Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - DnD > Archiwum sesji z działu DnD
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu DnD Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemie DnD (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 24-01-2017, 12:09   #111
 
Nefarius's Avatar
 
Reputacja: 1 Nefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputację
Krzyki, warknięcia, ujadanie, lament rannych, szczęk stali, tupot dziesiątek nóg, brzęk zwalnianych cięciw. Każdy element składał się w bitewny śpiew – ulubioną muzykę Tempusa. Za Tempusa jednak nie wielu tutaj walczyło. Cel bitwy był bardziej prozaiczny. Dobro, przeciwko złu. Ludzie, przeciw goblinom. Żołnierze królewscy przeciw pozbawionej jakichkolwiek moralnych zasad hordzie.
-Lady Venoro!- krzyknął ktoś za plecami rycerki -Lady Venoro!- powtórzył nie będąc pewnym, czy kobieta go dosłyszała. Dosłyszała, lecz chwilowo była zajęta walką z dogorywającym goblinem. Ostatecznie ostrze jej miecza przebiło na wylot próbującego podnieść się zielonoskórego pokurcza i Venora mogła odwrócić się by sprawdzić kto i po co ją woła.
-Lady Venoro!- powtórzył kolejny raz Kirk. Łucznik i zwiadowca stał kilka kroków za nią, energicznie wskazując ręką na zachód, w stronę wejścia do gobliniej jamy.

Panna Oakenfold powiodła wzrokiem w wskazanym kierunku i ujrzała go. Herszt goblinów stał na skraju wejścia do jamy obserwując bitwę z wielkim spokojem. Czyli jednak nie niedźwieżuk. Goblini władca, jak wtedy gdy Venora ujrzała go pierwszy raz miał na głowie koronę, zaś na swej kolczudze miał symbol białej dłoni. Nagle stwór uniósł obie ręce i zaczął energicznie gestykulować, po czym wskazał pole bitwy ręką i zza jego pleców, z głębi jamy wyłoniły się cztery worgi, pędząc na złamanie karku w stronę oddziału piechurów. Lecz nie to było największym problemem. Venora już miała rozkazać przegrupowanie i przygotować swych podkomendnych do walki obronnej, gdy niebo przysłonił ogromny cień. Rycerka nie zdążyła nawet spojrzeć w górę, gdy kilka kroków obok niej spadł ogromny głaz miażdżąc pięciu, czy sześciu goblinów
~Gigant...~ pomyślała rozglądając się za bestią.


Nie myliła się. Potężnych gabarytów gigantka, ciężko opancerzona, dzierżąca tarczę niemal tak wielką jak Venora, a na pewno większą od niej buławę. Z pod stalowego hełmu widać było zawadiacki uśmieszek, jakby wiedziała, że przybyła odmienić losy tej bitwy, jednak bogowie byli tego dnia Venorze przychylni. Gigantka ruszyła ospale i niespiesznie z wzgórza w stronę pola bitwy, gdy niespodziewanie z lasu, z którego przybył oddział Venory, łamiąc przy tym mniejsze drzewa wyłonił się Sporg. Troll wytoczył się jak pijany rzucając okiem na całą okolicę. Na szczęście stwór wiedział, że tylko on może zatrzymać giganta. Sporg wydał z siebie przerażająco głośny okrzyk, po czym rzucił się biegiem w kierunku gigantki.
Sekundę, lub dwie później w tym samym miejscu, z lasu wyłonił się Frank i stary człek o długiej, siwej brodzie.


Mężczyźni rozejrzeli się po całej objętości jaru i od razu skierowali swe kroki do miejsca gdzie toczyła się bitwa z goblinami. Venora kątem oka dostrzegła czającego się z jej lewej flanki goblina, chcącego dźgnąć ją naostrzonym kijem. Rycerka sparowała cios swoim mieczem, łamiąc śmieszny oręż zielonoskórego w pół, po czym uderzyła go odruchowo tarczą odtrącając o kilka kroków w tył, lecz widząc to kilka kolejnych goblinów ruszyło w jej kierunku, a jakby tego było mało w jej stronę zmierzał chyba jeden z worgów.
Arthon wciąż wymieniał ciosy z niedźwieżukiem. Gobliński władca zniknął z jej zasięgu wzroku, pewnikiem kryjąc się w swej jamie, gigant był zajęty walką z równie przerażającym trollem. Posiłki w postaci Franka i towarzyszącego mu druida były w drodze, jednak oboje mieli swój wiek i nie poruszali się tak wartko jakby tego chcieli. Venora wiedziała, że chwilowo musi skupić się na pozbyciu się kilku goblinów, oraz przeklętego worga...
 
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny!
Nefarius jest offline  
Stary 25-01-2017, 00:32   #112
Mag
 
Mag's Avatar
 
Reputacja: 1 Mag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputację
"Gigant" w myślach wymieniła nazwę rasy do której należał przerażający przeciwnik, którego przecież nie miało tu być. Oczami wyobraźni Venora widziała destrukcyjne możliwości tak uzbrojonego wroga. Zimny dreszcz przeszedł rycerce po plecach gdy na szybko szukała jakiegokolwiek sposobu by stawić uzbrojonej i opancerzonej gigantce czoła, a zarazem nie zginąć jej pierwszego ataku.

- Sporg! - wydała z siebie zadowolony okrzyk paladynka, gdy dostrzegła znajomego, zielonego olbrzyma. Jej żołnierze wydawali się być niepewni czy jej powód do zadowolenia, lecz gdy troll rzucił się na giganta to można było poczuć, że zbrojni odetchnęli z ulgą.

Owszem, Venora zauważyła, że w ich kierunku zmierza Frank w towarzystkie starego siwego mężczyzny, którego strój i laska wskazywały, że musiał być tym druidem, o którym kapłan wspominał nie raz paladynce. Możliwe, że i łowca Argin gdzieś czaił się między drzewami. Lecz walka nie czekała aż każdy spokojnie rozejrzy się w sytuacji, czy przywita sprzymierzeńców.
Gobliny nadal na nich napierały, teraz również w towarzystwie worgów przyzwanych przez ich przywódcę Barunga.

Jeden z zielonych zamachnął się swoją bronią na Venorę. Trafił, bo jak tu by nie trafić kogoś kto był zakuty w stal tak bardzo jak ona. Lecz poza zostawieniem na pancerzu kolejnych zadrapań to nie wyrządził większej szkody paladynce. Ona natomiast z warknięciem zamachnęła się mieczem na niego, uderzając w jego głowę. Nie trafiła go co prawda ostrą krawędzią klingi, lecz siła uderzenia na odlew była tak duża, że goblin przetoczył się w tył i pozostał na ziemi w bezruchu.
Tą chwilę, gdy rycerka patrzyła czy jej przeciwnik się zamierza podnieść, chciał wykorzystać inny pokurcz. Lecz Venora dostrzegła go kątem oka i natychmiast zasłoniła się tarczą przed tym co zamierzał goblin. Tym razem zrobiła tylko krótkie cięcie, ale doprawiła je uderzeniem w podbródek przeciwnika przez co ten choć nie raniony śmiertelnie, to stracił przytomność.

Zielone pokurcze nie odpuszczały. Paladynka zaczynała mieć myśli, że gdzieś w jaskini jakiś mag je replikuje, bo zabili ich już tyle, a wszystko wskazywało, że wciąż wiele mieli przed sobą. Panna Oakenfold pozostawała jednak nieugięta w swoich dążeniach do celu. A był nim teraz Barung. Wiedziała, że musi go pokonać jeśli w tym rejonie miał zapanować spokój.
Rycerka machnęła mieczem, nie przymierzając, jakby chcąc odgonić muchy. Dwa gobliny, będące w zasięgu ostrza, odskoczyły. A to dało paladynce miejsce by zrobić kolejny krok w przód. Przeciwnicy jednak nie zamierzali uciekać. Zaatakowali ją tym co mieli w rękach. Pierwszego nawet nie poczuła, ale drugi swoim zardzewiałym mieczykiem drasnął po pancerzu Venory tak, że w akompaniamencie nieznośnego zgrzytu, pojawiły się iskry.

Wtedy w końcu dopadł do niej pierwszy z worgów. Akurat Venora tarczą osłoniła się przed goblinami, więc jedyne co jej zostało to odruchowe zasłonięcie głowy ramieniem. Olbrzymi psowaty wgryzł się w jej rękę. Zęby zazgrzytały na metalu, paladynka mogła poczuć na twarzy śmierdzący oddech psa, ale na szczęście uścisk w pysku miał za słaby by zgnieść stal. Już miała uderzyć tarczą w pysk worga, gdy ze wsparciem przyszedł jej Virgo. Kapłan, choć kulawy to nie miał problemu, żeby trafić w ruchliwego pchlarza. Coś jego buzdyganem był tak mocny, że dało się słyszeć trzask pękających żeber w uderzonym boku worga.

Venora dzięki pomocy kapłana uwolniła rękę z paszczy bestii. Spojrzała jeszcze w kierunku swojego brata, chcąc na szybko sprawdzić jak on sobie radzi.
- Barung jest w jaskini - wydyszała do helmity, gdy zamachnęła się prawą ręką, chcąc ranić worga.
 
__________________
"Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"

Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn
Mag jest offline  
Stary 25-01-2017, 12:35   #113
 
Nefarius's Avatar
 
Reputacja: 1 Nefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputację
Potyczka z worgiem nie należała do łatwych i gdyby Venora sięgnęła do pamięci, po jakieś lekcje szermierki, które mogłyby ułatwić takie zadanie nic przydatnego nie przypomniałaby sobie. Soczysty cios buzdyganu Virgo wcale nie odwrócił uwagi czworonoga od rycerki i bestia po raz kolejny rzuciła się na dowódczynię oddziału. Venora jednak w porę oprzytomniała i już miała skontrować natarcie stwora cięciem od dołu, lecz i bestia widząc ten ruch zatrzymała się w odpowiedniej odległości, a rycerka przecięła ze świstem tylko powietrze.
To dało wolną drogę kulejącemu Helmicie, który raz jeszcze natarł na czworonoga wymierzając mu zamaszysty cios w udo tylnej łapy. Worg zapiszczał z bólu i aż się wzdrygnął, w końcu zmieniając swój cel ataku. Virgo miał poważną minę, wiedział co go czeka, ale był spokojny gdyż miał obok siebie swoją dowódczynię.
Worg niespodziewanie rzucił się całą masą ciała na mężczyznę, lecz upadł mu pod nogi jak długi, tuż przed kłapnięciem potężnych szczęk. Dopiero po krótkiej chwili dotarło do nich, że stwora dobiła strzała, wystająca po części z gardzieli worga. Kirk puścił oczko Venorze, w między czasie łapiąc za kolejną strzałę.

-Venoro! Herszt goblinów wszedł do jaskini! Musisz go zabić nim ucieknie!- krzyknął wskazując jamę i kotłujące się wokół gobliny. Dobra połowa zielonoskórej hołoty popadała, lecz ciągle było ich tyle by stwarzać zagrożenie, tym bardziej że stwory walczyły równie zajadle, co żołnierze, a po polu bitwy hasały jeszcze wspierające ich wysiłki worgi.
Venora spojrzała w kierunku leża goblinów, odprowadzając znikającego w półmroku Barunga. Ten goblin nie był głupi, to już wiedziała. Być może przewidując zbliżającą się klęskę postanowił czmychnąć po cichu, lub sięgnąć po kolejną tajną broń, jak to było chwilę temu z posłaniem do bitwy wygłodniałych worgów.
Venora miała kilka goblinów na drodze. Co prawda były one zajęte walką z jej podwładnymi, lecz przechodząc obok mogła przypadkiem zostać raniona. Kątem oka wejrzała jeszcze na swego brata, któremu pojedynek szedł najwidoczniej lepiej niż niedźwieżukowi. Bydlak ciężko dyszał a ostrze rycerza otworzyło kilka krwawiących ran na ciele stwora.
~Poradzi sobie...~ pomyślała Venora.

Słowa Virga były słuszne. Musiała zabić Barunga, lecz przedarcie się między przeciwnikami nie było łatwym zadaniem, no i dosłownie kilka metrów od wejścia do jaskini toczył się zajadły pojedynek trolla z wzgórzowym gigantem.
-Helmie! Obdarz mnie swoją łaską! Ześlij mi posiłki, by wspomogły nas w naszej słusznej misji!- modlił się głośno Virgo, rękami wykonując skomplikowane gesty. Nagle tuż przed Venorą zalśnił jaskrawy snop światła, w którego obrębie pojawił się niedźwiedź o czarnym futrze.
-Przegoń gobliny!- nakazał Virgo wskazując palcem, te z pokurczy które stały Venorze na drodze do jaskini.
Niedźwiedź zawył przeraźliwie, po czym stanął na tylnych łapach i wymachując zamaszyście przednimi rozgonił potencjalnych przeciwników skuteczniej niż cokolwiek innego. Venora wiedziała, że lepszej okazji nie będzie miała, więc poprawiła rękojeść miecza, uchwyt tarczy i ruszyła w stronę wejścia do jaskini.


Biegnąc na złamanie karku rycerka miała czas by przyjrzeć się walczącym gigantom. Trudno było sklasyfikować oręż gigantki, jednak jego skuteczność była niepodważalna. Ogromne bruzdy na ciele trolla były tego najlepszym dowodem, na szczęście wrodzone zdolności regeneracyjne trolli były w tym jedynym wypadku błogosławieństwem w oczach paladynki. Gigantka wzięła kolejny, potężny zamach znad głowy, lecz troll odskoczył w bok, posyłając przeciwniczce potężny podbródkowy, po czym korzystając z okazji złapał ją za żeliwny pancerz i wgryzł się w jej bark. Gigantka krzyknęła z bólu i po krótkiej chwili szamotaniny przewróciła się wraz z trollem na glebę wzbijając w powietrze ogromny tuman kurzu. Wszystko działo się na oczach Venory, a gdy giganci zaczęli szamotać się na ziemi, Venora przebiegła tuż obok nich widząc jeszcze kątem oka jak gigantce udaje się zdominować przeciwnika i przyszpilić go do ziemi. Służka Helma wbiegła do jaskini ignorując spływające ze skroni i czoła krople potu. Serce ciągle waliło jej jak oszalałe.

Jaskinię już znała. Pamiętała doskonale drogę prowadzącą do jamy, gdzie znajdowało się leże goblinów i tam też kierowała swe kroki. Smród zgnilizny, fekaliów i zielonoskórej hordy był nie do zniesienia, lecz Venora wiedziała, że przyjdzie jej walczyć o życie, dlatego też ignorowała niewygody otoczenia. Po kilku chwilach w końcu dotarła tam, gdzie znajdował się tron Barunga, a ściany zdobiły wielkie malowidła białej dłoni.
W jaskini płonęły dziesiątki ognisk, wokół których znajdowała się niezliczona masa skór i futer, gdzie pewnie gobliny spały i odpoczywały. Wszędzie znajdowały się kości – większe i mniejsze. Raz po raz Venora przekraczała prowizoryczne bębny, czy też totemy goblińskich bogów.
W końcu dostrzegła swego przeciwnika. Był znacznie wyższy z bliska od swych pobratymców. Być może sięgałby dorosłemu krasnoludowi do nosa. Swoją śmierdzącą kolczugę przyozdobił białym odciskiem dłoni. Goblin uśmiechał się złowrogo widząc zbliżającą się Venorę. Zielonoskóry przyłożył coś do ust, co jak się szybko okazało było fiolką, którą odkorkował zębami. Ciemną, gęstą zawartość pokurcz wylał sobie na klingę miecza, nie marnując nawet jednej kropli.

-Może i zwyciężyliście tę bitwę. Może twoi ludzie wrócą do domów, triumfując ten dzień... Ale wasz koniec jest bliski. Bliższy niż ci się wydaje ludzka suko...- rzekł poprawną, wspólną mową. Goblin uśmiechnął się ukazując szereg ostrych kiełków i rzucił się na Venorę z obłędem w oczach...
 
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny!
Nefarius jest offline  
Stary 26-01-2017, 02:19   #114
Mag
 
Mag's Avatar
 
Reputacja: 1 Mag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputację
Paladynka spojrzała w tył, skąd padł strzał, który dobił worga. Od razu uśmiechnęła się do Kirka. Każdy jednak wiedział, że nie był to czas ani miejsce na podziękowania. Wróciła wzrokiem na kapłana. Virgo najwyraźniej musiał nie dosłyszeć jej skoro wskazywał jej to o czym sama mu przed chwilą mówiła. Nie mogła się też nie zgodzić z jego słowami. Paladynka była nad wyraz świadoma, że ta bitwa nie skończy się póki tamten goblin nie wyzionie ducha. Jednak, żeby do niego się dostać wciąż na drodze stała jej cała masa jego popleczników.
Spojrzała na Arthona. Radził sobie lepiej od przeciwnika więc z lekkim sercem mogła zostawić go z nim samego. Venora już sadziła się by wrócić do wycinki zielonych pokurczy gdy usłyszała słowa modlitwy wymawiane przez helmitę.

Natychmiast odwróciła się w jego kierunku i aż się wzdrygnęła gdy świetlisty krąg ukazał się przy niej, a w jego wnętrzu pojawił się czarny niedźwiedź.
"Niebiańska bestia" przeszło jej od razu przez myśl.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=S1xzKtMqe_4[/media]

Virgo wydał komendę przywołanej istocie, a ta posłusznie ruszyła przed siebie by ją wypełnić. Rycerka nieco niepewnie postawiła kilka pierwszych kroków za tą istotą, lecz widząc jak bardzo niedźwiedź jest skuteczny w rozpędzaniu stojących mu na drodze goblinów, od razu ruchy paladynki nabrały pewności.

Teraz miała szansę powstrzymać to szaleństwo. Rzuciła się biegiem za przywołaną bestią przeskakując nad trupami goblinów i odpychając tarczą tych, którzy próbowali sięgnąć swoim orężem ku niej. Venora czuła jak przepełnia ją bitewna euforia, była tak blisko. Rzuciła jeszcze szybkie spojrzenie na walkę gigantów. Trudno było w tej konkretnej potyczce ocenić kto wygrywa. Niby Sporg był poraniony, lecz każde dziecko Faerunu wiedziało, że trolla nie jest łatwo zabić, a już szczególnie gdy nie miało się pod ręką czegoś kwasowego.
Nie mogła niestety poświęcić tej dwójce więcej myśli. W pełnym skupieniu zaczęła rozmyślać nad taktyką walki z Barungiem. Był on cwanym przeciwnikiem. W głowie pojawiła jej się myśl, czy może w jaskini zastawił na nią pułapkę. Venora pokręciła głową. Nie miała wyboru, musiała zaryzykować licząc, że znajomość leża goblinów przyda jej się w tej chwili.

Wpadła w półmrok jaskini i nieco zwalniając kroku, pokonując kolejne korytarze, przywoływała z pamięci drogę jaką trzeba było pokonać do jaskini w której Barung miał swój tron. Tam też liczyła znaleźć gobliniego króla. Smród panujący w tym miejscu był nieznośny, ale na tą chwilę Venora bardziej czuła własny pot i mdlący zapach krwi, którą usmarowaną miała zbroję. I po prawdzie wola by zakończyć walkę była w niej tak wielka, że wszelkie niedogodności na tą chwilę nie znajdowały jej uwagi.
Uważnie stawiając stopy, paladynka w końcu znalazła się w szukanym przez siebie goblinim legowisku. Zatrzymała się w wejściu do pomieszczenia i rozejrzała. Było dokładnie takie jak je zapamiętała. Tylko, że puste. Był też na ścianie tajemniczy malunek białej dłoni, który w migotającym świetle ognisk wyglądał naprawdę złowieszczo. Mocno zaciskając dłonie na swej tarczy i mieczu, Venora ruszyła w głąb tej pieczary. Przestępowała nad porozrzucanymi po podłożu przedmiotami, niektóre tylko zwyczajnie odkopywała na bok.

W końcu go dostrzegła. Zmarszczyła brwi i jej twarz przybrała zaciętego wyrazu. Teraz miało wydarzyć się decydujące starcie. Teraz dowie się czy jej umiejętności walki wręcz okażą się wystarczające by wyszła z tego żywa, by zakończyć tą kampanię zwycięstwem, które wciąż było tak bardzo niepewne. Paladynka czujnie przyglądała się przeciwnikowi. A nie był on byle kim. Gdy pierwszy raz go zobaczyła, to prawdopodobnie nie miałaby z nim szans w walce. Lecz teraz...
Miecz rycerka trzymała nisko, prawie za sobą. Piękną tarczę, teraz naznaczona była licznymi zadrapaniami, trzymała przed sobą, na wysokości piersi, jakby oczekując, że zaraz z jakiegoś zakamarka wyskoczą łucznicy Barunga.

Ten natomiast gotował się do walki z nią. Wyciągnął swoją broń i nasączył jej ostrze jakimś płynem.
"Trucizna" Venora zgrzytnęła zębami. Nie dziwiło ją to, bo honoru nie spodziewała się po tym przebiegłym psie. Rycerka przełknęła ślinę oceniając swoje szanse na nie oberwanie ostrzem przeciwnika. Zupełnie nie znała się na truciznach więc założyła najgorsze, że ta, którą miał goblin może natychmiast pozbawić ją przytomności.

Jakie miała szanse, że gdy zostanie zatruta, to któryś z jej żołnierzy tu dotrze na czas. Czy wogóle będzie wiedział, że potrzebuje antidota?
"Czas pokaże" pokrzepiła się w myślach, całkiem niepewna jak to wszystko się skończy.
To, że goblin sam przyznał, że ta bitwa była dla jego strony przegrana, wywołała na twarzy panny Oakenfold lekki uśmiech. Jednak kolejne słowa... Coraz bardziej uświadamiała sobie, że doskonale wie o czym zielony mówł. Czyżby jej sny naprawdę były przepowiednią czegoś co miało nadejść?

Paladynka zatrzymała się. Nie powiedziała mu nic. Był fanatykiem, więc nie było czasu strzępić języka. Z resztą sir Morimond wbijał jej do głowy, że nie jeden już paladyn życie stracił, bo naszło go na natchnione monologi w czasie kiedy nie było na to czasu. A Venora wolała nie sprawdzać prawdziwości jego stwierdzenia.
Stanęła przyjmując postawę bojową. Miecz wciąż trzymała nisko, nie chcąc zdradzić się z tym jak zamierzy wyprowadzić pierwszy atak.

I wtedy Barung ruszył pierwszy na nią. Widziała tą furię w jego spojrzeniu, biegł na nią w zupełnym amoku. Venora naszykowała się na odparcie jego ataku, gdy goblin robiąc potężny zamach...

...Upadł.

Przeciwnik Venory w całej swej brawurze nie zauważył małego drewnianego totemu pod nogami i biorąc zamach potknął się, przewracając paladynce pod nogi.

Venora Oakenfold, paladynka helma, rycerka trenująca od wielu lat trudną sztukę walki wręcz, szkolona by przewodzić innym, w TYM konkretnym momencie stała z wielkim zaskoczeniem malującym się na całej jej posturze. Zastygła w ruchu górowała nad goblinem z mieczem uniesionym nad głową i tarczą trzymaną na wysokości bioder. Zamrugała oczami, nie mogąc uwierzyć w to co właśnie się wydarzyło. Barung leżał u jej stóp, a upadł tak niefortunnie, że musiało go zamroczyć. WSZYSTKIEGO by się z podziewała, ale nie takiego zakończenia bitwy, która zganiała jej sen z powiek od tylu dni.
- Tymoro, Helmie, dziękuję wam za pomoc - szepnęła cicho i z powagą, notując sobie w głowie, że musi pamiętać by dać datek na kościół bogini szczęścia.

W końcu paladynka opamiętała się. Już miała zadać ostateczny cios, a mogła jednym cięciem ukrócić goblina o głowę, lecz... Skierowała ustrze płazem i w ten sposób uderzyła w głowę Barunga.
"Jeśli nie odgryzie sobie języka jak tamten, to może cokolwiek uda się wyciagnąć z niego, choćby w samym Suzail" stwierdziła odkopując poza ręki goblina jego zatrutą broń. Wyprostowała się, zawiesiła tarczę na plecach, a miecz do pochwy u pasa i pochyliła się nad nieprzytomnym przeciwnikiem.
Chwyciła go za włosy i profilaktycznie rąbnęła jego twarzą o ziemię, by mieć pewność, że nie zacznie jej się za chwilę wierzgać. Na szybko znalazła sznur i związała nim goblina, wykręcając mu ręce w tył tak, że każda próba oswobodzenia się będzie dla niego bolesna. Założyła mu też knebel na usta, by nie odgryzł sobie języka, gdyby odzyskał przytomność. Zdjęła mu z głowy koronę, biorąc ją do lewej dłoni. W prawą pochwyciła goblina i uniosła w górę.

Teraz zamierzała wyjść z jaskini zrobić scenę dla gawiedzi, rzucając przed gobliny ich pokonanego herszta i miażdżąc w dłoni jego koronę zakończyć walkę raz, a dobrze...
 
__________________
"Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"

Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn
Mag jest offline  
Stary 31-01-2017, 21:43   #115
 
Nefarius's Avatar
 
Reputacja: 1 Nefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputację

Goblińskie ścierwo ważyło tyle co dorastający młodzik. Venora stawiała swe kroki bardzo ostrożnie, pomijając większe przeszkody. Jedna z takich właśnie przeszkód sprawiła, że goblin znalazł się praktycznie bez walki w rękach rycerki. Kobieta miała prosty plan. Tym, którzy przetrwali bitwę ukazać ich pokonanego herszta i tym samym zmusić do kapitulacji. Venora wyobrażała sobie ostatki niedobitków zielonej hordy, która pada na kolana na widok spętanego zwierzchnika, oraz jego złamanej korony. Rzeczywistość okazała się być jednak nie tak kolorowa, jak tego pragnęła paladynka. Gdy już znajdowała się na ostatniej prostej do wyjścia z goblińskiego leża, gdy już widziała wyraźnie wyjście z jamy i gdy już była zaledwie kilka chwil od wprowadzenia swego planu w życie Venora usłyszała potężny harmider i przypomniała sobie o walczących tuż obok jamy gigantach. Tam bój najwyraźniej toczył się cały czas i puls w jej żyłach znów przyspieszył.

Venora przyspieszyła kroku i już miała i już miała wychylić się na zewnątrz by rzucić okiem na całą sytuację, gdy niespodziewanie tuż przed samym wejściem do pieczary runął trupem troll
~A więc to jeszcze nie koniec...~ pomyślała zatrwożona znów wyobrażając sobie potyczkę z gigantką. Rycerka prędko sprawdziła czy więzy na linach goblina są dość silne i pokurcz nie będzie w stanie się uwolnić i uciec, po czym cisnęła zielonoskórym w kąt, pod śliską ścianę jamy, po raz kolejny dobyła swego miecza i przyspieszyła kroku.
Pierwsze co ujrzała to pokiereszowane ciało trolla. Nie było jednak spalone, ani poparzone kwasem a to oznaczało, że Sporg jeszcze do nich wróci, gdy jego ciało się uleczy. Kolejną rzeczą, którą ujrzała była gigantka, która chwiejnym krokiem, również obficie zakrwawiona spokojnym krokiem zmierza z zbocza w kierunku poobijanego oddziału piechurów.

Ostatnią rzeczą, która ukazała się Venorze to jej kompani. Poranieni, otoczeni chmarą zielonych trupów, oraz stojący w połowie drogi, między żołnierzami a gigantem Arthon. Purpurowy Smok dostrzegł swoją siostrę i choć pewnikiem bardzo tego nie chciał, głośno do niej zawołał
-Venoro! Musimy ją zająć walką! Póki troll nie odzyska przytomności! Za Cormyr!- krzyknął, uniósł swój miecz do pozycji bojowej i ruszył w stronę ogromnego przeciwnika. Venora widząc tę heroiczną szarżę brata poczuła jak jej adrenalina znów zaczyna buzować w krwi, serce bije jeszcze szybciej, a dłonie same zaciskają się na rękojeści miecza. Za Arthonem ruszyło kilku zbrojnych, Frank, oraz Virgo, lecz rycerz miał kilka sekund przewagi nad kompanami, podobnie jak Venora.
Gigantka krwawiła z pod żeliwnego hełmu, miała odrapane udo, oraz głębokie bruzdy w boku, a teraz ostatkiem sił przyszło jej mierzyć się z dwójką ludzi, przynajmniej w pierwszej chwili.

Pierwszy natarł Arthon. Rycerz niesiony słusznym gniewem zaszarżował i uderzył boleśnie swym dwuręczym mieczem w łydkę gigantki. To miejsce ogromna wojowniczka miała doskonale strzeżone przez stalowe nagolenniki, lecz Arthon najwyraźniej zdołał dostrzec jakiś słaby punkt w pancerzu wielkoludki i ranił ją boleśnie.
-Agrrrraaauuuu!- zawyła żałośnie, po czym przyklękła na jedno kolano, łapiąc się lewą ręką za zranioną nogę. Venora nie mogła mieć lepszej okazji. Wróg był zmęczony, zdekoncentrowany i do tego klęczał, dając najlepszą z możliwych okazji do ataku. Venora poprawiła uchwyt miecza w dłoni i podbiegła mając przed sobą odwróconą plecami oponentkę. Gigantka odsłaniała swój bok i rycerka właśnie to miejsca uznała za najlepsze do ataku. Rycerka podbiegła i wbiła ostrze z całych sił, a to jakby wpychane przez samego Helma wbiło się bardzo głęboko, między żebra.

Ogromna wojowniczka spojrzała kątem oka na Venorę i mimo doskwierającego bólu zdołała jeszcze uderzyć rycerkę zamkniętą pięścią z wielką siłą. Służka Helma zasłoniła się tarczą, lecz na nic to się zdało, gdyż druzgocący cios wielkoluda niemal zwalił Venorę z nóg, pozbawiając na chwilę tchu w piersi i uświadamiając ją w jak wielu różnych miejscach na raz można czuć ból.
Gigantka podniosła się, z trudem utrzymując równowagę. Ostatni raz spojrzała z ukosa na Venorę i już złapała swój dwuręczny topór, który, dobrze wycelowany, bez problemu mógłby przepołowić Venorę na dwa krwawe kawałki. Helm jednak czuwał nad swoją służką i z pomocą przyszedł Kirk. Jego strzała wbiła się w szyję gigantki, na chwilę odrywając jej uwagę od rycerki. Venora jak przez mgłę obserwowała to co się przed nią działo. Piszczało jej w uszach, ból promieniował z rąk i żeber, aż sobie przypomniała potyczkę z smoczydłem.

Wtem dostrzegła Arthona, który wyłonił się zza pleców gigantki i wbił swój dwuręczny miecz w jej odsłonięty brzuch. Ogromna wojowniczka wypuściła z rąk toporzysko i zachwiała się na nogach, posłała Purpurowemu Smokowi gniewne spojrzenie, lecz na nic więcej nie było jej stać, gdyż sekundę później runęła trupem na plecy, dogorywając na oczach żołnierzy.
-Niech żyją bohaterowie!- krzyknął niespodziewanie któryś z żołnierzy.
-Chwała gigantobójcy!- zawtórował mu kolejny.
-Cześć i chwała lady Venorze!- dodał jeszcze inny. Venora poczuła jak na twarzy promienieje jej szeroki uśmiech. Kobieta usiadła bez sił na ziemi obserwując mętnym wzrokiem pobojowisko. Arthon w momencie znalazł się obok niej łapiąc ją za rękę i szyję. Przez chwilę przyglądał się siostrze z poważną miną, lecz w końcu i on zaczął się uśmiechać.
-Udało się... Udało się siostrzyczko...- rzekł, stukając swoim hełmem o hełm Venory, gdy próbował ją przytulić.
 
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny!
Nefarius jest offline  
Stary 02-02-2017, 00:48   #116
Mag
 
Mag's Avatar
 
Reputacja: 1 Mag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputację
Rozległy się krzyki uradowanych zwycięstwem żołnierzy. Zmęczeni i często ranni mężczyźni cieszyli się z pokonania wroga. Ale Venora sama przecież też cieszyła się jak dziecko na kosz cukierków. Jeszcze nie w pełni do niej docierało to, że to naprawdę już był koniec walki. Rozglądała się w oszołomieniu po pobojowisku nie mogąc się na niczym dłużej skupić.

~ Udało się... ~ zaczęło się kołatać po głowie mocno "wstrząśniętej" paladynki. Była pod wrażeniem tego co tu wszyscy osiągnęli. Nigdy wcześniej nie myślała, że będzie aż tak zafascynowana umiejętnościami bojowymi Arthona i tym jaką walecznością się cechował. Była dumna z niego i szczęśliwa, że zechciał jej towarzyszyć. Ale nie tylko on się tu spisał. Kirk i jego umiejętność kierowania swoich strzał dokładnie tam, gdzie były potrzebne, sprawiło, że czuła do niego osobistą wdzięczność, że ratowanie jej z tych sytuacji.

Nogi ugięły się pod nią i usiadła tam gdzie stała. Tarczę położyła obok siebie. Dopiero teraz poczuła jak bardzo jest zmęczona walką. Arthon doskoczył do niej przyglądając jej z powagą by zaraz roześmiać się z radością.
Jego słowa zagrały w tym samym rytmie co jej myśli. Wyściskał ją z tej radości, czego z powodu pancerza, Venora nie szczególnie odczuła.

Ale wtem do jej myśli zawitał temat, który zostawiła w jaskini. Pokonany herszt gobliniej armii. Barung. Nagły lęk że mógł się wyswobodzić i uciec pojawił się w głowie paladynki, prawie całkiem przysłaniając jej radość ze zwycięstwa.

- Arthon... Art! - Venora złapała brata za rękę i próbowała się podnieść. - Musimy iść do jaskini. Tam zostawiłam związanego herszta. Jest nieprzytomny. Albo martwy. Nie wiem czy za mocno mu nie przywaliłam... - rycerka zaczęła rozglądać się po ziemi za swoim mieczem po tym jak zaczęło być jej źle z pustą prawą ręką. Dopiero po chwili zorientowała się, że miecz został w boku gigantki. - Chodźmy - nalegała.
Kilka chwil później, obok Venory i Arthona znaleźli się Frank, oraz Virgo. Stary Ilmateryta pochylił się nad rycerką
-Trzeba ci leczenia?- spytał opiekuńczo.
-Przyprowadź naszego więźnia- Purpurowy Smok zwrócił się do Virgo, na co Helmita, tylko przytaknął i ruszył w kierunku jaskini.
- Nie wiem - odparła mu szczerze Venora, która zaniechała próby wstania po tym jak brat posłał po jeńca Virgo. Zaraz rękoma sięgnęła do głowy i zdjęła z siebie hełm. W końcu odetchnęła pełną piersią. A to zabolało. Aż się rozkaszlała. Cios, którym oberwała od gigantki był bardzo mocny i pewnie jakiś czas będzie jeszcze to odczuwać.

Venora rzuciła okiem na pole bitwy. Część żołnierzy usiadła na polanie, kilku zajęło się opatrywaniem rannych, a kilku przechadzało się między goblińskim ścierwem szukając wojennych łupów.
-Powie mi panienka…- rzucił zza pleców Venory Helmita -jak to się stało, że ten gnojek nie ma nawet zadrapania? Poddał się bez walki?- dopytywał.
- Można by tak powiedzieć - odparła mu rycerka, uśmiechając się mimowolnie na wspomnienie tego "pojedynku". - Ale chyba lepiej uznać, że Tymora dziś wyjątkowo przychylnie na mnie spoglądała - dodała z rozbawieniem. Westchnęła, tym razem ostrożniej biorąc oddech. - Trzeba przeszukać teren. Ale ostrożnie. Nie wiadomo czy… - Venora oparła się rękami na ziemi. - Czy przypadkiem nie zostawili pułapek.
-Mój przyjaciel zajmie się oczyszczeniem tego terenu…- Frank wskazał gestem ręki druida, który przybył im z pomocą
-Nazywają go Leśnym Duchem- dodał półszeptem. Venora spojrzała w stronę starca, a ten stał w miejscu, patrząc się bez mrugnięcia okiem w truchło gigantki.
- Frank, nawet nie wiesz jak jestem bardzo tobie wdzięczna za pomoc - opowiedziała mu rycerka. - Gdybyś nie sprowadził ich to nie skończyłoby się to dobrze. Tylko skąd ten gigant się tu wziął. Zwiadowcy mówili, że odszedł. A tu widać, że była przygotowana do walki z nami - panna Oakenfold pokręciła głową, zmartwiła się na tą myśl. Tym razem sama spróbowała się podnieść. Chciała osobiście podziękować druidowi za przybycie.
-Może ten tu o…- Virgo potrząsnął lekko nieprzytomnym pokurczem -nam coś na ten temat powie. Myślę, że wie więcej niż może nam się wydawać.- rzekł do idącej w stronę druida Venory.


Brodaty mężczyzna stał niewzruszony aż do momentu, jak rycerka nie stanęła dwa metry od niego -Więc to na ciebie spadną laury tego zwycięstwa?- spytał robiąc minę niczym, wielka, mądra sowa.
- Zobaczymy - odparła mu paladynka wzruszając ramionami, co niestety nie było widoczne z uwagi na pancerz. Skłoniła zaraz głową, okazując szacunek opiekunowi lasu. - Chciałam podziękować za pomoc. Przede wszystkim za wyciągnięcie Sporga z tamtej jamy - dodała spoglądając druidowi w twarz.
-Nie zrobiłem tego dla ciebie czy kogokolwiek z boskimi emblematami na pancerzu. Zrobiłem to dla tej nieszczęsnej istoty. Nikt nie rodzi się zły. Niektórzy przekonują się o tym wcześnie, a inni potrzebują pobłądzić najsamprzód, by później zmądrzeć.- mężczyzna spojrzał na trolla, którego rany były już coraz mniejsze.
-Gdy Sporg się zbudzi odejdziemy… Jeśli pozwolisz pani…- pokłonił się teatralnie.

Venora skinęła głową.
- Proszę mu podziękować w moim imieniu - powiedziała spoglądając na trolla. - Niech los wam sprzyja - dodała używając bardzo uniwersalnego pożegnania.
Mężczyzna pierwszy raz spojrzał na Venorę, po czym ruszył powolnym krokiem w kierunku Sporga, podpierając się na swoim bardzo prosto wyglądającym na pozór kosturze, czy raczej gałęzi.
-To był silny oddział, nie przypadkowa banda.- omiótł wzrokiem jar usłany goblińskimi trupami -Twoi dowódcy powinni o tym wiedzieć- pouczył ją -Myślę, że powinna się tym również zainteresować korona- dodał na koniec.
- Zrobię co będzie w mojej mocy - zapewniła rycerka, która już miała robić krok by wrócić do swoich gdy coś jej się wspomniało. - Dzień drogi od wioski Grumgish, w lesie, napotkaliśmy niewysoką wieżę, otoczoną przeklętą ziemią. Czy wiadome jest ci, by więcej takich miejsc znajdowało się w okolicy? - zapytała.
-Znam te okolice…- rzekł posępnie -To niebezpieczny rewir, za sprawą magii teleportu z innego wymiaru. Bardzo potężnej magii…- spojrzał z ukosa na Venorę -To coś znacznie silniejszego niż goblin i jego horda… Myślę, że nawet biorąc pod uwagę giganta.- przestrzegł rycerkę -Jeśli zechcesz sprawdzać tamto miejsce… Nie daj się zabić. Nawet moje zaklęte bestie lękają się tam zbliżać. Niebawem odbędzie się leśne spotkanie mych przyjaciół z klasztoru, który reprezentuję. Poruszę temat tego miejsca, być może zdecydujemy podjąć jakieś kroki. Ale nic nie mogę obiecać. Naszym obowiązkiem jest dbanie o równowagę w naturze. Niestety ale ludzkie życie zawsze było wliczone w koszta tej równowagi.- przemówił.

Na twarzy paladynki pojawiła się najpierw powaga, by zaraz przerodziła się w niezadowolenie po słowach druida. Był to kolejny dowód by jednak uznać jej koszmar, za coś więcej niż tylko zły sen.
- Rozumiem. To bardzo pomocne co mi powiedziałeś. Wspomnę o tym moim przełożonym - odparła mu Venora. - Gdy tylko upewnimy się, że niebezpieczeństwo grożące naszym wieśniakom jest zażegnane to wrócimy do stolicy i podejmę odpowiednie kroki.
Rozmowę przerwał Sporg, który akurat podniósł się do pozycji siedzącej, gładząc się swoją masywną łapą po głowie. Widząc Leśnego Ducha troll uśmiechnął się szeroko.
-Świetnie się spisałeś mój przyjacielu.- druid pochwalił Sporga, poklepując go po boku.

Venorę zaskoczyło zbudzenie się olbrzyma. Uznała, że teraz był najlepszy czas by odejść, kiedy troll uwagę miał skupioną na druidzie. Tak więc, z nietęgą miną z powodu dowiedzenia się o tym dziwnym portalu, wróciła do brata oraz kapłanów.

- Gdy tylko skończymy opatrywać rannych to zaczniemy się stąd zbierać - oznajmiła stając przed nimi. - Jakie ponieśliśmy straty? - zapytała, robiąc poważną minę.
-Ośmioro rannych. Jeden chyba straci nogę. Jeden walczy z trucizną. Myślę że nie dożyje świtu, choć zrobię co w mojej mocy- mówił Virgo -Troje zabitych.- dodał na koniec odwracając głowę celowo, by nie oglądać reakcji Venory.
Ta zacisnęła pięści słysząc ten raport. Chwilę nad tym rozmyślała. Martwym nie byli w stanie pomóc więc w pierwszej kolejności należało zająć się tymi, którzy mieli jeszcze szansę przeżyć.
- Frank, czy druid jest w stanie zneutralizować truciznę? - zapytała go, spoglądając na niego z nadzieją. Nim jednak ten mógł odpowiedzieć, ona już zajęła się kolejnym tematem. - Virgo, czy moja paladyńska magia lecząca jest w stanie pomóc temu co oberwał w nogę?
-Niewykluczone. Każda magia lecznicza powinna być skuteczna- odrzekł Virgo.
-Mogę zneutralizować truciznę, lecz musiałby trafić do mojej chaty.- dodał od siebie druid.
- Tak zrobimy - skinęła głową Venora. - Otrutego należy przenieść, wyznaczcie ochotników - i spojrzała na druida, który się przy nich pojawił, w jej spojrzeniu wyraźna była wdzięczność. - Ja spróbuję pomóc przy pozostałych rannych - gdy to powiedziała, zdjęła rękawice z dłoni. - Virgo, prowadź do tego rannego.
-Sporg go zabierze- oznajmił -Żadne z was się nie dowie gdzie mieszkam wzruszył ramionami -Jutro o świcie wasz przyjaciel będzie tutaj na was czekał. O ile trucizna nie dostała się za blisko serca…- dodał idąc za Venorą do żołnierza. Leśny Duch skinął na Sporga, a ten pozbierał się i ruszył dudniąc z każdym krokiem w kierunku rannego.

Paladynka nie wyglądała na przekonaną co do tego, jak jej żołnierz może odebrać trollową chęć pomocy.
- Dobrze, ale ja mu najpierw wyjaśnię co się dzieje, żeby się nie denerwował niepotrzebnie - stwierdziła panna Oakenfold obawiając się, że ranny może popaść w panikę czy też od razu dostać zawału gdy zobaczy poranionego Sporga, chcącego go podnieść.
 
__________________
"Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"

Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn
Mag jest offline  
Stary 06-02-2017, 13:21   #117
 
Nefarius's Avatar
 
Reputacja: 1 Nefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputację
Rzeczony człek siedział na ubitej ziemi, przy skraju jaru z otaczającym go lasem. Był spokojny, gdy Venora i Leśny Duch skierowali w jego stronę kroki, lecz gdy masywny troll ruszył za nimi pobladł jeszcze bardziej.
-Ja… Ale…- wybełkotał, lecz szybko odchrząknął starając się trzymać fason aż do samego końca -Ekhem…-
-Spokojnie synu. Pójdziesz z nami. Zajmę się twymi ranami.- rzekł starzec, pochylając się nad młodym żołnierzem, by podnieść jego opatrunki i sprawdzić ranę.
Venora przyklękła przy rannym, kładąc dłoń na jego ramieniu.
-Broń, którą zostałeś zraniony była zatruta trucizną. Druid zaoferował pomoc, może uratować ci życie. Ale musi zabrać cię do swojej chaty by cię uleczyć - wyjaśniła mu paladynka. - Ten troll to Sporg. Nasz przyjaciel. Zaniesie cię tam. Wszystko będzie dobrze - dodała na koniec dla pokrzepienia.
-Rozkaz- odrzekł mężczyzna patrząc Venorze głęboko w oczy. Rycerka powstała i zrobiła miejsce, by troll mógł bez problemu podejść. Stwór złapał delikatnie w ręce żołnierza i ruszył za druidem na północ, znikając niedługo później w leśnej gęstwinie.
-Wracamy do wioski?- spytał Kirk.

Panna Oakenfold jeszcze chwilę przyglądała się w miejsce gdzie między drzewami zniknął druid, troll i jej podwładny. W końcu spojrzała na łucznika.
- Jak tylko stan najciężej rannych na to nam pozwoli - odparła i spojrzała na kapłana Helma, by ten wskazał jej tego nieszczęśnika, któremu groziła utrata kończyny.
Virgo zrozumiał bez słów przełożoną i od razu wskazał gestem ręki mężczyznę, leżącego plackiem kilka metrów dalej, na trawie.
-Dwoje ludzi już zajęło się budową prowizorycznych noszy. Zabierzemy go do wioski. Tam będzie miał najlepszą opiekę-
-Zajmę się nim. Widziałem gorsze rany, a ludzie stawali na nogi- rzekł pocieszająco Frank.
Venora nie odstąpiła jednak.
- Zbyt wielu rannych mamy by pozwolić sobie na nie wykorzystanie umiejętności każdego kto jakkolwiek potrafi uleczać - powiedziała i kątem oka spojrzała na Arthona. Z leżącego przy rannym bukłaka rycerka polała sobie dłonie wodą, by zmyć z nich trudy walki. Swojej własnej, paladyńskiej magii leczącej, jak dotąd używała tylko na sobie co zresztą wyszło jej całkiem dobrze. Teraz postanowiła niejako wykorzystać tą okazję by wypróbować tego na drugiej osobie.
Panna Oakenfold przyklękła przy żołnierzu i delikatnie, na tyle na ile była w stanie to zrobić nieco odrętwiałymi po walce rękoma, przyłożyła dłonie na brzegach rany poharatanej nogi mężczyzny.

Dłonie rycerki zalśniły bladą poświatą, która w krótkiej chwili spłynęła na udo żołnierza. Mężczyzna poczuł wyraźną ulgę, wypuszczając przy tym całe powietrze z płuc. Człek przełknął ślinę i podniósł się do pozycji siedzącej, po czym dotknął dłonią obolałej nogi.
-Niechaj bogowie cię błogosławią pani…- rzekł wyraźnie wdzięczny, mając świadomość, że dowódczyni prawdopodobnie uratowała go przed kalectwem.
-Kirk!- zawołał Arthon -Zbierz kilku ludzi i udajcie się do jaskini. Przeszukajcie wszystko dokładnie-
-Rozkaz- odrzekł łucznik, po czym odwrócił się na pięcie i zgodnie z poleceniem zabrał kilku najmniej zmęczonych mężów ze sobą do gobliniej jamy.
-Wy dwoje!- Arthon znów wskazał dwójkę mężczyzn -Pilnujcie to ścierwo jak oka w głowie- spojrzał na nieprzytomnego goblina -Chodź. Sprawdzimy, co tamto ścierwo miało przy sobie…- skinął głową na wejście do jamy, gdzie leżała gigantka.
Venora poklepała delikatnie nogę żołnierza -i uśmiechnęła do niego ciepło. Spojrzała następnie na brata.
- Dobrze - skinęła mu głową i wyprostowała się. Razem ruszyli do truchła, a rycerka jeszcze po drodze zgarnęła swoją tarczę. W pierwszej kolejności chciała wydobyć swój miecz z trzewi gigantki.

Nie było łatwo. Być może tak zachowywało się ciało po śmierci, Venora nigdy nie zagłębiała tajników anatomii humanoidów. Paladynka zaparła się nogą o bok gigantki, chwyciła rękojeść oburącz i szarpnęła kilka razy nim ostrze wysunęło się (najpierw o centymetr, potem po trochu więcej i więcej). Arthon wspiął się po ramieniu i barku na pierś pokonanej gigantki by zajrzeć jej pod pazuchę. W tym czasie Venora zajęła się paskiem przewieszonym przez biodra oponentki. Dwie sakwy z dobrej jakości płótna były ciężkie i sękate. Pierwsza - mniejsza przepełniona była brzęczącymi monetami. Była ciężka, to też Venora złapała ją oburącz (tuż po tym jak schowała do pochwy miecz). Służka Helma odłożyła zdobycz na bok i otworzyła drugą sakwę, z której od razu buchnęło paskudnym smrodem zgnilizny. Venora przysłoniła nos i usta ramieniem by nie zwymiotować, gdy ujrzała kilka garści odciętych uszu. Ludzkie, elfie, niziołcze. Było ich może nawet i trzy tuziny.
-Nie ma żadnych rozkazów, listów. Nic. Ty coś znalazłaś?- spytał, po czym zeskoczył z torsu gigantki.

Panna Oakenfold zakrywając dłonią nos wskazała wolną rękę na cuchnące znalezisko.
- Mam monety i to - nawet nie trzeba było pokazywać na uszy, bo ta kolekcja przykuwała uwagę bardziej niż ciężki worek z pieniędzmi. - Możliwe że to złoto z obrabowanych wiosek. Ten cały Barung okradł przecież Grumgish, Frank go nakrył na tym. No i goblin go wtedy porwał do jamy. Tak zaczęła się ta cała historia - Venora wyciągnęła miecz i nim zaczęła przerzucać kolekcję uszu, w poszukiwaniu czegoś charakterystycznego, jak na przykład kolczyka.
- Nie sądzę, żeby potrafił czytać - stwierdziła paladynka kręcąc głową - a to by tłumaczyło brak pisemnych rozkazów. Raczej wszystko słownie sobie przekazywali - spojrzała jeszcze na złoto. - Trzeba będzie je przekazać dla wieśniaków, przyda im się po tym wszystkim co tu się działo.
Arthon wysłuchał tyrady swej siostry, po czym skinął jej głową zgadzając się co do sposobu zużytkowania wojennego łupu -Niech tak będzie- odrzekł. w tej samej chwili z jaskini wyłonił się Kirk i towarzyszący mu piechurzy. Łucznik niósł długi miecz, zawinięty w szmaty, tak że wystawała z nich tylko rękojeść. Pozostali idący za nim mężczyźni nieśli garść mieszków (pewnikiem pełne monet), mały kuferek, oraz lśniącą koszulkę kolczą.
-Nie znaleźliśmy nic po za tymi rzeczami. Reszta to śmieci, kości i cholera wie co jeszcze…- skomentował wręczając Venorze miecz Barunga. Była to ciężka i piękna klinga, której rękojeść zdobiły złote zdobienia. Miecz był ciężki, lecz rękojeść idealnie pasowała do jej dłoni.

Rycerka zamachnęła się kilka razy mieczem by sprawdzić go w ruchu. Mimo jego ciężaru była całkiem przekonana by przy najbliższej okazji go wykorzystać. Jedynie rozsądek kazał jej poczekać z tym, do czasu aż upewni się, że broń nie jest na przykład opętana.
- Wrócimy do wioski to podliczymy znaleziska - stwierdziła spoglądając na to nieśli mężczyźni. Venora spojrzała na brata. - Czekamy już tylko aż Virgo i Frank zameldują, że możemy ruszyć z rannymi. A jutro wrócimy tu po tego, którego zabrał druid. Lecz na dziś wszystkim przyda się porządny odpoczynek.

~***~

Gdy oddział przybył do Grumgish, wieśniacy podejrzewali jak potoczyła się bitwa. Żołnierze byli uśmiechnięci, zadowoleni, podekscytowani. Żaden z nich nie lamentował nad zabitymi kompanami, co koniec końców nie było wcale takie złe, wszak zginęli chwalebnie walcząc w słusznej sprawie. Zgraja dzieciaków dostrzegła piechurów, gdy ci wyłonili się z lasu i od razu poinformowali dorosłych, a ci w mgnieniu oka przygotowali ciepłe powitanie swym bohaterom i wyzwolicielom.
Mężczyźni, których Venora wyznaczyła do strzeżenia osady wartko powynosili stoły z wszystkich chat na plac przed karczmę. Najwyraźniej planowano huczną zabawę na cześć Venory i jej popleczników. Wieśniaczki prędko zajęły się rannymi, a tych najciężej poobijanych zabrano do gospody, gdzie swoją izbę miał Frank. Tam też miał zamiar zająć się opatrywaniem.

-Biegnijcie do wszystkich okolicznych osad...- rzekł z powagą najszerszy w barach mieszkaniec Grumgish, pochylając się nad grupką dzieciaków -Niech kobiety przyniosą dzbany z winem, a mężczyźni zabiorą chleb i mięsiwo. Powiedzcie, że nasi wybawiciele zwyciężyli i jesteśmy już bezpieczni! No już, już! Prędko!- ponaglił ich z uśmiechem na ustach. Dzieciaki rozbiegły się na wschód, zachód i północ.
-Moja pani...- mężczyzna pokłonił się w pół przed obliczem rycerki i towarzyszącego jej brata -Lordzie... Żadne słowa nie oddadzą tego, jak jesteśmy wam wdzięczni. Gdybyś nie zainterweniowała pani, kto wie jak ten dzień by się dla nas skończył. Wiedzcie, że jesteście w domu i każdy z naszej małej społeczności przyjmie was jak brata... czy siostrę- wyprostował się -Odpocznijcie. Moja żona grzeje wodę byście mogli wziąć kąpiel. Dzisiaj wieczór będziem hucznie świętować!- dodał z radością, następnie pokłonił się i odszedł zostawiając Venorę i jej kompanów w spokoju.

Rycerka wkroczyła do gospody dziarskim krokiem. Mimo strat, które ponieśli czuła jak rozpiera ją duma. To była wielka bitwa, a ona podołała zadaniu.
Tuż za nią wkroczył Arthon, oraz Virgo trzymający spętanego goblina. Widząc to, gospodarz wybiegł zza szynkwasu i pokłonił się przed rycerzami -Na bogów... A cóż to?- spytał, nie mogąc oderwać wzroku od goblina.
-To nasz specjalny gość. Trzeba go gdzieś zamknąć do czasu aż nie ruszymy do stolicy. Liczę, że znajdziesz gospodarzu jakieś odpowiednie miejsce...- odrzekł mu Arthon chłodnym tonem. Człek podrapał się po łysej czaszce i po chwili przytaknął nerwowo głową -Tak mój panie. Mam w piwniczce skrytkę na narzędzia. Mała, ale chyba nasz "gość specjalny", nie będzie narzekać...-
-Tylko by spróbował- Arthon zmierzył spojrzeniem jeńca.
-Biorę się do roboty- syknął gospodarz.
-Virgo, wyznacz wartowników. Niech pilnują tej skrytki jak oka w głowe. Odpocznij chwilę i pomóż Ilmaterycie z rannymi- polecił.
-Rozkaz- odrzekł kapłan, przekazując goblina Kirkowi. Łucznik odsunął się kilka kroków w bok, robiąc miejsce żołnierzom którzy nieśli łupy. Mężczyźni położyli wszystko na jednym ze stołów, następnie wyszli na zewnątrz.
-Trochę tego jest...- Arthon zdjął z głowy hełm i odłożył swój dwuręczniak na bok, po czym usiadł przy stole, próbując wzrokiem ogarnąć wszystko co udało się odebrać pokonanym.
 
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny!
Nefarius jest offline  
Stary 09-02-2017, 00:31   #118
Mag
 
Mag's Avatar
 
Reputacja: 1 Mag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputację
Gorąca kąpiel była tym czego paladynka pragnęła po trudach całej tej wyprawy. A odkryła to pragnienie w chwili gdy gospodarz wspomniał, że jego żona już im szykuje wodę na piecu. Venora wciąż była na euforii pobitewnej i nadal nie wierzyła, że to wszystko nie skończyło się źle. Pewne jednak było to, że gdyby nie wyszkolenie podkomendnych, wsparcie tutejszych ludzi oraz obecność doświadczonych wojowników jak Arthon i Virgo to świat nie wyglądałby teraz tak dobrze.

Panna Oakenfold stojąc u boku swojego brata, podobnie jak on, wzrokiem wodziła po łupach.
- Wiem ile tutejsi wieśniacy stracili w związku z kradzieżą Barunga - powiedziała i podobnie jak Purpurowy Smok, paladynka również odłożyła swój oręż. - Można by to przeliczyć przez liczbę tutejszych wiosek, wyznaczę Franka jako osobę odpowiedzialną za przekazanie funduszy… A i tak myślę, że nadal dużo z tego zabierzemy ze sobą - zasugerowała, chcąc by podział był sprawiedliwy. - I nie mam pojęcia skąd te gobliny miały tyle tego - pokręciła głową.

-To twoja wyprawa, ty dowodzisz i ty podejmujesz takie decyzje- odrzekł uśmiechając się ciepło -Podejmij taką by nie godziła w twoje sumienie, a będzie dla mnie słuszna- dodał.
-Jeszcze to…- odezwał się Kirk, wyciągając z kieszeni niespodziewanie złoty pierścień -Miał go ten niedźwieżuk, którego zabiłeś panie. Chciałem… jego lica nabrały purpurowego koloru -Chciałem go zabrać dla siebie- rzekł po czym niepewnie zbliżył się do stołu i położył na blacie ów pierścień, lecz Venora po krótkiej chwili obserwacji dostrzegła świetlne refleksy, z których słyną magiczne przedmioty. Venora spojrzała mimowolnie na swego brata, a ten odpowiedział tylko obojętnym spojrzeniem, rozkładając ręce na boki
-Mówiłem. Ty podejmujesz decyzje- Venora zrozumiała, że może ukarać Kirka po żołniersku, lub nawet oskarżyć o znieważenie dowódcy haniebnym czynem. Równie dobrze Venora mogła przyjąć przeprosiny i zapomnieć o całej sprawie. Arthon patrzył w bezruchu w obrazek na północnej ścianie izby biesiadnej.

Rycerka z poważną miną i w milczeniu wpatrywała się na twarz Kirka. W myślach rozpatrywała każdą z opcji. Jednak wiedziała, że robienie awantury z tego powodu po tak poważnej bitwie byłoby bardzo krzywdzące. Panna Oakenfold złapała się pod boki, bo skrzyżowanie rąk przed sobą, będąc w zbroi płytowej, nie było wygodne.
- Cieszy mnie, że darzysz nas na tyle dużym szacunkiem, że przyznałeś się do tego - odezwała się. - To też świadczy o zaufaniu jakie w stosunku do nas masz, a w walce jest to najważniejsze. Przekaż każdemu zbrojnemu, że jeśli teraz przyznają się do zawłaszczenia i oddadzą to, to nie spotka ich z tego powodu żadna kara. Jednakże jeśli tego nie zrobią teraz i wyjdzie to już po powrocie, to wtedy wszelkie konsekwencje będą wyciągnięte - powiedziała pouczającym tonem. - Możesz odejść - dodała ale zaraz się zreflektowała, że łucznik trzyma nieprzytomnego goblina. - Znaczy będziesz mógł odejść jak już zamkniemy tego pokurcza - poprawiła się prędko.

Venora uznając, że sprawa została załatwiona, podeszła do stołu z łupami. Oparła się o blat przyglądając skarbom.
- Tak, zrobimy z tym to co mówiłam - zadecydowała. - Ale nim zajmiemy się liczeniem to proponuję rozkuć się z tej całej stali - poklepała po swoim napierśniku.
Arthon skinął siostrze głową, po czym wstał od stołu, zabrał swój miecz i udał się do izby na piętrze. W tym czasie z piwnicy wyłonił się gospodarz zacierając ręce -Wszystko gotowe. Możecie wpuścić tam swojego jeńca- oznajmił. Kirk ruszył energicznym krokiem pewnie chcąc ze wstydu jak najszybciej zniknąć dowódczyni z oczu. Venorze przez chwilę zdawało się, jakoby łucznik chciał coś jeszcze powiedzieć, lecz najwyraźniej się powstrzymał i udał się do piwnicy, a za nim podążyła dwójka piechurów. Miała chwilę dla siebie, a i woda na kąpiel zdaje się była już gotowa.
Paladynka ostatni raz rzuciła okiem na stół i cicho westchnęła. Było tego naprawdę dużo i sporo czasu spędzą na liczeniu i wydzielaniu pieniędzy wedle tego co sama ustaliła.
"Ciężki jest żywot dowódcy" jęknęła sobie w duchu zdając sobie sprawę, że sama te kłody pod nogi sobie położyła. Ciężkim, zmęczonym krokiem, ruszyła do izby, którą zajmowała.

Tam, zaraz po zamknięciu za sobą drzwi, zaczęła siłować się ze swoim pancerzem. Zadanie to proste nie było i nie mało w międzyczasie zirytowało zmęczoną rycerkę. Powoli podłoga pokoju zaczęła zapełniać się elementami pancerza wykutego elfią ręką.
W końcu Venora bez sił usiadła na łóżku. Ale była przynajmniej wolna. Odetchnęła kilka razy, przeciągnęła się. I w końcu odnalazła jakieś skryte bardzo głęboko pokłady sił. Wizja kąpieli silnie ją motywowała.

Zmobilizowała się i wstała. Zabrała jeszcze swój plecach z ubraniem na zmianę i wyszła z pokoju.

~***~

Ciepła woda z mydlinami była niczym zbawienie dla jej spiętych mięśni. Venora miała głowę opartą o brzeg dużej drewnianej balii i zanurzona była po brodę. Tylko kolana wystawały jej nad powierzchnię. O ile w izbie była sama i nikt nie zakłócał jej tej chwili relaksu swoją obecnością, to jednak docierały tu odgłosy z zewnątrz. Słyszała rozmawiających żołnierzy, krzyki bawiących się dzieci, czy choćby głos gospodarza, który zarządzał jak ustawić stoły na ucztę.
Venora uśmiechnęła się szeroko sama do siebie. Zwycięstwo nie cieszyłoby jej tak bardzo gdyby nie okazja na przyglądanie się szczęściu ludzi, którym się pomogło. W świetle tych okoliczności przestała nawet na tą chwilę martwić się swoimi snami czy dziwnym zbiegom okoliczności z jakimi jej samej przyszło stawiać czoła.

Kąpielowe rozmyślania przerwało jej wejście wieśniaczki z pytaniem czy dolać ciepłej wody. Rycerka odmówiła i w końcu wzięła się za szorowanie ciała z brudu.

Odświeżona, ubrana w luźne szaty jakie zwykła nosić na codzień w Świątyni Helma, w końcu pojawiła się w izbie gdzie składowali łupy. Arthon już tam był, ale przymierzał się do liczenia jak do jeża. Widząc siostrę w końcu zasiadł przy stole i razem zabrali się do pracy. A było to naprawdę nudne i mozolne zajęcie.

Słońce zaczynało zachodzić gdy skończyli. Wszystko było skrupulatnie podzielone. To co mieli zabrać do stolicy wylądowało w skrzyni którą przynieśli z jaskini goblinów. Cała reszta leżała na blacie stołu. Arthon poszedł ustalać z gospodarzem gdzie można by umieścić pieniądze, a Venora kończyła dopisywać ostatnią nazwę do listy wiosek, które miały otrzymać zwrot zagrabionich dóbr.
Na placu przed budynkiem gwar robił się coraz głośniejszy. Co niektórzy żołnierze zaczynali swoje przyśpiewki. Panna Oakenfold uznała, że wykorzysta ostatnie chwile przed wieczerzą na doprowadzenie swojej zbroi do stanu zdatnego do trzymania jej pod dachem, w jednym pokoju gdzie i spać sama musiała. Wstała od stołu i wróciła do swojej tymczasowej izby.

Tak szczerze to najchętniej legła by się prosto do łóżka. Jednak nie wypadało by jej ludzie świętowali bez swojego dowódcy.
No i kto wie, może w końcu przejdzie jej niechęć do wina, którego nie tknęła od czasu swojego pasowania na paladyna.
 
__________________
"Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"

Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn
Mag jest offline  
Stary 11-02-2017, 13:09   #119
 
Nefarius's Avatar
 
Reputacja: 1 Nefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputacjęNefarius ma wspaniałą reputację
Zabawa była przednia. Wieśniacy z okolicznych osad przybyli dość tłumnie do Grumgish świętować oswobodzenie od goblińskiego zagrożenia. Każdy przyniósł coś od siebie, a to kilka bochenków chleba, a to wołowy udziec, a to gotowe do pieczenia kurczęta. Część przyniosła ze sobą wino, a część piwo. Kilka kobiet zabrało ze sobą nawet zupy w największych garncach, które miały do dyspozycji. Na środku polany, nieopodal gospody, w której nocowała Venora ustawiono stoły, oraz rozpalono potężne ognisko, które rozświetlało może nawet i jedną trzecią osady. Kilku zdolniejszych wieśniaków usiadło do instrumentów i jeszcze kiedy niebo nie pociemniało do końca zaczęła się zabawa. Żołnierze jedli, pili, śpiewali i tańczyli z wieśniaczkami. Nawet Arthon zdawał się świetnie bawić, choć Purpurowy Smok nie pozbył się ciężkiej zbroi, a jedynie dokładnie ją wyszorował i ponownie założył na siebie.
Gdy Venora ukazała się oczom lokalnej społeczności, wymieszanej z stołecznymi żołnierzami Virgo wstał od stołu i krzyknął na całe gardło -Zdrowie lady Venory! Zdrowie bohaterki!- a jego słowa wywołały jeszcze większą wrzawę i hałas. Z szerokim uśmiechem i lekkim zakłopotaniem Venora dosiadła się do uczty obok swego brata i kulejącego Helmity, przystępując do wspólnej zabawy.

29 dzień Czasu Kwiatów 1372 roku rachuby dolin. Wioska Grumgish.

Ostatnie śpiewy na cześć bohaterów ucichły wraz z nadejściem świtu. Dzień zapowiadał się pogodny i ciepły, a ostatni i najbardziej wytrwali powoli zmierzali chwiejnym krokiem do domów lub też gdziekolwiek gdzie dało się położyć. Tej nocy nie zmarnowała się ani odrobina mięsa, chleba, zupy czy też wina. Porozstawianych stołów nikt nie sprzątał, bo i na to przyjdzie czas w południe kiedy mieszkańcy Grumgish staną na nogi. Arthon udał się do swej izby w gospodzie niedługo po północy, za to Virgo wznosił toasty za zdrowie swej dowódczyni niemal do samego rana. Pod koniec zabawy co prawda już tylko bełkotał, a ostatecznie usnął na siedząco przy stoliku, na własnych rękach. Podobnie z resztą jak wielu innych, którzy nie zdążyli wrócić do domów, nim sen ich zmorzył.
Venora natomiast choć początkowo w planach miała w miarę prędko wykręcić się z udziału w biesiadzie, to prędko okazało się, że bawi się nie gorzej jak wtedy, gdy opijała z przyjaciółmi swoje pasowanie. Co prawda alkohol piła tylko symbolicznie i z grzeczności by nie urazić gospodarzy, ale dzięki temu, nawet pomimo, że jako jedna z ostatnich odeszła od stołu - tuż po nieudanej próbie namówienia Virgo by udał się na spoczynek - to już jako jedyna skierowała się ku swojej izbie prostym krokiem. Po dotarciu do łóżka padła na nie tak jak stała i od razu zasnęła.

~***~

Venora czuła dotyk dziadka na swoim barku. Mężczyzna raz po raz muskał ją palcami, bądź kładł dłoń na ramieniu, by dać poczucie bezpieczeństwa. Ścieżka, którą kroczyli nie wyglądała na przyjazną dla starca i małej dziewczynki. Mimo to młoda Oakenfoldówna nie czuła lęku. Tak jak nie czuła go całą drogę od początku, kiedy ruszyli na długi spacer z dziadkiem. Ufała mu. Był surowym i nie ukazującym zbyt wielu uczuć mężem, lecz miał w sobie jakiś dar, który przyciągał do niego ludzi.
Nagle, niespodziewanie delikatna mgła, którą dwoje wędrowców miało na wysokości kostek zniknęła, a Venora ujrzała w oddali, między drzewami stare, porośnięte mchem, kamienne budowle, które lata swej świetności dawno miały za sobą. Między skrawkami murów, na malutkiej polanie, stało ośmioro osobników, z zakrytymi pod kapturem głowami. Gdy Venora wraz z prowadzącym ją dziadkiem wyłonili się z leśnej gęstwiny, tajemnicze istoty odwróciły się w ich kierunku jak jeden mąż.
-Nie bój się kochana. To przyjaciele- rzekł do niej dziadek, choć ona nie mogła oderwać wzroku od tego, pięknego miejsca.


Słońce przebijało się między koronami drzew rozświetlając skrawki ów polany, oraz ciemne szaty co niektórych osobników. Venora podążała za dziadkiem w ich kierunku, a gdy zbliżyli się nieco bardziej osobnicy nie odsłaniając twarzy, odstąpili kilka kroków w tył przepuszczając starego rycerza i jego wnuczkę. W końcu Venora dostrzegła małe wzniesienie, na które prowadziło pięć kamiennych stopni. Było to coś w rodzaju podwalin dla baszty, której nigdy nie wybudowano. Na środku kamiennego okręgu o średnicy dziesięciu kroków stał samotny mężczyzna, którego Venora uznała w dziecięcej główce za prawdziwego giganta.
Faktycznie mężczyzna był dobrą głowę wyższy od jej dziadka. Miał pociągłą twarz i siwe włosy spięte w koński ogon, sięgające łopatek. Odziany był szaro blade szaty z bufoniastymi rękawami i -zdawałoby się- pojemnym kapturem.
-Witaj panie...- rzekł dziadek Venory, po czym pokłonił się tak nisko, jakby klękał przed samym królem Azounem III. Venora obserwowała osobnika jak zaczarowana, aż do momentu gdy ten nie odwrócił wzroku na nią i ich spojrzenia się skrzyżowały. Wtedy to Venora poczuła się dziwnie onieśmielona, lecz nie przestawała na niego patrzeć...

~***~

Gdy rycerka otworzyła oczy, jej karczemną izbę rozświetlały słoneczne promienie. Oznaczało to, że nie może być później jak południe. Na zewnątrz pod oknami gospody słychać było szczęk stalowych zbroi, jej żołnierzy, którzy pod czujnym okiem Arthona powoli gotowali się do wyruszenia z powrotem na wschód do stolicy.
Venora nie potrzebowała wiele czasu. Kobieta przyklękła by odmówić modlitwę i nagle zrobiło jej się ciepło w brzuchu.
-Na bogów!- warknęła gdy przypomniało jej się, że przecież o świcie miała odebrać swego człowieka z rąk Leśnego Ducha. Venora w kilku sekundach nałożyła buty i zbiegła na dół do biesiadnej izby po schodach, gdzie już na nią czekał Frank i ów żołnierz. Kobieta zdziwiła się bardzo widząc go w pełni sił, siedzącego przy kuflu piwa.
-Spokojnie...- rzekł Frank -Wiedziałem, że świetnie się bawisz. Zasługiwałaś na odpoczynek, więc udałem się tam w twoim zastępstwie...- wytłumaczył na prędce Ilmateryta.

Venora obdarzyła starszego kapłana ciepłym uśmiechem, który po chwili przeniosła na żołnierza -To była najdziwniejsza noc w moim życiu pani, lecz druid mnie uleczył. Czuję się wyśmienicie pani.- zbrojny zabrał głos. Wtem drzwi do gospody otworzyły się energicznie i ich oczom ukazał się Arthon, oraz wlokący się za nim Virgo, z ewidentnie obolałą głową.
-O! Nie śpisz! A właśnie miałem cię budzić- rzucił rycerz, dosiadając się do Franka i uleczonego żołnierza. Virgo tylko lekko się pokłonił przed Venorą i oparł plecami o ścianę, tuż przy drzwiach wejściowych.
-Żołnierze za kilka chwil będą gotowi do wymarszu. Frank zajmie się rozdawaniem odzyskanych łupów- stary kapłan podniósł rękę, jakby chciał potwierdzić swoją obecność -Zjedz coś i wyruszymy. Jeśli dobrze pójdzie wrócimy do Suzail jutro przed zmierzchem-

30 dzień Czasu Kwiatów 1372 roku rachuby dolin. Suzail

Venora przywitała ogrom miasta z nieskrywaną radością. Miała blisko wszędzie i choć miłowała uroki natury, oraz swobodę zza murów to jednak ucieszyła się na fakt iż wróciła do stolicy.
-Udaj się do swych przełożonych zdać im raport. Ja poprowadzę żołnierzy do sir Glandira i wszystko mu opowiem. Odpocznij, boś zasłużyła. Virgo!- przywołał do siebie kapłana, który tego dnia na szczęście czuł się znacznie lepiej niż poprzedniego dnia, po wiejskiej zabawie de facto na ich cześć.
-Zabierzesz kufer do celi mojej siostry?-
-Oczywiście- odrzekł i przejął drewnianą skrzynię, po czym zostawił rodzeństwo same, ruszając powoli w kierunku ogromnej budowli świątyni Wiecznie Czujnego.
 
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny!
Nefarius jest offline  
Stary 19-02-2017, 13:26   #120
Mag
 
Mag's Avatar
 
Reputacja: 1 Mag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputację
Sen był równie prawdziwy co i jawa. Z jednej strony było to niepokojące, a z drugiej mimo wszystko fascynujące. Piękno miejsca do którego trafiła w swej sennej wizji było zachwycające. Venorze wydawało się, że pamięta twarz mężczyzny któremu pokłonił się jej dziadek, lecz gdy próbowała ją przywołać to... Nie była w stanie przypomnieć sobie nic poza ogólnym opisem. Zupełnie jakby postać pomimo tego, że już jej się ukazała to wciąż chciała pozostać jej nieznaną.

Przez pół drogi myśli paladynki krążyły wokół snu. Próbowała sobie poukładać w głowie to co śniła, z tym co wiedziała o swym dziadku. Arthon twierdził, że dziadek nie zabierał ze sobą żadnego z nich na wyprawy do lasu. Czy to na pewno była prawda?
W rycerce rosła ciekawość, która kazała jej znaleźć miejsce ze snu. Lecz jeśli to był tylko sen, a nie żadne wspomnienie to tylko straci czas. I właśnie ten mały cień zwątpienia sprawił, że panna Oakenfold ostatecznie nie zdecydowała się na opowiedzenie swojemu bratu o swoich przemyśleniach. Nawet zaczęła się zastanawiać czy jakkolwiek był to temat do poruszenia z kimkolwiek. Wspomniała przecież bratu o tym przed bitwą, to on wyraźnie uznał to za objaw przedbitewnego zdenerwowania.
“Może ma rację?” Venora coraz bardziej wątpiła czy należy cokolwiek z tymi snami robić.

~***~

Właściwe pożegnanie i ostatnią mowę Venora poczyniła przed żołnierzami na błoniach przed miastem. Z tego też powodu zgodziła się by brat udał się zdać raport dowódcy oddziału, który miała pod sobą paladynka.
Nawet nie spodziwała się, że tak bardzo stęskni się za Stolicą. Poczuła nawet dziwną ulgę przekraczając bramę miasta. Może dlatego, że ostatnim razem wracając ze swojej misji nie poczyniła tego o własnych siłach? Tak, właśnie w ten sposób to sobie tłumaczyła.
Venora spojrzała na Virgo niosącego skrzynię ku świątyni by zaraz unieść głowę i spojrzeć na brata. Uśmiechnęła się szeroko i promieniejąc radością. Nie zważając na gapiów rzuciła się bratu na szyję by go wyściskać.
- Dziękuję, że byłeś przy mnie. Nie dała bym bez ciebie rady - szepnęła mu do ucha, przytulając go z całych sił. Kiedy go wreszcie puściła i stanęła przed nim wyprostowana, to na jej twarzy wciąż gościł szeroki od ucha do ucha uśmiech. - Wspaniale było móc walczyć z tobą ramię w ramię.
-I już nie na patyki jak w dzieciństwie, co?- rzekł odwzajemniając uśmiech -Idź odpocznij- dodał, kładąc dłoń na ramieniu siostry.
- Tak, teraz już jest wszystko na poważnie - odparła mu nie tracąc jednak uśmiechu.

Pożegnali się i rozeszli w swoje strony - Arthon i żołnierze udali się do garnizonu, a Venora podążyła w ślad za kulejącym kapłanem. Dogonienie Virga nie stanowiło żadnego wyzwania więc już po chwili zwolniła kroku i szła razem z nim. Przekraczając bramę świątynie Wiecznie Czujnego, paladynka głowę trzymała wysoko, a z jej postawy można było wyczytać, że była zadowolona z tego co osiągnęła.

- Udam się od razu do sir Augusta zdać raport - powiedziała do kapłana, gdy już szli przez zakonny plac. Venora hełm niosła pod pachą przez co mogła swobodnie rozglądać się. Na chwilę zapatrzyła się na trenujących młodzików. Wraz z powrotem zaczęła myśleć jak sobie w tym czasie radziła Arsen.

Rycerka doskonale znała drogę do kwatery swego przełożonego, oraz jednego z kilku mentorów. Kamienne schody pokonała bardzo szybko, dźwięcznie informując wszystkich na piętrze budynku o swoim przybyciu. Venora dotarła pod drzwi sir Augusta i zapukała głośno.
-Wejść- rozległo się od środka, znajomym dla niej głosem. Kobieta pchnęła klamkę i otworzyła na oścież drzwi do komnaty, której wystrój mogła sobie z pamięci w głowie odtworzyć.
Stary rycerz siedział jak zwykle przy swoim dębowym biurku, z stertą dokumentów, starych map i wielu innych rzeczy. Twarz Augusta rozpromieniała, gdy ujrzał Venorę -Udało się...- rzekł z nieudolnie skrywaną ulgą w głosie.
Panna Oakenfold przyjrzała się nieco podejrzliwie swojemu przełożonemu.
- Tak udało się - odparła ze skinieniem głowy. Była nieco zmieszana reakcją Kryspina. - Grumgish i okoliczne wioski wyzwolone, ich dobytek odzyskany przynajmniej w większości - powiedziała tytuł wstępu. - Udało nam się też pozyskać jeńca, którego sir Arthon zabrał ze sobą do Purpurowych Smoków by zająć się jego przesłuchaniem - dziwnie jej się mówiło w tej oficjalnej formie o własnym bracie. Zaraz też przypomniała jej się pewna kwestia. - Czy otrzymał pan od gońca mój list wraz z mapą miejsca, gdzie napotkaliśmy golema? Znaczy... - zganiła się w myślach za tą bezpośredniość. - Czy mogę zdać raport z misji? - zapytała prostując się.
-Dostałem. Zaniepokoiły mnie te wieści. Proszę…- rzekł wykonując zachęcający gest ręką. W międzyczasie jak Venora jęła kontynuować, on rozlał wodę z karafki do szklanek, podstawiając jedną Venorze na jej kraniec biurka by w razie czego mogła zwilżyć usta.

Siedząc już na krześle, przed biurkiem przełożonego panna Oakenfold zaczęła swoją spowiedź ze swojej pierwszej wyprawy w roli dowódcy:
- Pierwszy dzień drogi minął nam bez problemów. Dopiero nocą, gdy posłaliśmy zwiadowców, a oddział szykował się na spoczynek, otrzymaliśmy wiadomość o odkryciu niepokojącego miejsca. To było tam gdzie napotkaliśmy tego golema stworzonego z nieżywego ciała. Omylnie wzięliśmy go za nieumarłego co wprawiło nas w niemałą konsternację gdy magia przeciw nieumarłym na niego nie zadziałała. Virgo odkrył kryształ na tym konstrukcie. Wróciliśmy bo uznałam, że nie możemy tracić zasobów na ten przypadek, tym bardziej, że nie byliśmy odpowiednimi osobami by tym przypadkiem się zająć. Może jakbyśmy mieli przy sobie maga… - paladynka zamyśliła się czy wtedy by podjęła inną decyzję. Pewnie nie, ale trudno jej było wyrokować po czasie. - W każdym razie zadecydowałam o oznaczeniu miejsca i posłaniu gońca z informacją o naszym odkryciu. Kolejnego dnia podróż zakończyła się dotarciem do Grumgish. Akurat w momencie gdy zaczęła się inwazja goblinów - tym razem Venora sięgnęła po kielich i upiła z niego. A nawet wypiła wszystko, bo przecież dopiero co wróciła z drogi. Odetchnęła i odstawiła puste naczynie. - Wybiliśmy wtedy gobliny bez strat własnych. Pojmaliśmy jeńca. Niestety gdy przyszło do przesłuchania go to ten odgryzł sobie język. Następnie zarządziłam odpoczynek oraz wysłaliśmy zwiadowców... - panna Oakenfold, jak to ona, szczegółowo opisywała całe wydarzenie. Nie czuła potrzeby ukrywania przed sir Augustem niczego poza swymi snami, więc jej meldunek przypominał opowieść.
Mówiła i mówiła aż doszła do momentu kulminacyjnego - walki. Również i tu nie szczędziła na szczerości, przyznała że nie spodziewali się giganta, ale że liczyli na wsparcie trolla. Również obecność druida nie została pominięta.
- ... A gdy pokonałam ich herszta - tu akurat przemilczała jak wyglądała jej walka z Barungiem. Wspomniała o związaniu go i powrocie do walki. Następnie opowiadała o tym co działo się, gdy bitwa została zakończona, o stratach w ludziach, powrocie do wioski i podziale łupów jaki sama zarządziła. W jej raporcie nikt, kto się wykazał, nie został pominięty. - ... Virgo następnego dnia odebrał żołnierza, który został zatruty bronią goblinów - westchnęła i zrobiła zamyśloną minę czy niczego nie pominęła. Bo własne sny o dziadku, koszmary o końcu świata oraz przywłaszczenie pierścienia przez Kirka przemilczała z pełną premedytacją.
- Powrót minął nam bez żadnych problemów. Ah! - i przypomniała sobie co powinna jeszcze dodać. - Druid, ten który nam pomógł, wspominał, że w lesie zrobiło się niebezpiecznie przez coś co nazwał "magią teleportu z innego wymiaru". Mówił, że to potężna magia, która sprawia, że nawet jego zaklęte bestie boją się w te miejsca zbliżać.

Rycerz siedział głęboko zamyślony, gdy Venora prowadziła długi i szczegółowy opis swej wyprawy. Raz na jakiś czas przytakiwał tylko głową by dać do zrozumienia, że ciągle uważnie słucha. Venora dokończyła swój monolog i starzec w końcu drgnął.
- Poradziłaś sobie wzorowo. Strata żołnierzy zawsze boli, lecz każdy z nich był świadom na co się pisze. Gratuluję również pokonania giganta. To nie lada wyczyn. Sam niegdyś stoczyłem taki bój i omal nie przypłaciłem tego własnym życiem…- zamyślił się, upijając trochę wody z swojego pucharu -Ale nie w tym rzecz. Jestem z Ciebie dumny. Wielki przeor Grimil chciałby cię poznać i gdy tylko doszły do niego wieści o twoim zwycięstwie postanowił urządzić na twoją cześć zacną wieczerzę. Musiałaś zrobić na nim spore wrażenie. Wszystko odbędzie się za równo dwadzieścia dni- oznajmił, nie przyjmując żadnych sprzeciwów.
-Zawnioskuję o liczniejsze oddziały strażników dróg, w tamte rewiry, niestety niewiele mogę tu zrobić więcej. Nie mamy dość ludzi by wszędzie patrolować, a niebezpiecznie przecie wszędzie na szlakach. Zbadamy jeszcze tę sprawę, ale strzeżenie lasu nie jest naszą misją. Las ma swoich opiekunów i sami sobie z tym poradzą. Zaufaj mi- mężczyzna wstał od stołu i wyjrzał przez okno na trenujących młodych chłopców, pod okiem sir Aleksandra -Poślę również ludzi by zbadali tamto przeklęte miejsce. Niech tak będzie…- dodał odwracając się z powrotem w stronę okna.

Venora uśmiechała się szeroko. Teraz już nie musiała nawet ukrywać swojej dumy, bo miała potwierdzenie od przełożonego, że spisała się tak, jak i sama uważała - doskonale. Niestety wieść o wieczerzy na jej cześć nieco ją onieśmieliła. Ale wiedziała, że od tego się nie wymiga.
- Raduje mnie, że mogłam spełnić pokładane we mnie nadzieje - odparła w końcu. Nie mogła się też nie zgodzić ze zdaniem Augusta, że druidzi i inni opiekunowie lasu będą musieli się zająć problemem portalu. Przygryzła zaraz wargę w niezdecydowaniu.
- Czy ja mogłabym prosić o kilka dni wolnego? - zapytała niepewnie. - Chciałam odwiedzić rodziców, pewnie wieści o mojej poprzedniej wyprawie już do nich dotarły... - dodała tłumacząc swoją prośbę.
 
__________________
"Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"

Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn
Mag jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 11:23.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172