Kilka dni po waszym przebudzeniu w okrętowej ładowni, zastała was burza. Statkiem najpierw tylko szarpało, wieczorem już rzucało. Sztorm rozszalał się na dobre nocą. Za każdym razem gdy otwierał się właz, z pokładu wlewał się potok lodowatej wody i soczystych, marynarskich przekleństw...
Wasz strażnik nazywał się Swen. Mógł być półorkiem, trudno było to na pewno stwierdzić przy całym oblepiającym go brudzie. Może to tylko wrodzona brzydota? Swen wyprowadził połowę niewolników na pokład, by zastąpili przy wiosłach zmytych przez fale marynarzy.

Sztorm ciągnął się kolejny dzień i Swen znów przyszedł do ładowni, zabrać kolejną grupę. Mina pirata była jeszcze bardziej ponura niż zwykle (co samo w sobie było nie lada osiągnięciem).

To było wczoraj. Od tego czasu nie widzieliście żadnego z piratów czy zabranych wcześniej niewolników. Dzisiaj rano, krzyki i trzaskanie biczy, odgłosy dające do zrozumienia, że wioślarze są trzymani w ryzach, ucichły zupełnie. Czekacie na jakiś znak życia na pokładzie.

Słyszycie straszny zgrzyt, tarcie i drżenie całej ładowni w koło was, gdy statek osiada na mieliźnie. Z góry dobiegł odgłos wyginających się prętów, łamanych desek. Potężne uderzenie wstrząsnęło całym pokładem, to musiał być upadający maszt. Wszystkich was, rzuciło w stronę dziobu, lecz wciąż jesteście spętani kajdanami w nadgarstkach. Jeśli wierzycie w jakiś bogów, jeśli choć znacie imiona jakiś, teraz jest chyba dobry moment na skomlenie o pomoc. Może do Umberli Królowej Mórz, Talosa Pana Burzy, a może Pani Szczęścia Tymory? Dziób okrętu, rozbity uderzeniem, oderwał się zupełnie, wpuszczając do środka podmuch deszczu i zimnego powietrza. Z lewej burty wystaje ogromny głaz.

Chwilę później słyszycie tylko szum wiatru i uderzenia przybrzeżnych fal. Z otwartego dziobu można zobaczyć fragment mokrej od deszczu plaży. Wrak osiadł chyba w jakiejś otoczonej klifem zatoczce.

Cholerna łajba niby łupina orzeszka od bez mała kilku dni rzucała się wśród fal, przez co krasnolud jako stworzenie bezsprzecznie lądowe znosił to... po krasnoludzku klnąc ustawicznie, w przerwach pomiędzy kolejnymi atakami choroby morskiej. Wreszcie, zapewne nie mając już czym zahaftowywać najbliższej okolicy, chmurnie spoczął nie klnąc już nawet. Strapiony był niezmiernie swym aktualnym położeniem, bowiem jako krzepki kowal mógł i do usranej śmierci machać wiosłem na galerach. Przytłaczała go owa wizja, choć nadal jawiła się mgliście, jako że po tak wielu latach spędzonych w rodzinnej kuźni, z trudem było mu przyjąć tak drastyczną odmianę onego chędożonego losu. Lecz jak się okazać miało, był to jedynie zaczątek tej niespodzianej historii.
Po tym, jak dnia wczorajszego ten orczy cap przebrzydły, pewnikiem do Krasnoludów uprzedzony, większość brańców z ładowni do wioseł wziął, okładając ich przy tym siarczyście batogiem, już więcej gromady pod pokładem skrępowanej swym obmierzłym obliczem nie uraczył. I tutaj po czasie zaczął się ów tumult. Bowiem po tak długiej walce z żywiołem jak wreszcie nie łupnie, jak nie gruchnie, to Garibald Cranmer-Hammer już przodków jął we niebiesiech witać, za grzechy doczesne żałując. Rzucony ku dziobowi pewien był, że przyjdzie mu niechybnie wyzionąć ducha w obcej stronie, jednak los przewrotny zbawiennym tym razem się zdał, bo choć nie do końca kowal temu zawierzał, to nadal czuł przytomnie ból w przetartych od kajdan nadgarstkach.
Gdy tylko droga ku wolności zamajaczyła niewyraźnie, dziurą w dziobie łajby się jawiąc, brodacz nie myślał nawet dłużej mitrężyć, choć i ryzykować niepotrzebnie nie zamierzał. Z pewnością jednak nie miał zamiaru dać się wtórnie spętać niby wół, toteż rozglądając momentalnie jął szukać w owym rejwachu klucza, którym mógłby rozkuć kajdany, klnąc przy tym po krasnoludzku zwrócił się do przygodnych współwięźniów.
– Spróbuję wyrwać te chędożone kajdany, i obym zdołał nim ten troli syn tu zlezie. – Rzekł niepewny do końca, czy aby ów nadzorca nadal żyw był. Po czym zapierając się całą mocą, umęczony trudem dotychczasowej żeglugi, zaciskając tęgie łapy na łańcuchach, począł je wyszarpywać z beli, do której były przytwierdzone, pewnym będąc, że nie zawiedzie.

No i tyle. Tak właśnie kończy się życie Zalfera Seawarda. Skończy na statku, wśród jemu podobnych. Cóż, może tak mają kończyć szulerzy i oszuści? Ha! Może to właśnie jeden z jego "klientów" wściekł się, porwał niziołka i sprzedał go w niewole piratom? A wielu takich by się znalazło, którzy chcieliby odpłacić Zalferowi pięknym za nadobne. Na szczęście w większości przypadków niziołek znajdował się już daleko, gdy jego ofiara orientowała się w tym co zaszło. Oszukiwanie w grze w kości? Pewne. Wyłudzenie? Czemu nie! Podszywanie się pod członka rodziny, który stracił całe złoto na szlaku? Chleb powszedni.
"Ileż pięknych wspomnień, ah. Aż łezka się w oku kręci. Choć może... to dlatego, że te piekielne kajdany ocierają mnie do krwi." myślał niziołek, krzywiąc się na widok swoich rozoranych przegubów dłoni, które bezwładnie zwisały z metalowych obrączek.

Dni mijały a niziołek starał się skupiać na wszystkim, byleby nie myśleć o bólu, chorobie morskiej i słonawym smaku kleiku, którym od wielkiego dzwonu karmili ich porywacze. Zalfer mówił. Mówił dużo, mówił cały czas i często nie na temat. Taką obrał taktykę, aby uporać się z "niedogodnościami" rejsu. Niektórzy więźniowie chętnie na to przystawali i dla zabicia czasu dyskutowali między sobą. Oczywiście do momentu kiedy ten śmierdzący obdartus, który uważał się za nadzorcę więźniów, nie schodził pod pokład. Oj wtedy nie można się było odzywać. Niziołek raz się o tym przekonał bardzo boleśnie. Połork był przeciwny rozmowom między więźniami i co gorsza rozmowom z nim samym czego Zalfer nie wiedział. Raz wypalił do strażnika, chcąc go zagadnąć, ale ten szybko mu odpowiedział... kośćmi swojej dłoni. Tego dnia niziołek nauczył się ważnej lekcji i nieomal stracił kilka zębów. Mimo to, gdy tylko na horyzoncie nie było widać paskudnika orczej krwi małemu gadule nie zamykały się usta.

***

Gdy statek z głośnym trzaskiem wpadał na mieliznę Zalfer poderwał się na równe nogi (na tyle ile pozwalały mu przykrótkie kajdany) i krzyknął
- Na Cyrica! Wszyscy tu się potopimy! - Następny gwałtowny wstrząs sprawił, że niziołek stracił równowagę i przygrzmocił głową w belkę, do której były przypięte jego kajdany. W efekcie czego stracił na chwilę przytomność. Gdy jednak otworzył oczy zobaczył ogrom zniszczeń statku oraz wdzierającą się do wnętrza plaże. Jego wzrok powędrował ku pozostałym więźniom. Część z nich próbował się wyswobodzić, część była nieprzytomna lub nie żyła. Zalfer w panice po raz kolejny poderwał się na nogi i szarpnął kajdanami, mimo ogromnego bólu, jaki sprawiały mu poranione nadgarstki. Szarpnął raz, drugi i szybko się poddał - wiedział, że sam się z tego nie uwolni. Zwrócił się do więźniów, którym wyswobodzenie szło zdecydowanie lepiej niż jemu -Hej, przyjaciele! Pomóżcie, sam nie dam rady, a musimy się przecież trzymać razem! Po tym co przeszliśmy, tyle wspólnych chwil każdego wieczora, wspaniałych historii, którymi się nawzajem raczyliśmy. No, raz dwa i wspólnymi siłami uda nam się wyrwać te kajdany, a później damy nogę z tej przeklętej krypy! Hej Lander, Ann! Albo ty Beor! Pomóżcie! - Niziołek mówił w sposób niedający po sobie poznać, że panikuje, wręcz można by pomyśleć, że był radosny. Ale to tylko pozory, za maską pewności siebie kłębiła się rozpacz i panika, że przyjdzie mu zostać na wieki we wraku statku pirackiego i zamienić się w niziołczy szkielet.

Beor natychmiast spostrzegł, iż mimo wszechobecnych zniszczeń klucze wciąż wisiały w tym samym miejscu. Mimo nadziei Landera wciąż niemal dwa metry od najbliższego uwięzionego. Pozostając przykutym do belki, nie było możliwości by ktokolwiek z was ich dosięgnął. Taktyka jaką obrał Beor była właściwa jednak zły los chciał (pewnie za sprawą Pani Nieszczęść i Zguby Beshaby), że jego siła była niewystarczająca.
Garibald rwał łańcuch z całej siły przy gromkim dopingu Zalfera. Deska skrzypiała ale nie dawała za wygraną. Może gdyby dziecię Moradina, Kowala Dusz szarpało tak godzinami, belka w końcu by pękła? ale czy będzie miał tyle sił i czasu… Nadzorcy podobnie jak reszty piratów nie było ani widać ani słychać, ale to jeszcze nie znaczyło że ich gdzieś nie ma.
Tymora faktycznie musiała czuwać nad Talerem. Impakt uderzenia sprawił, iż fragment belki do której był przykuty mężczyzna, był pęknięty. Podobnie jak Beor i Garibald, Taler zaczął się siłować z kajdanami i drewnem. Mięśnie niemal nagiego mężczyzny napinały się do granic możliwości, a i skuta przy nim Ann pomagała ciągnąć jego łańcuch, rozumując, że Taler ma większe szanse na oswobodzenie się. Zalfer wyciągnął się na ile mógł, by choć symbolicznie dopomóc w tych zabiegach, ale łańcuch którym sam był skuty nie dawał mu możliwości. Po kilku minutach wspólnego wytężania się i ciągnięcia w każdym możliwym kierunku, kobiecie i mężczyźnie udało się jednak wyłamać kawałek belki i uwolnić Talera. Półmetrowy łańcuch oczywiście wciąż spinał kajdany na jego nadgarstkach, jednak mężczyzna był wolny.