Lu gwałtownym ruchem dopadła ciała kuzyna, błędnym wzrokiem spojrzała po przyjaciołach i zrobiła to co potrafiła robić najlepiej, niepomna na ogień i dziwne spojrzenia otaczających ją ludzi zaczęła śpiewać o rosnącej trawie, o cierpieniu które przemija, o sile do walki ze śmiercią, koncentrując się Iganie, a w dalszej kolejności na Kargarze

Kiedy impakt rzucił nią jak ścierą o najbliższą ścianę (która wcale nie była aż tak blisko), gdy jej plecy zetknęły się z ceglanym murem, tak jak główka gwoździa spotyka się z młotem, z Jusron brutalnie uleciało całe powietrze. Na uderzenie serca zgasły jej też podłogi i powietrza a błękit zabełtał się w głowie. Kiedy wróciła jej świadomość, widziała na czerwono a w nosie i ustach czuła metaliczny smak krwi, swojej krwi. Wydawało jej się że cieknie też uszami. Totalnie ogłuszona, kierując się raczej zwierzęcym instynktem niż świadomym działaniem wymacała dziurę w której jeszcze przed chwilą byłą futryna okna i wygramoliła się na zewnątrz. Mijała biegających w panice ludzi i jak lunatyczka pełzła przed siebie, aby dalej, aby dalej…

Wybuch rzucił Bezimiennego jak szmacianą lalkę, szczęściem wylądował plecami na stole, co nieco złagodziło upadek. Krwawił z wielu ran i był w niektórych miejscach przypalony ale żył i nawet nie czuł się najgorzej w przeciwieństwie do innych. Wstał i rozejrzał się. Trupy, krew i ogień taki widział obraz. Najszybciej jak tylko mógł doszedł do Kargara i zaczął go wywlekać z płomieni. Gdy to mu się udało, to wrócił po następnych jeszcze dychających.

Żar bił wściekle czerwonymi skrzydłami. Kiedy dym zgęstniał, cudownie ocaleni jak i gapiowie odsunęli się, kaszląc. Buchając jęzorem ognia i dymu trzydzieści stóp w górę, piętro karczmy zapadło się ostatecznie i runęło. Trzask był tak donośny, jakby rozpękł się cały świat. Awanturnicy byli pokryci sadzą, ubrania mieli spopielone, włosy przypalone... Ale obyło się bez ofiar. Deepingdellowie czuli w ustach gorycz złości, chociaż nie potrafili powiedzieć, na kogo mogliby być źli. Ranni jęczeli i zawodzili. Drużyna Mithrilowych Czaszek odczuła potrzebę krwawej zemsty, choć był to już temat na inną opowieść.

Koniec