Akt I

Szaleństwem jest wykonywanie tej samej czynności, każdorazowo oczekując odmiennych rezultatów. Idąc tym tropem, całe wasze dotychczasowe życie zakrawało o szaleństwo. Każdy z was podjął decyzję, bądź spotkał się z przeszkodą, która na zawsze zmieniła jego los. Każdy też nadaremnie próbował go odmienić. Wasze życie zostało podporządkowane gonitwie za czymś nieuchwytnym; za błędnym ognikiem, który ciągnął was w coraz to mroczniejsze i bardziej zdradliwe bagniska. Ileż można wytrwać, wciąż odbijając się od zamkniętych drzwi i ślepych zaułków? W waszym przypadku odpowiedź jest możliwa do udzielenia. Przynajmniej z wyjątkiem jednego z was.

Wasze drogi miały się skrzyżować. Wyzuty z człowieczeństwa głos Herolda wyraźnie pobrzmiewał w waszych głowach:
„Opuść swój dom i znajdź pozostałych Pielgrzymów.
Powiedziano też: „Dwieście czterdziesta szósta Pielgrzymka”. Czyżby scenariusz się powtarzał?

Cóż pozostało wam uczynić? Jakiej kolejnej brzytwy szukać? Nawet gdyby wasza droga okazała się daremna, kupiliście sobie bezcenny czas nadziei. Chcieliście gromu z jasnego nieba? Oto i on - proszę bardzo. Oby ten piorun obudził wasze zastygłe w czasie serca do bicia, a nie zamienił was w kupkę skwierczącego popiołu.

„Wasza droga rozpocznie się w gospodzie „W Pół Drogi”, znajdującej się pomiędzy Wzgórzami Szarego Płaszcza i Zapomnianym Lasem.
Herold nie mógł wyrazić się jaśniej. Kiedy po burzy myśli w końcu wyruszyliście w podróż, prędko spostrzegliście, jak wszystko misternie zaplanowano. Po krótkim przestudiowaniu mapy, okazało się, że z w i a s t o w a n i e Herolda, a dzień równonocy jesiennej, dzieli dokładnie tyle czasu, ile potrzeba do pokonania odległości dzielącej wasze aktualne miejsce pobytu, a odległą karczmę. Okres wyliczony co do doby, a może nawet co do godziny. Prędko też doszliście do wniosku, że nawet wyjątkowo krótkie chwile namysłu, które poprzedzały waszą zwariowaną wyprawę, mogły doprowadzić do spóźnienia. Wystartowaliście z opóźnieniem, które musieliście nadrobić już na trakcie. Czy inne, czekające na was przygody zostały uwzględnione? Czy Pan Wywyższonego Domu potrafił przewidzieć w s z y s t k i e zmienne i niewiadome? Czy uwzględnił je w waszej marszrucie? Czy jest bogiem?

A także najważniejsze pytanie z nich:
Czy zdążycie?

Na jedno z nich już poznaliście odpowiedź. Deszcz siekł okoliczne zarośla, zamieniając udeptany trakt w potok błota. „W Pół Drogi” okazało się nie samotnym budynkiem, a kompleksem zabudowań, składających się z dwóch skrzydeł samej gospody, strażnicy, sporej stajni, kuźni oraz odkrytej studni z żurawiem, wszystko otoczone wysokim na metr z hakiem ostrokołem. Przez grube, przydymione szkło sączył się blask, zaś z kominów uchodziły smużki prędko rozwiewanego dymu. Był wieczór, a w ciele czuliście każdy pospiesznie pokonany kilometr.

Chwilę później siedzieliście już przy jednym z okrągłych stolików, rozglądając się nerwowo w koło. Podróżnych (i to doprawdy różnej maści) było mnóstwo, tajemnych postaci w złotych maskach całkowity brak, a koniec dnia zbliżał się wielkimi krokami.


Kiedy do środka weszła skryta pod przemokniętym płaszczem postać o dziwnej, nieprzypominającej ludzką sylwetce, zrozumieliście, że tego wieczora zaczną dziać się rzeczy nieprawdopodobne. Pod wpływem przeciągu drzwi zamknęły się dość gwałtownie, a jednak żaden z was nie usłyszał huku. Wnętrze i postacie zgromadzone wokół was zaczęły tonąć w gęstej, atramentowej czerni. Dźwięki gwarnej gospody wyblakły, rozmyły się, aż w końcu całkowicie ucichły. Poczuliście znajome uczucie rozciągnięcia się przestrzeni, zupełnie jakbyście zatonęli w nieograniczonej niczym pustce. Bezdennej, odrealnionej szczelinie, p r z e p a ś c i z której nie ma wyjścia. Jedynymi materialnymi punktami w tym oceanie mroku było sześć sylwetek podróżnych (w tym dziwny przybysz) oraz okrągły stół wraz z siedmioma krzesłami. Zasłany był purpurowym obrusem, na którym wyhaftowano złotą maskę zawierającą jedynie otwór na usta. Stół unosił się w przestrzeni, bądź stał na niedostrzegalnej dla was płaszczyźnie. Tak czy inaczej, wyglądał stabilnie.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki krzesła odsunęły się, a ciszę przeszył znany wam, matowy głos.
- Czas na ostatnią i pierwszą zarazem, wieczerzę. Zajmijcie miejsca i wysłuchajcie wieści od Pana Wywyższonego Domu.

Jakiś półnagi wielkolud, ze skórą niemal w całości pokrytą bliznami i tatuażami warknął pod nosem niczym pies. Rozejrzał się w obie strony, rozrzucając przy tym długie, czarne jak smoła kudły. Bez dalszej zwłoki ruszył w kierunku stołu. Oprócz niego dostrzegliście słonecznego elfa, którego złote włosy i zbroja zdawały się lśnić nawet w tym absolutnym mroku, oraz gnoma w średnim wieku, któremu towarzyszył dorodny bernardyn. Na grzbiecie psiaka znajdowało się niemowlęce łóżeczko.

* * *

Kiedy Nevar ściągnął z swej głowy kaptur oczom podróżnych ... czy też raczej pielgrzymów ukazał się ptasi dziób. Żywe, młode oczy lustrowały wnętrze karczmy i pozostałych jej gości z nieskrywaną ciekawością. Widać było , że jego ubranie choć solidne, naznaczone było wieloma podróżami. Dla każdego kto choć trochę znał się na fizjonomii aarakocr - było to dość dziwne gdyż sam osobnik wyglądał na młodego przedstawiciela swego gatunku.

Skórzany pancerz opinał jego tułów i jak nie trudno się było domyśleć - podobnie jak ubraniu, był szyty specjalnie pod aarakocrę - z odpowiednim wycięciem na skrzydła. Te nie rzucały się tak bardzo w oczy - przynajmniej dopóki były złożone, nie trudno się jednak było domyśleć , że przy rozmiarze tego osobnika i one musiały mieć niesamowitą rozpiętość.

Przy boku przepasany miał rapier i bicz. Z drugiej strony tarczę. Przez plecy przewieszony długi łuk z kołczanem pełnym strzał. Skinął głowa w geście pozdrowienia, ciekaw co przygnało pozostałych w tą zapewne bardzo niebezpieczną wyprawę. Nie odważył się jednak spytać. Oznaczało by to, że prędzej czy później sam musiałby opowiedzieć o własnych powodach, a raczej nie zamierzał się z tego zwierzać grupie obcych mu osób.

Usiadł przy stole co jakiś czas rzucając spojrzenie w kierunku bernardyna , był on zapewne wierzchowcem gnoma, jednak aarakocra nie mógł oprzeć się pokusie spoglądania nań jak na zdobycz do upolowania. Z pewnością dobrze smakował na surowo...

* * *

* * *

W miarę jak zajmowaliście miejsca przy stole, szczegóły wyglądu towarzyszących wam osób stawały się coraz wyraźniejsze.

Wiele uwagi przykuwał muskularny mężczyzna, o skórze gęsto pokrytej bliznami i tatuażami. Nosił maskę zasłaniającą pół twarzy (czy raczej perwersyjny kaganiec), która żelaznymi prętami odgradzała jego usta od krtani potencjalnych wrogów. Nie miał zbroi, ani hełmu - na jego odzienie składały się podkute czarne buciory, zniszczone karwasze, plecak, skórzana tunika oraz ciężki pas, ze srebrną klamrą w kształcie węża połykającego własny ogon. Ponadto na plecach dźwigał potężne toporzysko, przypominające raczej broń kata, niż oręż przeznaczony do walki.


Jego tatuaże przedstawiały diaboliczne postacie obrywające ze skór drących się w niebogłosy nieszczęśników, piekielne rozpadliny, z których na świat starały się wydostać odnóża niewypowiedzianych koszmarów. W centralnym miejscu klatki piersiowej znajdował się zakończona pazurami czarna dłoń - symbol boga tyranii Bane’a.

Wspomniany już słoneczny elf stanowił fizyczne przeciwieństwo wytatuowanego brutala. Roztaczał wokół siebie aurę szlachetności oraz dumy. Miał miedzianą, wchodzącą w brąz karnację i bursztynowe oczy. Jego twarz była smuklejsza, bardziej pociągła i o ostrzejszych rysach, niż u zwykłego człowieka. Opadające na ramiona złote włosy podtrzymywał diadem. Jego ciało chroniła wspaniała zbroja, złożona z wielu nachodzących na siebie płyt w odcieniach złota i mosiądzu, ściśle dopasowana do jego sylwetki. Miał tarczę oraz lekko wygięty, długi miecz. Kiedy zbliżał się do okrągłego stołu, zdawał się raczej płynąć niż iść.

Zerknął to na Kelvena, to na wytatuowanego brutala i wyraźnie zmrużył powieki.

Najmniej rzucającym się w oczy pielgrzymem naturalnie okazał się gnom. Większość z was nie miała zbyt wiele do czynienia z przedstawicielami tej rasy - ba, nie byliście do końca pewni czy przypadkiem nie jest on niziołkiem. Jego proweniencję zdradzały raczej szczegóły - gęsta, sięgająca mostka broda, bardziej baryłkowata niż patykowata budowa ciała i pełne policzki. Nosił skórzany pancerz, który aktualnie był rozpięty, ukazując kamizelę w czerwono-niebieską kratę. Na głowie miał łowczą czapkę z bażancim piórkiem, a przez ramię przerzuconą torbę podróżną. Jego broń stanowiły pokaźnych rozmiarów kusza, oraz przypasany myśliwski nóż - nie licząc rzecz jasna rosłego bernardyna. To właśnie ten element najbardziej was zaintrygował. Na wielkim psie (o wiele większym od gnoma) znajdowało się coś na kształt siodła połączonego z łóżeczkiem. W środku gaworzył i wymachiwał rączkami berbeć, który najwyraźniej miał w głębokim poważaniu otaczający was nieziemski mrok.

Ciszę przeszyło pytanie Chassa. Nagle, za siedzącym naprzeciw niego Nevarem pojawiła się istota w purpurowej (jak obrus) szacie, ze złotą maską na twarzy. Jej zasuszone wargi rozchyliły i ponownie rozbrzmiał głos:
- Czyż nie wierzysz... - Nevar gwałtownie obrócił się przez ramię, niemal nie spadając przy tym krzesła. Herolda już tam nie było - teraz pojawił się za plecami Chassa.
- ...że Pan Wywyższonego Domu ma moc by spełnić twoją prośbę, Pielgrzymie? Czy myślisz, że Lord Gaziel nie usłucha jego głosu? Czy chcesz dalej t r a c i ć? - ostatnie słowo wypowiedział niemal szeptem i był to chyba pierwszy raz, kiedy słyszeliście by Herold modulował swój głos.

Teraz istota w purpurowych szatach pojawiła się za plecami słonecznego elfa. Ten drgnął odruchowo, ale powstrzymał się przed odwróceniem się.
- Ci, którzy wzięli udział w Pielgrzymce albo zginęli podczas drogi, albo zostali zgładzeni po wysłuchaniu ich próśb, albo osiągnęli to, czego poszukiwali przez całe swoje życie. Nikt nie otrzymał drugiej szansy. Każdy jest oceniany wedle swojego postępowania. Pan Wywyższonego Domu czeka i obserwuje. Nie pochodzi z Abeir-Torilu. Przybył tu jako uciekinier, zanim wasz świat wydostał się z panowania wielkich smoków.

Chwilowo zamilkł, ponownie zmieniając miejsce swego położenia. W powietrzu królowała balsamiczna woń jego ciała. Bogowie raczą wiedzieć co skrywało się pod kapłańską szatą i złotą maską.
- Waszym następnym przystankiem w Pielgrzymce jest Evereska. Szukajcie Herolda przy Białym Grobie.
Sylwetka Herolda rozpłynęła się w powietrzu i jego głos znów dobiegał z mroku:
- Żeby dostać się do Warownego Domu, musicie podróżować w towarzystwie jego mieszkańców, albo przybyć na zaproszenie jego gospodarzy. Tak się składa, że akurat w dzisiejszą noc, w tej gospodzie znajdują się osoby, które mogłyby wam pomóc

Część otaczającej was ciemności rozproszyła się, ukazując podobny do waszego, okrągły stół. Siedzieli przy nim trzej, dobrze uzbrojeni elfowie. Ich jasna karnacja i ciemne włosy, wskazywały na to, że musiała być to podrasa księżycowa - inaczej zwana srebrną. Mieli na sobie matowe koszulki kolcze, ciemne płaszcze i równie ciemne chusty przesłaniające usta (aktualnie zwinięte na szyi). Każdy z nich nosił na plecach dwuręczny miecz.
- Oto grupa evereskańskich strażników grobów. Oprócz podniebnych jeźdźców, to najbardziej rozpoznawalni żołnierze Warownego Domu. Każdy z nich był szkolony do walki wręcz oraz władania Sztuką. Na co dzień strzegą największej świętości Evereski - jej niezliczonych grobowców. Parę dni temu, u podnóży miasta - lecz poza jego granicami - nieznani rabusie złamali pieczęcie pomniejszej krypty i zrabowali jej zawartość. Strażnicy ruszyli na łowy. Podejrzewają, że ich cele ukrywają się w pobliskim Zapomnianym Lesie - już trzykrotnie udawali się na polowanie wracając z pustymi rękoma. Są w błędzie - rabusie siedzą dwa stoliki obok nich i starają się nie wybuchnąć śmiechem.

Ciemność ponownie przesłoniła stolików elfów. Po chwili pojawiła się kolejna wyspa światłości, tym razem oświetlająca samotnego mężczyznę. Również wywodził się z długowiecznego rodu. Miał na sobie kosztowne szaty, wykonane z wspaniałego grafitowego materiału, który zdawał się być bardziej cieczą niż ciałem stałem. Ubranie było haftowane srebrną nicią, układającą się w zawiłe sploty i symbole. Chass od razu rozpoznał podstawowe magiczne sigile, w pewnym stopniu chroniące przed orężem. Średniej długości, czarne włosy elfa kleiły się do jego spoconej twarzy. Rysy miał zbyt dzikie - wyglądał raczej nieludzko-groźnie, niż nieludzko-pięknie. W jego oczach mieszały się obłęd i zamroczenie. Dostrzegliście przewróconą butelkę po winie, leżącą na jego stole.
- To rodowity arystokrata z Warownego Domu. Aktualnie pogrąża się w stanie upojenia i mrocznej żądzy. Od paru godzin przypatruje się miejscowej służce - zwyczajnej, ludzkiej dziewczynie, na którą prawdopodobnie nie spojrzałby żaden Tel’Quessira. Już trzy razy odtrąciła jego zaloty. W głębi ducha, dziewczyna obawia się obcego mężczyzny - być może czuje jego obsesję. Dziś dojdzie do finału tej historii - z waszym, lub bez waszego udziału.

I znów zgasło światło. Nie minęły dwa uderzenia serca, kiedy waszym oczom ukazano ostatnią grupę. Sześć osób: pięciu zbrojnych, wywodzących się z różnych ras i plemion oraz młody mag w niebiesko-srebrzystej szacie, z wielką gwiazdą wyhaftowaną w miejscu serca. Wszyscy jedli w pośpiechu, nie przerywając nawet na moment:
- O to posłaniec z Silverymoon. Niesie pilną wiadomość dla panów Evereski. Otaczają go jego najemni ochroniarze. Zatrzymali się w gospodzie tylko na moment, żeby posilić się przed ostatnią prostą. Nawet nie zaczekają na świt. Posłaniec posiada list opatrzony pieczęcią Wysokiego Marszałka Methrammara Aerasume - aktualnego pana Klejnotu Północy.

Herold pojawił się kilka kroków od stołu.
- Pamiętajcie Pielgrzymi - Biały Grób w Everesce. Pan Wywyższonego Domu patrzy.

Powodzenia


- EKHM! - młoda służka chrząknęła po raz wtóry, tym razem wyraźnie podnosząc głos.
- Zamierzacie panowie coś zamówić, czy będziecie tak siedzieć i wpatrywać się w stół?

Spojrzeliście po sobie - ciemność, Herold, purpurowy obrus - wszystko to zostało tylko wspomnieniem. Wasza siódemka w siedziała razem z lekko zamglonym spojrzeniem. Tylko jedna rzecz upewniała was przy tym, że nie był to sen - osoby wskazane przez tajemniczego posłańca znajdowały się na swoich miejscach.

Nevar wiedział że ma do czynienia z istotą z która nie było żartów. Widział co potrafi, to przekraczało jakby magowskie zdolności - a przynajmniej tak uważał. Strach zmieszany z podziwem, ale i z nadzieją - zaczynał realnie wierzyć że ta istota jest w stanie oczyścić jego imię i pewnie o wiele więcej wziąwszy pod uwagę że każdy z pielgrzymów czegoś chciał. A niektórzy nawet to dostawali... Część z nich zginęła jednak po spełnieniu prośby - dla aarakocry było niemal pewnym że wpływ na to miał sposób w jaki odbyli oni owa pielgrzymkę. Dla Nevara sytuacji była dość jasna - chciał oczyścić swe imię i nie zamierzał robić niczego co mogłoby je splamić, wiedział jednak dobrze że postanowienie dane sobie na początku szlaku może być ciężkie do utrzymania w kolejnych jego etapach. Jedno było pewne , nie zamierzał pomagać sadystycznemu elfowi w spełnieniu swych zachcianek i niezależnie od sukcesu z dołączeniem do ochroniarzy kuriera chciał dopomóc też strażnikom grobów w odnalezieniu sprawców kradzieży. Irytowała go bezczelność złodziei , siedzących wszak w zasięgu ręki...

- Dwie surowe ryby oraz piwo. - złożył zamówienie , poczekał aż służka zebrała zamówienia i odeszła po czym rzekł do towarzyszy mając nadzieje, że ktoś zna się na sprawie

- Da z was ktoś radę sprawdzić ekwipunek złodziei ? Może odnaleźć ich pokój i przeszukać? Do elfów trzeba by było uderzyć z dowodami , same oskarżenia mogą nie załatwić sprawy. Na wszelki wypadek spróbuje nam załatwić podróż z posłańcem, nawet jak wyjdzie nam inny sposób na dostanie się do środka Twierdzy to dobrze mieć alternatywę. A przy okazji nazywam się Nevar - zakończył i po wysłuchaniu innych wstał od stołu by porozmawiać z ochroniarzem pilnującym kuriera.

- Cześć Grigor , można na słówko? - zagaił ochroniarza.

W zasadzie rozmowa i tak była wstępna i nic go nie kosztowała, baczył jednak by nie powiedzieć za dużo. Wiedza o tym że wie dokąd udaje się posłaniec z ochroną mogła by jedynie wzbudzić niepotrzebne podejrzenia , lepiej było formalnie zapytać, pomimo że znał już odpowiedź na to pytanie. Inną sprawą było czy posłaniec w ogóle weźmie dodatkową ochronę, nawet jeśli miała być darmowa. Dlatego miał nadzieje że towarzysze w międzyczasie załatwią jakoś sprawę złodziei.

Mężczyzna, którego zagadał Nevar odłożył łyżkę i powoli przeniósł wzrok w kierunku Aarakockry. Miał około trzydziestu lat, wielodniowy zarost i liczne drobne blizny na dłoniach i twarzy. Czuć było od niego długą drogą. Chwilę jeszcze przeżuwał, przełknął, po czym otarł usta.

-Nie, Nevarze. Tutaj jest mi bardzo dobrze - warknął w odpowiedzi na prośbę odejścia na stronę.
Siedzący przy stole młody mag odchrząknął i zwrócił się do strażnika:
- Grigorze, byłbyś łaskaw powiedzieć, skąd znasz tę istotę?
Mężczyzna skinął głową:
- To Aarakockra. Człek-orzeł. Zwą go Nevar. Pracuje dla Czarnej Sieci i ma krew na rękach.
- SŁUCHAM?! - młody mag zerwał się na równe nogi. - Wytłumacz mi to natychmiast! - oskarżycielsko skierował palec prosto w pierś Nevara.

Kilka głów obróciło się w tamtą stronę.
- Widzę, że nasz nowy towarzysz nie przebiera w środkach... - mruknął gnom.
Słoneczny elf, odsunął się nieco od stołu i położył dłoń na rękojeści miecza. Mężczyzna w masce wydał jakiś niezrozumiały pomruk i również skierował swoje spojrzenie w tamtą stronę.