Czy całkowicie zgubił pościg? Czy teraz go nie rozpoznają? Tego nie wiedział. Miał jednak nadzieję, że znacznie zmienił swój wygląd. W końcu teraz wyglądał, jak każdy normalny muł, a nie jak wystrojony pajac.

Miał chwilkę, by zastanowić się co czynić. Uciekinierka? Nie ma już szans, zgubił ją. Nie wykazał się nadmierną inteligencją w pościgu, więc i sam jest sobie winny teraz.

Luubarra? Właśnie ją dostrzegł, a przy niej półgigantów próbujących ją chronić. Podbiegł do nie i próbował także ją osłaniać.
- Pani! Do bocznej uliczki, szybko! Póki się nie uspokoi! Pani, na pewno znasz to miejsce lepiej niż ja. Dojdziemy jakoś do posiadłości Twej? – zawołał do niej

Tłum spychał druida w stronę blokady. Rebis nie bardzo wiedział co zrobić. Uciec nie bardzo było gdzie, bo Straż kapłańska wszędzie się rozstawiła. Druid rozejrzał się, widział głównie szybko poruszające się głowy, przewrócone kosze wiklinowe, rozgniecione owoce. Zobaczył też jednak, że na rogatce straż wyłapywała tylko cześć tłumu. Rebis postanowił liczyć na łut szczęścia.Dał się więc ponieść tłumowi...

Biegł. Bezsensownie byłoby atakować przeciwnika posiadającego taką siłę! Pod domem do którego wciągnięto strażnika, Angar zobaczył co się dzieje z lektyką. Dwóch gigantów próbowało obronić Lady przed nacierającym tłumem, oraz Martara próbujacego pomóc Lady. Ruszył w jego stronę próbując pomóc Luubarrze.

Zwlekanie z podjęciem decyzji okazało się właściwą decyzją. Tłum na placu szalał. Nikt nie był w stanie zrobić niczego tak, jak tego chciał. Takie zapewne było założenie tych, którzy do takiego stanu rzeczy doprowadzili. Morwing uśmiechnął się do siebie.
~Znają się na swojej robocie.~ pomyślał, przyglądając się beznamiętnie chaosowi, jaki rósł z każdą chwilą na placu. Zignorował polecenie jego zleceniodawczyni nie dlatego że nie miał zamiaru się dostosowywać, a dlatego że po pierwsze jego towarzysze już pomknęli w stronę wskazaną przez Lady, a po drugie dlatego że czuł, że będzie ona potrzebować pomocy prędzej niż zdąży o tym sama pomyśleć. I nie pomylił się. Wyjął ostrza i zaczął taranować drogę dla kobiety i jej pomocników. Nie zważał na to czy kogoś zabił czy nie. Mężczyźni, kobiety, dzieci... Niósł śmierć swoimi ostrzami niczym kostucha- ślepo i bez skrupułów.