Xandros nie miał zamiaru czekać, aż ludziska i inne przytulone do grupy nieludzie zechcą złożyć ciała zabitych w ziemi. Nie miał zamiaru ich również taszczyć. Potrzebował powietrza i swobody, bo przebywanie z tak dużą i głośną grupą było drażniące i powodowało, że Xandros miał ochotę po prostu wyjąć miecz i dać upust swojej wściekłości. Po chwili maszerował jednak w stronę lekkiego podwyższenia terenu na tym morzu traw.Erwin, człowiek który próbował brać odpowiedzialność za grupę okazał się również łowcą. Elf nie miał więc nic przeciwko jego towarzystwu, choć uwagi na temat odpowiedzialności wolałby zostawić dla siebie. Pewnie nie spodobałyby się człowiekowi. Oni byli tak...przywiązani do swojego stada, że najpewniej proste prawa natury mogły by się okazać zbyt brutalne i....właśnie nieludzkie. Trzecim chętnym na zwiad był elfem, chyba jedynym poza Xandrosem wśród grupy....no właśnie. Kim właściwie byli? Uchodźcami? Ciężko stwierdzić czy nimi byli bo nie wiadomo dokąd uciekli i czy miejsce w którym są zapewni bezpieczeństwo. Na pewno ocalałymi z kataklizmu i rzuceni w obce miejsce. Elf nie wyczuwał znajomego zapachu traw na tej ogromnej łące. Ziemia po której stąpał nie wydawała się przyzwyczajona do noszenia jego ciężaru, a powietrze.....smakowało inaczej. Elf nie czuł się częścią tego świata a to powodowało w nim narastające uczucie rozdrażnienia i niepokoju.
Trójka łowców podążała więc przez rozległą łąkę, wypatrując śladów pitnej wody, zwierzyny albo dobrego miejsca na schronienie przed nocą, z którą po raz pierwszy przyjdzie im się zmierzyć.
Po pewnym czasie bystre oczy Xandros złowiły kilka burych kształtów, które pochylały swoje szerokie szyje, spokojnie się pasąc.
Luźna chmara byków, okrytych przepiękną letnią szatą spokojnie żerowała jak gdyby nigdy nic. Xandros poczuł w tym rękę losu. Jego bytność w starym świecie zakończyła się w czasie polowania, i zanosiło się, że w taki sposób się również rozpocznie...

Trzem łowcom nie zajęło wiele czasu aby powalić najstarszego rogacza w stadzie. Przepiękny strzał na komorę w wykonaniu Xandrosa wieńczył wysiłki podchodu, składając hołd umiejętnościom łowieckim Erwina, Pleufana i Xandrosa.

Elf poczekał, aż jeleń spokojnie zakończy agonię po czym poprzecznie ciął ostrzem po gardle zwierzęcia, aby odsłonić krtań i przełyk rogacza, które szybko przeciął przy samej głowie a przełyk związał w supełek. Spokojnie czekał, aż zwierze puści większość farby po czym przystąpił do dzieła.
Następne w kolejności było pozbawienie byka jego męskiego atrybutu. Szybkie cięcie i sporawy organ wylądował na kępie trawy, którą elf upatrzył jako miejsce na patrochy. Następnie, ostrożnie aby nie przeciąć jelit przecinał kolejne warstwy mięśni i skóry od pachwiny aż pod mostek, aby otworzyć jelenia i pozbyć się wnętrzności mogących ubrudzić mięso. Z ciekawości obejrzał rozwalone swoją strzałą serce zwierzęcia,wkładając w sporą dziurę palec i pokazując je Erwinowi. W tym czasie drugi elf za pomocą noża przykrywał już pod darnią wyjęte wnętrzności. Potem szło już całkiem sprawnie. Xandros nie mógł sobie odmówić zdjęcia przepięknego poroża. Nie, aby miał ochotę przyozdabiać nim swój platan który nota bene zniknął wraz z całą ziemią w katakliźmie. Jednak była pewna szansa, że w grupie ocalałych znajdzie się jakiś wprawny rzeźbiarz, który potrafi obrabiać kości i rogi. Poroże dobrze nadawało się jako elementy narzędzi, szczególnie noży. Po przecięciu mięśni oddzielenie głowy było bardzo proste. Jedno czyste cięcie i okręcenie łba dokoła własnej osi później łowcy skórowali jelenia, a łeb wraz z koroną króla tracił resztki farby na kolejnej kępie trawy.
- Workowo - zaordynował Xandros i w czasie, gdy Erwin i Pleufan cięli ostrymi nożami przy samej tuszce, elf powoli ciągnął skórę jelenia, zawiązując jej końce i tworząc improwizowany, skórzany worek, wzmocniony dodatkowo liną Xandrosa.
Na samym końcu rozebrali tuszę, z której został rozkawałkowany szkielet, smutnie sterczący resztką mięsa i kośćmi. Ofiara dla padlinożerców i drapieżników. Danina dla natury.
Xandros wycierając skrwawione ręce o wysoką trawę spojrzał na słońce, oceniając upływ czasu i widząc w dużym oddaleniu ciągnącą kolumnę ocaleńców, kiwnął głową oznajmiając koniec polowania.

To nie była łatwa decyzja. Sam nie wiedział co go podkusiło by wybierać się tu samemu. Być może zielona równina skąpana w słonecznym blasku obudziły w nim włóczykija. Teraz ciemne chmury zasłoniły entuzjazm Rupperta a deszcz spłukał resztkę odwagi. Aby ją uzupełnić łotrzyk usiadł pod świerkiem i wyciągnął z plecaka kilka sztuk dorodnych fig. Zaczął rozpoławiać je i delektować się ich słodkim smakiem. Być może już nigdy więcej nie będzie miał okazji ich kosztować? Postanowił zostawić jedną Sztukę aby później spróbować ją posadzić.
Z nowym zapasem energii Ruppert podniósł swój leniwy tyłek. Zajrzał jeszcze raz w głąb zagajnika. Zmarszczył brwi i pokiwał głową z niezadowoleniem. Ta strona nie wyglądała zbyt ciekawie. Łotrzyk ruszył niespiesznie w lewą stronę wzdłuż linii lasu patrząc wnikliwie co może chować ta gęstwina.
Tak więc oto samotny łotr, po dłuższej chwili zmagań z samym sobą, ruszył wzdłuż krawędzi ponurego zagajnika. A być może to jedynie samotność i melancholijny deszcz sprawiały, że Ruppert miał takie wrażenie? W końcu co złego mogło kryć się w tej małej, zalesionej wyspie pośrodku morza traw? Jednak ostrożności nigdy za wiele. W końcu to dzięki niej nie zabiła go jeszcze żadna pułapka czy cokolwiek innego.
Szedł powoli i ostrożnie, uważnie obserwując rzędy gęstych drzew i krzaków. Wyobraźnia szybko zaczęła działać i zaczęła tworzyć dziwne, wyimaginowane obrazy i odgłosy. Ruppert wytężał zmysły, by niczego nie przegapić…
I nagle grunt usunął mu się spod nóg. Zaskoczony łotrzyk krzyknął, kiedy zaczął toczyć się z niewidocznego w dół niewielkiego parowu. Szybko jednak świat przestał wirować. Przeszkoda terenowa nie była wysoka i właśnie dlatego łotrzyk jej nie dostrzegł. Otrzepując się z ziemi i ciesząc się z faktu, że nikt go nie dostrzegł, zaczął rozglądać się wokoło. Zaraz lekki uśmiech pojawił się na jego twarzy.
Samym środkiem parowu płynął wartki strumyk. Problem z wodą rozwiązany. Strumyk początek miał zapewne gdzieś we wnętrzu zagajnika lub za nim. Parów zdawał się przecinać niewielki lasek w połowie.
Woda w strumyku aż prosiła się aby napełnić nią usta. Ruppert miał jednak jeszcze przy sobie bukłak z zawartością ze starego świata. Teraz już mógł spokojnie wypić z niego potężnego łyka gasząc pragnienie. Na pewno jest to dobra nowina, z którą mógłby wrócić do maszerującej grupy gdzieś w oddali. Chłopak rozsiadł się na jednym z kamieni. Biorąc pod uwagę fakt, że kapłani jeszcze grzebią zmarłych to byli nadal kawał drogi od zagajnika. Dlatego chłopak postanowił poczekać.
Strumyk szumiał przyjemnie niosąc ze sobą piach i kamienie. Nieustający deszcz jednak dawał się we znaki a czas dłużył się niemiłosiernie. Ruppert w końcu ruszył aby zapomnieć o wlewającej mu się deszczówce za kołnierz. Wygramolił się z wąwozu. Odszedł od strumyka na kilka stóp. Postanowił znaleźć źródło rzeczki ale nie chciał kroczyć dołem bo wydawało mu się, że będzie zbyt widoczny. Dlatego zaczął powolutku przemykać pomiędzy drzewami rosnącymi wzdłuż parowu.
Ruppert wziął głęboki wdech i zebrał w sobie odwagę by ruszyć w nieznane czeluści lasu. Stąpał powoli i ostrożnie, kierując się wzdłuż niewielkiego parowu. Wiszące na zboczu drzewa rosły pod lekkim kątem, tworząc naturalny dach dla wartkiego strumyka. Przyroda zdawała się być w tym miejscu nietknięta od dawien dawna. Jedynie połamane gałązki i sarnie odchody świadczyły o tym, że cokolwiek bywało niegdyś w tym miejscu.
Drzewa iglaste nie chroniły przed deszczem tak świetnie jak te liściaste, jednak schronienie się pod nimi było i tak o wiele lepsze niż sterczenie na pustym polu.
Przez kilka minut łotrzyk kroczył tak w zupełnej ciszy, obserwując zalegającą dookoła przyrodę. Nagle dźwięk wody jakby się nasilił, natomiast parów zaczął opadać, aż nie zniknął kompletnie. I wtedy dostrzegł samo serce zagajnika. Tuż przed nim wyłonił się niewielki skrawek wolnej od drzew przestrzeni, na środku której znajdowało się otoczone płaskimi kamieniami jeziorko. Woda spływała do niego kaskadowymi wodospadami.
Trzynastemu synowi nadal sprzyjało szczęście. Chociaż na pozór spokojny zagajnik budził jego niepokój. Wystarczająco długo narażał się samotnie na niebezpieczeństwa nieznanego lądu. Trzeba pamiętać, że darów losu nie ma co nadwyrężać. W sumie Ruppert zawsze pamiętał, że nie należy się nadwyrężać. Dlatego ruszył wydeptaną przez siebie ścieżką w drogę powrotną. Orszak pogrzebowy i tak powinien się rozchmurzyć kiedy opowie im o swoich zwiadach. Łotrzyk tylko miał nadzieję że nie będzie musiał daleko maszerować.

- Gobliny z kurzymi nóżkami? Może to koboldy? - Xandros zainteresował się śladami, szukając na ziemi śladów ogona. W międzyczasie elf obejrzał również uważnie jeziorko, zwracając uwagę na ewentualne ślady bytności zwierząt. Popróbował też wody, badając jej smak. Oglądał również korony drzew, szukając większych skupisk owadów czy ewentualnych gniazd. Xandros pomyślał, że byłoby to dobre miejsce na obóz - świeża woda, zacisznie, blisko morza i zwierzyny… tylko te ślady. Położył niesiony sprzęt obok złożonego na ziemi ekwipunku, usiadł w pobliżu jeziorka i zamyślił się przez chwilę, pozwalając nogom wypocząć po marszu i polowaniu.
- Poważnie? Pokaż mi gdzie te ślady? - Ruppert bardzo przejął się tą informacją. Przecież jeszcze przed godziną był tutaj i to sam, samiutki jak palec. - Rzeczywiście. Taki ze mnie tropiciel jak widzicie. Jak znam te bydlaki, to mogą nocą nas zaatakować a jak mniemam zostaniemy tu na noc? Pokażcie mi co przynieśliście. Warto by pozakładać pułapki przed zmierzchem.
- Warto byłoby także się okopać i postawić ostrokół. Zbudowanie porządnego obozu to kilka godzin pracy, narzędzia mamy, zdążylibyśmy przed nocą - ocenił ich możliwości Erwin, choć wątpił czy ludzie niedoświadczeni byliby w stanie zrobić to tak sprawnie jak wojsko, gdy pilnowano dyscypliny. - Stare są te ślady? Nie wiemy też czy gdzie indziej będzie lepiej. I czy damy radę się przenieść. - Po tym ostatnim stwierdzeniu postanowił rozejrzeć się wśród ocalałych i ocenić pozostałe im siły.
- Xandrosie, ile ich było? - Raul zwrócił się do elfa. - Tak mniej więcej?
Ruszył w stronę elfa, chcąc na własne oczy zobaczyć wspomniane tropy.
- Były tu po Ruppercie, czy też nasz zwiadowca po prostu nie zauważył ich śladów?
- Raczej niewielu. Nie jestem aż tak dobrym tropicielem by dokładnie powiedzieć. - Elf wzruszył ramionami.
- Kiedy tu byłem to o mały włos nie wlazłem w kupę jakiegoś zwierza ale żadnych śladów goblinów tu nie widziałem. Przyznaję się że mogłem ich nie zauważyć. - Przyznał się Ruppert.
- Które są na wierzchu, jeśli jeden na drugi zachodzi? - usiłował się dowiedzieć Raul.
- Wygląda na to - rozległ się nagle głos Pleufana, który ni z tego, ni z owego wyszedł z lasu - że te poczwary podążały wzdłuż strumienia w tę stronę, a stąd ruszyły dalej. Nie jestem tropicielem, dosyć szybko zgubiłem ich ślady, ale z pewnością nie było ich zbyt wiele.
- A gdyby tak… - wtrącił się znów Ruppert - Jeśli te poczwary były tu niedawno. To może wykorzystać to i ruszyć ich tropem by je zaskoczyć?
Erwin wrócił i rozmasował sobie skronie.
- Nie mamy sił by przenieść wszystko gdzie indziej. Reszta nie da rady. Nie możemy panikować z powodu kilku goblinów. Gdyby miały w tym zagajniku obóz to byśmy go znaleźli. Jak porzucimy rzeczy to nas wytropią i dopadną zmęczonych jeszcze bardziej. Trzeba rozbić obóz w rozsądny sposób i ogarnąć ten bałagan.
- Co masz na myśli mówiąc, żeby rozbić go w rozsądny sposób? Być może masz w tym jakieś doświadczenie - dopytywał Ruppert.
- Zapewne w miejscu, którego nie można zaatakować z kilku stron - odparł Raul. - No i słyszałeś - palisada, ostrokół. Poza tym potrzebne będą szałasy.
- Widziałem, że chłopaki już zbierają drewno. Nasz buntowniczy Esur stara się ujarzmić ogień. Pokażcie mi gdzie najlepiej ustawić pułapki to zabiorę się też za robotę chociaż wolałbym sobie usiąść jak ten arystokrata tam. - Ruppert wskazał z wyrzutem na młodzieńca z mieczem na kolanach siedzącego bezczynnie.
- Wojsko w marszu co dzień powinno obwarować obóz, by wróg nie mógł nocą podejść. - Żołnierz zacytował maksymę. - Trochę się rowów nakopałem i palisad nastawiałem. Tutaj żyją gobliny nie musi być to równie solidne. Może nam się udać. Jak rozbijemy się przy stawie to staw nam osłoni jedną stronę, ta półka może też. Najpierw powinniśmy postawić jakiś baldachim nad paleniskiem w deszczu to nigdy tego nie rozpali.
- Skoro mowa o ognisku, to i na dym musimy szczególnie uważać - dorzucił Raul. Wolał się nie wypowiadać na temat budowania palisady i kopania okopów. To 'wojsko' wyglądało tak, jakby potrzebowało tygodnia odpoczynku.
- A pułapki... Może tam, gdzie te gobliny przyszły z wizytą i na ścieżce, którą odeszły? - zaproponował.
- Jak dla mnie brzmi dobrze. - Erwin ku swojemu zdziwieniu stwierdził, że pan de Foix miał więcej rozumu niż przeciętny z możnych. - To czas brać się do roboty. Zagonienie giermka do pracy powinno być twoim przywilejem - zwrócił się do Raula.
Xandros spojrzał na wycieńczonego dzieciaka, oraz ciężarną kobietę. Wiedział, że nie dadzą rady isć dalej. Należało zaryzykować.
- Dobra, rozbijemy się tutaj. Ryzyko jest, ale warte. W końcu i tak możemy się uważać za martwych. Ognisko rozpalimy z dala od wody. Damy namiot od strony łąki, aby nieco osłaniał przed wiatrem. A gobliny….może przyjdą, a może nie. W każdym razie trzeba odpocząć i pomyśleć na spokojnie - elf wstał i zaczął organizować obozowisko. Po pierwsze należało rozpalić ogień i zacząć suszyć przemoczone łachy ocaleńców. Xandros pochylił się nad Esurem wyciągając swoją hubkę i krzesiwo. Dłuższą chwilę mu pomagał, osłaniając lekkie zagłębienie które Esur wybrał jako miejsce na ognisko.
Rockhell podszedł do przyszłych władców ognia.
- W tym deszczu to prędzej kastrat wyjdzie szczęśliwy z burdelu niż rozpalimy ogień. Trzeba to zasłonić. Rozwiesimy płachtę z namiotu na czterech tyczkach to osłoni palenisko przed deszczem i zredukuje ilość dymu. Nas jest czterech to tyczka na każdego, jak rozpalimy to resztę zostawimy kobietom. Trzeba jeszcze umocnić obóz i zbudować jakiś dach bo nas w nocy gobliny zarżną. - Przydzielił zadanie i ruszył bohatersko walczyć z odpowiednim drzewem.
Po dłuższej chwili Xandros zauważył smużki dymu spod hubki kryminalisty a nos wyłapał ostry i drażniący zapach dymu. Szybko pobiegł po ścinane przez drwala drewno, wziął kilka mniejszych gałązek i za pomocą ostrza sztyletu pokroił je na małe i wąskie szczapki. Podrzucił nieco swojej hubki, aby dodatkowo podsycić ogień z pod iskier tak mozolnie krzesanych przez Esura, po czym powolutku podłożył szczapkę aż do pojawienia się języków ognia.
-Dobra robota - pochwalił człowieka - Podkładaj kolejne aż ogień będzie większy, wtedy kładź coraz większe szczapy - poradził Esurowi i zaczął zajmować się inną robotą. Chwycił worek z mięsem i ruszył w stronę pół-drowki i smutnie wyglądającej dziewczyny. Morale niektórych spadło tak drastycznie, że mogło być groźne dla ich życia. Apatia powodowała odrętwienie, a te w tych warunkach oznaczały zgon z wyziębienia lub poważną chorobę. Elf nie był skłonny patrzeć dobrowolnie na ich śmierć.

Ruppert zaczął przeglądać zebrane rzeczy. Wziął w rękę sieć rybacką. Można by z niej zrobić niezłe sidła. Odłożył ją jednak na bok bo pomyślał że lepiej w nią łapać ryby. Swoją drogą zastanawiał się jak będą smakowały ryby w tych obcych wodach. Wśród wszystkich rzeczy nie wiele nadawało się na stworzenie jakiejś nadzwyczajnej pułapki. Ale w jednej beczce leżał porządny łuk. Łotrzyk zastanawiał się przez chwilę skąd się tam wziął. Po chwili dotarło do niego, że musiał należeć do rozszarpanego półelfa. Jaką ironią losu był fakt, że on zginął wśród tylu przyjaciół a Ruppert o włos minął się z bandą goblinów i nic mu się nie stało. Jak widać szczęście nadal mu sprzyjało. Łotrzyk wziął łuk i przełożył cięciwę przez ramię. Nie był co prawda to oręż, z którym był obeznany ale na pewno będzie z niego strzelał niż beczka. Pozostawała jeszcze tylko kwestia strzał…

Nieopodal krzątał się krasnolud Gottri, z którym Ruppert rozmawiał przy portalu. Zmierzch zbliżał się wielkimi krokami dlatego Ruppert chwycił leżącą odłogiem łopatę i ruszył w kierunku brodatego krasnala.

- Doszliśmy do wniosku, że zostaniemy tutaj na noc. - Zagadnął go Ruppert.- A z tego co widać za chwilę będzie zmierzchać. Sam widziałeś ślady goblinów. Chcę przygotować wilczę doły w okolicy ścieżki, którą szły. Jak myślisz, czy to dobry pomysł? Tylko sam nie dam rady przed nocą. Pomożesz?

- Uważam, że zamiast bawić się w jakiś śmierdzące sztuczki, to powinniśmy natychmiast ruszyć ich śladem i zarżnąć te małe kanalie ku chwale naszych przodków! - odparł napalony krasnolud. Jednak po krótkiej chwili westchnął, oglądając się wokoło na zmordowanych podróżą ludzi. - A tak przynajmniej powinniśmy zrobić, gdyby ktoś zamienił mi tych ludzi na wytrwałe krasnoludy. W takim wypadku chyba nie mamy innego wyjścia, jak kombinować. Ehh… Że znowu trafiła mi się robota kopacza…

- Miejmy nadzieję, że tym razem nie wykopiemy żywego trupa. - Ucieszył się Ruppert, że robota podzieli się na dwoje. - Tak swoją drogą też mówiłem by ruszyć ich śladem. Jednak widzę, że elfy nie lubią nieelfiego towarzystwa i poszły same. Rasiści… W tamtym świecie gobliny często napadały naszą wioskę - przypomniał sobie łotrzyk. - Najczęściej dochodziło do potyczki ale czasem udawało się przegonić je bez przelewu krwi. Jak uważasz Gottri, da się z nimi dogadać?

- Prędzej elfie uszy mi na głowie wyrosną, niż dogadasz się z tymi przeklętymi stworzeniami - warknął Gottri. - Były zarazą tamtego świata… I tego najwyraźniej też! Nawet jakby komuś udało się z nimi dogadać, w co szczerze wątpię, to i tak wziąłbym to za jakiś ich podstęp. Jeżeli chodzi o przebiegłość, to one są jeszcze gorsze od orków. Ciągle jedynie szukają okazji, by zabić kogoś, tym samym nie narażając przy tym swojej skóry…

- Z tego co mówisz rozumiem, że nieźle musiały zaleźć Ci za skórę. - Przytaknął Ruppert. - W sumie pewnie nie Tobie jednemu. A skoro już wspomniałeś stary świat, co tam zostawiłeś Gottri?

Krasnolud westchnął i rzekł po chwili z sentymentem:
- Kamienie. - Mimo, że Ruppert kompletnie nie rozumiał o co mu chodzi, ujrzał na jego twarzy wyraz głębokiej nostalgii. Gottri po chwili takiego zamarzenia ocknął się i spojrzał na Rupperta marszcząc brwi. - Co się gapisz jak na wariata?! Poważnie mówię. Przez całe życie zajmowałem się kuciem w skałach. Projektowałem i rzeźbiłem wiele pomników, gzymsów i innych zdobień, których ludzka ręka nigdy nie będzie w stanie zrobić. Wraz z bratem zaprojektowaliśmy praktycznie całą dzielnice w krasnoludzkiej twierdzy z której pochodzę. A potem ten wredny sukinsyn wygryzł mnie z interesu i musiałem iść szukać roboty gdzie indzie. Dobra młody, to idziemy kopać czy urządzamy tu sobie pogaduszki?! Nie mamy całego dnia.

Xandros zadowolony, że sprawy o obozie zaczęły przybierać właściwy obrót, postanowił w końcu zrealizować swoje plany zwiadu. Niepokoiły go ślady goblinów czy koboldów w zagajniki i warto było dowiedzieć się, co to za grupa szwendała się po okolicy. Kiiwnął głową w stronę Pleufana.
- Chodź, zobaczmy czy te tajemnicze gobliny są gdzieś w pobliżu -
- Kazałeś mi długo z tym czekać - odpowiedział z uśmiechem elf. Siedzący mu na ramieniu sokół spojrzał na Xandrosa na krótką chwilę, po czym, na komendę, wzbił się w powietrze. Trzepot jego skrzydeł przyciągnął uwagę wszystkich, aż do chwili kiedy ptak zniknął nad koronami drzew. - Chodźmy więc.

Po kilku chwilach elfy zniknęły w zaroślach, podążając goblińskim śladem. Żaden z nich nie znał się na tropieniu, dlatego wkrótce oboje zgubili drogę obraną przez domniemanych zielonoskórych. Jednak to wcale nie odwiodło ich od poszukiwań. Wciąż ostrożnie kluczyli wśród wąskich drzew i zarośli, lustrując wzrokiem otoczenie.
Napięte cięciwy oraz groty strzał lśniły lekko od spływających po nich kropel deszczu. Paranoiczna atmosfera zagajnika dawała się obojgu we znaki. Każdy najdrobniejszy odgłos nie uszedł uwadze czujnym elfim uszom, a strzały nie raz bliskie były poszybowania w stronę jakiejś wiewiórki, czy nawet niematerialnego tworu wyobraźni. Jednak zdawać by się mogło, że zagajnik, poza nowo co przybyłymi lokatorami, nie ma w sobie żadnych niebezpiecznych mieszkańców. Prawie.
W chwili gdy przekradali się skrajem leśnej gęstwiny, oboje zatrzymali się zaalarmowani dźwiękami, które dochodziły do nich gdzieś nieopodal. Jednocześnie rzucili się do najbliższych zarośli, zza których jedynie sprawne oko mogło by ich dojrzeć. Oboje spoglądali w stronę ostatniej linii drzew, stanowiącej naturalną barierę między zagajnikiem, a morzem traw. Głosy z każą chwilą stawały się wyraźniejsze, a serce elfów zabiło szybciej.
I wtedy ich dostrzegli. Sześć niewielkich, człapiących ostrożnie goblinów. Wszystkie w rękach trzymały gotowe do wystrzału łuki i z wielką uwagą rozglądały się wokoło. Serce Xandrosa zabiło jeszcze mocniej, kiedy spojrzenie jednego z nich padło na zarośla, za którymi byli schowani. Elf był już gotowy na najgorsze, kiedy jednak uwagę całej szóstki odciągnął niespodziewanie szybujący na niebie i skrzeczący donośnie sokół. Kiedy tamci spoglądali na majestatyczne zwierze, Pleufan posłał Xandrosowi pytające spojrzenie.*
Xandros przejechał palcem po gardle wskazując zamiar, po czym wskazał dwa gobliny po prawej stronie jako cele dla strzał Pleufana, a sam wycelował w najbardziej wysuniętego na lewo, zamierzając zmienić cel na kolejny bliżej środka jeśli pierwsza ze strzał okaże się dla goblina śmiertelna. Chwilę poświęcił na uspokojenie oddechu i łomoczącego od adrenaliny serca. Potem wypuścił strzały mając nadzieję, że gwałtowny i zaskakujący atak przepłoszy tchórzliwe kreatury. Sycząca śmierć uzbrojona w bojowy grot pomknęła w kierunku zielonych potworów.
W powietrze wzniósł się okrzyk boleści. Oniemiałe gobliny ze zdziwieniem spojrzały za siebie na, jeszcze chwilę temu żywego, towarzysza, który leżał w trawie ze strzałą w piersi. Stojący na przedzie zielonoskóry nie zdążył nawet zrozumieć co się stało, kiedy jego ciało przeszył grot. Jego, niemal zwierzęcy, ryk bólu został jednak szybko przerwany przez drugą strzałę, która na dobre odesłała go na tamten świat.
Xandros przeklął pod nosem, kiedy druga wystrzelona przez niego strzała minęła głowę następnego goblina ledwo o cal.
Elf uśmiechnął się smutno, przeczuwając nadchodzące problemy. Nie wszystko szło tak gładko jak zakładał. Dobrze, że przynajmniej Plaufen nie uciekł, choć z drugiej strony doskonale wiedział, że żaden elf nie zdzierży goblinów dokoła swojego obozu. Lekko skorygował pozycję, by ustawić jakakolwiek zasłonę pomiędzy sobą i goblinami i wypuścił kolejne strzały, prosto w najwredniej wyglądającego goblina, mając nadzieję, że był to ich przywódca. Naprawdę liczył, że gobliny zaczną uciekać albo się nie połapią, że napastników jest tylko dwóch…
Zielonoskóre poczwary szybko rozeznały się w sytuacji i postąpiły w jedyny dla siebie rozsądny sposób. Upuściły łuki i rzuciły się do panicznej ucieczki wzdłuż granicy zagajnika. Elfy wyskoczyły za nimi z zarośli posyłając za nimi grad strzał, jednak albo niezwykła zwinność goblinów, albo zły los sprawiły, że ani jedna strzała nie trafiła celu. Pleufan wykrzyknął w stronę sokoła komendę w elfim języku, która najprościej mogła być przetłumaczona jako “śledź ich”. Zwierze dosłyszało i ruszyło za zielonoskórymi.
- Biegnij po wojowników! Spróbuję ich nie zgubić! - wykrzyczał w elfim do Plaufena i rzucił się nie bezpośrednio za goblinami, ale wprost przez łąkę, aby szybciej otworzyć sobie pole widzenia za załom zagajnika, za którym prysnęły gobliny. Xandros miał w głowie pewien plan na rozegranie tego. Należało jednak wykorzystać chwilową przewagę zaskoczenia i fakt, że gobliny uciekały i nie miały broni strzeleckiej. Postanowił kupić Plaufenowi nieco czasu i jednocześnie postarać się, by żaden z nich nie uciekł na otwartą przestrzeń…..
Sokolnik bez słowa skinął głową i rzucił się w stronę obozowiska. Pędził przez las jak szalony, jednak Xandros tego nie mógł już zobaczyć. Sam bowiem pędził za przeciwnikami, którzy już zniknęli mu z oczu za załomem zagajnika. Gobliny miały przewagę dystansu, jednak ze swoimi krótkimi nogami nie miały szans uciec pędzącemu za nimi elfowi.
Xandros był już prawie za załomem. Mimowolnie wyciągnął strzałę, by bez chwili zwłoki wyeliminować swoich wrogów. “Jeszcze tylko dwa kroki” - pomyślał napinając cięciwę łuku i… zatrzymał się zaskoczony. Po goblinach nie było śladu.
Elf spojrzał w górę próbując dostrzec, czy sokół Plaufena wciąż krąży nad pozycją goblinów i pochylony ruszył szerokim łukiem okrążając zagajnik w taki sposób, aby widzieć łąkę po tej stronie lasu. Xandrosowi dosyć długo zajęło odnalezienie wzrokiem sokoła. Kiedy go dostrzegł, zdziwił się jeszcze bardziej. Ptak kołował nad miejscem, obok którego jeszcze chwilę temu przebiegał.
Wojownik uspokoił oddech i postanowił chwilę nasłuchiwać. Wydawało mu się,że spanikowane gobliny przystanęły na skraju lasu i pewnie próbowały się ogarnąć. Przyczaił się za nieco wyższą trawą i uważnie obserwował skraj lasu, czekając na Plaufena i resztę. Wytężał oczy, jednak po goblinach nie było śladu. Nie dostrzegał żadnego ruchu między drzewami ani krzewami. A mimo to sokół bez ustanku krążył nad tym samym miejscem. Elf starał się ogarnąć jakoś tą sytuację, gdy nagle, zaczął słyszeć dobywający się stamtąd dźwięk. Z początku nie mógł zrozumieć co było jego źródłem, lecz z każdą minutą stawał się on donośniejszy i zaczynał nabierać przerażającego sensu.
To były okrzyki goblinów i ich bębnów wojennych, które dochodziły wprost zza zarośli.
Xandros nie czekał, aż gobliny pojawią się na skraju lasu tylko od razu ruszył szerokim łukiem omijając skraj zagajnika przez wysoką trawę po czym kiedy sokół prawie zniknął mu z oczu skręcił w las, zamierzając ostrzec obozowiczów. Wydaje się, że od początku przeczucie go nie myliło. W tym samym lesie obozowała banda goblinów, a to, co elfy wzięły za zwiadowców było niczym innym jak patrolem. Gdzieś tu mogła również być ich jaskinia.
Nie omylił się ani trochę. Nim zarośla kompletnie zniknęły za załomem, po raz ostatni obejrzał się za siebie. Serce zabiło mu mocniej. Zza zarośli zaczęły wyłaniać się uzbrojone po zęby gobliny. Gdy przedzierały się przez krzaki, dostrzegł na moment wejście do ich groty.

- Przywilej, taaak... - Raul ruszył w stronę młodzieńca z mieczem, Dorne'a, który najwyraźniej nie miał pojęcia, co z sobą teraz zrobić.
- Dorne, giermek, jeśli się nie mylę? - spytał.
Chłopak podskoczył na dźwięk głosu Raula. Najwyraźniej przez te kilka chwil, kiedy siedział tak sam, całkowicie się nad czymś zamyślił, odcinając od reszty świata. Zewnętrzy impuls zaskoczył go tak bardzo, że trzymany przez niego na kolanach miecz odskoczył i upadł na trawę obok. Ostrze wysunęło się delikatnie z pochwy, a Raul mógł przysiąc, że zaczął bić od niego lekki blask.
Dorne natychmiast oprzytomniał i niemalże rzucił się na broń. Jego kłykcie aż zbielały, kiedy chwycił oręż w mocnym uścisku. Kiedy nieco się uspokoił, spojrzał przepraszająco na Raula.
- T-tak - rzekł niepewnie. - A ty nazywasz się Raul, o ile dobrze pamiętam.
- Dobrze pamiętasz. Raul de Foix. - Udał, że nie zauważa nic szczególnego w reakcji Dorne'a. - Czy istnieje jakiś powód, dla którego siedzisz i nic nie robisz?
Giermek z początku wyglądał, jakby nie za bardzo wiedział o co Raulowi chodzi. Dopiero po chwili rozejrzał się wokoło, dostrzegając wszędzie krzątających się ocalonych i wstał. Jego policzki oblały się czerwienią.
- Ja… Przepraszam. Już się biorę do roboty - powiedział, nie spoglądając wojownikowi w oczy. Zdawać by się mogło, że już miał odejść, gdy nagle z jego ust wypłynęły kolejne słowa. - Wybacz… Po prostu ciągle myślę o tym co zaszło w trakcie pogrzebu… Bo wiesz… Kiedy wy rzuciliście się na te potwory, ja po prostu nie mogłem nic zrobić. Miałem pod ręką broń, którą potrafię się posługiwać, jednak uciekłem. Gdyby nie to, gdybym coś zrobił, to może tamten półelf by żył…
- Tamten półelf by żył, gdyby okazał trochę rozsądku - odparł Raul. Być może Dorne miał rację, ale on nie zamierzał chłopaka dobijać. - Gdyby cofnął się o krok, zamiast bezmyślnie atakować, z pewnością by żył. A ghul właśnie jego obrał sobie na cel i nikt nie mógł mu w niczym przeszkodzić. A ty nie bądź głupcem, biorąc na siebie ciężar jego śmierci.
Chłopak wydawał się nieco zaskoczony słowami Raula, jednak po chwili na jego ustach pojawił się lekki, smutny a zarazem zakłopotany uśmiech. Drapiąc się po głowie, chłopak nieśmiało wybąkał.
- Dziękuje za twoje słowa… Mój Pan zawsze powtarzał, że spędzam za dużo czasu na zamartwianiu się, a za mało na pracy. Już się biorę do roboty.
Ostatnie słowa wypowiedział nieco bardziej pewnie. Zrobił kilka kroków, po czym ponownie się zatrzymał. Drapiąc się po głowie, wyglądał, jakby nie do końca wiedział za co ma się zabrać.*
- Najpierw pomóż tym, co zabezpieczają obóz przed atakiem goblinów - zaproponował Raul. - A potem trzeba się będzie zająć budową szałasów. Roboty dla każdego starczy.
Sam miał zamiar się przekonać, jak wygląda sprawa z namiotami - dla ilu osób starczy miejsca pod płóciennymi dachami, a dla ilu osób trzeba będzie zbudować szałasy. Namiotów nie było zbyt wiele. Zaprawdę, nikt poza nim i martwym półelfem nie przygotował się najlepiej na koniec świata, dlatego mieli jedynie dwa. W dodatku niezbyt wielkie. Raul doszedł do wniosku, że na siłę mogłoby się zmieścić do trzech osób.
A z tego wynikało, że nadal trzynaście osób pozostało bez dachu nad głową. Natomiast Erwin wraz z drwalem już zaczęli konstruować z jednego namiotu i kilku długich kijów osłonę przed deszczem na ognisko. Wszyscy, nawet nieco roztrzepany giermek, zaczęli wspólnymi siłami pracować nad stworzeniem swojego miejsca w nowym świecie. Mogło by się wydawać, że już wkrótce będą mogli odpocząć w spokoju.
- Ludzie! - niespodziewanie doszedł wszystkich okrzyk elfa. Zdyszany Pleufan wybiegł na środek polany, a wokół niego w natychmiast zebrali się niemal wszyscy. - Znaleźliśmy je. Gobliny. Xandros je teraz ściga. Przydała by się pomoc. Zostały tylko cztery…
Nikt poza Krasnoludami nie wydawał się zadowolony z tych wieści. Wszyscy zdolni do walki chwycili po broń i ruszyli w stronę wskazaną przez elfa. Nie uszli jednak nawet kilku metrów, kiedy Gottri zatrzymał wszystkich ręką i zapytał:
- Wy też to słyszycie?
Z początku nikt nie rozumiał o co mu chodzi. Dopiero po chwili zaczęły dochodzić do nich co raz głośniejsze odgłosy bębnów. Zimny dreszcz oblał wszystkich.
I wtedy nadbiegł Xandros. Dyszał ciężko, a twarz miał bladą. Po samym wyrazie twarzy elfa można było stwierdzić, że mieli kłopoty.
Siłą złego na jednego, pomyślał Raul, zastanawiając się, czy jest tak źle, jak sądził, czy może jeszcze gorzej.
- Ilu? - rzucił krótkie pytanie w stronę Xandrosa.
- Najpierw było sześciu, tych co tu łaziło i robiło ślady.To nie byli zwiadowcy. To był patrol. Potem wdepnąłem na więcej. Półtora tuzina, może więcej. Może zbyt wielu.. Rozbijamy obóz obok jaskini goblinów….. - Xandros mówił cicho szukając w sprzęcie po zabitym Hendriku owych strzał do jego łuku.
- Zabiliśmy dwóch. Wkrótce się ogarną i przyjdą tu - elf szykował się do walki.
- Wielkie dzięki Panie Elfie! - wkurzył się Ruppert - bardzo się cieszymy, że znalazłeś ich jaskinie ale do cholery dlaczego je tu sprowadziłeś?!
Łotrzyk cały dygotał. Gdyby mieli więcej czasu to byliby przygotowani. A teraz stał w rowie po kolana i nie miał nawet dokąd uciec. Chociaż? Przypomniał sobie o jeziorze i podwodnym tunelu. Przeszedł nad brzeg jeziora by oszacować czy to aby nie szaleństwo. Uznał że to będzie ostateczność. Potem rozejrzał się po drzewach. Zrzucił z siebie plecak. Wyjął z niego porządne skórzane rękawice i starannie je założył. Upewnił się czy jego miecz jest na swoim miejscu. Odpiął lasso od plecaka i przełożył je przez głowę. Potem odnalazł sieć rybacką.
- Spróbuję ich zaskoczyć z góry - pokazał palcem jedno z drzew na które miał zamiar wleźć. - W zwarciu i tak mnie rozszarpią. Przydałoby mi się tylko jeszcze kilka strzał - dodał chwytając za nowy oręż łotrzyk.
Crilia wyciągnęła trochę swoich strzał, na oko oceniła, że około 10 sztuk, i podała bez słowa Ruppertowi.
- Trzymaj rycerzyku. Mnie i tak się nie przyda. - Powiedział Ruppert i oddał łuk i strzały giermkowi Dorne, po czym ruszył by wspiąć się na drzewo, z którego mógłby zaskoczyć gobliny od tyłu.
Xandros przekrzywił głowę, ignorując głupawą uwagę Rupperta. Gdyby rozbili obóz do końca, w nocy mieliby wizytę właścicieli owego lasu. Słuchał za to uważnie z jakiego kierunku dobiega zbliżający się odgłos bębnów.
- Bierzcie broń i ukryjcie się za drzewami - elf wskazał drzewa po przeciwnej od hałasu stronie polanki
- Ja i Plaufen spróbujemy się przekraść na ich prawą flankę. Dwóch potrzeba na lewą. Jak pojawią się na polance, weźmiemy ich ze wszystkich stron. Trzeba ich zatrzymać i wybić. Jeśli się nie uda, wszyscy wieją samodzielnie na łąkę i kryją się w wysokiej trawie. Gobliny mają słaby wzrok w jasnym świetle, a do nocy zostało parę godzin. Kto idzie z lewej? - elf skończył wiązać pas, mocując do niego kołczan i poprawiając pochwę miecza.
- Kto idzie z lewej? -
- Ja pójdę. - zgłosiła się półdrowka.
- Pójdę - odrzekł Erwin zdejmując kuszę z ramienia i udając się na lewą flankę.
Elf skiną głową Erwinowi i półdrowce po czym śmignął wraz z Plaufenem między drzewa.
- Dorne, gdy dojdzie do walki wręcz, trzymaj się blisko mnie - polecił Raul. Giermek zacisnął dłoń na rękojeści miecza i skinął nerwowo głową. - Czarodziejko, znasz jakieś zaklęcia, które mogłyby spowolnić lub przestraszyć gobliny? - zwrócił się do magiczki.
„Nie nie nie nie nie”, Pech zaczęła panikować. Powoli stawało się jasne, że daleko ta grupa nie zajdzie. Najpierw nieumarli, teraz gobliny. To był błąd; myślała, że czułą się bezpieczniej, ale to był błąd. „Błąd błąd błąd!”.
Nie myśląc wiele, zerwała się z tym, co miała w rękach - zgarniając po drodze jeszcze swój worek - zaczęła uciekać. Oby daleko, jak najdalej.
„Wcale nie miałaś szczęścia, przeżywając koniec świata! To jest koszmar!