Euforia po zwycięskiej potyczce nie trwała długo. Bynajmniej nie dlatego, że pojawiły się nowe kłopoty. Po prostu każdy z czwórki svengardczyjów zajął się tym, co uznał za najbardziej pożyteczne i konieczne w tej chwili.


Kalem szybkim krokiem ruszył do zbrojowni, gdzie zaczął skrupulatnie dobierać sobie ekwipunek bojowy. Syn stolarza był wręcz urzeczony tym ,jak wiele znajduje się tutaj rodzajów broni i pancerzy. Oglądał, przymierzał, chwytał kolejne miecze i próbował wymachiwać nimi w powietrzu, ważąc ciężar i możliwość szybkich manewrów. W Svengardzie liznął tylko podstaw fechtunku od jednego z członków straży, ale teraz czuł że świat otwiera przed nimi nowe drzwi za którymi czeka coś o wiele lepszego niż nudne życie wiejskiego stolarza.
Kalem był tak zaabsorbowany doborem ekwipunku, że nie zwrócił uwagi na to zaczął wyprawiać złoty smok.


Uli bowiem ledwie tylko rzucił okiem na poukładane w równe rzędy halabardy, piki i topory, na szeregi połyskujących hełmów i napierśników. Uznał to za mało interesujące. Coś o wiele ciekawszego stało natomiast w rogu zbrojowni. I to właśnie ten przedmiot pochłonął całkowicie jego uwagę.

Niewielka skrzynia wykonana z dębowego drewna budziła ciekawość i pożądanie. Nawet masywne, żelazne klamry które ją okalały nie zniechęcały smoka. Wręcz przeciwnie, te wykute na kształt muskularnych rąk obicia jeszcze bardziej rozpaliły umysł smoka.
Siedząc na karku potężnego stwora, myślą skierował go w tamtą stronę. Przyjrzał się jej przez krótką chwilę, tylko po to, aby już za moment rozkazać mu otwarcie skrzyni. Ku swemu zdziwieniu napotkał opór ze strony shivaka. Jego prosty umysł nie dopuszczał myśli, że można zniszczyć coś co jest częścią statku. Nie to było celem jego egzystencji.
Uli jednak nie zamierzał ustępować. Zamknął oczy i skierował potężną myśl nakazującą otwarcie skrzyni wprost do umysłu shivaka.
Opór stwora pękł zdawało się niemal z głośnym trzaskiem niczym wiązka chrustu. Mając pełną kontrolę na shivakiem, Uli chwycił solidny buzdygan i z jego pomocą począł podważać obręcze kłódek, które chroniły zawartość skrzyni przed wzrokiem niepożądanych gości.
Potężne muskuły shivaka napięły się niczym postronki. Uli poczuł jak wiele sił stwór wkłada w zniszczenie zamków. Kilka chwil walki i najpierw jedna, a potem i druga kłódka ustąpiły.
Łapy shivaka chwyciły wieko skrzyni i uniosły je do góry.


Gdy to się stało Uli ujrzał jasny blask bijący z wnętrza skrzyni. Leżały tam dwa, pokaźne stosy moment. Były one głównie złote, ale nie brakowało także srebrnych, platynowych i kryształowych. Były one w przeróżnych kształtach i wielkościach. Najdziwniejsze były ceramiczne krążki z których część była połamana na równe części.
Oprócz monet w skrzyni leżały dwa czerwone kryształy. Precyzyjnie obrobione i wyszlifowane na kształt sopli o równych ściankach i szpiczastych końcach. Oba były umocowane w srebrnych oprawkach, które posiadały krótkie łańcuszek.

Ukryty gdzieś głęboko w jaźni smoka instynkt przebudził się. Myśl o pochwyceniu czerwonych kryształów, zmaterializowała się w postaci rozkazu dla shivaka. Stwór uniósł swoją łapę, gdy wieko skrzyni zatrzasnęło się z głośnym hukiem.
Żelazne łapy ponownie zacisnęły się na skrzyni. Na dodatek na frontowej ścianie ukazały się małe oczka i wykrzywione w grymasie niezadowolenia usta.
- A ty czego złodziejaszku? - syknął rozeźlony kufer - Siłą się włamywać? Cóż to za barbarzyńskie zwyczaje! Kto to widział, tak się włamywać do cudzej własności. Tylko Jego Magnificencja Rixdall Coldstorm może sięgać po rzeczy skryte w moim wnętrzu. Co z nim zrobiłeś draniu?


W tym czasie Sentine wrócił do ich celi. Chciał bowiem sprawdzić, czy z kamiennym posągiem wszystko w porządku. Jak dziwnie by to nie brzmiało, to właśnie go interesowało. Obawiał się bowiem, że to małe zielone pokurcze odpowiadają za tak nagłe zamilknięcie Rixdalla.
Szybko jednak przekonał się, że posążek w którym zaklęty był ich wyzwoliciel nadal stoi w kącie celi.
Sentine zobaczył także, że oczy kamiennej statuetki lśnią głębokim, błękitnym światłem.

Zaciekawiony zbliżył się i wtedy poczuł się tak, jakby dostał obuchem w łeb. Świat zawirował i Sentine poczuł, jak nogi odmówiły mu posłuszeństwa i bezwładnie opada na podłogę.


- Witaj przyjacielu - usłyszał znajomy głos RIxdalla.Niestety nie widział go, gdyż wokół panowały nieprzeniknione ciemności.
- Nie bój się. Utraciłem wiele sił, a tym samym możliwość psionicznego kontaktu z wami. Ostatkiem sił ściągnąłem cię tutaj. Nie mamy wiele czasu. Jak widziałem udało się wam wygrać walkę. Musicie teraz przejąć kontrolę nad statkiem. Idźcie na mostek. Tam znajdziecie taki rzeźbiony fotel. To serce statku, jego ster. To on pozwala kontrolować i prowadzić “Złotą Mackę” Mam nadzieję, że wśród was jest ktoś uzdolniony magicznie. Taka osoba musi usiąść na tym rzeźbionym fotelu i spróbować połączyć się myślą ze statkiem. Nie wiem, czy moja “Złota Macka” pozwoli wam sobą sterować, tym bardziej że nie wyglądacie raczej na czarożeglarzy. Obym się mylił. Musimy, jak najszybciej uciekać stąd. Ten kto usiądzie na fotelu będzie musiał się skupić i nadać swej myśli siłę, aby połączyć się ze statkiem. Na razie wystarczy proste “Naprzód” Im dalej od tego miejsca, tym lepiej. Jak odzyskam siły, to postaram się wam bardziej pomóc. Powodzenia.



Valand także miał inne plany niż wybrana przez Kalema i Uliego zbrojownia. Szybko zorientował się, że zostali uprowadzeni przez jakiegoś maga. A skoro tak, gdzieś w tych pomieszczeniach musi być ukryta jakaś księga zaklęć, albo magiczne przedmioty. Śmiało ruszył w przeciwną stronę niż wszyscy. Szybko dotarł do kręconych schodów, którymi zaczął się wspinać, nie zważając na mogące czaić się za każdym rogiem niebezpieczeństwo. Gdy postawił stopy na głównym pokładzie pierwsze co usłyszał to głośne chrapanie, dobiegające z kajuty po prawej stronie. Po chwili usłyszał o wiele cichsze słowa.
- Shal ultan il cantar. Ouh iln aproshta.
Niziołek bez trudu rozpoznał magiczny język w którym wypowiadało się zaklęcia. Wiedziony ciekawością ruszył w kierunku z którego dobiegał ó głos.


Zdążył zajrzeć do kajuty w ostatniej niemal chwili, aby zobaczyć, jak Toun kończy wypowiadać zaklęcie i posypuje się sobie głowę brązowym proszkiem. Sekundę później Toun rozpłynął się w powietrzu. Valand zdążył jeszcze ujrzeć, że ich ciemiężyciel ściskał pod pachą, dwie opasłe księgi, oprawione w skórę.


***


W tym momencie wszyscy poczuli mocne szarpnięcie. Gwałtowne i silne szarpnięcie przypominało to, jakie towarzyszy nagłemu hamowaniu wozu. To potwierdzałoby ich przypuszczenia, że znajdują się na statku. Tylko jaki statek potrafiłby tak szybko i niespodziewanie zahamować i niemal w momencie wytracić swoją prędkość.
Wszyscy zdali sobie też sprawę, że ucichły też delikatny szmer, który do tej pory był obecny, a nie zwracali na niego uwagi.
Cisza, jaka nastała była nienaturalna i niepokojąca. Ciszę przerwał krzyk Sentine’a, który wybiegł właśnie z celi. Jego oczy błyszczały niemal szaleńczym blaskiem, a jego twarz była rozpalona. Niezwykle podnieconym głosem Sentine krzyczał:
- Wiem! Wiem wszystko! Musimy działać!

Szarpnęło, skrzypnęło i obiło niziołczy zadek paskudną twardą podłogą.
Valand w oka mgnieniu zebrał się i ukrył za węgłem, gotów w każdej chwili użyć swej potężnej różdżki. Gdyby się okazało, że wbrew podejrzeniom zielony stwór nie teleportował się lecz uczynił niewidzialnym.
Odczekał tak dziesięć oddechów i uznając, że jest bezpiecznie ruszył przed siebie do wnętrza pomieszczenia. Cały czas trzymając przed sobą pręt gromowładny, bo choć nie była jego własna to jednak potężna magia.

-I dobrze! - wyszeptał triumfalnie niziołek widząc puste pomieszczenie. Nie uśmiechało mu się nadstawiać karku w pojedynkę. Co prawda pobiegł pierwszy ale teraz kiedy był sam nieco inaczej patrzył na sytuację w której się znalazł. A najgorsze i tak było to, że zielona pokraka zabrała księgi, niewątpliwie magiczne księgi.
Mimo najgorszych przeczuć w kędzierzawym łebku tliła się iskierka nadziei. W końcu zieońce były dwa, może oba trudniły się sztuką, może oba miały księgi i w końcu, może ten co uciekł zabrał tylko swoje. Z taką myślą Valand odłożył różdżkę i zaczął metodycznie przeszukiwać pomieszczenie w nadziei odnalezienia słowa pisanego, a najlepiej słowa pisanego w języku magii.

Gdy nasi bohaterowie weszli po raz pierwszy na mostek, zaparło im dech w piersiach. I to dosłownie. Nie mogło być jednak inaczej. Widok bowiem naprawdę był porażający i niesamowity. A przecież zarówno Kalem, Valand i Sentine nigdy nie opuszczali swojego rodzinnego sioła. Wiedzieli tak niewiele o otaczającej ich rzeczywistości i multiwersum.



Z otwartymi, bezwiednie ustami stali i gapili się, jak oczarowani. Przedni nimi rozpościerała się olśniewająca swą głębi, bezkresna przestrzeń. Nieprzenikniony mrok ciągnął się bez końca, bez granic. Migoczące gwiazdy pulsowały swym wewnętrznym światłem, niczym chmara świetlików w letnią noc. Wielobarwne, świetliste punkty dobitnie tylko pokazywały nieskończony ogrom miejsca w którym się znaleźli. W oka mgnieniu uświadomili sobie, jak drobnym pyłem są w obliczu tak przeogromnego wszechświata. Nie potrafili objąć umysłem pełnego znaczenia tego, co widzą. Podświadomie jednak czuli, że to co widzą jest czymś niebywałym i fantastycznym.
Obraz Svengardu wraz z jego kilkoma lichymi chatami, krytymi strzechą, zatarł się w ich pamięci. Teraz i jeszcze przez wiele najbliższych dni, widzieli tylko ten niepojęty widok.


Gorejący w samym centrum punkt w pierwszym spojrzeniu najbardziej przykuwał uwagę. Nie dało się jednak na niego długo patrzeć, gdyż jego blask był tak potężny, że niemal ranił oczy. Wokół tego świetlistego giganta unosiło się sześć potężnych kul, które zdawały się wirować w jakimś tajemnym tańcu. Każda z kul była innego rozmiaru, kształtu i koloru. Wszystkie jednak wyglądały majestatycznie i władczo. Jedne, jak błękitnozielona, znajdująca się pośrodku całego zbioru kula, przyciągały i budziły ciepłe skojarzenia. Inne, jak znajdująca się najbliżej centralnej gwiazdy ognista kula, czy zawieszona nieopodal ich okrętu czarna, mroczna kula, budziły instynktowny lęk i niepokój.
Każda jednak z tych dziwnych kul w tajemny sposób przyciągały naszych bohaterów, niczym magnes lub ponętna kobieta.

- To przestrzeń Krynnu - przerwał niemal mistyczną ciszę Uli. Jego głos był spokojny i niebywale mentorski. Mechaniczny smok ogłosił pozostałym, coś co dla niego było jasne i oczywiste.
- To w środku to słońce, sferyczne ciało ogniste, które daje życie całemu układowi. Te zawieszone w próżni kule, to planety. To na nich żyją podobni wam, jak i całe mrowie innych ras. Niestety waszej planety tutaj nie ma. Pierwsza od słońca, to ognista planeta Sirrion. Następna jest Reorx, kamienista i niemal całkowicie górzysta planet. Zamieszkują ją głównie krasnoludy i gnomy. Czuwa nad nią potężny Bóg Kuźni. Trzecia planeta to Krynn. Planeta podobna do tej zamieszkałej przez was. Są tu lasy, góry, a nawet morze. Zamieszkuje ją największa i najbardziej zróżnicowana populacja. Czwarty jest Chislev, zielony i pełen życia. Życia jednak bardzo drapieżnego i niebezpiecznego. Za nim krąży Zivilyn, gazowy olbrzym. Jest tam kilka kamiennych wysp. Mówi się jednak, że to tylko resztki po dawnej planecie, która została rozbita przez rozgniewanych bogów. Na końcu jest jeszcze Nehzmyth. Tajemnicza planeta, którą otaczają gęste Czarne Obłoki. Mówi się, że to rodzima planeta, złych i wynaturzonych Neogów. W tej przestrzeni krążą jeszcze Gwiezdne Wyspy. Skupisko kilku asteroidów i planetoid. Nie widać ich jednak, gdyż są za naszą rufą.
Smok zakończył swój wykład i zbliżył się do stojącego w centralnej części mostka, rzeźbionego fotela.
Widać było, że konstrukt jest zafascynowany tym nietypowym meblem. Nie tylko z resztą on. Pozostali członkowie ekipy także patrzyli z podziwem i nutką przerażenia.
Fotel, choć słowo tron byłoby zdecydowanie bardziej na miejscu, był wysoki i wąski. Jego twórcy zależało na tym, aby wyglądał majestatycznie i budził grozę. I niewątpliwie osiągnął zamierzony efekt.
Zagłówek stanowiła wielka, smocza czaszka zakończona ostrymi rogami. Oczodoły smoka lśniły rubinowym światłem, przez co szkielet wyglądał jakby miał zaraz ożyć.
Podłokietniki, jak i stopy tronu wykonane także były ze smoczych kości. Sposób ich połączenia świadczył o wirtuozerstwie rzemieślnika, który był autorem tego niewątpliwego dzieła sztuki.
Rubinowe światło przebijały się przez kościec, przez co całość jeszcze bardziej przemawiała do wyobraźni.

Uli przez wiele sekund wręcz gapił się na tron. Ograniczona mimika jego pyska niestety nie pozwalał nawet domyśleć się co dzieje w jego umyśle.
Gdy w końcu przemówił jego głos nie brzmiał już tak pewnie i pojawiły się w nim nieprzyjemne metalowe trzaski.
- To ster. - oznajmił - Serce czarostatku. To z jego pomocą, jak mówił Rixdall, kieruje się okrętem.


Wszystkim zaświeciły się oczy, a w głowach szalała burza myśli. Jak to niby powiedział Rixdall:
“Ten kto usiądzie na fotelu będzie musiał się skupić i nadać swej myśli siłę, aby połączyć się ze statkiem. Na razie wystarczy proste “Naprzód” “


Czyżby to było, aż tak proste?


Pierwszy na smoczym tronie usiadł Sentine. Szkielet był zimny i nieprzyjemny w dotyku. Budził złe skojarzenia w chłopaku. Mimo to, zamknął on oczy i przez kilka chwil zastygł w tej pozycji.
W końcu wstał i powiedział:
- Ja się do tego nie nadaję. Kalem, może ty spróbujesz?
Syn stolarza ze swego rodzaju czcią i szacunkiem zbliżył się do tronu i powoli usiadł na nim. Z jednej strony cenił kunszt rzemieślnika, który go wykonał, a z drugiej obawiał się ukrytej w jego wnętrzu potężnej magii.
On także zamknął oczy. Gdy tylko to zrobił, poczuł jakby otula go przyjemne ciepło. Jakby zanurzył się zimą w gorącym górskim źródle. Uczucie to wypełniło całe jego ciało i przeniknęło głęboko do wnętrza.


Stojący obok Uli, Sentine i Valand ujrzeli, jak tron rozjaśnił się jeszcze bardziej. Natomiast wokół nadgarstków Kalema, zacisnęły się smocze szpony, które wcześniej były zmyślnie ukryte w bokach tronu.


Przez ułamek sekundy Kalem ujrzał ukryte w mroku, czyjeś oczy. Trwało to tak krótko, że nie zdołał nawet zapamiętać ich koloru. Pozostało tylko mgliste uczucie czyjejś obecności tuż obok.
- Naprzód - pomyślał Kalem i cały okręt zadrżał. Wyglądało to tak, jakby przebudziła się śpiąca od wieków bestia. Po korytarzach rozniósł się delikatny szmer i “Złota Macka” ruszyła wolno do przodu.
Kalem otworzył oczy i zobaczył coś niezwykłego. Choć nadal siedział na tronie, to widział wszystko, jakby stał na dziobie czarostatku. Wystarczyła tylko drobna myśl, aby przenieść się na jego rufę.
Chłopak był zafascynowany. Przez kolejne długie sekundy bawił się tą nowo odkrytą zdolnością. Odwiedził wszystkie pokłady, był na szczycie masztu, a także przy baliście umieszczonej na końcu jednej z macek.
Wszystko szło pięknie do momentu, gdy zapragnął przenieść się na jeden z dolnych pokładów.
Nagle poczuł się tak, jakby ktoś walnął go z całej siły drewnianą pałką w czubek głowy. Instynktownie poderwał się z tronu, jak rażony piorunem. Blask rozświetlający ster przygasł, a cały okręt ponownie zatrzymał się.


Kalem rozmasowywał bolący czubek głowy, a nie mogący się doczekać swojej pory Valand wskoczył szybko na fotel kapitana.
Nim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, niziołek już siedział na tronie rozparty niczym król i z zamkniętymi oczami próbował przejąć kontrolę nad “Złotą Macką”
Ku zdziwieniu wszystkich jemu także się to udało. Energia napędzająca okręt znowu się ożywiła i czarostatek ruszył wolno naprzód.
Valand także poczuł wypełniające go niezwykle przyjemne ciepło. On także z łatwością mógł spacerować po okręcie nie ruszając się z miejsca. Ta możliwość oczarowała go i pochłonęła na długie chwile. Z każdą sekundą rozpierająca go duma rosła i rosła, niczym pompowany balon.


Jego przygoda z kapitańskim fotelem skończyła się identycznie, jak w przypadku Kalema. Gdy przeniósł się na jeden z dolnych pokładów, oberwał mocarny cios w czubek głowy.


Zebrana na mostku czwórka bohaterów znalazła się w zaiste ciekawej sytuacji. Wyrwani ze swojej rodzimej wioski, podróżowali właśnie na pokładzie czarostatku, przemierzając kosmiczną przestrzeń Krynnu. Mało tego. Okazało się, że dwójka z nich zdolna jest do kontrolowania tego magicznego okrętu.
Zafascynowani nowymi umiejętnościami i możliwościami, nie mogli jednak zapomnieć w jakich okolicznościach tutaj się znaleźli.
Pokraczni, uszaci bracia porwali ich, a jeden z nich uciekł i nadal mógł być dla nich groźny. Niewątpliwie nadszedł czas na naradę i nakreślenie jakiegoś planu na przyszłość, a przynajmniej na zbliżające się godziny.