Anbar nie odzywał się do innych, kiedy siedzieli w celi, słuchając ponuro połajanek brata i skubiąć wściekle okazałą brodę. Zostali pojmani w niewolę jak ostatnie łotrowskie łachudry, jak on mógł do tego dopuścić? I co najgorsze, Blod zginął, nawet nie zadbano o jego odpowiedni pogrzeb na tej przeklętej, obcej ziemi...

Jego brat miał dużo racji, ale czy mógł pozwolić żeby zdrada odwiecznych praw gościnności i porwanie jego towarzyszki broni przez karczmarza uszło skurwielowi płazem. Widział, że jego sprytny braciszek ma ciągle dostęp do swoich magicznych mocy i zmyślnie korzystał z nich żeby wytwarzać użyteczne przedmioty. Nigdy chyba nie doceniał Oskara, może sytuacja nie była wcale stracona...zacisnął pięści i wyszeptał na imię Moradina przysięgę krwawej zemsty na wiedźmie, która była odpowiedzialna za śmierć Bloda i ich pohańbienie.

Skinął głową, dziękujać Tupikowi, kiedy ten go rozwiązał. Podążył sceptycznie za niziołkiem wzrokiem w stronę kloaki.

- Myślisz, że moglibyśmy tędy się wydostać, zmieścimy się tam?... Może by uwolnić więźniów z innych cel, stworzyć większy chaos.

Oskar mruknął tylko coś niezrozumiałego do Tupika i rozciągnął się rozcierając nadgarstki. Zaczął niemal natychmiast przechadzać się po całej celi przyglądając się ścianom i drzwiom. Opukał starannie kamień, przyjrzał się drzwiom, ich mocowaniom, okuciom.
W głowie kłębiły się pomysły na wydostanie się, jednak krasnolud uparcie odrzucał wszystkie, które nie prowadziły do odzyskania księgi zaklęć i zdobytej platyny.

Schylił się zbierając dokładnie drobny piasek gnieżdżący się pomiędzy źle spasowanymi kamieniami. Poprawił okulary, choć w tym świetle widział całkiem nieźle i rozsunął grubym palcem piasek po dłoni. Był drobny, starty buciorami, powycierany ubraniami powłóczonych więźniów i zmiękczony ich krwią zastygłą w kamieniu.
Kamień.
Zamyślił się przez chwilę w naturze tego żywiołu. Twardy, stojący niewzruszenie, pilnujący więźniów, lub dający schronienie potrzebującym. Duma krasnoludów. Jego myśli tylko na moment wróciły do niedawnej sytuacji, w której stracił kuzyna. Czarodziej nigdy nie pałał szczególnym uwielbieniem do bogów, kapłanów i całego klanu Breakadder. Był adoptowany, był czarodziejem i to było to wypominane na każdym kroku. Oskar nie czuł więc straty jak po członku klanu, tym niemniej był to kuzyn. Kuzyn, który padł w walce, której nie powinien był toczyć...

Powoli wrócił z powrotem do siebie, do towarzyszy i do celi. Zacisnął ziarenka piasku w pięści. Przydadzą się do rzucenia zaklęć.

- Przychodzących strażników musimy uśpić. Zabierzemy ich broń, uzbrojenie i klucze. Uwolnimy więźniów i udamy się na górę po księgi... i resztę ekwipunku. Klucze trzeba wrzucić do innej celi tak, żebyśmy zdołali dostać się jak najwyżej zanim oni zaalarmują straż.
Gdy strażnicy zejdą na dół, my udamy się na górę po sprzęt i bezczelnie w biały dzień. - powiedział chicho, spokojnie przemierzając celę. Równy i miarowy krok pozwalał mu się lepiej skupić wśród tej hałastry, z którą przyszło mu dzielić krótką, bo krótką, ale niewolę.

- Czy ktoś tutaj oprócz mnie potrafi rzucać jakiekolwiek czary? - spytał patrząc na nowych.

Skrzypienie rzucanych przez nieznajomego kajdan na posadzkę przez chwilę przerwało misterne snucie planów przez awanturników. Nieznajomy szybko podszedł do drzwi, wyciągnął rękę za kratę, i przez chwilę można było podziwiać jego napiętą z wysiłku lub skupienia twarz w delikatnej, migoczącej poświacie odległych pochodni rozmieszczonych wzdłuż więziennego korytarza. Nieznajomy zdawał się całkowicie ignorować wasze uwagi i pytania, całkowicie pochłonięty próbą ucieczki. Jego oczy lśniły w desperacji, kiedy mocował się z zamknięciem celi. Po chwili głuchy szczęk otwartej kłódki wynagrodził wysiłki człowieka, który uchylił otwarte drzwi i wyszedł na korytarz.

Ze zdumieniem można było obserwować, jak podchodzi on do krawędzi spiralnego chodnika,szybko wchodzi na drewnianą barierkę aby po chwili rzucić się w dół, prosto w czeluść ogromnej studni na dole....

Jestem iluzjonistą - odezwał się gnom spoglądając na krasnoludzkiego maga.
- Z tego co mówił mi wasz kompan niziołek jesteście przyjaciółmi mojego brata. Jeśli mnie rozkujecie to może wspólnie uda nam się uciec.
Nagły, szalony skok do czeluści przerwał krótką mowę Grigera.
- Myślę, że ten człowiek był szalony - dodał po chwili, patrząc z zasępieniem w kierunku czeluści, w której zniknął ich współwięzień.

Szalony czy nie coś musimy zrobić powiedziała półgłosem -nie mamy zbyt dużo czasu na zastanawianie się - to mówiąc podeszła do barierki i spojrzała w dół. - a jeśli chodzi o czary to ja coś tam potrafię, niestety światło do tego nie należy, za to znam się na tym co potrzebne artyście: leczę rany po kamieniach, jajkach i pomidorach gdy widownia jest nie zadowolona, usypiam wredne sąsiadki gdy odwiedzają mnie goście wieczorową porą, umiem powiedzieć tak, że komuś w pięty pójdzie no i potrafię robić sztuczki wizualne. No i to by było na tyle, niestety.. - to mówiąc westchnęła z widocznym żalem w głosie - może kiedy będę starsza, jeżeli uda mi się dożyć, będę bardziej przydatna

Oskar, jak każdy krasnolud doskonale czuł się w ciemnościach podziemi, gdzie kamień i skała są wszechobecne. Podszedł więc do barierki i zajrzał do studni. Czy jego przyzwyczajony do ciemności wzrok wyłapie coś ciekawego?

Podniósł się po chwili i wrócił do reszty. Słowa młodej bardki chwilowo wywołało złagodzenie nastroju naburmuszonego czarodzieja, po podszedł do dziewczyny i poklepał ją po plecach (nie sięgając zbytnio ramienia) mówiąc
- Spokojnie dziecko, można być pomocnym nawet mając, czy umiejąc niewiele. -
Wbrew stwarzanym pozorom Oskar miał bowiem dobre serce, ale szybki i ognisty temperament. Szybko złościł się, gdy ktoś nie był w stanie nadążyć za jego tokiem rozumowania, co nie było łatwe. Był jednym z najinteligentniejszych krasnoludów jakie znał klan Breakkader.
Jakby na potwierdzenie słów otuchy, czarodziej rozpoczął inkantację. Jedna z pochodni rozmieszczonych wzdłuż korytarza uniosła się ze swojego miejsca i podleciała nad jamę, gdzie zaczęła powoli krążyć po obwodzie oświetlając ściany. W miarę, jak zrobiła pełen obrót schodziła kolejny metr niżej.

Oskar na początku obserwował lot świetlistego punktu, potem gdy pochodnia była niżej, ruszył wokół studni, by doświetlić dalsze zakamarki.

Gdzieś w okolicach jednej trzeciej głębokości studni pochodnia się zatrzymała.

- Dalej nie jestem w stanie sięgnąć - przyznał z pewnym rozczarowaniem Oskar. zastanawiając się co dalej? Pochodnia nadal wisiała na granicy zasięgu czaru jakby oczekując dalszych poleceń.