Płomień na wietrze

Soundtrack

[MEDIA]http://i.imgur.com/N5mT9am.jpg[/MEDIA]

Przyszła do wszystkich. Przyszła, kiedy spali mocnym snem, ludzie i smoki, w najczarniejszej godzinie nocy. Była piękna, tak piękna jak zamierające na jesień drzewo, obsypane martwymi liśćmi; dojrzała kobieta, w której dobroć matki splatała się w harmonijną jedność z gorącą krwią wojowniczki i tysiącletnią wiedzą mędrca.

Nic nie mówiła. W oczach, które widziały powstanie i kres niezliczonych imperiów, śmierci i narodziny niepoliczalnych mas ludzi i wszystkie zmiany, jakie kształtowały ten świat, był tylko smutek - i milcząca zgoda. Niektórzy płakali przez sen, wpatrzeni w ten przejmujący wizerunek; innych ogarniał dziwny spokój, jakby patrzyli w otchłań kosmosu.

Dla każdego miała słowo. Dar, którego nikt nie pamiętał po przebudzeniu, ale każdy pojął jego istotę - pożegnanie. Kiedy rano wszyscy zwlekali się do wspólnej sali, w jaskini, zwykle wypełnionej świergotem gadzich języków i gwarem ludzkich słów, powietrze było ciche i martwe.

Wszyscy wiedzieli. Słowa Mówcy były tylko ubraniem tej gorzkiej prawdy w dźwięki.

- Kryształowa Jaskinia poniosła dziś stratę, której nic nam nie osłodzi. - Mówca Jarve był postawnym, wysokim mężczyzną, który dźwigał na sobie bagaż wielu, wielu zim. Włosy dawno pokrył mu szron, a skórę zmarszczki; mimo to zawsze trzymał się prosto i dumnie. Dziś wyglądał jednak, jakby te wszystkie lata, którym się dotychczas twardo opierał, dopadły go wreszcie i zebrały straszliwe żniwo. Przygarbiony, zmęczony, mówił cicho i powoli, zaciskając kurczowo palce na gałce krótkiej różdżki.

- Matrona odeszła. Była naszą opiekunką, naszą strażniczką. Naszą matką i naszą przyjaciółką. Prowadziła Jeźdźców z Kryształowej Jaskini od kiedy pamiętają najstarsze kroniki. Bez jej wiedzy i mocy jesteśmy jak dzieci we mgle... - kilka osób zebranych przy stole, dawnym ołtarzu jakiejś zapomnianej świątyni, popatrzyło po sobie znacząco. Uważali, że Mówca przesadzał; dla wielu z nowych pilotów Matrona - wiekowa smoczyca, w której gnieździe mieli swoją siedzibę Jeźdźcy - była tylko mglistą legendą, mitem, który powtarza się tak długo, że traci on zupełnie pozory rzeczywistości. Większość z nich nie widziała nawet Prawdziwego Smoka na oczy.

- Wiem, co myślicie. Stary Jarve oszalał i bredzi. Widzę to w waszych oczach. - przez twarz Mówcy przemknął cień - Ale może bardziej przyziemne rzeczy dla was przemówią, skoro dla młodych całe te "bzdury" jak tradycja i honor nic nie znaczą. Bez Matrony nie będzie Jeźdźców. - wyciągnął sękaty palec naprzód i wskazał po kolei na każdego z ludzko-smoczego tłumu. - Poginiecie jak muchy. Jeden po drugim, spadniecie z nieba, prędzej czy później. Potracicie przyjaciół, kochanków, partnerów. Ale nikt nie przyjdzie na ich miejsce, nikt ich nie zastąpi. Nie urodzą się nowi Skrzydlaci, a ludzie się z nimi nie połączą. Tylko Prawdziwe Smoki maja moc udzielania tej komunii, która spaja dwie dusze w jedną. Inaczej... - rozkaszlał się - ...inaczej to tylko małpa siedząca okrakiem na bestii. Nic wielkiego.

Od stołu uniósł się chór oburzonych głosów i posykiwań; Mówca jednak uciszył gwar jednym ruchem ręki.

- Znam zasady. Jeśli nie możesz latać, nie jesteś już Jeźdźcem. Wspaniała istota, która udzielała mi zaszczytu dosiadania jej grzbietu, już nigdy nie wzbije się w powietrze. Odleciała z zachodnim wiatrem tam, gdzie legendy odchodzą na spoczynek. Ja podążam jej śladem. Ostatnią podróż muszę odbyć na własnych nogach; modliłem się do wszystkich bogów, by tak się nie stało, nie zostałem jednak wysłuchany. - przerwał i skinął dłonią. Zza jego pleców powoli wyszła umięśniona kobieta o krótko obciętych, pszenicznych włosach. Najlepszy pilot z Kryształowej Jaskini; nieprawdopodobnie utalentowana jeźdźczyni, powszechnie znana ze swojej sprawności, szaleńczej odwagi, uporu, bezpośredniości... i zamiłowania do hulanek. Oraz graniczącego z sadyzmem pragmatyzmu.

- Przekazuję wszystkie ważne sprawy Pierwszemu Jeźdźcowi i jej Skrzydlatej. Niech was prowadzi w tą zawieruchę; głęboko wierzę, że nie da duchowi Jeźdźców zgasnąć. A teraz - żegnajcie. Będę w swoich komnatach, a potem wyruszam. Niech wam wieją dobre wiatry! - uniósł dłoń i wykonał tradycyjny gest pokazujący, że można startować; powszechny znak życzenia komuś powodzenia. A potem z trudem przeszedł kilka kroków i zniknął w nawie; chwilę jeszcze w ciszy słychać było szuranie jego kroków.

Kara wyszła na środek. Jej tatuaże lśniły, kiedy napinała i rozluźniała ramiona, jakby szykując się do bitki, ale kiedy odezwała się, głos miała opanowany i pewny.

- Nie powiem, żebym cieszyła się z tego awansu. Oszczędzę wam jednak ckliwych mów ku pokrzepieniu. Mówicie z serca, Jeźdźcy. Chce usłyszeć wasze zdanie. Jeśli ktoś chce zająć moje miejsce, to niech powie od razu; Thrace jest gotowa do lotu choćby i w tej chwili... możemy się zmierzyć z kimkolwiek, bez zbędnej zwłoki. Ale oczekuję jakiś mądrzejszych propozycji...

Gniewomir Tambernero nie słuchał do końca słów Pierwszego Jeźdźca. Nie zamierzał też nikogo wyzywać na żadne pojedynki. Wyszedł z tłumu otaczającego mównicę i szukał wzrokiem Jarve’a w półmroku otulającym zebranych blaskiem dopiero rodzącego się dnia, który wpadał przez okna wybite w surowej skale pod sklepieniem.
- Athos, gdzie jesteś?
W jego głowie pojawiła się oczekiwana, przyjazna obecność.
- W Kaplicy – w umyśle mężczyzny rozległ się bas smoczego szeptu. Słowa układały się w głowie jakby to sam Gniewomir je pomyślał. – Czekam wschodu słońca.
- Mogłeś na mnie poczekać.
- Wybacz, Gniewko. Miałem nadzieję jeszcze z nią porozmawiać. Bezskuteczną. Już jej tu nie ma.
- Słyszałeś zatem…?
- Nie musiałem słyszeć, żeby wiedzieć. I Ty także – odparł jego smoczy partner. Jego głęboki głos, zazwyczaj dziarski, był wyjątkowo jakiś taki ścichły… i Gniewomir wiedział, że to nie z szacunku do miejsca, w którym aktualnie znajdował się jego smoczy partner. Smok był... hm... smutny i myślami gdzie indziej.
- Chcę porozmawiać z Mówcą. Dołączysz do nas?
- Nie.
- To może chociaż słuchaj moimi uszami?
- Nie. Chcę być sam. Znajdziesz mnie w łaźni, gdy skończysz.
- Nie chcesz wiedzieć, dlaczego odeszła?
- Wątpię, żeby Mówca to wiedział. Dam sobie wyciąć obie płetwy statecznikowe z ogona, że dzisiaj wyjątkowo będzie Milczycielem.
- Nie ma takiego słowa, Ati…
- Poza tym, czy to, że wiemy dlaczego, cokolwiek zmieni? – przerwał mu smok nieco mocniej. Zabolały go od tego skronie. - Matrona odeszła. Już jej tu nie ma. Znajdziesz mnie w łaźni. Bez odbioru.

Obca pustka, która pojawiła się w jego umyśle tam, gdzie wcześniej był cień smoczej obecności powiedział mu, że smok się odgrodził od niego. Gniewko zagryzł wąsa. Athos był wciąż dla niego zagadką, mimo że szanowali się i bardzo lubili, nie zżyli się ze sobą jeszcze tak mocno, jakby tego chciał. Starsi jeźdźcy mówią, że zaufanie między partnerami wzrasta w niebezpieczeństwie, a dotychczasowe misje Gniewomira i Athosa były raczej mało niebezpieczne. Konwojowanie, ochrona pomocy humanitarnej, pomoc przy przebudowie uszkodzonej tamy… takie tam – wszystko w słusznej sprawie i w zespole. Podczas, gdy z raportów wynika, że na przykład ostatnia misja Mówcy, której szczegóły wyjątkowo nie były utajnione, polegała na uprowadzeniu niebezpiecznego terrorysty z miasta ogarniętego chaosem po trzęsieniu ziemi. To że miało to miejsce pięć lat temu i żaden młody pilot tego nie widział? Jakie to ma znaczenie?

Z drugiej strony sam nie był pewny, jak zareaguje, kiedy już będą potrafili w pełni czytać sobie w myślach. Oczywiście smok w tym przypadku zawsze będzie na tej bardziej uprzywilejowanej pozycji, bo jest istotą nieporównanie bardziej rozwiniętą umysłowo od człowieka - nawet jeśli mowa o smokach hodowlanych - i żeby coś mu przekazać, Athos zawsze będzie musiał „zniżać się” do jego poziomu percepcji umysłowej. Co oznacza, że jego smok będzie mógł myśleć o czym tylko chce, a do niego będą docierały co najwyżej bardzo wymieszane ze sobą uczucia i emocjonalne reakcje smoka – bo te ostatnie potrafia zasłonić tylko Prawdziwe smoki oraz najstarsze smoki hodowlane. Gdy tymczasem Athos, jeśli będzie złośliwy, będzie mógł zawsze wejść do jego głowy. Nawet w najbardziej intymnej chwili spędzanej z Mirrą albo samotnie pod prysznicem. Oczywiście starsi jeźdźcy mówią, że smoki opracowały myślowy rodzaj pukania. Gdzie, zanurzając się w myśli partnera, żeby dotknąć jego jaźni, wysyłają myślomową coś na kształt przyjaznego trącenia nosem, jednocześnie na chwile odganiając od siebie myśli ludzkie. Tak jakby zatykały sobie uszy na to, co „myśli” akurat ich człowiek.

Gniewomir pokręcił głową, zniechęcony zarówno efektem rozmowy ze smokiem, niewesołymi myślami o Matronie, stresem przed telepatią, jak również i tym, że nie udało mu się w tłumie zlokalizować Mówcy. Ruszył więc do wyjścia, mijając po drodze postument z małym przedmiotem pod diamentowym kloszem. Była to jedyna pamiątka po legendarnym Vanleyu – smoczy bat, który chłopak dał do przegryzienia Nadziei, gdy odmówił zwierzchnikom spętania woli swojej smoczej towarzyszki. Metal dawno zmatowiał, a w miejscu przegryzienia wręcz skorodował od smoczej śliny. Rzemienie przewodzące prąd rozsypały się niemal na proszek pomimo starań konserwatora. Jednak każdy, kto widział ten przedmiot, mógł w nim rozpoznać smoczy bat z numerem przypisanym sierżantowi Vanleyowi. Ponoć Matrona pamiętała Vana. Ponoć Widziała go, gdy była jeszcze pisklęciem nie większym od tygodniowego szczenięcia. To było na kilka miesięcy przed śmiercią jego i Nadziei. Ponad trzysta lat temu. Świat od tego czasu poszedł naprzód. Ponoć – opatrzony szlachetnym przykładem tamtej dwójki - w dobrym kierunku.

- Ponoć, ponoć… Same „ponoć” – mruczał do siebie, dochodząc do przestronnego łuku wyjścia i tam niespodziewanie zoczył Jarve’a, który również wychodził.
- Jarve! Mówco, proszę zaczekaj – zawołał za odchodzącym. – Chciałbym z tobą porozmawiać. – dogonił siwowłosego najemnika. Spojrzał w oczy swojemu mentorowi i wypalił od razu – Ja Ci wierzę. Nie uważam Cię za wariata, Jarve. Czułem dzisiaj wielki smutek niewiadomego pochodzenia, gdy się obudziłem. Było tak, jakby zabrakło czegoś, co zawsze było, przez całe moje życie. Frapujące uczucie dla 32-letniego mężczyzny. Mój dziadek opowiadał mi o tym, jak raz widział Ciebie i Matronę razem w Wylęgarni. – informację, że dziadkowi mózg zeżarł Alzheimer zachował dla siebie jako małoistotną. - Wiem, że ona istnieje i że jest niewysłowienie piękna i mądra. Powiedz mi proszę czy odeszła, czy… umarła? A jeżeli odeszła to dokąd i co to oznacza dla nas?

Gniewomir miał jeszcze jedno pytanie na końcu języka, ale uznał, że będzie zbyt osobiste. W końcu jeśli nawet smocza matka powiedziała coś swojemu człowiekowi przed odejściem, to było to przeznaczone tylko i wyłącznie dla jego uszu.

Wyjście Gniewka w trakcie, a właściwe nawet na początku narady, na której miały się przecież ważyć dalsze losy całej kompanii, nie pozostało niezauważone. Nikt nie zawołał za nim - Jeźdźcy z samej swej istoty byli zbieraniną mocnych indywidualności, które wzajemnie szanowały swoją odrębność - ale czuł na plecach ciężkie, a może nawet i zawiedzione spojrzenia towarzyszy. Był przecież jednym z doświadczonych "lataczy", którego zdanie powinno liczyć się w rozpoczynającej się zajadłej dyskusji. Jednak dla Gniewomira były sprawy ważne... i ważniejsze. A Mówca mógł zniknąć w każdej chwili, zanim odpowiedziałby wojownikowi na dręczące go pytania.

Dogonił starca na schodach prowadzących do archiwum i biblioteki. Wyblakłe oczy mężczyzny spojrzały ze zdumieniem na Gniewka, jakby Jarve nie spodziewał się, że ktokolwiek za nim pójdzie, a potem Mówca odwrócił głowę i podjął przerwaną wędrówkę w górę.

- Mówią, że jest taki wiatr... wiatr zmian. Wieje rzadko; ale kiedy się rozpędzi, jego podmuch przewraca karty historii. Na tym wietrze smoki, kiedy nadejdzie ich czas, odlatują w miejsce, które znają tylko one, by tam oczekiwać na kres dni. Matrona wciąż zieje ogniem, jeśli ci o to chodzi... ale nie należy już do tego świata. - westchnął ciężko - Odeszła na swoich warunkach, w pokoju. Przynajmniej tyle...

Dotarli do szerokiej platformy; większą jej część zajmowało potężne wejście do biblioteki. Jarve przejechał palcami po zdobiących portal, zatartych dawno znakach.

- Każda kompania Jeźdźców korzysta z opieki Prawdziwego Smoka. To on jest strażnikiem i sędzią paktów, jakie są zawierane między Skrzydlatymi, a ludźmi. Bez tej trzeciej siły nie ma harmonii; jest tylko przemoc, dominacja jednej rasy nad drugą. W tą czy inną stronę. - rozłożył ręce - Matrona nie była pierwszą Opiekunką. Ale w tych czasach... boję się, że może być ostatnią.

Zapatrzył się w ciemność, która skrywała starannie spisaną i posegregowaną historię Jeźdźców i Skrzydlatych, dzieło kolejnych pokoleń Mówców.

- Pamiętasz swój sen, chłopcze? Co widziałeś? - spytał nieobecnym głosem.

- Bursztynowe światło.

Gniewomir zdobył się na te rzeczową odpowiedź na pytanie Mówcy, mając nadzieję, że nie zabrzmi to zbyt literacko. Powinien powiedzieć pomarańczowe, ale do cholery ono nie było pomarańczowe. Było bursztynowe. Miało w sobie coś ze szkarłatu późnojesiennych liści bluszczu obrastających jedną ze ścian domu rodziców Mirry i złota światła porannego załamującego się w krysztale Kaplicy. Albo Ona chciała, żeby mu się kojarzyło z tymi obrazami…

- Nie wiem, co zostawiła Athosowi, ponieważ on jest dużo bardziej przybity ode mnie i nie za bardzo chce o tym rozmawiać. Ja natomiast z tej nocy pamiętam tylko tyle, że usłyszałem słowo, które sprawiło mi wielką radość i... ból zarazem. Ale nie pamiętam go w ogóle. Mirra twierdzi, że obudziłem ją, obiecując wyraźnie, że „udam się na trawers tej gwiazdy”, co jest zupełnie nielogiczne tak z geograficznego jak i logicznego punktu widzenia. Bo przecież nie można się iść po trawersie gwiazdy – rzucił, nieco sfrustrowany, pocierając otwartą dłonią o krótkie włosy zarastające mu podstawę czaszki i wodząc wzrokiem od Mówcy po grzbiety opasłych tomów kronik. Pokręcił głową i wrócił spojrzeniem do Mówcy:
- Zresztą... Póki co to chyba i tak nie rozwiązuje naszych problemów, nawet gdybym potrafił sobie owo słowo przypomnieć. Jaskinia została osierocona. Dobrze wiemy obaj, że rodzaj podejmowanych misji i charakter kompanii określa charakter i wola Smoka, który się nią opiekuje. My straciliśmy Matronę, więc jeśli Kara zechce, to dopóki nie znajdziemy nowego Smoka może zaprowadzić swoje porządki, ale musi przynajmniej udawać, że stara się odnaleźć dla Jaskini jakiegoś nowego Patrona – zakończył, nie kryjąc irytacji. Lecz po chwili dodał jeszcze: – Co konkretnie według Ciebie powinniśmy teraz zrobić? Dlaczego nie powiesz Karze, żeby zaniechać przyjmowania wszelkich zleceń, a skupić się na poszukiwaniu odpowiedniego Patrona?

- A dlaczego *ty* jej tego nie powiesz? - Jarve odwrócił głowę, a wśród śnieżnej plątaniny brody pojawiło się niewielkie drgnięcie. Uśmiech?
- Mój czas jako Mówcy się skończył; teraz mam inne zadanie. Nie wiem, czy nie ważniejsze niż to, które miałem tutaj. - Mówca zaczął manewrować coś przy swoich palcach, a potem sapnął ciężko.

- Proszę, chłopcze. - wyciągnął otwartą dłoń do Gniewka; leżał na niej srebrny, poczerniały i wygładzony od upływu wieków pierścień, topornie rzeźbiony w kształt sowy. Starszy mężczyzna włożył go w rękę młodszego i zdecydowanie zacisnął jego dłoń.
- Nikt nie nada ci tytułu, którego sam sobie nie wywalczysz. Potraktuj jednak ten mały podarunek jako obietnicę, że może któregoś dnia będziesz czuł się na siłach dźwignąć to dziedzictwo. I symbol tego, że zawsze można znaleźć z każdym wspólny język. Mnie czeka już tylko bezlitosna walka; nie będzie mi potrzebny. Na wszystkie pytania, które mi zadałeś, sam znasz odpowiedź. Idź, przekaż ją innym... - Javre wyprostował się lekko, jakby ubyło mu nieco ciężaru i zgryzot. A potem odwrócił się od drzwi biblioteki i podjął na nowo wędrówkę w górę, do swojej kwatery.

Po kilku rozsądnych propozycjach - i kilku mniej - zgodnie z przewidywaniami rozpętała się burza słów. Niesnaski wywołane tym, że to Kara ma sprawować teraz władzę - a przynajmniej nadawać kierunek - zeszły na dalszy plan w obliczu tego, że każdy miał swój "najlepszy" pomysł co trzeba dalej czynić, a wszyscy jakby na chwilę zapomnieli, że mają się kogoś słuchać. Jeźdźców, którzy mogli brać udział w naradach była niecała kompania, ale hałasu i zamieszania potrafili robić za dywizję. Całe szczęście, że chociaż Skrzydlaci wyczuli powagę chwili i raczej nie próbowali wtrącać się mentalnie w dyskusję...

Dopiero kiedy temperatura sporów sięgnęła takich wartości, że zaczęło się wstawanie od stołu i demonstracyjne łapanie za broń, powietrze przeciął ostry dźwięk sygnałowego gwizdka, używanego do koordynowania ruchu latającej formacji. Wszyscy instynktownie umilkli, oczekując dalszych sygnałów, ale doczekali się tylko dyscyplinującego chrząknięcia stojącej za pulpitem kobiety.

- Spójrzcie na siebie. Biegacie w kółko jak kurczak bez łba, a nawet jeszcze nic się nie stało... nic poważniejszego. - w oczach Pierwszego Jeźdźca odbiła się pogarda... i kiepsko maskowane zwątpienie, jakby Kara zastanawiała się, czy naprawdę chce przewodzić reszcie. Potarła skronie, wzięła głębszy oddech i powiedziała - Nikt nie może dowiedzieć się o naszym osłabieniu. Kto wie, jak zareagowali by na to nasi wrogowie... i jak przełożyłoby się to na kontrakty. Dlatego będziemy kontynuować nasze misje tak, jakby nic nie zmieniło. CISZA! - ryknęła, waląc płasko ręką w wypolerowany kamień, bo z sali zaczęła podnosić się kolejna fala uwag. - ...i dyskretnie rozglądać się za nowy Patronem. Jeśli ktoś się nie zgadza z tym...
- ...to może rzucić ci wyzwanie, wiemy. - Vortigen oparł się jedną ręką na blacie, a drugą wymierzył w Karę oskarżycielski palec - Myślisz, że długo będziesz nas trzymać w szachu, opierając się na swoim talencie do podniebnych tańców i odwołując się do zmurszałej tradycji? - zmrużył oczy.

Dwójka Jeźdźców chwilę mierzyła się wzrokiem, a potem postawny wojownik zrobił zniesmaczoną minę.

- Dość tej błazenady. Nie muszę prężyć muskułów, żeby cokolwiek udowadniać. Sama się pogrążysz, Pierwsza. I to już niedługo. - warknął i kiwnął dłonią na swoich towarzyszy - Wszystko już wiemy. Ruszajmy, niektórzy tu mają robotę do zrobienia. Poważniejszą, niż knucie za plecami wszystkich i podlizywanie się zgrzybiałym starcom, tylko po to, żeby zagarnąć władzę. - rzucił i wyszedł ze swoim orszakiem, odprowadzany morderczym spojrzeniem jasnowłosej kobiety.

Nastrój na sali zważył się momentalnie; kilka osób też zrobiło ruch, jakby zamierzało wyjść; w końcu zrezygnowana Kara machnęła na to wszystko ręką i zgromadzenie zaczęło się rozchodzić i łączyć w mniejsze, nadal zawzięcie dyskutujące grupki. Wyglądało na to, że z jakąkolwiek poważniejszą dyskusją trzeba poczekać, aż emocje opadną, a ludzie spokojnie przetrawią wszystkie informacje.

Agnisa i Jarvisa "złapali" przy wyjściu członkowie skrzydła Kary i poprosili o poczekanie chwilę; w miarę jak wspólna sala pustoszała, została w niej może ćwiartka ogólnej liczby Jeźdźców; to byli wszyscy ci, którzy wcześniej opowiadali się za poszukiwaniem nowego Patrona.

- Ktoś chce się ze mną zamienić? Zupełnie pokojowo ustąpię, to oferta jedyna w swoim rodzaju... - Pierwsza rzuciła gorzkim dowcipem i nalała sobie kubek wina; przechyliła napój do ust jednym haustem i od razu napełniła naczynie ponownie - Nie dziwie się, że Jarve osiwiał... Więc uważacie, że powinniśmy jednak poszukać nowej Matrony...? - spojrzała na zgromadzonych ludzi - Pogląd, którego większość nie podziela... Ale obiecałam Mówcy, że spróbuję i tej szansy. Zwalniam was z wszystkich dotychczasowych zajęć, ale nie mogę dać wam za dużo czasu. Teraz jest nów... więc kolejnego nowiu spotykamy się znów, niezależnie od tego, co uda wam się znaleźć. Polecicie na cztery strony świata, więc skrzydła z konieczności będą mniejsze... i mieszane. - wymieniła skład poszczególnych grup. Było ich pięć; Agnis i Jarvis znaleźli się w ostatniej, najmniejszej, złożonej tylko z ich dwójki.

- Agnis, Jarvis. Dla was mam osobne zadanie. - Kara pochyliła się nad stołem tak, żeby tylko oni ją słyszeli - Matrona zniknęła niespodziewanie. Ale wcześniej dochodziły mnie i Mówcę słuchy, że wszystkie smoki są czymś zaniepokojone. Doprawdy nie wiem, co może przerażać tak potężne istoty - i wolę się nie domyślać - ale nie jesteśmy jedynymi, którzy interesują się sprawami Prawdziwych Smoków. Od jakiegoś czasu ktoś intensywnie szuka informacji o Jeźdźcach, ich Patronach i zbiera smocze "pamiątki". Nie wiem, czy jedno ma związek z drugim... ale byłabym głupcem, zostawiając to bez uwagi. Zbadacie sprawę i ocenicie, czy jest czym się jeszcze dodatkowo martwić. Uważajcie na siebie... szczególnie ty. - położyła dłoń na ramieniu Agnisa - Mówca mówił, że krew jest w tobie silna. I nie wiem, czy teraz to lepiej, czy może gorzej...

Westchnęła i wyprostowała się, mówiąc już donośnym głosem:

- Vera, sprawdź kto nie ma teraz przydziału i skieruj go pod dowództwo Agnisa. Potrzebuję dwójkę jakiś ogarniętych ludzi. Jego skrzydło ma być gotowe na dziś, na nocny lot. Wykorzystajcie dobrze ten czas, chłopaki. - zasalutowała dwójce czaromiotów i odwróciła się na pięcie, zostawiając ich samych w pustej sali.

- Tu jesteś. Jak myślałam. - opierająca się o kamienną ścianę kobieta pokiwała głową, śmiejąc się lekko. Ciemnoskóra, ubrana w lekkie ciuchy podkreślające jej piękne ciało, przytrzymywała jedną ręką całą górę jakiś papierów i ksiąg, a drugą poprawiała małe, okrągłe binokle, przyglądając się wojownikowi z wyrazem twarzy jaki ma kot, zanim skoczy na tłustą mysz.

Nazywała się Vera i była "drugą" w oddziale Kary. Pilot z niej był najwyżej przeciętny, jeśli nie marny jak na zajmowaną pozycję - ale lepszego taktyka i organizatora trudno było znaleźć nawet wśród bardziej doświadczonych Jeźdźców. Dodatkowo jej niemal nieludzka umiejętność gromadzenia wszystkich plotek i pikantnych szczególików z życia innych ludzi (i Skrzydlatych) oraz inne talenty - z rodzaju tych, które wywołują niezdrowe zainteresowanie płci przeciwnej - czyniła z niej osobę o tyle popularną, co o ugruntowanej opinii kogoś, kto ma poważne wpływy w całym "gnieździe".

- Gratulacje dla świeżo upieczonego taty. - Vera ruszyła powolnym, rozkołysanym krokiem w kierunku Gniewka, a w jej ruchach był zarówno koci erotyzm, jak i ukryta groźba gotowej kąsać kobry.

- Więc to tak. Jakiś mały "nielot" jest ważniejszy niż przyszłość całego klanu. Proszę, proszę... - ciemnoskóra podeszła tak blisko mężczyzny, że gdyby nie ubranie, zapewne czułby gorąc jej odsłoniętej skóry. W nozdrza wojownika wwiercał się dobrze znany mu zapach egzotycznych perfum.
- Powiedz mi... - szepnęła kobieta, zbliżając swoje usta do szyi Gniewka - Co ty w niej widzisz? Czyżby takie uziemione coś było w czymkolwiek lepsze ode mnie? A może daje się chętniej ujeżdżać niż Athos? - syknęła niespodziewanie - Nie wystawiasz sobie najlepszej opinii, mój kochany, robiąc bachora służbie...

"Nielotami" czy podobnymi określaniami nazywano - w niektórych grupach Jeźdźców, przekonanych o swojej wyższości - cały zastęp ludzi, którzy nie będąc pilotami, zajmowali się wszystkim tym w Jaskini, co pozwalało całej kompanii funkcjonować bez zgrzytów: lekarzy, kucharzy, pisarzy... i innych. Teoretycznie mieli oni te same prawa, co Jeźdźcy... w praktyce mało kto przejmował się ich zdaniem czy samą obecnością. Zwyczajem było to, że ich głos nie był brany pod uwagę podczas podejmowania ważnych decyzji - a w ich "zbiorowym imieniu" przemawiał Mówca, sprawujący nadzór nad "obsługą".

- Obawiam się, że nowy Mówca będzie musiał zapewnić przyszłej, szczęśliwej mamie lepsze warunki, niż taka malutka klitka, w dodatku z uciążliwym współlokatorem. Jeśli oczywiście Mirra będzie zdolna do pracy, bo dla darmozjadów nie mamy wcale miejsca. - Vera odstąpiła na kilka kroków, przygryzając wargę w udawanym zatroskaniu - Całe szczęście, że znam nowego przełożonego nielotów. To ja, tak się fartownie składa. - poprawiła jeszcze raz okulary i przekręciła lekko głowę, spoglądając na Gniewka z ciekawością - Myślisz, że taki nędzny, zdradziecki fiutek jak ty będzie w stanie przekonać nowego Mówcę, żeby był łaskawy dla takiej małej wywłoki, która na dodatek odciąga Jeźdźców od naprawdę poważnych kwestii...? Mhm...? - spytała zaczepnie, kładąc pewnym gestem rękę na biodrze.