Jakież było zdziwienie Sroczki, gdy okazało się, że należy do PRAWDZIWEJ drużyny poszukiwaczy zaginionych skarbów, bo rzecz jasna nie pamiętała oczywiście by się do jakiejś zaciągała… a tu proszę! I ona! I Edelmann! I dwóch dziwnych panów, ale najważniejsze… był tam też MIRNARK!
Kenderka była wniebowzięta, iż może podróżować ze swoim nowym przyjacielem, który tak okazale i egzotycznie się prezentował. I choć kac mocno trzymał… na tyle mocno, że bidulka skubnęła tylko ziemniaczki i kilka kawałeczków ryby, oraz opiła się wody jak za wszystkie czasy, dzielnie wędrowała u boku nowych towarzyszy nie skarżąc się… ale co najważniejsze nie uprzykrzając im się. Chyba.

- Muszelki! - Tili zatarła łapki na widok tajemniczego grobu. Zdejmując plecak z ramion i stawiając go na nodze minotaura, podskoczyła do kurhaniku, łapiąc za okazałą małżę. - Ciekawe czy ma perłę.
- Jeśli nie ma, to zawsze można zebrać kilka i zjeść - odparł Haran. - Ponoć zdrowe to i pożywne. Na niektórych stołach za smakołyk uchodzą.
Mirnark znosił dotychczasowe niewygody podróży ze stoickim spokojem. Cieszył się nawet, że może pomóc Sroczce w sytuacjach, kiedy jej mały rozmiar mógł stanowić problem. Oraz z uratowania jednego z ich pozostałych towarzyszy. Gdy dotarli na miejsce,minotaur najpierw rozejrzał się dokładnie, sprawdzając, czy to miejsce nie przywołuje żadnych negatywnych sił. Potem uklęknął przed grobem i zmówił krótką modlitwę za zmarłych.
-Przepraszamy, że musimy naruszyć twój spoczynek. Zapewniamy jednak, że dobra które zrabowałeś i wziąłeś ze sobą do grobu zostaną wykorzystane w dobrym celu. - Powiedział do zmarłego, tak jakby ten stał przed nim.
Tili przyjrzała się z ukosa Haranowi, podchodząc do minotaura. Odczekawszy chwilę by wojownik mógł zmówić modlitwę, wręczyła mu muszlę z szerokim uśmiechem oczekiwania, najwyraźniej znalazła Mirnarkowi kolejne ważne zadanie do pomocy - roztrzaskanie skorupki mięczaka.
- A tak w ogóle, to jesteś pewien, panie Edelmann, że właściciel tych skarbów aby na pewno nie żyje? - łotrzyca zwróciła się do krasnoluda, biorąc się pod boki. - Mamy kopać tak? Ktoś wziął łopatę?
Wyzwolony przez Mirnarka czar pozwolił mu określić, że na cmentarzu znajdują się słabe aury nieumarłych, umieszczone w narożach. Niestety, nie udało mu się określić dokładnej liczby tych stworzeń, jednak wiedział, że są one uśpione.
Edelmann spojrzał zaskoczonym wzrokiem na Tili i Mirnarka.
- Nie macie łopaty? - zapytał, zdziwiony. - Trzeba będzie kopać rękami…- westchnął.
- A więc powiadasz, że to tutaj… - Haran podszedł do miejsca, będącego ponoć grobem kapitana i równocześnie miejscem ukrycia skarbu. Wziął w dłonie puklerz i zaczął rozgarniać ziemię.
Nieświadomie i zupełnie niechcący, Haran uruchomił pułapkę. Poczuł jak strzałka wbija się w jego nogę, orając głęboką bruzdę i dochodząc niemalże do kości. Zielona maź, która znajdowała się na grocie, na szczęście nie dotarła do krwioobiegu mistyka. A jeśli dotarła, to było jej na tyle mało, by nie wyrządzić żadnych szkód. Mało tego, usłyszeliście hałas kilku pękających płyt, a chwilę później byliście już otoczeni przez osiem szkieletorów uzbrojonych w pordzewiałe miecze, noże i tarcze…

Haran zaklął, gdy ukryta w ziemi pułapka wypluła strzałkę, trafiając go w nogę. I przeklął swoją głupotę - wszak to było dosyć logiczne, że musi istnieć jakieś zabezpieczenie...
Cofnął się o krok i sięgnął do swojej torby. Wyciągnął niewielką, futrzaną kulkę, którą rzucił w stronę najbliższych szkieletów. Parę metrów od mistyka pojawił się nie wiadomo skąd wielki brunatny niedźwiedź, który z furią ruszył na szkielety, ciosami łap zamieniając je w stosy kości.
Tili nie wiedziała czy krasnolud żartuje, czy mówi prawdę. Zbita z pantałyku, zadarła głowę spoglądając pytająco na Mirnarka, szukając u niego wsparcia i wtedy też zakapturzony osobnik, który był nudny na sto wiatrów, uruchomił pułapkę. Kobieta parsknęła śmiechem, ożywiona nagłą zmianą akcji.
Wyciągając procę, którą ewidentnie robił jakiś elfi rzemieślnik, kenderka załadowała kamyk i wyliczając śpiewną rymowanką, wycelowała w nadchodzącego szkieleta.
Talving obserwował igraszki towarzyszy z bezpiecznej jak mu się wydawało odległości. Niestety kiedy pojawili się nieumarli trzeba było działać. Zdecydował się na najniebezpieczniejszy ze swoich czarów. Wykonując skomplikowany ruch rękoma zaczerpnął magicznej energii następnie pozwolił by uformowała się w snop ognia i posłał go w kierunku najbliższego szkieletora.
Szarżujący niedźwiedź samą swoją masą roztrzaskał dwa trupy stojące najbliżej Harana w pył. Pocisk Tili nie opuścił nawet procy, która zaplątała się Sroczce o nogę, powodując tym samym potknięcie kenderki. Wyzwolony przez Talvinga czar spopielił jednego z napastników, a dwóch innych poważnie ranił, jednego ledwo muskając. Najgorzej przedstawiała się sytuacja Mirnarka, który był otoczony przez czterech ożywieńców. Pozostawało to tajemnicą, jakim cudem żaden z szkieletów nie trafił minotaura. Może zawdzięczał to nadludzkiej zręczności, a może to po prostu zwykły traf… Z odsieczą przybył mu Edelmann, który zaszedł jednego z nieumarłych z boku i potężnym cięciem wręcz pozbawił go czaszki.
- Do tyłu, wracajcie do grobów! - wykrzyknął minotaur, biorąc potężny zamach w stronę najbliższego z nich i trafiając go potężnym uderzeniem, które zgruchotało kości nieumarłego.
- Zgromadźcie się za mną, osłonię was! - krzyknął do bardziej delikatnych członków grupy, próbując się przedrzeć do nich przez szkielety. Głównie metodą spuszczania na nieumarłych kolejnych ciosów.
Białoboczka szybko pożałowała, że naśmiewała się z jednego z kompanów, a sama nie była lepszą. Lądując zadkiem na mokrym piachu, wyplątała się z procy, po czym na czworaka przebiegła za nogi Talvinga, który stał najbliżej. Wczepiając się paluszkami w nogawkę jego spodni, stanęła za nim, robiąc sobie z mężczyzny żywą tarczę… a może po prostu szukała u kogoś pocieszenia?
Wychylając się zza magika, załadowała procę jeszcze raz.
Talving pozostał w dalszym ciągu wierny swej magii i korzystając z tego, że nie jest atakowany posłał w kierunku szkieletów kolejne ogniste zaklęcie.
Minotaur z kolei wykorzystał,że wszyscy zebrali się w jednym miejscu i zaszarżował na najbliższy szkielet na tyle głupi, aby się zbliżyć. Jeśli się uda, chciał odciągnąć napastników od jego towarzyszy i skupić ich uwagę na sobie.
Przyzwany przez Harana niedźwiedź zaszarżował i dosłownie rozniósł szkieleta wraz z otaczającymi go grobowcami, tym samym zapewniając drużynce pewne plecy. Talving miał szczęście, iż wypowiedział słowa zaklęcia, nim Tili pociągnęła go na ziemię. Ogniste strzały przemknęły przez powietrze, spopielając dwa z pozostałych szkieletów. Haran wystrzelił z kuszy, ale jego bełt przeszedł nieszkodliwie między żebrami ożywieńca, nie czyniąc mu najmniejszej krzywdy. Ten spróbował się zrewanżować Mirnarkowi płaskim cięciem, lecz krasnolud był szybszy. Atakując potężnym cięciem z wyskoku, dosłownie rozłupał nieumarłego na pół. Gdy wylądował, odwrócił się do towarzyszy z mordem w oczach.
- Co to, kurwa, było?! - krzyknął, zdziwiony i wściekły jednocześnie.
- Zapewne ktoś nie chciał, by ktoś inny tu grzebał - powiedział Haran, po czym rzucił na siebie czar - leczenie średnich ran. - Podobno niektórzy dbają o swój majątek nawet po śmierci. Czy w opowieściach o grobie kapitana nie było czasem jakiegoś ostrzeżenia na ten temat? - spytał.
Krasnolud spojrzał zaskoczony na Harana.
- Cóż… - zastanowił się. - Nic takiego tam nie usłyszałem. Zresztą, lokację tego miejsca wyjawił mi umierający w celi pirat, którego sam tam wsadziłem, więc równie dobrze mogła być to pułapka… - odparł mistykowi.
- Odsuńcie się trochę - poprosił Haran, po czym wydał niedźwiedziowi kopania w miejscu, gdzie - według krasnoluda - miał się znajdować grób kapitana. Skoro misie umiały rozkopywać mrowiska, to z pewnością i w tym przypadku niedźwiedź sobie poradzi.

- To zaraz, zaraz… mówisz, że ciocia Roshunda była od strony twojej matki Kamality? - Tili przerwała wywód Romula z którym starała się ustalić stopień pokrewieństwa. -A co w wujkiem? Tym od strony brata ojca szwagra twojej babki…

Kenderzyca była strapiona całym zdarzeniem. Nigdy nie widziała płaczącego krasnoluda, więc podświadomie czuła, że mężczyzna bardzo cierpi po stracie tego kogoś… kogo właśnie rozkruszył własną głową. Starała się zachować stosownie do sytuacji, ale było to dla niej trudne, gdyż za bardzo emocjonowała się wcześniejszymi wydarzeniami. Niemniej, wyglądała na poważną i nawet jej głos stał się jakiś taki mniej piskliwy. W zasadzie, to tylko przez grzeczność, a nie ciekawość, włączyła się do rozmowy z blond włosym, grubawym przedstawicielem jej rasy, który widząc niespotykany wygląd Sroczki pojawił się tuż przed nią, nawijając jak katarynka o swoich korzeniach.

- Wujek taty taty mojego taty nazywał się Arini, nie… z domu Stokrotkojadków. Surojadki byli od strony babci cioci syna dziadka siostry przyrodniej wujka Kalego. - albinoska wymieniła się z Romulem na piórka, gdyż miał całkiem ładną kolekcję sójkowych lotek.

Wyglądało na to, że oboje znaleźli się w niezłym impasie. Ich pokrewieństwo było niemal pewne, ale z jakiegoś powodu nie mogli dojść do konsensusu. Podłamany mężczyzna zaczął opowiadać historię wujka męża ciotki od strony babki babki matki siostry ojca dziadka jego siostry mlecznej. Łotrzyca z początku nie słuchała, nie mogąc się zdecydować czy skupić się na swoim rozmówcy, Mirnarku czy krasnoludzie, gdy dotarło do niej, że zna słyszaną historię.

- Hej! Czy to nie przypadkiem wujek Trapspringer? Ten sam co po pijaku pomylił smokowca z prawdziwym smokiem i założył mu siodło chcąc go ujeżdżać? - tak, to był ten sam wujek, z tą samą historią i tą samą rodziną. A więc jednak byli z Cichobiegiem rodziną!
Kenderzy wpadli sobie w ramiona ciesząc się z odnalezienia bardzo dalekiej rodziny. Ich radość nie trwała jednak długo. Kenderce coś zamigało przed oczyma i sądząc po zachowaniu dalekiego „kuzyna”… jemu też, bo bez słowa obole rozeszli się w swoich kierunkach. KU PRZYGODZIE!

Znalezisko było godne takiego poszukiwacza skarbów jakim stała się Sroczka Białoboczka.
Prawdziwa łuska z prawdziwego ogona, prawdziwego smoka. Zafascynowana, a co najważniejsze, namaszczona błogosławieństwem, tego jakże potężnego znaleziska. Wróciła do swoich towarzyszy, trafiając na sam koniec dyskusji.
To ją trochę zbiło z pantałyku. Przez chwilę wyglądała jak zagubione dziecko, którym w zasadzie była. Stała teraz za plecami krasnoluda, który przemawiał do reszty towarzyszy. Przed nogami miała zwęglone szczątki… eee… kogoś?
Przez chwilę przypatrywała się biedakowi, aż straż nie zorientowała się z jej tak bliskiej obecności. Zanim jednak zdążyli zareagować, dziewczyna przeskoczyła nad trupem i czmychnęła wprost między nogi minotaura, przytulając się do jednej z nich i wyraźnie szukając wsparcia.

O ile samotnego kendera można było postraszyć i pogonić… tak najwyraźniej nikt nie kwapił się by zaczepiać kendera z minotaurem u boku.
Łotrzyca zadarła główkę wpatrując się wyczekująco w „krowi pysk” przyjaciela, aż ten nie nachylił się do niej. Dziewczyna wręczyła mu wtedy małą łuseczkę, szepcząc do ucha gdzie ją znalazła, czym była i… dlaczego mu ją dała.

To był swoisty wyraz miłości i przyjaźni. Ten gest byłby błogosławieństwem… gdyby dawczyni nie była… kenderem.