Draugdin

Tajemnica istnienia Karmazynowej Cytadeli była tak dobrze strzeżona, że szczątki informacji o niej były na tyle już zapomniane, że obrosły legendą lub też nawet częściej uznawane były za mit. Niewielu wtajemniczonych o niej wiedziało, a dokładnie tylko ci, którzy byli odpowiedzialni za utrzymywanie takiego stanu rzeczy.

Przed wieloma wiekami Karmazynowa Cytadela była sercem okalającego ją labiryntu podzielonego na cztery skrzydła. Nie było tam żadnej drogi na skróty. Do serca budowli trzeba było przejść kolejno przez wszystkie cztery skrzydła. Nikt dokładnie nie wie kiedy zagnieździło się tam przedwieczne zło, ale gdy już się objawiło było na tyle potężne, żeby się stamtąd nie dać wypędzić.

Wiadomo było, że był to smok, który osiadł tam na swoim skarbie, którego zawartość sukcesywnie powiększał. Natomiast nikt nie pożył na tyle długo, żeby sprawdzić jakiego koloru był to smok i podzielić się to informacją z innymi. Skarb smoka był łakomym kąskiem i rozpalał wyobraźnię rzeszy awanturników. Zawierał nie zmierzone ilości złota, srebra, szlachetnych kamieni jak i wiele mniej lub bardziej potężnych magicznych przedmiotów.
Zawierał również bliżej niezidentyfikowany mroczny relikt, który jak się później okazało był przyczyną większości problemów. Artefakt ten żerował na krzywdzie, bólu i śmierci jakiej dopuszczał się smok i napełniał się negatywną energią. I więcej jej pochłonął tym pragnął jej jeszcze więcej i tym bardziej negatywnie zmieniał charakter smoka i wszystkich innych splugawionych istot w okolicy, ale też wzmacniał ich siły umiejętności. Jednym słowem im więcej energii zbierał relikt tym potężniejszy stawał się smok i podległe mu sługi. Na wołanie reliktu zaczęły one napływać do labiryntu i powoli zapełniać jego wszystkie skrzydła szerząc terror na jeszcze większą skalę. Zasada naczyń połączonych - im więcej złej energii pochłonął artefakt tym jeszcze większy był jego głód, tym bardziej oddziaływał negatywnie na smoka i podległe mu stwory tym bardziej je spaczając i zmuszając do siania jeszcze większego terroru, no i tym bardziej rozrastał się smoczy skarb.

Aby stawić czoło takiej wciąż rosnącej potędze zła doszło do zawiązania Przymierza trzech głównych ras elfów, krasnoludów oraz ludzi, które doprowadziło do bodajże największej bitwy w historii Zapomnianych Krain. Wzięły w niej udział niezliczone zastępy elfów, krasnoludów, ludzi oraz wielu innych ras, które dołączyły do wspólnej walki z realnym zagrożeniem dla całej krainy. Pomimo tak wielkiego nakładu sił i determinacji wolnych ludów szybko jasnym się stało, że wszystko to było nadal nie wystarczające. Oddziaływanie mrocznego reliktu zwiększało siły i zajadłość ataków wszystkich bestii z terenu budowli. Połączone dowództwa Wielkiej Armii (jak ją później nazwano) podjęło nie co desperacką decyzje o podjęciu próby rzucenia pradawnego zaklęcia przemieszczenia międzywymiarowego. Konsekwencje ewentualnego niepowodzenia przekraczały koszmar, z którym przyszło im się zmierzy. Zdecydowano się jednak postawić wszystko na jedną kartę. Przy pomocy najlepszych elfich magów, ochranianych na czas rytuału przez znaczną część armii udało się rzucić to niezwykle rzadko używane zaklęcie.

Karmazynowa Cytadela razem z otaczającym ją labiryntem i wszystkim co znajdowało się w tych murach zostało przeniesione do innego wymiaru i zamknięte za dobrze ukrytym zarówno fizycznie jak i magicznie portalem. Tego dnia poległy setki jak nie tysiące elfów, krasnoludów, ludzi, niziołków i innych ras, które opowiedziały się po stronie dobra i w obronie znanego im porządku rzeczy w Zapomnianych Krainach. Poległo też wielu wielkich herosów tamtych czasów. Do dziś nie wiadomo czy było to produktem uboczny rzucanego potężnego zaklęcia czy też może oddziaływania mrocznego reliktu. Być może wszystko to nałożyło się na siebie. Jedno było pewne, że śmierć siedmiu z nich powiązało się z powstaniem sześciu magicznych broni, jakich jeszcze w Zapomnianych Krainach nie widziano. Jakby całość życia, dokonanych bohaterskich czynów oraz heroicznego poświęcenia własnego życia władających nimi postaci zostało zaklęte w broniach, którymi walczyli i z którymi w dłoniach zakończyli życie tego pamiętnego dnia. Nazwano je Przedmiotami Przymierza i użyto do dodatkowego zapieczętowania portalu. Zostały one wkomponowane w portal po trzy z każdej strony i jeden na samym szczycie - jak ten legendarny miecz w kamieniu. Legenda mówi, że gdy te Przedmioty Przymierza zdołają odszukać i przywołać do siebie godnych następców swoich poprzednich właścicieli możliwe będzie ich ponowne użycie i przeniesienie nowo powstałej Drużyny do wymiaru, w który została przeniesiona Karmazynowa Cytadela. Jedynie cała szósta na raz może otworzyć portal.

Zapytacie być może w jakim celu? Przecież wielkie i potężne połączone armie nie dały rady. Legenda wspomina, że drużyna wybrańców wyposażonych w Przedmioty Przymierza ma szanse przebić sobie drogę do centrum labiryntu i w Karmazynowej Cytadeli stoczyć ostateczną walkę ze smokiem co osłabi działanie mrocznego reliktu lub spróbować zniszczyć starożytny artefakt co osłabi smoka i sprawi walkę z nim łatwiejszą. Możliwe to będzie jedynie używając Przedmiotów Przymierza i kompletnej drużyny sześciu śmiałków, które jak z tego wynika mogą być najpotężniejszymi magicznymi przedmiotami w Zapomnianych Krainach. Potężniejszymi nawet niż legendarne Księżycowe Klingi. Zadanie tylko dla najodważniejszych lub dla całkowitych ryzykantów. Jednak nagrodą jest przecież skarbiec smoka i przejście do legendy.

Tyle mówi legenda. Faktem jednak jest zapomniany już z biegiem czasu portal oraz umieszczone w nim Przedmioty Przymierza, które przeszukują Zapomniane Krainy i wysyłają swoje nieme wołanie do wybranych. Pytanie tylko czy wybrańcy usłyszą to wołanie, a nawet ważniejsze pytanie czy starczy im sił i odwagi by na to wołanie odpowiedzieć.
A czy na to wołanie odpowiesz TY?

Wołaniu Przedmiotów Przymierza odpowiedziało dwóch paladynów, kapłan, łotrzyk, tropiciel, barbarzyńca i czarodziej.
Nie znali się wcześniej. Po raz pierwszy spotkali się tam gdzie przywiodło ich tajemnicze wołanie czyli u stóp zapomnianego portalu. Jednak każdy z nich bezbłędnie odszukał i rozpoznał przedmiot, który widział w nękających go wizjach.
Po sobie zaś patrzyli z pewną dozą nieufności. Chociaż powoli docierała do nich świadomość, że jeżeli przynajmniej cześć z tego co mówiły legendy jest prawdą wkrótce ich losy zostaną ze sobą związane nierozerwalnym braterstwem broni.

Nadszedł czas na wypełnienie się przepowiedni, otwarcie Portalu i stawienie czoła przeznaczeniu z pomocą legendarnych Przedmiotów Przymierza.

 

__________________
There can be only One Draugdin!

We're fools to make war on our brothers in arms.