Rashad przeszył Katona lodowatym spojrzeniem, ale jego twarz błyskawicznie przybrała bardziej przyjazny wyraz.

- Naturalnie Katonie - powiedział, elegancko skinąwszy głową - moją intencją było aby nasz przyjaciel Gorklu zbadał włąściwości amuletu, nie podejmę decyzji o jego oddaniu bez waszej zgody. Zgadzam, się, że amulet wspomagający zapamiętywanie zaklęć dobrze by się przysłużył w twoich rękach.

Minerva rozłożyła ręce.

- Każda białogłowa wie, że nie ma w krainach lepszej dla niej ochrony, niźli waleczny mężczyzna… to jest oczywiście taki który straszliwą broń dzierży.

- Jestem za oddaniem tarczy naszemu nowemu towarzyszowi czy komukolwiek innemu, nie będą się o nią sprzeczać. - Powiedziała drowka patrząc na Hargara. - Wolę łuk od walki wręcz, zresztą… - zamachnęła się ręką - W tej chwili nie zależy mi na żadnym żelastwie, na razie chcę odzyskać Rahnulfa. Nie wiem też dokładnie o co chodzi z tym amuletem, ale popieram Katona, duszy swych towarzyszy się nie sprzedaje. - “nawet choćby nie wiadomo jacy byli” pomyślała elfka, zwracając się do Rashada.

- No, to ustalone? Myślę, że tarcza i amulet zaklęć do dobry pomysł.

- Laska i amulet. Mawashii mógłby zrobić z tej broni odpowiedni użytek. Rashad walczy łukiem, a Hargar jest odpowiednio wyekwipowany.

Gorklu chrząknął, zniecierpliwiony.

- Weźmiemy laskę i amulet - czarodziej rzucił nieco głośniej do siedzącego na postumencie pomnika.

- Są więc wasze - stwierdził lakonicznie Gorklu.

Rashad zwrócił się go do Gorklu kiedy pozostali się naradzali.

- Wybacz proszę brak manier u moich towarzyszy, jestem Rashad ze starożytnego rodu Al-Maalthirów, ja i moja kuzynka Amira przybywamy z dalekiego Viridistanu, największego i najwspanialszego miasta na świecie. Zostaliśmy wychowany we wierze w Armadad-Boga. Jeżeli chodzi o amulet który mam ze sobą, to może chciałbyś go zbadać? Nie znamy wszystkich jego właściwości.

Drowka przewróciła oczami, po czym zaczepiła Hargara, trącając go łokciem. - A nie mówiłam, nawet nie dziesięć minut - wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

Amira trąciła Hargara z drugiej strony.

- Jam jest szlachetny Al-Maalthir, a moim przodkiem jest wielki Smok - powiedziała półszeptem parodiując głos krewniaka.

- Smok? oh… to musi być fascynująca opowieść! - Minerva zatrzepotała rzęsami.

- To historia jedyna w swoim rodzaju pełna zwrotów akcji, pomiędzy upokorzeniem a wzniesieniem - kontynuowała Amira - jestem pewna zarówno tego, że ci się spodoba jak i tego, że Rashad chętnie ci ją opowie w jakiś bardziej sprzyjających okolicznościach.

Hargar tylko stał i rozglądał się z początku. Teraz słuchał co inni mają do powiedzenia i nie podobało mu się to wszystko.

Kiedy został szturchnięty odwrócił się to do jednej to do drugiej patrząc chwilę im w oczy ze stoickim spokojem.

- Niech i będzie z jaszczurki skalnej i myszy polnej. - Popatrzył na Rashada. - Na razie te przechwałki nic mu nie dają a wręcz przeciwnie.- Podsumował.

- Al-Maalthir... - powiedział Gorklu z zadumą. - Ten ród jest mi znany.

Następnie mówiący posąg zwrócił kamienne oczy na czarny jak noc amulet Rashada.

- Mam większą wiedzę o magicznych przedmiotach niż niejeden śmiertelnik, ale drobiazgowe badanie może mi zająć nawet całą noc. Co jesteś w stanie zaoferować w zamian? Czy pokłonisz się przed Gullahem? Czy rozpalisz ogień przed jego ołtarzem i Moje doń czaszkę ofiary godnej Boga-Goryla?

- Jeżeli Gullah jest potężnym Bogiem na tych ziemiach, to czemuż bym miał nie złożyć mu hołdu - Odparł chytrze Rashad, który cenił bogów jedynie za ich moc. - Czyż czaszka z jednej z głów Rhadiraska które odcieliśmy nie byłaby godną ofiarą?

- Głowa Rhiadiraska nie będzie godną ofiarą dla tego, kto wie, że ta bestia potrafi regenerować ucięte głowy prawie jak hydra - Rashada przeszły ciarki na myśl o ponownej konfrontacji ze skorpioliszkiem. - Gullah lubuje się w czaszkach ludzi, goryli i zwierzoludzi.

- Mogę obiecać Gullahowi czaszkę najgodniejszego wroga który w ruinach zginie z mojej ręki- odparł Rashad.

- Gullah chce widzieć ogień i płonące w nim czaszki, nie słowa - Gorklu skwitował obietnicę Rashada.

Katon zabrał oba wynegocjowane przedmioty, przekazując magiczną laskę obrony Mawashiemu. Następnie podszedł do szepczącej elfki, barbarzyńcy i Amiry. - Proponuję wziąć co nasze i szykować się do spania. O ile Rashad nie zmieni swojej wiary, kamienne bóstwo raczej nie będzie współpracować. Doradzam ostrożność w kontaktach z nim, zresztą to wystarczająco uwłaczające by paktować z kawałkiem skały. Nałożę zaklęcia ostrzegawcze w tej jaskini i chodźmy odpocząć. To był męczący dzień. Jutro zwiedzimy ruiny. Najpewniej przyda się tam twoja siła wojowniku - czarodziej kiwnął głową do Hargara i ruszył przygotowywać rytuały, mające zaalarmować wszystkich na wypadek niebezpieczeństwa.

- Możecie na mnie liczyć. - Odpowiedział Katonowi i kobietom po jego bokach.
Barbarzyńca przyszykował sobie posłanie i zaczął obserwować współtowarzyszy niedoli. Szczególnie zwracał uwagę na kształtne ciała kobiet, które wokół się krzątały.
Po pewnej chwili ruszył za przykładem i obmył się z błota po bagnie w sadzawce prezentując się przed kobietami a zarazem dając do zrozumienia męskiemu gronu, że na ewentualne słowa zapewne będzie mógł przywołać siłę swoich mięśni. Cała ta sprawa z jaskinią i gadającym posągiem wydała mu się dziwna i nie zamierzał w nią się mieszać. Z resztą inni wykazywali większe zainteresowanie i pewnie umiejętności w kontaktach z tym czymś.

Elfka zatrzymała na chwilę wzrok na umięśnionym ciele barbarzyńcy. W istocie musiała przyznać, że jego postura prezentowała się niesamowicie, jednak biorąc uwagę jakie zrobił pierwsze wrażenie podczas walki ze skorpioliszkiem, nie skupiła się na nim zbyt długo. “Jeszcze zobaczymy ile warte są te mięśnie” pomyślała, po czym sama weszła do sadzawki, aby się obmyć, zostawiając swe ubrania nad jej brzegiem. Jak najszybciej zanurzyła się aż po szyję, ponieważ nie miała ochoty na pokazywanie komukolwiek swoich pleców pełnych blizn po batach, które dostawała w pobycie w kopalni. Kiedy się już obmyła, zaczęła pływać czekając, aż pozostali kąpiący się, wyjdą i oddalą się na tyle by sama mogła wyjść niezauważona.

Minerva trzepotała długimi rzęsami oglądając olbrzymiego, dzikiego samca. Sama zaś, uśmiechając się, położyła na skałach instrument, torbę i broń, zdjęła buty, poluzowała pas, po czym weszła do sadzawki… w ubraniu. Zerknęła z rozbawieniem na mężczyzn.

- Och… chyba nikt nie brał mnie za dzikuskę… - mimochodem spojrzała w kierunku elfki.

Bardka wsuwała dłonie pod ubranie pieszcząc swoje ciało i pomagając mu się odprężyć.

Zanim zaś cała skryła się w cieczy, zanuciła melodię i jej obraz zniknął. Tak skryta swobodnie opadła ku głębinom. Minerva wkróce zniknęła z oczu awanturników. Głęboko pod sadzawką zaczynał się klaustrofobiczny tunel w całości wypełniony lodowato zimną wodą. Zakręcał nieraz gwałtownie pod kątem prostym i zdawało się, że zdradzieckich zakrętów nie ma końca. Piratka płynęła po omacku w skrajnie deprymujących i gęstych ciemnościach. Gdyby nie magiczny przedmiot, już dawno zabrakłoby jej powietrza. Kiedy wreszcie nadarzyła się okazja do wynurzenia się, dzielna grotołazka usłyszała... Szum podziemnej rzeki. Czyżby była to ta sama woda, która przepływała przez podświątynie Tlan? Jeśli tak, starożytne skarby były w zasięgu ręki. Murem nie do przebycia dla pomysłowości Minervy byli jednak jej kompani, którzy w większości nie mogli liczyć na moc oddychania pod wodą.

Kiedy Minerva wróciła i wyszła z sadzawki zaczęła nucić:

- Nie ma wody na pustyni… - najpierw jej włosy, a potem i ubranie zostało całkiem osuszone.

Amira obmyła twarz, ręce i stopy, po czym usiadła na pieńku i przyglądała się kąpieli towarzyszek. Nie warto się bowiem pchać do nieznanego akwenu zanim się go nie przetestuje, albo jeszcze lepiej nie przetestuje go ktoś inny. Cieszyła się więc chwilą spokoju i w milczeniu czekała na konsekwencję tej prostej przyjemności - wysypki, pijawki, potwory. Jeśli wszystko będzie w porządku wykąpie się jutro. Jej dobry nastrój mąciła tylko jedna myśl, co Rashad jeszcze robi z tym małpolem.

- Mój ród zawsze dotrzymuje obietnic, zresztą czyż nie mówiłeś żeś samotny w tej jaskini? Ten amulet jest niezwykle interesującym artefaktem, myślałem że może zbadanie go zaspokoi twoją ciekawość. Złożę też hołd Gullahowi, jestem pewien że dawno nikt z mojej krainy tego nie czynił.

Gorklu długo się zastanawiał, lecz w końcu przystał na propozycję Viridistańczyka.

Kiedy wszyscy zaczęli przygotowywać się do spędzenia nocy, dziwne gatunki grzybów porastające tu i ówdzie ściany jaskini przyciągnęły uwagę druida. "hmm, może da się zrobić z nich jakiś użytek" pomyślał. Nie chciał zrywać ich niepotrzebnie. Przyklęknął więc w pobliżu największego skupiska recytując cicho zaklęcie, którego często używał w gaju a nawet tawernach by wykryć znajdujące się w pobliżu trucizny. Zbadał tak kilka grzybich zbiorowisk i najciekawszym okazem, jaki się mu trafił, był grzyb pachnący jak... Chleb prosto od piekarza. Były jadalne, więc problem żywności mieli z głowy, przynajmniej na jakiś czas.

Mawashii najpierw zadbał o ognisko. Gdy był już pewien, że będzie miał się przy czym wysuszyć, ruszył w stronę sadzawki. Woda była niemiłosiernie zimna, choć ostatnimi czasy nawet to było luksusem. Oczyścił dokładnie swoje blizny i przejrzał się w lustrze wody. Faktycznie, po spotkaniu ze skorpioliszkiem została mu niemiła pamiątka. Odwrócił obojętnie wzrok i zabrał się za pranie ubrań. Gdy był już gotowy, wrócił do rozpalonego wcześniej ogniska i rozpoczął medytację. Ubranie wysuszyło się dość szybko, więc mógł wreszcie wyciągnąć swoje notatki i oddać się pracy. Starał się jak najwierniej narysować spotkanego wcześniej potwora oraz opisać zaobserwowane szczegóły. Zastanawiał się jeszcze przez chwilę, po czym narysował także posąg małpy, który go bardzo intrygował, ale wiedząc jak może być niebezpieczny, wolał nie wchodzić z nim w żadne targi, ani nawet rozmowy. Zamiast tego wybrał bycie biernym obserwatorem.

Kiedy drowka była pewna, że nikt raczej nie zwraca na nią uwagi, wyszła z wody i szybko przywdziała swoje ubrania. Usiadła przy rozpalonym przez mnicha ognisku, by ogrzać się po zimnej kąpieli. Kątem oka obserwowała jak Mawashii szkicuje - Nieźle uchwyciłeś podobieństwo tego potwora. - zwróciła się do mnicha - Jeśli mogę spytać, po co ci te wszystkie notatki? - zapytała, patrząc na dokładne rysunki szkicowane przez jej towarzysza.

Dla mnicha wszystko działo się za szybko. Nie wiedzieli czego orkowie tutaj szukali, ani skąd się wzięli. Była duża szansa na to, by każdy rozszedł się w swoją stronę lub może nawet by połączyć siły, gdyby awanturnicy wykazali się wystarczającym sprytem i siłą. Ale teraz już było za późno, Mawashii mógł tylko pokładać nadzieję w nowo poznanym kompanie z niewyparzoną gębą. Nie dobył broni, miał za to przy sobie cały czas zdobytą parę godzin wcześniej laskę. Gdy chorąży orków podszedł z sztandarem, Mawashii odebrał go ze wszystkimi honorami. Miał go należycie przechować na czas pojedynku. Szanował tę starożytną tradycję, która pojawiała się w wielu kulturach na przestrzeni wieków, choć już obmyślał plan awaryjny na wypadek porażki Hargara.

Rashad ze zgrozą przyjrzał się toczonym upiorną zgnilizną orkom, mając nadzieję, że ich choroby nie są w łatwy sposób zaraźliwe. Zastanawiał sie, jakie szanse ma skandycki barbarzyńca z przypominającym żywego trupa orczym przywódcą. Przysunął się w stronę ożywionego małpiego posągu, lecz tylko po to, żeby zauważyć, iż statua zniknęła, a wraz z nią magiczne przedmioty, w tym amulet Rashada. Po pomniku została tylko kamienna podstawa, na której był umieszczony. Nie była to z pewnością sprawka orków, tylko jakiś demoniczny podstęp Gorklu...

Arystokrata poczuł na plecach nieprzyjemny wzrok i jeszcze gorszy zapach. Gnijący, trupi szaman kiwnął dłonią w rękawiczce z białej, pewnie ludzkiej skóry. Jego dotknięci plagą sługusy zmusiły Rashada do powrotu pod wzniesienie, na którym miała rozegrać się śmiertelna walka.

Amira czujnie obserwowała nadchodzące zdarzenia, przygotowując się na jak najgorsze wyciągnęła magię pod skórę i gotowała się do ich użycia bądź ucieczki. Przezornie ustawiła się więc tak blisko sadzawki jak to możliwe.

Hargar patrzył na gnijących z obrazą. To co jego umysł robił nie było przyjemne. Perspektywa śmierci od jakiś chorób była nie do przyjęcia. Wiedział, że musi szybko poradzić sobie z wodzem orków by uniknąć zarażenia.

- Umiecie leczyć jak będzie trzeba? - Zapytał najbliższego towarzysza na tyle cicho by orkowie nie dosłyszeli.

Barbarzyńca splunął siarczyście w dłonie i po rozsmarowaniu śliny chwycił za miecz. Był gotowy na walkę. Oby Odyn mu sprzyjał.

- Ha! - krzyknął Rotskar, stając naprzeciw z wielkim toporem w dłoniach i żądzą mordu w oczach.

Obyło się bez ponurych podchodów. Płonąc żądzą walki barbarzyńca z pomrukiem skoczył naprzód, gdy wokół niego zajaśniała złocista poświata - niezaprzeczalne błogosławieństwo Odyna. Straszliwe ramiona opadły błyskawicznie i popłynęła pierwsza krew. Krew, która żądała krwi - Rotskar walczył równie zaciekle, jednak zdawało się, że orczy przywódca zmaga się nie z człowiekiem, a z jakimś potężnym, prymitywnym żywiołem. Hargar sprawiał wrażenie odpornego na wszelki ból, jaki wybraniec Yurtrusa mógł mu zadać, a bijąca od niego aura powodowała, że potwór chwiał się i zataczał do tyłu. Jego ryki były nie do zniesienia.

W drugim starciu Hargar zaatakował tak morderczo, że z głębokiej rany chlusnęła ciemna posoka i olbrzym ryknął głosem przypominającym pogrzebowy dźwięk dzwonu. To jednak nie był koniec. Barbarzyńca w wyrównanej wymianie ciosów stracił magiczny miecz i prócz wypróbowanego czekana nie zostało Hargarowi nic, co mogłoby ugodzić napastnika.

Posępne orcze oczy jarzyły się złowrogim blaskiem, a ich wyraz doprowadzał Skandyka do wściekłości, zwielokrotnionej przez sardoniczny uśmiech na gnijących wargach Rotskara. Te oczy i uśmiech zawierały cały cynizm i okrucieństwo kryjące się w umysłach tej zdegenerowanej rasy. Jak pantera atakująca łosia Skandyk skoczył pod opadające ramiona orka i wbił toporek w miejsce, gdzie u człowieka znajduje się serce. Rotskar zatoczył się, ale nie upadł.

- A niech cię diabli porwą! - warknął zirytowany. Pod wpływem przerażającego strachu, z flegmą, krwią i pianą na ustach rzucił się do ucieczki, zbiegając ze wzniesienia. Nie uciekł za daleko - jego skomleniu kres położył oszczep jednego z treserów psów. Rotskar padł jak trafiony gromem i krew puściła mu się z nosa i ust.

Zapadła nerwowa cisza, którą przez kilka bić serca mąciły tylko przyspieszone oddechy. Szaman trząsł się cały z furii i wstydu. Zaś orkowie mruczeli z niedowierzania... Łowczy stanął na pokonanym, tchórzliwym przywódcy jednym buciorem i wydobył pokryty śluzowatą krwią oszczep z truchła Rotskara. Tak zakończył żywot wybraniec Yurtrusa - w hańbie, z rąk własnego brata.

Przytłoczony porażką czarnoksiężnik przez bicie serca wyglądał jak rozzłoszczona żmija, ogniskując wokół siebie zielone płomienie - takie same, jakimi spalił chowańca Katona, gdy czarodziej próbował po kryjomu przywołać swego pupila, aby dopomóc Hargarowi. Szaman opamiętał się w ostatniej chwili, godząc się ze stratą. Ruchem białej dłoni nakazał jednemu z orków zwrócić miecz Hargara i opuścił wzrok.

- To był jego syn - warknął potwór, oddając magiczny oręż.

Czarodziej obrócił wzrok na szamana, który stał wśród swoich gorzko przełykając porażkę. Widząc rezygnację szamana, szybko rzucił zaklęcie poznania, koncentrując je na jego sylwetce.

- Pokonaliśmy stwora zamieszkującego tę… jaskinię. Uspokoiliśmy bożka, który nad nią czuwa. Pokonaliśmy waszego wodza. Jeśli chcesz, możemy was pozabijać... albo możecie odejść, o ile zapłacicie trybut. Od dawna istnieje ten wojenny obyczaj, że pokonany oddaje w ten sposób szacunek zwycięzcy. Mawashi odda wam waszą chorągiew... za ową niewielką opłatą - Katon uśmiechnął się do szamana, zaciskając ręce na swojej lasce.

Amira słysząc te słowa poczuła dreszcze na plecach, nie miała dobrych przeczuć… ale cóż mogła wiedzieć w końcu czarodziej nie raz mówił, że jest tu tym najmądrzejszym głosem rozsądku, który wyprowadzi nas z tej wyspy koszmaru… Siedziała więc cicho ciekawa, co będzie sie działo dalej. Jeśli mu się uda złożę mu pokłon - zdecydowała w duchu.

Shillen uśmiechnęła się pod nosem. “Teraz wiemy do czego ta kupa mięśni jest zdolna”, pomyślała. Zwycięstwo Hargara trochę ją rozluźniło, jednak jej dłonie dalej spoczywały na rękojeściach jej krótkich mieczy, w razie gdyby orkowie nie chcieli pogodzić się z przegraną swego wodza i odejść w pokoju.

Rashad raczej z ulgą przyjął triumf wielkiego barbarzyńcy. Hargar okazał się być straszliwym wojownikiem. Rashad miał wątpliwości czy on, z całym swoim kunsztem szermierczym i osłanianiem sią magią, dałby radę przeciwnikowi. Był zaniepokojony zniknięciem Gorklu, zastanawiał się czy ofiarowanie czaszki pokonanego wodza spowoduje jego powrót. Na razie stanął u boku Katona, gdy ten zbliżył się do szamana.

Trupie oblicze szamana było nieprzeniknione jak oblicze posągu. Ze stoickim spokojem duchowy przywódca klanu słuchał słów wysokiego elfa, jak świat długi i szeroki przedstawiciela rasy nienawidzonej przez orków i... Milczał. Nie ze strachu. Nie ze wstydu. Ani z upokorzenia.

Czy Katon otrzyma pożądany trybut? Otrzyma. Tak sugerowało oblicze czarnoksiężnika. Otrzyma wtedy, kiedy... Biała Dłoń Yurtrusa przemówi.

Szaman jednak wciąż milczał. Milczał, gdyż, tak jak każdy kapłan Pana Śmierci i Zarazy, miał wyrwany język. W duszy czarnoksiężnik i ojciec syna zabitego na jego oczach szalał w gniewie i upokorzeniu, lecz okazał to tylko jednym gestem. Zaciśnięciem białej pięści.

Jaskinia powoli wypełniła się szalonym jazgotem nierównej walki, w której zemsta konkurowała z sadystycznym okrucieństwem.

e. Aktualizacja: Katon zażądał trybutu, jednak test CHA (Zastraszania) mimo przewagi za pokonanie przywódcy poszedł tak słabo (dwie szóstki), że niepotrzebnie sprowokowaliście orków do krwawej zemsty.

Obsidian Portal jest chwilowo offline.

Co robicie, co mówicie?

Deadline: 48h. Bijemy się dalej w komentarzach.

Masa stłoczonych wybrańców Yurtrusa z odrażającymi pazurami i spienionymi pyskami były jak widok z jakiegoś wyjątkowo paskudnego koszmaru. Ich posępne oczy nabiegły krwią jak ślepia wściekłych psów. Jednak nie było odwrotu, a poddanie się oznaczało trafienie do orczego kotła na gulasz.

Nie minęło jedno bicie serca. Niedaleko za wami nastąpiła potężna eksplozja. Po niej - straszliwe wycie psów i ich potwornych panów. To podmuch kuli ognia Amiry zwalił orków z nóg albo złamał ich wolę walki.

Shillen próbowała powstrzymać falę przeciwników przywołaniem zaklętych cierni, jednak nadaremno. Napastnicy ostrożnie stawiając kroki zdołali ominąć niebezpieczeństwo. No może z wyjątkiem jednego zielonego osiłka, który stał w miejscu, osłupiały z wrażenia.

Kryjąca się gdzieś na drugim końcu jaskini Minerva, nie wiedząc, co ze sobą zrobić, rozpaczliwie posyłała strzały w ciemność. Zawsze ostrożny Katon wykrzyczał ochronne zaklęcie. Anlaf już miał sprawić, że Rashad będzie szybszy niż wiatr i w trymiga dopadnie czarnoksiężnika, jednak przez plugawą orczą magię szermierz zamarł jak bazaltowy posąg. Ostatnim, co zdołał zrobić, zanim został zmasakrowany wielkimi toporami, było nerwowe przełknięcie śliny.

Magiczny miecz barbarzyńcy wbił się na sześć cali w brzuch tego orka, który chwilę po pojedynku z Rotskarem zwrócił barbarzyńcy oręż. Potwór upadł na kolana z jękiem agonii. Zielonkawa skóra topiła się jak świeca od gniewnego błogosławieństwa skandyckich bogów. Oczy Hargara groźnie zabłyszczały, a na ustach zawitał bezlitosny uśmiech. Znowu był w swoim żywiole i świst powietrza przecinanego stalą brzmiał w jego uszach jak weselna pieśń. Nie spodziewał się jednak, że wybraniec Yurtrusa eksploduje toksyczną breją, od której brakowało tchu i krew płynęła z nosa. Hargar zatoczył się do tyłu, otrząsł się i ruszył w dół zbocza z mieczem w dłoni i żądzą mordu w oczach, gdy magiczne światło przyzwane przez druida rozświetliło ciemności, ułatwiając awanturniczym powierzchniowcom ponurą potyczkę.

Nadciągało więcej orków, gdy... Ryk smoka rozerwał powietrze. Niestety była to tylko czarodziejska iluzja Katona, która przeszła niemal niezauważona w szaleńczym tańcu śmierci. Amira zaczęła słabnąć pod naporem orczych ciał. Okrutne wyrazy powykrzywianych plagą pysków wyssały z niej całą odwagę. Szarpała się i wyrywała na darmo. Smocze oczy zaszły mgłą. Drapana pazurami padła, a krew wokół jej ciała płynęła strumieniami. Ten sam los miał czekać Shillen i Mawashiego, jednak elfka zwinnymi ruchami wymykała się od potwornych łap, a mnich odwlekał nieuniknione tak długo, jak tylko mógł. W końcu jednak runął z łomotem na kamieniste podłoże.

Przez głowę powalającego kolejnego orka Hargara przeszła nowa myśl. Zrozumiał, że nie będzie mógł zbyt długo utrzymać tego huraganu ciosów. Jego ramię osłabnie, zabraknie mu tchu, zmęczy się i osłabną jego ciosy. Kątem oka ujrzał szamana orków, przywołującego płomienie i podstępne zaklęcia na zgubę jego towarzyszy. Oczy Hargara zapłonęły jak węgle. Oczy cywilizowanego człowieka, choćby najbardziej nieokiełznanego i gwałtownego, nie płonęłyby tak intensywnym blaskiem. Zrozpaczony skoczył ku czarnoksiężnikowi, a jedynym, który zauważył odważny manewr Skandyka, był Anlaf, Anlaf wciąż pamiętający Oskara. Otoczony przez wrogów druid zwężył powieki i wymówił sylaby zaklęcia.

Hargar pomknął jak wiatr. Szaman otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, cofając się gwałtownie. Barbarzyńca uderzył na niego jak burza. Nie jak zwyczajne ludzkie ciało, a jak ożywiony, myślący metal, jak senny koszmar. Uścisk jego żelaznych palców i okrutny wyraz twarzy sprawił, że czarownika opuściła cała odwaga. Dopiero po chwili barbarzyńca zauważył, że białe dłonie czarnoksiężnika zostawiły na nim palący skórę czarny ślad. Orkowie, którzy dzisiaj stracili już jednego przywódcę, zamarli w bezruchu. Zapadła nerwowa cisza.

-Dosyć! - Katon uniósł swoją laskę wskazując Rashada i Amirę. - Nie potrzeba więcej krwii. Pozwól ich opatrzyć, a ten ogromny wojownik puści cię wolno. Rozejdziemy się w pokoju, jak było ustalone! Shillen, ulecz ich! - elf czekał na reakcję szamana, kątem oka obserwując zbliżającą się powoli ścianę ognia i dymu….

- Jak tak ładnie prosisz - drowka fuknęła w stronę w stronę czarodzieja, jednak biorąc pod uwagę ich sytuację na tym skończyła swoje przedrzeźnianie się z elfem. “Jakbyś trzymał język za zębami nie trzeba byłoby nikogo leczyć”, pomyślała.

- Wwwrrrry. Drgniecie a rozerwę! - Warknął i napiął mięśnie rąk, karku dając znać, że ma dostatecznie siły na taki przejaw siły. Hargar nie dawał znać, że rany mu doskwierają i wystarczy go raz a porządnie walnąć a będą mieli problem z głowy.

Barbarzyńca nie raz był w takim stanie podczas wielu walk i starć. Wiedział jak utrzymywać formę i jak dozować siły by nie paść.

Z jednej strony cieszył się, że elf pierwszy zaczął mówić chociaż miał obawy co do ich skutku po ostatnim jego aroganckim popisie. Hargar miał nadzieję, że znowu go nie poniesie.

Para leżących Viridistańczyków była cennymi sprzymierzeńcami w planach północnego wojownika. Ci którzy najechali jego kraj byli zarazem uzurpatorami i mieli wspólny cel pozbycia się ich. Warto więc by negocjacje się udały i dało się ich uratować.

- Zgadzacie się! - wyrwał się jeden z orków, podciągając za duże spodnie.

- Zgadzamy się, głupcze - odwarknął drugi. - Zgadzamy się! - powtórzył głośno. “No tak”, pomyślał Katon, “przecież szaman ma wyrwany język”.

Hargar obserwował orków czy aby nie chcą zdradzić. Zerkał i starał się wyczuć szamana czy on nie wykombinuje jakiejś niespodzianki. Barbarzyńca gotów jest zmiażdżyć szamana jak coś pójdzie nie tak. Zerknął w kierunku sadzawki. Ocenił szybkim spojrzeniem drogę, którą będą musieli przebyć do wolności.

Shillen podeszła do ciężko rannych Rashada i Amiry, gdy orkowie odstąpili. - No, mało co, a nie byłoby czego z was zbierać - odezwała się do rannych i zajęła się ich leczeniem. Niepewnie zbliżyła się do Rashada i… Wyczuła puls. Nikły puls. Iskierkę powolnego życia, którą roznieciła magią. Para Viridistanu tym razem wyszła nietknięta z, wydawałoby się, śmiertelnych opresji. Hargar puścił szamana wolno. Orkowie zabrali swój podeptany sztandar i zwiali jak psy z podkulonymi ogonami. Płonąca chmura petryfikujących oparów powoli dogasała. Awanturnicy stali pośród martwych orków - ponurych dowodów nic nie znaczącego zwycięstwa na krańcu świata, gdzie zmuszeni byli wieść niesamowity, koszmarny żywot, schwytani jak króliki w jedną pułapkę.

Wszystkie ważne informacje zostały przekazane w komentarzach.

Zapraszam do Dokumentu.

Co robicie?

Deadline: 02.02.2017.

Anlaf odetchnął z ulgą po czym zwrócił się z uśmiechem do Hargara. - Niezły pokaz wielkoludzie. Nie raz widziałem co potrafi w walce skandycki wojownik, ale to było naprawdę rewelacyjne. - Po czym odwrócił się w stronę miejsca w którym stał posąg Gorklu dodając: - coś mi się widzi, że na tej wyspie nawet kamienne posągi chętnie wystrychną nas na dudka.

Gdy orkowie wyszli wojownik z północy usiadł ciężko na ziemi.
- Uczono mnie latami do walki. Gdybym był kiepskim wojownikiem nie mógłbym odzyskać wolności mojej krainy i odzyskać korony moich przodków. - Popatrzył po wszystkich i oparł się o ścianę.

Rashad powoli wstał, zbierając siły. W duchu był wściekły - na Katona, na to jak jedno zaklęcie szamana wyeliminowało go z walki, na zniknięcie Gorklu, był jednak zbyt zmęczony i przytłoczony bliskim kontaktem ze śmiercią z rąk potwornych przeciwników - który to już raz w tak krótkim czasie - by dać upust wściekłości... Niepewnym spojrzeniem obrzucił znikające w wyjściu z jaskini orki.
- Drugi raz radzę zostawić dyplomację tym, którzy się na tym znają, jak Amira albo Minerva - syknął do Katona. - A tobie dziękuje Shillen. - W stronę elfki posłał słaby uśmiech.

Katon popatrzył bez słowa na Rashada po czym wzruszył tylko ramionami. - Orki... kto zrozumie te bydlęta… - po czym kiwnął głową do skandyckiego wojownika z szacunkiem i poszedł wypoczywać do obozu. Zboczył jednakże na podwyższenie, by zwyczajowo, odprawić rytuał wykrywający magię nad ciałem zabitego orkowego wodza. Tak potężny wojownik mógł mieć przy sobie trofea o wiele cenniejsze niż głowa. Nic jednak nie wykrył.
Zebrał jednak po drodze kilka ciekawie wyglądających kawałków kości, najpewniej ofiar bazyliszka. Jako wróżbita wiedział, że szczątki takie czasem przechowywały mistyczne wspomnienia owych osób, co mogło być przydatne we wróżeniu.”Możnaby ich pomścić i upolować tego skorpioliszka…..” pomyślał i poszedł do obozu odpoczywać i uspokoić myśli struganiem małych i wielkich arkan na kawałkach kości.

Rashad powoli podszedł do zwłok zabitego wodza orków. - Gorklu zniknął, a zadeklarował mi się, że zbada amulet Awe… może wróci do rana. Chciał abym ofiarował czaszkę godnego przeciwnika jego Bogowi-Gorylowi, czy macie coś przeciwko aby była to głowa tego plugawego orczego pomiotu?

- Czemu nie, sądzę, że pierwotnemu właścicielowi już się nie przyda - Shillen rzuciła żartem do Rashada, wyciągając przy tym dłoń do wracającej do siebie Amiry. - Chodź, pomogę Ci wstać... - elfka nie darzyła szlachcianki sympatią, ale spotkanie z orkami uświadomiło ją, że mimo niechęci jaką do siebie czują, na tej wyspie muszą sobie pomagać.

Amira wyciągnęła rękę do elfki i po raz pierwszy szczerze się uśmiechnęła
- Dziękuję - odpowiedziała zduszonym głosem - tak cichym, że chyba tylko Shillen mogła go usłyszeć.

- Nie ma za co... - elfka pociągnęła za dłoń zaklinaczki podnosząc ją z ziemi - Nie spodziewałam się, że to powiem, ale nawet cieszę się, że żyjesz. - powiedziała trochę żartobliwie, po czym przeciągnęła się i ziewnęła - Cóż… dopóki na razie mamy spokój i nic nie próbuje nas zabić powinniśmy odpocząć. - upewniwszy się, że Amira potrafi sama ustać na nogach oddaliła się do miejsca gdzie przed starciem z orkami Mawashii rozpalił ogień, aby odpocząć.

- Bierz ją jeśli chcesz. Nie zbieram plugawych trofeów. - Odparł Hargar i splunął krwią na kamienie pod stopami. - Oby bogowie dali nam wypocząć bo widzę, że ta kraina tylko walką cuchnie. - Kto zerknął na barbarzyńcę zobaczył błysk w jego oku.

- Zaiste, ta wyspa jest niczym koszmar szalonych bogów, dobrze, że przynajmniej zesłali nam takiego potężnego sprzymierzeńca jak ty Hargarze… My przybyliśmy tutaj szukać właśnie tego miecza, Spragnionego, o którego znalezienie prosił Gorklu. - Rashad nadludzkim wysiłkiem starał się nie słaniać na nogach, zawsze musiał pamiętać kim jest... - odciął rapierem głowę Rotskara i ułożył przy miejscu gdzie znajdował się posąg Gorklu.

- Potężny Gullahu, Boże-Gorylu, przyjmij od nas tę ofiarę z czaszki wielkiego orczego wojownika, dziękujemy ci i twemu słudze Gorklu za gościnę w twoim świętym miejscu. - Powiedział z szacunkiem szlachcic, klękając.

Zdeformowana chorobą głowa Rotskara patrzyła martwymi oczami na Rashada. Jedyną odpowiedzią na jego modlitwę była wszechobecna martwa cisza. Lejąca się na kamieniste podłoże ciemna krew spływała pod buty arystokraty i pod fundament, na którym jeszcze do niedawna stał pomnik.

Hargar patrzył z kwaśną miną jak Rashad klęka i dziękuje bożkowi. Nie było mu w smak jego zachowanie, ale cóż. Ta kompania jest tak zróżnicowana. - Opowiedz mi o tym mieczu.- Zapytał Rashada gdy ten skończył. Wskazał kamień obok siebie dając do zrozumienia by siadŁ obok.

Zaniepokojony Rashad po chwili oczekiwania odszedł od miejsca gdzie stał pomnik i udał się do sadzawki w celu obmycia po dotykaniu obrzydliwego truchła orka. Po drodze odpowiedział Hargarowi
- myślę że okazanie szacunku bóstwu tego miejsca nie zaszkodzi tym bardziej, że poprosiłem Gorklu o zbadanie dla mnie amuletu mrocznego czarnoksiężnika, może sprawa rano się wyjaśni…. - Jeżeli chodzi o miecz to legendy mówią że dał on wielką moc władcy starożytnego Tlan w którego ruinach jesteśmy, spijał moc i życie pokonanych wrogów, Gorklu też nam o nim opowiadał, zgodnie z jego słowami przeklęty król czeka z mieczem w swoim grobowcu pokutując za swoje zbrodnie… - wracajmy do odpoczynku, nie mam już sił na rozmowy nawet, może kolejny dzień okaże się mniej szalony.

Patrząc na puste miejsce w którym stał Gorklu Anlaf miał ochotę puścić kilka kąśliwych dowcipów na temat decyzji o wręczeniu amuletu posągowi, czy żądania trybutu od orków. Kiedy jednak odwrócił się do Rashada szybko zmienił zdanie. Widząc w jak opłakanym stanie znajduje się się kuzynostwo i Hargar przypomniał sobie jakie więzi potrafią stworzyć wspólnie stoczone bitwy. Wyrecytował zaklęcie przywołując sporą garść magicznych jagód po czym wręczył je rannym towarzyszom zwracając się do szlachcica - Obaj z Katonem chcieliście zwiększyć nasze szanse na tej wyspie. Nie wiń elfa. Kiepski z niego dyplomata, ale nie raz jego pomysły uratowały nam tyłki i tak pewnie jeszcze będzie.

Rashad skinął głową z lekkim uśmiechem, przyjmując jagody od Anlafa - Dziękuje, bez ciebie byśmy tu chyba z głodu pomarli albo musieli na bazyliszki albo makintory dla mięsa polować. I masz rację, nie mamy czasu na przerzucanie się winą i wzajemne urazy.

Kiedy zagrożenie jakby troszkę się oddaliło, Minerva cichutko i ostrożnie zbliżyła się do ocalałych. Ujęła w dłonie instrument i podjęła kojącą pieśń snując lecznicze gusło.
“Jest bezpiecznie
jest spokojnie
serce tak czyste
oczy powolne
jest bezpiecznie
jest spokojnie
usta tak krwawe
słowa bezdomne
i tylko ten wiatr…”

Głos Minervy był słodki i dźwięczny a ciało Amiry tak obolałe, że nie przeszkadzały jej rozmowy, kamienie wpijające się w plecy, leżące wokół trupy czy nawet bałwochwalstwo krewniaka. Nawet nie wiedziała kiedy zasnęła wdzięczna, że przynajmniej we śnie nie ścigały ją potwory.

"A skarb?", pomyślała Shillen. Orkowie żyli przecież z łupiestwa. Gdzieś w okolicy najbliższych kilku, kilkunastu mil musiała znajdować się ich kryjówka, w której podczas wypraw wojownicy zostawiali łup, orczyce, ich młode i zdobytych niewolników. Choć z drugiej strony, napotkana banda mogła być równie dobrze zaledwie jedną dziesiątą większej grupy.

Kiedy Rashad obudził się rano, przez chwilę zastanawiał się, czy ostatnie wydarzenia były koszmarnym snem, jednak widok pobitego i związanego orka przypomniał mu, że nie.

- Przesłuchajmy go może, jaką siłą dysponuje jego plemię, gdzie mają siedzibę i co wie o tym miejscu, ja sprawdzę co z tym posągiem… Podszedł do miejsca, w którym znajdował się Gorklu, wciąż go tam nie było, leżał tylko cuchnący łeb wodza orków.

- Gorklu, oddałem ci amulet na przechowanie i złożyłem ofiarę twemu bogowi Gullahowi jak sobie życzyłeś! Pokaż mi się, bo uznam żeś oszust i fałszywe świadectwo swemu panu dajesz!

Mimo wezwania Rashada nic się nie stało. Nic nie zakłóciło przygnębiającej, martwej ciszy. Arystokratyczna twarz Viridstańczyka pociemniała z gniewu.

Rashad po dłuższej chwili bezowocnego oczekiwania warknął z frustracji, został upokorzony przez tę małpią wywłokę, która zrobiła z niego głupca.

- Pożałujesz tej zdrady, przyniosłeś hańbę swemu panu, jeżeli faktycznie mu służysz….

Minerva przytomnie krępowała swoją liną humanoida, po czym zadbała by nie stała mu się krzywda od poniesionych ran. Cóż… żeby przynajmniej nie stała mu się krzywda większa, szczególnie jego ustom.

- Wybacz mi te środki ostrożności, potężny orczy synu… - zaczęła wskazując więzy - ale wśród nas tyle jest przecież niewiast i taka samcza bestyja zwyczajnie nas przeraża, obiecuję z ręką na piersi… - wykonała gest - że ładnie cię rozwiążemy i wypuścimy jak tylko utniemy sobie malutką rozmóweczkę. Otóż widzisz… bardzo chcielibyśmy się bać waszego straszliwego klanu, proponuję, żebyś każdą informację podawał dziesięciokrotnie, co myślisz? Żeby było bardziej strasznie? - uniosła brew. - No to tak ilu mężnych, przerażających budzących strach w sercu orczych synów jest w waszym plemieniu? Jak daleko się znajduje? Czy żyją tam może też jakieś urodziwe orcze niewiasty a jeśli tak to ile ich jest, czy wielu młodych wojowników rośnie? Pewnie taka twierdza jak wasza wiele przewspaniałych łupów mieści? Jakie to niemożliwe fortyfikacje macie, proszę powiedz, bardzom ciekawa - bardka podsunęła się bliżej wpatrzona jak lalka w orka - pamiętaj, wszystko dziesięć razy bardziej, żebym się bała.

Shillen obserwowała jak bardka próbuje przesłuchiwać orka. Jej sposób przesłuchania wydawał się drowce co najmniej dziwny. Przypomniała sobie czasy kiedy jeszcze jako dziecko zakradała się na przesłuchania złapanych szpiegów innych drowich enklaw. Ludzie jej ojca torturowali więźniów tak długo, aż pod wpływem okropnego bólu wyśpiewywali wszystko. Nawet kiedy już powiedzieli to co jej ojciec chciał wiedzieć, biedak torturowany był dalej aż skonał. Może to dziwne hobby dla dziecka, ale Shillen jako mała dziewczynka uwielbiała oglądać te “przedstawienia”. Gdy otrząsnęła się ze wspomnień, wyciągnęła sztylet ze swego buta i podeszła do bardki. - A może ja się tym zajmę… - powiedziała obracając sztylet w dłoniach.

Minerva cmoknęła ustami wodząc wzrokiem to po sztylecie drowki to po twarzy orka.

- A mi się wydaje, że nasz silny orczy wojownik woli rozmawiać ze mną a nie sztyletem prawda? - zamrugała do orka. - No chyba że nie, to wtedy ja się ładnie usunę i pozwolę tej szanownej ciemnoskórej pannie z tobą porozmawiać przy pomocy tego to stalowego języka - wymownie wskazała ruchem oczu na sztylet Shillen - to jak będzie? Opowiadasz mi wszystko ładnie tak jak wyjaśniłam?

Struga flegmy pociekła z nosa zmutowanego przez chorobę orka. Patrzył z otwartą gębą na Minervę i Shillen, a w jego umyśle powoli kiełkowało zrozumienie. Kiełkowało jednak zdecydowanie za wolno. Za to sposób, w jaki wysławiała się bardka, sprawił, że wyprężył się dumnie, jakby zadowolony z klanu i jego osiągnięć.

- Tak! Rotgrub potężny orczy syn! Tylko pechowy jak psia mać!

- Ilu... w waszym plemieniu? - powtórzył pytanie po swojemu. - Jest nas... Eeee... Wielu! - potwór sprawiał wrażenie nie zaznajomionego z arytmetyką bardziej skomplikowaną niż liczenie do dziesięciu. Minerva musiałaby przeformować swoje pytania. - Do tego pięciorga spaślaków, ogrów. I troll, Eeef-Jerkee.

- Jak daleko? - powtórzył kolejne pytanie. - Daleko! My wyprawilim się na polowanie, święte polowanie na potwora Rhiadiraskiem zwanym. Rotgruba bolą nogi od marszu. Ale mogło być gorzej! Urger i Oghot zapadli się w bagnie, ciamajdy jedne.

- Niewiast dużo, dzieciaków też. Na Rotgruba czeka Gobgratha i mały Bruzmolk. - odpowiadał, jak umiał.

- U nas wioska. Na wzniesieniu, z palisadą dookoła. Jedna brama, dwie wieże po bokach. Mój dom…

Minerva kiwała w zrozumieniu głową dodając ochy i achy w odpowiednich momentach wypowiedzi humanoida.

- Och proszę… opowiedz mi więcej potężny Rotgrubie, jakie są największe zagrożenia tych kniei? Ta… choroba… skąd się bierze? czy jest tu gdzieś jakieś miejsce na bezpieczne schronienie dla… powiedzmy kobiet i dzieci?

- Największe zagrożenie? Przecież to mój klan jest najgroźniejszy! - rzucił bez namysłu ork.

- Nie pijcie wody z bagien. Coś z nią jest nie tak... - odpowiedział na drugie pytanie.

- Jak zostaniesz moją niewolnicą, przyrzekam ci, że będziesz bezpieczna! - zaproponował naiwnie.

Hargar siedział i czyścił broń patrząc na przesłuchanie więźnia. Nie wtrącał się póki co, ale dawał z odległości znać orkowi, że może barbarzyńca skończyć zajęcie i dołączyć do przesłuchania.

Amira czuła pustkę, coś był z nią nie tak więc siedząc w milczeniu zastanawiała się jakie mogą być jej powody. Ponuro obserwowała Katona, zastanawiając się czy nie dąży on czasem do śmierci ich wszystkich. Nie widziała w nim jednak objawów szaleństwa, z drugiej strony przez jego słowa prawie zginęła, zaś teraz po zestrojeniu się z magicznym drobiazgiem który od niego otrzymała czuła się pusta, a to nie wyglądało już na przypadek, a na działanie z premedytacją… Wiedziała, że nie może okazać swej słabości a więc na razie musi milczeć. On nie może się dowiedzieć, że tym razem udało mu się dopiąć celu i wprowadzić na ścieżkę zguby. Postanowiła więc uśmiechać się i robić dobrą minę do złej gry, a po drodze w miarę sposobności podzielić się swymi podejrzeniami z resztą drużyny.

Katon nie lubił pastwienia się nad przebrzydłymi stworzeniami jakimi były orkowie, jednak wiedział, że omal nie zginęli przez jego prędkie słowa. Tak, nie należał nigdy do mistrzów konwersacji. Wielokrotnie wpadał z tego powodu w kompleksy. Postanowił więc zrelaksować się nieco inaczej. Rozsiadł się wygodnie w okolicy wejścia do jaskini, podziwiając dziką przyrodę na zewnątrz, i przy okazji czuwając nad resztą grupy. Wiedział, a przynajmniej mógł przewidzieć, że będą zachowywać się głośno i ork w końcu skończy marnie. Elf wolałby zakończyć sprawę za pomocą sztyletu, i oszczędzić stworzeniu niepotrzebnego cierpienia, ale bronienie tłuszczy rozrywek nie zawsze było mądre.

Anlaf również nie widząc sensu w torturowaniu orka przysiadł się do czarodzieja. - Szkoda, że nie ma z nami Bellit. Być może wszystko potoczyłoby się inaczej, a i w tej dziczy pewnie radzi sobie lepiej od nas. Jak ją znam to już zyskała sobie co najmniej kilku popleczników. Myślisz, że jeszcze ją znajdziemy? - zapytał Katona.

- Całkiem możliwe. Choć tego, że zginęła też wykluczyć nie można. Być może spotkamy ją w Tlan, a być może już wcześniej powinniśmy sprawdzić trop, o którym mówił Ah-Nohol. Nie ufałem kapłanowi, zgodnie z dziennikiem Rapisa. Być może to był błąd. W tej chwili jesteśmy daleko od wybrzeża, i powinniśmy szukać jakichś śladów bytności czegokolwiek innego niż potwory i grasujące bandy orków i innego plugastwa. - Katon popatrzył, jak grupa torturuje orka. - Myślisz, że można im zaufać? Niepokoi mnie ich chciwość, ale cóż… my też nie jesteśmy bez winy. Bellit nie była aniołkiem - elf uśmiechnął się ironicznie.

- Wydaliśmy szamana w zamian za ich życia. - odpowiedział Anlaf. - Rashad mimo, że arogancki wydaje się być honorowy, a Amira też go pewnie nie zostawi. No i mamy jeszcze... hm, wspólne interesy. Jeśli jednak natrafimy na Bellit to obecność Minervy na pewno będzie kłopotliwa - druid zamyślał się przez chwilę. - Nurtuje mnie ten głos w snach. Jest gdzieś na tej wyspie, ale nie mam żadnego tropu by go znaleźć i nic tak naprawdę o nim nie wiem. Poza tym, że już raz nas uratował. Może dowiem się o nim czegoś w Tlan.

Też mam wizje. Ale moje dotyczą raczej historii tego miejsca. Widziałem Tlanitlanczyków, wyganianych z ich miasta. Stworzenia, które spotykamy przypominają mi niepokojąco potwory, które widziałem kiedyś w księgach demonologów i przywoływaczy. Skrzydlate małpy, Gorklu, mantykory czczące Pazuzu… Anlafie… orkowie czy inne śmiertelne potwory nie są największym zagrożeniem. Myślę, że zmierzymy się z demonami.

Obolały mnich zbliżył się do obradujących nad związanym orkiem towarzyszek i chwycił Shillen za ramię.

- Wyjdź lepiej przed jaskinię i upewnij się, że nie nikt nas więcej nie zaskoczy. Nie potrzeba nam kolejnych trupów. Nawet jeśli miałby to być ork.

Mawashii odszedł na bok i usiadł w cieniu, obserwując po cichu jak Minerva wypytuje jeńca.

Shillen warknęła pod nosem, schowała sztylet z powrotem do buta i wyszła przed jaskinię. Skupiła się na sprawdzeniu czy nikt nieproszony nie zbliża się do miejsca ich wypoczynku. Wydawało jej się, że sytuacja była bez zmian. Prawie. Ludzie, których ostatnio wykryła, musieli zboczyć z drogi. Lub paść ofiarą wyspy.

Przysiadła się nic nie mówiąc koło Anlafa. Nie wiedziała czemu, ale w obecności druida czuła się najpewniej wśród całej tej grupy. Była zła, że mnich odebrał jej możliwość “przesłuchania” orka, czuła się trochę jak dziecko, któremu zabrano cukierka.

Anlaf wpatrywał się w dzicz po czym spojrzał na drowkę. Wydawała się koncentrować na otoczeniu. Wiedział, że szuka czyjejś obecności. - Może znajdziemy gdzieś niedaleko zioła, których potrzebujesz. - Zaproponował. - Shillen? Wyczuwasz kogoś w pobliżu?

- Też poszedłbym z wami. Potrzebuję kilku ziół do przywołania mojego chowańca. Ten szaman wysłał wcześniejszego do otchłani... niech go zaraza - elf zacisnął zęby na wspomnienie dziwnego zaklęcia, którym orkowy kapłan potraktował jego latającego węża.

- Czyli idziemy na spacer zbierać kwiatki. - drowka lekko się uśmiechnęła, po czym zwróciła się do druida - Dziękuję, że chcesz mi pomóc przywrócić Rahnulfa, Anlafie - Shillen była przekonana, że zioła nadające się do tropicielskiego rytuału będą znajdować się gdzieś w pobliżu wodospadu spadającego z płaskowyżu do serca miasta Tlan.

- Czytałem gdzieś, że śluz z gardła bazyliszka przywraca ofiarom normalny stan. W ten sposób bazyliszki się żywią. Nie jedzą kamieni. Koprolity w jaskini pod wpływem ognia i tych dziwnych zarodników zaczęły się zmieniać, i wydzielać na powrót coś, co również zamieniało w kamień… wydaje mi się, że gdyby znaleźć odcięty łeb… można by spróbować odwrócić proces petryfikacji - czarodziej patrzył na miejsce ich przedostatniej walki.

- Bagno konserwuje. Łeb wciąż może tam leżeć… w stanie takim, jak wczoraj… - elf z przyzwyczajenia podparł się pod brodę, marszcząc brew.

- A kogo chciałbyś odczarować? - spytała ze zdziwieniem drowka - Nikt z nas przecież nie został zamieniony w kamień.

- On wciąż tam gdzieś jest. Następny może być ktoś inny. Warto byłoby mieć coś na zapas. No i zdaje się… kilka z tych rzeźb można by odczarować. Pewnie powiedzieliby nieco wiecej, niż ta zielona paskuda nad którą się tam w środku pastwią… ale co ja tam wiem - elf zachichotał.

W ciszy ciemnego bagna nie drgał ani jeden liść, nie odzywał się żaden ptak. Dżungla stała taka cicha, jaka musiała być przed stworzeniem człowieka. Jednak było to tylko złudzenie, śmiertelnie niebezpieczne złudzenie... Niespodziewanie potworny ryk w gęstej czerwonej mgle - bliżej niż by się tego spodziewali, za blisko! - oznajmił przerażająca gadzią cierpliwość skorpioliszka, przepełnionego nienawiścią i chęcią zemsty na tych, którzy przywłaszczyli sobie jego legowisko. Z oczyma gorejącymi niczym u wilków zagnanych w pułapkę, Katon, Anlaf i Shillen stali sparaliżowani strachem, gdy znajoma bestia, z odrodzonymi głowami i skorpionim ogonem, ruszyła jak huragan prosto w ich kierunku.

“Nie bójcie się. Macie piękne oczy. No już, już. Popatrzcie...”, mówił głos małej dziewczynki świdrujący w ich głowach. Nie zdążyli odwrócić wzroku. Katon i Shillen zapatrzyli się w oczy bazyliszka, w lepkie, zielone spojrzenie, które ich przeszywało wściekle. Ich stopy stawały się coraz cięższe. Wpierw pomyśleli, że grzęzną w bagnie, jednak prawda była straszliwsza - zamieniali się powoli w kamień.

Anlaf nie został usidlony w ten ponury sposób - pieśni i opowieści z jego ojczyzny, Doliny Starożytnych przygotowały jego umysł na gorsze widoki. Ślepym trafem, raczej dzięki szczęściu niż zręczności, uniknął również pchnięcia żądłem ociekającym trucizną.

- Uciekaj! - krzyknął rozpaczliwie Katon do Anlafa. - Odwrócę jego uwagę zaklęciem!

Gdy kamieniejąca Shillen wykonywała ostatnie rozpaczliwe cięcia dwoma mieczami, wprawny w iluzji Katon przywołał złudzenie wielkiego lustra, wprost naprzeciw pokracznego cielska skorpioliszka. Potężne łby potwora spojrzały na swe odbicia z inteligentną wściekłością. Urok sprawił, że zaskoczona bestia zastygła w miejscu z przerażenia, jednak nie zamieniła się w kamień - złudzenie lustra nie było częścią materialnego świata i dawało tylko złudzenie lustrzanego odbicia. Mimo to sprytne zaklęcie - ostatnie, jakie miał rzucić Katon przed petryfikacją - kupiło Anlafowi i pozostałym awanturnikom czas niezbędny do ucieczki.

Kiedy nurkowaliście jeden po drugim w lodowatej wodzie podziemnej sadzawki, za wami rozlegały się straszliwe głosy, głosy wydobywające się z łuskowatych gardzieli, nie przypominające niczego, co mogłoby wydać z siebie jakiekolwiek ziemskie stworzenie. Co czujniejsze uszy wychwyciły także przeraźliwe łkanie orka zostawionego przez was na pastwę pięciogłowej bestii...

Nawet najlepszy pływak nie wytrzymałby tak długo pod wodą. Sukces zawdzięczaliście jedynie magicznemu przedmiotowi Minervy. Cali mokrzy po przepłynięciu klaustrofobicznie wąskiego podwodnego tunelu zapuściliście się po omacku przez podziemny tunel, którego każdy zakręt był dla was obcy, każdy zakamarek mógł skrywać niebezpieczeństwo. Nie wiedzieliście, czy drżycie od zimna, czy od świadomości ryzyka, jakiego się podjęliście. Nie uważaliście się za przesadnie strachliwych, musieliście jednak przyznać, że w sytuacji, w której się znaleźliście, nerwy zaczęły wam jakby puszczać. Wypatrywaliście w atramentowych ciemnościach bliźniaczych ogników płomiennej nienawiści, jakie mogłyby należeć do orka, jaszczuroludzia, gnolla, mantykory czy czegoś znacznie gorszego...

- Kuzynku, patrz, powierzchniowcy! - przez szum rzeki przebił się wysoki i piskliwy, ale ciepły, przyjazny głos dochodzący z nad waszych głów. Sygnet Rashada oświetlił dwie sylwetki stojące na kamiennym moście nad wami, zbudowanym nie wiadomo ile wieków temu. W pierwszym odruchu napotkani próbowali umknąć przed światłem, ale wkrótce wyszli wam naprzeciw. - Może mają do jedzenia coś lepszego niż żądlaka czy raka, tam na górze dobrze ponoć karmią - powiedział większy, gotów wam pomóc wdrapać się na skalisty brzeg podziemnej rzeki.

Musieliście przyznać, że dziwna to była para. Większy - entuzjastyczny rudzielec ze zjeżonymi włosami - wyglądał jak niekształtny, garbaty olbrzym, cały w łachmanach, z czworobocznym nosem, lewym okiem malutkim, skulonym pod krzaczastą brwią, zaś prawym przykrytym ogromną brodawką. Przyjacielski uśmiech tworzyły dwie popękane wargi, między którymi wystawał jeden kieł. Mniejszy z dwójki z całą pewnością był gnomem. W odróżnieniu od kompana wyglądał nie jak jaskiniowiec, a jak podróżnik gotowy do ciężkiej wyprawy. Mimo tych wszystkich przeciwieństw oboje mieli w sobie coś niewytłumaczalnego, co od razu nasuwało na myśl myśl nieprawdopodobną - że stanowią jedną rodzinę.

Co robicie, co mówicie?

Deadline: 09.02.2017

Rashad z niepokojem rozglądał się po podziemnym tunelu rzeki i nasłuchiwał odgłosów mogących oznaczać kolejne śmiertelne zagrożenie, po ostatnich wydarzeniach jego nerwy były napięte do granic wytrzymałości. Czy jego przeznaczeniem, zamiast posiąść skarby starożytnych i odbudować potęgę rodu, było sczeznąć zapomnianym w żołądku któregoś z potworów, których pełna była ta wyspa? Zastanawiał się, jak Barakisowi udało się przeżyć tyle podróży w dzikie rejony, w opowieściach wszystko było prostsze. Żałował, że mąż Amiry nie wybrał się z nimi, niestety obowiązki zatrzymały go w Mieście-Państwie.

Podskoczył aż kiedy usłyszał słowa w ciemności, gotów do przywołania ochronnej magii i swojej broni. Przyjrzał się przybyszom rozświetlonym przez jego światło, którzy deklarowali przyjazne zamiary… dziwaczna para, gnom wydawał się potencjalnym sprzymierzeńcem w walce o przetrwanie, natomiast ten dzikus… Rashad nie zdziwiłby się, gdyby lubił ludzkie mięso.

- Witajcie, jestem Rashad Al-Maalthir, wraz z towarzyszami badamy te podziemia. A z kim mamy przyjemność i co panów sprowadziło w to mroczne miejsce? - powiedział maskując nerwy i nieufność za swoimi manierami.

- Doprawdy? Co ty mówisz kuzynku? Są tu powierzchniowcy? - gnom przerwał swoją robotę polegającą na odczytywaniu inskrypcji na jednej ze ścian i podszedł bliżej, zakładając na oczy swoje gogle. Jednym ruchem palca przekręcił on okrągły przedmiot, będący szkłem powiększającym w mosiężnej oprawie. Ogromne, powiększone przez szkło oko, i perkaty nos zbliżyły się do twarzy fircykowatego wojownika.

- Niewątpliwie, jest to człowiek Grastiku. Pachnie jak zmoczona kura, wygląda jak zmoczona kura, ale gada jak elf! - zaśmiał się gnom - pomóż im wyjść, może dowiemy się czegoś ciekawego.

Kiedy awanturnicy stanęli na moście, zobaczyli, że po jego jednej stronie są kamienne schody prowadzące ku górze, a po drugiej długi, prosty tunel jakby podziemnej świątyni. Z obu stron rzeki ciągnęła się skalista półka, którą można było kontynuować podróż. Na moście i pod nim walało się wiele najrozmaitszych rzeczy codziennego użytku, zupełnie jakby służył nie jako przejście z jednego brzegu rzeki na drugą, a jak dom. Najbardziej charakterystycznymi przedmiotami były wędki, dużo wędek, sieci i innych przyborów pasjonata wędkarstwa, jakim niewątpliwie musiał być któryś z napotkanych. Skomplikowane mechanizmy odróżniały te narzędzia od tych, którymi posługiwałby się przeciętny wioskowy rybak.

- Kura? - zapiszczał Grastik. - Kurkę to bym wciągnął z miłą chęcią, i to niejedną... - oblizał się. - Witajcie na moście Grastika! To jak, macie coś do jedzenia?


Rashad wzdrygnął się lekko na słowa gnoma i jego nos ocierający mu się o twarz. Prawdą było że po kąpieli zazwyczaj dbający o swój wygląd szlachcic wyglądał i śmierdział okropnie, musiał doprowadzić się do porządku, niestety łaźni raczej w tych ruinach nie znajdzie...

- Jesteście więc krewniakami, ciekawe, choć chyba dostrzegam pewne rodzinne podobieństwo - mam jednak wrażenie, że nie podróżujecie razem po tych podziemiach?- pozwolił sobie pomóc w wejściu, cały czas będąc jednak gotowy do działania, gdyby była to pułapka.

- Nie. Ja w ogóle nie podróżuję. Uwierzcie lub nie, ale Orryn przybył tu z odległych Dzikich Krajów, aby odwiedzić kuzyna!

-Witaj Grastiku, czy to twój dom? Zapytał Rashad widząc, że olbrzym nie jest nastawiony wrogo. - Jeżeli chodzi o jedzenie, nie ma mamy w tej chwili nic przy sobie, zabrały je nam trzy mantykory... trzeba przyznać, że ta kraina roi się od potworów.

- Mój, mój. Biedulki jedne, jedzonka nie mają - zapiszczał Grastik zawiedziony. - Pewnie jeszcze na moje się czaicie, ale dzisiaj słabe branie, a żądlaki przepłoszyliście tym światłem pewnie aż do zakrętu rzeki.

Hargar unosił się na wodzie. Odetchnął głęboko i złapał za jeden ze swoich czekanów by wspiąć się na górę. Gdy zobaczył i usłyszał znieruchomiał, czekając co się stanie. Gdy Rashad został bezpiecznie wyciągnięty barbarzyńca dalej zabrał się za wspinaczkę.

- Kim jesteście? - Burknął Hargar. Niby wspomniał czyj jest ten most ale jednak. Schował swój czekan i był gotowy na walkę swoim mieczem. Czujnie przyglądał się zachowaniom i ruchom dwójki dziwnych nieznajomych.

-Jak to? Nie wiecie kim jesteśmy? To jest Grastik Hammerclay, genialny alchemik, i mój daleki kuzyn. Macie zaszczyt gościć właśnie w jego domu… - Orryn spojrzał na ociekających wodą awanturników - choć na waszym miejscu wpierw wytarłbym dobrze buty… - zachichotał i kontynuował dalej - mnie zaś chyba nie trzeba przedstawiać, choć przy tej ciemności uznam, że nie widzicie mnie po prostu dokładnie. Jestem Orryn Hemanostramus, słynny wynalazca z Thunderholmu. Jako ludzie cywilizowani, musieliście na pewno słyszeć o moich dziełach? “O obrotach sfer i wielościanów”...? Albo dysertację o wpływie pochyłości na popęd seksualny drobiu? - gnom zaczynał się rozkręcać - albo może widzieliście na własne oczy moje chemiczne soczewki teleskopu w Thunderholdzie?

https://www.google.com/url?q=https://dd5wohfwyspagrozy.obsidianportal.com/wiki_pages/thunderhold&sa=D&ust=1486307119828000&usg=AFQjCNHm R7lP0OCGjtU03sgSK4Xxfb7A3w

- W moich stronach nie słyszałem o was panie Orryn i Panie Grastik. Jam Hargar. - Barbarzyńca zauważył, że ta dwójka bardziej niż niebezpieczna to chyba jest pokręcona. No ale przyjaciół nie znajduje się takich jak w marzeniach. Często w niepozornych ciałach może ukryta być moc.

Hargar po przedstawieniu się dźwignął Minerwę a następnie Amirę na suchy teren.
- W co mamy niby buty wytrzeć?- Zapytał zdziwiony i rozglądający się barbarzyńca.

- W cokolwiek, proszę - Grastik podał jakiś gałgan.

Minerva uśmiechnęła się do Hargara.

- Och siłaczu… dziękuję. - Bardka przeciągnęła się, wylała wodę z instrumentu i zaczęła grać.
“Nie ma, nie ma wody na pustyni, a wielbłądy nie chcą dalej iść
Czołgać się już dłużej nie mam siły, o, jak bardzo, bardzo chce się pić
Nasza karawana w piach się wciska, tonie w niej jak stutonowa łódź
Nasz kapelmistrz patrzy na nas z bliska, brudne włosy stoją mu jak drut
Nasz kapelmistrz pije stare wino, w oczach jego widzę dziki blask
Spił się już dokładnie tak jak świnia i po tyłkach batem bije nas”

Im dłużej pieśń trwała tym mniej wody pozostawało na rzeczach i ubraniu kobiety. Amira widząc co się dzieję zbliżyła się do bardki, mając nadzieję, że i ona zostanie osuszona...

Mnich stał i ociekając wodą, przyglądał się niknącym w ciemnościach falom. Dręczył go los straconych towarzyszy, ale nie mógł w tej chwili pozwolić sobie na oglądanie się za siebie. Zbliżył się do reszty i ukłonem powitał przyjacielskich nieznajomych. Ożywił się, gdy usłyszał przechwałki Orryna:

- Co prawda nie zdarzyło mi się natrafić na twe dzieła, lecz chętnie przedyskutuję tematy przez nie poruszane, jeśli okoliczności na to pozwolą.

- Wspaniale Minervo, czy twoja piękna pieśń może osuszyć nas wszystkich? Rashad chętnie skorzystał z możliwości wysuszenia. Widząc, że obcy im nie zagrażają (jeżeli już, to raczej odwrotnie) poczuł się bardziej pewny siebie. Wysłuchał z uwagę słów Orryna.

Bardka uśmiechnęła się i skłoniła głowę nie przestając grać, za sprawą czego, ubranie Rashada powoli stawało się suche.

- Mistrz Orryn….. słyszałem nieco o twoich badaniach, zaś Thunderhold jest mi znane, w Mieście-Pańśtwie trudno znaleźć lepsze wyroby kowalskie niż tamtejszych mistrzów…- kontynuował szlachcic.

- Czyżby twoje badania zaprowadziły ciebie na tą wyspę? Doprawdy jest to miejsce pełne osobliwości lecz i śmiertelnie niebezpieczne, straciliśmy większość towarzyszy naszej pierwotnej wyprawy w poszukiwaniu pozostałości pradawnej cywilizacji Tlan. Ty też zakładam sam tu nie przybyłeś... - Rashad zastanawiał się nad tym, co potrafi ten ekscentryczny gnomi uczony, bez szczególnych talentów raczej nie dotarłby aż tutaj. Strata Shillen z jej zdolnościami łowczyni i Katona z jego wiedzą i magią, były dla nich poważnym osłabieniem. - Wiecie może wraz ze swoim kuzynem coś o topografii tego miejsca i istotach je zamieszkujących?

- Cieszy mnie niezmiernie, że trafiłem na ludzi cywilizowanych, i obeznanych z nauką - gnom uśmiechnął się od ucha do ucha i sprawiał takie wrażenie, że gdyby był psem i miał ogon, merdałby nim radośnie, szczególnie po usłyszeniu słów o znajomości jego badań. - Co do tego miejsca…Tropikalna wyspa, charakterystyczna dla ziem położonych w pobliżu równika. Najpewniej zamieszkała przez prymitywne istoty, z technologią na poziomie paleolitu… typowa flora, małpy, kolorowe ptaki, ziemnowodne gady, jak to w dżungli - gnom wyrecytował formułkę, jakby czytał z podręcznika do archeologii.

- Nie interesują mnie prymitywne kultury zamieszkujące tą wyspę, tylko te, które ją zamieszkiwały wcześniej. A przy okazji odwiedziłem kuzynka, co nam się jakoś tak… zapodział - gnom zerknął na Grastika - a wracając do gubienia towarzyszy, świetnie was rozumiem. Odkąd tu jestem, zgubiłem w tym buszu kilkunastu, choć nie nazwałbym ich w sumie… towarzyszami.

Rashad skinął głową gnomowi, sprawiając wrażenie zainteresowanego jego słowami.
- Mamy więc podobne doświadczenie, czy twoja wyprawa nie była z Miasta Suwerena, podobnie jak nasza? Nas właśnie interesują starożytne kultury niegdyś tu zamieszkujące, aktualnie jak pewnie zauważyłeś te ruiny wcale nie są niezamieszkane. Znaleźliśmy punkt widokowy z którego dostrzegliśmy grupy miejscowych dzikusów, gnolli i jaszczuroludzi w ruinach… czyż twój kuzyn, który jak rozumiem tutaj zamieszkuje, nie ma wiedzy na temat tych ruin, np dokąd prowadzą te schody na górę, a dokąd dojdziemy idąc prosto tunelem, który podobno prowadzi do grobowca pierwszego króla Tlan Tecutli-Lelem-Mayela? Tak nam przynajmniej powiedział ożywiony posąg Gorklu, sługa Boga-Goryla Gullaha. - Rashad rozejrzał się czujnie dookoła jakby bezskutecznie próbując przeniknąć otaczające ich ciemności.