Erud zdążył tylko usłyszeć, jak jeden z orków mówił coś o "pierdolonym Ulfe, który kazał im tu stać", a potem na znak Rynn posypały się strzały i bełty. Z takiej odległości ciężko było spudłować, więc wypuszczone pociski odnalazły swych odbiorców. Strzała Varandela wbiła się centralnie w szyję ustawionego z tyłu orka, odrzucając go w tył. Thersos trafił drugiego w lewe ramię, ale za chwilę poprawił Draugdin, trafiając w korpus i wyłączając go z walki. Bromir i Myszołów również nie mieli problemów z ustrzeleniem swojego przeciwnika - pocisk niziołka zdzielił orka w łeb, a krasnolud dokończył dzieła, trafiając go w pierś. Ostatnim zajęła się Rynn, faszerując go kilkoma bełtami ze swojej kuszy, zatem pomoc Dracka nie była potrzebna w tej sytuacji.

Upewniając się, że żaden z nich już się nie rusza, podeszliście bliżej ciał i przeszukaliście je. Oprócz broni, która była raczej kiepskiej jakości, nie znaleźliście nic ciekawego, dlatego kontynuowaliście podróż oznaczoną na mapie ścieżką. Zbocze wiło się ku górze i dopiero po kilku minutach znaleźliście się na szerszej półce skalnej, gdzie wciąż zalegały jeszcze niewielkie połacie śniegu. Powietrze tutaj było wyraźnie chłodniejsze, wiał mocny wiatr i nieco ciężej też się oddychało, choć na krasnoludach te warunki zdawały się nie robić najmniejszego wrażenia.

W końcu waszym oczom ukazało się wejście do Khundrukaru. Do finezyjnie wykonanych drewnianych drzwi zwieńczonych misterną pieczęcią wiodło kilka schodków, po których wiły się korzenie rosnącego obok prastarego drzewa. Naprzeciw, na niewielkim kwadratowym filarze siedziała wyrzeźbiona postać zakapturzonego krasnoluda trzymająca odpaloną pochodnię. Wrota były masywne i wysokie - kiedyś zapewne magicznie zamykane, teraz były uchylone, a wysoko nad nimi widniały po dwa wąskie otwory strzelnicze. Pomijając wyjący tutaj wiatr, było cicho i spokojnie, choć mieliście dziwne przeświadczenie, że jesteście obserwowani.

Nie czekając, ruszyliście przez uchylone wrota, gdzie panowała zupełna ciemność, dlatego Rynn była zmuszona odpalić swoją latarnię, by ona i Draugdin byli w stanie cokolwiek zobaczyć. Sala, w której się znaleźliście, była ogromna. Staliście na wąskiej półce skalnej, spoglądając w głęboką, mroczną przepaść, która ciągnęła się w poprzek pomieszczenia, uniemożliwiając przejście na drugą stronę. Jej krawędzie łączył niebezpiecznie wyglądający, postrzępiony, wąski most linowy, po którym można było iść tylko gęsiego. Z dołu dobiegał was huk wartko płynącej wody. Półkę skalną po przeciwnej stronie oświetlał jeden koksownik, w którego świetle ujrzeliście trzech kolejnych orków w skórzniach, pilnujących wielkich, kamiennych wrót. Mrucząc coś do siebie, chwycili za strzały i łuki, biorąc was na cel.

Szybko poszło. I dobrze, takie sytuacje Var zdecydowanie lubił a i towarzysze mieli celne oko, więc wiedział, że będzie mógł na nich w tej materii polegać. Ciała orków zostawił w spokoju, wyciągnął jedynie swoją strzałę z szyi ofiary i wytarł ją o jej kolczugę, po czym znów nałożył na cięciwę. Skoro byli tu orkowie, to dalej pewnie będzie tylko gorzej. Należało być czujnym i przygotowanym.

Ruszył przodem z Haradem, tym razem jednak obyło się bez niespodzianek i szybko dotarli do wrót prowadzących ku podwojom twierdzy. Elf musiał przyznać, że wejście było wykonane z najwyższą starannością i robiło wrażenie - ktokolwiek to zrobił, musiał poświęcić na to naprawdę sporo czasu. Aż żal było pomyśleć, że twierdza była opuszczona. No, przynajmniej na pozór, bo chyba nikt nie wierzył w taki scenariusz.

Minął z towarzyszami uchylone wrota i po chwili byli już w wielkiej sali z mostem linowym, pod którym płynął jakiś górski potok, czy inna rzeczka. Oczywiście nie mogło iść zbyt prosto, gdyż i tutaj napotkali na wroga. Varandel naciągnął cięciwę i wycelował.
- Biorę tego przy koksowniku! - Krzyknął do kompanów, po czym zaczął wypuszczać strzałę za strzałą.

Początkowo miał zamiar posłać Harada, by wprowadził nieco zamętu po drugiej stronie mostu, ale skoro nie wiedział, w jakim stanie jest przejście, wolał nie ryzykować, że czworonożnemu przyjacielowi coś się stanie.

Opuszczona siedziba Durgeddina nie była aż tak opuszczona, jak się tego można było spodziewać. Już po tym, że na ścieżce prowadzącej do fortecy siedziała grupka orków, najwyraźniej pilnujących przejścia, można było wnioskować, że miejsce to cieszy się czyim zaintresowaniem.
Ulfe był zapewne wodzem tej zielonoskórej zgrai i Thersos był przekonany, że prędzej czy później przyjdzie im się spotkać.
Co wcale go nie cieszyło...

Zmarnowali trochę czasu przy fortecznych wrotach, nie dlatego, iż były zamknięte, lecz Erud uparł się, by je zbadać. Aż dziw, że nie polizał...

Niestety okazało się, że cztery orki, których zwłoki wylądowały na dnie przepaści, to nie jedyni strażnicy, jakich wspomniany wcześniej Ulfe postawił na drodze ewentualnej konkurencji. Ta trójka z kolei była bardziej czujna...

Thersos cofnął się o parę kroków, by znaleźć się za plecami lepiej zbrojnych kompanów, po czym posłał w jednego z orków magiczne pociski.

Zaklął głośno po krasnoludzku.

Ich droga układała się zupełnie nie po jego myśli. Ręce zaczynały go świerzbieć, miał ochotę zatopić swój topór w jakimś orczym karku.
Ten most linowy wyglądał jednak zupełnie zniechęcająco. Drack splunął pod swoje nogi i ponownie wyszedł na czoło drużyny, zasłaniając się tarczą.
Po raz kolejny musiał zostawić wyeliminowanie wrogów towarzyszom. Na szczęście dowiedli już, można polegać na ich zdolnościach walki na dystans.

Niedoszły kowal był jednak prawie pewny, że jeszcze będzie miał dość okazji by brodzić w orczej krwi. Te dwa małe oddziały nie były tutaj przypadkowo. Musi być ich więcej. I na to właśnie liczył.

Element zaskoczenia zadziałał na ich korzyść i nie mieli problemu z pozbyciem się czwórki orków. Tak, jak towarzysze, pozbierała swoje bełty i z powrotem wrzuciła je do magazynku, trzymając kuszę w pogotowiu. Ach, gdyby wszystkie starcia przebiegały tak szybko i łatwo. Niestety, Rynn wiedziała, że może sobie o tym zaledwie pomarzyć.

Trochę się zniecierpliwiła i zirytowała, widząc Eruda, który zatrzymał się przy wrotach i dumał, oglądając starą pieczęć, ale nie skomentowała, bo choć spieszyło jej się do środka, to nie chciała poganiać krasnoluda. Jeszcze by się obraził, albo co. W końcu jednak wszyscy znaleźli się w środku i złodziejka musiała sięgnąć po swoją latarnię, bo wokół panował nieziemski mrok. Trochę zazdrościła nie-ludziom, że potrafią widzieć w ciemnościach - ile by jej rzeczy ułatwiła taka zdolność.

Nie było się jednak co nad tym zastanawiać, gdyż po drugiej stronie mostu linowego czekali na nich kolejni orkowie, którzy chwycili za łuki i strzały. Rynn zostawiła latarnię na ziemi i ustawiając się blisko zasłaniającego się tarczą Dracka, poczęła strzelać do przeciwników z kuszy. Słyszała, że Varandel postanowił zająć się orkiem przy koksowniku, więc sama wybrała jego pobratymców kryjących się za kamieniem.

Modliła się w duchu, oby i tym razem poszło im tak zgrabnie, jak chwilę wcześniej.

Varandel zwolnił cięciwę, lecz tym razem jego dłoń musiała zadrżeć, gdyż strzała przeleciała tuż nad głową orka przy koksowniku. Więcej szczęścia miał Thersos - wypuszczone z niego pociski dosięgły orka, w którego celował elf i choć wróg zdążył wypuścić strzałę, ta minęła Eruda o kilkanaście centymetrów. Ork przy koksowniku leżał martwy, a na jego dwóch braci spadły przyzwane przez Bromira niebiańskie sowy, które skutecznie wypłoszyły obu przeciwników zza osłony, atakując pazurami i dziobami, dzięki czemu kolejne strzały Varandela, Draugdina i bełty Rynn dopadły ich, posyłając w wieczne ciemności. Walka dobiegła końca.

Upewniając się, że most linowy wytrzyma wasz ciężar, ruszyliście gęsiego na drugą stronę. Choć liny trzeszczały, a deski w kilku miejscach zdawały się pękać, to udało wam się przejść bezpiecznie na półkę skalną po przeciwnej stronie. Minęliście truchła orków i podeszliście do masywnych, dwuskrzydłowych wrót. Drack i Erud naparli na nie, zagrały mięśnie krasnoludów i po chwili przejście stało otworem. Komora, do której weszliście, stanowiła naturalną jaskinię z pieczołowicie wygładzonymi ścianami i podłogą. Kamienie połyskiwały wilgocią, a w mrok prowadziły przynajmniej cztery wyjścia. W ciemnościach najdalszego przejścia po prawej stronie żarzyły się czerwone węgle, a bliższego otworu po tej stronie strzegły drewniane kraty. Pomieszczenie pełne było futrzanych okryć orków, ich łupów, stanowiących w głównej mierze resztki jedzenia i śmieci.

Krótko po tym, jak pojawiliście się w jaskini, od strony zakratowanego pomieszczenia usłyszeliście jakiś hałas i szybko unieśliście broń, przygotowani do kolejnego ataku. Tym razem jednak to nie był wróg, a dwójka brudnych, wymęczonych ludzi, którzy dopadli do kraty, wyciągając w waszą stronę ręce przez niewielkie otwory.
- Pomóżcie nam, prosimy! Oni nas zabiją, gdy tylko wrócą! - Łkała uwięziona kobieta. - Nasze rodziny nie zapłaciły okupu, nasz los jest przesądzony!
- Nie chcemy tutaj umierać, dzięki niech będą Yolandzie, że nadszedł ratunek!- Krzyknął wyraźnie pobudzony mężczyzna.

Zbliżyliście się do kraty, którą tworzył rząd uciętych pni młodych drzewek. Drzwi wieńczyła żelazna, nieco skorodowana kłódka, a ludzie w prowizorycznej celi wciąż błagali was o pomoc.