To nie była długa podróż, a przynajmniej nie dla Tili…
Pierwszy rejs kenderki upłynął w przyjemnej atmosferze waletowania wraz ze szczurami na pokładzie, niewielkiego statku o wdzięcznej nazwie „Skrzydlata Cycolina”, która zdążyła zostać okrzyknięta przez swych marynarzy nawiedzoną łajbą, której potrzeba egzorcyzmów, a najlepiej rozebrania i spalenia. Bowiem przez wszystkie dni podróży, nikt z załogi nie zorientował się, iż płynie z nimi kender… płci żeńskiej w dodatku. TOŻ TO PODWÓJNE PRZEKLEŃSTWO!
Nie zorientowali się ani wtedy, gdy włamała się do spiżarni i podkradała jedzenie, zostawiając po sobie wszędzie okruszki i ogryzki, ani wtedy, gdy buszowała między załadunkiem szukając czegoś błyszczącego i ładnego, ani wtedy, gdy zaplatała warkoczyki na brodach śpiących marynarzy, ani nawet wtedy… gdy rozpaliła raz ognisko bo… było jej zimno i zapragnęła pieczonej ryby.
Łajba była nawiedzona. Każdy chłop był tego pewien. Sam kapitan zdążył doszczętnie osiwieć i zaprzestał spania w swojej kajucie, gdyż raz pozostawione przedmioty… nigdy więcej już nie były na tym samym miejscu, a map nie dało się odczytać przez mroczne i kultystyczne rysunki demonów z samego dna piekieł…
Tak… podróż Sroczce całkiem przypadła do gustu i na pewno w niedalekiej przyszłości, zechce ją powtórzyć. Tymczasem jednak, czekał na nią nowy, niezbadany ląd i kawałek niezapisanej mapy, którą musiała uzupełnić w brakujące punkty. PRZYGODA!

Wszystko w mieście było takie nowe, obce, ciekawe, niesamowite, pasjonujące, warte sprawdzenia, przeszukania, zapukania, wsadzenia weń łapki i co najważniejsze… zatrzymania się i porozmawiania! Białoboczka była taka szczęśliwa, że nie wiedziała od czego ma zacząć… cały swój pierwszy dzień spędziła więc na bieganiu po ulicach miasta z radosnym krzykiem pomieszanym z podziwem i fascynacją, gdy trafiła na co bardziej błyszczące szczątki spalonych domostw.
Nie ominęły jej też bliskie spotkania z tutejszymi mieszkańcami, którzy zwabieni jej nienaturalnym wyglądem z początku myśleli, iż trafili na łatwy kąsek do ograbienia. Nic bardziej mylnego, o czym szybko się przekonali. Przekonała się też także straż, że uciekający kender jest jak rozpędzony smok… nie do złapania i nie do zatrzymania…

Karczma „Madame Butterfly” była… inna niż inne karczmy jakie dotychczas zwiedziła. Głośna. Bardzo „męska”. I tak pomysłowo urządzona. Siedząc na skrzyni, mazała coś piórem na zwitku pergaminu, rozłożonym na beczce. Siedziała sama… w ciszy… nie dlatego, że była kenderką. W tym mieście było to dość powszechne i normalne. Coś jednak niepokoiło obserwatora, który postanawiał trzymać się od Białoboczki z dala. I tym czymś był jej wygląd…

Długaśne białe, włosy, niczym letnie, pajęcze nitki, splecione miała w cieniutkie warkoczyki, które upięła w wielgachny kok na czubku głowy. Ogromne, skośnawe oczy, o przeźroczystych rzęsach z białymi końcówkami, miała barwy jasnego, mlecznego błękitu, a gdy patrzyło się na nią z ukosa i w jasnym świetle… barwa ta przypominała różowawy fiolet jak u dzikiego zwierzęcia. Pergaminowa skóra usiana jasnymi piegami, przez którą widać było pajęczynę żyłek, prawie zawsze była zaróżowiona jakby od niezdrowego rumieńca. Spiczaste uszy nadawały jej króliczy wygląd i tylko czekać, aż kobieta nimi nerwowo zastrzyże.
Nawet ubiór miała dziwny… Taki… Jasny… Pudrowy. Gdy siedziała tak przy beczce, rysując coś zawzięcie z wywieszonym językiem, szurała beztrosko nóżkami we fiołkowych, wysokich i skórkowych butach na płaskim obcasie. Płócienne spodenki i koszulkę musiał chyba zabarwić kwiatowy pyłek, gdyż posiadały przyjemną mleczno-cytrynową barwę. Nawet ćwiekowana skórznia była kolorowa. Beżowa, niczym skórka młodego orzeszka.
Całość wieńczyła peleryna, szeroka, powłóczysta i… groszkowa.

Tili była wyjątkowym okazem kenderzego albinosa, który lubował się w pastelowych kolorach. Bogowie… gdzie jesteście?

Las był ich domem, las był ich życiem. Biegli ile sił w nogach, przez chaszcze, przez wydeptane ścieżki. Prowadził najstarszy, najbardziej doświadczony. Znał wszystkie kryjówki, wiedział gdzie polować. Gdzie znaleźć wodę. Prowadził ich zawsze bezbłędnie.
Biegła z pozostałymi, w ustach czuła już smak zdobyczy. Biegła wraz z innymi, ufała przewodnikowi jak inni. W tym życiu nie było miejsca na wątpliwości, liczyła się chwila.
Czarne ślepia mignęły za zaroślami. Serca zabiły zgodnym rytmem. Przyspieszyli tak że las zdawał się jej smugą brązów i zieleni. Słyszeli jak zdobycz ucieka a ich krew zawrzała. Czuła jak serce pompuje żywy ogień jej żyłami. Pęd powietrza wysuszał oczy i usta.
Przewodnik dał znak, rozdzielili się. Ona pobiegła na lewo, będzie zaganiała. Mięśnie ją paliły, przyspieszyła. Ofiara uciekała na oślep, wprost w pułapkę. Usłyszała krzyk umierającej łani, poczuła w powietrzu metaliczny zapach krwi. Dziś pójdzie spać z pełnym brzuchem.

Przewodnik zwolnił kroku. Odwrócił się w stronę z której wiatr niósł zapach morza i dymu. Stał tak w milczeniu dłuższą chwilę a inni poszli za jego przykładem spoglądając niepewnie, z nadzieją i strachem. W końcu podjął decyzję i ruszył drogą okrążając nieznany teren. Pozostali ruszyli za nim, wszyscy z wyjątkiem jednej. Stała rozdarta między podążaniem dalej z przyjaciółmi a ciekawością.
Odłączyła się od grupy, znała dobrze ich ścieżki, znajdzie przyjaciół gdy zapragnie powrócić. Oni też ją znali, wiedzieli, że czasami odchodzi, akceptowali ją taką jaka była. Byli jak rodzina…

Z początku dziwnie na nią patrzyli, później kiedy weszła na twardą drogę jakby się uspokoili. W pełni jej to odpowiadało. Oglądała sobie ludzi i ich poczynania idąc w cieniu budynku. Ktoś rzucił coś w jej stronę. Powąchała podejrzliwie, następnie zjadła. Poczuła na głowie czyjąś rękę mierzwiącą jej futro. Słowa, była pewna, że to słowa ale jakieś takie nieskładne, dziwne, chropowate, jakby słowa też mogły być jeżami. A jednak nie wydawały się być groźbą.
Trąciła nosem dłoń dziękując na poczęstunek po czym ruszyła dalej.

Kilka chwil które zamierzała tu spędzić zmieniło się w prawie cały dzień a w dodatku kiedy już miała wracać coś przyciągnęło jej uwagę. Ludzie zbierali się w jednej z tych jaskiń które budują z drewna i kamieni. Walczyła z pokusą lecz i tym razem jak wielokrotnie wcześniej przegrała bitwę nim się naprawdę zaczęła. Podążyła za jednym człowiekiem i wśliznęła się z nim do środka. O i jakże dobrą okazała się ta decyzja, mogła bowiem podziwiać zabawy jakimi ludzie się oddawali. Od razu też poczuła się raźniej widząc, że nie różnią się tak bardzo od jej przyjaciół. Podeszła bliżej ognia, zawsze lubiła ogień, był jak przyjaciel, taki ciepły i miły. Tam też się ułożyła wygodnie by nie przeszkadzać w zabawach, jeszcze ich za dobrze nie rozumiała.

I tak oto w karczmie pojawił się nowy gość, nieco inny od pozostałych. Sporych rozmiarów biały owczarek wylegujący się przy ogniu. Spokojny i przyjazny, i tylko kiedy spojrzeć pod pewnym kątem nieco za bardzo przypominał wilka.

Kiedy ludzie się bawili, wilczyca obserwowała. Próbowała zrozumieć dlaczego to śmierdzące, jak zgniłe owoce, coś było tak przez nich lubianym napojem. Pamiętała dobrze jak się czuła kiedy będąc małą sama najadła się przejrzałych i trochę nadpsutych owoców, czuła się potem tak bardzo dziwnie. Jeśli więc to, co pili działało podobnie to już w ogóle nie potrafiła zrozumieć ludzi. Jak można było tak sobie szkodzić, no chyba, że się myliła i…
Uwagę wilczych oczu ściągnęła na siebie postać, która nie brała udziału w zabawie, niewielka w stosunku do innych ludzi, pewnie ich młode. Ale dlaczego się nie bawiła? Czuła się źle? Może ją coś bolało? Poczciwa dusza wilczycy nie mogła tego tak zostawić, ruszyła w stronę niewielkiej osóbki, a będąc tuż za nią, trąciła ją zaczepnie nosem w kark.
Kenderka machnęła głową, wprowadzając kok w wesołe bujanie. Była w trakcie rysowania śmiesznie spalonego domku, który wyglądał jak płaskorzeźba, przypominająca latającego psa z wężem zamiast ogona. KONIECZNY PUNKT DO ZWIEDZENIA!
Nabazgrawszy na chybcika kilka kresek, które w teorii były owym psem, odwróciła się z impetem w stronę “intruza” przy okazji przerzucając nogi na drugą stronę i mało nie kopiąc czworonoga przed sobą.
- Ojej… - zaciekawiona kobieta, przekręciła lekko głowę na bok, wpatrując się w białego kundla. - Zgubiłeś się? Mieszkasz tu? Jesteś głodny? - łaskocząc piórem nos zwierzęcia, zasypała go gradobiciem pierwszych pytań.
Wilczyca kichnęła, raz i drugi w twarz dziewczyny, po czym liznęła ją również dwa razy. Trajkotania nie zrozumiała w ogóle, ale z tonu wywnioskowała, że mała jest chyba czymś zmartwiona albo… zaciekawiona.
Trąciła małą osóbkę raz jeszcze nosem i niemal władowała swój pysk na jej kolana. Wśród jej przyjaciół to zawsze było dobre pocieszanie i zapewnienie o przyjaźni. Zapewne i ta nowa przyjaciółka to zrozumie.
Tili była zdumiona, zazwyczaj zwierzęta od niej uciekały, jakby przeczuwały nadciągający armagedon z jej strony. Klepiąc przyjaźnie zwierza po pysku, rozejrzała się po pomieszczeniu i znajdujących się w niej osobnikach. Ktoś z nich, na pewno był właścicielem psa. Albinoska postanowiła go “odszukać”...
- Chodź! Znajdziemy twojego Pana, bo na pewno się zgubiłeś i jesteś głody, a ja mam tylko elfie sucharki, które nie przypadną ci do gustu… nawet gołębie nimi gardzą. Nie polecam. To powiedz, czy twój Pan jest człowiekiem? Elfem? Kenderem? Krasnoludem? To Pan czy Pani? Duży, mały? Poczekaj, schowam tylko swoją mapę. Wiesz, że robię mapę? Dla kenderów, czyli dla mnie i takich jak ja. Czy psy robią mapy dla siebie? Oczywiście, że nie robią. Jesteście tylko psami. Bez obrazy oczywiście. Chodź do tego krasnoluda. Krasnoludy są mądre… ten jest rudy, ale podobno nie można oceniać po pozorach. No to chodź! - wyginając się do tyłu, zgarnęła łapką zwitek pergaminu, rolując go błyskawicznie i chowając do ozdobnego tubusika u pasa. Gęsie pióro, wetknęła sobie we włosy, tworząc kleksa na kilku warkoczykach.
- Hoop hoop Paaanie krasnoluuudzie! - zapiszczała wesoło, ruszając dziarskim krokiem i z wyciągniętą dłonią na przywitanie.
Rudobrody krasnolud odwrócił się w stronę kenderzycy z uśmiechem na ustach.
- Mamy kolejnego śmiałka! - wykrzyknął. - Oto i kenderka z jakimś kundlem! Jak się zwiesz, malutka? - zapytał, mierzwiąc jej włosy. - Tylko nie wylewaj, żebyś i psa nie upiła! - ten niezbyt skomplikowany żart wywołał salwę śmiechu na sali.
Sroczka nie za bardzo wiedziała o co chodzi, ale właśnie została okrzyknięta mianem śmiałka! To jej się bardzo spodobało. Uradowana, przez chwilę polowała na toporną dłoń krasnoluda, by w końcu ją pochwycić i zamaszyście potrząsnąć. - A jakże, jestem śmiałkiem. Nazywam się Tili, Sroczka Białoboczka! A ty jak się nazywasz? Znalazłam tego oto psa, ale… może to jest suka? Nie wiesz przypadkiem, gdzie jest jego właściciel? - wesoło bujając się na stopach, kiwała głową na boki wyczekując odpowiedzi.
Krasnolud buchnął radosnym śmiechem. - A więc, droga Tili, droga nasza Sroczko, witaj w naszej grze! Ja nazywam się Edelmann Termyen, jestem tutejszym mistrzem! Wielka sława cię czeka, jeśli mnie pokonasz! Ale, ale… Pytałaś tu o coś. - przyjrzał się białemu psu - Nie, pierwszy raz ją widzę. Nie jest psem strażników, co to, to nie. Chyba dziki. - krasnolud ujął delikatnie sznupę psa w swoją dłoń. Pachniała drewnem, potem i płótnem, a także odrobiną alkoholu. - Skąd się tu wzięłaś? - zapytał cicho, patrząc zwierzęciu w oczy.
Gdyby nie ostry zapach alkoholu mogła by nawet go polubić, lecz teraz jej nos odmówił posłuszeństwa i szybko wyrwała pysk z dłoni krasnoluda chowając się za Sroczką. Było jej niesamowicie głupio z powodu tej reakcji ale cóż począć, czasami instynkt brał górę.
Tili główkowała chwilę nad słowami krasnoluda, by w końcu klasnąć w ręce. - Skoro jesteś mistrzem i ja cię pokonam to stanę się mistrzem i zyskam wielką sławę i w ten oto sposób wszyscy będą wiedzieć, że mam psa, który szuka swojego PANA! Wchodzę w to! - dumna ze swojego genialnego pomysłu, obejrzała się na sprawcę całego zamieszania, który aktualnie chował się za jej plecami. - To jak mam cię pokonać? W czym? Jestem całkiem dobra w bieganiu więc nie licz, że utrzymasz zbyt długo swój tytuł!
Krasnolud klasnął w dłonie. - Ha! Droga Tili, to konkurs pijacki! Pijemy, a mistrzem zostaje ten, który utrzyma się po sześciu kolejkach! Jeśli będzie nas więcej, pijemy, aż zostanie tylko jeden!
- W piiiciu? - kobieta na chwilę straciła rezon, jakby nie do końca przekonana, czy ten pomysł jest aby na pewno odpowiednio zabawny. W końcu jednak wzruszyła ramionami. - Dobra! Ale pies też pije! Ja za niego zapłacę!
- Pies będzie pić?! - krasnolud krzyknął ze śmiechu. - To mamy historyczny konkurs dzisiejszego wieczora! Mamy więc dwóch nowych zawodników w naszej zabawie! Tili, zwana Sroczką oraz… jak nazwiemy tego pieska? - zapytał kenderkę Edelmann.
Kenderka nadęła policzki oglądając zwierzaka ze wszystkich stron i w ten sposób odkrywając, że pies nie był psem… a suką. - Silvana Wściekły MLASK! - zawyrokowała, wykrzykując imię czworonożnej zawodniczki.
- Powitajcie więc Silvanę Wściekły MLASK, kompana naszej drogiej Tili! - psina została przywitana przy akompaniamencie wiwatów i śmiechu.

Wilczyca była w centrum uwagi. I bardzo jej się to podobało, psie serce wręcz szalało ze szczęścia, że zyskała tylu nowych przyjaciół. Tylu wspaniałych nowych przyjaciół. Szybko jednak zauważyła, że nie wszyscy bawią się tak dobrze i zrobiło jej się troszeczkę smutno. No jak to tak pozwolić by część sfory nie brała udziału w zabawie, to nie było zdrowe, potem będą smutni co raz bardziej i bardziej i... ale jej nowa najlepsza przyjaciółka nie traciła czasu i już zmierzała do wielkiego rogacza. Wiec i ona sama postanowiła nie zwlekać dłużej z działaniem, zwłaszcza, że już wcześniej go zobaczyła. Był taki smutny i samotny, trzymał się tak bardzo na uboczu. Nie mogło tak być dłużej.
Pobiegła do mężczyzny w kącie sali przeciskając się miedzy biesiadnikami. Podeszła wolniej by go nie przestraszyć i znienacka skoczyła opierając przednie łapy na jego ramionach i liżąc mu twarz.
Jakie czułe powitanie... Haran skrzywił się odrobinę, gdy wilgotny ozór przejechał po jego twarzy. Osobiście wolałby, żeby to niewiasty rzucały mu się w objęcia, chociaż ostatnia, jaka chciała to zrobić, miała za sobą paru nieprzyjaźnie nastawionych zbrojnych. Może już lepszy był przerośnięty futrzak?
- Witaj! - powiedział, po czym pogłaskał psa (sukę? Nie miał zamiaru sprawdzać) po łbie. - Co robisz w tej spelunie? - spytał, nie oczekując zresztą na odpowiedź. - Kawałek kiełbasy? - zaproponował.
Reagował! Reagował na jej pozytywnie, więc była nadzieja, że jednak przestanie się smucić i izolować. Całą sobą pokazywała jak bardzo cieszy ją poznanie nowego przyjaciela.
No ale teraz trzeba było go zaprosić do zabawy, pomysł jak to zrobić nasunął jej się w postaci płaszcza mężczyzny. Ciesząc się, że wymyśliła tak genialny plan, chwyciła połeć płaszcza w zęby i zaczęła go ciągnąć. Starała się być przy tym bardzo delikatna. Jednak radość z poznania nowych przyjaciół i i rozweselenia już jednej przyjaciółki była tak wielka, że mogła pociągnąć odrobinę za mocno.
Haran nie miał najmniejszej ochoty na użeranie się z jakimś nachalnym kundlem, ale jeszcze mniej chęci miał by się ruszyć z miejsca. Zdecydowanie bardziej wolał siedzieć sobie spokojnie, niż odstawiać jakieś tańce z psami.
- Zostaw! - powiedział. - Idź do kogoś innego i nim się zajmij.
W jego głosie nawet głucha istota nie doszukałaby się chęci do zabawy.
- Idź stąd!
No jak to? Wilczyca była zbita z tropu, skamlała tarmosząc i ciągnąc ubranie mężczyzny. Przecież jeszcze chwilę temu był zadowolony, widziała to wyraźnie. Więc czemu teraz nie chce się bawić? Może był chory? Może coś go bolało?
Puściła jego ubranie i zaczęła obwąchiwać i oglądać szukając ran czy innych dolegliwości. Bezczelnie wpychała swój nos pod jego ubranie, opierała się łapami i szukała też wyżej, na szyi i głowie. Polizała go kilka razy by go pocieszyć. Przecież się cieszył kiedy to zrobiła poprzednio.
Podczas całej operacji sprawdzania, wydawała z siebie sporo dźwięków, na przemian skomlała i powarkiwała gdy się opierał. W końcu kiedy stwierdziła, że nic nie znajdzie zawyła krótko lecz głośno i żałośnie.
Głośne wycie psa zwróciło uwagę karczmarza, który z kolei skinął na jednego z tutejszych ochroniarzy.

[MEDIA]http://orig13.deviantart.net/14a3/f/2015/019/8/2/chief_by_sheppard56-d8egjj9.jpg[/MEDIA]

Rosły drab po chwili stanął przed Haranem i rzekł:
- Czy mógłby łaskawie pan uspokoić swego psa, bo będę zmuszony wywalić waszą dwójkę. - było to niezwykle składne zdanie, jak na kogoś o aparycji ogrzego wnuka. - Nie wygląda pan na osobę, która szukałaby kłopotów. To rozsądne podejście, proszę się go trzymać. Mamy ich tu aż nadto. - ostatnie zdanie wypowiedział z nieznaczną niechęcią.
- Gdyby to był mój pies - odparł Haran, nie wnikając już w to, czy 'ich aż nadto' oznacza bezpańskie psy czy kłopoty - to bym go uspokoił. Nawet bym go nie wprowadził, tak na marginesie. Ostatnio kręcił się koło tej kenderki - dodał. - Proszę ją spytać.
Jakby zaprzeczając słowom mężczyzny, wilczyca położyła łeb na jego kolanach i żałośnie zaskomlała.
Haran zerwał się na równe nogi.
- Możesz go wywalić na zbity pysk - powiedział. - Z przyjemnością zobaczę, jak ten złośliwy kundel wyląduje na dworze.
“Wstał, jednak chciał się bawić” nadzieja zrodziła się w wilczym sercu. Szybko więc złapała go znów zębami za płaszcz i całej siły pociągnęła na środek. Będzie zadowolony, jak tylko wyjdzie i otoczą go przyjaciele, będzie bardzo zadowolony.
Wilczycy, mimo najszczerszych chęci, udało się jedynie lekko szarpnąć mężczyzną, jednak ten nawet tego nie odczuł. Ochroniarz z kolei spojrzał podejrzliwie na Harana i rzekł: - Podobno pies jest najlepszym przyjacielem człowieka… A tak poza tym, to bierze on udział w konkursie. Wywalić go nie mogę.- wzruszył tylko bezradnie ramionami i odszedł.
Zniecierpliwiona brakiem reakcji, wilczyca zaparła się łapami i zaczęła ciągnąć ile sił w kudłatym ciele. Musiał zrozumieć, po prostu musiał zrozumieć, że od samotności się choruje. A ona nie pozwoli mu być chorym ani samotnym, o nie, co to to nie, podjęła już decyzję, że rozweseli tego człowieka i zrobi to.
Jakiś natrętny pyłek dostał się do jej wrażliwych nozdrzy i złośliwie zmusił ją by kichnęła wypuszczając tym samym płaszcz człowieka z zębów. Była jednak niezrażona i teraz już pewna, że los chciał by to właśnie w przypadku tego konkretnego mężczyzny podjęła wysiłek i rozweseliła go nie szczędząc trudów.
Tak przynajmniej sadziła, do czasu aż jej uszu dobiegł dźwięk którego nikt inny najwyraźniej nie usłyszał. Ponaglające, zmartwione wołanie. Nasłuchiwała chwilę, lecz w karczmie było zbyt głośno. Popatrzyła smutnym wzrokiem na człowieka któremu pragnęła pomóc. Jaka szkoda, że nie rozumiał mowy. Mogła by go przeprosić, wytłumaczyć, że nie może zostać i go pocieszyć. Było to dla niej smutne rozstanie lecz jakże miała zignorować te nawoływania? Jak zignorować przyjaciół, rodzinę z która żyła ostatnie lata? Wierne wilcze serce nie było w stanie zdobyć się na takie poświęcenie.
Ostatnim liźnięciem po dłoni człowieka przeprosiła go, że odchodzi. Może zrozumie kiedyś, że nie miała wyboru. Chciała też podejść do swej przyjaciółki lecz ta zajęta była wielkim rogaczem. Wilczyca pomyślała, że może to i lepiej a następnie z wielką szybkością wyskoczyła za próg i pognała w stronę lasu.

Do swoich przyjaciół, do rodziny.

Tili napawała się chwilą uwagi jaką dało jej przystąpienie do pijackiego konkursu. Niestety, żeby ten się odbył, musieli uzbierać odpowiednią ilość chętnych. Kenderka dość szybko się przekonała, że tylko nieliczni mieli odwagę stanąć w szranki z rudobrodym.
Zadziwiające zachowanie… przecież to czysta zabawa i sława! Dlaczego nikt się nie zgłasza!? Zawiedziona, pokręciła się wokół wielkiego „stołu”, przyglądając się wszystkim zgłoszonym, jak i tym… czającym się pod ścianami i wtedy… dostrzegła TO… znaczy się… JEGO!
Wielkiego jak góry skaliste i zgarbionego nad ciupeńkim talerzykiem. Kobiecie mocniej zabiło serce, oddech przyśpieszył, a oczy rozświetlił dziwny blask…
Zakradając się cichutko, podziwiała masywne bary minotaura okute w zimną stal. Wuuuoooh! Buuuwaaah! Ale on był ogromniasty. Nawet siedząc na ziemi, zmuszał Sroczkę do zadzierania wysoko głowy.
Zarumieniona po same czubki uszu, wychyliła się z prawej strony wojownika, obserwując go jak je. Nic nie mówiła, nawet się nie ruszała, jakby bała się, że może go w ten sposób spłoszyć. Po minucie intensywnego wgapiania się, przedreptała za jego plecami, by ponownie ukazać się z jego lewej strony. Puchaty kok, przekrzywił się spadając i rozlewając się na boki. Wielkie i okrągłe jak spodki oczy, wpatrywały się w twarz mężczyzny z niepokojącym brakiem mrugania. Kenderka znowu schowała się za plecami, by po raz trzeci wychylić się, ponownie z prawej strony. Drobne paluszki zaczynały przebierać, a ramiona podrygiwały jakby chciały poderwać się do lotu.
Zapiszczawszy jak zniecierpliwione zwierzątko, oblizała wąskie usteczka, pociągając nosem. Coś kombinowała… coś kalkulowała… intensywnie czaszkowała i było to niepokojące. Bardzo…
Zachowanie Kenderki nie uszło uwadze minotaura. Ten jednak z początku nie reagował, spokojnie jedząc zupę. Upewnił się tylko, że mieszek na szyi jest na swoim miejscu. Nie, żeby wierzył w opinię o Kenderach jako złodziejach. Wiedział jednak, że bogowie stworzyli ich z naturalną skłonnością do niewinnego pchania swoich rąk do cudzych rzeczy, tak jak jego rasę stworzyli rogatą. Parę razy w swoich podróżach musiał rozstrzygać spory między Kenderem, którego przemogła ciekawość, a wieśniakami bądź handlarzami, którzy opacznie zrozumieli jego zachowanie. Od tych drugich usłyszał zazwyczaj litanię przekleństw, która mogłaby powalić nawet najbardziej zepsute ze sług ciemności. Raz nawet tak się stało - trzymany z Kenderem w jednej w celi Hobgoblin rzeczywiście zemdlał w połowie tyrady rozeźlonej sklepikarki, oskarżającej małe stworzenie o kradzież pary pantalonów. Mirnark nie potrafił zrozumieć, jak taka rzecz mogła być powodem do złości.
A ta Kenderka obok dalej tu była. Spojrzał na nią zdziwiony.
- Jesteś głodna? - Zapytał niepewnie, odłamując kawałek bułki i wyciągając w jej stronę. - Proszę.
Tili westchnęła gdy stwór do niej przemówił. Oczywiście, by być w stu procentach pewną tego stwierdzenia, najpierw obejrzała się, czy nie stoi obok niej Silvana Wściekły Mlask. Ufff, była sama… to na pewno było do niej!
- Masz krowi pysk zamiast głowy! - wypaliła radośnie, podskakując z entuzjazmem i zabierając pajdkę chleba. - Jesteś najprawdziwszym minotaurem jakiego kiedykolwiek widziałam! - kenderka była w siódmym niebie, aż radosny uśmiech rozpełzł się po bladym licu, a zwinne łapki poczęły delikatnie dotykać przedramienia wojownika. Wszak musiała się upewnić, że był prawdziwy…
Mirnark westchnął. Każdy Kender jakiego spotykał również robił dość nieczułe uwagi. To też była część ich natury, byli zbyt niewinni, by zrozumieć, że niektóre słowa mogą zaboleć. Albo sprowokować do tego, by sprawić mówiącemu ból. A już szczególnie słowa, którymi często obrzucał go poganiacz na arenie.
- Dziękuję za komplement. - Powiedział powoli, na tyle grzecznie na ile potrafił. - Ale mała rada. Większość minotaurów, jeśli powiesz im, że mają krowi pysk, się bardzo rozgniewa. Mam na myśli bardzo. Mój ojciec na przykład, bogowie miejcie jego duszę w opiece, złapałby cię za włosy i wrzucił do morza. Ja… jestem bardziej łagodny.
“A przynajmniej próbuję”. Dodał w myślach.
- Ale dlaczego? - spytała tonem, faktycznie nie rozumiejącym o co przedrozmócy dokładnie chodzi. - Przecież to najprawdziwsza prawda! Rozumiem obrazić się za kłamstwo… ale za prawdę? - Sroczka przygryzła dolną wargę, wyciągając dłoń, jakby chciała pogładzić minotaura po nosie. - Jestem Tili! Sroczka Białoboczka. Pochodzę z Kenderówka… ale tego na ziemiach Solamnijskich pokazać ci na mapie? - w mistrzowski sposób, zmieniła nagle temat rozmowy. - Jak się nazywasz? Co tu robisz? Smaczna ta zupa? Napijesz się z nami? Chodź, ja stawiam. Szukam właściciela Wściekłego Mlaska, znasz go może?
- Pewne rzeczy minotaur może mówić minotaurowi i brzmią grzecznie. Ale jeśli powie mu je ktoś inny, już takie nie są. Bardzo wielu, przez bardzo wiele lat, używało porównania minotaurów do krów, aby nas obrażać. Tu chodzi o ton i sposób w jaki to mówili… trudno mi to ubrać w słowa. W każdym razie, robili to tak długo i tak powszechnie, że takie porównania stały się z definicji obraźliwe. Inny minotaur na moim miejscu dałby ci w nos. - Mirnark westchnął ponownie, mając nadzieję, że wyjaśnił to na tyle dobrze, na ile potrafił. Widać bogowie testują go obecnością tej Kenderki. Miał nadzieję, że podołał tej, jakże ciężkiej, próbie.
- Nie znam żadnego Wściekłego Mlaska, przykro mi bardzo. Zupa jest smaczna, dziękuję. Ale przykro mi, nie napiję się. Po piwie raczej… robię się drażliwy. - Wyjaśnił. Wydawąło mu się, że o czymś zapomniał i dopiero po chwili ze zmieszaniem zorientował się - A tak. nazywam się Mirnark Lionscar. Miło cię poznać Tilil… i w ogóle - Wyciągnął swą wielką dłoń, aby uścisnąć jej rękę. Delikatnie oczywiście.
Kenderka słuchała tłumaczenia i przez chwile wydawało się, że niektóre argumenty do niej trafiają… a później, ponownie wyglądała jakby nie wiedziała o co chodzi i tak już zostało, do samego końca.
- Mów mi Sroczka, bo tak mówią do mnie przyjaciele… a my jesteśmy przyjaciółmi prawda? - szczęśliwa, że może przywitać się z mężczyzną uścisnęła najmniejszy palec jego ręki, bo więcej nie pomieściły jej drobne paluszki. - Mlask to ta biała suka co tu chodzi… gdzieś… - kontynuowała gramoląc się na kolana Mirnarka. - Byłam w trakcie rysowania domku na mapie kiedy ona mnie zaczepiła. Chyba jest głodna, ale ja mam tylko elfie sucharki… a tych nikt ich nie lubi oprócz elfów… - wgryzając się w pajdkę chleba, zadarła głowę obserwując zakrzywione rogi, wieńczące wielką głowę mężczyzny. - Dlafefo stajesz się draflify? Ja faz…- tu dziewczyna przełknęła wielgachny kęs twardej skórki. - Ja, jak raz napiłam się wina… to musiałam uciekać z płonącego miasta… ktoś podobno ukradł różdżkę podróżnemu magowi i podpalił karczemną stodołę, która zajęła pół miasta. - Tili zmarszczyła nosek, niezadowolona z uczynku, tego “kogoś”.
- Za dużo alkoholu, panno Sroczko, sprawia, że niektórym trudno nad sobą zapanować. Zwłaszcza, jeśli… powiedzmy, mają za dużo energii. - To powiedziawszy, Mirnark wrócił do zupy. Lepiej ją zje zanim zupełnie wystygnie przez tę konwersację.
Albinoska obserwowała jak towarzysz zjada strawę. O dziwo, nawet nie wierciła mu się na kolanie, ani nie pakowała rączek w nie swoje rzeczy, zbyt mocno zaaferowana twardą skórką chleba oraz ruchami potężnej szczęki mężczyzny.