Członkowie gildii mają różne benefity. W Nocnych Jaskółkach ciężko jednoznacznie stwierdzić co utrzymuje ich lojalność . Dostęp do tańszego sprzętu? Sprzedaż nielegalnego towaru? Wizja kariery? Szansę zemsty? John Silver obiecywał różne rzeczy rekrutom. W pewnym sensie jego gęba trzyma to wszystko w kupie. Jednak to co zapewniała gildia przede wszystkim to pieniądze.

Szanse na zarobek w Waterdeep była dosyć łatwa. Znaczy nigdy tam nie brakowało pracy. Kwestią sporną była tu forma zarobienia. W Jaskółkach rzadko kiedy było to legalne. Jednak członkom rzadko kiedy to przeszkadzało. W końcu byli oni specjalnie wyselekcjonowaną ekipą…

Właśnie jedna taka grupa Nocnych Jaskółek kierowała się do Oakroad. Daniel Leks wybrał was do tego zadania ponieważ, jak to stwierdził: “jest to szansa żeby się wykazać”. Do gildii należycie już od jakiegoś czasu i drobne zadanka macie już za sobą. Mimo wszystko jesteście nadal świeżakami. Zadanie, które dostaliście jest, co tu ukrywać, czasochłonne, niebezpieczne i trudne. Dlatego od dawna nikt nie chciał ruszyć w tamtym kierunku. Teraz jednak zadanie to nabrało na znaczeniu.

Piżmowe Smoki pewnie były już na miejscu. Hilton Grimset interesował się poczynaniami tej gildii, ponieważ jej członkowie, przeczesywali okoliczne ruiny i lochy w poszukiwaniu artefaktów i magicznych przedmiotów. Celem przewodnim tej grupy było czerpać wiedzę z tych przedmiotów i chronić je przed niepowołanymi rękami. Często jednak te niepowołane ręce, proponują najwyższą stawkę. Przez swoje cele, Piżmowe Smoki psuły biznes Jaskółkom.

W podróży można dyskutować o konkurencji, o sensie misji i o innych sprawach zawodowych. Można również rozmawiać o prywatnych interesach i doświadczeniu w biznesie. Gdy podróż trwa długo rozmowy często zbaczają na sprawy osobiste. Kiedy jednak wędrówka dłuży się niemiłosiernie, to nie ma się ochoty na żadne słowa. Kiedy nadszedł właśnie ten moment, słońce zbliżało się ku horyzontowi. Droga, którą idziecie niknie gdzieś za kolejnym pagórkiem w oddali. Na północ od was rozciąga się morze traw. Na południe z każdym krokiem granica lasu zbliża się coraz bardziej. Jest pewne, że dzisiaj nie uda wam się jeszcze dotrzeć do celu. Można by zacząć myśleć o rozbiciu obozu na kolejną noc w plenerze, kolacji przy ognisku i spaniu pod gołym niebem.

Niestety ten wieczór miał dla was inne plany. Nagle z lasu, jakieś 60 metrów przed wami wyłoniły się jakieś sylwetki. Słońce świeciło wam prosto w oczy więc trudno było od razu dojrzeć kto to. Po chwili doszło do was, że to hobgobliny. Dokładnie cztery paskudne, uzbrojone i patrzące w waszym kierunku. Każdy z nich trzymał w ręku oszczep. Jeden z nich coś krzyknął, machnął ręką i cała czwórka zebrała się do biegu w waszym kierunku.

Mistvane była ubrana w łuskową zbroję i płaszcz podróżny. Z plecaka podróżnego zwisała ciężka, drewniana tarcza, a przy pasie zawieszony był topór bojowy z wyrytymi na nim sigilami jej boga. Ten raczej prosty i żołnierski wygląd przełamywały rdzawe niczym zakrzepła krew włosy, które kołysały się na wietrze letniego wieczora.

- Towarzysze zwą na mnie Tarja - rzekła, przedstawiając się. - Znaczy, zwali, kiedy ta banda nieokrzesanych suczych chwostów z Rashemenu urwała się ze smyczy swojej wiedźmy i postanowiła wrejterować do naszego obozu i zmasakrować wszystko, co się rusza. Oprócz mnie, oczywiście. Ponoć te ziemie pełne są nieodkrytych jeszcze cudów, jednak jak dla mnie, prawdziwym cudem był, ile krwi przelały ostrza Rashemitów w mojej drużynie. Mojej, mojego byłego mistrza, moich dawnych przyjaciół. Wiecie, całkiem jej było sporo. Kurwa.

Przez twarz kapłanki przeszedł mimowolny grymas złości. Kiedy mówiła, jej głos był niski. Zapewne był to nawyk, który wyrobiła, podróżując z najemnikami.

- Więc, to jest moja historia. Niedługa i w zasadzie nawet nieoryginalna. W końcu byle kto na szlaku może powiedzieć, że był gdzieś tam w jakiejś szajce najemników, która została rozbita przez bestie na szlaku grasujące i cudem uszedł z życiem. Zdaje się, że nie przyszedł jeszcze mój czas.

- Zapewne dla was to nie ma żadnego znaczenia. I w sumie, cholera, słusznie. Ja też bym miała gdzieś historie byle wagabundy, który przyszedł z lasu. Powiem wam coś: idźmy do tego Oakroad i załatwmy sprawę raz-dwa. Na pohybel sukinsynom od Piżmowych Smoków.

Po czym poprawiła swój plecak i ruszyła w marsz.

* * *

Marsz nie był dla niej problemem. W gruncie rzeczy, większość życia spędziła na maszerowaniu. Podczas podróży do Oakroad dzieliła się z towarzyszami swoimi historiami ze swojego poprzedniego życia jako akolity boga wojny. Jak można było się spodziewać, historie były wypełnione zdarzeniami z małej organizacji najemnej, która czasem włączała się pod skrzydła większych wojsk. Wspomnienia Tarji przeplatały się mieczami, toporami, a także drzewami, na których wisieli dezerterzy.

- Więc podchodzę do niego i mówię: daj mi garść miedziaków na wino, albo… Co jest, kurwa?

Tarja zatrzymała się. Usłyszała krzyk, ktoś biegł w ich stronę. Chwilę później zrozumiała, z kim ma doczynienia.

Nie zawahała się. Wykrzyknęła zaklęcie Tarczy wiary. Rzuciwszy je na siebie, sięgnęła po broń i tarczę, zamierzając się wysunąć na przód. Nie spieszyło jej się. Poczekała, aż uderzą.

- Już myślałam, że zdechnę z nudów - splunęła.

Stojąc nad zwłokami hobgoblina, Mistvane uderzyła parę razy toporem w tarczę i zawyła.

- Dokąd to, kurwa!? - krzyknęła. - Dopiero zaczynam się rozgrzewać, a wy już umieracie i uciekacie?

Pobiegła parę metrów, ale kiedy okazało się, że zbroja spowalnia ją, żeby dać pościg, zaniechała go. Machnęła ręką i odwróciła się na pięcie.

- Skoro zaatakowali nas we czterech, to myślałam, że chcą nam coś pokazać - powiedziała w stronę swoich towarzyszy. - Szkoda, że się pomyliłam. - tknęła czubkiem topora zwłoki.

Podeszła w stronę krasnoludów, którzy jako jedyni ucierpieli podczas tej walki. Przyjrzała się okiem znachora Hlin i Henkowi, i zacmokała, widząc ranę w udzie Hlin.

- Dostało się w zęby, co nie? - rzekła, podchodząc w stronę Hlin. - Podejdź no tu, no. Szkoda dnia, żeby krwawić. Chciałabym wam przypomnieć, że przed nami długa droga. Śmierć w mojej grupie jest niedopuszczalna. Będę was potrzebować po to, żeby wytoczyć z moich wrogów rzeki krwi.

Zbliżywszy się do siostry Henka, rozpostarła dłonie i zawołała:

- Panie bitew, twój sługa wzywa!

Po czym zbliżyła swoją pokancerowaną od ran dłoń w stronę zranienia, a jej ramię rozbłysło krwawoczerwoną energią, która wpełzała w arterie, leczyła rozcięcia i scalała połamane kości. Bóg wojny nie zawsze był przewidywalny, jednak można było na niego zazwyczaj liczyć, jeśli szło o ulubionych przez niego wojowników. Kobieta wyrzekła jeszcze parę słów, tym razem brzmiących bardziej jak zwierzęce warczenie niż wspólny, po czym zakończyła modlitwę leczącą do swojego boga. Odstąpiwszy od krasnoludki, rzekła:

- Co do ciebie, Henk, będziesz musiał dostać jeszcze parę razy po czerepie, żeby Pan Bitew zwrócił na ciebie swoje oblicze. Twoja siostra przelała dziś więcej krwi od ciebie.

Tarja kopnęła trupa hobgoblina.

- Przeszukajmy te ścierwa, zanim wydamy je na żer krukom. A później ruszajmy czym prędzej. Ściemnia się, trzeba będzie rozbić obóz w jakimś bezpiecznym miejscu.