W ten oto sposób Arteria ustaliła swój plan działania. Zakryta chustą Clove, będący dowódcą Sarian, mający za towarzysza kotka Sven i milcząca Malindil, która na koniec oznajmiła tylko tyle, że pójdzie za likantropką gdziekolwiek by sama nie poszła, udali się, by zebrać swój ekwipunek. Nie mieli go dużo - zaledwie tyle, ile wymagała podróż przez dzicz. Tropiciel jako jedyny posiadał nieco więcej, niż pozostali, bo był w posiadaniu olbrzymiej fortuny, choć nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Bańki dusz, których przeznaczenia i nazwy nie znał, warte były olbrzymie pieniądze na czarnym rynku, ale również miały w zwyczaju tłuc się zawsze w nieodpowiednim momencie. Niemniej był to potężny magiczny przedmiot.
Zebrali się po jakimś czasie pod karczmą zwarci i gotowi. Wcześniej musieli przeczekać krótką burzę z piorunami i ulewnym deszczem, która pozostawiła po sobie zasłonę w postaci chmur i mnóstwo kałuż.. Zapytali pewnego wyglądającego na bardziej zapoznanego z okolicą mieszkańca o odpowiedni kierunek i udali się w tamtą stronę.

20 Eleint 1479RD
Królewski Las
Wieczór

Wieczory lubiły zaskakiwać wędrowców - zwłaszcza takie niosące ze sobą dziwny chłód wywołujący ciarki na plecach oraz złe przeczucia w myślach. To był właśnie jeden z nich.
Jakiś czas podążali mającą głębokie koleiny błotnistą ścieżką uniemożliwiającą jakąkolwiek komfortową podróż. Prowadził ich Sarian. Jako wyszkolony tropiciel był w stanie obrać najlepszą drogę, jak i również dopatrywać się szczegółów terenu umykających pozostałym członkom wyprawy. W ten oto sposób znalazł całkiem świeże ślady przebiegające bezpośrednio przez ścieżkę.
Duże łapy.
Tyle zdołał ocenić. Na pewno nie był to niedźwiedź. Być może coś innego. Natura w elfich lasach mogła być nieprzewidywalna. Łowca zboczył z traktu i zaczął podążać tropem w samo serce lasu. Nie mieli nawet pojęcia na co się natkną.

Minęło prawdopodobnie kilka godzin łażenia w kółko. Frustracja powoli poczęła wręcz kipieć z Sariana po uznaniu całego tego wzoru za jakiś bezsens. Nawet dywinacje ciągle recytującej pod nosem jakieś mantry Malindil nie były w stanie tutaj pomóc. Clove i Sven byli właściwie bezradni, ale ich intuicja powoli zaczynała krzyczeć. Czyżby ktoś ich obserwował?
Wyszli wreszcie na jakąś polanę…
… a tam znaleźli kilka trupów.
Tropiciel pamiętał słowa alchemiczki o pewnych poszukiwaczach przygód. Wyglądało na to, że kimkolwiek był napastnik, postanowił zedrzeć z nich cały dobytek, zostawiając ich nagie ciała niepogrzebane i w stanie zaawansowanego rozkładu. Obie kobiety musiały zatkać nosy, by móc w ogóle znieść ten odór. Ich wyczulone na zapachy nosy aż zbyt szybko wychwyciły woń gnijącego ciała.
Ale tędy przebiegały ślady.
Sarian pognał gdzieś w chaszcze naprzód zauważając, że dość radośnie wyglądający las nawet pomimo wieczoru oraz ciemnych chmur wyraźnie stawał się coraz mroczniejszy. Gdzieś ciągle coś brzęczało, szeleściło, stukało… Dłuższe przebywanie w tym miejscu mogłoby doprowadzić człowieka do szaleństwa. Wsłuchiwał się w te dźwięki, póki się nie wzdrygnął, gdy dostrzegł ruch za sobą. Odkrył na szczęście, że byli to jego towarzysze.
Gdziekolwiek się znaleźli, to z chwili na chwilę wyglądało to tak, jakby znaleźli się w krainie koszmarów. Gdzieś w oddali dostrzegli małe światełka… po chwili było ich więcej i więcej. Zaczęły ich otaczać. Być może pojawiały się wraz z zapadnięciem zmierzchu. Podążali dalej za śladami, aż w końcu stanęli jak wryci.
Wyglądało to niemal jak świecąca miejsca aleja, tyle że byli w lesie, a świeciły… drzewa. A raczej coś żywicopodobnego znajdującego się w ich wnętrzach. Widzieli zamknięte w nich różne istoty lasu, nie tylko zwierzęta, ale również twory baśni i legend prostego ludu. Idealnie zakonserwowane jak insekty w bursztynie. Był tam nawet jakiś rosły w barach mężczyzna, prawdopodobnie z Rashmenu. Svenowi zdarzało się pracować z ludźmi podobnej budowy i karnacji, chociaż otaczająca go powłoka mogła sprawić, iż dokonał błędnej analizy pochodzenia. Dookoła tych “rzeźb” lśniły eteryczne świeczki. Cała ta sceneria przedstawiała się równie pięknie, co strasznie.
Z szoku uwolnił ich kolejny szelest gdzieś przed nimi. Skądś spomiędzy krzaków wypełzła jakaś dziewczyna o złotych potarganych włosach w postrzępionej szacie. Rozglądała się dookoła tak, jakby kogoś szukała, aż wreszcie jej szare oczy spoczęły na Arterii Paktu. Wytrzeszczyła oczy w przerażeniu i zaczęła z niosącym się przez cały las krzykiem uciekać przed siebie.
Clove dostrzegła kątem oka jakiś ruch w zaroślach, co podkreślił szelest liści pomimo braku wiatru. Coś się czaiło... Na pewno nie byli sami.

-Marika… - pomyślał Sven w pierwszej chwili na widok szarych oczu dziewczyny. Były tak podobne… Lecz nie było najmniejszych szans, aby to była ona, minęło zbyt wiele długich lat. Mimo to w pierwszym odruchu chciał ruszyć w pościg za tą dziewczyną, żałując że ich widok tak ją spłoszył. Mogła dużo wiedzieć, wyróżniała się zresztą w tej scenerii rozświetlonych figur - była żywa, o czym zresztą dała wyraźnie znać swym przerażonym krzykiem. Wstrzymał się jednak po kilku krokach, słysząc pobliski szelest liści. Był tu jeszcze ktoś jeszcze. Pozornie spokojnym ruchem zdjął tressima z ramienia i powoli odłożył na ziemię.
- Zostań - zwrócił się do niego cicho, samemu rzucając krótkie spojrzenia w stronę towarzyszy, a następnie kierunku z którego dochodziły ich niepokojące dźwięki. Ujął pochudłą dłonią rękojeść miecza i wysunął go z pochwy na szerokość trzech palców.
- Pokażesz nam się? - spytał niezidentyfikowaną jeszcze istotę.
Tropiciel powoli dobył obu swoich ostrzy, nakazując swoim towarzyszom czujność. Swoim wzrokiem badał okolicę, szukając śladów wskazujących na obecność innych stworzeń w okolicy.
- Chyba mu się nie spodobałeś i nie zamierza z tobą rozmawiać… - Rzucił tylko w stronę wojownika, gdy ten nie otrzymał żadnej odpowiedzi, wciąć bacznie lustrując otoczenie.
Clove nie patyczkując się, zdjęła włócznię i cisnęła nią w stronę szeleszczących zarośli z zamiarem zranienia ukrywającego się nieznajomego. Stwierdziła, że gdyby był dobry, to by się odezwał lub wyszedł z ukrycia. Po rzucie od razu pobiegła w stronę zarośli, rzucając się na cokolwiek, co mogłaby tam spotkać. Nie znalazła jednak nic, a cokolwiek tam było - już zdołało uciec. Jedynie jej włócznia wbiła się dość głęboka w wilgotną glebę. Wyjęła ją warcząc pod nosem i na szybko badając ślady na ziemi, szukając czyjejś obecności.
- Wygląda jak bezczelna pułapka - skwitowała chowając z powrotem włócznie i przywiązując ją mocno, aby nikt nie mógł jej zabrać.
- I mara - wzruszyła ramionami spoglądając w miejsce, gdzie uciekła dziewczynka. Nie pasowało jej to, aby za nią iść. To naprawdę było bardzo… Rzucające się w oczy. Clove wolała jednak zbadać jeszcze inne rzeczy w tym miejscu oraz uważać na ewentualne zasadzki.
Tropiciel również nie kwapił się, aby ruszyć za dziewczynką. Zamiast tego ostrożnie zbliżył się do jednego z bursztynów i przyjrzał się jego zawartości. Na widok uwięzionego wewnątrz ciała prawie cały zbladł. Widać było, że mężczyzna zginął od precyzyjnego ciosu, więc prawdopodobnie miał do czynienia z wytrawnym łowcą. Jednak po co umieszczać to wszystko w bursztynach? Czy to czysty pokaz pychy ze stron zwierzęcia, który lubi prezentować swoje trofea? Czy może coś zupełnie innego? Trudno było mu to dokładnie powiedzieć… Bardziej zastanawiał się w jaki sposób wszystkie zwłoki znalazły się w środku - sam proces powstawania bursztynu znacznie przewyższał żywot jakiegokolwiek stworzenia, więc jedynym wyjaśnieniem było działanie magii.

Ostrożnie dobył sztyletu i zapukał ostrzem o krawędź bursztynu, badając zachowanie bryły. Napotkało ono solidny opór. Któż był w stanie tworzyć bursztyn w kilka chwil?

- Szlag by to… - Powiedział cicho, chowając sztylet. - Obawiam się, że cokolwiek to zrobiło może wciąż tutaj być. Musimy być czujni i działać razem, chyba, że chcecie całą wieczność spędzić idealnie zakonserwowani w tym miejscu - Rzucił do reszty, a sam podświadomie przygotował jedną z kulek, którą uzyskał od Landera, chwytając ją w lewą dłoń. To mogłabyć ich jedyna szansa w razie ataku bestii.
-Nie wiem, czy powinniśmy tutaj dłużej zostawać - wymruczał Sven, wyciągnąwszy z pochwy miecz i ostrożnie przetrząsając nim najbliższe krzaki - Cokolwiek wykończyło tych ludzi, najwyraźniej nie miało z tym żadnego problemu. Czemu więc my mielibyśmy okazać się lepsi od nich?
Pomruczał chwilę z namysłem, zbierając myśli do kolejnej wypowiedzi. Nie lubił wiele gadać, na pewno nie na trzeźwo.
- Tu potrzeba większej drużyny, i to takiej która dysponuje doświadczonymi magami. naszym zadaniem powinno być przeżycie, abyśmy donieśli dowództwu o tym co tutaj zastaliśmy. Bo jak sądzę, póki co nikomu się to nie udało. Wracajmy.
“Tak, wracajmy. O mały włos nie pognałem w las za jakąś zmarą, tylko dlatego że… Nie wiemy co jeszcze pojawi się w tym lesie, i czy tym razem unikniemy pułapki. To jest najlepsze wyjście”
- Jasne, wracajmy, kiedy na obrzeżach Eveningstar grasuje jakiś potwór - odezwała się Malindil z ironią w głosie, gdy oparła swe dłonie na biodrach - Przeciwko jednej bestii nie jest potrzebna armia. Radziłam sobie z różnymi problemami mając tylko jedną osobę u boku, to w czwórkę sobie poradzimy i z tym.
- Tak właśnie z pewnością myśleli nasi poprzednicy - odpowiedział Sven, próbując brzmieć spokojnie, lecz kapłanka swoją hardością go zirytowała - Gdyby to było tak proste, aby jedna osoba mogła sobie z tym poradzić, już dawno byłoby po sprawie. A nie jesteśmy pierwszą drużyną, która badała tę sprawę, ani pierwszymi uzbrojonymi ludźmi. Wystarczy się rozejrzeć. Wycofanie się w celu zapewnienia lepszego wsparcia, to najrozsądniejsza opcja.
Z jakiegoś powodu przypomniał mu się Kamyk. Ten młody najemnik też sądził, że gwałtowny, silny atak zawsze może załatwić sprawę. Był zbyt gorącogłowy, przez co narażał na fiasko najlepiej przygotowane plany.Obawiał się, że ta kapłanka może sprowadzić im na głowy problemy. Kim właściwie była? Skąd się wzięła? Dopiero co ją poznali, a już próbowała wpłynąć na ich misję, przekonywała że mogą sami podołać jednej… Sven drgnął nagle.
- Skąd wiesz, że bestia jest tylko jedna…? - spytał powoli, patrząc kobiecie prosto w oczy.
- Przypuszczenie. Gdyby było ich więcej, to by już nas zaatakowały - odpowiedziała zadziornie, po czym się krzywiła i odwróciła głowę w geście poirytowania. Jej piersi uniosły się, gdy brała oddech w celu uspokojenia się.
- Nie wiem ile ich jest, jednak jest tam dziewczyna, którą w tym momencie coś goni, a my stoimy w miejscu. Powinniśmy coś z tym zrobić - oznajmiła już spokojnie i melodyjnie.
“Coś goni? O ile się nie mylę, to uciekła ona przed nami” - pomyślał Sven, lecz odpuścił sobie głośne wyrażenie tego komentarza. Liczył na Sariana, że on, jako dowódca faktycznie związany z ich misją, okaże więcej rozsądku i nie zgodzi się na takie nieodpowiedzialne ruchy w obcym im terenie.
Tropiciel słuchał w milczeniu rozmowy towarzyszy.
- Nie możemy tu pozostać, to pewne… Ale nie możemy też zawrócić. Naszym celem jest eliminacja bestii, która zagraża pobliskim mieszkańcom… Ile minie zanim przybędzie pomoc? Ile jeszcze ludzi ma zginąć? - Spojrzał na Svena - Jeśli ktoś ma chociaż iluzoryczne szanse, to jesteśmy to właśnie my. Musimy ruszać dalej - Powiedział niechętnie, wiedząc, że znajduje się aktualnie terytorium wroga, który ma znaczną przewagę.
- I głupotą byłoby ścigać tamtą dziewczynę… Gdyby tamten potwór chciał, już dawno byłaby martwa. Poszukajmy lepiej innych śladów i czegoś przydatnego. Poza tym… - Podjął po chwili - Jeśli zaistnieje taka potrzeba zawsze mamy to - Pokazał im jedną z kul otrzymanych od Landera, którą ściskał w lewej dłoni.
- Chociaż byłoby łatwiej, gdybym wiedział dokładnie, jak to działa… - Powiedział cicho.
-Jeśli tak uważasz. - Sven skinął głową. Mógł spierać się z przygodnie napotkaną kapłanką o której nic nie wiedział, lecz jeśli wyznaczony przez Pakt dowódca nie miał zamiaru się wycofywać, najemnikowi nie pozostało nic innego jak spełnić rozkazy. Przynajmniej ogólnie. - Nie wiem co każe ci myśleć, że właśnie my jesteśmy tymi wybrańcami, którzy mają okazać się lepsi od wszystkich innych, ale pewnie musimy spróbować. Wysłuchaj jednak starego człowieka i pod żadnym pozorem nie pozwól nam się rozdzielić. Cokolwiek to jest, chyba właśnie tego od nas oczekuje.
“I jeszcze jedno - nigdy więcej pozwól, aby kluczowe decyzje podszeptywała ci osoba spoza formacji, napotkana przypadkowo, o niewiadomym pochodzeniu” - tej rady Sven jednak nie wypowiedział głośno, jako iż podmiot wypowiedzi znajdował się zbyt blisko, a ich aktualna sytuacja była najgorszą możliwą na konflikty wewnątrz drużyny. Wiedział jednak, że będzie chciał o tym porozmawiać z tropicielem, gdy znajdą się sami.
To jakie są rozkazy? - spytał, dobywając miecza.
Sarian westchnął głośno - dlatego właśnie nienawidził dowodzić, podejmowanie decyzji, od których zależało życie towarzyszy było dla niego bardzo ciężkie.
- Ruszamy za nią, to na razie nasz jedyny trop - Powiedział po chwili, nie widział sensu w koncentrowaniu się na bursztynach - zajęłoby to im zbyt dużo czasu. a poza tym bestia czymkolwiek była, dalej krążyła po okolicy. Zdecydowanie wolał podjąć jakąkolwiek akcję, niż tylko i wyłącznie biernie czekać. - Ale masz rację Sven, trzymamy się razem! Jeśli zauważycie nawet najmniejszy ruch dajcie znać reszcie. Musimy wykonać misję, ale nie za cenę życia.
- Ruszamy - Powiedział tropiciel wychodząc na przód grupy.

Skąd temu dziecku przyszło do głowy, że będziemy próbować je zabić? pomyślała Clove, gdy dziewczynka wypowiedziała pierwsze słowa stając przed wielką grotą. Likantropka akurat miała w zamiarze raczej rozmowę, dowiedzenie się pewnych rzeczy, spytanie "małej", czy wszystko w porządku, co robi sama w tak strasznym miejscu, czy potrzebuje pomocy? A być może to ta zaginiona dziewczynka ze spalonego domu za mostem miasta? Pytania piętrzyły się jak stos niepotrzebnych nikomu myśli, zaś Clove czuła się zbyt osamotniona, aby móc z kimś się nimi podzielić. Rozmowy z Landerem zawsze przynosiły jej spokój duszy. Malindil była miła, troskliwa, po prostu kochana osóbka... Jednak nie była bliska sercu Shifterki. Podobnie Sarian, który nigdy nawet krzywo na nią nie spojrzał bądź Sven, który prędzej stanąłby w jej obronie, gdyby sytuacja tego wymagała niż szczycił się faktem, że jest lepszy bo udało mu się sparować więcej ataków. Nikt z nich nie puszył się, nie wywyższył, nie patrzył na kobietę jak na wynaturzenie i coś pozbawionego jakiejkolwiek kobiecości, zwykły dzikus, podobny do tego, który w pewnym momencie pojawił się przed grupą.
Ogromny wilkołak, z pyskiem otoczonym własną śliną i pianą, szczerzył wielkie kły w chwili, gdy dziewczyna zwyczajnie uciekła wgłąb jaskini.

Clove wystartowała jak wypuszczona przez myśliwego strzała. Skutecznie, celnie i z ogromną siłą, jaką posiadała, skoczyła na Wilka z ogromną mocą. Skorzystała z najsilniejszej umiejętności, a jej miecz nie tylko przebił stwora, ale i wbił się w podmokłą glebę, rozrywając otaczający ją teren na kawałki. Wielkie płaty kruszącej się ziemi, spękały i oderwały się od podłoża, tworząc wokół nierówny i niestabilny teren, a pogoda w tym miejscu nabrała mroźnego klimatu. Szron widoczny był na włosach Clove, ale i jej tarczy jak i pancerzu. Nawet oręż mienił się od cienkiej, lodowej pokrywy. Wilkołak starał się wykonać ruch, aby wbić zaślinione zębiska w ramię kobiety, jednak zachwiał się i chybił, kłapiąc szczęką w pustą przestrzeń tuż obok jej ramienia. Dziewczyna podjęła szybką analizę w myślach, przyglądając się przeciwnikowi i przenosząc obserwację, na posiadaną przez siebie wiedzę. "Jeśli to jest typowy wilkołak ze swego gatunku, to jego ugryzienie przenosi likantropię objawiającą się wpierw szałem bojowym w trakcie walki. Taka osoba wtedy traci całkowicie zmysłu i atakuje wszystko co jej wejdzie pod szpony i kły", zamyśliła się wykonując kolejny celny atak, jednak tym razem nie zdążyła ani się uchylić, ani osłonić tarczą. Kły, o których przed chwilą pomyślała, wbiły się boleśnie w jej naznaczone czaroplagą przedramię. Clove jęknęła z bólu i zamachnęła się tarczą, uderzając Wilkołaka we włochaty pysk i odpychając go tym samym od siebie. Po tym ugryzieniu kolejne ataki likantropki jedynie przecinały powietrze, a zwierz w odpowiedzi na nie uderzał pazurami w twarz, tors i ręce. Nieporadne próby "odgryzienia się" przerwał gniew, jaki zaczął narastać w ciele kobiety. Jej zwierzęca natura buzowała w tym uroczym ciele i w końcu zaczęła dawać o sobie znać. Szalone ataki, nie znające żadnej powszechnej techniki, pozbawione całkowicie finezji, rozrywały ciało Wilkołaka, kalecząc je dogłębnie. Pięć pchnięć, uderzeń i cięć rozpruło tkanki jak i mięśnie, a z ran strzelała krew. Clove miała sobie za nic, gdy spływała po jej twarzy, ubiorze i brudziła włosy, sprawiając że zostawał z nich zlepek kosmków. Dziki szał osiągnął zenit w chwili, kiedy Bestia zaczęła uciekać. Rozwścieczona likantropka warknęła ukazując zębiska i długie kły, wystające poza linię szczęki. Niektórzy mogli mieć wrażenie, że rzuci się biegiem jak prawdziwe zwierzę, pokonując teren na czterech kończynach, ta jednak dobyła włóczni i rzuciła nią celnie, przebijając Wilkołakowi plecy. Kiedy ten padł na ziemię w kałuży własnej juchy, Clovie wciąż sapała ciężko. Nie było pewności, czy sama nie stanie się dzika, jak pokonany przed chwilą przeciwnik.