęła odpowiadać na pocałunki, starając się nadążyć za Jackiem. Nie do końca świadoma ruchów swych dłoni, rozwiązała jego krawat i rzuciła na jeden z foteli.

Jack, nie przestając całować Anny, chwycił ją mocniej w talii i posadził na stole, zajmującym centralne miejsce w kajucie.
Lockhart z trudem rozpięła marynarkę mężczyzny i zabrała się za jego koszulę. Zrobią to… Jeśli nikt nie wejdzie do kajuty oni naprawdę to zrobią! Czuła jak zaczyna ogarniać ją panika, nie mogła się jednak oderwać od męskich ust.

Z całych sił starała się nad sobą zapanować. Jeśli będą kontynuować może przeżyć swój pierwszy… Z jej ust wyrwał się jęk gdy Jack przytulił ją mocniej i odsłonięte przez głęboki dekolt piersi spotkały się z jego nagą skórą. Tak bardzo chciała więcej, czuła jak gorąc tam… na dole… nie daje jej spokoju. Jak przybiera na sile spychając wszelkie wątpliwości i zahamowania. Poczuła jak sukienka nagle się rozluźniła. Jack musiał odnaleźć suwak na plecach i zrobił z niego użytek. Chłód owiał nagie plecy wywołując dreszcze, a może jednak była to rozpalona dłoń mężczyzny, wsuwająca się pod materiał? Ann poczuła jak sukienka zsuwa się z jej ramion oswobadzając, zbyt duże jak na współczesną modę, krągłości. Uniosła wzrok ciekawa jego reakcji i dostrzegła dwoje wpatrzonych w siebie oczu.
To działo się szybko. Być może za szybko. Ale Jack nie był do końca świadomy tego, co się z nim działo. Ann, którą pamiętał jako ucieszną dziewczynkę, potem dorastającą nastolatkę. Nigdy nie wyobrażał sobie siebie i jej, razem. Nawet w ich obecnej sytuacji, starał się ją traktować jako przyjaciółkę z dawnych lat.

Dotyk jej aksamitnych ust działał jak narkotyk, upajał, ale nie sycił pragnienia, a wręcz je potęgował. Chciał więcej, i więcej i brał jak oszalały, licząc, że ona odepchnie go, zabroni mu tego. Nic takiego się nie działo i czuł jej palce na swoim krawacie, koszuli, jej paznokcie rysujące linię na jego skórze.

Pieścił jej szyję, uwalniając ją z jej seksownej kreacji, która tak zawróciła mu w głowie tego wieczora, i sprawiła, że zachowywał się niczym uczniak w jej obecności. Wdychał zapach jej skóry, kosztownych perfum, badając palcami każdy cal jej białego ciała, zatracając się w niej coraz bardziej, słuchając jej coraz głośniejszego oddechu.

Zobaczył jej wzrok, jakby niepewny, szukający aprobaty, jakby wstydziła się swojej nagości. Nie musiała. W lekkim półmroku lampy elektrycznej, przypominała mu jedną z bogiń, wyrzeźbioną ręką natchnionego artysty.
- Jesteś śliczna Anno... - powiedział cicho i zdjął ją ze stołu, niosąc w ramionach do łóżka, układając ją w chłodnej pościeli.
Potem już zatopił się w jej podnieceniu, rozkosznym dotyku jej palców, muśnięć jej kobiecości, podniecających spazmach i namiętnych ruchach jej ślicznego ciała.

Skomplementował ją… Poczuła jak rumieniec rozlewa się z jej policzków, na uszy, szyję… sięga nagich piersi. I wtedy świat zawirował. Zniknął stół, salon. Były tylko niosące ją ramiona i wargi jacka, całujące jej skórę. Gdzieś podczas tych pocałunków z włosów musiała wypaść zapinka, bo gdy tylko mężczyzna ułożył ją na łóżku, jej ciemne włosy rozsypały się po poduszcze tworząc coś jakby aureolę.

Poczuła na swej rozpalonej kobiecości chłód, gdy Jack odsłonił ją ściągając z Ann majtki. Została tylko w pończochach czy je też zdejmie… Nie zdjął. Poczuła na sobie jego ciężar i w jakimś dziwnym odruchu rozchyliła szerzej nogi by było mu wygodnie. Za szybko… Emma opowiadała jej co jest dalej. Ból. Zaboli… zawsze boli… Tylko czemu jej ciało tak wołało o to? Gorąc stał się już nie do zniesienia. Jej biodra poruszały się jakby domagając się uwagi, a Jack… Jack skorzystał z tego zaproszenia. Zdobył ją pewnym ruchem nie pozwalając na ucieczkę. Ann krzyknęła wbijając paznokcie w jego ramiona i poddała kolejnym płynnym ruchom męskiego ciała, prowadzącym ją w nowy… bardzo przyjemny i kuszący świat.

Jak zaplanowali, tak zrobili. Przez kilka minut pląsali do foxtrota, zmieniając się parami, a kiedy wreszcie Anna uznała, że czas na ucieczkę nadszedł, i strażnicy wyglądali na zbyt zdezorientowanych, kobieta pociągnęła Jacka w kierunku otwartych drzwi do sali tanecznej. Jeden z marynarzy próbował coś krzyczeć, jakby dostrzegł uciekającą parę. Annie wydawało się, że widziała jak krzyczy -Stójcie! - próbując zatrzymać parę siłą swojego głosu, który jednak przepadł w ogólnym tumulcie muzyki i rozgadanej publiczności i w brzęku szklanek i kieliszków. Zabawa trwała w najlepsze, kiedy Anna i Jack opuścili imprezę w pośpiechu. Nie byli jednak sami. Ciężkie kroki za nimi podpowiadały, że pościg trwał. Dwóch marynarzy, wysokich i wysportowanych, nabitych mięśniami twardzieli rzuciło się za nimi, ciasnymi korytarzami statku…
Anna miała wrażenie, że jej serce zaraz wyskoczy z piersi. NIgdy nie spodziewała się, że pozwoli sobie na takie… nieodpowiednie zachowanie. Przytrzymując długą sukienkę tak by nie utrudniała biegu przemykała kolejnymi korytarzami by zgubić pościg. Wymijając zejście na dolne pokłady, gdzie mieściła się większość atrakcji Ann wpadła na rufę i pociągnęła za sobą Jacka, chowając się na jedną z niewielkich budek jakich pełno było na pokładzie. Przywarła do mężczyzny chowając się w cieniu i nasłuchując czy goniący ich marynarze nadbiegają.
Goniący ich marynarze, równie zasapani jak Anna i Jack rozglądali się przez chwilę po pokładzie, po czym przekonani, że uciekinierzy zeszli pod pokład zniknęli w schodkach luku.
- No dobra...udało się ty spryciulo. Co teraz? - Jack sięgnał za plecy i sprawdził, czy wciąż ma swój pistolet zatknięty za pasek. Miał.
Ann nie była pewna. Chciała chwili wolności i chyba właśnie udało się jej ją zdobyć. Oparła czoło o pierś Jacka dając sobie chwilę na oddech i zastanowienie się.
- Możemy spróbować dostać się do ładowni… ale chyba dobrze byłoby się tam udać okrężną drogą. - Lockhart wychyliła się z ich kryjówki i upewniła, że po pokładzie nie przechadza się żaden z jej dotychczasowych ochroniarzy.
Jack kiwnął głową i wskazał Annie kierunek. Obeszli całą nadbudówkę i weszli do ładowni zupełnie innymi schodami, niż mogliby to zrobić pilnujący ich marynarze.

Ładownia była ogromnym pomieszczeniem, kojarzącym się Annie z dużą halą sportową. Przynajmniej na wysokość i długość, bo miejsca które normalnie zajmowałyby ławki publiczności, tu zastąpione były metalowymi burtami, przecinanymi pionowo grubymi, pokrytymi nitami elementami statku, które wyglądało niczym żebra jakiegoś prehistorycznego, ogromnego potwora. Dudniący dźwięk maszynowni, dobiegający spod podłogi i lekkie ciepło pod stopami uświadomiły Annie, że znajdują się blisko serca tego stalowego potwora, który napędzany kotłami kilkanaście metrów poniżej pruł fale oceanu atlantyckiego. Spiętrzone skrzynie różnego ładunku, najczęściej oznakowane znakami królewskiej poczty wystawały z półmroku, którego nie potrafiły całkowicie pokonać nieliczne lampy, wiszące na długich kablach pod sufitem. Nie licząc łomotu ogromnych maszyn, dobiegających z pod podłogi, panowała tu względna cisza. Jack wskazał Annie ciasną przestrzeń pomiędzy dwoma stosami skrzyń i poprowadził ją nieco bliżej, wyjmując zza okazałej, pocztowej paczki swoją walizkę. Wewnątrz niej Ann mogła podziwiać kilka sztuk broni – składany z kilku kawałków pistolet maszynowy Thompson, krótka strzelba, leżąca w poprzek walizki i dwa lśniące niczym srebro, niklowane pistolety Colta

[MEDIA]https://i.pinimg.com/564x/18/bd/04/18bd041eabb7ac97800fc5583d110dcb.jpg[/MEDIA]

-Pani coś z menu dnia? - zażartował Jack i podniósł głowę zdziwiony – słyszałaś to? - dźwięk dochodził z oddali, i przypominał rytmiczne mlaskanie, jakby bosych kroków po drewnianych klepkach podłogi…
Ann przytaknęła ruchem głowy i wydobyła ze skrzyni jednego Colta. Rozejrzała się wokół za miejscem, z którego mogłaby dostrzec kto nadchodzi nie zdradzając swoje kryjówki.
Ann i Jack mieli przed sobą całkiem duży obszar poszukiwań. Dźwięk dochodził gdzieś z oddali, zza stosów skrzyń. Obsługa zadbała, aby między stosami było wolne miejsce na wypadek pożaru lub konieczności manipulowania ładunkiem, jednak nie była to przestrzeń duża. Gdzieniegdzie stalowe liny przytrzymywały skrzynie od góry, dodatkowo czyniąc wąskie przejścia całkiem karkołomną pułapką. Ann stanęła przed wyborem. Widziała przed sobą wąskie przejście, prowadzące bezpośrednio przez środek luku ładunkowego, mogła też podążyć wąskim przejściem wzdłuż ścian, licząc na okrążenie potencjalnego napastnika. Zawsze zostawało też coś bardziej wariackiego, bo Ann nie należała do osób o wielkiej budowie ciała i zauważyła, ku swemu zdziwieniu, że dałaby radę wspiąć się na niektóre skrzynie i zbadać sprawę od góry. Jack patrzył na kobietę pytająco, czekając na jej decyzję, jakby wiedział już, że lubi mieć własne zdanie, i własny plan działania
Lockhart wolała uniknąć bezpośredniego starcia.
- Podsadzisz mnie? - Pokazała podbródkiem ku górze.
Jack kiwnął głową i już po chwili Anna znalazła się na jednej ze skrzyń - Uważaj - pokręcił lekko głową widząc co kombinuje dziewczyna. Sam zamierzał ruszyć dołem, uznając najwidoczniej, że jest po prostu za duży, by wspinać się na skrzynie
Lockhart ruszyła powoli po skrzyniach, jedną dłonią przytrzymując długą sukienkę, a w drugiej ściskając pistolet. Rozglądając się cały czas zerkała na Jacka.
Ten na chwilę odwrócił się do niej, uśmiechnął się, i wykonał gest ręką, aby patrzyła pod nogi i przed siebie, po czym ruszył na przód w taki sposób, by Ann z góry widziała równiej jego
Lockhart przytaknęła ruchem głowy i ruszyła naprzód. Niestety buty do tańca nie był najwygodniejsze gdy planowało się biegać lub chodzić po skrzyniach, więc jeszcze bardziej skupiła się na ostrożnym marszu na przód.

Anna szła do przodu, powoli stawiając kroki w butach na obcasach, balansując na skrzyni niczym zawodowy akrobata. Jack w tym czasie, ocierając się plecami o jeden stos skrzyń, parł powoli wzdłuż środkowej ścieżki, wypatrując źródła hałasu. Dobiegał z przeciwległego końca luku, gdzie można było dostrzec żółtawą łunę na ścianie ładowni, i rzucane przez nią migoczące, skaczące po ścianie niczym aktorzy w teatrze cienie.
Przez chwilę odgłos mlaśnięć ustał, i przez chwilę obojgu wydawało się, że to było tylko przesłyszenie. Jednak po niecałej minucie Anna mogła znów usłyszeć wpierw delikatne szuranie, podobne do chrobotu raczej, a potem seria oddalających się plaśnięć i cień, który przemknął z dużą prędkością wzdłuż lewej burty statku. Sylwetka, łudząco podobna do odzianego w długie szaty człowieka dopadł drzwi do luku, które zamknęły się z głuchym odgłosem. Ann zdołała unieść broń, starając się zachować równowagę gwałtownym ruchem, jednak nie zdołała i klapnęła na jedną ze skrzyń, boleśnie siadając na jakiejś paczce. Jack obrócił się, ale jego ruchy spowolniła jedna ze stalowych linek przytrzymujących ładunek, i przez chwilę zawisnął na niej, niczym mucha w sieci wielkiego pająka. I kiedy Anna ponownie podniosła broń do strzału, celowała już w zamknięte drzwi luku, których klamka, podobna nieco do koła sterowego, tylko znacznie mniejszego kręciła się jak oszalała. Byli zamknięci. Po chwili stopniowo gasło światło, pogrążająć całą ładownię w mroku, i zostawiając jedynie łunę na końcu ładowni.
- Chyba mamy kłopot. - Ann usiadła na skrzyni rozmasowując kostkę i spojrzała w dół. - Zamknięto nas...będziemy musieli poczekać. - Rozejrzała się po ładowni starając się dojrzeć cokolwiek w ciemnościach.
Jack kląc jak doker odpalił zapalniczkę, i rozejrzał się dokoła - Dasz radę zejść? - zapytał - chyba nie ma sensu ryzykować, jak ten łachudra zwiał.
- Jeśli mi poświecisz… pewnie tak. - Ann podeszła do krawędzi skrzyni starając się rozejrzeć za jakimś miejscem, w którym mogłaby postawić nogi. Usiadła ostrożnie i korzystając z asekuracji Jacka zsunęła się na znajdujący się niżej ładunek, z którego mężczyzna mógł ją swobodnie zdjąć. - Co robimy?
- Sprawdźmy co tak świeci? - wskazał głową żołtawą łunę i zaczął podążać w kierunku ściany z wysuniętym pistoletem.
- Mam nadzieję, że to nie pożar… - Ann wzięła głęboki wdech starając się wyczuć w powietrzu zapach dymu. Przytrzymując Jacka za marynarkę, ruszyła za nim.
Dotarli do ściany ładowni, pod którą ktoś w przemyślny sposób zaimprowizował coś w rodzaju kapliczki, rozświetlanej przez kilka zapalonych świec, umieszczonych na białych spodkach, najpewniej podkradniętych z koktail baru. Wydawało się czymś całkowicie nie na miejscu aby organizować kapliczki w luku bagażowym statku, w dodatku nie należące do żadnej znanej Annie religii, ale po ostatnich wydarzeniach, wszystko wydawało się możliwe. Ołtarz, zrobiony z niewielkiej skrzyni był zbryzgany lepką krwią, a dokoła walało się pełno piór. Jak Annie się wydawało, kurzych. Na ścianie, krwią wymazano dokładnie ten sam symbol, który Anna miała w swoich notatkach w kabinie, a który nieżyjący już profesor zidentyfikował początkowo jako rodzaj wskaźnika, czy legendy mapy. Teraz wydawało się, że jest to symbol jakiegoś kultu. Litery, czy symbole otaczające półkolem ten przedziwny symbol krzyża były jednak zamazane, jakby ktoś palcami próbował usunąć je ze ścian. Krwawe ślady odchodziły od skrzyni w różnych kierunkach. Całe miejsce pachniało słodką wonią krwii, maskowanego nieco przez zapach kopcących świec.
To to musieli słyszeć… te mlaśnięcia to mogło być malowanie po ścianie. Ann spojrzała za ciągnącymi się na skrzyniach śladami krwi.
- Jestem ciekawa czy to jedyny ołtarzyk w tej ładowni. - Podniosła wzrok na Jacka. - Mamy trochę świec… tylko co dalej? Pewnie się stąd nie wydostaniemy, prawda?
- Tak duże pomieszczenia mogą mieć więcej niż jedno wyjście. Trzeba poszukać - popatrzył nieco zrezygnowany na stosy skrzyń i ogrom luku.
- Myślisz, że twojej zapalniczki wystarczy czy lepiej będzie zgarnąć jakąś świecę? - Wskazała podbródkiem na ołtarzyk.
- Zdecydowanie warto wziąć większość świec - pokiwał głową zgadzając się z Anną i zgasił większość świeczek, które upchał do kieszeni marynarki, zostawiając dwie zapalone. Jedną podał Annie i po chwili byli gotowi przetrząsnąć całe pomieszczenie.
- Sprawdziłabym idealnie naprzeciwko tamtych drzwi tylko po drugiej stronie ładowni. - Wskazała ścianę przeciwległą do tej, w której znajdowały się drzwi, którymi weszli. - Mam wrażenie, że takie statki celowo robi się symetrycznie.
Istotnie, Anna znalazła drzwi na przeciwległej ścianie, jednak były zawarte na głucho i żadna siła na tym świecie nie mogłaby nawet ruszyć podobnej do koła sterowego klamki. Jack próbował, napinał się i klamka nawet nie drgnęła. Pozostawało szukać dalej.
Po kilku godzinach szukania Annie udało się dostrzec wąskie przejście zastawione skrzyniami. Załamana aż cicho jęknęła na ten widok. Nie było możliwości by nie otrzeć się o brudne… zakurzone pakunki.
- Przypomnij mi po co tu, w ogóle przyszliśmy? - Zerknęła poirytowana na Jacka i podeszła do skrzyń ustawiając się bokiem. Mimo iż wciągnęła powietrze czuła jak jak szura o nierówną powierzchnię piersiami i pośladkami. - Zaczynam mieć serdecznie dość tego rejsu.

Niestety dalej był już przedsionek piekieł. Maszynownia była wręcz przesiąknięta zapachem smaru, a groźnie wyglądające rury niebezpiecznie przecinały wąską kładkę, która miała być ich drogą do wolności. Anna uniosła wysoko suknie nie zważając na to, że Jack może sobie pooglądać stanowczo zbyt dużą część jej nóg. Jakby nie patrzeć… widział już dużo więcej. Niestety nawet to i fakt, że do każdej przeszkody podchodziła ostrożnie jak do jeża, nie uchroniło jej kreacji przed zabrudzeniem. Sytuację ratował jedynie fakt, że na pokładzie było już czysto, a powietrze, które uderzyło jej nozdrza było wyjątkowo orzeźwiające bo kilku godzinach męczarni w ładowni.
- Jak można pracować w takim miejscu… - Pokręciła z niedowierzaniem głową, patrząc z niechęcią na plamy na swojej sukni.
- Oni nie narzekali - wskazał głową na patrzących ze zdziwieniem palaczy, uwalanych smarem i pyłem z kotłowni, którzy widzieli jak elegancko ubrana para robi sobie wycieczkę po maszynowni. Nie oponowali, patrząc się jedynie i podziwiajac wdzięki kobiety, kiedy wspinała się po metalowej drabinie - Hmm, chodźmy się przebrać w coś mniej szykownego, jeśli mamy wciąż szukać tych drani.
- Pytanie w co… raczej nie wrócę do kabiny, bo zapewne ktoś jej pilnuje. - Ann westchnęła ciężko i oparła się o reling. - Nie masz może w bagażu strojów kobiecych?
- Raczej nie pamiętam, abym pakował coś takiego - zaśmiał się rozbawiony - co powiesz na małe zakupy?shopping? Sklepiki są na górnym pokładzie.
- Brzmi… bardzo rozsądnie. - Ann uśmiechnęła się do Jacka i chwyciła go pod ramię.

Kabina, której numerem podzielił się z Anną kelner w koktailbarze okazała się zamknięta, ale zamek puścił po kilku solidnych uderzeniach barkiem Jacka. Niestety, wysiłek nie okazał się specjalnie opłacalny. Ciasna kabina w której ledwo mieściły się dwa, rozbebeszone łóżka pachnące niezmienioną pościelą, zakurzony dywanik między nimi, i coś w rodzaju toalety, brudnej i śmierdzącej. W umywalce, brudnej i równie pachnącej jak muszla kleiło się coś brązowego. Anna i Jack woleliby tego nie dotykać, bo śmierdziało zatęchle i wywoływało obrzydzenie i wymioty. Niewielki bulaj wpuszczał niewiele światła zachodzącego już o tej porze słońca. Jack wyjął z niewielkiej, nocnej szafki trzy wymięte, pokrwawione zdjęcia. Ich zdjęcia, wykonane w czasie wejścia na pokład.
Annę zaniepokoiły dwie rzeczy. Kiedy zrobiono im zdjęcia i kiedy i gdzie je wywołano. Oraz dlaczego były w takim stanie.
- Musieli się ukryć w innym miejscu… - Lockhart przyjrzała się rzeczom mężczyzn, szukając takich które mogłyby zdradzić ich narodowość i kto ich nasłał.
Ann przeglądając pokój nie znalazła zbyt wiele rzeczy osobistych obu prześladowców.Dwie cuchnące potem szaty, najpewniej wymienione na nieco czystsze i dwie pary brudnych klapek. Skąpa ilość rzeczy osobistych podpowiadała, że ludzie ci musieli być przyzwyczajeni do iście spartańskich warunków i mogą koczować obecnie gdziekolwiek zdołaliby się ukryć na Scythii, pełnej ciemnych i zacisznych zakamarków.
- Mogą być wszędzie. - Ann westchnęła ciężko. - Wyjdźmy stąd… potwornie tu śmierdzi.

Gdy tylko znaleźli się poza kajutą odetchnęła głęboko. Miała serdecznie dość przygód na dzisiejszy dzień… ubrudzonyh ubrań, biegania, chodzenia w ciemnościach i paskudnych zapachów tego statku. Ujęła Jacka pod ramię i ruszyła w kierunku górnego pokładu. Miała ochotę na chwilę odpoczynku i to nie pod nadzorem jakiejś armii marynarzy. Niestety nawet pogoda była przeciwko niej. Potworny wiatr niemal podrywał jej ciało, jakby chcąc wrzucić ją pomiędzy ciemne fale.
- Jak myślisz… czekają na nas w barze czy dali sobie spokój?
- Zaatakowali nas, nie wyszło im. Pewnie na jakiś czas odpuszczą, potem znów spróbują, przed końcem rejsu. Albo będą nas śledzić, jak opuścimy statek - Jack rozważał opcje - wyglądają na jakichś kultystów, więc na pewno jest jakiś szef, przed którym odpowiedzą, jak im się nie uda - usmiechnął się lekko Jack, zadowolony z takiej perspektywy - niepokoi mnie, że mają też zdjęcie Lily. Dotychczas myślałem, że chodzi im tylko o Ciebie i tylko Ciebie muszę pilnować. Najwyraźniej chcą nas wszystkich - lekkie zaniepokojenie dało się wyczuć w głosie Jacka.
Ann przytaknęła.
- Powinniśmy wrócić do kajuty i sprawdzić czy tam jest. Uprzedzić by jednak nie chodziła teraz na te swoje randki. - Lockhart westchnęła ciężko, na wspomnienie ostatniej reprymendy, którą musiała zrobić Lilly. Z jednej strony owocnie spożytkowała wieczór bez przyzwoitki i dziewczyna była bezpieczna gdy rano miał miejsce atak, ale wolałaby by nikt nie złożył jej w ofierze.

Lily została znaleziona na górnym pokładzie, z którego wejść można było do kajut pierwszej klasy. Dziewczyna bawiła się w najlepsze, zabawiając się wraz z inną, młodą pasażerką i czterema młodymi marynarzami, którzy skupieni wokół dziewczyn, gwizdali, tupali i klaskali do taktu jakiejś szybkiej, jazzowej melodii. Dziewczyny zaś tańczyły, głośno stukocząc obcasami butów o drewniany pokład i od czasu do czasu głośno piszcząc.Zupełnie nie zwracały uwagi, co dzieje się dokoła i wydawało się, że Lily żyje w zupełnej nieświadomości toczących się wokół niej wydarzeń.
- Przypomnij mi czemu się martwiłam? - Ann pokręciła z niedowierzaniem głową. Z jednej strony przy takiej ilości uwagi jej służąca raczej była bezpieczna ale jej zachowanie nawet nie ocierało się o przyzwoite. - Co ja mam z nią zrobić?
Jack spojrzał zakłopotany na Annę - wiesz...nie miałem nigdy takich problemów. Ale kuzyn ma córkę...tylko ją rozpieszcza i pozwala robić co chce...więc to chyba nie jest najlepszy pomysł robić co on - popatrzył na Ann - no, młoda jest i nudzi się na tym statku - nieco usprawiedliwił ją Jack, choć z jego miny można było wyczytać, że najchętniej zamknąłby ją w kajucie na cztery spusty do końca rejsu.
Ann przez chwilę przyglądała się tańczącej służącej starając się przyswoić słowa Jacka. Czy skoro Lilly nudziłą się, to znaczy, że wyznaczyła jej za mało obowiązków? Podeszła do grupki z grobową miną i zatrzymała się tuż obok rozradowanych mężczyzn.
- Lilly! - Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów pozwoliła sobie na podniesienie głosu.
Dziewczyna wyrwała się zaskoczona z kręgu bawiących się i podeszła, przestraszona do Anny - O, pani Lockhart...czy coś się stało?
- Nie czegoś takiego spodziewałam się prosząc cię o przyzwoite zachowanie. - Lockhart mówiła już spokojniej pilnując by nikt poza nią i służącą nie słyszał ich przy tej głośnej muzyce.
- Ja...przepraszam. Nie robię nic złego. Na parkiecie wszyscy tak tańczą, a ci panowie są tak mili, że zechcieli nas przypilnować. Naprawdę - Lily popatrzyła na Annę z miną niewiniątka, robiąc wielkie oczy, niczym proszący o karmę kot.
- Takie wypowiedzi uwłaczają mojej i twojej inteligencji Lilly. Jeśli chcesz zobaczyć jak wyglądają “pilnujący” panowie to znajdź sobie moich ochroniarzy. - Ann odpowiedziała na minę służącej zimnym spojrzeniem. Nie była to jej pierwsza pracownica i miała nadzieję, nie musieć sobie szukać niebawem kolejnej.
- Ja...przepraszam…. - powiedziała łamiącym się głosem Lily i opuściła głowę.
- Pożegnaj się ładnie. Wracamy do kajuty… musimy poważnie porozmawiać. - Ann obejrzała się na Jacka. - Zaczekajmy przy korytarzu, dobrze?
- Dobrze - kiwnął głową i poczekał chwilę.

Ann wraz z Jackiem zaczekali na Lilly i już we trójkę udali się do kajuty przydzielonej antykwariuszce przez kapitana. Lockhart poprosiła by służąca polała całej trójce whiskey i najdelikatniej jak była w stanie zaczęła Lilly tłumaczyć, że to do nich strzelano w bibliotece, że ich prześladowcy wiedzą gdzie są. Opowiedziała o znalezionych zdjęciach i ołtarzyku. Wyjaśniła jej, że nie wie ilu potencjalnych napastników jest na pokładzie i że to mogą być tacy mężczyźni jak ci na pokładzie.
Jack spokojnie czekał, aż Anna skończy opowieść i paląc powoli papierosa potwierdzał skinieniem głowy co niektóre fragmenty opowieści, które dziewczynie wydawały się nieprawdopodobne. Widać było jednak, że cała sprawa dosyć mocno wstrząsnęła dziewczyną, bo przez dłuższy czas nie mogła wykrztusić ani słowa - Marynarze też? - zdziwiła się dziewczyna.
- Możliwe… może to być dowolny pasażer. - Ann odstawiła pustą szklankę na stolik. - Może to jedynie tamci muzułmanie, ale nie mamy takiej pewności.
- Więc trzeba być ostrożnym, Lily i nie ufać nikomu poza naszą trójką. Najlepszym rozwiązaniem byłoby trzymać się razem, ale na początek radziłbym unikać samotnych spacerów po statku, szczególnie wieczorem, nie otwierać obsłudze statku, i ograniczyć się do miejsc najbardziej uczęszczanych przez pasażerów. Sklepiki, basen, pokłady w dzień, tam, gdzie kręci się najwięcej ludzi - poradził Jack - i na pewno nie wychodzić samotnie w towarzystwie marynarzy, nawet tak przystojnych jak ten wysoki, jasnowłosy - mrugnął do Lily a ta momentalnie spłoniła się jak piwonia.
- Nie chcę ciebie tutaj na siłę zamykać, ale musisz pokazać że potrafisz zachować się rozsądnie. - Lockhart przemilczała uwagę na temat jednego z marynarzy.
- Potrafię - zapewniła z nadzieją w głosie i obietnicą poprawy - zobaczy pani, że potrafię!
Ann przytaknęła zrezygnowana. Miała co do tych obietnic spore wątpliwości. Jak do tej pory jej pouczenia odbijały się od Lilly niczym groch od ściany i pozostawało mieć nadzieję, że świadomość zagrożenia choć odrobinę ją zmotywuje.
- Jeśli nie to dla twojego bezpieczeństwa odeślę cię kolejnym statkiem do domu.
Lily pokiwała głową na znak, że rozumie i nie trzeba będzie jej odsyłać. W myślach cieszyła się na możliwość pokazania się na jednej z greckich plaż w nowym, kąpielowym kostiumie i nie chciała przegapić tej okazji.
Ann spojrzała zrezygnowana na Jacka.
- Powinniśmy się przespać. - Przeniosła wzrok na Lilly starając się wyczytać w jej myślach co jeszcze planuje napsocić. - Wszyscy.
- Tak jest pani kapitan! - zakrzyknął gromko Jack próbując rozładować nieco na wesoło ten nieco smutny nastrój - Głowa do góry moje panie, nie będzie tak źle - dopił drinka i zaczął zbierać się do siebie.
Lockhart kusiło by go zatrzymać na noc, ale i tak do niczego nie mogłoby dojść w towarzystwie Lilly więc pozwoliła sobie jedynie na odprowadzenie mężczyzny do drzwi kajuty.
- Dobranoc Anno - powiedział cicho, uśmiechając się do Anny i zbliżając się nieznacznie do jej twarzy, zamierzając pocałować dziewczynę, jakby chcąc wynagrodzić jej nieco ten męczący dzień.
Lockhart nie cofnęła się pozwoliła mężczyźnie na ten jeden pocałunek, doskonale zdając sobie sprawę jak bardzo miała sama na niego ochotę. - Dobranoc Jack.

Anna i Jack nie zaryzykowali poszukiwania tajemniczych zbirów w czasie sztormu. Powiedzieć, że Anna dobrze znosiła burze z piorunami byłoby eufemizmem kosmicznych wręcz rozmiarów. Kobieta, sparaliżowana strachem za każdym razem, kiedy uderzył piorun i niebo jaśniało od wyładowań atmosferycznych aby potem uderzyć z hukiem, słyszalnym nawet przez głośny łoskot fali bijącej o burty statku. Od nacisku ton wody, spiętrzonej za metalową osłoną jęczały nity, łączące poszycie statku, sprawiając czasem wrażenie, że nawet tak duża jednostka podda się w końcu żywiołowi. Przez pewien czas Jack zajęty był pilnowaniem obu kobiet, których jedynymi rozrywkami pozostawał drinkbar razem z dużym parkietem, wykorzystanym już wcześniej niecnie przez Annę, a teraz dodatkowo obstawiony parą marynarzy, którzy ilekroć Anna pojawiała się przy ladzie baru, stawali się dziwnie czujni, wlepiając wzrok tylko w nią i Jacka. Wydawali się nieco ignorować Lily, która pomna jednak przestróg swojej pracodawczyni, dzielnie znosiła chwilowe ograniczenie wolności, choć wzrok jej śmiał się do barczystego, jasnowłosego szkota, prężącego się za każdym razem, kiedy towarzyszyła Annie w jej wieczorowej rozrywce. Tego dnia Anna miała również okazję skorzystać z usług kasyna, które okazało się dla niej bardzo szczęśliwe. Ściskając w ręku plik z prawie setką dolarów amerykańskich piła swój koktail, chwilowo odpoczywając od wciąż szalejącej za oknami burzy. Lockhart celowo zajęła miejsce tyłem do okien. Wystarczyło, że same rozbłyski przyprawiały ją o nieprzyjemne dreszcze. Korzystała jednak z okazji by przyjrzeć się innym pasażerom. Czy ktoś jeszcze ją obserwowała, czy też tamci muzułmanie byli jej jedynym problemem podczas tej podróży.
Pasażerowie jednak bawili się w najlepsze, choć akurat nie ten jegomość, od którego Anna wygrała jego pieniądze. Jegomość siadł markotny przy barze, jakby jego nowym postanowieniem do końca wieczoru było jak najszybsze upicie się. Nie pozostawało jej nic innego jak jeszcze samej skorzystać z rozrywek i posłuchać ludzi. Kto wie, może uda się jej usłyszeć coś ciekawego. Podniosła się i podeszła do Jacka grającego w pokera by zobaczyć jak mu idzie.
Jack nie miał tyle szczęścia co Anna, ale bawił się nienajgorzej, zabawiając się kartami. Kiedy Anna do niego podeszła, grzecznie się wymówił i poszli razem do innego stolika, aby ochłonąć i zająć się drinkiem.
Idąc Lockhart po raz kolejny tego wieczora wzdrygnęła się słysząc odgłos pioruna. Odruchowo już przysunęła się do mężczyzny i odezwała szeptem.
- Niech to piekło się skończy.
Jack robił co mógł, aby ulżyć Annie w cierpieniu, ale każdy piorun i każdy grzmot słyszany za burtą statku przyprawiał kobietę o gęsią skórkę, odbierając jej niemalże zdolność racjonalnego myślenia. Jack mógł więc tylko zabrać Annę do jej kabiny i czekać, aż sztorm i niepogoda się zakończy.

Następne dni wlokły się jednak nieco dłużej, choć nie brakowało również krótkich chwil zapomnienia. Jack troskliwie opiekował się Anną, pod nieobecność Lily, która wpierw odprowadzana była w okolice mesy lub sklepików pokładowych, gdzie spędzała większą część dnia w towarzystwie innych pasażerów, a Anna i Jack mogli kręcić się razem po wnętrzu statku.
Anna lubiła też spokój biblioteki, odseparowanej nieco od bardziej uczęszczanych rozrywek na statku, choć niepogoda poprawiła nieco zainteresowanie licznymi kryminałami i opowieściami awanturniczymi, zgromadzonymi w księgozbiorze statku.

Tłumnie oblegane było za to kino, i mężczyzna trzeciego dnia zabrał Annę na film. "Morderstwo", obraz młodego, obiecującego reżysera o nazwisku Hitchcock źle się jednak Annie kojarzył, i większość seansu siedzieli sztywno, mając wciąż w pamięci owych dwóch zbirów, pałających niewątpliwą żądzą mordu na Annie i Jacku. Niepokój, jaki towarzyszył im przez ten dzień dał o sobie znać w nocy. Anna obudziła się z krzykiem, strząsając resztki koszmaru.

Sen przypominał jej obrazy przedstawiane przez Gliera w jego książce. Wielkie włochate ćmy o skrzydłach nietoperza zdawały się wynurzać spod wody z każdym rozbłyskiem pioruna. Anna z trudem balansowała na mokrym pokładzie, kurczowo trzymając się masztu. Widziała jak owady porywają krzyczących pasażerów wciągając ich pod wodę gdzie czekały kolejne bestie. Niczym kijanki wypełniające niewielkie bajoro. Setki.. tysiące. Poczuła jak coś chwyta ją za nogę. Dotyk był… przyjemny.. ciepły.. kusił.. Nim się zorientowała wpadła do wody, a jej usta wypełniła woda.
Były wszędzie. ocierały się o nią, włochate, ciepłe w dotyku, elektryzujące. jeden z nich przekrzywił swój łeb. Przypominał ryjek nietoperza, ale jego wargi były podobne do pijawki. Anna widziała kiedyś glonojada który przyssał się do szyby akwarium i te stworzenie uśmiechało się teraz do niej w podobny sposób. Słyszała ich zew, niczym krakanie stada kruków, niosący się przytłumionym echem w głębinach wody. Stworzenie spojrzało na Annę ogromnymi oczami o kształcie migdałów, ciemnymi jak dwa węgle, błyszczące w wodzie niczym dwie latarnie. Spoglądało jednak na pływającą pośrodku nich kobietę z sympatią, niczym na kolejnego druha, który do nich przypłynął. Morda zbliżyła się do twarzy kobiety....ból...zimno… Anna próbowała uciec. Z całych sił machała dłońmi starając się odsunąć od dziwnego stworzenia.
Trzymało jednak mocno, przysysając się do niej, rwąc ciało i łamiąc kości. Po czym pociągnęło ją w ciemność. Lockhart starała się krzyczeć, wyrwać. Ból był niemożliwy do zniesienia.

[MEDIA]https://images-wixmp-ed30a86b8c4ca887773594c2.wixmp.com/intermediary/f/36344f1f-ac34-46f8-9693-8ccf93d7534f/d99vlvw-c5a1fb0a-8f33-4669-8196-81bb174057a6.jpg/v1/fill/w_350,h_350,q_70,strp/cthulhu_tales___hybrid_winged_thing_by_scottpurdy_ d99vlvw-350t.jpg[/MEDIA]

Obudziła się z krzykiem podrywając się na łóżku. Przerażona chwyciła pościel by osłonić trzęsące się ciało.

Ann przywitała ten dzień z ulgą. Po wczorajszym koszmarze pozostało jedynie wspomnienie, a krzyk mew zza okrągłego bulaju tym razem wprawił ją w dobry nastrój. Burza, dręcząca RMS Scythię od trzech dni ustąpiła. Radosne nawoływania załogi niosły się echem po korytarzu. Statek ożywił się, niczym miasto w gwarne przedpołudnie. Lily czekała już, również rozpromieniona i jakaś weselsza niż zazwyczaj, widząc ładniejszą pogodę za oknem. Jack jak zwykle punktualnie, w wyczyszczonym i wyprasowanym garniturze. Założył też nowy krawat. Najwyraźniej próbował strojem odciągnąć nieco wzrok od pistoletu, który jak zwykle chował za paskiem spodni z tyłu. Niezbyt wygodne rozwiązanie, a jednak konieczne by w ogóle ukryć fakt jego posiadania. Ann czuła ciężar drugiego, identycznego pistoletu w swojej torebce i nie był to niewielki Browning, odziedziczony po ojcu.
- Gotowa? - zapytał Annę promieniejąc uśmiechem, jakby umówili się na śniadanie, a nie na polowanie na dwóch, dotychczas nieuchwytnych zbirów.
- Tak. - Ann podeszła do mężczyzny i już odruchowo zaczęła poprawiać mu krawat. - Powinieneś robić to staranniej.
Jack podniósł zdziwiony brwi - Ach, masz na myśli krawat? Zdradzę Ci sekret. Zapomniałem lusterka a w kabinie nie mamy - mrugnął okiem - poza tym lubię, jak to robisz. Masz w tym wprawę, wiesz?
Lockhart westchnęła i delikatnie pogładziła starannie ułożony węzeł. - Mój ojciec nie przywiązywał do takich rzeczy wagi. Wiązałam mu krawaty i takie wieszałam w szafie. - Uśmiechnęła się do mężczyzny. - Jesteśmy gotowi.

Anna stała, opierając się o reling, patrząc na fale wzburzone ruchem ogromnych śrub napędowych, które młóciły wodę kilkadziesiąt metrów pod jej stopami. Czuła ich głuche dudnienie, obserwując kotłującą się, białą od piany wodę za rufą statku. Zapadał zmrok, a zbiry przez cały dzień unikały Anny i Jacka. W tej chwili mężczyzna ukryty za jedną z szalup, czekał, z pistoletem w garści na pojawienie się przynajmniej jednego z nich. Załoga, w tym dwóch wartowników, którzy swoją broń nosili dyskretnie pod połami marynarek, chodzili wolno po górnym pokładzie, obserwując jednak głównie horyzont. W końcu Anna usłyszała kroki, wolno podchodzące do niej od tyłu… Lockhart udała, że coś na niebie przykuło jej uwagę i przesunęła wzrokiem po nieboskłonie tak by kątem oka wyłapać potencjalnego napastnika.
Napastnikiem okazała się jednak...Lily, niosąca ciepły koc - Pani Lockhart, tu jest chłodno. Zmarznie pani - dziewczyna dygnęła podając kobiecie okrycie. Kątem oka jednak, za jej plecami Anna zobaczyła cień. Dwa cienie. Wychynęli z mroku nadbudówki, jakby tylko czekali, aż obie pasażerki znajdą się razem w jednym miejscu. Zakutani w swoje szaty, turbany i zawoje z białej bawełny, zakrywające ich twarze. Morderczy zamiar zdradzały jednak ich oczy, rozognione i wydające się szczęśliwe. Obaj rzucili się w stronę kobiet, a ich bose stopy mlaskały po drewnianym pokładzie. Na to czekał ukryty w zasadzce, skryty za szalupą ratunkową Jack. Oddał dwa strzały z pistoletu, jednak jedynie pierwszy lekko zranił jednego bandytę. Obaj biegli, unosząc błyskające ostrza…
Ann pociągnęła Lilly za dłoń i ruszyła biegiem w kierunku zejść z górnego pokładu. Nie mogła ryzykować, że coś stanie się służącej.
- Pomocy! - Miała nadzieję, że krzykiem przebije się przez szum fal. Biegnąc wydobyła z torebki ciężką broń.
Jak widząc, że chybił wybiegł ze swojej kryjówki, i zaczął biec w stronę relingu. Zbiry były szybsze, momentalnie, z rozbiegu wpadając prosto w Lily. Dziewczyna wrzasnęła głośno, kiedy nóż wbił się w jej bok. Upadła wprost pod nogi drugiego napastnika, który zaplątał się w jej ciało i chyba tylko z tego powodu uderzenie noża, przeznaczone dla Anny chybiło nieznacznie.
Lockhart słysząc krzyk obróciła się i bez zastanowienia oddała strzał w kierunku jednego z napastników.
Kula z pistoletu przeszła przez głowę ranionego przez Jacka zbira z prędkością pociągu ekspresowego. Rozbryzg krwi chlusnął na deski pokładu, a ciało, rzucone niczym szmaciana lalka odbiło się o reling. Anna przez ułamek sekundy mogła zobaczyć jego ciemne od brudu spody stóp, kiedy przeleciał przez reling i spadł, kilkadziesiąt metrów poniżej, prosto do oceanu. Huknął strzał z pistoletu Jacka, raniąc kolejnego, ten jednak był jak w amoku, machając nożem niczym kosą. Paskudnie trafił Annę w rękę, rozcinając suknię, skórę i ciało aż do krwii.
Anna krzyknęła z bólu i spróbowała wycelować i strzelić do drugiego napastnika.
Kula z pistoletu Anny przeszyła draba na wylot. Kolejna i kolejna, kiedy zdesperowana kobieta oddawała strzał niemal z przystawienia. Przeciwnik wydawał się być nieśmiertelny, i dopiero, kiedy Anna nieco odsunęła się, a pocisk Jacka posłał go na jedno kolano, zbir po prostu padł na pokład, wprost w kałużę rozlewającej się w błyskawicznym tempie kałuży krwii.
- Ręce do góry! Rzucić broń - Anna i Jack widzieli dwie sylwetki, celujące do nich z górnego pokładu
Lockhart szybko rzuciła broń.
- Potrzebujemy lekarza! - Nerwowo spoglądała na służącą rozważając wykonanie drugiego polecenia, w końcu jednak opadła na kolana. Bez zastanowienia oderwała nieco swojej spódnicy i docisnęła materiał do rany dziewczyny. - Szybko!
Jack rzucił pistolet na pokład i również przypadł do Lily, pomagając w tamowaniu krwii.

Załoga szybko i przytomnie odseparowała pokład od wszelkich nieporządanych gapiów, aczkolwiek nie uszło to ich uwagi. Szybko sprowadzono nosze i medyka pokładowego. Rana nie okazała się śmiertelna, ale Lily koniec rejsu musiała spędzić w lazarecie, a i dalsza jej podróż wraz z Anną stanęła pod znakiem zapytania. Klinika w Atenach mogła jednak przyjąć amerykańską pacjentkę zawsze, a kapitan, którego statek był już w okolicach Gibraltaru słał już radiogram aby przygotować dla niej ambulans. Anna i Jack jednak, spędzili ten wieczór gęsto tłumacząc się przed kapitanem, który nie wydawał się zadowolony ze strzelaniny na swoim statku, wielokrotnym próbom unikania przydzielonej im obstawy i ponowną konfiskatą broni. Jego władza jednak kończyła się na statku, a rejs i tak dobiegał już końca. Kapitan pozostał jednak nieugięty, i ostatni dzień rejsu Anna i Jack mogli spędzić jedynie przechadzając się po górnym pokładzie a każdy ich krok obserwowany był nie przez dyskretnych strażników, a przez uzbrojonych po zęby w długą broń marynarzy, nie odstępujących ich na krok. Wersja o samoobronie pozwoliła im zachować wolność, choć policja grecka została powiadomiona o tym incydencie i można się było jedynie domyślać, jakie mogło mieć to konsekwencje.
Anna jednak niezbyt była w nastroju do spacerów. Sama skorzystała z pomocy medyka i z przyjemnością zaszyła się z Jackiem w swojej kajucie czekając na wieści o stanie swojej służącej. Jedyne wyjścia na jakie sobie pozwalałą to, krótki spacer do pokładowego lazaretu i kontrola czy Lilly niczego nie brakuje. Czuła, że to jej wina i gdyby chociaż miała pewność że odesłanie służącej zapewni jej bezpieczeństwo… nie wiedziała jednak kto będzie czekał na nią w porcie.
Rejs minął spokojnie. Rana Anny okazała się płytka, choć kobieta musiała nosić przez pewien czas rękę na temblaku. Lily szybko odzyskiwała siły, szczególnie będąc odwiedzana przez pewnego jasnowłosego marynarza, który troskliwie przynosił jej z mesy rozmaite łakocie. Czerwieniejąc, opuszczał lazaret ilekroć Anna odwiedzała dziewczynę. Lockhart pozwoliła służącej na tą odrobinę swobody pozwalając by ją samą pocieszał inny mężczyzna.

Areszt w Atenach, godzina ok 17:45.

Droga do aresztu nie okazała się ani skomplikowana, ani kłopotliwa. Ulice o tej porze zalewało już popołudniowe słońce, które wydawało się mniej gorące niż w południe, choć wciąż Annie i Jackowi zdawało się, że znajdowali się raczej na patelni, niż na ludnej ulicy. Szerokimi schodami weszli do budynku mającego stanowczo zbyt wiele zakratowanych okien. Kamienicy raczej nie dało się pomylić z niczym innym, a urzędowe tablice z godłem młodej, Greckiej republiki dumnie obwieszczały, że oto wchodzi się do rządowego budynku. Na Annę i Jacka czekała jednak w środku niemiła niespodzianka. O ile grecki śledczy płynnie mówił po angielsku, to już sierżant w areszcie pełniący dyżur niekoniecznie starał się w szkole. Jego kilka słów po angielsku brzmiało koszmarnie i nijak nie mógł zrozumieć, nawet na migi, o co chodzi dwójce amerykanów. Dopiero okazanie dokumentu od policjanta nieco zmieniło sytuację, ale nieznacznie. Sierżant gestami nakazał obu czekać na zwykłych, prostych krzesełkach, tuż przy wejściu i wykonał telefon. Po kilkunastu minutach niezbyt komfortowego czekania, sierżant popatrzył na Annę, i wykonał kolejny telefon. Po prawie godzinie oczekiwania, kiedy wydawało się, że oględzin tego dnia raczej już nie będzie, zjawił się inny policjant, również z dystynkcjami sierżanta, tak jak dyżurujący grek.
- Antonios Kasaides, podobno chcecie obejrzeć celę profesora? - zagadnął witając się – zapraszam – kiwnął przyjaźnie ręką prowadząc Annę i Jacka krętymi korytarzami, aż do niewielkiej, zakratowanej celi.
-To tu... - wskazał pustą celę, z której jeszcze zwisał sznur, przyczepiony do kraty w oknie. Niewielka prycza, i brudna ubikacja stanowiły jedyne meble w całym tym surowym i wybitnie nieprzyjaznym i pustym pomieszczeniu. Jedynie koc na pryczy był rozchełstany i skołtuniony, a pościel sprawiała wrażenie używanej. W pomieszczeniu pachniało starym potem i niedomytym ciałem wielu osadzonych, którzy musieli przewinąć się przez tą celę. Anna widziała wiele przygnębiających, starych pokoi, z których nie raz zdarzyło jej się kupować jakieś meble z historią. Te, swoją surowością i pustką, biło chyba wszystkie na raz i Ann poczuła, że ktokolwiek spędzałby tu noc, nie mógłby wyjść niezmieniony.

Lockhart zatrzymała się w przejściu do celi. Zasłoniła nos i usta chusteczką, którą jeszcze niedawno wycierała łzy. Skąd glier miał sznur… kto w ogóle pozwalał przebywać ludziom w takich warunkach. Czuła jak zbiera się jej na mdłości gdy powoli rozglądała się po pomieszczeniu starając się zlokalizować przedmioty należące do wujka.
Pomieszczenie wyglądało jednak na puste, jakby ktoś celowo usunął wszystko z celi. Brakowało nawet jakiegoś kubka czy przyborów do mycia zębów. Czegokolwiek co mogłoby świadczyć o obecności kogokolwiek w tej celi. Poza dusznym zapachem i niepościeloną przyczą.
Anna obejrzała się na policjanta.
- A gdzie są rzeczy osobiste mojego wujka? - Z ulgą spojrzała na coś innego niż cela.
- Wujka? Pani jest rodziną profesora? Pani nazywa się Grunwald? - zapytał sierżant zdziwiony - ciało i dokumenty, wraz z portfelem odesłaliśmy już do Stanów Zjednoczonych - wyjaśnił zakłopotany - nie wiedzieliśmy, że zechce pani przyjechać, pani Grunwald.
- Na nazwisko mam Lockhart. - Anna cofnęła się do korytarza. - Wujek pisał bym mu pomogła z aresztu. Sądziłam, że wobec tego będą się mnie panowie spodziewać.
- Ja jestem Grunwald - powiedział Jack do sierżanta, wyjmując jednocześnie dowód tożsamości. Sierżant popatrzył podejrzliwie i sięgnął do swojej torby, wyjmując niewielką kopertę - Denat kazał to przekazać panu Grunwaldowi - oznajmił - coś wyjaśnić? Doprawić? - powiedział niezbyt zgrabnym angielskim sierżant mając chyba na myśli “doprecyzować”. Patrzył na zegarek, bo najwyraźniej kończył się dzień jego pracy i co rusz nerwowo zerkał na tarczę zegarka.
- Czy może powiedział coś jeszcze? ja… czy mogłabym usiąść w jakimś… innym miejscu? - Anna oparła się o ramię Jacka, chcąc dać znać że w każdej chwili może zasłabnąć.
Sierżant kiwnął głową wyprowadzając oboje na korytarz, w którym było więcej miejsca. Policjant otworzył też okno, widząc słaniającą się kobietę.
- Rozumiem. Więzienie to nie miejsce dla kobiety. Wszystko w porządku? - zapytał - może lepiej będzie wyprowadzić państwa na powietrze? - zaproponował Antonios.
- Tak chyba będzie najlepiej… tylko czy mogłabym się napić wody… jeśli to nie będzie dla Pana problem. - Anna uśmiechnęła się do mężczyzny z wdzięcznością siadając na jednym ze znajdujących się w korytarzu krzeseł.
- Oczywiście. Zaraz przyniosę. Proszę nigdzie nie odchodzić, bo jeszcze się państwo pogubią - ostrzegł i zostawił Annę i Jacka przed otwartymi drzwiami celi.
- Obserwuj, dobrze? - Lockhart podniosła się gdy tylko mężczyzna zniknął jej z oczu i pewnym krokiem weszła do celi. Przyjrzała się uważnie ścianom i podeszła do pryczy. Może policja coś pominęła… może Glier zostawił jakiś ślad.

Jeśli w pomieszczeniu został jakikolwiek ślad, ktoś musiał się nieźle napracować, aby Anna go nie znalazła. Być może nie miała właściwej wiedzy kryminalistycznej, a być może ewentualne ślady zostały sprytnie zatarte. Pomieszczenie wyglądało wciąż na puste, i przygnębiające i jedynie sznur był przedmiotem, który jasno i dobitnie pokazywał, że w tym pomieszczeniu zginął Gliere. Po chwili kroki z korytarza i ostrzegawcze gwizdnięcie Jacka zmusiło kobietę do powrotu na korytarz. Policjant przyniósl szklankę wody - Mam nadzieję, że już pani lepiej? - zapytał podając kobiecie wodę - To dla nas dosyć kłopotliwa sytuacja, państwo rozumieją. Śmierć człowieka nauki, z Ameryki, w dodatku samobójstwo...straszna sprawa - dodał wciąż zerkając na zegarek.
- Ciężko mi uwierzyć, że to się stało. - Anna odezwała się cicho upijając nieco wody. - Czy… zostawił tylko tą kopertę?
- Tak. Mówił, że być może ktoś z rodziny ją odbierze i proszę bardzo - uśmiechnął się lekko do Jacka, który stał zamyślony - Rozmawialiście państwo z oficerem prowadzącym? Ilianosem? To dobry glina, ale ma ciężkiego szefa - stwierdził - po mojemu, to też mi to mocno śmierdzi. To był taki sympatyczny człowiek z tego profesora - powiedział Antonios smutno.
- Obiecałam, że pomogę w śledztwie… zajmowałam się nieco badaniami wujka... dlatego byłam ciekawa czy nie pozostało jeszcze cokolwiek… nawet coś nietypowego. - Ann zacisnęła dłonie na szklance. - Wujek dużo pracował z hieroglifami, różnymi wyznaniami… nawet jakiś symbol mógłby być dla mnie wskazówką.
- Z hieroglifami? takimi egipskimi? To zabawne, ale on chyba nie lubił Egiptu. Kiedyś krzyczał w niebogłosy, że nie może tam jechać. Aż musieliśmy go uspokoić, bo zakłócał nocny odpoczynek innym - zdziwił się policjant.
- Hieroglify są nie tylko egipskie. Czy może… krzyczał coś jeszcze? - Anna starała się nie okazywać zaciekawienia… bardziej zaniepokojenie takim stanem wujka.
- Nie. To akurat zapamiętałem, bo to bardzo sympatyczny, grzeczny człowiek był. Zawsze mówił dzień dobry i w ogóle. Nie rozmawiał o swojej pracy, zresztą i tak pewnie niewiele byśmy z tego zrozumieli. Ukradł jakieś urządzenie, i po prostu tu siedział. Potem się powiesił…ot, i cała historia - podsumował policjant, rozluźniając się już.
Anna dopiła wodę.
- To nie dobrze, że miał przy sobie linę, prawda? Ale kto by pomyślał, że posunie się do czegoś takiego. - Oddała policjantowi szklankę, dziękując skinieniem głowy.
- Jeśli to wszystko, chciałbym już zmykać. Państwo rozumieją...pracujemy do dziewiętnastej, a już jest za pięć. Mamy procedury. Ale jutro też jest otwarte i jak chcą państwo zerknąć jeszcze raz, to zapraszam jutro. Albo proszę narobić problemów - zażartował.
- Nie będziemy Pana kłopotać. - Anna skorzystała z pomocy Jacka i dała się wyprowadzić na zewnątrz jeszcze raz żegnając się z sierżantem.
Gdy wyszli na schody okazało na ulicy czeka policyjny samochód, przed nim stał Ilianos i Anna była niemal pewna, że czeka na nich. Lockhart dała się sprowadzić na dół i wspólnie podeszli do policjanta. - Czy coś się stało kapralu?
- Wizyta w więzieniu najpewniej nie była specjalnie...owocna? - zagadnął - A czy się coś stało, to zależy co pani zamierza robić dalej ze sprawą profesora Gliera - odpowiedział pytaniem na pytanie policjant.
- Zgodziłam się złożyć zeznania. - Ann pominęła temat wizyty w areszcie. - Chciałabym się dowiedzieć nad czym pracował wujek tu w Atenach… zobaczyć przedmiot, który…. Wziął.
- Zeznania… - zamyślił się policjant - mogą nie być potrzebne. Widzi pani...ja pani wierzę. Jest cała masa rzeczy, które mi w tym wszystkim nie pasują. Na przykład, że ciało pani wujka było dziwnie wykręcone na sznurze, co świadczyłoby, że ktoś po śmierci je tam zawiesił. Miało też nieźle okaleczoną twarz. Coś, czego normalnie żaden samobójca nie robi. No i patolog...człowiek tak szybko udał się na urlop do Szwajcarii, że ledwie podpisał protokół z oględzin… - policjant spojrzał na kobietę - niestety, moim szefom zależy, aby to było samobójstwo i nie wiem co powinienem z panią zrobić. Wsadzić na najbliższy statek do Stanów czy zapuszkować za utrudnianie śledztwa. Chyba… - zawiesił głos - że, mi pani pomoże - ciemne oczy spojrzały spokojnie na kobietę. Jack nic nie mówił, tylko uśmiechnął się pod nosem i udawał, że interesuje go rozkład kafelek na chodniku.
- Chcę się dowiedzieć co dokładnie przydarzyło się mojemu wujkowi. - Ann zacisnęła dłoń na ramieniu Jacka. - Tylko będzie Pan musiał być ze mną szczery… ja odpowiem tym samym.
- A nie jestem? Wierzę w te zabójstwo, po prostu, nie jestem w stanie wiele zrobić. Za jakieś dwa, może trzy tygodnie zamkną śledztwo i tyle. Chyba, że uda się zdobyć rzetelne dowody, kto konkretnie maczał palce w zabójstwie profesora i dlaczego. I to nagłośnić. Grecja jest młoda, i ktoś obecnie uznał, że międzynarodowy skandal by się nie przysłużył - stwierdził fakt - a przyszedłem tu, aby to pani powiedzieć, i upewnić się, że nie będzie pani powodować takich samych problemów, jak na...statku - uśmiechnął się.
- Nie mam takiego planu tak długo jak nikt nie będzie chciał mnie zabić. - Lockhart uniosła podbródek dając wyraźnie znać, że zamierza się bronić jeśli będzie taka konieczność. - Czy możemy porozmawiać w jakimś… innym miejscu? Będę mogła zobaczyć co dokładnie stało się z moim wujkiem? To ważne.
- Oczywiście - policjant wskazał jedną z knajpek wzdłuż ulicy, gdzie w końcu usiedli, wybierając nieco osłonięty od ulicy stolik.
Ann ostrożnie odpięła kapelusz i zaczekała aż kelner przyniesie im zamówione przekąski.
- Wujek zajmował się badaniami dotyczącymi pewnego nieznanego mi dotychczas kultu. - Lockhart przyjrzała się uważnie policjantowi upijając nieco wina. - Jestem niemal pewna, że ludzie, którzy obserwowali nas w Ameryce i zaatakowali na statku to wyznawcy tego kultu.
- I sądzi pani, że to oni odpowiadają za jego śmierć? - bardziej stwierdził fakt, niż zapytał - wiem, że to raczej nie było samobójstwo. Początkowo brałem pod uwagę porachunki, coś kryminalnego. Na pewno nie potrzeba mi w Atenach jakichś wariatów, kultystów czy czego tam… - policjant zmartwił się nieco - już i tak w Atenach wrze. Co rusz to muzułmanie biją się z naszymi, a to żydzi i inni robią rozboje. Kolejny gang religijny...sama pani rozumie - rozłożył ręce - proszę działać, jeśli pani chce. Proszę tylko o jedno. Jak najmniej szumu, i strzelanin, a przynajmniej nie takich, jak na statku. Słyszałem o pewnej kobiecie, i pewnym mężczyźnie, z ameryki bawiących się w kowbojów i indian...gazety miałyby używanie - popatrzył znacząco na Jacka i Annę. Jack kiwnął głową.
- Nie strzelałabym gdyby mnie do tego nie zmuszono, a wyciągnięte w moją stronę ostrze uważam za całkiem poważny argument. - Ann nadal była przekonana, że działała w swojej samoobronie i bardzo się cieszyła, że gdzieś teraz w Atenach nie czai się na nią dwóch muzułmanów. - Czy zdradzi mi Pan gdzie mieszkał wujek nim trafił do aresztu? Mogłabym zobaczyć przedmiot, który zabrał?
- Podał adres, ale to jakaś rudera na obrzeżach Aten. Zupełnie nie pasowało mi to do tak szacownej osoby jak profesor. Spodziewałem się hotelu, lub stancji, nie zabitej dechami, starej willi. W każdym razie, nic tam interesującego nie było - zapewnił policjant.
- Czy mogłabym jednak się tam przejechać? - Ann była ciekawa czy nie odnajdzie tam śladów kultu i jakichś rzeczy Gliera, choć pewnie policja dobrze przeszukała miejsce. - Do kogo należy ta willa?
- Z tego co pamiętam, do jakiejś starszej kobiety, która zmarła jakiś czas temu. Nikt się nie pofatygował, aby objąć spadek i to od jakiegoś czasu niszczeje. Ot, taki pustostan - wzruszył ramionami - oczywiście, zapiszę adres, ale gdybyśmy znaleźli coś ciekawego, byłoby w dokumentach i na komisariacie. Chyba, że ten kult o którym pani wspomniała zabezpieczył coś przed nami. Nas początkowo interesowała sama próba kradzieży, nie jakieś zabójstwa czy nawet gdzie pan Gliere mieszka - wyjaśnił policjant.
- Wujek był badaczem, na pewno prowadził notatki. Jeśli nie zabrał ich ten kto go zabił… to gdzieś muszą być. Może ktoś widział czy rzeczywiście tam pomieszkiwał czy tylko pojawił się dwa lub trzy razy. - Ann zamyśliła się na chwilę sącząc pomału wino. - Jestem ciekawa jak ten obiekt, który próbował ukraść jest powiązany z jego badaniami.
- Ciekawe spostrzeżenia. Radziłbym pani się wycofać i wyjechać jak najszybciej. Oficjalnie. Nieoficjalnie...proszę dać mi jakiś konkret, bo sam nie mogę przepytywać ludzi na ulicach o sprawę, która oficjalnie będzie zamykana. Tak długo, jak nie będzie strzelanin na ulicach, tak długo policja...powiedzmy, da wam wolną rękę. Muzeum jest na miejscu, kilkanaście minut od miejsca w którym siedzimy. Tylko proszę na siebie uważać - policjant dopił drinka, patrząc na zegarek i wstając - Cóż, życzę miłego wieczoru. Mam nadzieję, że Ateny się państwu spodobają - uśmiechnął się, ukłonił Annie i Jackowi i wyszedł z knajpy, zostawiając ich z ich pomysłami.
Lockhart odetchnęła gdy tylko policjant opuścił lokal.
- Co o tym sądzisz? - Zerknęła na Jacka. - Prawdopodobnie czekają nas jeszcze większe kłopoty niż do tej pory. Jeśli ktoś był w stanie zabić Gliera… w areszcie. To albo był policjantem, albo bardzo dobrym włamywaczem, albo jakimś duchem.
- Sprawdźmy. Jesteśmy to winni Glierowi, po za tym odpuszczenie tego znaczyłoby, że zmarnowaliśmy ponad tydzień na wikłanie się w tą sprawę a ten kult wygra. Chyba nie lubisz przegrywać? - zapytał Jack dopijając drinka.
- Nie. Pewnie muzeum nie będzie już czynne, prawda? Wolałabym też nie jechać na obrzeża obcego miasta po ciemku. - Ann odstawiła pusty kieliszek. - Pokażesz tą kopertę?
- Kopertę? - zdziwił się Jack - O, cholera! Koperta! - sięgnał do kieszeni marynarki wyciągając wymiętą kopertę - kompletnie zapomniałem. Masz - przekazał ją kobiecie nie otwierając a sam przysunął się bliżej, aby móc zerknąć w tekst.
Ann ostrożnie zbadała palcami zawartość koperty, przyglądając się jej uważnie, po czym sięgnęła po nóż do masła i powoli rozcięła papier wydobywając z niego zawartość.

Anna mogła bez trudu rozpoznać równy, i elegancki charakter pisma swojego wujka.

Cytat:

Dr. Ludwik Grunewald Miskatonic University Arkham, Mass., U.S.A. Drogi Ludwiku. Obawiam się, że jest już dla mnie za późno. Miałem najlepsze intencje, ale władze bardzo głupio postąpiły, aresztując mnie zanim mogłem dokonać zniszczenia urządzenia z Karpathos, przez co wszyscy jesteśmy teraz w wielkim niebezpieczeństwie. Obawiam się, że kult w Atenach nie będzie miał już żadnych przeszkód jeśli zechce mnie zamordować w tej celi, co wydaje się logicznym ruchem z ich strony aby usunąć zagrożenie jakim dla nich jestem. Ten list piszę jednak po to, by przekonać cię do kontynuowania mojej pracy, lub przynajmniej dopilnowania, aby pewne sprawy ruszyły w odpowiednim kierunku. Inaczej nasz świat przyjacielu, będzie zgubiony. Wiem, że pomimo licznych rozmów, jakie prowadziliśmy wcześniej nigdy nie akceptowałeś moich argumentów opartych na mistyce, błagam cię jednak, byś uczynił to teraz. Tak, jak rozumiem całą sytuację, pewien czarownik, Ephegon z Karpathis, żyjący w czasach Aleksandra Wielkiego, dał się poznać historii jako konstruktor i wynalazca. Opracował i zbudował on urządzenie, które wiernie oddawało ruch ciał niebieskich, a niektórzy powiadają, że również sfer międzywymiarowych. Z przekazów wiadomo, że urządzenie to zostało oddane do Egiptu, i trafiło do rąk niesławnego kultu z Aten. Nie wiadomo jednakże, czy urządzenie zaprojektowano lub zamówiono w Egipcie, a stworzono w Karpathis, ale nie jest to istotne. Urządzenie to miało jakoby służyć to przewidzenia końca świata, oraz jako najważniejszy element rytuału, umożliwiającego takie ułożenie sfer, aby uaktywnić siły natury, będące manifestacją złego, nienazwanego bóstwa z dawnych czasów. Produktem tego rytuału byłoby kolejne urządzenie, tym razem bardzo proste w swojej budowie. Oktahedron, kręcący się niczym dziecięcy bączek znany jest także jako Szczyt Aten. Szczyt Aten był cudem ówczesnej techniki naukowej, a który przyniesiony do "punktu na najdalszym południu", do "ostatniego miasta najstarszych istot" aby przywołać ich boga, kult zamierzał aktywować ten kosmiczny żyroskop aby zmienić nieznacznie oś ruchu planety i ożywić stary kontynent(najpewniej chodzi o Antarktykę). W efekcie "kraje patyczaków" a dosłownie obszary zamieszkałe przez ludzi, zostałyby zniszczone. Jednakże statek wiozący owo urządzenie do Egiptu przepadło w czasie sztormu a Ephegon zginął. Przypomnij sobie jednak przyjacielu o niejasnych działaniach uniwersytetu w wyprawie na Antarktykę, i jej tragicznym przebiegu. Wiedz, że wyprawa Starkweather-Moore wyrusza tej zimy z Bremy, i zamierza jeszcze raz otworzyć niepokojące kwestie, które jezioro wzniesiono najpierw. Na pewno jednak nie widziałeś Urządzenia z Karpathos, i jestem pewien, że to jest właśnie urządzenie wykonane przez Ephegona. Drogi Ludwiku. Jestem przekonany, że kult Aten rozpoczął przygotowania do rytuału, aby zmienić losy naszego świata. Być może zaprzęgli do tego jakąś starożytną magię i manipulują losem, aby ich plany ziściły się jeszcze szybciej, lub też są bardzo sprytni i dokładnie zaplanowali wszystkie działania, przewidując, że ktoś może im przeszkadzać, jednak pewne jest, że wybiła ich godzina i nie zawahają się. Inni badacze również w to wierzą. Niejaki Stanford, erudyta, choć człowiek okrutny i podły zdecydował się mi przez jakiś czas pomagać, choć zastrzegł, że robi to jedynie z powodów poszerzania mistycznej wiedzy. Pewien grek, dżentelmen, również zdecydował się subtelnie pomóc. Wydaje się, że nie reprezentowali oni siebie, a jakąś inną organizację, być może dużo potężniejszą niż kult. Ten jednak jest silny i obawiam się.....

Notatka urywa się, jakby coś przerwało autorowi pisanie tego listu.
Ann złożyła starannie kartkę papieru i wsunęła ją do koperty. Wzięła głęboki wdech i pomału wypuściła powietrze.
- Chyba… będziemy musieli się spróbować skontaktować z tym Stanfordem. - Spojrzała niepewnie na Jacka.
- Tylko gdzie go znaleźć? - zasępił się Jack - Mój ojciec też musiał coś wiedzieć… - zauważył wskazując Annie fragment, gdzie obaj badacze wcześniej rozmawiali.
- Możemy spróbować się z nim skontaktować choć nie wiem czy nie narazi go to na większe niebezpieczeństwo. - Lockhart oddała mężczyźnie list. - Myślę, że jeśli zaczniemy węszyć pojawią się i kultyści i ci, którzy pomagali Glierowi, a już na pewno gdy zbliżymy się do tego urządzenia z Karpathos.
- Tak sobie myślę… - Jack podrapał się po nosie - Zlikwidowaliśmy agentów bezpośrednio na statku, przybyliśmy dzisiaj. O ile nikt nie przekazał wiadomości o tym, jak wyglądamy...zdjęcia były przecież przy tych dwóch muzułmanach...może kult nie wie nic o nas, albo wie, ale dopiero nas szuka? - zapytał z nadzieją.
- Też mam taką nadzieję, ale chyba wolałabym nie spać sama w pokoju. - Ann westchnęła. - Przejdziemy się do tego muzeum? Zobaczymy godziny otwarcia.

- Nie wiem jak ty, ale ja… chyba wróciłabym do hotelu. - Lockhart spoglądała na wiszącą na drzwiach tabliczkę z godzinami. Wyjęła notatnik i spisała je starannie. Ann zeszła powoli ze schodów trzymając się dłonią, ramienia Jacka. - Chyba zaczęłabym jutrzejszy dzień od wizyty tutaj. Zobaczmy przedmiot, który doprowadził Gliera do śmierci.