Aurora weszła w magiczną ciemność razem z innymi, trzymając za rękę Duaglotha oraz Filfriię. Jednak w pewnym momencie ręka Patrona wyrwała się jej, a chwilę potem ktoś wyrwał z jej uścisku dłoń Drugiej siostry. Aurora otworzyła usta w geście sprzeciwu lecz z jej ust nie wydostał się żaden dźwięk. W koło niej nie tylko panowała magiczna ciemność, ale i cisza. Kambionka pozostała zupełnie sama. Gdy macała przestrzeń przed sobą nie wyczuwała niczego. Mierzenie upływającego czasu było niemal niemożliwe, jedynym punktem odniesienia mógł być jej własny oddech. Stała więc w kompletnych ciemnościach wyczekując akcji ze strony maga. Jego metody działania różniły się od metod Aurory. Demonica wkraczała do akcji mając pełne rozpoznanie a podwładni mieli taką samą świadomość. To pozwalało na przewidywalną i ścisłą grę zespołową. W podejściu maga, wiedziała tyle ile jej łaskawie przekazał. Westchnęła głęboko zajmując głowę przydatniejszymi myślami.

Po jakimś nieokreślonym czasie (jeśli wierzyć obliczeniom we własnej głowie raczej krótkim) silna dłoń zacisnęła się na jej przegubie i pociągnęła przed siebie. Chwilę potem Pierwsza córka wynurzyła się z ciemności. Obok niej stał Duagloth, który właśnie puścił jej dłoń i skłonił lekko głowę.
- Mówiłaś coś o zabieraniu rzeczy z mojego laboratorium… oto jesteśmy - wyjaśnił słodkim głosem.

Kryjówka Duaglotha

Pomieszczenie nie wyglądało na laboratorium, było raczej czymś w rodzaju salonu, czy innego pomieszczenia w którym można by zaznawać relaksu. Komnata na planie koła o przekątnej około ośmiu metrów. Ze ścian, wychodziły krzyżowo czworo drzwi. Aurora i Duagloth stali właśnie przy jednych z nich. Na środku pomieszczenia znajdowała się ogromna kanapa obita czerwoną skórą, obok niej stał mały stolik. Na stoliku stała butelka powierzchniowego wina, oraz kilka kieliszków różnego kształtu i koloru. Ściany okrągłego pomieszczenia wyłożone były lustrami. Aurora zauważyła jednak, że nie widać w nich odbicia jej czy mężczyzny. Duagloth wskazał na centralnie położony mebel.
- Czy znajdziesz czas na chwilę relaksu, czy też chcesz rozpocząć buszowanie bo moich zbiorach natychmiast, Pierwsza córko? - zapytał Patron.

- Laboratorium... - powtórzyła do siebie opacznie zaznaczając rozbieżność nazwy z widokiem. - Powiedz mi, Duaglothcie, to też było częścią twojego planu, czy wymyśliłeś to na poczekaniu? - wtrąciła w zamian za słowa komentujące wystrój. Nie pozwoliła sobie, by to samiec prowadził rozmowę. Za dużo kontrolował, a Pierwsza Córka była zbyt dumna, by pozwolić sobie być zależną aż do tego stopnia. Plugawiec podszedł do stolika, napełnił kieliszek winem, uniósł go w dłoń i trzymając nisko przy biodrze odwrócił się do kambionki.
- A jaki ja miałbym mieć plan Pierwsza córko? Poza udzieleniem ci pomocy w twoim zadaniu?
- Udzieleniem pomocy... - powtórzyła w podobny sposób. - Naturalnie... - Sama powolnym krokiem zbliżała się do centralnego stolika, lecz po łuku oglądając przy okazji dookolne lustra. - Wystarczająco długo żyję, by wiedzieć, że każdy twój ruch musi zbliżać ciebie do twoich własnych celów - zaznaczyła nie mając ochoty na gierki. Przez obmyślanie planu łowów w jej głowie krążyły same konkrety, toteż i w tej rozmowie naleciałość ta była obecna. - Aż "strach" zapytać, czym dla ciebie jest relaks. Postarałeś się o to, by nie było widać twojego odbicia. Co chowasz za tymi lustrami? Rozkładające się ciała? Czterogłowe drowki z przyszytymi kutasami? Czy może ołtarzyk Filfrii przed którym upuszczasz emocją?
Duagloth stanął całkiem blisko kambionki, cały czas jedynie trzymając pełne naczynie w dłoni.
- Może nawet wszystkie te rzeczy razem wzięte? Jakie by to miało znaczenie? - uśmiechnął się nie oczekując odpowiedzi - Żadne z wymienionych raczej nie pomoże ci w łowach, oczywiście mówi to laik, to ty księżniczko, jesteś tutaj łowcą. Chyba, że w istocie mówisz o relaksie, wtedy oczywiście można by zorganizować to o czym powiedziałaś - skłonił głowę pozostając w dość dobrym humorze.
- Czy podjęłaś już dedycję co do doboru popleczników? Mogę pomóc w sposobie ich szybkiej likwidacji we właściwym momencie.
- Wiem kogo wezmę - odpowiedziała patrząc się na maga pochylając głowę w dół. - Do zamknięcia planu będę musiała zobaczyć, co mam do dyspozycji. Nie przejmowałabym się zbytnio usunięciem ich a rozprawieniem się z czterema wysokimi kapłankami i ich świtą. Nie będzie to jedna bitewka. Tylko ich dobiję.
Duagloth rozłożył lekko ręce.
- Oczywiście księżniczko, jakiej pomocy oczekujesz ode mnie?
- Pola antymagii i niewidzialności - rzuciła z marszu jakby było to przemyślane już zawczasu. - Z wyciszeniem sobie poradzę. Z wytropieniem również. Parę mikstur, na różne okazję... Skuteczną truciznę do kontaktu ze skórą, ale o małym stężeniu... Wprawdzie wszystko, co mogłoby być przydatne, a znajduje się w twoim... laboratorium. Z pewnością masz też coś specjalnego przygotowanego właśnie na tą okazję - podsumowała krzyżując ręce pod piersiami pokrytymi łuskami wciąż spoglądając na niego z góry.
Plugawiec krążył opuszkiem palca po brzegu trzymanego pucharu przywołując przy tym pulsacyjny dźwięk.
- Tak w istocie jest, Pierwsza córko, mikstury, trucizny, taa… - obszedł powoli kambionkę oglądając ją sobie. - Mam też pewien… hm... “przedmiot” który mógłbym ci wypożyczyć, musiał bym go jednak później odzyskać, w jakimkolwiek stanie by nie był… Owa rzecz, zapewniła by ci możliwość niewidzialności oraz rozpraszania wrogiej magii, oczywiście w rozsądnych ilościach… Czy to zaspokaja twoje zapotrzebowanie?
- Brzmi jak coś, co wyrżnąłeś tępym nożem żywej istocie na oczach jej całej rodziny... - skomentowała nie podążając wzrokiem za jego osobą. - Czy działanie tego pozwoliłoby na objęcie niewidzialnością drugą osobę?
Głos patrona dochodził z za pleców kambionki:
- Jeśli miała byś przedmiot przy sobie…
Przeciągnięcie zdania przez plugawca skłoniło ją w końcu do odwrócenia się.
- Chyba nie myślisz o~ - zasugerowała z mizernym zaangażowaniem.
Odwracając się, Aurora zastała Duaglotha obserwującego ją wnikliwie. Trudno było powiedzieć czy było to pożądanie, żądza mordu, czy zwykła ciekawość. A może wszystko na raz?
- O różnych rzeczach? - wyszczerzył kły w płytkim uśmiechu. - Możliwe Pierwsza córko, zależy o czym uważasz że myślę. - Znów kręcił palcem po krawędzi pucharu. - Tak jak powiedziałem, przedmiotem trzeba roztropnie rozporządzać dla uzyskania najlepszych efektów. Podobnie jak ze sługami, podkomendnymi czy innymi niewolnikami, co oczywiście doskonale wiesz księżniczko - podszedł całkiem blisko.
- Robisz się strasznie przewidywalny... Jeśli sukces twojego planu spoczywa na innych... - odpowiedziała ze znużeniem na jego wyknuty plan. Prawda była taka, że jej pamięć dobrze utrwaliła ostatni raz. Wątpiła, że paskuda byłaby w stanie dociągnąć do takiego poziomu. Chwilę milczała, by następnie teatralnie powrócić do słów, których oczekiwał. - Nie trzymaj mnie w takiej niepewności...
Duagloth uniósł brew.
- Wybacz jeśli nie lubisz być trzymana, księżniczko, oczywiście już cię puszczam - przejechał językiem po zębach nie otwierając warg. Następnie mężczyzna wycelował palcem w zachodnie drzwi i powiedział ściszonym szeptem:
- Przynieś rózgę - rozkaz nie był oczywiście skierowany do Aurory. Duagloth opuścił rękę i znów spojrzał na mocarną kambionkę.
- Jesteś pewna, że nie chcesz się napić, księżniczko? Podobno cenisz specyfiki zwiększające doznania… - powiedział wciąż trzymając nietkniętą szklankę.
Po chwili przez drzwi weszła do pomieszczenia smętnie powłócząca nogami postać. Bosa drowka z opuszczoną głową. Jej postrzępione długie włosy opadały jej na twarz. Kobieta okryta była całkiem gustowną, jednoczęściową tuniką z białego aksamitu, założoną jednak dość niechlujnie, o czym świadczyło zapięcie jej tylko na kilka guzików. Drowka zmierzała powoli w kierunku Duaglotha trzęsąc się coraz bardziej z każdym krokiem, ostatecznie było wręcz słychać jej przyśpieszony oddech. Jej dłonie zaciskały się na stalowej rózdze. Duagloth patrzył na kobietę z satysfakcją.
- Podaj - powiedział tylko, drowka niepewnie wyciągnęła dłoń przed siebie zupełnie jakby ktoś kazał jej ją włożyć w płomienie. Mimo wszystko podała mężczyźnie przedmiot dysząc ciężko. Duagloth sięgnął po rózgę nieśpiesznie, pozwalając wcześniej swoim szponom ostrożnie muskać hebanowe ramie kobiety. Drowka z wbitą w podłogę twarzą kręciła przy tym energicznie głową na boki. Ostatecznie Plugawiec ujął przedmiot.
- Puść - powiedział, uwalniając kobietę od przedmiotu. Duagloth uniósł rózgę na wysokość oczu Aurory.
- Bierz księżniczko, ale chcę to z powrotem, przeboleje uszkodzenia, nawet jeśli oznacza to powrót w częściach - powiedział rzeczowo.

Scenka zaintrygowała demonicę a znudzenie zamieniło się miejscami z uwagą.
- Zgadza się, interesuje mnie ich działanie - przyznała odbierając puchar od paskudy. Jej wielka ręka okrywała niemal cały trzymany od dołu kielich. Przyglądała się przez chwilę mu jak i magowi a następnie napiła się. Rózgę odebrała z namaszczeniem, jednak nie spełniała jej oczekiwań. - Możliwe, że ten kawałeczek dostarcza atrakcji tobie, Duaglothcie. W mojej dłoni niestety staje się mizerny. Jeśli chcesz mnie ugościć... relaksem... Podaj mi moją rózgę - oznajmiła już bardziej zdeterminowana, co bardziej miało zabrzmieć jak oczekiwanie, które należało spełnić.
Płyn początkowo smakował nad wyraz przyjemnie. Dopiero po chwili okazał się niby lodowym sztyletem który brutalnie penetrował ją głęboko w dół gardła, by zadać kłucie w żołądek. Stamtąd zimno rozlewało się po jej ciele. A kiedy ogarnęło ją już totalnie, obraz przed oczyma zastygł. Obraz stojącego nad nią Plugawca.

Akademia

Rodzeństwo kierowało kroki w stronę akademii
- Z racji iż ty nie masz oczywiście wstępu do szkoły kapłanek, zajmijmy się najpierw mężczyznami. - Filfriia mówiła szeptem w czasie drogi.
- Jak sobie życzysz, lecz jeśli nie natkniemy się na jakiś z naszych celi to myślę, że powinniśmy poszukać… mnie - dodał ze złośliwym uśmiechem.
Siostra przewróciła oczami:
- Jeśli ten śliczny mały Aleanviir się napatoczy tak jak tamto dziecko - wskazała ruchem gałek ocznych grzybowy żywopłot - to jasne. Lepiej jednak żebyś poświęcił całą swoją uwagę na młodych Beanthach braciszku. Naprawdę tak będzie dla ciebie lepiej.
Para Aleanviirów znalazła się u podnóża strzelistego gmachu szkoły czarodziejstwa. Stojący przy wejściu strażnicy, zauważyli zbliżającą się parę mrocznych elfów. Filfriia wyszła na przeciw i korzystając z tej sytuacji mignęła do brata za siebie
~ jeśli masz jakiś dobry pomysł, teraz była by świetna pora…
Lorash milczał, nie miał ani żadnego genialnego pomysłu ani nawet najprostszego. Bo też co miało by mu przyjść z wymyślania dziwnych rzeczy kiedy nie wiedział praktycznie nic o tym gdzie są ani co robią ich cele? Skupił się więc bardziej na tym by mieć umysł otwarty a zmysły wyostrzone. W pamięci zaś powtarzał sobie rozkład pomieszczeń akademii, choć dawno go tu nie było to jednak spędził w niej sporo czasu i sporo jeszcze pamiętał.
Filfriia tylko westchnęła, ale wydawała się zadowolona z milczenia mężczyzny. Siostra najwyraźniej nie spodziewała się po mężczyźnie żadnego porządnego planu, który mógłby konkurować z plastycznością jej kobiecego umysłu. Zanim rodzeństwo stanęło na schodach Fiflriia zaczęła nucić modlitwę. Strażnicy przestali spoglądać na nią bacznie, ich miny były teraz usłużne i pełne entuzjazmu.
- Studentko… - zaczął jeden z nich - Mógłbym wiedzieć czego szukasz na wydziale mistycznym i… jak mógłbym ci pomóc? - Filfriia uśmiechnęła się.
- Och mógłbyś oczywiście, że mógłbyś. widzisz szukam studenta imieniem Nadzt. Miał mi pokazać jak uformować komponent do czaru, co jest częścią mojego własnego szkolenia. - Strażnicy popatrzyli po sobie.
- Eee… Nadzt powiadasz… a nazwisko? tutaj jest pełno studentów… - Filfriia przewróciła oczami jednocześnie dając palcami znak swojemu baratu:
~ Ej? zagapiłeś się? śmigaj do środka.
- To ja wiem głuptasie, pokażcie mi spis tych waszych studentów to sobie przypomnę. - Strażnicy spojrzeli po sobie.
- Bardzo nam przykro, my tu tylko drzwi pilnuje..
- No ja myślę, po prostu zaprowadźcie mnie do kogoś kto może.
- To będzie mist…
- No ja myślę że mistrz, uważasz może, że mężczyzna, nawet jeśli jest mistrzem w akademii nie znajdzie czasu na spotkanie z kobietą, przyszłą kapłanką ósmego domu? - zapytała zupełnie retorycznie. Strażnicy popatrzyli po sobie po czym kiwnęli głowami.
- Pozwól z mani studentko. - Strażnik wykonał zapraszający gest i dopiero wtedy zerknął na mężczyznę.
- A ty kto? - Filfriia machnęła ręką.
- Weź się skup na mnie, to przecież jakiś wasz student czy coś, możemy iść? - Strażnicy w końcu pokiwali głowami.
- Oczywiście, proszę z nami.

~ Ruszam, powodzenia siostro. - Przekazał Filfrii zza pleców strażnika. Kto jak kto ale ona powinna sobie poradzić śpiewająco. Przynajmniej miał taką nadzieję.
Skupił się na swoich celach, nie było ich tak wielu zaś rozumował następująco, najpierw najstarszych gdyż oni będą pewnie najtrudniejszymi i trzeba mieć pełny arsenał możliwości by sobie z nimi poradzić. Na młodszych przyjdzie kolej na końcu. Tak więc podążył znanymi korytarzami do wieży mistrza Oragolotha. Po drodze pokrył sztylet trującym smarem, wystarczyło jedno trafienie a ofiara pogrąży się w stanie paraliżu zbliżonego do śmierci.
Po drodze dorów miną kilkunastu studentów ale nikt specjalnie nie zwracał na niego uwagi. Dopiero kiedy mężczyzna wstąpił na schody prowadzący do wieży mistrza, z za pleców usłyszał głos.
- Ej ty! czego tu szukasz? nie widziałem cię tu wcześniej. - Za plecami “Aleanviira” z korytarza wyszedł młody mężczyzna w długiej czarnej szacie, który notabene odpowiadał rysopisowi jednego z celów: Narlnarowi, studentowi drugiego roku.
“Za wcześnie” pomyślał gniewnie lecz szybko uspokoił emocje i przybrał maskę służbisty.
- Wykonuję polecenia kapłanki. - Odparł zimno i wyniośle jak mógłby odpowiedzieć młodzik któremu zdaje się, że nagle zyskał na ważności. Był przy tym gotów by wsadzić Narlnarowi sztylet pod żebra gdy tylko się zbliży.
Narlnar spojrzał na mężczyznę spod oka i z wyraźnym powątpiewaniem.
- Doprawdy… ? takie gówno jak ty? co ty niby potrafił byś dla kapłanki zrobić? - zadrwił zbliżając się powoli do młodego “Aleanviira”.
Odpowiedzią był szybki, niski cios zatrutym sztyletem pod żebra. Twarz pewnego do tej pory Narlnara wykrzywiło przerażenie, chciał coś rzec, lecz dławił się tylko, Baragh czuł jak ciepła krew mężczyzny sączy się po sztylecie na trzymającą go dłoń. Konający Beanth opadał całym swoim ciężarem na atakującego.
- Jaka szkoda, że byłeś pierwszy - wyszeptał do ucha konającego gdy podtrzymywał jego ciało przed gwałtownym upadkiem. To jednak była jedyna reakcja na jaką sobie pozwolił Lorash, zbyt zajęty poszukiwaniem miejsca do ukrycia ciała. Nie omieszkał jednak pobieżnie obszukać zwłok. Wprawdzie nie liczył na to ale zawsze istniała szansa, że znajdzie coś co może mu się przydać. Następnie złapał martwe ciało jak pijanego towarzysza i “prowadził” je do miejsca w którym o ile go pamięć nie mylił był niewielki schowek. Przy odrobinie szczęścia nikt nie odkryje ciała do czasu aż Lorash będzie już daleko. Dla pewności wrócił po własnych śladach usuwając krew zaklęciem. Nie chciał zostawiać zbyt wielu śladów, jeszcze nie teraz.

Magia, choć jest jednym z najlepszych narzędzi to jej nadużywanie zawsze doprowadzało Lorasha do lekkiej migreny, zwłaszcza gdy musiał jej używać długo i monotonnie. Na szczęście dawno już nauczył się znosić niewygody i ból, miał też pewność, że ten szybko minie.
Szedł cicho niczym cień prześlizgujący się po kamieniach mrocznego korytarza. Odrobinę żałował, że nie było czasu oczyścić i naprawić tuniki Narlnara, była by świetnym kamuflażem, z drugiej strony pamiętał jak nazwała brata Raudia. Nie, jednak przebieranki nie pasowałyby do jego roli młodego wojownika.
Nasłuchiwał jednocześnie samemu pozostając niewidocznym, szukał swego celu. Dwa razy miał po prostu szczęście lecz liczyć tylko na nie było by głupotą.

Wieża czarodzieja

Aurora obudziła się w wygodnym łożu, pięknie umeblowanej sypialni, przez okna wpadały na nią filetowe poświaty czarów rzuconych na okoliczne zabudowania. Czuła się wyjątkowo zrelaksowana i rześka, mimo iż ewidentnie nie była w “swoim ciele” - mogła to dokładnie stwierdzić, gdyż leżała w purpurowej pościeli zupełnie nago.
Gładka hebanowa skóra mrocznej elfki okrywała drobne ciało, jakie widziała Aurora gdy patrzyła po sobie. Dotknęła smukłą dłonią pleców, nie było skrzydeł. Pierwsza córka usiadła na brzegu łoża. Krwisto czerwone kosmyki długich falowanych włosów opadły na jej zgrabne elfie ramiona.
Na stoliku nocnym stały flakoniki, pojemniki na trucizny i magiczne mikstury. W głębi pomieszczenia leżał zgrabnie ułożony wszelki ekwipunek, jaki Aurora miała na sobie w czasie spotkania z Opiekunką.
“W nogach” łoża, leżała w pozycji embrionalnej drowka która przyniosła stalową rózgę. Kobieta była naga, jej ciało trzęsło się nerwowo. Sama rózga leżała na stoliku obok mikstur.

No i oczywiście był i on: Duagloth leżał za Aurorą, na boku. Podpierając leniwie głowę, obserwował dopiero co obudzoną Pierwszą córkę. Mężczyzna był ubrany, w te same co ostatnio szaty.

Uczucie było przyjemne a spokój wewnętrzny i zewnętrzny nie został rozbity w pierwszych sekundach. Ruchy i myśli nie były przez to śpieszne, można było powiedzieć, że nieco ospałe, nawet pomimo doznawanej energiczności. Spokojna obserwacja przyglądała się aksamitowi pościeli, którą normalnie zdołałaby zniszczyć samym położeniem się na niej. Piękne umeblowanie miało swój urok, jednak Aurora nie czułaby się z nim komfortowo. Oczywiście kunszt się jej podobał, jednak w ogóle nie przemawiał do jej uczucia praktyczności. Równie obcym doświadczeniem było jej ciało. Czystokrwiste, filigranowe jak na jej standardy, piękne. Nie było pazurów, szponów, ogonów, skrzydeł, czy rogów. W ich miejsce wplotła palce. Nie znajdując tam nic podążyła nimi do końca długości włosów. Nigdy nie miała ich tak długich. Samo obracanie głowy bez ich ciężarów było nieznanym jej uczuciem. W ten sposób mogła mieć przynajmniej pojęcie jak czuła się śmietanka Domu w innych ciałach. Tutaj wiedziała, że nie mogła zostać poddana serii szalonych operacji. Tak zza ramienia przyjrzała się drżącej drowce, a zza drugiego ramienia Dualgolthowi. Zawiesiła na nim wzrok wstrzymując obserwacje. Nie odezwała się a jej twarz nie wyraziła jeszcze nic innego poza spokojem.

- To jest dopiero sprytne wykorzystanie Sztuki - Duagloth powiedział z satysfakcją, nie zmieniając swojej własnej pozycji. - Twoja matka nie chciała ryzykować nawet w przypadku akcji daleko poza miastem. Niestety, z racji twojego planarnego pochodzenia, sztuczka ze zdjęciem skóry nie wchodziła w rachubę. Zresztą… - wzrok Plugawca zogniskował się twarzy kambionki - nawet jeśli mógłbym cię po prostu oskórować, usunięcie skrzydeł i połamanie, ściśnięcie tylu kości, sprawiło by iż została byś raczej kaleką. - Spojrzenie mężczyzny przenosiło się kolejno jej ramiona, piersi, uda, by znowu wrócić do góry. - Wiem, że nie miałaś nigdy poznać okazji swojego ojca. Ale ja miałem. Inkubus posiada naturalną zdolność polimorfii. Nie jakiejś tam czasowej, ale stałej, zależnej w zasadzie jedynie od jego woli. Myślałem nad tym… jakiś czas. Udało mi się opracować sposób by wyzwolić w tobie tą zdolność, przynajmniej tymczasowo, co… - uśmiechnął się podle - było interesujące samo w sobie, Pierwsza córko. - Dłoń Duaglotha powędrowała w stronę szyi kambionki i objęła ją zaciskając się wokół obroży, z której obecności kobieta zdała sobie sprawę dopiero w tym momencie.
- Nie martw się, księżniczko, twoja forma nie zmieni się, póki ta obroża nie zostanie zdjęta z twojej ślicznej szyjki i tak się składa, że jestem jedyną osobą, która mogła by to kiedykolwiek zrobić. - Mężczyzna ściągnął z kobiety dłoń równie delikatnie i szybko jak ją położył.
- Myślę też, że mimo wyglądu śmiertelnej elfki, zachowałaś całe dziedzictwo swojego planarnego rodzica.

Szybko zabrana ręka została odprowadzona skupionym wzrokiem. Z ust Aurory dalej nie padło żadne słowo komentarza, czy odpowiedzi. Kobieta spokojnie obróciła drobne ciało wchodząc kolanami na szkarłatną pościel. Na czworaka ruszyła w stronę maga przypatrując się mu. Krwiste włosy zsunęły się z pleców na jedną ze stron. Materiał po którym się poruszała nie doznawał ani jednego zadrapania od gładkiego ciała, sam też nadmiernie się nie uginał pod nieznacznym ciężarem. Gdy naga drowka dotarła do Duaglotha sięgnęła jego obojczyka, by popchnąć go do pozycji leżącej. Zawisnęła nad jego głową. Kuszące możliwości zostały szybko ukrócone przez gwałtowne zaciśnięcie się obu jej dłoni na szyi maga. Drobna dłoń była za mała by zrobić to samotnie. Dziedzictwo jej ojca nie tylko pozostało w jej sile, a także we wściekłości, która zaczęła wylewać na wyraz jej twarzy, z każdą chwilą coraz bardziej. Była niezmiernie wkur*iona a powód znajdował się między jej dłońmi.
Aurora doskonale wiedziała, że nie trzeba było wiele, by brak powietrza skutecznie zatrzymał w śmiertelniku stan zwany życiem. Oczy Plugawca rozszerzyły się, tak jak można się tego było spodziewać. Mężczyzna mimo iż został wzięty z zaskoczenia, potrafił jednak zachować się racjonalnie. Chwycił oburącz głowę kobiety, już sam jego uchwyt, uświadomił Aurorze, że znalezienie się między jego dłońmi to to samo co znalezienie się między brzegami imadła. Różnica polegała na tym, iż imadło nie posiadało dziesięciu ostrych jak sztylety palców. Pozostając na bezdechu, Duagloth przyłożył brzytwiaste kciuki do oczodołów kambionki.
Pokaz siły trwał a motywacja demonicy, coraz mocniej wymalowana na twarzy, stawała się jaśniejsza. Paskuda weszła w jej strefę osobistą bez krzty ostrzeżenia. W połączeniu wcześniejszą, dość sporą dezaprobatą wymogu zaszlachtowania jej ludzi, na co sobie nie mogła pozwolić, a w konsekwencji bardzo mocnego ograniczenia jej możliwości, łatwym było wyobrazić sobie jaka mogła być reakcja na kolejne ograniczenie. Obrana przez maga forma przekazania tej wieści okazała się najgorszą z możliwych. Połączenie wszystkich składników okazało się całkiem przewidywalnym przepisem. Dłonie jeszcze chwilę ściskały jego szyję, by następnie w jednym ruchu przeskoczyły na kciuki przy głowie wraz z gołym kolanem niebezpiecznie opartym o jego lędźwia.
Plugawiec natychmiast chwycił powietrze krztusząc się przy tym. Ściągnięcie jego dłoni, z głowy okazało się dla kambionki sporym wysiłkiem, mężczyzna co prawda nie starał się jej oślepić, gdyż nie posuwał swoich pazurów głębiej. Ale i nie zamierzał jej puścić. Pierwsza córka była doświadczoną wojowniczką i nawet w stanie pierwotnej złości potrafiła analizować zachowanie przeciwnika. Duagloth się bronił, nie starał się jednak zaogniać sytuacji. Przynajmniej nic na to nie wskazywało.
- R...cz… - krztusił się jeszcze - czy to jest ten moment kiedy się zabijamy? - wydusił wreszcie.

Wściekłość zadrżała na twarzy demonicy, a z jej gardła wydobył się niski ryk. Czy było to zabijaniem się? Nie brały w tym udział żadne bronie. Żadna ze stron niewiele by zyskała na śmierci przeciwnika. Nie było w tym żadnej nagrody, a gdyby się nad tym zastanowić to same komplikacje. Wszystko wprawdzie było spowodowane, że jedna ze stron nie uszanowała zasad drugiej. Był winny. Jednak wcale się do winy nie poczuwał. Należało mu to odpowiednio przekazać, a jako że mord nie miał zbytnich walorów edukacyjnych... W takiej sytuacji pozostawał wpier*ol. Drugi ryk wydobył się z gardła, które nie było przyzwyczajone do takich to ów. Wraz z nim kolano uderzyło w obrany wcześniej cel.
Duagloth mimo iż był nad wyraz silny, nie był przecież wojownikiem. Uderzenie w “czułe miejsce” podziałało na niego tak samo jak podziałało by na każdego mężczyznę. Z tą różnicą, że Plugawiec błyskawicznie puścił głowę kobiety i odruchowo zjechał dłońmi w stronę źródła bólu. I nie było by w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie użył przy tym całej swojej nadnaturalnej siły, tnąc głęboko plecy drowki swoimi ostrymi jak brzytwy pazurami.
Rany jeszcze bardziej napięły mięśnie wściekłej kobiety. Śliczne ząbki wysunęły w mściwym grymasie a uwolnione ze swego zadania ręce zajęły się doprowadzeniem Paskudy do pozycji bardziej przystępnej nauce jaka go czekała. Tym samym kolanem przycisnęła brzuch przenosząc w ten sposób większość swojego niewielkiego ciężaru na niego. Wolne ręce rzuciły się z miejsca do okładania go po brzydkim pysku. Ile wlezie, lub póki do niego nie dotarło. Nie szczędziły niczego i wiedziały gdzie uderzyć, by wywrzeć wrażenie. Obudzone na plecach rozcięcia poczęły broczyć krwią, która w ruchu rozlewała się co rusz na inną stronę.
Mimo całej swojej siły, Aurora wciąż posiadała śmiertelne ciało, czego nie można było powiedzieć o Plugawcu. Skóra Duaglotha była twarda jak ta, którą kobieta sama posiadała jeszcze jakiś czas temu, a może i twardsza. Mężczyzna na pewno doskonale czuł razy jakie zbierał, gdyż zasłaniał się jak mógł, uchylał i jęczał. Jednak ceną za to były coraz to bardziej zdarte knykcie Aurory.
- P...w...a c..ko - starał się wydobyć z gardła Patron w przerwach między ciosami czy własnymi wrzaskami - zd...esz sob..e spraA! - jęknął - ...wę, że w ka...dym mom...cie mogę użżż… - zasłonił twarz - czaru?
Ilości ciosów, które spadły na maga, były wystarczająco liczne, by zapotrzebowanie na powietrze wzrosło. Jej oddech był szybki i głęboki. Krew z pleców zdołała zbierać się już na szkarłatnej pościeli jak i na nogach maga, a zaciśnięte pięści były przekrwione. Nauka trwała wystarczająco długo, by część wściekłości odpowiedzialna za rękoczyny została wylana na zewnątrz. Ten miał wystarczająco dużo czasu, by zreflektować się nad swoim zachowaniem. Mimo wszystko trwał w swojej postawie nie mogącej jawnie przyznać się do błędu. Aurora zawarczała i zakończyła fizyczne wyżywanie się. Obliczę Duaglotha wciąż nie było czymś, co chciała mieć przed swoimi oczami, tak więc cofnęła się trochę, kolano spoczywające na nim wyprostowała a stopę postawiła między jego nogami. Ręce raz jeszcze sięgnęły jego osoby, tym razem by chwycić jego szaty. Naprężyła mięśnie i wraz z rykiem ruchem całego ciała szarpnęła w bok wyrzucając maga z jego własnego łóżka.
Duagloth zawisł w powietrzu dosłownie cal nad ziemią. Następnie jego ciało uniosło się w powietrzu aż czar lewitacji postawił go na jego własnych stopach. Mężczyzna trzymał się jedną ręką za obitą szczękę, fukał wściekle, niemal warczał.
- Ubierz się - rzucił za siebie, ale oczywiście nie do Pierwszej córki. Skulona cały czas na brzegu łóżka kobieta spełzła na podłogę i ze spuszczoną głową podeszła do jednej z szaf. Duagloth w tym czasie chwycił za krzesło i opadł ciężko na nie. Opierając się łokciami o blat biurka wyszeptał inkantację i widmowa dłoń pofrunęła w stronę jednej z półek. Magiczna dłoń maga uniosła małą blaszaną skrzyneczkę i przywiodła ją przed oblicze Plugawca. Patron otworzył ją i wyciągnął strzykawkę. Pozwolił swojej szacie opaść na oparcie krzesła odsłaniając swój nagi tors. Ciało Duaglotha było czarne jak smoła, i pokryte w wielu miejscach ostrymi kolcami, podobnymi do cierni. Było przy tym diabelsko proporcjonalne i wyrzeźbione. Mężczyzna przyłożył igłę do swojej żyły i zaaplikował sobie płyn sycząc przy tym. Chwilę później przestał masować obite części ciała, ale jego nastrój wciąż był podły. Patrzył nienawistnie na wylęknioną straumatyzowaną drowkę która właśnie kończyła się ubierać.
Kiedy w Duagloth w końcu wstał, wypowiedział półszeptem z tuzin klątw. Mogły to być inkantacje lub po prostu przekleństwa w jakimś otchłannym języku. Albo jedno i drugie. Narzucił na siebie swój szkarłatny płaszcz i podszedł kilka kroków w stronę Aurory.
- Wybacz moją nieuwagę Pierwsza córko - wymownie spojrzał na plecy kobiety - czy życzysz sobie zastrzyk ze środkiem leczniczym? - spytał beznamiętnie.
Naszyjnik, z którym się przebudziła, faktycznie był nie do ruszenia. Poczuły to wnętrza dłoni, na których się odbiły krwiste linie. Przełożenie siły nic nie dawało przez co wychodziło na to, iż wypowiedź paskudy o monopolu przywrócenia jej do prawdziwego ciała mogła być wiarygodna. Wściekłość, która ją owładnęła wcale nie zniknęła. Jedynie ulała się jej destruktywna część. Mocowanie się z magiczną obrożą trwało, gdy mag doprowadzał się do porządku. Spotkanie nie poszło po myśli żadnej z obecnych osób. Zaczepiona demonica w innym ciele zabrała jedną dłoń od szyi i palcem prostej ręki wycelowała w Dualgotha.

- NIGDY... - zaczęła po chwili - nie waż się mnie dotykać bez mojego pozwolenia - wycisnęła delikatnym wysokim głosem, który tak bardzo do niej nie należał. Również wcześniejsze ryki i warczenia, do których to gardło nie było przyzwyczajone, sprawiło, że głos był zachrypiały i nieco zdarty.

Duagloth uniósł ręce w pokazowym geście zaprzeczenia.
- Oczywiście Pierwsza córko, nie było by takiej potrzeby, jestem już całkowicie zaznajomiony z twoim ciałem, nie ma najmniejszego powodu bym naruszał twoją prywatność… znowu - skłonił głowę chowając wyraz swojej twarzy.

Spojrzenie świdrowało oblicze osoby, której łowczyni nie miała ochoty oglądać. Wyciągnięta dłoń, zabrana od tłuczenia po pysku, była również pozdzierana i przekrwiona. Podobnie zresztą druga. Rany z pleców sączyły posokę. Czerwony ślad skąpał ciało pionowo w dół. Na pośladkach rozchodziły się stróżki, niektóre brnęły dalej po udach, niektóre skapywały na podłogę znajdując sobie w ten sposób najkrótszą drogę. Przerwanie walk sprawiło, że rany zaczęły mrowić i nieprzyjemnie tępo pulsować. Interwencja medyczna była potrzebna. Po paru oddechach, potrzebnych na przetrawienie sytuacji i zduszenie dalszej chęci rozszarpania Paskudy, Aurora nie odezwała się ani nie przyjęła oferty maga, za to usiadła na skraju łóżka przyklejając się do posłania tyłkiem mokrym od krwi. Opuściła głowę a na twarz opadły niesklejone pasma włosów. Sięgnęła dłonią swojego boku i poczęła mamrotać przez zęby inkantacje czaru. Święta energia wlała się w ciało służki bogini pająków. Rany na nadgarstkach znikły zupełnie. Szramy na plecach zasklepiły się i choć miejsce wciąż było obolałe pod dotykiem, nie wymagało już jakiegokolwiek zewnętrznego opatrunku.
- Pomyślałeś o jakimś ubraniu, czy mam wyjść stąd nago? - warknęła Pierwsza Córka wpatrując się we własne stopy. Duagloth uniósł brew.
- Jeśli taka twoja wola księżniczko… choć przypominam iż dla kamuflażu lepiej było by gdybyś okryła to sprawiające wiele radości ciało.
- Daruj sobie - wycisnęła spoglądając na niego wściekle.
Mag pstryknął palcami powodując natychmiastowe wyprostowanie się stojącej przy szafie drowki.
- Posprzątaj łóżko, przynieś kobiecie szaty - warknął wydając rozporządzenia. Drowka posłusznie pościągała ubrania z wieszaków i trzymając je oburącz przeniosła na brzeg łoża. Wypowiedziała magiczną frazę i z pościeli znikły wszelkie ślady krwi. Aurora wychwyciła, kątem oka, iż jedna z run na stalowej rózdze (lezącej na stoliku) mignęła czerwonym światłem. Drowka stanęła kilka kroków przed Aurorą ze wzrokiem jak zwykle wbitym w podłogę.
Pierwsza warstwa ubrania została założona, po niej dochodziła część wierzchnia a na końcu część zapewniająca ochronę trudów życia w Podmroku poza miastami. Całość przylegała do ciała, dodawała nieco sztywności i była skrojona z materiałów, które nie zużywały się po jednorazowym wypadzie. Porządny zestaw zwiadowczy wraz z insygniami ósmego domu był w komplecie. Plugawiec nie starał się nawet udawać, że nie przygląda się całemu procesowi ubierania się Pierwszej córki. Gdy Aurora była gotowa spojrzał wymownie na zastawiony flakonami stolik, oraz żelazną rózgę.
- W szufladzie jest jeszcze torba na mikstury, ufam iż kolekcja trafi w twoje gusta, Pierwsza córko - wyjaśnił.
Ta poirytowana podeszła do wspomnianej szuflady i otworzyła ją nie drocząc się z delikatnościami. Szybkie przesunięcie wprawiło w ruch parę dodatkowych przedmiotów w środku. Torbę pochwyciła i nie patrząc na poszczególne mikstury zgarnęła je ręką zsuwając je do środka. Przy próbie zamknięcia szuflady (a bardziej trzaśnięcia ją) wstrzymała się dostrzegając blask ze środka. Wolną ręką sięgnęła do środka wyciągając lusterko, które przystawiła je przed twarzą.

- Co-to-do-kur*y-jest... - wycisnęła pod nosem mrużąc oczy na widok odbicia. Drobna dłoń zacisnęła się na trzymanej torbie. Posiadane ciało wyglądało jak namalowana lekkim pędzlem kur*a. Nic nie byłoby w tym tak "strasznego", przyciąganie spojrzeń porządania nie było wartością dla łowczyni. Firfria z pewnością krztusiła się z zachwytu, a Aurora? Była ponownie rozdrażniona i jednocześnie obrzydzona mając za plecami osobę, która do tego doprowadziła bardzo umyślnie i z rozkoszą. Szkoda tylko, że nie wiedział z czym to wszystko się wiązało.
Duagloth wyszczerzył się podle.
- Tak wiem, mi też się podobało… czy ja powiedziałem “podobało”… och, chciałem powiedzieć “podoba”.
- Kto-to-kur*a-jest... - wycisnęła po raz kolejny, choć zdecydowanie bardziej do siebie.
- Uwierz mi, Pierwsza córko, nie chciała byś nic poprawiać… a może? - Plugawiec uniósł brew.
- Czy tobie do reszty odpier*olio?! - uniosła głos wciąż wpatrując się w lusterko. Następnie szybko rzuciła nim w kierunku otwartej szuflady i obróciła się wściekle do maga. - Użyłeś przy tym... - zacisnęła zęby wraz z dłońmi powstrzymując się przed kolejnym wybuchem. Powstrzymała kwestię i po chwili milczenia użyła innej. - Jak miniaturka jakieś kur*y... - druga próba była również niefortunna. Wściekłość aż buzowała, z czym Aurora walczyła przykładając do tego wiele wysiłku. - Czy myśląc h*jem wziąłeś pod uwagę, że w te je*ane dłonie, wielkości dziecka, nie obejmę nawet rękojeści swojego bicza, łuku, czy łańcuchów?! Że umiejętność latania w podmroku przy łowach nie jest bezznaczenia, a kure*nie kluczowa?! Że z taką wielkością można mnie połknąć w całości i nawet nie przegryzać?! Że wszystko ma znaczenie?! - warczała wściekle z uniesionym głosem. Po chwili przerwy, potrzebnej na samokontrolę ponowiła. - Mam do zaje*ania cztery wysokie kapłanki wraz z obstawą. To nie jest jakaś grupka łatwych czarnuchów. Tego się nie robi je*anymi flakonikami.
Duagloth w pewnym momencie schował twarz w dłoni, a po chwili po prostu wybuchł śmiechem i w tym śmiechu, nie było nic śmiertelnego. To był otchłanny rechot jakiegoś potwora. Jego płonące oczy jarzyły się jak dwa węgle kiedy spoglądał na Aurorę, która teraz, w tej postaci była od niego niższa.
- Och… Pierwsza córko… - otarł usta - “Ja” może i popierdoliłem, ale nie tak jak myślisz, choć wciąż nie tak jakbyś chciała. To nie ja odpowiadam za twój wygląd. To twoje dziedzictwo demona pożądania. Część ciebie, której może nie poświęciłaś wystarczająco czasu. A szkoda… miałem z twoją “ciotką” wiele miłych chwil. Wykonasz wolę swojej matki, Opiekunki Olorae, albo zginiesz próbując. Nabierz wprawy, przystosuj się. Uznaj to za możliwość zrozumienia samej siebie. Zawsze też możesz błagać mnie o ratunek… może pośpieszę ci z pomocą, jeśli mnie przekonasz.
- Skończyłam z tobą - zawyrokowała poważniej. - Wyjdziesz na tym lepiej jak nie wrócę, samcze - wycedziła i skierowała się do drzwi komnaty. Po drodze też nie zapomniała o porwaniu ze sobą rózgi, która była tak ważna dla Duaglotha.
Duagloth zupełnie standardowo, jak meżczyzna powinien, skłonił głowę i odpowiedział oficjalnym tonem.
- Oczywiście Księżniczko. - Po czym otworzył na oścież drzwi i usunął się na bok.
Kiedy Aurora chwyciła rózgę i ruszyła przed siebie. Milcząca drowka ruszyła za nią.

Aeriel odpowiedział tym samym skinięciem na odejście K’ylora. Ten drow miał kurewnie wielki potencjał, Pierwszy Syn wyczuł to i doświadczył tego. Pochylił głowę i zwrócił się do Matki Opiekunki: - Opiekunko, zechciej wysłuchać mych słów. W naszym garnizonie stacjonuje czterystu drowich żołnierzy, osobiście przeze mnie wyszkolonych. Kazałem im być przygotowanym jeszcze przed wczorajszą ceremonią. - uśmiechnął się pod nosem. Podniósł powoli głowę z bestialskim uśmiechem i demonicznym ogniu płonącym w oczach. - Matko, jesteśmy gotowi do walki. - nie ośmielił się spojrzeć Opiekunce w oczy, zatrzymał go na jej kolanach.
Opiekunka pokiwała głową klepiąc jednocześnie dłonią w poręcz fotela.
- Bardzo dobrze synu… aczkolwiek ostatnia noc przyniosła nam pewne… “straty” niemal setka naszych żołnierzy nie dożyła końca rytuału. Widzisz ich dusze były mi potrzebne do walki gdzie indziej… Myślisz, że dom Beanth powinien być taki pusty?... kiedy kawałek sufitu spada im na głowy? - Uniosła brew w retorycznym zapytaniu. - Ty i twój oddział mieliście być dobrze widocznym agresorem, rozpoznanym.
- Matko, zostaliśmy rozpoznani jako Aleanviirowie, którzy skumali się z czcicielami syna Lolth, Vhearuna. - mówiąc to, skłonił mocniej głowę, jakby gotowy na karę. - Potrzebuję dziesięciu cykli by zebrać rekrutów do naszej armii, a kolejnych trzydziestu by ich odpowiednio wyszkolić. - zawiesił na chwilę głos, jakby chciał zapytać, czy dusze niewolników by nie wystarczyły… Jednak ugryzł się w język. - Opiekunko… - przeszedł na bardziej formalny ton wypowiedzi. - Czy mamy się spodziewać nagłego ataku? Bądź może sami przystąpimy niedługo do takowego? - zapytał nieśmiało Aeriel.
Oleare westchnęła ciężko gdy padło na głos imię heretyckiego bóstwa. Nastała chwila krępującej, gęstej ciszy. Duagloth odchrząknął i wbił wzrok w sufit. Ostatecznie Opiekunka jednak postanowiła nie ciągnąć tematu, możliwe, że nie miała zwyczajnie siły na ruganie syna.
- Synu, ataku zawsze trzeba się spodziewać, szczególnie wtedy, gdy tak jak teraz jest on nie na rękę. Baenthci zapewne właśnie przedstawiają Radzie swoją skargę na Ósmy dom. Zagłada Aleanviirów niedługo się rozpocznie. Ja zgłoszę pretensje do wywyższenia nas do rangi Ósmego domu, moje petycja zostanie oczywiście odrzucona. Baenthci wskoczą na miejsce przed nami. Przestaniemy być dla nich celem, oni sami są zaś osłabieni przez naszą intrygę. Poniżej nas zaś znajduje się próżnia, miną dekady, zanim któryś z tych domów będzie w stanie rzucić nam wyzwanie. Życzę sobie byś spróbował zwerbować jakiś użytecznych ludzi Aleanviirów, którzy będą starać się przeżyć zagładę ich domu. Chcę przede wszystkim kobiet Aerielu, chcę mieć większy odsetek kobiet w armii, to zwiększy nasz prestiż.
Aeriel zacisnął mimowolnie zęby, słysząc o przyjęciu kobiet do armii. Nie dał tego po sobie poznać, ale ów pomysł najzwyczajniej w świecie mu się nie podobał. Ale cóż, wola Opiekunki jest rzeczą najważniejszą… Podniósł lekko głowę i przemówił:
- Opiekunko, jeśli mógłbym coś zasugerować… Aleanviirowie mają trzech dobrze wyszkolonych czarodziei. Może warto byłoby ich pozyskać do naszej armii? - zawiesił na chwilę głos. - Magia Duaglotha jest przydatna, ale poza nim, jedynie Phandel, syn Aurory, i ja dysponujemy magią ofensywną. Lorash… nie nadaje się do walki. - te słowa powiedział z niemałą satysfakcją. - Zgodnie z Twoją wolą, Opiekunko, rozpuszczę wici, by zebrać jak największą liczbę drowów, które cenią własne życie. - uśmiechnął się żarłocznie. - Oczywiście, rozumiem, że nasz skarbiec wygląda na tyle dobrze, by utrzymać większą armię? - spojrzał gdzieś w przestrzeń pomiędzy Orloarą a Plugawym. - I odpowiednio ją dozbroić i przeszkolić, oczywista.
Kiedy Aeriel wspomniał o magach, Opiekunka uniosła głowę i zerknęła za siebie na Duaglotha. Patron pokiwał głową.
- Taa… - odparła - słuszna sugestia chłopcze. A co do pieniędzy, staraj się nie wydawać więcej niż to potrzebne.
- Jak zwykle. - odparł Pierwszy Syn. - Matko, dobrze wiesz, jak dbam o morale w naszych oddziałach. Ten system sprawdza się od długiego czasu. - zawiesił na chwilę głos. - Jeśli to wszystko, Opiekunko, pójdę zająć się tym tematem. - pochylił głowę, mówiąc te słowa.
Opiekunka pozwoliła sobie na płytki uśmiech.
- Nikt nie kwestionuje twoich kompetencji synu, póki potrafisz się z nich wywiązać. A póki się wywiązujesz, masz moje zaufanie w tej materii. - Kobieta machnęła ręką, dając do zrozumienia, że audiencja dobiegła końca.

Pierwszy Syn opuścił prywatne sanktuarium Opiekunki i udał się do swych kwater, z prostym planem: zdjąć zbroję, wziąć kąpiel i wykorzystać jedną z niewolnic do iście zwierzęcych praktyk, na które miał ochotę. Och, oczywiście pozostawała sprawa, którą zleciła mu Matka, lecz ona nie zajmie mu dużo czasu. Uśmiechnął się do siebie pod nosem i raźniej pomaszerował do swych kwater.