W nocy nawet Roześmiany Goblin był miejscem spokojnym i cichym. Karczma zbudowana tak by móc odeprzeć atak nawet małej armii, wewnątrz obronnego muru znalazło się jednak dość miejsca by za dnia kupcy mogli rozłożyć swoje stragany. A rozkładali je chętnie, gdyż goście jacy odwiedzali ostatnimi czasy Roześmianego Kobolda należeli do tych którzy zwykli sporo złota w sakiewkach nosić i chętnie wydawać je na wszelkiej maści błyskotki magiczne, czy broń wszelaką.

We wspólnych dużych sypialniach i małych pokoikach, dzielni awanturnicy zażywali snu przed czekającymi ich niebezpieczeństwami. Po drugiej stronie niewielkiego placu, w lazarecie, kapłani Waukeen doglądali tych którzy mieli szczęście wrócić, a przed wyruszeniem dość rozsądku by wykupić u nich ubezpieczenie. Za darmo pod Roześmianym Koboldem nikt nie pracował.

Historia ta zaczyna się jednak w małej sali na piętrze, gdzie spotkało się czterech podróżników gotowych rzucić wyzwanie losowi. Nie wiedzieli o sobie wiele, ot tyle co każdy mógł powiedzieć po wyglądzie pozostałych. To jednak co ich połączyło to fragmenty mapy. Trzy z czterech części pergaminu, i niewielki adamantowy dysk, którego przeznaczenie pozostawało niejasne. Wszystkie zdawały się żyć gdy tylko znalazły się w pobliżu swych braci, położone na stole pełzły do siebie nawzajem jakby nie pergaminem lecz jakimś dziwacznym robakiem.

Zagadką pozostawał czwarty fragment i jego posiadacz. Zagadką do której jedyną wskazówką było zachowanie samego gospodarza.

Alectus Merdes wydawał się znać dobrze swych gości, znacznie lepiej niż byłoby to możliwe dla kogoś im obcego. Nim jednak mogli mu zadać pytania, ten zaprowadził ich tylko do pokoju w którym się obecnie znajdowali i obiecał, że wszystko się wyjaśni.

Błękitnoskóry dziwak wszedł do pokoju jakby to on a nie Merdes wszystkich zaprosił przy każdym kroku hałasował niemiłosiernie gdyż, nie dość że miał podkute stalą buty to był obwieszony od stóp do głów tanimi bransoletami. Niektóre były lekko posrebrzane ale większość była śmieciami z cieniutkiego brązu.

Jedyną cenniejszą biżuterią jaką miał na sobie był święty symbol chmury wyciosany z mlecznego agatu oprawiony w srebro który zwisał mu teraz z szyj. Ubrany był w biało niebieski strój podróżnego kapłana a pierś owinął sobie plecioną aksamitną liną.

- Witajcie wszyscy zwę się Alleus z rodu Silverwind jestem Księciem żywiołu powietrza i dumnym Krzykiem w służbie Pani Akadi. Cieszę się bardzo że mogę was poznać. Mam nadzieje że wszyscy tu obecni mamy na tyle rozsądku aby nie pomordować siebie na wzajem ? Jeżeli choć ćwiartka tych opowieści które krążą o tym miejscu jest prawdziwa to fortuny starczy dla nas wszystkich - Przywitał się kapłan nerwowym gestem poprawiając pofarbowanego na czarno irokeza.

Wciąż nie przywykł do nowej fryzury ale długie włosy na pustyni były złym pomysłem. Bransolet też pewnie będzie musiał się pozbyć jakąś kelnerkę czekał zaskakujący napiwek...

Ledwie czwórka śmiałków wymieniła pierwsze uprzejmości, a drzwi ich pokoju otworzyły się powoli, cicho przy tym skrzypiąc. Można by sądzić, że to sam gospodarz przyjdzie wyjaśnić co nieco gościom, lecz nie. Miast Alectusa w drzwiach stał młody ludzki chłopiec, na oko nie więcej niż dziesięcioletni.

Nieśmiało podszedł do niewielkiego stołu na środku pomieszczenia. Z ciężkiej torby którą dźwigał na ramieniu wydobył pergamin i położył go na blacie.
Czwarty fragment mapy.

-Alek jestem. - Odezwał się cichym, drżącym głosem. Widać było, że jest onieśmielony, lecz jednocześnie była w nim skryta jakaś zawzięta determinacja.

Przez chwilę, dosłownie przez moment, stworzenie zwane Duirem doświadczyło wrażenia jakiego nie czuło od bardzo dawna. W chłopcu było coś niepokojąco znajomego, coś z dawnych czasów. Jego usta wręcz same układały się by nazwać chłopaka słowem zarezerwowanym tylko dla jednej osoby, "mistrz". Jednocześnie wrażenie było słabsze niż kiedyś, niczym odległe echo. Budziło to w Duirze niepokój i radość jednocześnie, choć sam nie do końca rozumiał tego przyczynę.