Ta opowieść, podobnie jak wiele innych jej podobnych, rozpoczyna się w karczmie. No, może nie dosłownie w karczmie, bo swój początek ma nieco dalej - na brukowanym gościńcu prowadzącym w stronę niewielkiej osady, położonej na skraju przepastnych borów, za którymi niczym odległy cień widnieje pasmo górskich szczytów. To właśnie do Stonebrook, bo tak się nazywa owa przytulna mieścina, zmierza w strugach deszczu i przy akompaniamencie nieodległych gromów, grupa strudzonych podróżą poszukiwaczy przygód. Dlaczego więc ta opowieść miałaby zaczynać się w karczmie? Ano, cóż… dokąd indziej mogliby się udać przemoknięci, głodni i opadnięci z sił wędrowcy? Któż inny jak nie żądny złota karczmarz ugościłby znużonych podróżą awanturników w swym przytulnym przybytku? Ma to też drugie dno - to właśnie w karczmach Faerunu, działo się najwięcej ciekawych rzeczy. To właśnie tam swój początek miało wiele wspaniałych, barwnych i godnych pergaminu, na którym zostały spisane, przygód. Takich jak ta…

Deszcz nie ustawał. Słońce już dawno schowało się za linią horyzontu, skrywając w ciemnościach resztę cywilizowanych krain południa. Tylko kilka rozpalonych pochodni, podążających starym kupieckim traktem, z trudem rozświetlało mrok nocy. Grupa zmęczonych podróżą poszukiwaczy przygód, mozolnie posuwała się przed siebie, modląc się do wszystkich znanych im bogów, aby otoczona murem osada, do której zmierzali, pojawiła się za następnym wzniesieniem.
Smagani przez silny wiatr i lodowate krople deszczu, mimowolnie przyśpieszyli tempa. Ich podróżne ubrania, choć podobno przeciwdeszczowe, już dawno przemieniły się w mokre szmaty, które bardziej przeszkadzały niż pomagały w tych trudnych warunkach. Taka pogoda nie wspomagała optymizmu, wręcz przeciwnie. W gęstych strugach deszczu wszystko wydawało się pozbawione życia, obdarte z kolorów, ukazane w barwach szarości. Twarze wędrowców wykrzywiał grymas zmęczenia oraz upór, który był jedyną rzeczą wciąż trzymającą ich na nogach. Pozlepiane ze sobą kosmyki włosów przylegały do ciała, zaś skórzane zbroje i ubrania przesiąkły charakterystycznym zapachem mokrego psa.
Wielu na ich miejscu już dawno by się poddało. Skuliliby się w trawie, modląc się o nadejście dnia, lecz chłodnego poranka już by nigdy nie doczekali. Choć wiosna chyliła się ku końcowi, to nocą w tych rejonach temperatura często schodziła poniżej zera, a to w połączeniu z przesiąkniętym wilgociom ubraniem i brakiem dachu nad głową, było jednoznaczne z wychłodzeniem organizmu i szybkim zgonem, jeszcze przed nadejściem świtu.

Gdzie okiem nie sięgnąć, w okolicy nie było widać schronienia przed burzą. Stary, brukowany gościniec ustąpił miejsca błotnistej brei, zaś krajobraz z początku nizinny stał się mocno pagórkowaty. W oddali majaczyły górskie szczyty, a po prawej stronie od ścieżki rozciągał się w nieskończoność gęsty las, porośnięty niezwykle starymi drzewami, których szerokie konary chyliły się ku ziemi - było w nim coś osobliwego, coś co zniechęcało nawet najbardziej zrozpaczonych podróżnych do zapuszczania się w jego głąb. Zmęczeni długą wędrówką awanturnicy mieli nieodparte wrażenie, że jakieś skryte wśród cieni prastarego boru istoty, obserwują każdy ich ruch. Co jakiś czas udawało im się dostrzec spomiędzy gęstych krzewów, wpatrzone w nich wygłodniałe, czerwone ślepia, które zaraz szybko i bezszelestnie znikały w ciemnościach. To również nie wspomagało optymizmu, na tyle bardzo, że po pewnym czasie poszukiwacze przygód przestali zaglądać w tym kierunku, w obawie przed postradaniem zmysłów.

Brodząc z uporem w błocie, gdy nadzieja na znalezienie dachu nad głową powoli wygasała, wędrowcy spostrzegli połamany znak graniczny leżący na skraju drogi. Był cały zapaskudzony błotem i nierozpoznawalną cieczą, która swym szkarłatnym kolorem przypominała krew, lecz po przetarciu bez trudu dało się odczytać napis zapisany we Wspólnym: “Witamy w Stonebrook”.

Dla kobiety podróż do Stonebrook była podyktowana chęcią zdobycia złota. Niestety, ale światem od zawsze rządziły bogactwa, w tym wymiarze nie różniło się to niczym. By zdobyć to, czego się pragnęło, musiało się być posiadaczem dosyć sporej sumki monet, a takie też oferowano w tym mieście. Gdy Szarańcza pakowała się do wyruszenia w podróż, wraz z nią ruszył Lorath. Znała go wiele lat, gdyż sama miała już na karku lekko ponad 50. To jednak nie sprawiało, że wyglądała staro, bynajmniej. Jako Aasimar, nie osiągnęła nawet wieku dojrzałości, była bardzo młodą dziewczyną, można by nazwać ją nastolatką. Gdyby była człowiekiem, miałaby nie więcej jak 17lat. Tak to funkcjonowało.

Pożegnawszy się z Szamanem, który opiekował się nią od dnia narodzin, albo przynajmniej odkąd pamięta, ruszyła w daleką podróż, obiecując powrócić z odrobiną złota. Na pożegnanie uraczyła mieszkańców wioski długą przemową o tym, jak to Lorath, z pomocą Bogów i ich łaską, nie tylko ocali wioskę, ale i zostanie uzdrowiony, a to wszystko dzięki temu, że jako jedyny odważył się jej towarzyszyć. Prawdopodobnie więcej prawdy leżało w tym, że Dziki Elf po prostu nie chciał zostać sam w miejscu, gdzie inni go nienawidzą, gdzie nie szanują tego, kim jest, śmieją się z niego. Szarańcza nigdy się nie śmiała, wywróżyła mu z ręki świetlaną przyszłość, za którą jednak będzie musiał słono zapłacić. Nie złotem.

Młoda i urodziwa, białowłosa piękność. Wzrost średni, ok 169cm, waga 50kg. Kobieta szczyciła się swoimi długimi, gęstymi i pięknymi białymi jak śnieg włosami, które nadawały jej charakteru i jednocześnie przyciągały swoją unikatowością, bowiem rzadko kiedy widuje się osoby o takim niezwykle jasnym kolorze pukli. Sięgały one niemalże do pasa i choć na pewno bardziej praktycznie byłoby je ściąć czy też związać, właścicielka zdecydowanie nie planowała takiego zabiegu. Pielęgnowała je starannie by zawsze zachwycały. Ponadto posiadała szare tęczówki oczu, których kolor często mienił się na jasne, acz stłumiony szarością błękit. Twarz Szarańczy nie należała do tych nadmiernie smukłych i podłużnych, jak u kobiet zbytnio wychudzonych. Mimo swej zgrabności ciała, buzia dziewczyny była lekko zaokrąglona. Na pewno nie jak dojrzały pomidor, okrągła do granic możliwości, ale na próżno było w niej szukać wyrazistego odznaczania się kąta żuchwy, jednak kości policzkowe odznaczały swoje istnienie. Buzia ta była gładka, bez żadnych znamion, zmarszczek czy niedoskonałości. Szarańcza bardzo często korzystała z zestawu do charakteryzacji, dlatego na jej twarzy były często wymalowane różne wzory, czy też podkreślenie konturów oczu na czarny i poprawienie koloru bladych ust, na mocny i wyrazisty. Każdy taki zabieg dodawał jej więcej urody, a niewiele osób miało talent do “malowania” ciała i twarzy. Oczy miała długie i zdawać by się mogło, że dosyć spore. Źrenice tej kobiety wydawały się być zawsze wielkie, zupełnie jak źrenice osób po narkotykach, jednak u niej to była natura. Piękna natura, trzeba by dodać. Czarne brwi dodawały oczom charakteru, natomiast nos idealnie komponował się pomiędzy nimi. Był przeciętny, jak nos każdego, niezadarty ani niegarbaty. Usta często zdawały się “patrzeć” na rozmówcę bardziej niż oczy. Uśmiechały się, jakby hipnotyzując. Były naprawdę przyciągające.
Jej całe ciało było śnieżnobiałe, niczym mleko, czasami szarawe jak papier. Naturalnie tak już miała, że jej cera była blada, taka charakterystyka Aasimarów.
Dziewczyna w całokształcie była naprawdę zgrabna i mimo częstego ograniczenia w żywności, jakie narzucała im ciężkie, ubogie życie w wiosce, zachowała swoje dwie krągłości, jakimi były piersi oraz biodra. Szarańcza była naprawdę zjawiskową kobietą.

Szarańczy od dawna towarzyszyła śmierć, nieprawdą by było określenie, że od zawsze. Nie, bardzo dawno temu, nie miała takich zdolności, te dopiero narodziły się w niej, gdy była jeszcze dzieckiem, w wieku 20lat. Teraz, w trakcie tej podróży do odległego miasta, prócz śmierci i Loratha, towarzyszyli jej też nowi, inni podróżnicy. W grupie było bezpieczniej, łatwiej też wypełnić zadanie, za które przysługiwała sowita nagroda, wypłacana nie dla grupy, a dla każdego uczestnika. Dlatego też rozsądnym było połączyć siły.

Aasimarka nie znała nikogo. Podczas jednego z poranków, zagaił do niej Sadim i dopiero wtedy, nawiązała pierwszy kontakt z kimś z grupy. Rozmowa nie była długa, tym bardziej po tym, jak wtrącił się do niej Lorath, łypiąc groźnie na mężczyznę. Sadim jednak okazał się być dobrą osobą i choć Szarej było wstyd, nie dała tego po sobie poznać. Tego dnia była bardzo zagubiona i nieskoncentrowana, całą drogę szła przyklejona do swojego Barbarzyńcy, bo czuła, że zemdleje z osłabienia. Nie dość, że warunki w jakich przyszło im podróżować, były trudne i męczące, to jeszcze te koszmary... Przed nimi Lorath nie mógł jej obronić.

Osłabiona i nękana przez nieproszonych gości Szarańcza, była na skraju wyczerpania. Chciała już dotrzeć do celu, zjeść posiłek i położyć się spać. Co chwila zerkała na Barbarzyńcę, jakby chcąc się upewnić, że on nie czuje się tak słabo jak ona, że nocą będzie w stanie czuwać przez sen. Nie musiała z nim rozmawiać, by czytać z jego twarzy, by widzieć jego aurę. Czasami nawet, jego siła emanująca z niego, przytłaczała ją, gdy ta nadto skupiała się na elfie.

Zbawienie nadeszło, gdy w końcu ujrzeli znak z napisem, którego tak długo wyczekiwali. Kobieta uśmiechnęła się promiennie i nawet dostała nagłej siły, by podbiec i z uradowaniem wskazać palcem mieniące się w oddali miasto.
- Spójrzcie, jesteśmy! - oznajmiła szczęśliwie i poszła przodem, wyprzedzając wszystkich. Nie mogła się już doczekać, kiedy usiądzie, kiedy zje, położy się i kupi sobie to, o czym od zawsze marzyła....

- Ale ulewa. Osobiście wolę śnieg od deszczu - rzekła ponuro kobieta do idącego przy niej odrobinę przewyższającego ją wzrostem półelfa - Ale jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Jakoś tak to było, prawda?

Obrzuciła znużonym spojrzeniem okolicę. Znużonym, ponieważ robiła to samo od dobrych kilku dni. Sadim również zauważył, że zaczęła grymasić.
Była naprawdę piękną kobietą o długich do połowy blond włosach splecionych w warkocz na połowie ich długości. Wyglądałyby jeszcze okazalej, gdyby nie fakt, iż były tak nasączone wodą, że można było ją z nich wyciskać. Krystalicznie niebieskie oczy wykazywały pewne oznaki zmęczenia gryzącego się z determinacją. Dwie równoległe do siebie blizny ciągnęły się aż od oczu do ust, być może były pamiątką po walce z jakąś paskudną bestią lub oburęczną osobą. Na czole lekko migotał jej krwawo-czerwony symbol - uniesiony w górę miecz przecinający dwa rozłożone anielskie skrzydła. Jej blada cera świadczyła o pochodzeniu z północnych regionów Faerunu, co również podkreślał jej pancerz - skórzany z futrzanym ociepleniem oraz ze stalowymi naramiennikami. Sponad prawego ramienia wystawała rękojeść dwuręcznego miecza. Choć ktoś mógłby pomyśleć, że wygląda jak północny barbarzyńca, to na jej twarzy rysował się jakiś rodzaj szlachetności - a może to tylko wrażenie.

- Ja nie mam takich wygód jak ty, że kiedy przybywam na plan materialny, to jestem całkowicie odświeżony, suchy i wypoczęty - odpowiedział jej półelf i wzruszył ramionami - Masz tak dobrze, a jeszcze ci mało? - dodał po chwili milczenia.

Sadim, albowiem tak ten półelf miał na imię, miał około pięciu i trzech czwartych stopy wzrostu. Przemoczone, zapewne strzyżone sztyletem włosy, długie na pół dłoni, lepiły się irytująco do czoła niczym miód do jakiejkolwiek twardej i suchej powierzchni. Zapinana klamrami materiałowa kurta, zielony płaszcz podróżny z kapturem, skórzane rekawiczki bez palców, jasnozielone spodnie oraz wysokie podróżne buty z twardą podeszwą nie były w lepszym stanie. Oczy w głęboko niebieskim kolorze oraz kilku milimetrowa broda sprawiały, że wyglądał całkiem przystojnie, nawet nie zwracając większej uwagi na irytujący deszcz. Lekko szpiczaste uszy i zwężony podbródek zdradzały jego rodowód, ale tym się ewidentnie nie przejmował. Podpierał się na trzymanym w prawej ręce prostym kiju, zaś przy pasie miał sztylet oraz dwie sakwy - jedną większą od drugiej. Na plecach miał plecak z całym swym podróżnym wyposażeniem. Na jego twarzy gościł wieczny uśmiech, a na czole ten sam znak, co u kobiety, z którą rozmawiał.

- Owszem. Brakuje mi bardziej zróżnicowanego spędzania czasu na planie materialnym - uśmiechnęła się szczerze mówiąc te słowa, lecz szybko przybrała poważną minę - Zmierzamy do Stonebrook. Gdzież to miasto jest? Jak daleko? Ile dni już na trakcie jesteśmy?

- Wiem, że doskonale wiesz, ile czasu jesteśmy na trakcie, lecz na pozostałe pytania nie jestem w stanie ci odpowiedzieć - ponownie wzruszył ramionami i przeszedł po kałuży ewidentnie się już nie przejmując stanem swego obuwia.

Pomiędzy nimi nastała chwila milczenia, aż wreszcie znów odezwała się kobieta.

- Mogliśmy wynająć konie. Albo raczej ty mogłeś, bo mnie jesteś w stanie odesłać i przyzwać, kiedy przyjdzie pora - przybrała pouczający ton - Dobrze przecież wiesz, że zawsze przybędę na twoje wezwanie, prawda? A im szybciej dotrzemy do celu, tym lepiej dla nas i dla twojego zdrowia. Nie przeziębisz się i...

- Nie mamy złamanego grosza. Ledwo byłem w stanie kupić prowiant na tą podróż. Poza tym podróżowanie samotnie po kupieckim trakcie to samobójstwo. Jeszcze jaka banda bandziorów wyskoczy i mnie ukatrupi, nim zdążę się obejrzeć. W grupie mamy większe szanse i wspólnie uda nam się wyrwać kogoś z tarapatów. Może tak się stanie... W dodatku tysiąc sztuk złota piechotą nie chodzi, a musimy z czegoś żyć.

I znów zaległa cisza trwająca aż do wieczora.

*

Kolejna warta i kolejne problemy.
Był środek nocy, wszyscy spali - poza Sadimem oraz przywołaną towarzyszką. Ognisko ledwo płonęło ze względu na wszechobecną wilgoć, lecz uśmiechem losu był fakt, iż znaleźli niewielką wnękę skalną niedaleko gościńca - na tyle dużą, że mogli tam przenocować we względnym cieple. Kolejny raz zawiał wiatr, a luźno leżące małe kamienie na ziemi z jakiegoś powodu się przesunęły, choć nie były one na tyle lekkie, by zostały przemieszczone przez coś takiego. Półelf rozejrzał się dookoła i znów spostrzegł pochylającego się ducha nad jedyną (jeśli nie liczyć jego eidolona) z obecnych w drużynie kobiet. Skłamałby, gdyby powiedział, że nie został oczarowany urodą tej dziewczyny, więc może dlatego zwrócił na to większą uwagę. Gdyby widział to widmo pierwszy raz, to zapewne by przetarł oczy, lecz nie było mowy o pomyłce - coś jest na rzeczy. Na razie postanowił obserwować, choć dziwne dźwięki pewnie nie będą mu dawać spokoju. Plus w tym jest taki, że był w stanie je odróżnić od zwyczajnych dźwięków złowieszczego lasu, w którym się znajdowali.
Rano, kiedy właściwie wszystko wróciło do względnej normy, jesli można padający od kilku dni deszcz nazwać. Kiedy wszyscy zdążyli się pozbierać i przygotować do dalszej podróży, Sadim postanowił porozmawiać z kobietą na temat jej koszmarów, gdyż za każdym razem budziła się przez nie sparaliżowana.

- Wybacz, wszystko w porzadku? - zapytał Sadim podchodząc do kobiety - Masz koszmary w nocy, czyż nie?

Szara zerknęła na niego z ukosa, jednak na jej twarzy pozostała obojętność
- A co, lubisz obserwować nocą śpiące kobiety? To dosyć niepokojące.

- Miałem wartę i dostrzegłem niepokojące rzeczy - ściszył odrobinę głos, by pozostała część drużyny go nie usłyszała - Dziwne zjawy nad tobą. I poruszane dookoła przedmioty. Wiesz może, czy to jakaś klątwa? Może jest jakiś sposób na jej zdjęcie? - jego głos brzmiał szczerze.

Kobieta uśmiechnęła się subtelnie.
- Czyli widzisz je - stwierdziła ze spokojem - Nic nie da się na to poradzić, zostałam naznaczona. Tak jest i tak już będzie zawsze, trzeba do tego przywyknąć… Jakoś - odparła bez żadnych emocji i spojrzała przed siebie, a potem z powrotem na rozmówcę - Umiesz im coś powiedzieć? Nie odczuwasz, że … są złe wiedząc, że Ty je widzisz? Nie rozdrażnia ich Twoja obecność? Ostatnio są bardziej natarczywe…

- Ja... - Sadim zawahał się na chwilę - Nie rozumiem natury tego zjawiska i nie jestem pewny, czy jestem w stanie w jakikolwiek sposób do nich przemówić czy odczytać ich uczucia. Przykro mi, że musisz cierpieć z powodu bycia... Naznaczoną. Ale jeśli się okaże, że da się coś z tym zrobić, to chętnie pomogę - uśmiechnął się lekko.

- Nie da się - odrzekła błyskawicznie, a jej ton głosu był twardy i stanowczy.
- Przykro mi, że musisz na to patrzeć. Jednocześnie chciałabym, by nikt inny się o tym nie dowiedział - dodała patrząc na niego z cała powagą, jaką potrafiła z siebie wykrzesać. Tego dnia jednak, nie potrafiła być w pełni skupiona.

- To ja przepraszam, że odkryłem coś, o czym nie chciałaś nikomu mówić - rzekł patrząc w oczy swej rozmówczyni - Masz moje słowo, że nikt ode mnie się o tym nie dowie.

Przysłuchujący się, jak dotąd w milczeniu jasnowłosy elf, towarzyszący kobiecie, po raz pierwszy wykazał krztę zainteresowania, łypając beznamiętnie na Sadima spod przemokniętego kaptura. Przez krótką chwilę lustrował półelfa spojrzeniem, po czym rzekł:
- Od następnego razu, razem będziemy pełnić warty…

- Och, wybornie - rzuciła ironicznie - Niedługo cały obóz zamiast spać, będzie się na mnie patrzył - machnęła ręką. Cóż mogła na to zaradzić? Chyba nic. Nie spodziewała się, że spotka kogoś, kto będzie potrafił dostrzec to, czego nawet ona nie widzi, a tylko odczuwa.
- Nie jestem groźna, przysięgam. Te zjawy po prostu są złośliwe, ale tylko w stosunku do mnie. Czujcie się bezpieczni - wiedziała, że elfowi nie musi tego tłumaczyć, ale skoro byli tutaj w trójkę, to nie chciała nikogo pomijać.
Półelf popatrzył na Loratha ze zdziwieniem i podrapał się po głowie.

- We trójkę na jednej warcie? To chyba marnotrawstwo. Jakby nie było ze mną warty pełni ona - spojrzał w stronę przyglądającej się im z pewnej odległości kobiety - jego eidolona.

- Nie mówiłem, że nam zagrażasz. Po prostu chciałem pomóc - odpowiedział Szarej - Wybacz, że poruszyłem temat. Może... Po prostu wrócę do pakowania swoich rzeczy.

- Nie jestem zła… Po prostu dziś ciężko mi się skupić, to przez te koszmary. Jeśli umiałbyś odpędzić te wredne zjawy, to byłabym wdzięczna, ale jeśli nie możesz, a tylko je dostrzegasz, no to trudno. Żyję z tym ponad 20lat, to i pożyję więcej - odparła z lekkim uśmiechem, nie chcąc by Sadim poczuł się jak natręt - Miło, że spytałeś - nie powiedziała nic swojemu barbarzyńcy, gdyż nie odczuwała takiej potrzeby. Nie była jego władczynią, jeśli chciał pilnować jej w nocy, mógł to robić. Jeśli uważał, że Sadim jej zagraża, również dawała mu wolną rękę, w kwestii podejmowania decyzji.

- Im szybciej ruszymy, tym szybciej będziemy w Stonebrook! W tym lesie jest potrzebne odrobinę optymizmu, bo emanuje jakąś złowieszczą aurą.
Odwrócił się i odszedł, by móc zebrać swoje rzeczy. Nie spodobała mu się reakcja Loratha, choć wiedział, że była całkiem zrozumiała, przecież się nie znali. Było mu szkoda Szarej, ale w jakiś sposób podziwiał ją za to, że sobie radziła. Sadim myślał, jak on by sobie poradził z czymś takim, lecz odrzucił te myśli tak samo szybko, jak się pojawiły.

*

Przywoływacz dopiero jako jeden z ostatnich dostrzegł powód poruszenia wśród drużyny - znak. Powinni się nim lepiej zajmować, jeśli władze miasta chcą, by się ktoś się handlem czy czymkolwiek innym w tym miejscu interesował. Uśmiechnął się pod nosem z rozbawienia widząc reakcję Szarej, ale jakoś się jej nie dziwił - wiele dni spędzili na trakcie i wszyscy obecni w grupie mieli po prostu dość. Na dźwięk słów Rathana również skierował swój wzrok na pobliskie wzgórze, gdzie płonęło ognisko.

- Jeśli muszą trzymać straże, to znaczy, że okolica jest ostatnio niebezpieczna - rzekła idąca przy nim blond włosa kobieta.

- O ile to są straże - dokończył zdanie Sadim.

~ Dasz radę zobaczyć, co się tam dzieje? - zapytał mentalnie swojej towarzyszki.

~ Zobaczę co da się zrobić. - odpowiedziała.

Krótką chwilę później ta pierwsza bez słowa ruszyła w stronę drzewa, o którym mówił strzelec.

Spadające, z pozbawionego koloru nieba, krople deszczu wcale nie przeszkadzały Lorathowi, który bez słowa skargi parł przed siebie. Nigdy się nie skarżył, jak również prawie nigdy nic nie mówił. Ciągle ponury jak pogoda, w której podróżowali. A podróżowali już wiele dni. Od rozległej puszczy Chondal, którą niegdyś mógł zwać domem, przez setki mil ciągnących się w nieskończoność szlaków. Odmieniec z rozczarowaniem stwierdził, że reszta świata nie różni się tak bardzo od miejsca, w którym się wychowywał. Mniej drzew i dzikich zwierząt, więcej rozległych pól i zabudowań ludzkich. Wszystko jednak pozostawało niezmiennie szare. Tak jak on sam.
Niemalże białe i kompletnie przemoczone długie włosy, opadały na jego twarz, klejąc się do skóry. Narzucony nisko na głowę kaptur, prawie kompletnie zasłania jego wizerunek. Tylko od czasu do czasu, kiedy spoglądał niemo w dal lub w górę, na zachmurzone niebo, dawał szansę na dokładniejsze przyjrzenie się mu. Błękitne symbole oplatały jego pozbawioną wszelkich emocji twarz o jasnej karnacji. Zaś szare oczy zdawały się być odzwierciedleniem natury Lorahta. Wysoki, szczupły i cierpliwy jak zima. Ponury i nieciekawy jak jesień.
Przy pasie nosił ciężki żelazny topór. Krótki łuk miał przerzucony przez ramię, a zapas strzał podskakiwał lekko, z każdym następnym krokiem. Jednak najbardziej zwracała uwagę, dzierżona przez niego długa włócznia. Nie była to jednak ta, którą odziedziczył po ojcu. Tamta misternie wykonana przez jego plemię, złamała się wiele dni wcześniej, kiedy próbował upolować jakieś zwierzę, by mogli z Szarą oszczędzić na posiłku w karczmie. Bez sentymentów odrzucił ją, tak samo jak odrzucił swoją przeszłość. Nigdy nie potrafił zrozumieć, swoich braci, którzy przez wiele pokoleń przekazywali sobie jedną broń, traktując ja jak bezcenny artefakt. Jakby krew nią przelana, sprawiała, że grot mógł ranić głębiej, a ostrze przecinać szerzej. Ilekroć elf by się nie głowił, nigdy nie mógł zrozumieć jak ktokolwiek mógł przywiązywać się do jakichś rzeczy. Nie rozumiał tego, jak i wielu innych rzeczy. Być może dlatego, że był odmieńcem...

Kiedy przystanęli przed starym znakiem granicznym, Odmieniec spojrzał na rozciągający się po ich prawej stronie las. Mierzył go swym spojrzeniem przez chwilę, po czym, ku zaskoczeniu wszystkich, z jego ust dobyły się słowa. Ciche, spokojne i pozbawione wszelkiego wyrazu.
- Ciernisty Las, spory i niebezpieczny. Bez grubego odzienia i butów, ciężko będzie przedrzeć się przez kolce… A bez dobrej broni przez wilki i niedźwiedzie.
Kiedy zamilkł, w dalszym ciągu spoglądał na las i nie wydawało się, by chciał cokolwiek dodać. I tak w ciągu tych kilku sekund powiedział więcej, niż w przeciągu ostatnich trzech dni.
Zdawkowe słowa wymieniał jedynie z Szarą, która stanowiła jego jedyną więź z przeszłością. Czasem zastanawiał się, dlaczego jeszcze go nie opuściła i nie wybrała sobie lepszego kompana podróży. Przysiągł strzec jej w czasie tej długiej wędrówki, jednak sam był świadom, że nie stanowił on dobrego towarzystwa. Nie mógł jej nawet obronić przed największym zagrożeniem, które wciąż na nią czyhało. Chciał jej pomóc, a świadomość niemocy denerwowała go.
Być może dlatego nie miał nic przeciwko dołączenia do tej dziwnej zgrai, którą napotkali przed kilkoma dniami? Może oni byli w stanie pomóc jej lepiej. Nie ufał im i specjalnie się z tym nie krył. Zaufania nie można było zdobyć pięknymi słowami. Dopiero czas i wspólne trudy, będą mogły pokazać, czy naprawdę są godnymi jego zaufania. Niemalże się uśmiechnął na tą myśl. A kogo miałoby obchodzić jego zaufanie?

Przesuwając swoje spojrzenie po otoczeniu, nagle zamarł, a jego szare źrenicę rozszerzyły się delikatnie. Jego uwagę zwróciło ognisko rozpalone na szczycie wzgórza.
- W taką ulewę - mruknął niemalże niedosłyszalnie. Dziwił się, jak komuś udało się rozpalić ogień, kiedy od kilku dni okolicę ogarniała ulewa i zapewne żaden kawałek drewna nie pozostał suchy. W brew reszcie towarzyszy, naszła go myśl, by jednak sprawdzić kim jest ujrzany przez Rathana osobnik. Sam nie mógł stwierdzić, czy tylko dla zaspokojenia własnej ciekawości, czy by jak najdłużej móc pozostać na wolności, poza murami miasta.
Jednak okrzyk radości Szarej wyrwał go z zamyślenia i odsunął na bok ten głupi plan. Nie widział w zasadzie powodu, by wyjść na spotkanie osobnika stojącego przy ognisku. W końcu co miałby mu powiedzieć? Zaś odciąganie chwili, w której trafi do miasta, również było głupie. Kiedy już ktoś uświadomi sobie, co musi zrobić, lepiej zrobić to od razu niż żyć w wiecznym strachu. Tak powiedziałby jego ojciec.

Nie rzekłszy słowa więcej, Odmieniec odwrócił się w stronę miasta i przyspieszając kroku ruszył za Szarą.

Wraz z odkryciem przełamanego znaku granicznego, drużyna poszukiwaczy przygód mimowolnie przyśpieszyła kroku, po drodze zatapiając się w ożywioną dyskusję między sobą. Powoli zaczęli odbiegać myślami ku leżącemu przed nimi miastu i czekających tam na nich barwnych przygodach. Przestali nawet zwracać uwagę na paskudną pogodę, która z każdą chwilą pogarszała się, jakby sami bogowi chcieli powstrzymać ich przed dotarciem do osady.

- Za artefakty dobrze płacą ponoć w tutejszej szkole magii - rzucił Kąt, którego kieszenie prawie świeciły pustkami. O wiele bardziej niż by tego chciał.
- Artefakty!? Ha! - Ryknął wyraźnie rozbawiony Daegr, odrzucając głowę w tył. - Artefakty wam w głowie! Najpierw znajdę ciepłą oberżę, miękkie łóżko i jakąś panienkę, że ją na nim usadzić! O tak, pah pah pah... - Olbrzym zrobił gest jakby trzymał coś w rękach przed swoimi lędźwiami i wykonał jednoznaczne ruchy biodrami -...a potem tak, łup łup łup! Har har har - wojownik obrócił wyimaginowany rekwizyt i powtórzył czynność.
- Trzeba mieć odpowiednio dobrane priorytety - zarechotał, biorąc łyk z wiszącej przy pasie tykwy i podając ją dalej. Ogromna dłoń pacnęła Kąta w ramię by zachęcić go do przyjęcia podarunku. Tyrion mógł porównać klepnięcie w wykonaniu człowieka z północy do bycia uderzonym łopatą przez krewkiego grabarza.
- Jeśli któryś z was wytarł już mleko spod nosa, w mieścinie jest Gildia Wojowników. Nazwa ‘Gildia Nicponi i Nierobów’ musiała być już zajęta, harr harr. Ciężkie czasy, takie jak te, zawsze są wodą na młyn ludzi z głową na karku, takich jak my - wyszczerzył zębiska.
- Wojowników? Aha, taki ze mnie wojownik jak… - Kąt nie dokończył i napił się z tykwy. Priorytety swoje miał, na początek, wypełnić sakiewkę, żeby na dziewki starczyło, większość jakoś dziwnie leciała na złoty blask.
Szarańcza zaśmiała się pod nosem widząc, co mówi i wyprawia Daegr. Zapewne powinno ją to oburzyć i powinna zacząć rzucać jakimiś pełnymi urazy słowami, ale cóż... Widocznie taka nie była. Jednakże prócz krótkiego śmiechu, nic się nie odezwała, nie czuła potrzeby wtrącać się w tę rozmowę.
- Nie powinieneś mówić tego typu rzeczy czy też demonstrować ich w pobliżu damy - powiedziała blondwłosa kobieta, która splotła ręce na piersi patrząc ostro na Daegra
- Gdyby tu nie było Szarańczy, to mów cokolwiek tam sobie chcesz, lecz w jej obecności powinieneś okazać odrobinę dobrego wychowania.
- HAR HAR HAR! - Zawył dudniącym śmiechem Daegr, ocierając łzę rozbawienia koniuszkiem palca. Biorąc pod uwagę ulewę, był to dość ostentacyjny gest.
- Żebym mógł coś okazać, musiałbym to najpierw dostać! HAR HAR HAR! - Olbrzym chciał coś jeszcze dodać, ale kolejny atak śmiechu zadusił jego słowa zanim jeszcze opuściły gardło. Podjął temat dopiero po chwili, gdy się uspokoił, a atak rozbawienia przeszedł w urywany rechot.
- Jeśli jaśnie panienka ma do mnie żal, na pewno mnie o tym powiadomi. A wtedy ja powiem jej, co o tym myślę, ha ha harrr! Co do ciebie zaś, perełko… - zwrócił się do towarzyszącej Sadimowi kobiety - obawiam się, że musisz przypomnieć mi jak się nazywasz! Hi hi hi harr harr harr! - Wojownik z uciechy klepnął się w uda, nie przestając maszerować. Podróżnicy nie mieli wątpliwości że podanie reszcie butelki wódki było szczytem dobrych manier na jakie mógł się zdobyć najemnik.
- Och - zakłopotała się Szara i gestykulacyjne zamachała rękami - Ależ nie, mi to nie przeszkadza, naprawdę! - Zaprotestowała z wyraźnym opóźnieniem, ponieważ wielkolud zdołał już coś powiedzieć. Jednakże taka już była, kiedy czuła się źle.
- Szczerze mówiąc, to nawet zabawne było - dodała z uśmiechem. - Zresztą, brodzimy w bagnie od kilku dni, kto by dbał o kulturę - wzruszyła ramionami i odetchnęła ciężko. Silny podmuch zwiał jej włosy i zatrzepotał głośno płaszczem. O dziwo, nikt inny z was nie doznał tej atmosferycznej zmiany. Zadziałała ona tylko na kobietę.
- Moje imię nie jest ważne. A tobie ewidentnie jest za bardzo do śmiechu. Powinieneś...
Nagle kobieta przerwała. Wzrok półelfa oraz blondwłosej się spotkały, w efekcie czego ta druga machnęła ręką na Daegra i odstąpiła od dyskusji bez słowa.

Przeszywający wicher chłostał zmęczone podróżą twarze wędrowców, przypominając prowadzącemu pochód wielkoludowi o skutych lodem, poszarpanych szczytach Grzbietu Świata. Deszcz nasilił się tworząc z niewysokiego wzgórza błotnisty potok, lecz nawet to nie było w stanie powstrzymać zdeterminowanej drużyny przed dotarciem do upragnionego celu.
Brodząc po kolana w grząskiej brei, awanturnicy parli przed siebie nie bacząc na przeciwności i ani na chwilę nie przyszło im do głowy, by się zatrzymać lub zmienić kierunek marszu. Troska zniknęła z twarzy, zastąpiona przez grymas zwycięstwa, gdy po wdrapaniu na szczyt wzgórza ujrzeli przed sobą jeden z piękniejszych widoków ich życia, albowiem po długiej i męczącej podróży niewiele rzeczy mogło się równać z widokiem otoczonego murami miasta i związanej z nim obietnicy wygodnego łoża, kąpieli oraz ciepłego posiłku.

Na dnie rozległej doliny, z którą od południa graniczyły skarlałe wzgórza, a od północy nieprzenikniona ściana drzew Ciernistego Lasu, wzniosło się niewielkie miasteczko, Stonebrook - stolica prężnego księstwa o tej samej nazwie. Skryta za potężnymi murami osada, sprawiała wrażenie pilnie strzeżonej i aż trudno było uwierzyć, że trapią ją problemy, które grupa awanturników mogłaby łatwo rozwiązać za pomocą magii i miecza.
Dziesiątki małych światełek jaśniały w oddali, niczym latarnie pośród wzburzonych fal oceanu, kusząc strudzonych wędrowców swym ciepłem i wizją długiego odpoczynku. Tuż ponad nimi wznosiła się Wielka Świątynia Tyra, której strzelista kopuła górowała nad miastem. To właśnie tam mieli się udać awanturnicy, jeśli chcieli zdobyć więcej informacji na temat czekającego ich zlecenia...

Gdzieś nieopodal rąbnęła w drzewo z hukiem błyskawica, rozrywając je w strzępy, aż wszyscy się wzdrygnęli. To wystarczyło by wyrwać z zachwytu zgromadzonych na szczycie wzgórza poszukiwaczy przygód.
Znajdująca się tuż za plecami wielkiego Daegra, Szarańcza, rzuciła się biegiem w stronę bram miasta, lecz bardzo szybko tego pożałowała. Białowłosa poślizgnęła się na obłoconej drodze, co mogło skończyć się dla tak drobnej istoty groźnym złamaniem, gdyby nie błyskawiczna reakcja Loratha, który w porę pochwycił ją w locie i podniósł na nogi. Na jej twarzy zagościł słaby uśmiech wdzięczności, stłumiony przez ogarniające ją zmęczenie. Był to wystarczający znak dla reszty drużyny, że trzeba czym prędzej znaleźć schronienie przed burzą.

Zachowując należytą ostrożność, awanturnicy powoli zeszli ze wzgórza, mijając po drodze ogrodzone płotem farmy z pokrytymi strzechą chatami, aż w końcu ich stopy natrafiły na brukowany gościniec, co przywitali z niekrytą ulgą. Ruszyli przed siebie, po niewielkim moście rozłożonym nad fosą zamkową i pod osłoną nocy dotarli do bram miasta.

- Stać! - Odezwał się hardy głos i w tym samym momencie awanturnicy usłyszeli dźwięk zwolnionej zębatki, towarzyszący jej zgrzyt łańcuchów i świst opadającej w dół drewnianej, okutej żelazem kraty.
Z wnęki po obu stronach przejścia wyszło dwóch strażników, odzianych w łuskowe zbroje z wyhaftowanym godłem miasta. W dłoniach ściskali wysokie na ponad dwa metry halabardy zakończone ostrym szpikulcem, do pasa przypięte były miecze jednoręczne i kiścienie, a na głowy wciśnięte mieli charakterystyczne dla halabardników hełmy z opadającym na czoło stalowym daszkiem. Sprawiali wrażenie groźnych, zaprawionych w bojach typów.
- Bramy miasta o zmroku są zamknięte dla podróżnych z rozkazu Lorda Alavora - warknął jeden ze strażników o smutnym, wilczym spojrzeniu i długim zakręconym wąsie. Wyprostował się przy tym dumnie, nadęty niczym paw, prostując do pionu dzierżoną halabardę.
- Ostatnimi czasy wiele dziwnych rzeczy dzieje się w okolicy - dodał drugi ze strażników - niski i przysadzisty, ale za to szerszy w barach od swojego towarzysza. Szybko rzuciło się w oczy, że jest bardziej skory do negocjacji.
- Odkąd zaproszono do Stonebrook poszukiwaczy przygód mamy coraz więcej problemów - kontynuował opasły strażnik. - Tego wieczoru, jedna z band zarżnęła starego Williama i całą jego rodzinę. Przywłaszczyli sobie ich majątek, po czym oddalili się na wzgórza, aby rozdać między sobą zrabowane dobra. Doszło tam do kłótni, w której zginął jeden z nich. Zostawili skurwysyna z rozpłatanym brzuchem pod jednym z rosnących na wzgórzach drzew. Żałosny widok…
- Jak dotąd nie udało nam się ująć sprawców - wtrącił się ten wyższy, paskudnie uśmiechając się pod wąsem. W jego oczach dało się zobaczyć złowieszczy błysk, gdy spojrzał na piękną dziewczynę, która towarzyszyła awanturnikom.
- Niestety, mieliśmy świadków wydarzenia i powszechnie wiadomo kto dokonał rzezi na bezbronnej rodzinie. Tak to byśmy wsadzili was za kraty i dostali po premii. Nikt by za wami nie tęsknił - dodał nonszalancko, po czym machnął niedbale ręką i powiedział, szczerząc przy tym braki w uzębieniu - Wygląda na to, że dzisiejszą noc spędzicie pod gołym niebem.
- No chyba, że macie wystarczająco dużo złota przy sobie - dodał przysadzisty strażnik, wymieniając porozumiewawcze spojrzenie ze swym towarzyszem.
- A jeśli nie macie złota, to jest jeszcze ta mała, która mogłaby nas… obdarzyć swym wdziękiem - dodał wąsaty strażnik, obrzydliwie uśmiechając się do młodej niewiasty, która cofnęła się pod jego spojrzeniem w ramiona górującego nad nią Loratha.

Miło było iść razem, jeśli rozmowa się kleiła. Nawet jeśli jeszcze nie znali się dobrze, jeśli nie ufali sobie i patrzyli na siebie z ukosa, to dobrze było przełamać krępującą ciszę. Miejscami nawet niepewna siebie Szara próbowała coś powiedzieć, wtrącić swoje trzy grosze, choć obawiała się, że zostanie odtrącona. Znała uczucie odtrącenia z trzeciej ręki. Zbyt wiele czasu spędziła z Lorathrem, by nie wiedzieć, jak on się czuł. Jej poczucie empatii było rozwinięte, jej delikatność i wrażliwość nie pasowała do otoczenia. Nawet jej wygląd, mimo malunków na twarzy, wciąż odstawał od norm przyjętych w tym świecie, a ludzie zawsze patrzyli na nią inaczej; czy to negatywnie czy nadmiernie pozytywnie.

Gdy zbliżali się do bram miasta, niebo zachodziło już mrokiem. Spomiędzy gęstych, czarnych chmur, dało się dostrzec krótkie rozbłyski światła, które rozjaśniały podróżującym trasę. W pewnym momencie jednak, prócz rozbłysku zagrzmiało, a z nieba wystrzelił w dół potężny piorun. Szarańcza zlękła się i niespodziewanie ruszyła szybszym krokiem przed siebie. Jej wątła nóżka styknąwszy się z rozmiękczonym błotem, straciła grunt pod nogami i kobieta poślizgnęła się. Mało brakowało, a runęłaby w dół jak długa, na szczęście Lorath w porę ją pochwycił. Szarej zrobiło się wstyd i postanowiła trzymać się bardziej z tyłu.

Ze spuszczoną głową dotarła wraz z resztą do bram miasta, a tam spotkało ich niebywałe zaskoczenie... A przynajmniej ona była zdziwiona. Nie spodziewała się, że ludzie mogą być aż tak obrzydliwi, to po prostu było niesmaczne. Odruchowo objęła rękę Barbarzyńcy i lekko się za nim schowała.
- Celują w nas… - szepnęła niezwykle cicho, stojąc za plecami swojego barbarzyńcy. Nie chciała by usłyszeli to strażnicy, jej czujne spojrzenie ogarniające wszystko dookoła, dostrzegło ruch w bramowych strzelnicach. Gdy po raz kolejny uniosła się klapa zobaczyła jednego z kuszników, który wyglądał na zewnątrz. Strzelnic było sześć, w tym na pewno cztery zostały obstawione przez kuszników. Szarańcza jednak nie miała jak ostrzec swoich towarzyszy przed ewentualnym zagrożeniem. Była tak zdenerwowana, że wiatr wokół nich się nasilił, a zimne powietrze ponownie ją okrążyło. Gdzieś zza ich pleców dało się słyszeć trzask gałęzi, ale prócz kobiety, nikt nie widział w tym nic podejrzanego.

Między strażnikami, a odważniejszymi od niej towarzyszami, nastąpiła pewna dyskusja i wymiana zdań, na której to Szara nie potrafiła się skupić. Zaczęła silnie boleć ją głowa, niewidzialna siła szarpnęła za jej płaszcz, przez co kobieta musiała silniej ścisnąć ramię Barbarzyńcy i zaprzeć się nogami na twardej ziemi.
- Zostaw mnie... - powiedziała cicho do czegoś, czego nie dało się dostrzec, jednak w gwarze rozmowy nie było słychać jej cichego sprzeciwu.

W końcu, po pewnym czasie, mimo początkowego strachu i zniesmaczenia, kobieta zmarszczyła groźnie brwi i wyszła spod silnych skrzydeł swojego barbarzyńcy. Przy okazji uwolniła się od natarczywego ducha, który chyba dopiął swego. Możliwe, że to on chciał, by Szara w końcu wyszła z szeregu i zadziałała.
Dobra mała, czas dorosnąć i coś zdziałać, bo Cię wykopią z tej grupy i nici z kasy! , pokrzepiała siebie w myślach.
- Panowie – zaczęła spokojnie, głosem brzmiącym poważnie i mądrze – Mój wygląd nie wziął się znikąd, nie bez przyczyny akurat na mnie zwróciliście uwagę. Zostałam zesłana od samych bogów, by swą obecnością i chęcią niesienia pomocy, ratowała miejsca i ludzi od złego omenu. Dostrzegam nad Stonebrook mrok, wiem, że też to czujecie. Niepokój kłuje wasze serca, deszcz zesłany przez bogów był karą, a niepokojące, tajemnicze zdarzenia oraz mordy, miały przygotować was na lepsze czasy. Stanęliście przed próbą, którą zesłali na was bogowie… Od waszej decyzji zależy, czy wasze miasto, przyjaciele, znajomi i rodziny, obudzą się jutro obdarzeni słonecznym blaskiem i nadzieją na lepsze jutro, czy też na wasze głowy spadnie samo niebo. – Przerwała na chwilę i uniosła ręce w górę. Przewróciła oczami na tyle, że jedyne co było widać, to białka jej oczu, zaś tęczówki zniknęły za powiekami. Jej białe włosy wzniosły się do góry, jakby niewidzialna siła ciągnęła je w stronę nieba, zaś z pochew strażników uniosły się sztylety, przymocowane do ich boków i zaczęły lewitować obok mężczyzn.

- Widzę ciężkie czasy… Posoka leje się kanałami waszego miasta, gromy z nieba niszczą dachy, żrący ogień wysłany od bogów uderza w ulice, szarańcza atakuje kobiety i dzieci… Wasze wierzchowce padają od zarazy, kąsane przez robactwo, które wyżera ich podgniłe już ciało… A każdy z was jest taki… Tak bardzo bezradny… - im więcej mówiła, tym bardziej jej głos słabł, aż w końcu zamknęła oczy i zachwiała się. Widzący to Lorath błyskawicznie znalazł się przy Szarej, łapiąc ją w ramiona i chroniąc przed upadkiem od omdlenia. Wraz z upadkiem kobiety, na ziemie spadły lewitujące dotąd sztylety.

(Test blefu zdany 19+3 = 22)

Strażnicy popatrzyli po sobie. Na ich twarzach malowało się niedowierzanie oraz strach. Choć słowa Szarańczy z początku wydały im się zwykłą bujdą, to dość szybko uwierzyli w jej przepowiednię, gdy tylko spostrzegli jak ich sztylety unoszą się tuż przed nimi, tańcząc na wietrze jak liście, zaś stojącą kobietą targają spazmatyczne wstrząsy. Wąsaty strażnik wyciągnął spod przeszywanicy amulet Tyra, który następnie pocałował i zmówił szybką modlitwę.
- A co z moją rodziną, pani? - Zapytał przysadzisty strażnik podchodząc do kobiety, lecz nie na bliżej niż kilka kroków. Spoglądał na nią jak na boską istotę, przekonany o jej zdumiewającej mocy przepowiadania przyszłości.
- Jestem taka wyczerpana… Nie potrafię już więcej dostrzec… - wyjęczała żałośnie, chowając twarz w torsie Loratha, a jej gęste, błyszczące włosy, upaskudzone błotem i potargane, dodatkowo zasłoniły jej smutne lico.
- Roland, cholipka… złamiemy rozkazy jeśli wpuścimy ich do miasta - odezwał się barczysty mężczyzna, kucając tuż obok leżącej na ziemi kobiety. Wszystko wskazywało na to, że Szara zrobiła na nich odpowiednie wrażenie i teraz łykną każdy kit jaki im wciśnie.
- Czy ona jest ranna? - Zapytał się barbarzyńcy strażnik z wąsem, ignorując słowa swojego towarzysza.
- Wyczerpana. Wędrowaliśmy wiele dni - odrzekł Odmieniec. - Nie potrzeba nam wiele, tylko kawałek suchego kąta i coś do jedzenia.
- Zawsze możecie powiedzieć że weszliśmy zaraz przed zmrokiem i tyle zeszło przepytywanie nas i sprawdzanie kim jesteśmy, że zapadł zmrok. - Wtrącił Tyrion szybko.
- To nie pierwszy raz kiedy łamiemy rozkazy, Wilfredzie - strażnik odparł swojemu koledze o posturze krasnoluda. Obrócił się na pięcie, po czym ruszył w stronę bramy.
- Otwierać! - Krzyknął i chwilę później zebrani przed nim awanturnicy usłyszeli grzechot przeciąganych łańcuchów. Powoli kratownica została podniesiona, wpuszczając ich do miasta.
- Wydaje mi się, że w karczmie pod Świńskim Ogonem są jeszcze wolne pokoje - powiedział na odchodne halabardnik. - A teraz idźcie, zanim was ktoś zobaczy…
- Się robi. - Kąt ukłonił się lekko strażnikowi i dał przykład całej reszcie, kierując się uliczką ku centrum. Co prawda nie miał pojęcia gdzie jest Świński Ogon, ale wolał oddalić się od bramy jak najszybciej.
Nie mówiąc ani słowa więcej Lorath skinął głową strażnikowi, po czym ostrożnie wziął Szarą w ramiona. Nie był do końca pewien, czy jej wyczerpanie było prawdziwe, czy stanowiło po prostu dalsza część blefu, jednak w obecnej sytuacji wolał tego nie sprawdzać. Taskał już w swoim życiu upolowane zwierzyny cięższe niż ona, więc doniesienie jej do karczmy nie powinno przysporzyć mu wielu problemów.
Niosąc w ramionach swoją towarzyszkę, prędko przekroczył bramę miasta, podążając za Kątem.

Niesiona na rękach Barbarzyńcy, nie miała zamiaru tłumaczyć swojego stanu, ani się zrywać i iść o własnych siłach. W sumie, to było jej wygodnie, a przy okazji chciała być wiarygodna do samego końca. Skoro strażnicy to łyknęli, to czemu inni mieliby nie uwierzyć w to, że Szara potrafi wróżyć? Cóż, ona odczuwała różne rzeczy i to było prawdą. Miała też prorocze sny, co też nie było żadnym kłamstwem, jeśli chciałaby się z kimś tym podzielić, jednakże... Wróżyć póki co, jeszcze nie potrafiła. Choć przepowiedziała sobie, że niedługo się naje i spocznie w wygodnym ciepłym łóżku, a przedtem jeszcze zdąży porządnie się wyszorować.
- Jeśli jutro rano zza chmur nie wyjdzie słońce, mam przerąbane - wymamrotała z ustami przyklejonymi do szmat, jakie nosił na sobie barbarzyńca i stuknęła lekko czołem o jego tors.