[FR] Opowieść zapisana krwią. - Strona 3

Romulus · 18-02-2013, 22:34

- No żesz w dupę jeża, ileż można... - syn Hroeberta nie wytrzymał wreszcie po godzince czy dwóch. Zad go bolał, pełny pęcherz również, a parszywych magusów nadal nie było. A siedzieć i po prostu gapić się w ciemność było marną namiastką działania. Tym bardziej że “inkwizytor” mogła męczyć Eranatiana w innym pomieszczeniu... Nabrał powietrza i naraz kajdany z mocy przykuwające go do krzesła zniknęły jak wchłonięte. Co faktycznie miało miejsce.

Wstał i przeciągnął się, aż w kręgosłupie mu chrupnęło. I z miejsca rozejrzał się za jakimś naczyniem zdatnym do ulżenia w cierpieniu. Niestety, fakt oswobodzenia wcale nie zmienił gęstej, nienaturalnej ciemności, oblepiającej wszystko niczym czarny syrop i konfudującej zmysły. Tyle że Halvard miał dobrą pamięć...

Najpierw odszukał biurko, dotykając go delikatnie wysuniętymi przed siebie dłońmi, potem regały i inne sprzęty. Niespiesznie wymacywał drogę w ciemności i szurał ostrożnie stopami. Rychło też odnalazł miecz, kukri i inne drobiazgi, jakie czaromioty wyszarpnęły mu z kieszeni i zdarły z szyi. Odetchnął z ulgą gdy symbol Gwaerona powrócił na jego gardło.

- No to do dzieła - mruknął gdy zdecydował w końcu co czynić. Ruszył ku drzwiom. Biurko i gabloty mogły poczekać.

Halvard przedzierał się przez pomieszczenie niezgrabnie, co chwila zawadzając bokiem o jakiś mebel. Raz nawet strącając na podłogę szklany bibelot. Gdyby nie spowijająca wszystko dookoła ciemność, widok poruszającego się tak mężczyzny utwierdzałby w przekonaniu, że łyknął sobie o szklanicę wina za dużo. W końcu jednak dotknął wyciągniętymi ramionami ściany i po omacku odnalazł drzwi, następnie klamkę. Ta zaskrzypiała głośno pod naciskiem.
Korytarz po drugiej stronie skąpany był w słabym, błękitnym świetle. Wyjątkowo nienaturalnym, który odbierał otoczeniu wszystkie inne barwy. Świat tutaj wydawał się istnieć jedynie w odcieniach czerni i błękitu. Sam korytarz świecił pustkami, do tego stopnia iż trudno było łowcy zlokalizować choćby źródło światła.
Następnym co przykuło jego uwagę były drzwi w głębi korytarza. Po lewej stronie. Jedyne w polu widzenia, aż do prowadzących w dół schodów po prawej stronie.
Zostawił za sobą ogarnięty mrokiem pokój. Drzwi za nim, pchnięte niezidentyfikowaną siłą zatrzasnęły się głośno. Olbrzym na ten dźwięk aż skulił się lekko. Wszystko wydawało się jednak w porządku. Senne światło oblewające martwy korytarz, ciemność w dole schodów... Zbliżył się zatem ku drzwiom w głębi i kiedy już miał chwycić za klamkę usłyszał piskliwy, a jednocześnie ochrypły głosik, bo mianem głosu określić się tego nie dało, za sobą.
- Na Twoja miejsce moja by tego robic nie pomyślała. Pani będzie zła, bardzo zła. Twoja miała siedziec ciii, w pokój. I czekac, czekac. Nie dla gośc, chodzic tutaj. Zła, zła.
Istota przypominająca po części goblina, nieco kobolda a nawet i trochę chochlika... Stała na szczycie schodów, wpatrując się parszywą mordką i świecącymi w niej, wielkimi, złotymi ślepiami prosto w Halvarda. Nie wyższa niż pół metra, o drobnym torsie i niepasujących, masywniejszych nogach i ramionach.

- Niech to demony - syknął Halvard. Nie spodziewał się że tak szybko zostanie odkryty i teraz zawahał się, bowiem miał nadzieję rozejrzeć się niepostrzeżenie... Ale teraz?

“… Nasi wrogowie uderzyli zatem wysoko. Kim był ten nieszczęśnik? Dlaczego zginął? Tego musimy się dowiedzieć. Może ktoś z wieży, wiedząc co stało się z jego ziomkiem, postanowi nam pomóc?“ - słowa pani Moonwell zadźwięczały mu w pamięci. Zaklął w duszy, ale niewiele mu to pomogło.

Nawet jeśli by bez hałasu zaciukał stworka to nie pomoże to w próbach nawiązania współpracy z inkwizytorką. Miał wielką chęć kopniakiem posłać go w dół schodów ale wspomnienie przeklętych Harfiarzy wiązało mu ręce.

Oczywiście, wiedział że musi ulec. Stawka była zbyt wielka by mógł sobie pozwolić na zaspokajanie własnego widzimisię, dlatego splunął tylko na parszywego strażnika i ruszył z powrotem do pokoju. Trudno. Odbije to sobie w przyszłości.

18-02-2013, 22:34	#21
Romulus Reputacja: 1	- No żesz w dupę jeża, ileż można... - syn Hroeberta nie wytrzymał wreszcie po godzince czy dwóch. Zad go bolał, pełny pęcherz również, a parszywych magusów nadal nie było. A siedzieć i po prostu gapić się w ciemność było marną namiastką działania. Tym bardziej że “inkwizytor” mogła męczyć Eranatiana w innym pomieszczeniu... Nabrał powietrza i naraz kajdany z mocy przykuwające go do krzesła zniknęły jak wchłonięte. Co faktycznie miało miejsce. Wstał i przeciągnął się, aż w kręgosłupie mu chrupnęło. I z miejsca rozejrzał się za jakimś naczyniem zdatnym do ulżenia w cierpieniu. Niestety, fakt oswobodzenia wcale nie zmienił gęstej, nienaturalnej ciemności, oblepiającej wszystko niczym czarny syrop i konfudującej zmysły. Tyle że Halvard miał dobrą pamięć... Najpierw odszukał biurko, dotykając go delikatnie wysuniętymi przed siebie dłońmi, potem regały i inne sprzęty. Niespiesznie wymacywał drogę w ciemności i szurał ostrożnie stopami. Rychło też odnalazł miecz, kukri i inne drobiazgi, jakie czaromioty wyszarpnęły mu z kieszeni i zdarły z szyi. Odetchnął z ulgą gdy symbol Gwaerona powrócił na jego gardło. - No to do dzieła - mruknął gdy zdecydował w końcu co czynić. Ruszył ku drzwiom. Biurko i gabloty mogły poczekać. Halvard przedzierał się przez pomieszczenie niezgrabnie, co chwila zawadzając bokiem o jakiś mebel. Raz nawet strącając na podłogę szklany bibelot. Gdyby nie spowijająca wszystko dookoła ciemność, widok poruszającego się tak mężczyzny utwierdzałby w przekonaniu, że łyknął sobie o szklanicę wina za dużo. W końcu jednak dotknął wyciągniętymi ramionami ściany i po omacku odnalazł drzwi, następnie klamkę. Ta zaskrzypiała głośno pod naciskiem. Korytarz po drugiej stronie skąpany był w słabym, błękitnym świetle. Wyjątkowo nienaturalnym, który odbierał otoczeniu wszystkie inne barwy. Świat tutaj wydawał się istnieć jedynie w odcieniach czerni i błękitu. Sam korytarz świecił pustkami, do tego stopnia iż trudno było łowcy zlokalizować choćby źródło światła. Następnym co przykuło jego uwagę były drzwi w głębi korytarza. Po lewej stronie. Jedyne w polu widzenia, aż do prowadzących w dół schodów po prawej stronie. Zostawił za sobą ogarnięty mrokiem pokój. Drzwi za nim, pchnięte niezidentyfikowaną siłą zatrzasnęły się głośno. Olbrzym na ten dźwięk aż skulił się lekko. Wszystko wydawało się jednak w porządku. Senne światło oblewające martwy korytarz, ciemność w dole schodów... Zbliżył się zatem ku drzwiom w głębi i kiedy już miał chwycić za klamkę usłyszał piskliwy, a jednocześnie ochrypły głosik, bo mianem głosu określić się tego nie dało, za sobą. - Na Twoja miejsce moja by tego robic nie pomyślała. Pani będzie zła, bardzo zła. Twoja miała siedziec ciii, w pokój. I czekac, czekac. Nie dla gośc, chodzic tutaj. Zła, zła. Istota przypominająca po części goblina, nieco kobolda a nawet i trochę chochlika... Stała na szczycie schodów, wpatrując się parszywą mordką i świecącymi w niej, wielkimi, złotymi ślepiami prosto w Halvarda. Nie wyższa niż pół metra, o drobnym torsie i niepasujących, masywniejszych nogach i ramionach. - Niech to demony - syknął Halvard. Nie spodziewał się że tak szybko zostanie odkryty i teraz zawahał się, bowiem miał nadzieję rozejrzeć się niepostrzeżenie... Ale teraz? “… Nasi wrogowie uderzyli zatem wysoko. Kim był ten nieszczęśnik? Dlaczego zginął? Tego musimy się dowiedzieć. Może ktoś z wieży, wiedząc co stało się z jego ziomkiem, postanowi nam pomóc?“ - słowa pani Moonwell zadźwięczały mu w pamięci. Zaklął w duszy, ale niewiele mu to pomogło. Nawet jeśli by bez hałasu zaciukał stworka to nie pomoże to w próbach nawiązania współpracy z inkwizytorką. Miał wielką chęć kopniakiem posłać go w dół schodów ale wspomnienie przeklętych Harfiarzy wiązało mu ręce. Oczywiście, wiedział że musi ulec. Stawka była zbyt wielka by mógł sobie pozwolić na zaspokajanie własnego widzimisię, dlatego splunął tylko na parszywego strażnika i ruszył z powrotem do pokoju. Trudno. Odbije to sobie w przyszłości. __________________ Why Do We Fall? So We Can Rise