broja utkana za pomocą Splotu okazała się bardzo pomocna, gdyż odchyliła pędzącą w jego stronę strzałę. Wnosząc po trajektorii nie powinna mu wyrządzić większej krzywdy, lecz każda uniknięta rana oszczędzała zapasy medykamentów oraz kapłańskich czarów. Do tego warto pamiętać o tym jaką krew posiada silną woń mogącą stanowić wskazówkę dla potencjalnego wroga, czy dzikiego drapieżnika, gdzie ich można znaleźć. Na całe szczęście wymiana ognia nie trwała długo, ba zakończyła się nad wyraz prędko, czego zasługą była interwencja niebiańskich sów przywołanych przez Bromira. Doprawdy nie spodziewał się, że tamten sprowadziłby na ten plan właśnie takie istoty, aczkolwiek nie można było odmówić temu czynowi przemyślenia oraz efektywności.

olejne wrota ustąpiły pod ich naporem. Erud nie należał do siłaczy, ba w kwestii koordynacji miewał czasami nawet problemy, lecz zawiasy nie zardzewiały i bez większego wysiłku mogli dostać się jeszcze głębiej. Nim wszedł do środka z ulgą spojrzał na stary i po prawdzie rozpadający się już most. Przejście przez niego było ryzykowne, lecz porządna budowa uchroniła ich przed upadkiem. Był wprawdzie przygotowany na taką ewentualność, lecz wolał ostrożnie i oszczędnie korzystać ze swej mocy.

a wrotami natrafili na jaskinię, nie komnatę, o wygładzonych ścianach, pod którymi orkowie składowali swe skóry, łupy oraz śmieci. Nic interesującego. Wielce nieprawdopodobnym było, by wśród tego wszystkie mogły zapodziać się jakieś magiczne przedmioty. Nawet orkowie posiadali na tyle oleju w głowie, by rozpoznać tego typu przedmioty. Niemniej w pomieszczeniu natrafili na coś, czy raczej kogoś, innego. Mianowicie na więźniów, może jeńców, co było o tyle zaskakujące, że tych zielonoskórzy nie brali, przynajmniej nie słyszał o tym poza specjalnymi, wyjątkowymi okazjami np. do składania krwawych ofiar. W końcu postąpił do krat i przedstawił się nieszczęśnikom:
– Zwę się Erud – skłonił lekko głowę. Sowa żywo poczęła się przyglądać uwięzionej dwójce. – Rzeknijcie jeszcze o jakim to okupie mowa. Pierwszy raz spotykam się z przypadkiem, że orkowie niewolą kogoś w takim celu.

– Właśnie, Varandelu, mógłbyś przyjrzeć się tym odnogom swym bystrym wzrokiem? Może dostrzeżesz coś, co pozwoli nam stwierdzić dokąd prowadzą – zagadnął łowcę odwracając się na moment od więźniów. Wreszcie sam podszedł do każdej z nich i prosił Orpę, by ta wytężyła swój słuch w nadziei, że sowie zmysły dodadzą kolejną cegiełkę do budowy orientacji w terenie.

Niebiańskie sowy, zesłane przez Marthammor'a Duin'a, spełniły pokładane w nich nadzieje. Wywabiły zza osłony orków. Wystrzelanie ich potem nie stanowiło już żadnego problemu. Bromir z czcią ucałował symbol „Czuwającego nad Wędrowcami”.
- Dziękuję ci za pomoc Marthammor Duin. - dodał po krasnoludzku.

Orkowie jak można było się spodziewać nie mieli nic ciekawego przy sobie. W następnym pomieszczeniu, wyglądającym jak spiżarnia i więzienie zarazem, dwoje ludzi błagało drużynę o ratunek. Wyglądali na wieśniaków, ewentualnie jakiś rzemieślników, tak ocenił po ich brudnym odzieniu kapłan. Zapewne orkowie traktowali ich jako żywy zapas świeżego mięsa. Bardziej przypadł mu do gustu pomysł otwarcia bez śladu kłódki, który zaproponowała Rynn.
- Rynn działaj. - poparł kobietę.

Bromir wyjął z bandoletu medalion. Tylko, gdy to uczynił medalion otoczyły płomienie rozświetlające otoczenie. Nie czyniły one jednak kapłanowi szkody. Dawały tylko oświetlenie. Zapłacił za uczynienie nieustającej pochodni starszemu kapłanowi swojego kościoła. Zawiązał go sobie na lewym nadgarstku tak by nie przeszkadzał. Z namaszczeniem wyjął fajkę i kopciuch z tytoniem, sprawnymi ruchami nabił, potem krzesiwem skrzesał iskrę.

Z fajką w zębach Bromir zaczął przeszukiwać jaskinię na obecność krasnoludzkich śladów kamieniarskich. Miał nadzieję, że dzięki temu dowie się do czego to miejsce wykorzystywali przodkowie. Poszukiwał ukrytych krasnoludzkim sposobem przejść i drzwi. Wiedział też, iż dym z fajki może wskazać mu kierunek, w którym warto podążać. W końcu, kto jak kto, lecz krasnoludy znają się na kamieniach i metalu, jak nikt inny. Poszukiwał również tropów, które podpowiedziały by mu, który z korytarzy wybrać. W prawdzie nie był w tropieniu tak dobry jak tropiciele, lecz i on nie wypad sroce spod ogona. Potrafił rozpoznawać tropy i nimi podążać. Wiele razy, dzięki temu, że wytropił zwierzynę, dostarczał mięso sobie i tym, którzy byli pod jego opieką.

Kolejna potyczka i poszło jak po maśle. Poszło nawet zbyt dobrze, a może to oni byli tacy dobrzy. Nie, nie można tak myśleć. Draugdin odegnał myśli z głowy. Nigdy nie należy być zbyt pewnym swoich umiejętności. Nawet taki elf potrafi chybić, a przecież oni są urodzonymi łucznikami. Po prostu mieli dobry dzień i tej myśli zamierzał się trzymać. Zabezpieczył i wyczyścił strzałę, która już dziś drugi raz sięgnęła nieomylnie celu. Szczęśliwa strzała wróciła do kołczanu.

Ruszyli dalej. Po niedługim czasie dotarli do pomieszczenia z zaimprowizowanymi celami więziennymi. Znaleźli tam uwiezioną i umęczoną dwójkę ludzi. Drużyna rzuciła się ochoczo do pomocy przedstawiając się hurtowo. Wojownik z trudem nawiązywał nowe przyjaźnie, a tym bardziej nie spieszno mu z tym było tu i teraz. W przeciwieństwie do towarzyszy przemilczał swoje imię, a fakt ten zakamuflował skupieniem i badaniem pomieszczenia, w którym się znaleźli. Wyglądało na to, że dalej prowadziły trzy korytarze.

Tak, tak. Westchnął tylko do swoich myśli. No i zaczną się za chwile dylematy. Którą drogą dalej i dlaczego tą, a nie tamtą. Cóż w takich sytuacjach nie ma dobrych czy złych decyzji. Jedynie czas i rozwój wydarzeń je potem takimi lub innymi tworzy.

Jeśli nie ma tutaj niczego innego ukrytego, to myślę, że powinniśmy sprawdzić najpierw korytarz pierwszy na lewo od wejścia. - Rzekł ognistobrody krasnolud i mógłby równie dodać "ten w którym zaraz zniknie Myszołów", gdyż niziołek, jak każe szamańska tradycja nie tłumaczył się nikomu ze swoich działań. Zresztą, w plemieniu nikt szamana nie pyta o powody, wszyscy wiedzą o tym, że szamani nie należą tylko do ich świata lecz również do świata duchowego i służą tak samo plemieniu jak i duchom.

W tej chwili Myszołów wiedział doskonale, że powinien ostrożnie zbadać korytarz którym właśnie szedł. Czuł silną ciekawość kiedy tylko patrzył w tamtym kierunku i wiedział, że w ten sposób wzywają go duchy. Był w końcu szamanem więc naturalnie znał język duchów, język pragnień, przeczuć i wizji. Nie miał więc wątpliwości, że ciekawość która odczuwał była zaproszeniem, inna sprawa, że nie znał duchów tego miejsca i nie miał z nimi paktów, nie wygrał od nich przysług ani nie znał ich upodobań, mogło się więc skończyć różnie, stąd właśnie wzmożona ostrożność Myszołowa.

Nim jeszcze wybrał się na swój zwiad, spojrzał przelotnie na więźniów. Współczuł im, ale nie miał zamiaru robić nic dla nich, zwłaszcza marnować cennych zasobów jego ple... "Drużyny", szybko poprawił się w myślach. Więźniowie, kiedy już pozostali ich uwolnią, będą musieli sobie dać radę sami. Takie były twarde prawa tego świata, jeśli ktoś był za słaby by żyć, musiał umrzeć, prędzej czy później, a głupotą było by pozwolić by pociągnął ze sobą jeszcze kogoś w objęcia śmierci. Tak właśnie rozmyślał podażając cichutko w mrok.