Kargar skinął chłopom na słowa o pieniądzach z cieniem uśmiechu, wprawdzie i tak trzeba było coś zrobić z goblinami aby karawana mogła bezpieczne opuścić wioskę, ale nie miał zwyczaju za darmo mieczem wywijać:

- Srebrnymi na pewno nie pogardzimy.

Następnie wysłuchał w zamyśleniu planów towarzyszy.

- Z linami i z drabiną na pewno damy radę przez palisadę przejść przy lesie, może nam się nawet uda tych zielonych pokurczy zaskoczyć. Ja bym do zmroku aż nie czekał, może z godzinę albo dwie żeby wróg czujność stracił. I lepiej żeby ktoś miejscowy z nami poszedł kto okolicę zna, ale w więcej niż sześciu uważam iść nie ma sensu, bo im większa grupa to bardziej widoczna.... Ty drwalu widzę żeś chętny, to byś z nami poszedł, jak cię zwą, bo mi Kargar? - Wyciągnął rękę do olbrzymiego drwala.

Po rozmowie z drwalem poszedł do zapłakanej kobiety, która wyglądała mu na jakąś łowczynię z tym rysiem u boku, mogła im się przydać:

- Wybacz Pani, że przerywam twoją żałobę, bardzo mi przykro z powodu śmierci twego męża, był odważnym człowiekiem.... idziemy po jego ciało i potrzebujemy kogoś kto okolicę zna, może chciałabyś udać się z nami?

Kiedy przechodzili przez sosnowy las, Kargar zauważył ślady stóp dużej ilości humanoidów, które wskazał swoim towarzyszom:

-To chyba całkiem spora banda... - pomodlił się w duchu do Ban'a o wsparcie, nie uzewnętrzniając jednak swojego niepokoju.

Jego modlitwa została póki co wysłuchana, bo udało się im podejść goblinów. Jednak kiedy ogarnięta żądzą zemsty łowczyni zaatakowała sama nie koordynując działania z resztą, zaklął paskudnie pod nosem, wyciągając zza pleców swój wielki miecz i taksując gobliny ponurym spojrzeniem. Pięciu powinni dać radę bez większych problemów, gorzej jeżeli mogli wezwać posiłki.

- Liadon, Randal, dajcie wsparcie strzeleckie! Ivor za mną zajdziemy ich z flanki! - Zawołał po czym skoczył by zająć pozycję koło wielkiego głazu na dół od nich.

Kargar zaszarżowal aby uderzyć na zielone maszkary z flanki, a Ivor podążył za nim. Wrogowie doskoczyli do niego ale solidna stał jego kolczugi chronIła przed niemrawymi ciosami.

Kątem oka dojrzał jak magiczne pociski jego kompanów wyrządzają krwawe żniwo w szeregach wroga i wiedział już, że ta walka jest wygrana. Z bojowym okrzykiem zamachnął się mieczem na najbliższego przeciwnika.

Kargar wyciągnął do tyłu swojego ociekającego ciemnoczerwoną posoką dwuraka i widząc że jego przeciwnik padł, spojrzał z uznaniem na Ivora, jednocześnie wykonując szybki obrót w stronę najbardziej rosłego, wyglądającego na przywódcę, goblina.

Rzuć broń! - Krzyknął, natomiast w przypadku w którym goblin nie wykonałby jego polecenia, planował uderzyć go płazem miecza i spróbować ogłuszyć. Przydałoby się przesłuchać jednego z wrogów.