Z amuletem w dłoni kreślącej koła w powietrzu Katon powtarzał sylaby zaklęcia. Wy, lżejsi niż piórka, jeden po drugim żmudnie opadaliście ku podstawie urwiska z oczami wpatrzonymi jeśli nie w zgniłozieloną otchłań pod waszymi stopami, to w skałę upstrzoną plamami brązu, granatu i zieleni, to jest: obumarłymi mchami, porostami, miedzianą śniedzią oraz - gdzie nie spojrzeć - rdzawą ochrą markasytów. Amira przywarła ciałem do łuskowatego cielska jaszczura mierzącego co najmniej dziesięć stóp długości, w jakiego zmienił się Anlaf i obojga rozpoczęli pionową drogę w dół. Minervie zaś wystarczyło zagrać kilka taktów na cytrze Mac-Fuirmidh, by mogła wzbić się czarodziejsko w powietrze.

Kiedy wylądowaliście w czarnym bagnie dżungli, spróbowaliście przebić spojrzeniem ponury, zielony pułap splątanych gałęzi i dojrzeć niebo, które powinno się nad nim znajdować, lecz niebawem zrezygnowaliście, mrucząc ciche przekleństwo. Gęsta chmura listowia ustępowała jedynie w okolicach ciemnej wielkiej jamy - tej samej, którą wypatrzyliście ze szczytu urwiska. Panująca wokół cisza, przerywana jedynie przez świszczący wiatr, wprawiała w przygnębienie. Żaden ptak nie śpiewał wysoko w konarach, żaden szelest w krzakach nie wskazywał na obecność drobnej zwierzyny.

Cieniste sylwetki pobudziły waszą czujność, okazały się jednak porośniętymi mchem zapomnienia pomnikami Tlanitlańczyków. Co dziwne, nie takimi, jakie do tej pory widywaliście, przedstawiającymi dzieje z zamierzchłych, starożytnych czasów. Rzeźbom bliżej było do barbarzyńskich degeneratów szwendających się po ruinach zapomnianego miasta. Nie potrafiliście sobie wyobrazić, w jakim celu postawiono te posągi. Jednak byliście pełni podziwu dla umiejętności rzemieślnika, który potrafił z taką dbałością o szczegóły oddać w pełni naturalistycznie wszystkie niuanse dzikusów, zastygłych w pozach osłupionych z przerażenia, grozy i niepewności, jakby nie wiedzieli, co mają robić i czy w ogóle coś robić.

I dopiero po chwili Katon, Minerva i Rashad poczuli lęk, przełamując złowieszczą groźną ciszę jednym słowem: “bazyliszek”! Ale było już za późno. Rozległ się wstrząsający dźwięk. Drgnęliście gwałtownie. Co to było? Gigantycznie pnie drzew wyglądały upiornie i groźnie. Nagle podmuch wiatru poniósł wasz zapach w kierunku miejsca, gdzie gąszcz ukrywał niewidocznego zabójcę. Zarośla zatrzęsły się gwałtownie. Nawet ci z was, którzy niewiele wiedzieli o dżungli, zdawali sobie sprawę, że żaden zwierz, jakiego kiedykolwiek wiedzieliście, nie mógłby tak wstrząsać wysokimi krzewami.

Z gęstwiny wyłoniła się głowa jak z sennego koszmaru szaleńca. Pierwsza, druga, trzecia... Czwarta... Piąta! Wyszczerzone paszcze pięciogłowej kreatury obnażały rzędy ociekających śliną, żółtych kłów. W pomarszczonych, jaszczurzych pyskach jarzyły się olbrzymie ślepia, jak tysiąckrotnie powiększone oczy pytona, które miały plugawą moc zamiany ludzi w kamień. Krokodyle, lecz znacznie większe łby osadzone były na krótkich i masywnych, okrytych łuskami szyjach. Miażdzący krzewy i młode drzewka beczkowaty korpus poruszał się kołyszącym chodem na ośmiu absurdalnie krótkich nogach. Białawy brzuch ciągnął się niemal po ziemi, podczas gdy zębaty grzebień wznosił się wyżej niż moglibyście dosięgnąć stojąc na palcach. Z tyłu ciągnął się długi, kolczasty ogon, jak u skorpiona, ociekający trucizną, której potwor miał dość, by zabić słonia.

Do tej pory tysiące razy dowiedliście swej zuchwałej odwagi w zaciekłych walkach na morzu i lądzie, na śliskich od krwi pokładach płonących okrętów wojennych, na murach obleganych miast-państw i na zdeptanych plażach, jednakże groza obecnej sytuacji mroziła krew w waszych żyłach. Śmierć od miecza w ogniu walki była niczym w obliczu zamiany w kamień przez potworny relikt dawnych wieków - na tę myśl ogarniała was panika.

Rozstrzygnięcie

Za kolejną dawkę odgrywania wszyscy otrzymujecie Inspirację.

Nazwijmy potwora roboczo pięciogłowym skorpioliszkiem. ;)

Minerva, Rashad i Katon mogą korzystać z podręcznikowych informacji o bazyliszkach, bo zdają pasywny test Inteligencji (Arcana) przeciw Stopniowi Trudności 15. Amira coś tam wie, ale jednak nie do końca, bo łapie się tylko na sukces z kosztem. Nie macie bladego pojęcia o działaniu trucizny - potrzebny byłby tutaj pasywny test Inteligencji (Nature) również przeciw ST 15. Katon słusznie lub nie podejrzewa, że jad z ogona niesie szybką śmierć.

Między Wami a potworem jest 75 stóp odległości.

Potwór ma pięć głów i skorpioni ogon - części te powinniście traktować jak osobne cele, nie jak jedną całość.

Bestia zmieści się w jaskini za waszymi plecami (to jej legowisko), choć gdzieś rzecz jasna może znajdować się jakiś wąski tunel, którym moglibyście mu czmychnąć. Z drugiej strony podziemia mogą okazać się ślepym zaułkiem.

Szybkość w przypadku ucieczki bagnem jest zmniejszona o połowę ze względu na trudny teren. Ograniczenie to nie dotyczy Shillen (ze względu na zdolności klasowe) i potwora - zna teren wokół jaskini-legowiska jak własną kieszeń.

Jeśli Katon tak chce, może wciąż być skoncentrowany na rzuconym na siebie zaklęciu lewitacji (bo schodził jako ostatni) - masz jeszcze 200 stóp “zapasu”, który możesz użyć, by wzlecieć do góry i zawisnąć na skale.

Minerva wciąż jest skoncentrowana na zaklęciu latania - zostało jeszcze 40 rund lotu. Określ proszę wysokość, na której chcesz się znajdować.

Anlaf wciąż jest zmieniony w wielkiego jaszczura.

Jak Hakon chce, może dołączyć swą postacią w tej chwili, choć to nie jest konieczne.

Z racji tego, że zapowiada się na walkę lub ucieczkę proszę o deklaracje w komentarzach, bo będziemy tą scenę rozstrzygać runda po rundzie. Co sześć rund (jedną minutę w świecie gry) będę umieszczał odpis podsumowujący te kilka kolejek.

Deadline: 48 godzin od mojego odpisu. W każdej kolejnej rundzie będzie o połowę krócej. W przypadku braku deklaracji na czas postać nie wykonuje żadnych akcji w grze.

Co robicie?

- Na kły strzygi! - Minerva zaklęła widząc bestię. Nie patrząc na nią przezornie unosiła się nad Rashadem, trochę za nim. Złożyła palce na strunach isntrumentu i podjęła pieśń zagrzewając mężczyznę do boju:
“Duch wojny przybył na pole walki
Jego groźny głos rozbrzmiewa w polu już...
Dziś deszcz krwi zrosi ziemie
Dziś spotkamy tu swą śmierć
Tam gdzie bogowie ciągną na swoje boje
Podążamy jak zawsze wierni walce i wojnie
Pośród ognia i ścierającej się stali
Oddamy swe życie w ciężkim boju i krwawej walce…”

Patrzy z góry na Rashada, inspiracja k8 Rashad

Anlaf spojrzał ze smutkiem na Shillen. Zawsze bolało go cierpienie zwierząt, a wiedział jak wiele wilk znaczy dla drowki. Nie było jednak czasu na pocieszenia. Walka wciąż trwała. Wyrecytował więc zaklęcie celując w potwora mogąc mieć jedynie nadzieję, że nie zrani Mawashiego.

Frostbite w ogon skorpioliszka na fast turn. Jeżeli nie sięga to podejście bliżej i Frostbite na slow turn

Mnich poczuł nagły przypływ energii, gdy Anlaf rzucił zaklęcie. Mawashii wyciągnął miecz i przyjął bojową pozycję, czekając na atak potwora. Skorpioliszek mało nie stratował awanturników, lecz gotowi na to Rashad i Mawashii sprawnie to wykorzystali i dostali się na grzbiet potwora.
- Ikuzo! - krzyknął w ojczystym języku i wręcz z nieludzką szybkością dostał się na grzbiet skorpioliszka. Razem z Rashadem poczęli kłuć, tłuc i ciąć ciało potwora, a ten zaczął uciekać w stronę bagien. Mawashi wbił miecz w wielkie cielsko i zdołał się utrzymać, natomiast Rashad wylądował w lepkim błocie. Jednak wyglądało na to, że to wojownik miał więcej szczęścia…

Mawashii sam na sam z potworem ponownie skoczył do jednej z głów. Starał się ją odciąć od reszty łuskowatego ciała. Dwa głębokie cięcia prawie załatwiły sprawę, jednak miecz zatrzymał się na kręgu szyjnym i wypadł z rąk mnicha. Mógł tylko patrzeć, jak zakrzywione ostrze, wykonane na wschodnią modłę, tonie w błotnistej brei. Mawashii zacisnął zęby z wściekłości. Stracił miecz, który należał do jego brata, jedną z dwóch pozostałych po nim pamiątek - ten sam miecz, którym Mawashii go zabił. Mnich zebrał całą energię w swoim ciele i z okrzykiem uderzył w dogorywającą głowę potwora, ostatecznie kończąc jej “żywot”.

Rozzłoszczony potwór począł się wić i uderzać na ślepo ze wszystkich stron. Mawashii zbyt skupiony na tym, by unikać paraliżującego spojrzenia, zorientował się, że bestia za chwilę go zrzuci dopiero, gdy było za późno by się ratować. Mnich runął z impetem prosto na kolce magicznej rośliny...

- Co ona do cholery robi? - Anlaf powiódł wzrokiem za lecącą Minerwą i zobaczył w oddali tonącego w bagnach wojownika o jasnych włosach. - Oscar!? - Krzyknął zdumiony rzucając się do biegu przez grzęzawisko. Przez chwilę słyszał nad głową syczenie potężnego potwora. Kiedy jednak dobiegł zrozumiał, że człowiek, którego zobaczył nie mógł być jego poległym przyjacielem. Choć z drugiej strony na tej przeklętej wyspie niczego nie można być pewnym. Wiedział, że reszta towarzyszy wciąż walczy jednak pytanie "A co jeżeli?" uderzyło go wraz z pełnią możliwych konsekwencji. Bez wahania zaczął recytować czar, który w tej sytuacji wydawał mu się najbardziej pomocny.

Hargar poczekał aż wszyscy zbiorą się w jednym miejscu.
- Nazywam się Hargar i przykro mi, że nie zdołałem wam pomóc a sam muszę podziękować za ratunek. - Skłonił się do każdego. - Co to za Wyspa Grozy? - Zadał pytanie, które go nurtowało od chwili.

- Mi ta wyspa wygląda na ponury żart złych bóstw - odpowiedział Anlaf - a ten potwór świetnie ją odzwierciedla - odwrócił na chwilę wzrok w stronę, w którą bestia uciekła. - Jestem Anlaf, druid z Tarsh - wyciągnął rękę w stronę wojownika - a na nią to uważaj - rzucił półżartem kiwając głową w stronę Minervy - lubi sobie owijać chłopów wokół palca. Hehehe! Właściwie to lepiej uważać tu na wszystko. Powiedz przyjacielu, skąd się tu wziąłeś?

Hargar odwzajemnił uścisk dłoni starając się nie zmiażdżyć jej. Kiedy mowa była o Minervie, uśmiechnął się ciepło do niej.

Rashad, po tym jak doprowadził swój wygląd do porządku i dołączył do reszty spojrzał badawczym spojrzeniem na obcego wojownika, zastanawiając się co jego pojawienie się może oznaczać. Skrzywił się lekko, kiedy Minerva zaczęła kleić się do Hargara, najwyraźniej szukała już sobie kolejnego “obrońcy”, jakby on nie był tutaj najlepszym kandydatem. Tamten wydawał się za to honorowy… chociaż oczywiście to wszystko mogły to być pozory, trzeba go było obserwować.

- Witaj Hargarze, widzę, że mam przed sobą skandyckiego dzielnego wojownika, ja jestem Rashad z potężnego rodu Al-Maalthirów, a ta piękna dama to moja kuzynka Amira. Zostaliśmy nikczemnie wygnani z naszych włości w dalekim Viridistanie, przybyliśmy do tego miejsca dziwów, aby odnaleźć starożytne artefakty, które pomogłoby nam pokonać uzurpatorów i odzyskać nasze dziedzictwo. Ta wyspa, niegdyś centrum wspaniałej cywilizacji Tlan, okazała się pełna szaleństwa, tajemniczej magii i potworów, a co ciebie tutaj sprowadziło?

Barbarzyńca górujący nad resztą rozmiarami tylko kiwał na przywitanie głową lub podawał do uścisku dłoń. - Właściwie to nie wiem skąd się tu wziąłem. - Smutno przemówił wielkolud głosem głębokim i widać, że niezbyt szczęśliwym. - Ostatnie co pamiętam to błysk i ciemność i upadek tam gdzieś na trawę. - Wskazał mniej więcej kierunek gdzie pojawił się całkiem niedawno.

- Jeżeli zapomnisz szczegółów z życiorysu pana Al-Maalthir, to się nie martw, masz pewność, że za pięć minut powtórzy od nowa - wtrąciła szyderczo drowka. - Tak w ogóle, jestem Shillen - przyglądała się badawczo nowemu przybyszowi. Obecność tak wielkiego wojownika w ich grupie wydawała jej się przydatna, jednak nie podobało jej się, że Minerva próbuje owinąć go sobie wokół palca. “Chociaż może dzięki temu skoczą sobie z Rashadem do gardeł.” pomyślała.

Amira była tak bardzo wyczerpana, że nie miała siły wchodzić w kolejne nawet słowne potyczki. Niestety nie zostało jej to dziś oszczędzone, uśmiechnęła się więc do olbrzyma:

- Tak więc panie Hargarze dobrze wymawiam wasze miano? Jesteśmy tu uwięzieni, nie przepadamy za sobą łagodnie mówiąc, w innych warunkach, gdybyśmy się spotkali w tym gronie niechybnie polałaby się rzeka krwi. Jesteśmy jednak tu, na przeklętej wyspie gdzie naszą najlepszą szansą na przeżycie jest współpraca, jesteśmy więc na siebie skazani . - wyciągnęła rękę do barbarzyńcy - witajcie więc w naszej uroczej, pokręconej patologicznej rodzinie…. - to mówiąc spojrzała na Katona, który już przy ostatnim przywitaniu jasno postawił sprawę i dodała patrząc na niego - nie ma w tej rodzinie jedności.

Katon popatrzył beznamiętnie na Amirę po czym wzruszył ramionami. - Katon - przedstawił się krótko po czym zaczął uważnie badać zamienionych w kamień nieszczęśników.

Hargar i z Amirą wymienił uścisk dłoni i popatrzył na zebranych.

- W sumie to istna z nas zbieranina z całego świata jak widzę. - Smutno uśmiechnął się do zebranych. - Rashadzie. Musimy kiedyś porozmawiać o waszych uzurpatorach. Coś mi mówi, że mamy więcej wspólnego niż się wszystkim zdaje. - Barbarzyńca patrzył w oczy Viridistańczyka szukając w nich przebłysków prawdy.

- Nie wiem czy to jest dobry czas i miejsce by o tym rozmawiać, ale moja krew upomina się o słuszną zemstę - Amira zawiesiła na chwilę głos i po chwili zapytała: - To śpimy w leżu potwora? Brzmi rozsądnie, on będzie się bał tam wrócić jakiś czas, póki nie dojdzie do siebie, zaś inne stwory będą się bały zbliżyć wiedząc, że może się tu czaić - to mówiąc uśmiechnęła się się barbarzyńcy.

Rashad skinął głową Amirze na znak, że się z nią zgadza. - Czy dobrze rozumiem Hargarze, że nie darzysz wielką sympatią tych, którzy służą Zielonemu Cesarzowi, ostatniemu ze swego ludu, tego który zwie się Imperatorem Świata? - zapytał ostrożnie.

Trochę zaskoczony pytaniem odwrócił się do kobiety.

- U mnie na północy bestie szybko zastępują się w legowiskach, ale chyba nie mamy wyjścia. - Kiwnął na zgodę Hargar. W końcu odwrócił się wymownie do Rashada. - Nie przepadam za tymi co gnębią mój lud i tymi co maczali palce w śmierć mych rodaków. - Mówił wolno patrząc na reakcję rozmówcy.
- Nasi zaś krewni zostali zabici z jego rozkazu, my zaś musieliśmy zostawić nasze domy uciekając przed zgubą - wtrąciła Amra - oj nie darzymy go sympatią … oj nie i głęboko wierzę, że nadejdzie ten dzień w którym wrócimy do domu na własnych warunkach - to mówiąc uśmiechnęła się drapieżnie, pierwszy raz ukazując chyba wszystkie zęby.

- Moje zaś imię - odezwał się mnich, który dokuśtykał przed chwilą do reszty, podtrzymywany przez Shillen - Mawashii Goon z klanu Kwon. - Wygląda na to, że nie tylko ty dałeś się dziś zaskoczyć. Dziękuję Shillen, już mogę stać - znów musiał otrzeć krew z twarzy. - Przepraszam was, ale straciłem coś cennego podczas ataku tego stwora - mnich odwrócił się i zaczął się szukać utraconego przez siebie miecza.

- Niestety nie spodziewałem się tak zdradzieckiego terenu. - Hargar kiwnął głową do nadchodzącego mnicha. Odprowadził go wzrokiem kiedy odchodził cały we krwi w kierunku bagien.

-Mam pewien pomysł... Anlafie, mogę prosić? - czarodziej ruszył za mnichem kiwając głową na druida - czy twoja moc zamiany w zwierzęta obejmuje także stworzenia hydrolubne?

Druid kiwnął głową z uśmiechem - wszystkie na ziemi i w wodzie, z którymi kiedykolwiek miałem jakiś kontakt.
-Mawashi wskaże miejsce, gdzie mniej więcej upadł mu ten miecz. Ja rozjaśnię dno bagna kilkoma kamykami, na które nałożę proste zaklęcie światła, a Ty, Anlafie zamieniony w coś dużego i pływającego mógłbyś go wtedy łatwiej znaleźć.

- może nie stójmy tu po próżnicy - odezwała się Amira - tylko sprawdźmy czy wewnątrz jej jamy nie ma innych niespodzianek - to mówiąc podeszła do jaskini i stanąwszy u jej boku delikatnie spróbowała zajrzeć do środka - zajmijcie pozycję jeśli jeśli coś tam jest zaraz to wypłoszymy - gdy skończyła mówić obróciła się ponownie w stronę czarnej czeluści a następnie zaczęła poruszać ustami a z jej warg wydobył się cichy chropowaty szept gdy zaś do słów dołączył gest z jej dłoni popłynęły świetlne ogniki tańczące w jaskini i jednocześnie ją rozświetlając gdy jednak po dłuższej chwili nic poza kilkoma zdegustowanymi nietoperzami nic nie przerwało panującej ciszy uznała, że można wejść bezpiecznie jednakże rozwaga nakazywała jej aby przepuściła przed sobą jakiegoś silnego woja, najlepiej takiego który jest wobec niej źle nastawiony ….
Gdy tylko ujrzała posąg zbliżyła się do niego, starając się nie nadepnąć na walające się resztki. Był Niesamowity, brutalny, dziki a jego spojrzenie momentami wydawało się być wręcz żywe. Trzeba było przyznać, że wykonany był z niezwykłym kunsztem i znajomością rzemiosła. Uwagę Amiry bardziej jednak niż rzeźba sama w sobie przyciągnęła zawieszona na łbie zwierzęcia złota obręcz - obroża? z dużym lazurytem pośrodku oraz kilka ciekawych, błyszczących przedmiotów znajdujących się u stóp posągu.

-Ostrożnie….nie podchodźcie jeszcze do tego - Katon miał kilka wątpliwości, na których rozwianie potrzebował kilku chwil. Rytuał poznania, który przeprowadził ukierunkował tak, aby wykryć wszelkie emanacje eteru mogące zlokalizować magiczne przedmioty lub zaklęcia, oraz odczytać z nich ich magiczną aurę.